ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΧΟΡΗΓΟ ΜΑΣ

     Στο Κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδος "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" δημοσιεύεται ένα ειδικό πολυσέλιδο αφιέρωμα στην Χορηγό της Ομάδος μας, Συγγραφέα Φλώρα Γ. Παπαδοπούλου της οποίας η προσωπικότητα και το Έργο αναδεικνύονται σημαντικά όχι μόνον για την Ελληνική αλλά και την παγκόσμια φυσική Διατροφή.

     Το αφιέρωμα αυτό της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ" που είναι το τελευταίο από τα πολλά που της έχουν αφιερώσει Eλληνικά και ξένα έντυπα και ραδιο-τηλεοπτικά μέσα, θα παρουσιασθεί, εν συνεχεία και από το Ιστολόγιό μας. Είναι σημαντικό τα Μέλη μας να γνωρίζουν "ποιός" στηρίζει οικονομικά την ιστορική -πια- "διαδρομή", αλλά και την επιτυχία της Ομάδος μας!

ΟΤΑΝ Η ΙΠΠΑΣΙΑ,

ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ,

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΟΒΑΡΑ!

     Το παράσημο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η κατώτερη ιππική διάκριση, από τις πολλές άλλες, πολύ πιό σημαντικές, οι οποίες προεβλέποντο και απενέμοντο στο Γ' Ράιχ, προκειμένου να τιμήσουν ανθρώπους της Ιππασίας η οποία αποτελούσε έναν από τους πλέον σοβαρούς τομείς του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Ένα απλό παράσημο που δεν συνεδέετο με υψηλές "κατακτήσεις" αλλά με την πλέον χαμηλή βαθμίδα (την τόσο, αδίκως, περιφρονημένη...) δουλειά του Σταύλου : την Ιπποκομία, την φροντίδα προς τον ίδιο τον Ίππο!

     Στην Ιππασία του Γ' Ράιχ η Ιπποκομία, ως "βάση" της ευημερίας του Ίππου, είχε πρωταρχική σημασία, όπως πρέπει να έχει σε κάθε Ιππασία που προσδοκά την τελειότητα. Προκειμένου η Ιππασία εκείνης της πολυτάραχης ιστορικής περιόδου να αγγίξει το μοναδικό "ζενίθ" στο οποίο κατάφερε να φθάσει με την κυριαρχία της Γερμανικής Ολυμπιακής Ομάδος σε όλα τα ιππικά αγωνίσματα του 1936, όχι τυχαία, η Ιπποκομία εθεωρείτο ως ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε υψηλού ιππικού αποτελέσματος και, αναλόγως, ετιμώντο οι διάκονοί της Ιπποκόμοι. Με την έννοια της "Ιπποκομίας" οι Γερμανοί της περιόδου εκείνης εννοούσαν, επακριβώς, όσους επιδαψίλευαν "φροντίδα" προς τους Ίππους, συμπεριλαμβανομένων όσων εξέτρεφαν και διατηρούσαν υγιείς κι ευημερούντες Ίππους.  Άλλωστε, χωρίς αυτούς τους ιπποτρόφους, οι Ίπποι θα ήσαν πάντα εν ανεπαρκεία.

     Το "Γερμανικό Παράσημο Ιπποκόμων" (Deutsches Pferdepfleger Αbzeichen) καθιερώθηκε για πρώτη φορά από την Γερμανική Ομοσπονδία Ιππασίας το 1937, δηλαδή, τέσσερα χρόνια μετά τις εκλογές που ανέδειξαν πανηγυρικά τον Αδόλφο Χίτλερ στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα του Καγκελαρίου.

     Σχεδιαστής του παρασήμου ήταν ο W. Heitinger ο οποίος με την σχεδίασή του απέδωσε δύο εύρωστα και υπερήφανα πλάσματα, τον Άνθρωπο και τον Ίππο, να συνοδοιπορούν ευτυχείς, αλληλένδετοι με έναν ρυτήρα σε θέση "ομφαλίου λώρου"! Ο Ίππος σε υπερήφανο τροχασμό και δίπλα του ο Άνθρωπος να τον ακολουθεί κρατώντας τον πλάι του με λεπτότητα αλλά και θέληση να φθάσει έως εκεί που το τετράποδο, που προηγείται, τον οδηγήσει. Μία αλληγορία γεμάτη φυσική ευρωστία, ευγένεια, δύναμη, αντοχή, αφιέρωση! Όλα αυτά που οι "μετέπειτα" αρνήθηκαν να εννοήσουν καταλήγοντας στην ομαδική υποτέλεια της δημοκρατικότατης, αντιφυσικής, δουλείας! Όμως, ο W. Heitinger προσεπάθησε... και όχι , ασφαλώς , επί ματαίω , αφού σήμερα το μήνυμά του για όλους τους σοβαρά ασχολουμένους με την Ιππασία αλλά και με την ίδια την ζωή γίνεται ολοένα και πιό επίκαιρο.

