ΤΟ ΜΕΓΑ ΜΑΘΗΜΑ
ΤΟΥ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ
ΤΩΝ
"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"
Ο αγαπημένος μας Συνασκούμενος Αθανάσιος, επικεφαλής του Παραρτήματος Καλαμάτας και αυτή την εβδομάδα, έχοντας τη Παραδοσιακή Τοξοβολία ως "βατήρα", προσεπάθησε να δώσει εικόνες, χρώματα και φως σε "μάτια" που δεν είχαν ποτέ παρόμοιες εμπειρίες. Και παρακολουθώντας την αλτρουιστική πρωτοβουλία του Αθανασίου και μελετώντας τις σπουδαίες Αναφορές του μετά από κάθε εκπαιδευτική ημερίδα του Παραρτήματός του, όχι μόνον αντιλαμβανόμαστε τη μεγάλη Αξία της Παραδοσιακής Τοξοβολίας ακόμη και σε τομείς που δε φανταζόμαστε αλλά επιβεβαιώνουμε και την ανίκητη δύναμη που κρύβει κάθε Άνθρωπος να μάχεται νικηφόρα και με χαμόγελο τη πιο αντίξοη μοίρα!
Έχοντας "αγκαλιάσει" ένα πολύ ιδιαίτερο "Κοινό" ο Αθανάσιος έχει πια αφιερωθεί σε μία αποστολή η οποία κοσμεί την Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" και δικαιώνει τις προσδοκίες της "Ελληνικής Εφιπποτοξοτικής Εταιρείας" της οποίας οι βλέψεις περνούν μέσα από το φιλοσοφικό κατώφλι της τυφλότητος ενός αρχαρίου ο οποίος όσα κι αν βλέπει θεωρεί ότι αυτά είναι ελάχιστα κι ασήμαντα, κρύβοντάς του όσα αμέτρητα σημαντικά θα έπρεπε να δει! Και, χωρίς καμία διάθεση "οίκτου" προς εκείνους που διόλου δε τον χρειάζονται, ο Αθανάσιος και το Παράρτημα των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" με τη προσπάθεια που ανέλαβαν, προάγοντας την πρόοδο των τυφλών σε μία αμιγώς στοχαστική άσκηση, προάγουν τη δύναμη όλων ημών που νομίζουμε ότι "βλέπουμε" ...παραβλέποντας τα όσα η "όρασή" μας κρατά στη σκιά του παραβλέπειν... και, δυστυχώς, αγνοείν!
Έτσι, με την τελευταία Αναφορά της εκπαιδευτικής ημερίδος του ο Αθανάσιος μας καθιστά κοινωνούς των ιδιαιτεροτήτων διδασκαλίας της Παραδοσιακής Τοξοβολίας σε συνανθρώπους μας οι οποίοι ουδέποτε σχημάτισαν την εικόνα ενός Τόξου, από το να το εξαγάγουν από τη θήκη του, να εντοπίσουν τη χορδή, να το οπλίσουν και, τελικώς να τοξεύσουν !
Η διδασκαλία της Τοξοβολίας σε τυφλούς δείχνει, εξ αρχής, μία μυσταγωγία μετασχηματισμού της αφής σε εικόνα, όπως και όλη η διαδικασία της αναπτύξεως αυτής της απουσιάζουσας αισθήσεως σε άτομα τα οποία καλούνται να επιβιώσουν σε μία κοινωνία βλεπόντων. Όλοι εμείς που τοξεύουμε, επί παραδείγματι, ουδέποτε σταθμίσαμε το τι σημαίνει για έναν τυφλό να εντοπίσει τη χορδή του Τόξου του βγάζοντάς το από τη θήκη. Τι σημαίνει να ξεχωρίσεις αμέσως το βασικό αυτό παρακολούθημα του όπλου σου, άνευ του οποίου δεν υπάρχει ...όπλο! Κι αυτό με υπομονή και περισσότερη αγάπη, ο Αθανάσιος το μεταφέρει στους μαθητές του.
