"ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ" ΠΕΤΑΛΩΤΩΝ

 "ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ"  ΠΕΤΑΛΩΤΩΝ

     Η εμπειρία από την μακροχρόνια λειτουργία της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την υπεροχή της γυμνοποδικής (της απουσίας πετάλων) έναντι της πεταλώσεως επί παντοδαπού εδάφους, βεβαίως, πάντοτε με εξειδικευμένες εξαιρέσεις ορθοπεδικών παρεμβάσεων ή αντιμετωπίσεως ιδιαιτέρως αντιξόων επιφανειών επάνω στις οποίες υποχρεούται να κινηθεί ο Ίππος και, πάντως, με την πρόβλεψη χρήσεως υποβοηθητικών (μη πεταλωτικών) ιπποσανδάλων.

     Ειδικώς για όσους "αθλητικούς" Ίππους κινούνται μέσα στα, από κάθε άποψη, σύγχρονα υπερπροστατευτικά Ιππευτήρια, τα επιστρωμένα όχι μόνον με άμμο ...ποταμού αλλά και με κομμάτια ελαστικού, όπως συνηθίζεται, η πετάλωση κρίνεται έως και αστεία, εγκυμονούσα πολύ σοβαρότερους κινδύνους λόγω κακοτεχνίας, παρά η εντελώς ακίνδυνη για την υγεία της οπλής, τεχνητή και υπερπροστατευτική επιφάνεια των συγχρόνων Ιππευτηρίων! 

     Και όλα τα προαναφερθέντα χωρίς να επεκταθούμε και στην περίπτωση της "θερμής πεταλώσεως" ως κορύφωμα της ανθρώπινης παρεμβατικής ανοησίας στη φύση...

     Παρά ταύτα, στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" φρονούμε ότι η πετάλωση όχι μόνον εξακολουθεί να έχει την σημασία της, αλλά και αποτελεί υψηλή τέχνη εφ΄ όσον, κάθε κακοτεχνία της μπορεί να βλάψει σοβαρότατα, ακόμη και να καταστρέψει, τον Ίππο. και για τον λόγον αυτό, ήδη από το 2002, πριν είκοσι ολόκληρα χρόνια, ο Ιδρυτής της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης στην σειρά των τηλεοπτικών εκπομπών του με τίτλο "ΙΠΠΑΣΙΑ Ή ΠΕΡΙ ΙΠΠΙΚΗΣ", από το "Extra Channel" είχε προτείνει την ίδρυση Σχολής Πεταλωτικής προς αποφυγή "εισβολής" αγυρτών και εκθέσεως των Ίππων σε κινδύνους!

     Προσφάτως, φίλος της Ομάδος μας είχε την έμπνευση να μας ρωτήσει σχετικά με τον "ποιον" πεταλωτή θα του προτείναμε προς αντιμετώπιση ορθοπεδικού προβλήματος του Ίππου του και, επειδή με τον κλάδο των πεταλωτών δεν έχουμε εμπλοκή και δεν ανήκουμε στην κατηγορία να δηλώνουμε "παντογνώστες" ειδικώς επί τόσο σοβαρών θεμάτων, του συστήσαμε να αναρτήσει σχετικό ερώτημα σε κάποιαν "ομάδα" μέσου κοινωνικής δικτυώσεως ώστε οι γνώστες με τρέχουσα ενημέρωση να του συστήσουν όποιον κρίνεται καλύτερος, κατά έναν τρόπο κατά προσέγγιση αντικειμενικό, συστήσαμε δε στον ενδιαφερόμενο να μας ενημερώσει για το αποτέλεσμα ώστε και εμείς να έχουμε μία επικαιροποιημένη γνώση περί του πλέον καλού Έλληνος πεταλωτή των ημερών μας. Πράγματι, ο φίλος μας ανήρτησε σε τρεις διαφορετικές "ομάδες" του Facebook σχετικήν ανάρτηση ζητώντας από τα μέλη τους να του συστήσουν με μήνυμα τον καλύτερο, κατά την γνώμη τους, πεταλωτή και αφού δέχθηκε αρκετά μηνύματα, αλλά και ανοικτές προτάσεις δίκην σχολίων, μας ενημέρωσε για το αποτέλεσμα το οποίο μεταφέρουμε εν συνεχεία όπως μας το έστειλε:

     Χωρίς να λαβαίνουμε θέση σε ένα ζήτημα το οποίο εκ των προτέρων μας βρίσκει αντίθετους (πετάλωση) αλλά σεβόμενοι την αναγκαιότητα που αισθάνονται κάποιοι Ιππαγωγοί για έναν καλό πεταλωτή, δημοσιοποιούμε το παραπάνω αποτέλεσμα το οποίο αποτελεί και άτυπο "δημοψήφισμα" περί του πλέον συνιστώμενου πεταλωτή των ημερών μας, όπως μας το στέλνει ο φίλος ενδιαφερόμενος τον οποίο και ευχαριστούμε, όπως ευχαριστούμε και όλους τους φίλους των "Ελλήνων Κενταύρων" και αναγνώστες του Ιστολογίου μας οι οποίοι το έχουν αναδείξει με την επισκεψιμότητά τους, "πόλο" Ιππικής! Τέλος, συγχαίρουμε τον, εντελώς άγνωστό μας, κ. Βάιο Μπακρατσά για την ...δημοφιλία του, η οποία, ασφαλώς, αντανακλά και την ποιότητα της πεταλωτικής του εργασίας, ευχόμενοι τύχη αγαθή στις οπλές που διαχειρίζεται!

EUGEN HERRIGEL ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ 3ο ΜΕΡΟΣ

 EUGEN HERRIGEL

ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

3ο ΜΕΡΟΣ

Από τον Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων"

Εφιπποτοξότην Αριστοτέλην Ηρακλέους Καλέντζη

Εισαγωγή στο Kyudo («Ατραπός» του Τόξου)

     Για την καλύτερη κατανόηση του περιεχομένου αυτού του 3ου Μέρους, κρίνεται σκόπιμο να παραταχθεί μία συνοπτική εισαγωγή στην Ιαπωνική Τοξοβολία, το Kyudo (= η «ατραπός» του Τόξου) βασισμένη στο έγκριτο βιβλίο «KYUDO the essence and practice of Japanese Archery» των Hideharu Onuma και Dan και Jackie DeProspero (1992)

     H Ιαπωνική Τοξοβολία (Kyudo) συνιστά μια «σύζευξη» του νου και του σώματος του Τοξότη με το Τόξο η οποία καταλήγει σε μιαν τελετουργική «αλήθεια» η οποία αποβλέπει στην πνευματική ανέλιξη του Τοξότη δια της ελαχιστοποιήσεως της φυσικής (σωματικής) και διανοητικής τρωτότητος (suki).

     Αντί ο Τοξότης (zaiteki) να εστιάζει επί του στόχου, εστιάζει επί της ποιότητος των λογισμών (σκέψεών) του και των ενεργειών του, γνωρίζοντας ότι εάν αυτά είναι καθαρά και ήρεμα, το σώμα του θα είναι φυσικώς σωστό και η τόξευσή του αληθινή (σωστή) κάτι για το οποίο η παραπάνω «σύζευξη» νου, σώματος και Τόξου θα πρέπει να είναι τελεία.

      Προς εμβάθυνση στο Kyudo, αρκεί η κατανόηση του επιλόγου του 3ου Κεφαλαίου αυτού του βιβλίου όπως τον ορίζουν οι συγγραφείς του:

     «Καθένας που υπηρετεί το Kyudo προτιμά να ευστοχεί παρά να αστοχεί ‘ προτιμά να πλήττει τον στόχο παρά να αποτυγχάνει. Όμως, επειδή ο στόχος είναι, απλώς, χαρτί και ξύλο και το Ιαπωνικό Τόξο δεν χρησιμοποιείται πια για κυνήγι ή για πόλεμο, ένα κοινό πλήγμα του στόχου φαίνεται χωρίς σημασία. Το Kyudo προσεγγίζει αυτό το ζήτημα ενθαρρύνοντάς μας να αντιμετωπίσουμε τον στόχο ως αντανάκλαση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών μας ώστε η βολή να αποτελεί μια δράση προς την κατεύθυνση της ανακαλύψεως των αυτό-ορίων μας. Η προοπτική αυτή θέτει τα μαχητικά αισθήματά μας προς μια θετικήν αξιοποίηση και δίνει ένα βαθύτερο νόημα στην εκτόξευση του βέλους μας. Ίσως κάποτε πλήττουμε τον στόχο αλλά αστοχούμε έναντι του εαυτού μας. Αντιθέτως, άλλες φορές, ευστοχούμε επί του εαυτού μας, αλλά αποτυγχάνουμε να πλήξουμε τον στόχο. Ο σκοπός μας είναι να ευστοχούμε ταυτοχρόνως, τόσον επί του στόχου όσο και επί του εαυτού μας, ελπίζοντας ότι ο ήχος της τροχιάς του βέλους μας θα μας κρατά αφυπνισμένους απέναντι σ΄ εκείνο που λέγεται “όνειρο ζωής” επιτρέποντάς μας να βλέπουμε όσο γίνεται πιο καθαρά, πιο απαραμόρφωτα, το βάθος της υπάρξεώς μας».    

Το Περιεχόμενο του 3ου Μέρους 

     Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Eugen Herrigel ενετόπισε ενωρίς τον Εσωτερισμό ως άξονα πνευματικότητος και επεχείρησε να τον αποκωδικοποιήσει, εμποδιζόμενος από το πνεύμα μιας εποχής η οποία δεν επέτρεπε, όπως και δεν επιτρέπει, την κάλυψη παρομοίων ζωτικών αναγκών του ανθρωπίνου πνεύματος.

     Αυτή η παρεμπόδιση η οποία απέτρεπε και την εμβάθυνση σε εσωτεριστικά κείμενα, θα έπρεπε, σύμφωνα με τον Eugen Herrigel, να ξεπεραστεί με την επιλογή μιας απομονωτικής «ατραπού» η οποία θα μπορούσε να τον «θωρακίσει» από την ψυχοφθόρο επαφή με τον περιρρέοντα όχλο και την αρνητική δυναμική του, διευθύνοντάς τον προς μιαν εσωστρέφεια η οποία είναι ο προθάλαμος της εισόδου στο πεδίο της υπέρτατης αλήθειας.

     Όμως, αυτό σήμαινε ότι το εσωτερικό «μονοπάτι» ταυτίζονταν με ένα πλαίσιο εξατομικευμένου βίου το οποίο ενθαρρύνει τον διαλογισμό και, εν τέλει, την δοκιμασία εαυτού σε μια διαδικασία υπερβατικής θεώσεως.

     Και το ερώτημα για τον Eugen Herrigel ήταν από ποια «πόρτα» θα μπορούσε να διεισδύσει σ΄ αυτό το εσωτερικό «μονοπάτι» όταν δεν είχε υπ΄ όψη του καμιά «χαρτογράφηση» και απουσίαζε κι ο «συνοδός» (Δάσκαλος) σε μια κοινωνία η οποία κάθε άλλο παρά ήταν ενθαρρυντική για παρόμοιες «διαδρομές». 

     Διόλου απρόσμενα, η επιστημονική ιδιότητα ως φιλοσόφου, του Eugen Herrigel, του προσέφερε την ευκαιρία να πλησιάσει στην υλοποίηση του οράματός του, όταν του προσεφέρθη η έδρα της Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Tohoku, στην Ιαπωνία. Αυτό, όπως ο ίδιος σημειώνει, ήταν και ο “βατήρας» που θα το έφερνε πιο κοντά στον εσωτερισμό δια του Βουδισμού, ειτρέποντάς του να «χαρτογραφήσει» τον εαυτό του.

     Βαθύτατα πνευματικός Άνθρωπος, ο Eugen Herrigel, δεν αρκέσθηκε στην κατάκτηση μιας πανεπιστημιακής έδρας με τον συνεπαγόμενο φόρτο ευθυνών αλλά και την καταξίωση με τα οποία η έδρα τον περιέβαλε, αλλά εξακολούθησε να αγωνιά για την ολοκλήρωση του εσωτεριστικού του ιδεώδους, αναζητώντας μια «πύλη εισόδου» στο Ζεν στο πλαίσιο της κοινωνίας της νέας διαμονής του. Και όντας καλώς πληροφορημένος, ήξερε ότι θα έπρεπε να εισχωρήσει εμμέσως στη διδασκαλία του Ζεν μέσω μιας παραδοσιακής Ιαπωνικής τέχνης από αυτές που επικουρούν το Ζεν, βέβαιος ών ότι το Ζεν δεν επιδέχεται ούτε κατ΄ ελάχιστον απευθείας διδασκαλία.