     Αντιθέτως απ' ό,τι προσπαθεί να μας "περάσει" η προπαγάνδα των "νικητών", ούτε και αυτό το παράσημο εμφανίζει την οποιανδήποτε πρόθεση προβολής και προπαγανδίσεως του Χιτλερικού κόμματος ή καθεστώτος! Πουθενά δεν εμφανίζει το επίσημο έμβλημα της εποχής, την Σβάστικα, πουθενά δεν κάνει αναφορά του κρατούντος πολιτικού συστήματος όπως ασύστολα έκαναν και κάνουν οι μετέπειτα ...επικριτές του και όπως θα ήταν φυσικό να έκανε και το ίδιο! Αντιθέτως, το συγκεκριμένο παράσημο εκφράζοντας την περί ζωής και ευημερίας του Ίππου, αντίληψη του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού,  παραμένει σεμνά προσηλωμένο στις φυσικές αξίες που τιμά, χωρίς καμία πολιτική ή κομματική ή συστημική έπαρση, όπως, άλλωστε, θα εδικαιολογείτο να έχει! Απλά, στο κάτω μέρος του φέρει το στοιχείο "R" (από το ρήμα R-eiten = ιππεύειν) το οποίο σήμαινε κάθε τι σχετιζόμενο με την επίσημη Ιππασία της Γερμανικής Ομοσπονδίας Ιππασίας, εκείνης της εποχής. Παραλλήλως, υπήρχε και η αντίστοιχη έκδοση χωρίς το "R" για όσα τέτοια παράσημα απενέμοντο από την ειδική Κεντρική Επιτροπή Αξιολογήσεως Καθαροαίμων Ίππων η οποία λειτουργούσε στον τομέα της ιπποπαραγωγής.

    Το συγκεκριμένο παράσημο απενέμετο με εξαιρετικά υψηλά κριτήρια. Αν και μία από τις κατώτερες διακρίσεις, οι προϋποθέσεις απονομής του φαντάζουν μυθικές για τα σημερινά δεδομένα όπου η προσφορά προς την ζωή (εν η και ο Ίππος) θεωρείται πολυτέλεια.

     Ο Αμερικανός ειδικός, Ltc. John R. Angolia, σε ένα από τα βιβλία του που θεωρείται παγκόσμιο "σημείο αναφοράς" για την βαθύτερη μελέτη της Εθνικοσοσιαλιστικής περιόδου του Γ' Ράιχ, αναφέρεται (σελίδες : 267-270) στις προϋποθέσεις απονομής του συγκεκριμένου παρασήμου Ιπποκομίας, ως εξής: 

Τρίτη Τάξη (Χαλκούν):

     (1) Τουλάχιστον επί 10 χρόνια εργασία στον ίδιο Σταύλο, Ιπποφορβείο ή άλλη παρόμοια ιππική εγκατάσταση, ή

    (2) Προκειμένου περί εκτροφέως, τουλάχιστον 5 διακρίσεις σε Εκθέσεις, ή

    (3) Κατάκτηση τουλάχιστον 10 πρώτων θέσεων σε δημόσια Πρωταθλήματα και Αγώνες, ή

     (4) Διακεκριμένα επιτεύγματα (επιστημονικώς τεκμηριούμενα) βελτιώσεως των ειδών.

Δεύτερη Τάξη (Αργυρούν):

     (1) Τουλάχιστον επί 15 χρόνια εργασία στον ίδιο Σταύλο, Ιπποφορβείο ή άλλη παρόμοια ιππική εγκατάσταση, ή
     (2) Προκειμένου περί εκτροφέως, τουλάχιστον 10 διακρίσεις σε Εκθέσεις, ή
      (3) Κατάκτηση τουλάχιστον 20 πρώτων θέσεων σε δημόσια Πρωταθλήματα και Αγώνες, ή
      (4) Με δεδομένη την προηγούμενη κατοχή του χάλκινου μεταλλίου, επιπλέον διακεκριμένα επιτεύγματα (επιστημονικώς τεκμηριούμενα) βελτιώσεως των ειδών.

