ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ", Ο ΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ XV ΑΙ. Ο ΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΥ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗ

 ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 

  "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

Ο ΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ XV ΑΙ. 

Ο ΟΠΛΙΣΜΟΣ 

ΤΟΥ 

ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΥ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗ

     Το Τσάρσκογιε Σελό (Ца́рское Село́) είναι σύμπλεγμα εξοχικών παλατιών και πάρκων στη ΒΔ Ρωσία. Αποτέλεσε τη βάση της πόλης Πούσκιν (περιφέρεια Λένινγκραντ), στην οποία υπάγεται σήμερα. Βρίσκεται 24 χιλιόμετρα νότια της Αγίας Πετρούπολης και περιλαμβάνει εκθεσιακές συλλογές. Μία από αυτές, η συλλογή των όπλων στεγάζεται στο «Περίπτερο των Όπλων» (Царское Село. Павильон "Арсенал") στην Πόλη Πούσκιν της Αγίας Πετρουπόλεως, κτισμένο μεταξύ των ετών 1819 - 1834.

     Σ'  αυτό το «Περίπτερο των Όπλων» βρίσκονται αρκετά ενδεικτικά ευρωπαϊκά όπλα του XV αι. τα οποία αντιστοιχούν σ΄ εκείνα τα οποία θα χειρίζονταν ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, όπως φαίνονται στις σελίδες ενός σπανίου οδηγού αυτού του Μουσείου που εκδόθηκε το 1860 και τον οποίο μας παρουσιάζει ο αυτοκρατορικός βιβλιοθηκάριος εκείνης της εποχής.

     Από τις εξαιρετικές εικόνες αυτού του οδηγού ο οποίος βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη των "Ελλήνων Κενταύρων" αντλούμε πολλές πληροφορίες για τον ευρωπαϊκό οπλισμό του cinquecento.

     Βάσει αυτής της λεπτομερούς εικονογραφήσεως μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ακρίβεια των σκηνικών όπλων της θεατρικής παραστάσεώς μας, ανεξαρτήτως αν, μέχρι στιγμής και για καθαρώς πρακτικούς λόγους, η διδασκαλία γίνεται με όπλα κατά προσέγγιση. 

     Εκτός των όπλων (αγχεμάχων, βεβαίως) στον ίδιον οδηγό μελετούμε και τις πανοπλίες εκείνης της εποχής καθώς και πολλά παρελκόμενα και τα συμπεράσματα της μελέτης όλου του υλικού του «Περιπτέρου των Όπλων», αλλά και άλλα εξ άλλων, εξίσου σημαντικών πηγών, θα ενσωματωθούν στην αυτοτελή συγγραφή του έργου (Libretto).

ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ": ROLANDO SEGALIN & RODOLFO ZENGARINI

 ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 

  "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

ROLANDO SEGALIN 

& 

RODOLFO ZENGARINI

     H "πολυμέρεια" (η πολυπραγμοσύνη, όπως θα λέγαμε) αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της ηρωικής αντιλήψεως της ζωής, όπως μας καταθέτει ο αείμνηστος Ιωάννης Συκουτρής στο ομότιτλο κεφάλαιο του βιβλίου του "Η φιλοσοφία της ζωής" και, για να μη παίρνουν τα μυαλά μας ...αέρα, θα δούμε τον Σεπτέμβριο "τι", ακριβώς, πρέπει να θεωρούμε ως "ηρωικό"...έτσι, για να μη ξεγελιόμαστε! Κι αυτές τις ημέρες, στη καρδιά του Αυγούστου που ο λίβας δεν καίει μόνο τα "σπαρτά", όπως μας αφηγούνται των ...εχθρών τα φουσάτα που πέρασαν, αλλά ροδοκοκκινίζει και χοιρομέρι στη πλάκα του πεζοδρομίου, εμείς ανακαλύψαμε τη σκηνογραφική ...πολυμέρειά μας για να προχωρήσουμε στην προετοιμασία ενός ζεύγους υποδημάτων που προορίζονται να "ποδέσουν" τον Rafaelo Maffei, επιστήθιο φίλο του Mιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη στο ομώνυμο έργο που προετοιμάζει η Σχολή του Ιππικού Θεάτρου μας.

