Η ΣΤΡΙΓΓΛΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΡΝΑΚΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΑΝΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΛΛΑΣ

     Έχοντας να κολλήσει ..."ένσημα" πάνω από ένα χρόνο, η τετράποδη ...Ιουλιέτα περίμενε υπομονητικά τον νεαρό Αρχηγό των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" ως άλλο ...Ρωμαίο για μία ερωτική εξομολόγηση η οποία, όμως, εξελίχθηκε ολίγον απρόβλεπτα. Η φουριόζα Ιουλιέτα, μέσα στη ξέφρενη ...φρεσκαδούρα της, ξεμπουκάροντας από τη ...νυφική της παστάδα μας πήρε όλους παραμάζωμα κι αφού ξεχύθηκε αχαλίνωτη μέσα στο Σταύλο έπεσε φαρδιά-πλατιά καταγής, με το συραγωγέα της να μπλέκει και να σπάει στο τροχό ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Σκηνές ροκ από τις οποίες διασωθήκαμε όλοι ακέραιοι και κυρίως η τετράποδη Ιουλιέτα η οποία, έκτοτε, έδειχνε ασυμμάζευτη διάθεση για τρέλες κι ...αταξίες. Όμως, η Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ", ειδικώς όταν δοκιμάζει νέο Ίππο Σχολής, έχει πάντα διαθέσιμο ένα "plan B" και πάντα, με καλή σχεδίαση κι επιμονή, καταλήγει στο ποθητό αποτέλεσμα όπως καταλήξαμε κι αυτή τη φορά.

     Αν και ποτέ στα δώδεκα χρόνια της λειτουργίας της Ομάδος μας δε χρειάστηκε να επαναφέρουμε "στον ίσιο δρόμο" έναν νεόλεκτο Ίππο με τη βοήθεια διπλορυταγωγήσεως, τη φορά αυτή δεν διστάσαμε προκειμένου να "πείσουμε" την Ιουλιέτα μας ότι στη δική μας "δουλειά" δεν έχει κανένα περιθώριο να "παίρνει κεφάλι" και να καλπάζει μακριά μας αφήνοντάς μας σύξυλους με την ίδια να κουτρουβαλιάζεται κατάχαμα. Όλα κι όλα, αγάπες και λουλούδια αλλά και δουλειά-δουλειά. έτσι με πολύ κέφι και μπρίο, την παραλάβαμε με διπλούς ρυτήρες για να τη χορέψουμε ένα κατευναστικότατο, ...αργεντίνικο τάγκο, ώστε να καταλάβει με γλύκα και αγάπη ότι στη Σχολή μας είναι καλύτερα να βιώνει ρόλο πειθήνιας οδαλίσκης παρά ...ταύρου εν υαλοπωλείω. Και εδώ που τα λέμε καλύτερα τάγκο παρά ..."χάλι"-γκάλι όπως εκείνη θα ήθελε. Στην Ιππική δεν είναι όλα ρόδινα και οι δυσκολίες χρειάζονται υπομονή και, κυρίως, γνώση.

     Της ατίθασης τετράποδης εξ αρχής δεν της άρεσε καθόλου η διπλορυταγώγηση και, ομολογουμένως, ζορίστηκε να εκτελέσει σωστούς και ήρεμους βηματισμούς αλλά η εφαρμογή της "στρογγυλής κινήσεως" στους χειρισμούς και η ...μπόλικη καλή διάθεση την "έπεισαν" γρήγορα να "συνθηκολογήσει" δεχόμενη, σε πρώτη φάση, την ευθυγράμμιση της κεφαλής της προς την επιθυμητή κατεύθυνση με τους, εκατέρωθεν, δύο συνοδούς της  να την διορθώνουν σε κάθε χιλιοστό του βηματισμού της μέχρι να της γίνει συνείδηση ότι δε μπορεί να το ξανασκάσει με αιφνιδιαστικούς, ξέφρενες, καλπαστικές ...χαριτωμενιές.

     Παμπόνηρη η κραταιά τετράποδη και με ευφυία η οποία προβλημάτισε τον Αρχηγό μας, μέχρι να πεισθεί ότι διαφυγή δεν υπήρχε, "κατάπιε" τα ...διπλοδεσμά και την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιουμένη, ακολούθησε τους συνοδούς της δίκην οσίας Μαγδαληνής ...χαμηλοβλεπούσης. Βεβαίως, κατά βάθος, μας περνούσε όλους γενεές δεκατέσσερις αλλά η διπλορυταγώγηση δεν της άφηνε κανένα περιθώριο για ...αταξίες.