Πρώτη Τάξη (Χρυσούν):

      (1) Τουλάχιστον επί 20 χρόνια εργασία στον ίδιο Σταύλο, Ιπποφορβείο ή άλλη παρόμοια ιππική εγκατάσταση, ή
     (2) Προκειμένου περί εκτροφέως, τουλάχιστον 15 διακρίσεις σε Εκθέσεις, ή
     (3) Κατάκτηση τουλάχιστον 15 πρώτων θέσεων σε δημόσιες Επιδείξεις, ή
     (4) Κατάκτηση τουλάχιστον 30 πρώτων θέσεων σε δημόσια Πρωταθλήματα και Αγώνες.

     Οι παραπάνω τρεις τάξεις του παρασήμου απενέμοντο σε ένα απέριττο χαρτονένιο κουτί, συνοδευόμενο από περγαμηνή απονομής και την αντίστοιχη καρφίτσα πέτου. Επίσης, προκειμένου περί ομάδων ή ιππικών κέντρων, αντί παρασήμου απενέμοντο πλακέτες αντιστοίχων τάξεων.

     Κατόπιν όλων των παραπάνω και συγκρίνοντας την Ιππασία του Γ' Ράιχ με τις ευτελισμένες σημερινές "Ιππασίες" των δημοκρατικών κοινωνιών, σε τι συμπεράσματα αγόμεθα; Ποιός θα μπορούσε να φαντασθεί σήμερα Σταυλίτη εργαζόμενο ΣΥΝΕΧΩΣ επί 20 χρόνια στον ΙΔΙΟ Σταύλο (!) όταν, σχεδόν κανένας Σταύλος δεν υφίσταται συνεχώς επί 20 χρόνια εξ αιτίας ελλείψεως ιππικής βιωσιμότητος; Εξ αιτίας του ότι οι δημοκρατικές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από την προώθηση της πρέζας και όχι της Ιππασίας! Για ποιάν "ευημερία" του Ίππου θα τολμήσουμε σήμερα να μιλήσουμε όταν οι απανταχού δημοκρατικότατοι δουλέμποροι αναθέτουν την Ιπποκομία σε ασχέτους και ανειδικεύτους εισαγόμενους αλλοεθνείς σκλάβους οι οποίοι κατακλύζουν τους ευρωπαϊκούς Σταύλους, απλήρωτοι και ανασφάλιστοι, υποχείρια των επίσης ασχέτων "χομπιστών" καπιταλιστών αφεντικών τους; Η εικόνα στους σημερινούς ελλαδικούς Σταύλους γνωστή : βαριεστημένοι ινδο-πακιστανοί που στις πατρίδες τους έβλεπαν τον Ίππο ως "τριαξονικό" μεταφορικό μέσο, λεροί και πεινασμένοι να πηγαινο-φέρνουν τραβώντας τα άτυχα τετράποδα πάνω στη ράχη των οποίων διασκεδάζουν ξεσαλώνοντας τα βιολογικά υποπροϊόντα αυτών των ασεβών συγχρόνων δουλεμπόρων! Βεβαίως, σήμερα ο κακός Ναζισμός έχει νικηθεί, η δημοκρατία κυριάρχησε και οι Ίπποι ακολουθούν την κατρακύλα της ίδιας της κοινωνικής ζωής, απαξιούμενοι σε αλλότρια βάναυσα χέρια!

     Κατά την περίοδο του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού ο Αδόλφος Χίτλερ τιμούσε ακόμη και τους Ιπποκόμους, αναγνωρίζοντας την μεγάλη συμβολή τους στην ευημερία του πιστού συντρόφου του Ανθρώπου, όπως ο Ίππος! Η, κατά πολλούς, "ταπεινή" Ιπποκομία, επί χιτλερικής περιόδου εθεωρείτο κοινωνικό αγαθό ως προϋπόθεση μακροβιότητος κι ευτυχίας των Ιππιδών που πάντοτε συνεπορεύοντο με τον αγωνιζόμενο, για επιβίωση, Άνθρωπο!

     Οι μετέπειτα αντιφασιστικές κοινωνίες, αυτές που επιλέγουν πραιτωριανούς για να δολοφονούν εν ειρήνη και εν μέση οδώ τους υπηκόους τους (ακόμη και ανηλίκους!) όταν αυτοί τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν για τη σκλαβιά τους, αυτές οι κοινωνίες ούτε που σκέφτονται να τιμήσουν την Ιπποκομία και τους Ιπποκόμους αφού δεν τιμούν ούτε καν τον εαυτό τους, μέσα στο παρακμιακό κατήφορο της γκρίζας καθημερινότητός τους και, όπως είναι φυσικό και των "Ιππασιών" που σήμερα επιδεικνύουν!