     Μοίρα γενναιόδωρη εφοδίασε προ καιρού το βεστιάριο της Σχολής μας (το οποίο, πλέον, φιλοξενεί θησαυρούς...) με ένα ζευγάρι, αφόρετα, χειροποίητα υποδήματα της γνωστής ιταλικής φίρμας Rodolfo Zengarini τα οποία, τούτη την περίοδο της σχόλης του Ιππευτηρίου αναλάβαμε να τους προσδώσουμε "αίσθηση εποχής" αξιοποιώντας την έτοιμη εργοστασιακή φόρμα τους που δείχνει ότι οι γείτονες Ιταλοί διατηρούν τον "ομφάλιο λώρο" τους με το αισθητικό παρελθόν τους!

     Αν, όμως, η ήδη υπάρχουσα εργοστασιακή φόρμα τους υπήρξε ο μεγάλος μας βοηθός, ο ακόμη μεγαλύτερος βοηθός στην συγκεκριμένη σκηνογραφική άποψη υπήρξε η εμπειρία μας  από την μαθητεία μας, πριν από χρόνια, στο εργαστήριο ενός παραδοσιακού Βενετσιάνου υποδηματοποιού με την ευκαιρία της κριτικής παρουσιάσεως μιας παραστάσεως στο "Teatro La Fenice" στην οποία ο εν λόγω υποδηματοποιός ήταν χορηγός.

     Rolando Segalin, λοιπόν, ο εμβληματικός Βενετσιάνος υποδηματοποιός και τόσο παραδοσιακός ώστε και μέσα στο μικρό εργαστήριό του, στη συνοικία του San Marco, εργάζονταν με τον βοηθό του φορώντας πάντα παραδοσιακές ενδυμασίες, δημιουργώντας, από το 1932, πραγματικά αριστουργήματα τα οποία τότε κόστιζαν μισό εκατομμύριο ελληνικές δραχμές το ζευγάρι. Κι όπως ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" γεννήθηκε με την ψυχολογία του αενάως αρχαρίου μαθητή, έτσι και τότε όταν υπηρετούσε την Τέχνη ως κριτικός Λυρικού Θεάτρου δεν άφηνε καμία ευκαιρία που να μην μαθητεύσει πλάι σε όποιον αξιόλογο Δάσκαλο βρίσκονταν (σκηνοθέτη, ηθοποιό, τραγουδιστή, σκηνογράφο, τεχνικό) μη αρκούμενος μόνον στο να γράφει την δημοσιεύσιμη κριτική του, αλλά και να σπουδάζει όλο το "χτίσιμο" του έργου του οποίου την κριτική θα έκανε.      

     Με την σκηνογραφία, λοιπόν, ως τέχνη παρουσιάσεως τα επί σκηνής στους θεατές που μπορεί να κάθονται από την πρώτη μέχρι την τελευταία σειρά των καθισμάτων του κοίλου, ξεκινήσαμε τον ορισμό των πεδίων των χρωμάτων στο ωραιότατο ζευγάρι Rodolfo Zengarini έχοντας κατά νου την "εικόνα" τους καθώς θα πέφτει επάνω τους το φως των προβολέων της σκηνής αλλά και την πιθανότητα ακόμη και έφιππης εφαρμογής τους, εάν και εφ΄ όσον χρειασθεί. Έτσι, για την δεύτερη περίπτωση (της έφιππης εφαρμογής) δεν ανασηκώσαμε τις μύτες και αφήσαμε την εκ κατασκευής φόρμα τους ως έχει μακρόστενη, αφού συνάδει και αυτή με την εποχή.

      Τούτη τη φορά επιθέσαμε και το πρώτο μεταλλικό χρώμα στο αντίστοιχο πεδίο, με την προοπτική να συνεχίσουμε την σκηνογραφική μεταποίηση με πολύ δουλειά που μας περιμένει! Ευτυχώς που κρατήσαμε και πολλές σημειώσεις από το εργαστήριο του εμβληματικού Μαέστρο Rolando Segalin πολλές από τις οποίες θα μας βοηθήσουν σε ένα καλό αποτέλεσμα των υποδημάτων που θα φορέσει ένας ευγενής νέος του ...cinquecento!