Όταν οι υφασμάτινες θήκες ανοίξουν η αφή θα είναι εκείνη που θα πρωταγωνιστήσει ώστε ο μαθητής να μορφώσει "εικόνα" του όπλου του και της καθοριστικής σχέσεως Τόξου και χορδής, όμως, αυτό είναι μόνον η αρχή. Ο τυφλός μαθητής θα πρέπει να αφεθεί στο χρόνο και στις προσεγγίσεις του ώστε να αντιληφθεί τον συνδυασμό των δύο βασικών μερών του όπλου του πριν αναλάβει και το τρίτο, το βέλος.
"Ο Ευάγγελος δεν είχε την παραμικρή πρότερη ιδέα περί τόξου
και τοξοβολίας γενικά. Όταν παροτρύνθηκε να πιάσει το τόξο του κατά βούληση
θεώρησε οτι η λαβή του βρίσκεται σε ένα εκ των άκρων του τόξου (πλησίον του
σημείου εγκαθιδρύσεως της χορδής). Επίσης ήταν εξαιρετικά σφιγμένος με κακή
στάση σώματος. Παρόλα αυτά μετά το πέρας της Προπονήσεως η βελτίωσή του ήταν
εμφανής και αισθητή. Στον κύκλο που σχηματίσαμε δεν είχαμε παρά να μοιραστούμε
μόνο χαρά και θετικές σκέψεις.", σημειώνει στην Αναφορά του ο Αθανάσιος, μεταφέροντάς μας μια από τις παραμέτρους της διδασκαλίας της Σχολής του.
Και με υπομονή κι επιμονή, αφήνοντας τα χέρια να συμπληρώσουν τα μάτια, ο πραγματικός Δάσκαλος θα μεταδώσει τη γνώση ακόμη και σ΄ εκείνο το μαθητή που θεωρείται με μιαν επιπόλαιη ματιά ως αδύναμος να τη δεχθεί, ακόμη και στη πλέον ακραία εκδοχή της.
Και αν προσέξουμε την ακρίβεια χειρισμών αυτής της νέας Τοξότριας που οπλίζει το Τόξο της χωρίς τη βοήθεια της οράσεως παρά μόνον με την αφή και το ένστικτο, θα διαπιστώσουμε όλοι εμείς οι "βλέποντες" ομότεχνοί της ότι μας βάζει τα ..."γυαλιά"!
Διότι, για να φτάσεις στο τελικό αποτέλεσμα και να δεις τη γαλήνη και το χαμόγελο στο πρόσωπο του μαθητή σου το μονοπάτι είναι δύσβατο, αλλά όσο πιο δύσβατο τόσο πιο ωραίο, όσο τα απάτητα εκείνα μονοπάτια σε απλησίαστα μέρη που καμιά περπατησιά δε τους χαλά τη φυσικότητα. Κι αυτό ο Αθανάσιος φαίνεται να το έχει ανακαλύψει...
Βεβαίως, ο Αθανάσιος δε θα ήταν ποτέ δυνατόν να αρκεσθεί στη προσφορά της Παραδοσιακής Τοξοβολίας προς τους συγκεκριμένους συνανθρώπους μας, αλλά σκέφθηκε ότι για την καλύτερη πρόσληψη των οφελών της θα ήταν απαραίτητο, προηγουμένως, να τους βελτιώσει και την όλη φυσική τους κατάσταση.