     Εν προκειμένω τέθηκε το δίλημμα ποιαν τέχνη θα επέλεγε ο Eugen Herrigel για την προσέγγιση στο Ζεν… Με προηγούμενη την επαφή του με την σκοποβολή πυροβόλων όπλων, αισθάνθηκε την έλξη προς την παραδοσιακή Ιαπωνική Τοξοβολία  ως «όχημα» που θα τον προωθούσε στην εμβάθυνση του Ζεν και ζήτησε από τον πανεπιστημιακό συνάδελφό του (Καθηγητή Δικαίου) Sozo Komachiya να τον φέρει σε επαφή με τον Δάσκαλο της παραδοσιακής Ιαπωνικής Τοξοβολίας Kenzo Awa ο οποίος, μετά από αρκετές δυσκολίες, απεδέχθη τον Eugen Herrigel ως μαθητή του με την μεταφραστική βοήθεια του Sozo Komachiya, ενώ η σύζυγος του Eugen Herrigel η οποία του συμπαραστέκονταν στις ανησυχίες του επέλεξε κι αυτή την παραδοσιακή Ιαπωνική Ανθοδετική  και Ζωγραφική με σινική μελάνη, προφανώς, για τον ίδιο λόγο. Και, προς Τιμή του, ο Eugen Herrigel παρακολουθούσε εκτός των δικών του μαθημάτων και τα μαθήματα της συζύγου του, προκειμένου να διευρύνει την κατανόηση της πολυπόθητης διδασκαλίας του Ζεν, βεβαίως, χωρίς Δάσκαλο και χωρίς ….διδασκαλία!    

H ημερίδα

     "Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια" αλλά στις δημοκρατίες ο όχλος δεν έχει ούτε μυαλό, ούτε πόδια (του τα κόβουν...), γι αυτό και όλοι συνωστίζονται στις σκάλες του μετρό όταν στη πόλη συμβαίνουν δυο τραγικές διοργανώσεις κατ΄ επίφαση της Αθλήσεως: ένας δήθεν "Μαραθώνιος" που τιτλοφορείται παραπλανητικώς και "αυθεντικός" προς άγραν ηλιθίων για την προώθηση διαφημιζομένων κι ένα ποδοσφαιρικό "ντέρμπυ" στη πολύπαθη "Λεωφόρο". Κι έτσι, ορδές αχαλίνωτων ...δολιχοδρόμων της ζωής και οπαδικών υποπροϊόντων μετατρέπουν την "γειτονιά" της έδρας της Ομάδος μας σε πεδίον εκτροχιασμού ηλιθίων αντιγράφοντας σκηνές Παμπλόνας στις οποίες, ευτυχώς, οι ταύροι έχουν αντικατασταθεί από βελάζοντα ...πρόβατα! 

      Παρά ταύτα, οι "Έλληνες Κένταυροι" στο, υποδειγματικώς, γαλήνιο περιβάλλον της έδρας μας και σήμερα καταφέραμε, εν πλήρη αυτοσυγκεντρώσει, να προχωρήσουμε, στο 3ο Μέρος την παραστατικήν ανάλυση του υπέροχου βιβλίου "Το Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας" του αείμνηστου Δασκάλου Eugen Herrigel.

     Ο Συνασκούμενος Νικόλαος ανέλαβε την αποστολή της συναπτικής περιλήψεως των προηγουμένων δύο μερών τόσο για τους παρόντες όσο και για τους απόντες, όπως επίσης και για τον νεοείσακτο Θρασύβουλο τον οποίο καλωσορίσαμε σήμερα για πρώτη φορά στις δράσεις της Ομάδος μας. 