ΒΑΡΥΝΟΥΣΑ "ΨΗΦΙΔΑ"

 ΒΑΡΥΝΟΥΣΑ "ΨΗΦΙΔΑ"

     Καθώς "τα πάντα ρει και ουδέν μένει" και, μάλιστα, "ρει" γόνιμα και δημιουργικά, "...μια ευτυχής σύμπτωση" έφερε κοντά μας και την σημαντική ...ψηφίδα της μουσικής καλύψεως της προετοιμαζόμενης παραστάσεως της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου μας "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης".  

   

Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πτυχιούχος του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, με διπλώματα (α) Κλασικής Αρμονίας της Μουσικής και (β) Αρμονίου και Πλήκτρων, καθώς και με εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου παρουσίασε την λύρα της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός όπως επίσης και αφιερωμένος μουσικός σε ορχηστρικά σύνολα με πολλές εμφανίσεις, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Βαρύνουσα, λοιπόν, "ψηφίδα" για την προετοιμαζόμενη παράσταση  ο καλός μας φίλος Γεώργιος Κοχλιός ο οποίος έχει αποκτήσει, ήδη, την εμπειρία του σκηνικού καλλιτέχνη κι έτσι, ως συνθέτης της μουσικής μιας παραστάσεως μπορεί να σταθμίσει πολύ περισσότερες παραμέτρους από μόνες τις νότες και τους ήχους της κύριας αποστολής του...

     Εμείς, τον ευχαριστούμε θερμά για την Τιμή της παρουσίας του ανάμεσά μας και για τις συνθέσεις τις οποίες θα προετοιμάσει για την μουσική επένδυση του έργου μας!

ΡΑΦΑΕΛΟ ΜΑΦΦΕΙ & ΠΑΟΛΟ ΚΟΡΤΕΖΕ

ΡΑΦΑΕΛΟ ΜΑΦΦΕΙ & ΠΑΟΛΟ ΚΟΡΤΕΖΕ

ΣΚΗΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΔΥΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ

[AΠΟ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"]

     Μία «τίμια» θεατρική παράσταση, κατά την «σχεδίασή» της, δεν επιτρέπεται να διαχωρίζει τους σκηνικούς χαρακτήρες της σε «βασικούς» και «δευτερεύοντες» διότι η πλήρης απόδοση μιας ρεαλιστικής πραγματικότητος (κι αυτό σημαίνει «τιμιότητα») προϋποθέτει την επακριβή αναπαραστατικότητα όλων των λεπτομερειών που συνθέτουν κάθε σκηνική παρουσία.

     Επιδιώκοντας, λοιπόν, την «τιμιότητα» στον «ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗ» αναδιφήσαμε στην πραγματικήν υπόσταση των χαρακτήρων των δύο φίλων του, του Ραφαέλο και του Πάολο, οι οποίοι εμφανίζονται στην τέταρτη και τελευταία σκηνή ως καθοριστικές «πινελιές» του οριστικού «αντίο» στον πρωταγωνιστή.

     Με μια πολύ πρόχειρη «ματιά» θα μπορούσε κανείς να υποκύψει στο λάθος να θεωρήσει αυτούς τους δύο χαρακτήρες ως «δεύτερους», ίσως-ίσως και ως … «κομπάρσους» κι όμως…

     Ο Ραφαέλο κι ο Πάολο στον «ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗ» δεν είναι απλώς συμπρωταγωνιστές ενσαρκώνοντας το παρελθόν του «απερχόμενου» πρωταγωνιστή, αλλά συμβολίζουν και το ίδιο του το μέλλον, προσωποποιώντας αυτό που ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης αφήνει πίσω του ώστε, κάποτε, να πραγματωθεί το όραμά του για την ανίδρυση της Ελληνικής Πατρίδος για την οποία ο ίδιος αγωνίστηκε με το σπαθί και την πέννα του!