     Κι αφού είδε κι αποείδε, κατάλαβε χωρίς πολλές-πολλές ...κουβέντες ότι το ψωμί τρώγεται με το μέλι που της προσφέραμε κι όχι με τα "ξύδια" που είχε κατά νου και μας έπεισε να την επιβραβεύσουμε προς στιγμή, αφήνοντάς την για ένα διάλειμμα να χαλαρώσει.

     Και για να λέμε την αλήθεια, δώσαμε και στον εαυτό μας την ευκαιρία να χαλαρώσουμε με το δικό μας τρόμο από το ...bullying που μας έκανε μόλις πρωτοσυναντηθήκαμε λίγη ώρα πριν...επί τη εμφανίσει.

     Κι όσο εμείς κυλιόμασταν εξουθενωμένοι στην άμμο για να χαλαρώσουμε, ακριβώς το ίδιο έκανε και η τετράποδη καλλονή λίγο πιο πέρα από μας. Είπαμε, η δεσποσύνη διαθέτει ευφυία και ξέρει να αξιοποιεί τις ...στιγμές κατά τον καλύτερο τρόπο. Κι αφού κατάλαβε ότι από τούτο το "χαρέμι" οι οδαλίσκες δε το σκάνε εύκολα, ο χορός, συνεχίσθηκε αμέσως μετά.

     Μετά το σύντομο διάλειμμα, η καλή μας τετράποδη ...αρσακειάδα, επιστρέφοντας στο "θρανίο" έπρεπε να βοηθηθεί ώστε να διαγράψει από τη μνήμη της  κάθε "εικόνα" σκληρότητος και αυτή ήταν η στιγμή της αποενοχοποιήσεως του βασικού τιμωρητικού μέσου των ιπποειδών.

     Επιστρατεύοντας όλη την ικανότητά μας σε "στρογγυλή κίνηση" (οι ..."κατάσκοποι" ας συμβουλευθούν προηγούμενη σχετική μας ανάρτηση) χρησιμοποιήσαμε, κατ'  αρχήν, τον ρυτήρα για μία αρχική προσομοίωση μάστιγος, παρατηρώντας προσεκτικά τις αντιδράσεις του αγαπημένου ας ζώου το οποίο το βλέπαμε να μας αντιμετωπίζει με συνεχώς αυξανόμενη εμπιστοσύνη.

     Τότε τολμήσαμε να παραλάβουμε τη μάστιγα, την οποία μόλις την είδε μόνο που δε ζήτησε πολιτικό άσυλο στη ...Τουρκία  και να της εξηγήσουμε ότι το συγκεκριμένο όργανο, στα δικά μας χέρια, δεν είναι τιμωρητικό αλλά ένας δείκτης, όπως και πρέπει να είναι.

     Ξαφνικά το δυνατό αλλά και ατίθασο πλάσμα που το πρωί παρ΄ ολίγον να μας είχε στείλει στα ...κεραμίδια, τώρα είχε αφεθεί εξ ολοκλήρου στις πρωτοβουλίες μας και "ρούφαγε" με απόλυτην εμπιστοσύνη το μάθημά μας.

     Τέλος πάντων, μας εντυπωσίασε η γαλήνη της ακόμη κι όταν της κρεμάσαμε τη μάστιγα από το αφτί ενώ εκείνη περίμενε στωικά την επόμενη κίνησή μας που δεν ήταν άλλη από την συραγώγηση την οποία εκτέλεσαν άψογα ο Κωνσταντίνος με την Αμαλία μας ώστε η, επί ένα έτος "άπραγη", τετράποδή μας να ξαναθυμηθεί την ως Ίππου αποστολή της.

     Συγχωρώντας της την, αρχικώς, ...ατονήσασα μνήμη της, την βοηθήσαμε να ξαναθυμηθεί τι εστί "συραγωγέας" και συραγώγηση", άλλως, τι εστί ...βερίκοκο αλλά, πάντως, πολύ γλυκό.