ΑΚΟΝΤΙΣΜΟΣ

     Η κ. Έφη Καστελλορίου η οποία μας προσέφερε το πρώτο σεμινάριο Ακοντισμού προ ολίγων ημερών, είχε την καλωσύνη να μας προσφέρει το παρόν άρθρο ώστε και εν τη απουσία της να μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τα όσα στο σεμινάριό της μάθαμε. Το δημοσιεύουμε, ευγνώμονες για την προσφορά της !

     Koιτάζοντας ένα ακόντιο, βλέπει κανείς την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, αφού ήταν από τα πρώτα όπλα που χρησιμοποίησε ο πρωτόγονος άνθρωπος για την επιβίωση του. Απο το κομμάτι ξύλου βέβαια μέχρι τα σημερινά αεροδυναμικού σχήματος ακόντια, οι παρεμβάσεις και εξελίξεις σε αυτό ήταν πολλές ανά τους αιώνες.

     ΄Οταν οι άνθρωποι οργανώθηκαν κοινωνικά και θα αναφερθούμε συγκεκριμένα στην αρχαία Ελλάδα, η ανάγκη για αντοχή και επιδεξιότητα, εξελίχθηκε σε καιρούς ειρήνης σε αγωνιστική ευγενή άμιλλα. Oι αρχαίοι  ακοντιστές φρόντιζαν να ασκούνται συχνά στην ρίψη ακοντίου, μια και αυτό αποτελούσε το βασικό επιθετικό τους όπλο. Το ακόντιο, που προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη "άκων", εκτός του πολέμου και των αγωνισμάτων χρησίμευε και στο κυνήγι.

     Το ακόντιο είναι ένα όργανο που ακόμα και σήμερα, οι όποιες αλλαγές του ανέμου το επηρεάζουν. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε λοιπόν ότι σε μια επίθεση ακοντιστών σε μάχη, σίγουρα θα έπαιρναν υπ όψιν την φορά του ανέμου, αφού τα μικρά και ελαφριά ακόντια που είχαν, δεν θα μπορούσαν να φτάσουν την επιθυμητή απόσταση. Επίσης ένας άλλος παράγοντας πιθανών απωλειών θα ήταν και ο αυτοτραυματισμός. Οι δυνάμεις που ασκούνται στον ώμο και τον αγκώνα του ακοντιστή είναι μεγάλες. Το χέρι τεντώνει πίσω και γυρίζει  εμπρός και επάνω που μαζί με το γύρισμα της μέσης για την εκτόξευση, παίρνει κλίση επιβαρυντική για τους μύες που προκαλεί σοβαρούς τραυματισμούς. Εχει υπολογιστεί από Γερμανό προπονητή ότι η ταχύτητα την οποία αναπτύσσει ένα ακόντιο μετά την εκτόξευση φτάνει μέχρι τα 115χλμ την ώρα (για άνδρες είναι περίπου 32m/sec x 3.6m μέχρι την προσγείωση) ! Η Ιλιάδα αποτελεί το πρώτο γραπτό ελληνικό κείμενο με γενική περιγραφή κακώσεων των άνω άκρων, από τις οποίες οι περισσότερες είναι στην ζώνη του ώμου!

      Πληροφοριακά , ο κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ μέχρι σήμερα είναι ο Τσέχος Jan Zelezny, που το το 1996 έκανε βολή στα 98.48 μ! Αυτό το ρεκόρ όμως είναι με τις τελευταίες παρεμβάσεις στο ακόντιο, γιατί ενώ η τεχνολογία βοηθάει στην αύξηση των επιδόσεων, εδώ συνέβη το αντίθετο. Το 1984 ο Ανατολικογερμανός ακοντιστής Uwe Hohn έκανε επίδοση στα 104.80μ! Αποφασίστηκε ότι η βελτίωση της συμπεριφοράς του ακοντίου, μαζί με άλλους παράγοντες, έθετε σε κίνδυνο την ζωή των θεατών, έτσι έγινε παρέμβαση στην μετατόπιση του κέντρου βάρους του ακοντίου κατά 4cm,κάτι το οποίο περιόρισε τις επιδόσεις κατά 15 με 20 m!

     Οι Έλληνες σίγουρα είχαν την καλύτερη τεχνική ρίψης, αφού αυτή επικράτησε μέχρι σήμερα και δεν διαφέρει σε πολλά σημεία από τον βασικό σημερινό τρόπο ρίψης, απλά έχει προσαρμοστεί στα σύγχρονα ακόντια και τις βελτιωτικές κινήσεις των αθλητών.

      Ο ακοντισμός, εκτός από μεμονωμένο άθλημα, ήταν και ένα από τα αγωνίσματα του πεντάθλου και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς αγώνες το 708πχ.