     Ο συγγραφέας του έργου συνόψισε με λακωνικότατο λόγο το μήνυμα! Οι δυο φίλοι υπογραμμίζουν την σημασία της παραδόσεως (θεοί) επισημαίνουν την αξία της ορθής εκτιμήσεως της καταστάσεως (καταιγίδα) και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου εστιαζόμενοι στην αξία της νηφαλιότητος για τον πολεμιστή, σ΄ αυτό, ακριβώς, που επισημαίνουν όλοι οι θεωρητικοί του πολέμου σ΄ αυτόν που θέλει να νικήσει σε μια πολεμικήν αναμέτρηση! Από την πλευρά του, ο πρωταγωνιστής, προτάσσει τον ηρωικό παρορμητισμό του και …ο νοών νοείτω .

     Εξ αυτών και ο σκηνοθέτης και ο σκηνογράφος δεσμεύονται να συστρατευθούν στις «συντεταγμένες» της αλληγορίας των χαρακτήρων και της αλήθειας τους.

     Και το ερώτημα αναδύεται: Πως, αλήθεια, θα μπορούσαν να εμφανίζονται τότε, στο δεύτερο ήμισυ του 15^ου αιώνος οι δύο φίλοι του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, ο Ραφαέλο και ο Πάολο; Ποια μεθύστερη εικονοπλασία θα απέδιδε καλύτερα την όλην εμφάνιση αυτών των δύο ζωτικών στοιχείων της παραστάσεως;  

   

     Αχανές «τοπίο» η ιταλική ανδρική ένδυση και υπόδηση του 15^ου αιώνος, με μία τεράστια ποικιλία σχεδιάσεων ενδυμάτων, υποδημάτων αλλά και παρελκομένων και με την υφαντουργία της χώρας να παράγει ανεξάντλητες ποιότητες υφασμάτων για τα «υψηλότατα» γούστα της ιταλικής κοινωνίας με τις πάμπολλες απαιτήσεις.

     Βεβαίως, μιλάμε για μια κοινωνία με ανεπτυγμένην αισθητική, στο χρονικό επίκεντρο της ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως. Παραλλήλως, θα πρέπει να διατηρήσουμε και την ευθυγράμμισή μας με την αλληγορία του σεναρίου. Και, ιδού το αποτέλεσμα της δικής μας σκηνογραφικής εκδοχής, συμβουλευόμενοι πάντοτε το «ευαγγέλιο» εκ της Βιβλιοθήκης των «Ελλήνων Κενταύρων» υπό τον τίτλο «Kostümkunde» του Hermann Weiss (Stuttgart, 1872), του οποίου το κείμενο των 510 σελίδων αλλά και οι 900 ξυλογραφίες του F. Weiss απαντούν σε κάθε ερώτημα σχετικό με την ένδυση, υπόδηση, κομμώσεις κλπ των 14^ου-16^ου ευρωπαικών αιώνων.  

     Και κάπου εδώ «ανταμώνουμε» με την εικόνα του Ραφαέλο Μαφφέι, του ενός από τους δύο φίλους του πρωταγωνιστή, ενός χαρακτήρος με έντονο συναίσθημα.

     Εσωτερικό ένδυμα και εξωτερικός ανάρριχτος χιτώνας, με υποδήματα που, πια, δεν έχουν τις μακρές και δύσχρηστες προεκτάσεις προς τα εμπρός όπως στους προηγούμενους αιώνες αλλά με τις χαρακτηριστικές σχισμές εμπρός και πλάγια.

     Μια ενδυμασία που ταιριάζει με την ατμόσφαιρα και τις καιρικές συνθήκες της ανταριασμένης νύχτας της τελευταίας σκηνής του έργου.

     Όσο, για την σκηνογραφική εμφάνιση του Πάολο Κορτέζε, του δεύτερου φίλου του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, αυτού που δείχνει περισσότερο υποψιασμένος για το πνεύμα του πολεμιστή και συμβουλεύει ανάλογα τον πρωταγωνιστή ώστε να αναθεωρήσει την αναχώρησή του συνιστώντας του νηφαλιότητα;

     Η σκηνογραφική εικόνα αυτού του χαρακτήρος αναδύθηκε μπροστά μας μέσα από τις σελίδες ενός σπουδαίου βιβλίου των αρχών του 20ού αιώνος γραμμένου από τον μεγάλο Arthur de Gobineau ο οποίος, πέραν του μνημειώδους δοκιμίου του «Περί της ανισότητος των Φυλών» συνέγραψε και την «Αναγέννηση» υπό μορφή μιας σειράς ιστορικών σκηνών με άξονα κάποιες σημαντικές προσωπικότητες εκείνης της περιόδου.