     Και το ξαναθυμήθηκε ακόμη και χωρίς μάστιγα αφού στη Σχολή μας πολλά ..."εργαλεία" τα θεωρούμε περιττά σιγοψιθυρίζοντας το παλιό εκείνο ...σουξεδάκι "All you need is love..." . Τότε και μόνον, μετά από μία μακρά και επιμελή εργασία εδάφους κρίθηκε ότι ήρθε η στιγμή της εφιππεύσεως και ο Κωνσταντίνος επεχείρησε τις πρώτες του "διερευνητικές" εφάλσεις. "Θα με πετάξει στα κεραμίδια, δε θα με πετάξει..."  ή μάλον, "μ΄αγαπά, δε μ' αγαπά" ... ;

     Πράγματι, οι αντιδράσεις της τετράποδης ήσαν ό,τι καλύτερο και μας θύμισαν τις αντίστοιχες της Άριας.

     Παντελώς ελεύθερη, πια, η νέα μας τετράποδη μαθήτρια περίμενε ακίνητη τον Κωνσταντίνο να ολοκληρώσει τις εφάλσεις του λες και ήταν άλλο πλάσμα από εκείνο το φρενιασμένο που είχαμε γνωρίσει το ίδιο πρωί.    

     Μετά από την επιτυχή προεργασία που προηγήθηκε ο Κωνσταντίνος δε δυσκολεύθηκε να επικαθίσει στη ράχη της τέως άτακτης η οποία, μάλιστα, έδειχνε να το απολαμβάνει σε πλήρη ηρεμία και χωρίς να την κρατά κανείς.

     Ο Κωνσταντίνος μας εξετέλεσε κάποιες διατατικές ασκήσεις για το διακριτικό "τσεκάρισμα" αντιδράσεων και, πιθανόν, ενοχλήσεων της φοραδούλας μας και ακολούθησε η τελική απόλαυση της πρώτης, μετά από αρκετή εργασία εδάφους, έφιππης εργασίας όπου ο Κωνσταντίνος με, πολύ περισσότερη γνώση, άψογο κάθισμα και ακόμη καλύτερους χειρισμούς διηύθυνε τη μικρή αλλά δυνατή τετράποδη σε επιθυμητούς βηματισμούς.

     Και όταν αφίππευσε ο Κωνσταντίνος ακούσαμε την ευγενική και διακριτική φωνή της Αμαλίας να μας ρωτά παραπονεμένα: "Εγώ να μην ανεβώ για λίγο;"  Όχι πως δε θα την αφήναμε να δρέψει έφιππη τους καρπούς της εργασίας της που προηγήθηκε στο έδαφος αλλά αυτή η κοριτσίστικη φωνή της Αμαλίας μας είναι πάντα τόσο χαριτωμένη ώστε μέχρι και την ...προκαλούμε.

     Σταθερή αξία της Ομάδος μας η Αμαλία, παιδιόθεν αλογατάρισσα η ίδια και από αλογατάρικο οικογενειακό περιβάλλον βοήθησε την ευτραφέστατη τετράποδη να ξαναθυμηθεί τα εργασιακά καθήκοντά της κι εμείς απολαύσαμε τα δύο θηλυκά σε αγαστή συνεργασία. Αυτές είναι οι ατελείωτες χαρές του Ιππευτηρίου παρά τις δυσκολίες τους...

    Η πραγματική, όμως, δυσκολία μας προέκυψε το ίδιο βράδυ όταν βρεθήκαμε στο "Ίδρυμα Ωνάση" για να παρακολουθήσουμε στη Βιβλιοθήκη του δύο διαλέξεις σχετικά με την τυπογραφική μας Παράδοση και την Καλλιγραφία. Διότι μπορεί για έναν "ΕΛΛΗΝΑ ΚΕΝΤΑΥΡΟ" ο έλεγχος και η εκπαίδευση ενός δυνατού και ατίθασου Ίππου να αποτελεί διασκέδαση αλλά το να παρακολουθήσει επί τρεις ώρες δύο ομιλίες με πισωπλατισμένο το πιάνο της Μαρίας Κάλλας ήταν πραγματικός πόνος ψυχής.