    Τα είδη ρίψης ακοντίου ήταν ο εκηβόλος ακοντισμός, η ρίψη δηλαδή του ακοντίου σε μήκος και ο στοχαστικός ,η ρίψη σε στόχο που επικράτησε να γίνεται με άλογα και λεγόταν έφιππος στοχαστικός ακοντισμός.

     Τα ακόντια που χρησιμοποιούσαν ήταν βέργες στο ύψος των αθλητών, περίπου στο 1.70εκ, διαμέτρου 3.5 εκ. αλλά χρησιμοποιούσαν και κοντύτερα που το μήκος τους έφτανε από 1.20 με 1.35 και θα πρέπει να ήταν ελαφρύτερα από αυτά των πολεμιστών. Για την αποφυγή ατυχημάτων δεν χρησιμοποιούσαν συνήθως μεταλλική αιχμή και το ακόντιο αυτό λεγόταν αποτομεύς. Για να έχει όμως σταθερή πορεία στην βολή και να πέφτει με την μύτη, προσάρμοζαν ένα έρμα, δηλαδή ένα πρόσθετο βάρος σαν μεταλλικό δαχτυλίδι.

     Η βασική διαφορά από τα σημερινά ακόντια ήταν η αγκύλη, μια λωρίδα δέρματος προσαρμοσμένη στο κέντρο βάρους του ακοντίου με μήκος περίπου στα 40εκ. Αυτή την χρησιμοποιούσαν στο κυνήγι αλλά και στον πόλεμο. Παραμένει ερώτημα αν ήταν δεμένη πάνω στο ακόντιο ,όπως στις περιπτώσεις πολέμου και κυνηγιού και έφευγε μαζί του η έμενε στο χέρι του αθλητή μετά την εκτίναξη. Τα ακόντια αυτά λέγονταν μεσάγκυλα και ο κόμβος της αγκύλης "άμμα" ή "έναμμα".

     Η χρήση της αγκύλης φαίνεται ότι βοηθούσε στην  αύξηση της δύναμης της ρίψης και έκανε πιο ασφαλή και άνετη την λαβή και έδινε στο ακόντιο μια περιστροφική κίνηση γύρω από τον άξονα του ,που του έδινε μια σταθερή πορεία και το βοηθούσε να διανύσει μεγαλύτερη απόσταση.

     Η ρίψη του ακοντίου στον εκηβόλο ακοντισμό, γινόταν από ένα σταθερό σημείο που ονομαζόταν βαλβίς και το οποίο απαγορευόταν να ξεπεράσει, η δε βολή για να είναι έγκυρη  έπρεπε να  πέσει μέσα στην περιοχή που οριζόταν από τρείς πλευρές(σαν ι_ι) και ήταν άκυρη αν έβγαινε έξω από αυτές, ό,τι ισχύει δηλαδή σήμερα με τον τομέα ρίψης που αλλάζει μόνο στις μετρήσεις και το σχήμα!

    Ο αθλητής έδενε την αγκύλη, έβαζε τον δείκτη και το μεσαίο δάκτυλο σε αυτήν και με τα άλλα τρία κρατούσε το ακόντιο. Πριν ξεκινήσει την φορά του, τέντωνε το δεξί χέρι  προς τα πίσω και έσπρωχνε με το αριστερό το ακόντιο για να σφίξει την αγκύλη.

    Κρατώντας το ακόντιο κοντά στο κεφάλι ξεκινούσε το τρέξιμο (πιθανόν γύρω στα 10 m) και πριν την βαλβίδα έστρεφε σώμα και κεφάλι προς τα δεξιά, τεντώνοντας συγχρόνως το δεξί χέρι προς τα πίσω, σχηματίζοντας με το ακόντιο μια γωνία περίπου 45 μοιρών. Κάνοντας ένα σταυρωτό βήμα έφερνε το δεξί πόδι πάνω από το αριστερό, λύγιζε ελαφρά τα γόνατα και μετά  τέντωνε  το αριστερό πόδι μπροστά, έκοβε την φόρα της κίνησης και εκτίναζε το ακόντιο πάνω από το κεφάλι του, τεχνική που χρησιμοποιείται και σήμερα, με επιπλέον πρόσθεση σταυρωτών βημάτων.

      Κατά την εκτίναξη του ακοντίου ο αθλητής τραβούσε την αγκύλη, η οποία ξετυλιγόταν δίνοντας στο ακόντιο μια περιστροφική κίνηση (σαν σβούρα) ! Η τεχνική αυτή εφαρμοζόταν και στα ακόντια των κυνηγών και στα ελαφρά  κοντά πολεμικά ακόντια, τα οποία δεν είχαν σαυρωτήρα αλλά μόνο αιχμή.