     Στη σημερινή «Ελλάδα» (εντός πολλών εισαγωγικών) στην οποία η παιδεία έχει καταρρακωθεί και έχει απογυμνωθεί ακόμη και η, άλλοτε, «Εθνική Βιβλιοθήκη» της με τα πολύτιμα βιβλία της να έχουν αρπαχτεί από τα ιστορικά βιβλιοστάσιά της και να φέρονται ως … «μεταφερθέντα» σε …ιδιωτικό ίδρυμα, ευτυχώς η Βιβλιοθήκη των «Ελλήνων Κενταύρων» με τα σημαντικά περιεχόμενά της μπορεί ακόμη να υποστηρίζει το πολιτιστικό έργο της Ομάδος μας καθιστώντας μας «αυτόνομους» σε ό,τι αφορά στην άντληση στοιχείων.

     Έτσι, ο τόμος «Die Renaissance» τον οποίο ο Κόμης Arthur de Gobineau εξέδωσε το 1912 από τις εκδόσεις «Im Insel» της Λειψίας, μας απεκάλυψε τον …σκηνογραφημένο Πάολο Κορτέζε.

     Με ένα ένδυμα άνετο για μάχη και κάθε είδους χειρωνακτική εργασία, μεταφέρει έναν ιστό επάνω στον οποίο είναι στερεωμένη μία υφασμάτινη αλληγορία με τρία χρώματα: Άσπρο, μαύρο και ερυθρό, τα πραγματικά Ελληνικά εθνικά χρώματα όπως και ο Ρήγας Βελενστινλής είχε επιλέξει για την Ελληνική σημαία.  Και στην δική μας σκηνική εκδοχή του Πάολο Κορτέζε, αυτός ακριβώς ο ιστός με ό,τι φέρει επάνω του υποδηλώνει την Ελληνική Πατρίδα της οποίας χρέος ανιδρύσεως φέρουν στους ώμους της τα παιδιά της.

     Όμως, αυτός ο ιστός είναι γεμάτος συμβολισμούς! Στην κορυφή του ένα πραγματικό κρανίο ζώου συμβολίζει την αναγκαιότητα κατανικήσεως της κτηνωδίας της οποίας είμαστε ακούσιοι ή εκούσιοι φορείς, μολυσμένοι από την παρακμή αιώνων!

     Και το παμπάλαιο όσο και  τεράστιο, σκουριασμένο καρφί που στερεώνει το κρανίο υπαινίσσεται την βαθιά και αδιάσειστη γνώση δια της οποία κατανικάται κι εξουδετερώνεται η προχειρότητα της σκέψεως, μία γνώση η οποία βασίζεται στην ισχύ της τεκμηριωμένης αλήθειας («Εθνικόν το αληθές») του κάθε συλλογισμού μας που θα μας οδηγήσει στην υλοποίηση του ιερού αντικειμενικού σκοπού!  

     Δύο ακόμη υπαινικτικά στοιχεία βρίσκονται στην κορυφή του ιστού, κάτω από το μακάβριο κρανίο. Ένα κομμάτι αλυσιδωτού θώρακος και μία «ιππουρίδα».

     Στο σταυροδρόμι της απέραντης Ευρασίας (ιππουρίς) η Ελλάδα έχει την ανάγκη της περιφρουρήσεως (αλυσιδωτός) των δικαίων της από τα ίδια τα παιδιά της. 

     Και αυτός ο ιδιαίτερος ιστός, με όλους τους συμβολισμούς του δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο ιστός της σημαίας των «Ελλήνων Κενταύρων» η οποία κοσμεί την έδρα της Ομάδος μας.  

ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΕΣ "ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ"

     Το ένα μετά το άλλο, τα χαριτωμένα "κομμάτια" του "παζλ" της παραστάσεως της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" τοποθετούνται στη "θέση" τους.

     Σε μία αυτοδύναμη προσπάθεια είναι φυσικό και η σκηνογραφική σπουδή και υλοποίηση να γίνει με ίδιες δυνάμεις κι απ΄ ό,τι φαίνεται, ο μέγας θεός της εμπνεύσεως κι εδώ λειτουργεί όχι "από μηχανής" αλλά από θετικών εμπειριών και θετικότερης ...μνήμης.