Εύλογα, ο Αθανάσιος σκέφθηκε ότι ένα άτομο με περιορισμένη όραση φυσικό είναι να διέρχεται μία καθημερινότητα με συνεπαγόμενη περιορισμένη κινητικότητα, κάτι που κάθε άλλο παρά ευνοεί μια καλή φυσική κατάσταση. Και, εκτός της Παραδοσιακής Τοξοβολίας ανέλαβε τη πρωτοβουλία να επιχειρήσει και τη σωματική βελτίωσή τους, μάλιστα, επικεντρούμενος και πολύ σοβαρά με τις παραμέτρους της. Έτσι, στη τελευταία Αναφορά του, επιπλέον, ο Αθανάσιος παρατηρεί:
«Μετά το τέλος της Προπονήσεως υπέβαλα όλους σε μία δοκιμασία άσχετη με την καθαυτού τόξευση αλλά απολύτως
σχετική με την μυική μνήμη και τους παράγοντες που την επηρεάζουν. Θα κάνω
ανάλυση σε ξεχωριστή Αναφορά γενικών παρατηρήσεων. Αυτό που θα πω εδώ είναι οτι
φαίνεται να υπάρχει και μία άλλη διάσταση στο θέμα γενικά της εκγυμνάσεως ενός
ανθρώπου. Διακρίνω αμυδρά μέσα από τον πειραματισμό οτι για παράδειγμα ένας
δρομέας δεν εξαρτάται εάν θα γίνει τέλειος μόνο από την αερόβια ικανότητά του,
την μυική εκρηκτικότητα, την διατροφή, τα πολλά χιλιόμετρα Προπονήσεως, την
τεχνική και όσα άλλα στα οποία δίδεται το βάρος. Φρονώ οτι υπάρχει ένα λεπτό
νήμα που συνδέει τον φόβο με την μυική μνήμη και το οποίο ως άλλο υποσυνείδητο
επηρεάζει άμεσα και καθοριστικά την όποια τεχνική ή γνώση επιδιώκεται να
εμπεδωθεί από έναν πολεμιστή, ή έναν άθλητή, ή ένα τυφλό, φαλκιδεύοντάς τα.»
O Aθανάσιος Ψωρομύτης, συνέλαβε σε βάθος τη κωδική λέξη του εμβλήματος των "Ελλήνων Κενταύρων" που δεν είναι άλλη από το Θάνατο, την αποσυμβόλισε και κατάφερε ως πραγματικός στρατιώτης-στοχαστής να φιλοσοφήσει επιβεβαιώνοντας τον κοντοπατριώτη του Δημήτρη Λιαντίνη ο οποίος στην ομιλία του ενώπιον ακροατηρίου στρατιωτικών ιατρών:
"Τί είναι "Φιλοσοφία"; Ένα πράγμα είναι "Φιλοσοφία". "Φιλοσοφία" είναι ο στοχασμός του Ανθρώπου απάνω στο φαινόμενο "Θάνατος". Η Φιλοσοφία είναι απλό πράγμα, ο καθένας μας φιλοσοφεί. "Φιλοσοφία" σημαίνει ότι σκέπτομαι, στοχάζομαι και προσπαθώ να βρω τον καλύτερο τρόπο, ένα γεωδετημένο, που έχει πολλές συμβολές και συνιστώσες, για να ζήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη ζωή μου, αυτά τα είκοσι, τριάντα, πενήντα, εβδομήντα χρόνια που μου ορίστηκαν να ζήσω. Αυτό θα πει, απλά, "Φιλοσοφία". Και ξέρουμε πολλούς απλοϊκούς ανθρώπους που δεν έχουν και τίτλους και περγαμηνές οι οποίοι φιλοσοφούν και ζουν μια πολύ ωραία ζωή. Λοιπόν, σ΄ αυτή την "οπτική" λέει ο Πλάτων: "Φιλοσοφία" εστι μελέτη "θανάτου" ... κατά την έννοια ότι στοχάζομαι πάνω στο δικό μου θάνατο ... Στη συνέχεια, ο Πλάτων θα μας πει ότι "οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσιν", όσοι φιλοσοφούν σωστά δε κάνουν τίποτε άλλο παρά να μελετούν πώς θα πεθάνουν "και το τεθνάναι αυτοίς ήκιστα φοβερόν" ... και όταν θα ρθει η ώρα να πεθάνουν δε φοβούνται το θάνατο"!
Έτσι, ο νεαρός Μεσσήνιος Συνασκούμενός μας, έκανε πράξη την "ουσία" της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" η οποία δεν είναι μία απλή αθλητική περίπτωση αλλά ένα σχολείο πνεύματος, φιλοσοφώντας, ...εφιπποτοξοτικώς, επάνω στον άξονα του θανάτου και επιδιώκοντας με το στοχασμό του τη βελτίωση της ζωής της δικής του και των τυφλών συνανθρώπων μας, ώστε να καταφέρει να γεμίσει με φως κάποια σκοτεινά "μάτια" με πρώτα απ΄ όλα τα δικά μας.