     Δυστυχώς, τη βιώσαμε και αυτή την οδυνηρή εμπειρία να ακούμε τον ομιλητή κ. Ιωάννη Καρλόπουλο να μας λέει ότι οι νομάδες δεν διαθέτουν γραπτό Πολιτισμό, έχοντας ένα μνημείο Πολιτισμού, αυτό το πιάνο, πισωπλατισμένο. Κρίμα που το πανέμορφο και με ευγενέστατο προσωπικό "Ίδρυμα Ωνάση" μας υπεχρέωσε σε μια τέτοια "ασέβεια" και κρίμα που ο κ. Ιωάννης Καρλόπουλος δεν έμαθε ακόμη ότι οι νομάδες των Ουραλίων άφησαν πίσω τους τον αρχαιότερο γραπτό Πολιτισμό με την γραφή Rovásirás η οποία αριθμεί ζωή 7.500 χρόνων, ενώ γραφή άφησε πίσω της και η μεγάλη Μογγολική αυτοκρατορία του 13ου αιώνος η οποία υπήρξε η επιτομή του νομαδισμού. Δεν έχουμε άδικο στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" που, σταθερότατα, προτιμάμε τον Σταύλο μας από τα ..."εγκόσμια" και τον προτιμάμε όχι απλώς για τους υπέροχους Ίππους μας αλλά ακόμη και για τα ταπεινά ...λάμα μας τα οποία μπορεί να φτύνουν αλλά προτιμούν, ευφυώς, να μη μιλάνε.

ΟΠΟΥ ΤΑ ΕΥΚΟΛΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ...ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ!

     Με πολύ ασυνήθιστη κινητικότητα και αιφνιδιαστική κατά τα συμπεράσματα η τελευταία "Τοξοβολία εξ' Επαφής" μας έδειξε ένα άλλο "πρόσωπο" από εκείνο που ξέραμε μέχρι τώρα.

     Μια κινητικότητα η οποία "έτρεχε" επί ανωφερείας αλλά και κλιμακουμένου εδάφους στο τέλος του οποίου υπήρχε ο στόχος ο οποίος αν και θα έπρεπε να πληγεί εν κινήσει, το βέλος δεν θα έπρεπε να καρφωθεί.

     Χωρίς μπαλλάκια και χωρίς πρόσθετους "στόχους" τη φορά αυτή κατανοήσαμε πόσο εκτρεπτική είναι για κάθε στοχευμένη απόπειρα η τόξευση εν κινήσει, όπως δε το είχαμε ποτέ φαντασθεί στις τακτικές μας Προπονήσεις.

     Καμιά φορά η ίδια η ζωή μας αιφνιδιάζει αναδεικνύοντας πολλά από εκείνα που θεωρούσαμε εύκολα και δεδομένα, δύσκολα έως ...άπιαστα.

Η ΣΚΗΝIKH ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ KAI ΧΡΗΣH 
ΤΩΝ ΑΓΧΕΜΑΧΩΝ OΠΛΩΝ

ΟΡΙΣΜΟΣ

     Ίσως φανεί ασυνήθιστος ο όρος «σκηνική χρήση αγχεμάχων» στον αναγνώστη ο οποίος δεν είναι εξοικειωμένος με την ακριβολογία του παρόντος Ιστολογίου, όρος ο οποίος προσδιορίζει την, επί σκηνής (οn stage) ή επί οθόνης (οn camera/screen) διδασκαλία και χρήση αγχεμάχων («λευκών») όπλων. Δυστυχώς η, εν πολλοίς εσφαλμένη καθιέρωση, αντ’  αυτού, του όρου «σκηνική σπαθασκία» ή «σκηνική ξιφομαχία» («theatrical fencing» ή και «stage combat»), αναγόμενη στην αδυναμία διακρίσεως των αγχεμάχων από μη ειδικούς θεατρανθρώπους και όχι Οπλοδιδασκάλους, έχει καταφέρει μία σύγχυση για τον παρακάτω λόγο: 

     Επί σκηνής ή οθόνης μπορεί να παρουσιασθούν σκηνές με ξίφη, σπάθες, σπαθομάχαιρες, μάχαιρες, κοπίδες, στιλέτα κλπ, κάθε ένα από τα οποία απαιτεί τον επακριβή προσδιορισμό του και προς αποφυγή υιοθετήσεως συνθέτου λεξιλογίου η καθιέρωση του γενικού αλλά προσδιοριστικού όρου «σκηνική χρήση αγχεμάχων» αποδίδει πλήρως το αντικείμενο.

IΣΤΟΡΙΑ

     Η, υπό αισθητικούς και ηθικούς όρους, προσομοίωση της βίας στο θέατρο ανάγεται στην Αρχαιότητα, με τον Αριστοτέλη να αναφέρει ότι «η σύγκρουση είναι η ουσία της κωμωδίας».