     Εν προκειμένω η έμπνευσή μας αφέθηκε σε μία διδακτικότατην εμπειρία του παρελθόντος όταν ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων", ως πολιτιστικός (και όχι "καλλιτεχνικός") συντάκτης μεγάλου γερμανικού δημοσιογραφικού εντύπου είχε παρουσιάσει στο Γερμανικό και διεθνές κοινό τον μεγάλο Έλληνα σκηνογράφο και ενδυματολόγο Νικόλαο Σ. Πετρόπουλο*, με την ευκαιρία του σχεδιασμού του των Προπυλαίων του καλλιμαρμάρου Παναθηναϊκού Σταδίου, κατά την εκεί διοργάνωση του 6ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου (1997). 

     Στην μνημειακή έκδοση του Υπουργείου Πολιτισμού ο σκηνογράφος  Ν. Σ. Πετρόπουλος κατέχει μία περίοπτη θέση:

     Εκείνη, όμως, η, αρχικώς, γερμανόγλωσση, παρουσίαση του μεγάλου Έλληνος σκηνογράφου από τον Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων", ταυτοχρόνως, μεταφράσθηκε στα Ελληνικά και δημοσιεύθηκε, για το Ελληνικό Κοινό, σε αθηναϊκό περιοδικό το οποίο, τότε, έκανε αρκετές ανατυπώσεις λόγω πολλαπλής εξαντλήσεώς του. Το περιεχόμενο της παρουσιάσεως παρατίθεται εν συνεχεία και για την ευκολότερην ανάγνωση, "κλικάρετε" επάνω στις εικόνες.

     Τότε, ο μετέπειτα Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" μελετώντας το "έργο" και τον "Άνθρωπο"  είχε κατανοήσει πλήρως την "Κοσμοθέαση" και το καλλιτεχνικό "όραμα"  του διακεκριμένου σκηνογράφου, συνεχίζοντας επί πολύ την "σπουδή" αυτής της σημαντικής "περιπτώσεως" με την λαμπρή Ιταλική Παιδεία αλλά και την υψηλότατη Ελληνο-ευρωπαϊκή "καταβολή" αναλογιζόμενος πάντοτε την απερίφραστη διακήρυξη του εμβληματικού δημιουργού περί της αφορμήσεως της εμπνεύσεώς του σ΄ εκείνα τα "Προπύλαια" για τα οποία προκάλεσε την μήνη των κακαισθήτων επικριτών του, αστοιχειώτων "κατιόντων" των σφαγέων της Ελένης Παπαδάκη και δυναμιτιστών της άλλης "Ελένης", της ιστορικής ταινίας του Νικολάου Γκατζογιάννη!

     Από εκείνη την αλησμόνητη συνάντηση στο σπίτι του Ν. Σ. Πετρόπουλου και την μελέτη που επηκολούθησε, ανεδείχθη μία σύζευξη Ρωμαϊκού μεγαλείου αλλά και Ιταλικής, λεπτοφυούς, Αναγεννήσεως χωρίς κανένα στοιχείο "απισχνάσεως" της ρώμης η οποία εκ Ρώμης έλκει την καταγωγή και αδιάκοπη συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Τέχνη μέχρι σήμερα.

     Στον "Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη", λοιπόν, αυτή η ρωμαλέα "συντεταγμένη" σκηνογραφικής εμπνεύσεως θα τηρηθεί προς Τιμήν του σκηνογράφου Ν. Σ. Πετρόπουλου, Δασκάλου Τέχνης αλλά και Ήθους ανδρώας τοποθετήσεως όσων σέβονται εαυτόν ως δημιουργοί, αρνούμενοι να υποταχθούν σε υπαγορευόμενους εκβιασμούς ποταπών κομματικών σκοπιμοτήτων.

     Και ήδη άρχισαν να κρατούνται οι πρώτες σκηνογραφικές σημειώσεις! 

* ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 

Νίκος Σ. Πετρόπουλος

Σκηνοθέτης, Σκηνογράφος, Ενδυματολόγος

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943. Σπούδασε στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο, στη Σχολή Δοξιάδη και στη Σχολή Σκηνογραφίας/Ενδυματολογίας της Ακαδημίας Καλών Τεχνών Ρώμης (1970). Ως σπουδαστής διετέλεσε βοηθός του Ιταλού σκηνογράφου/ενδυματολόγου Φράνκο Λαουρέντι. Έκανε διδακτορική διατριβή με τίτλο «Το ρωσικό μπαρόκ εφαρμοσμένο στη σκηνογραφία και στην αρχιτεκτονική» (1971). Πρωτοεμφανίστηκε ως σκηνογράφος το 1971. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και με το ελεύθερο θέατρο σε περισσότερες από 150 παραγωγές. Δημιούργησε σκηνογραφίες για τηλεοπτικές σειρές. Το 1985 στράφηκε στην όπερα, σκηνοθετώντας και σχεδιάζοντας σκηνικά και κοστούμια σε ευρωπαϊκές σκηνές και φεστιβάλ για περισσότερες από πενήντα όπερες όπως Το ελιξίριο του έρωτα [L' elisir d'amore] στο Γκντανσκ, Ριγολέττος [Rigoletto] στη Βαρσοβία κ.ά. Παράλληλα εργαζόταν ως αρχιτέκτονας. Σκηνοθέτησε πλήθος παραστάσεων όπερας σε παραγωγές του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης (1991/2009). Για το έργο του τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Κριτικών Μουσικής και Θεάτρου (2009). Κατά την περίοδο 1971/2013, Με την ΕΛΣ συνεργάστηκε ως σκηνογράφος/ενδυματολόγος ή/και σκηνοθέτης, σε 22 όπερες, δύο οπερέτες και έξι χοροδράματα, σε περίπου 100 παραγωγές ή/και αναβιώσεις παραγωγών. Μεταξύ αυτή ήσαν τα λυρικά έργα Η δύναμη του πεπρωμένου [La forza del Destino], Η νυχτερίδα [Die Fledermaus], Κάρμεν [Carmen] (Ηρώδειο, 1977), Καβαλερία ρουστικάνα [Αγροτικός ιπποτισμός/Cavalleria rusticana], Τόσκα [Tosca], Ριγολέττος [Rigoletto], Ο μαγικός Αυλός [Die Zauberflöte], Ναμπούκο [Nabuccο] (Ηρώδειο, 1992), Μανον Λεσκώ [Manon Lescaut], Τα παραμύθια του Χόφμαν [Les contes d’ Hoffmann] κ.ά. Σχεδίασε σκηνικά ή/και κουστούμια για τα χοροδράματα Ζορμπάς, Σεμπάστιαν, Η ωραία κοιμωμένη κ.ά. Διετέλεσε Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΛΣ (1987) και, επί σειρά ετών, σύμβουλος του ΔΣ (1981/88).

Παραγωγές

Κάρμεν (Carmen), 1977

Ο μαγικός αυλός (Die Zauberflöte), 1979

Ναμπούκκο (Nabucco), 1981

Ο μαγικός αυλός (Die Zauberflöte), 1984

Μποέμ (La bohème), 1987-1988

Ντον Τζοβάννι (Don Giovanni), 1988

Μποέμ (La bohème), 1991-1992

Ναμπούκκο (Nabucco), 1992

Τόσκα (Tosca), 1998

Τόσκα (Tosca), 1999-2000

Τόσκα (Tosca), 2000

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2001

Τόσκα (Tosca), 2002

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2003

Τόσκα (Tosca), 2004

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2006

Τόσκα (Tosca), 2007

Ριγολέττος (Rigoletto), 2008-2009

Τόσκα (Tosca), 2008

Ριγολέττος (Rigoletto), 2009-2010

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2010

Τόσκα (Tosca), 2011

Μανόν Λεσκώ (Manon Lescaut), 2012

Ριγολέττος (Rigoletto), 2013

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2015

Μαντάμα Μπαττερφλάι (Madame Butterfly), 2016

Ριγολέττος (Rigoletto), 2016

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2016

Ριγολέττος (Rigoletto), 2017

Τόσκα (Tosca), 2018