Ρίψη σε στόχο

    Ο στοχαστικός ακοντισμός επικράτησε να γίνεται με έφιππους ακοντιστές. Σε αυτό το αγώνισμα το άλογο κάλπαζε ενώ ο αναβάτης έπρεπε να ρίξει το ακόντιο σε στόχο, φτάνοντας σε συγκεκριμένη απόσταση από αυτόν. Ο στόχος συνήθως ήταν μια ασπίδα στερεωμένη σε κοντάρι και ο αναβάτης έπρεπε να συντονίσει την κίνηση του χεριού του με τον καλπασμό του αλόγου , ο οποίος επηρέαζε την σταθερότητα και τις κινήσεις του αναβάτη. Εδώ το ακόντιο έφερε αιχμή για να καρφώνεται στον στόχο.

     Στους ιππείς  το δόρυ ήταν μικρού μήκους και βάσει παραστάσεων σε αγγεία έφερε σαυρωτήρα μακρύτερο του οπλιτικού δόρατος. Συνήθως ήταν φτιαγμένα από ξύλο κρανιάς.

      Υπήρχε επίσης το παλτό (από το ρήμα πάλλω) είδος ελαφρού ακοντίου ή δόρατος που χρησιμοποιούσαν οι ιππείς(ο Ξενοφών αναφέρεται σε Αθηναίους ιππείς που τους προτρέπει να φέρουν δύο παλτά ) αλλά κυρίως οι Πέρσες.

      Επίσης αναφέρεται η ιππική σάρισα, που είχε μήκος μικρότερο της σάρισας για να είναι ευχερής ο χειρισμός της με ένα χέρι.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΣΑΣ!

     Συγγράφοντας το εκπαιδευτικό εγχειρίδιο της Ομάδος μας είχαμε κατά νου τις εκπαιδευτικές ανάγκες των Μελών της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας αλλά και των Ελλήνων αλογατάρηδων οι οποίοι χρειάζονται ένα ουσιαστικό βοήθημα. Μάλιστα, αποφύγαμε και να το παρουσιάσουμε κάνοντάς το από το παρόν Ιστολόγιο, σχεδόν ...έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του κι ενώ κοντεύει να εξαντληθεί η πρώτη έκδοσή του!

     Σήμερα διαπιστώνουμε ότι η ανάρτηση της παρουσιάσεως του εκπαιδευτικού εγχειριδίου μας παραμένει πρώτη στις καθημερινές επισκέψεις σας (όπως δείχνουν και οι στατιστικές μετρήσεις που παρατίθενται) ενώ, η αγοραστική του ζήτηση στέκεται ευθέως ανάλογη με την επισκεψιμότητά σας!

     Έτσι, αισθανόμαστε την ανάγκη να σας εκφράσουμε ένα θερμό "ευχαριστώ!" όχι, βεβαίως, διότι με τις πωλήσεις του εγχειριδίου ενισχύονται τα οικονομικά της Ομάδος μας αλλά διότι δικαιώνεται ο σκοπός της συγγραφής κι εκδόσεως του βιβλίου μας που δεν είναι άλλος από την ενίσχυση των γνώσεων του Έλληνος Ιππέως επ αγαθώ των συντρόφων- Ίππων μας!

Σας ευχαριστούμε θερμά!

Η ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ & ΟΙ ΑΜΑΖΟΝΕΣ ΜΑΣ

     Αν και η Έφιππη Τοξοβολία ως Πολεμική Τέχνη προσελκύει περισσότερους άνδρες, οι δικές μας Αμαζόνες συναγωνίζονται με μεγάλη επιτυχία τον ανδρικό "πληθυσμό" μας. Μεθοδικές, πειθαρχημένες, δυναμικές αλλά και με πλούσια αισθήματα σεβασμού προς τον σύντροφο-Ίππο, καταφέρνουν να φθάνουν πάντοτε σε ένα "ζενίθ" αποδόσεως στις Προπονήσεις μας αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά κάθε πρόκληση! Εκτελούν με μεγάλη προσοχή την επίπονη "Εργασία Εδάφους" πριν ιππεύσουν, κάτι απολύτως απαραίτητο στην δική μας Φυσική Ιππασία, όπως ακριβώς δίνουν μεγάλη σημασία στην ατομική προθέρμανσή τους πριν από κάθε Προπόνηση.