     Το μεσαιωνικό «τουρνουά» και η υπαιχμία (κονταρομαχία) είναι ένα κλασικό παράδειγμα σκηνικής τελετουργίας μάχης. Η υπαιχμία, από την εποχή του Maximilian I, εξελίχθηκε σε ένα θεαματικό άθλημα με τεράστιο κόστος αλλά και υψηλότατο κύρος που συνεπάγεται για κάθε εμπλεκόμενο ο οποίος προστατεύονταν από κάθε ενδεχόμενο τραυματισμού με έναν άκρως εξειδικευμένο εξοπλισμό.

     Στον ύστερο Μεσαίωνα, οργανώθηκαν πολλές σχολές διδασκαλίας της χρήσεως αγχεμάχων στην Ευρώπη όπου δόθηκε μεγάλη έμφαση στη χορογραφία των ασκήσεων.

     Η ιστορία της κυρίως Ευρωπαϊκής σκηνικής χρήσεως αγχεμάχων έχει τις ρίζες της στο μεσαιωνικό θέατρο, και γίνεται έντονη στο Ελισαβετιανό δράμα.

Douglas Fairbanks

     Η σκηνική χρήση αγχεμάχων εμφανίζεται δυναμικά στον κινηματογράφο κατά την δεκαετία του 1920, με τις ταινίες του Douglas Fairbanks.

Κλασικές ταινίες με σκηνική χρήση αγχεμάχων

Βιβλία αναφερόμενα στη σκηνική διδασκαλία και χρήση αγχεμάχων 

     Κατά την περίοδο αυτή παράγονται αρκετές ταινίες με υπερτονισμό της χρήσεως αγχεμάχων και οι περισσότερες από αυτές κρίνονται ως ευτελείς μετριότητες τις οποίες παραβλέπει ο χρόνος, ενώ άλλες χαρακτηρίζονται ως "κλασικές" και "επιβιώνουν".

     Στον Ιαπωνικό, μεταπολεμικό, κινηματογράφο «Chanbara»  (チャンバラ?) που σημαίνει «ταινίες με σπαθομαχία» όπου σημαντικοί σκηνοθέτες, όπως ο Akira Kurosawa, αναφέρονται κυρίως στην περίοδο Tokugawa (1603–1868) προκειμένου να περιγράψουν μια εποχή μεγάλων και σημαντικών μετασχηματισμών της Ιαπωνικής κοινωνίας.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ

     H σκηνική χρήση αγχεμάχων, ως πρώτο στόχο της έχει την πλήρη αποφυγή κακώσεων επί των εμπλεκομένων αλλά και επί των κοντινών θεατών στη περίπτωση μιας θεατρικής σκηνής. Είναι προφανές ότι αυτή η χρήση αγχεμάχων είναι συμπληρωματική ενός ευρύτερου θεάματος το οποίο κάθε άλλο παρά έχει ως σκοπό την σκηνική αναπαράσταση μιας αληθινής συμπλοκής αλλά την εικαστική και μόνον απόδοσή της. Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα μιας σκηνικής χρήσεως αγχεμάχων θα πρέπει να καταλήγει στην πειθώ του θεατή για την συμπλοκή αλλά με μία αναπαράσταση απολύτως ασφαλή για τους μετέχοντες ή τους εγγύς ευρισκόμενους.

     Βάσει των παραπάνω, η σκηνική χρήση αγχεμάχων, οιαδήποτε και εάν εξ' αυτών περιλαμβάνονται, υπηρετεί το «φαίνεσθαι» και όχι το «εστί» αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την τήρηση των αρχών και συνθηκών της πραγματικής Οπλασκίας και Οπλομαχίας που αντιστοιχεί στα αγχέμαχα όπλα τα οποία θα χρησιμοποιηθούν.

     Η επί σκηνής ή οθόνης χρήση αγχεμάχων ως συμπληρωματική του όλου επιδιωκομένου θεάματος που απορρέει από το εκάστοτε σενάριο και με κέντρο βάρους το εικαστικό αποτέλεσμα, είναι δεδομένο ότι θα σκηνογραφηθεί και θα χορογραφηθεί επί προεπιλεγμένου πεδίου το οποίο θα αναδείξει το σκηνικό στιγμιότυπο. Αν μία πραγματική συμπλοκή δι' αγχεμάχων όπλων μπορεί να λάβει χώραν οπουδήποτε, η σκηνική χρήση αγχεμάχων προϋποθέτει πεδίο το οποίο θα την αναδείξει εικονοπλαστικά, θα προκαλέσει την εστίαση της προσοχής και, ίσως, θα διεκτραγωδήσει (η, αναλόγως, θα διακωμωδήσει) “παρά φύσει” την εμπλοκή ώστε να διογκωθεί και η αγωνία αλλά και ο, εν τέλει, θαυμασμός του θεατή.

     Τούτο σημαίνει ότι, κατ΄ αρχήν, στην επί σκηνής ή οθόνης χρήση αγχεμάχων δεν ενδιαφέρει η, τυχόν, σπατάλη χρόνου η οποία σε μία πραγματική συμπλοκή επιφέρει την κόπωση των εμπλεκομένων με τις ευνόητες συνέπειες. Σε αυτό το είδος της εικονικής συμπλοκής ο χρόνος όχι μόνον είναι αδιάφορος (πλην, βεβαίως, της απευκταίας κοπώσεως του ...θεατή) αλλά και η εν μέτρω «φλυαρία δράσεως» ανεκτή έως και επιδιωκτέα. Σε μια τέτοια περίπτωση η σκηνική χορογραφία δομείται επί  μ α κ ρ ώ ν  κινήσεων των εμπλεκομένων με έντονο τον παρονομαστή του απρόβλεπτου, του αιφνιδιαστικού αλλά και της πειστικής καταλήξεως ώστε να διατηρηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον, έως και αγωνία, του θεατή  με μία «ρητορική» teatrale. Κάτι τέτοιο, όμως, ηχεί ως …βλασφημία στους γνώστες των μυστικών της Σπαθασκίας και της τακτικής του μύστη-Διδασκάλου της, Ούγγρου Joseph Keresztessy ο οποίος, στη σχολή του που οργάνωσε το 1851, δίδαξε τμητικούς σπαθισμούς με διακριτικές έως και "φειδωλές" κυκλικές κινήσεις του καρπού αποθαρρύνοντας κινήσεις του πήχεως και του βραχίονος, αλλά επί σκηνής ή οθόνης κάτι τέτοιο δεν θα παρείχε ένα εντυπωσιακώς θεαθήναι.   

Joseph Keresztessy

     Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι η σκηνική χρήση αγχεμάχων δεν προϋποθέτει, κατ'  ανάγκη, την πιστή τήρηση των παραδεδεγμένων κανόνων Οπλομαχίας. Και αυτό αποτελεί παραδοχή ενός από τους πλέον αναγνωρισμένους Δασκάλους Οπλομαχητικής αλλά και σκηνικής χρήσεως αγχεμάχων, του Αμερικανού Nick Evangelista ("Τhe Art and Science of Fencing", Master Press, 1996, σ. 278 και 286 ).

Νick Evangelista

     O ίδιος ο Nick Evangelista στο, προαναφερόμενο, βιβλίο του (σ. 286) μας μεταφέρει τις παρατηρήσεις ενός άλλου μεγάλου Δασκάλου της σκηνικής χρήσεως αγχεμάχων, του Fred Cavens ο οποίος δίδαξε στα γυρίσματα των δύο επικών ταινιών "Robin Hood"  (1938) και "Τhe Mark of Zorro" (1940): «Στην οθόνη, για λόγους καλής φωτογραφίας αλλά και "πέψεως" της εικόνας από τον θεατή οι σκηνές οπλομαχίας θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από έμφαση. Όλες οι κινήσεις, αντί να είναι όσον το δυνατόν συνεπτυγμένες όπως θα έπρεπε σε πραγματικές οπλομαχητικές εμπλοκές θα πρέπει να επιμηκύνονται όσο το δυνατόν περισσότερο.»

Ο Fred Cavens διδάσκει τον Johnston Mc Culley

στα γυρίσματα της ταινίας

"The Mark of Zorro"

     Εν συμπεράσματι, η διδασκαλία της σκηνικής χρήσεως αγχεμάχων αποτελεί κατ'  ελάχιστον λόγο αρμοδιότητα Οπλοδιδασκάλου και, κατά μείζονα λόγο,  αρμοδιότητα Σκηνοθέτη, εναπόκειται δε στην εκάστοτε περίπτωση της κάθε παραγωγής εάν προκρίνεται ο Οπλοδιδάσκαλος ή ο Σκηνοθέτης.    

 ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

     Στη Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" διδάσκεται η Έφιππη Σπαθασκία αλλά και η στατική Σπαθασκία όχι υπό την "σκηνική" εκδοχή αλλά υπό την καθαρά μαχητική διάσταση.

     Είναι φυσικό για μία Σχολή Εφίππων Πολεμικών Τεχνών, όπως είναι η Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" και η Σπαθασκία να προσεγγίζεται όχι "σκηνικά" αλλά μαχητικά, με τον σκοπό να προετοιμάσει πολεμιστές και όχι ηθοποιούς. 