     Κατά κανόνα, οι Αμαζόνες μας διακρίνονται μέσα στην ανδροκρατούμενη Ομάδα μας για την σοβαρότητά τους και τον σεβασμό προς το πολεμικό μας αντικείμενο ισότιμα με τους άνδρες Εφιπποτοξότες κάνοντάς μας να τις θαυμάζουμε.

Και όποιος νομίζει ότι η γυναίκα είναι για να "...πλένει πιάτα στο νεροχύτη", δεν έχει παρά να αφιερώσει ελάχιστη ώρα σε κάποια από τις Προπονήσεις μας για να διαπιστώσει το λάθος του!

Η Όλγα (π.χ.) είναι έτοιμη να του το αποδείξει!



    

    Σήμερα, παρά την ωραία πρωϊνή λιακάδα, όλες οι Προπονήσεις μας, αργά το απόγευμα, έγιναν με χαμηλή θερμοκρασία και ψιλόβροχο, αλλά με πολύ, πάρα πολύ κέφι! Ξεκινήσαμε με Σπαθασκία, με τον Εμανουέλε και τον Παναγιώτη να μας κάνουν να νοιώθουμε "σβούρες" ώστε να αντιμετωπίζουμε εικονικούς αντιπάλους που μας ζύγωναν από όλες τις "πάντες" και συνεχίσαμε με τα ...γνωστά αμιγώς ...εφιπποτοξοτικά! Κάτι το κρύο, κάτι το ψιλόβροχο μας έκαναν πιό ...κινητικούς και ...χαμογελαστούς, αν και το καλύτερο προέκυψε αργότερα, όταν απολαύσαμε το υπέροχο ξηροκόκκινο "Μυράμπελο" του 2006 που μας έφερε ο ευγενικός και φιλόφρων Στράτος.

     Είναι γεγονός ότι έρχονται πολύ καλές ημέρες για την Ομάδα μας. Ο Στράτος ίσως να το προαισθάνθηκε με το ωραιότατο κρασί που μας φίλεψε σήμερα... Ο νόμος της αιτιοκρατίας, τίποτε δεν θεωρεί τυχαίο!

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΑΣ ...ΞΕΦΥΓΕ!

http://www.youtube.com/watch?v=PvhousD-fRs

     Με ελαύνουσα την πανσέληνο δεν θα ήταν δυνατόν να μη συμβεί το κάτι τι..., έτσι μια μικρή εκπληξούλα για να τη θυμόμαστε όταν γεράσουμε. Λοιπόν, εδώ και κάποιες μέρες κάηκαν (ναι , καλά διαβάζετε!) και οι δύο βασικοί υπολογιστές που εξυπηρετούν τις ανάγκες της Ομάδος μας! Μη ρωτήσετε πώς κάηκαν αφού αυτό το ξέρει μόνον η ...πανσέληνος! Παρά το "κακό", εμείς εξακολουθούμε να εργαζόμαστε απρόσκοπτα (και με πολύ κέφι!) επικαλούμενοι βοήθεια φίλων ώστε να αναρτούμε δείγματα της "παραγωγής" μας. Έτσι αναρτήσαμε ένα κείμενο για την μικρή περιπέτεια 4 μεσαιωνικών μογγολικών αιχμών που από το Ικόνιο βρέθηκαν στο Ουλάαν Μπατάαρ και από εκεί στην Αθήνα. Τι είπατε, πώς αναρτούμε με ...μπουρλότο τους δυό υπολογιστές μας; Μα εμείς πολεμάμε, ανεξαρτήτως αν όλα γύρω μας καίγονται!

     Το κείμενο της αναρτήσεώς μας γράφτηκε σιγά-σιγά λόγω της εκτάσεώς του αλλά τη φορά αυτή δεν δημοσιεύτηκε πάνω-πάνω όπως γίνονταν μέχρι τώρα (τελευταίο κλικ, γαρ...) αλλά με την κατάταξη του προχείρου όταν άρχισε να γράφεται. Ίσως το ότι το δημοσιεύουμε μέσω φιλικού υπολογιστή, ίσως... Έτσι σας ...κρύφτηκε (αν και κάποιοι το ανακαλύψατε και το διαβάσατε ήδη, όπως μαρτυρούν οι στατιστικές μας). Επειδή, λοιπόν, αξίζει να το διαβάσετε επιτρέψτε μας να σας παραπέμψουμε εδώ:

ΤΟ ΥΓΙΕΣ ΜΟΓΓΟΛΙΚΟ ΑΛΟΓΟ

     Μπορεί εμείς οι Ευρωπαίοι (..."δυτικοί") να πιστεύουμε ότι κατέχουμε την "επιστημονική αλήθεια" πολλών πραγμάτων αλλά κάποιοι άλλοι Λαοί αποφεύγουν τέτοιες παγίδες , παραμένοντας μέσα στο πλαίσιο μιας πριμιτιβιστικής  αποδεικτικότητος.