     Παρά ταύτα, ακολουθώντας ευφυείς εκπαιδευτικές "ατραπούς", στη δική μας Σχολή η διδασκαλία της Σπαθασκίας, κατά ένα μέρος, εδράζεται και σε σκηνικές εκδοχές κυρίως για να καταδειχθούν στους μαθητές μας, με ακόμη μεγαλύτερη διδακτική έμφαση, οι πολυδιάστατες προεκτάσεις της χρήσεως των αγχεμάχων και των,  εξ' αυτής, αποτελεσμάτων. 

     Το ερευνητικό αλλά, πάντοτε, παρασκηνιακό έργο του εκπαιδευτικού επιτελείου της Σχολής μας έχει καταλήξει σε ουσιαστικά συμπεράσματα επί της Τέχνης κι Επιστήμης της Σπαθασκίας, είτε έφιππης, είτε στατικής, ακολουθώντας έναν συστηματικό δωδεκαετή πειραματισμό επί πολλών μαθητών αλλά και Ίππων.

Σπυρίδων Νικόλης [Πρωτεσίλαος]

     Έχοντας ήδη καταλήξει στην σχεδίαση της Σπάθης των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" και εφαρμόζοντας απαρεγκλίτως την εβδομαδιαία ομαδική διδασκαλία στατικής Σπαθασκίας την οποία προσφέρει ευγενώς και απολύτως δωρεάν, ο Εκπαιδευτής μας Σπυρίδων Νικόλης (Πρωτεσίλαος) έχουμε ήδη φθάσει σε ένα υψηλό σημείο οπλομαχητικής επαρκείας ώστε να δικαιούμεθα γνώμης επί ενός τόσο ζωτικού μαχητικού κεφαλαίου όπως και η σκηνική χρήση αγχεμάχων, θεωρώντας την ως ζωτικότατο "αντέρεισμα" της καθόλου Οπλομαχητικής.  

ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ 

ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

     Oι Λατίνοι έλεγαν “primum vivere deinde philosophari” δηλαδή, πρώτα να ζεις και μετά να φιλοσοφείς, όμως, στον χώρο των πολεμικών τεχνών ισχύει το ακριβώς αντίθετο και όποιος επιθυμεί να εξελιχθεί σε έναν άξιο πολεμιστή θα πρέπει να αντιληφθεί ότι οι πολεμικές τέχνες δημιουργήθηκαν ώστε να στρέψουν τον άνθρωπο προς την φιλοσοφική σκέψη, προϋπόθεση απαραίτητη για το «ευ ζειν». Με άξονα τον κώδικα ηθικής των Ιαπώνων πολεμιστών Μπουσίντο θα δούμε πως οι πολεμικές τέχνες υπήρξαν τα «εφαλτήρια» για την κατανόηση και αποδοχή πολύ υψηλοτέρων φιλοσοφικών Αξιών από την διδασκαλία απλών τεχνικών και χρήσεως όπλων.

Yamaga Sokō 山鹿 素行

     Ο άνθρωπος ο οποίος κατάφερε να συγκροτήσει γραπτώς το Μπουσίντο ήταν  ένας Ιάπωνας φιλόσοφος της στρατηγικής τέχνης στο σογκουνάτο Τοκουγκάβα (徳川幕府), ο Γιαμαγκά Σοκόο (Yamaga Sokō 山鹿 素行, 21 Σεπτεμβρίου 1622 – 23 Οκτωβρίου 1685) ο οποίος μελέτησε ενωρίς και την εφαρμογή της κομφουκιανιστικής θεάσεως του «Υπερανθρώπου» που απετέλεσε και το πρότυπο των Ιαπώνων Σαμουράι. 

     Αν και η καταγραφή του ως συντεταγμένου γραπτού κώδικος καθυστέρησε μέχρι  τον 17 αιώνα, το Μπουσίντο (o «δρόμος» του πολεμιστή)  ως κώδικας διέπων τους Σαμουράι, στη πραγματικότητα είναι συνομίληκος με αυτή την τάξη πολεμιστών. Αλλά τι ακριβώς σήμαινε ένας «δρόμος» για μία τάξη πολεμιστών όπως οι Σαμουράι;  

                                                           

     O Μιγιαμότο Μουσάσι στο «Βιβλίο των πέντε δαχτυλιδιών»   (Miyamoto Mushashi: «Gorin no sho») αναφερόμενος στο «δρόμο» του Σαμουράι σημειώνει: «Ο δρόμος του Σαμουράι ο οποίος ορίζει την άσκηση πολεμικών τεχνών, ξεκινά από την επιθυμία του πολεμιστή να στέκεται σε όλα, ψηλότερα από τους άλλους ανθρώπους με μία συνεχή προσπάθεια βαθύτερης θεμελιώσεως της υπολήψεώς του και της θέσεώς του στον κόσμο, παραμένοντας συνεχώς νικητής σε κάθε μάχη που τον προκαλεί σε αναμέτρηση, είτε εναντίον ενός είτε εναντίον περισσοτέρων εχθρών υπηρετώντας τόσο τον άρχοντα όσο και τον εαυτό του, υπερέχοντας στις πολεμικές τέχνες.»

     Στο Μπουσίντο αντικατοπτρίζονται η Βουδιστική φιλοσοφία, η φιλοσοφία Τσσου-Τσου, ο Κομφουκιανισμός και η πίστη στους αρχαίους θεούς του Σίντο. Όλα αυτά, αναμεμειγμένα σε ένα αμάλγαμα με "καταλύτη" το πνεύμα και τη νοοτροπία των Ιαπώνων, απέδωσαν έναν ηθικό κώδικα τον οποίο ακολούθησαν οι Ιάπωνες Σαμουράι.

     Μία προσεκτική «ματιά» στον εσωτερικό «κέλυφος» του Μπουσίντο θα μας αποκαλύψει ότι αυτός ο κώδικας προσεγγίζει τον κώδικα της ζωής και του θανάτου των Σαμουράι και, μάλιστα, όχι απλώς ως φυσικά δεδομένα αλλά ως τέχνη.  
                       

     O Δρ. Y Sasama, Πρόεδρος της "Ιαπωνικής Εταιρείας Έρευνας Στρατιωτικής Ιστορίας και Όπλων" σημειώνει ("Αrms and Armour of the Samurai", εκδ. DEFOE, 1988)  ότι η ερμηνεία του πνεύματος του Μπουσίντο προϋποθέτει την κατανόηση των ακολούθων οκτώ σημείων:

    Τζιν  (Jin) : Aνάπτυξη κατανοήσεως και συμπαθείας με τον

                       κόσμο.

     Τζι  (Gi) : Τήρηση ηθικών κανόνων. 

     Τσου (Chu) : Πίστη στον Άρχοντα. 

     Κο (Ko) : Σεβασμός και φροντίδα προς τους γονείς.

     Ρέι (Rei) : Σεβασμός προς τους άλλους. 

    Τσσι (Chi) : Επαύξηση σοφίας δια της διευρύνσεως της 

                       γνώσεως.

     Σσιν (Shin) : Συνεχής επιμονή στη φιλαλήθεια. 

     Τέι (Tei) : Φροντίδα προς τους ηλικιωμένους και τους

                   ανήμπορους.

     Στον πυρήνα αυτού του κώδικος ο οποίος διαμορφώθηκε από πολλές γενιές Σαμουράι είναι η συνειδητοποίηση της ανάγκης διαμορφώσεως μιας ηθικής βάσεως όπως και της ανάγκης εκμαθήσεως τεχνικών ως συνιστωσών επιβιώσεως στο πεδίο της μάχης.

     Πράγματι, η θεωρητική σπουδή και εννόηση του Μπουσίντο για τους μελετητές του υπήρξε κάτι το εξαιρετικώς δύσκολο, με αποτέλεσμα, για την τήρηση του έκτου σημείου (Τσσι - Chi) να υιοθετηθεί η άσκηση σε διάφορα όπλα και τεχνικές των οποίων η «ετικέτα» διδασκαλίας υπήρξε το «εφαλτήριο» της πλήρους κατανοήσεώς του.

     Έτσι, γίνεται κατανοητό ότι η άσκηση στα όπλα των Σαμουράι δεν αποτελεί μία απλή οπλασκία αλλά μία «πύλη» εισόδου στον πυρήνα του Μπουσίντο ο οποίος είναι και το επίκεντρο των Ιαπωνικών πολεμικών τεχνών και, δι' αυτού, στην ίδια την φιλοσοφία της ζωής και του θανάτου. Και αυτό ισχύει και για όλες τις πολεμικές τέχνες οι οποίες, άνευ φιλοσοφικού υποβάθρου είναι άχρηστες.