     Λαός, κατ' εξοχήν φυσιοκεντρικός και ιπποτρόφος, οι Μογγόλοι, έχουν τα δικά τους κριτήρια για το "υγιές άλογο".

     Γεννημένοι στη γιούρτα και πεθαίνοντας πάνω στο άλογο, οι Μογγόλοι έχουν κάθε λόγο να επιμένουν στα κριτήρια αυτά, όσο κι αν εμείς οι Ευρωπαίοι προτιμούμε την πιστοποίηση δια του ..."δοκιμαστικού σωλήνος".

     Όποιος είχε την τύχη να γνωρίσει από κοντά το μογγολικό άλογο, ασφαλώς θα το θαύμασε!

     Μικρόσωμο, ανθεκτικό στις πιό απρόσμενες φυσικές κακουχίες, καρτερικό αλλά και μαχητικό, με πείσμα για ζωή , το απροσδόκητο αυτό πλάσμα δείχνει να έχει καταργήσει τον φόβο, τον κίνδυνο, την αρρώστεια, τον θάνατο !

     Πώς, όμως, αναγνωρίζεται ένα τέτοιο πλάσμα ως υγιές από τους Μογγόλους;

     Ένας από τους πλέον "ειδικούς" των "ειδικών" της Μογγολίας, ο Bekhjargal Bayarsaikhan, συγγραφέας μιας μονογραφίας που εκδόθηκε στο Улаанбаатар το 2005 με τον τίτλο "Ταξιδεύοντας πάνω σε ένα μογγολικό άλογο", γράφει σχετικά:

     " Η κατάσταση των εσωτερικών οργάνων ενός αλόγου μπορεί να γίνει αντιληπτή από ένα πλήθος εξωτερικών χαρακτηριστικών. Προκειμένου οι Μογγόλοι να εκτιμήσουν την γενική φυσική κατάσταση ενός αλόγου, λαμβάνουν υπ΄ όψη τη κατάσταση των πνευμόνων, της καρδιάς, του ήπατος, του σπληνός και των νεφρών του. Από την γενική κατάσταση αυτών των οργάνων κρίνεται η υγεία, η δύναμη και η ταχύτητα ενός αλόγου:

     Αν οι πνεύμονες είναι σε καλή φυσική κατάσταση, τότε τα ρουθούνια του αλόγου είναι μεγάλα και φαρδιά.

     Αν τα μάτια είναι σκούρα καφέ ή μαυροκόκκινα και δείχνουν σπιρτάδα, η καρδιά είναι σε καλή κατάσταση. Μεγαλοσχηματισμένη καρδιά θεωρείται καλό σημάδι και άλογα με τέτοια καρδιά σπανίως φοβούνται και έχουν ήρεμο χαρακτήρα.

     Αν το χρώμα της γλώσσας τείνει προς το λευκό, το ήπαρ είναι σε καλή κατασταση.

     Μικροσχηματισμένα νεφρά δείχνουν καλή ποιότητα και το μέγεθός τους αναγνωρίζεται από τα λεπτοσχηματισμένα αλλά σκληρά αυτιά. 

     Εκτός από τα παραπάνω κριτήρια, οι Μογγόλοι, στο πέρασμα των αιώνων, έχουν αναπτύξει και πολλά άλλα ακόμη, ώστε να εκτιμούν σωστά ένα υγιές άλογο."

      Είπα κι εγώ να δοκιμάσω τα κριτήρια του Bekhjargal Bayarsaikhan διαλέγοντας ένα μογγόλικο άλογο στην απέραντη πεδιάδα και στις βουνοκορφές του Каракорум, εκεί στο λίκνο της, κατά το πάλαι, μεγάλης αυτοκρατορίας του Чингис Хаан. Και πείσθηκα ότι τα κριτήρια του Μογγόλου ιππολόγου ήσαν, πράγματι, σωστά! Έτσι, άλλως τε, ερμηνεύεται και η απάντηση μεγάλου ιπποτρόφου που τον ρώτησα την ημέρα του Наадам "Tι ποσοστό θανάτων από κολικούς έχετε στη Μογγολία;". Σχεδόν μηδενικό αν όχι κανένα, ήταν η απάντηση! Σε μια χώρα με την επιστημονική ιππιατρική "άγνωστη λέξη" , η σαμανιστική σοφία δείχνει αρωγός όχι μόνον των Μογγόλων αλλά και των αλόγων τους!