     Βασική αρχή των μαθημάτων αυτής της παραστατικής αναλύσεως είναι η πλήρης γνώση των όσων παρουσιάζονται από όλους τους παρόντες κάθε μαθήματος ακόμη και του περιεχομένου προηγουμένων στα οποία απουσίασαν σε συνδυασμό με το ότι, κατά παγία τακτική, όλοι οι μαθητές στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» θεωρούνται ως «ένας» υπό διαρκή πρόοδο. Έτσι, η διδασκαλία προχωρά απρόσκοπτη ανεξαρτήτως παρόντων και απόντων ενώ, όσοι ενδιαφερόμενοι να μάθουν, μπορούν ανά πάσα στιγμή να αναπληρώσουν τα κενά τους, ενώ εφαρμόζουμε με σταθερότητα το σύστημα της αλληλοδιδασκαλίας το οποίο διδάσκει αποκαλύπτοντας και τα κενά των εμπλεκομένων. 

     Από στήθους ή και με την καθοδήγηση των σημειώσεών του, ο Συνασκούμενος Νικόλαος μας βοήθησε να ξαναθυμηθούμε το «περίγραμμα» της Ενστικτώδους Τοξοβολίας αλλά και το περιεχόμενο των δύο προηγηθέντων μερών της παραστατικής αναλύσεως αυτού του έργου και ως βιωματικός περισσότερο και λιγότερο ως «επαγγελματίας» εκπαιδευτικός κάλυψε κατά τον πληρέστερο τρόπο το αντικείμενό του. Και όπως είναι σχεδιασμένες αυτές οι ημερίδες των αναλύσεων, ο Ιδρυτής της Ομάδος, εν συνεχεία, παρουσίασε το κυρίως περιεχόμενο της ημερίδος.

     Παρά τα σύνθετα ζητήματα που μπορεί να αναδείξει η ταυτόχρονη πρώτη παρουσία νεοείσακτου εκπαιδευομένου σε ημερίδα Τοξοβολίας, παραλλήλως δε και παραστατικής αναλύσεως ενός τόσο σημαντικού έργου, ήταν καθοριστική η συμβολή του Συνασκουμένου Νικολάου στην μύηση του νεοεισαχθέντος στην τεχνική της Τοξοβολίας.

     Αυτή η μύηση ήταν απαραίτητη ώστε ο νεοεισαχθείς να μπορούσε κατόπιν να παρακολουθήσει την παραστατικότητα της αναλύσεως του 3ου Μέρους χειριζόμενος το Τόξο του όπως θα έπρεπε στην Γραμμή Βολής κι εδώ είχαμε ακόμη μιαν έκπληξη, με τον Θρασύβουλο να αφομοιώνει στην εντέλεια τα όσα του μετέφερε ο Νικόλαος και να αποδίδει καταπληκτικά!

     Έτσι τοξεύσαμε υπό συνθήκες αποφυγής πανικού στόχου (σε πολύ κοντινή απόσταση) και εσωτερικής χαλαρώσεως, "απορροφώντας" στην ...αγέλη της Γραμμής Βολής και τον νεοείσακτο.

     Με συνεχείς διορθώσεις όχι τόσο της τεχνικής όσο της "στάσεώς" μας ως προς την αυτοσυγκέντρωση και τον "εσωτερικό στοχασμό" επιχειρήσαμε όχι "ευστοχότερες" αλλά ποιοτικότερες τοξεύσεις οι οποίες υλοποιήθηκαν, τελικώς, από όλους.

     Ιδιαίτερην εντύπωση προκάλεσαν οι τοξεύσεις του νεοείσακτου ο οποίος, προσλαμβάνοντας τις "κατευθύνσεις" του Νικολάου κατάφερε όχι απλώς πλήρην ευστοχία αλλά και υψηλές συγκεντρώσεις όταν εκλήθη να τοξεύσει τετράδες βελών.

     Και όπως συνηθίζουμε κατά κανόνα, "αγγίξαμε" όσα περισσότερα μας επέτρεψε ο περιορισμός αποφυγής "κοπώσεως" των εκπαιδευομένων από πλεονασμό πληροφοριών. έτσι, δεν παραλείψαμε να αναφερθούμε (ειδικώς για τον νεοεισαχθέντα) και στον ενδεδειγμένο τρόπο εξαγωγής των βελών από τον στόχο, υπενθυμίζοντας μια παράμετρο που συχνά παραβλέπεται ενώ δεν πρέπει!

     Τέλος, σήμερα θέσαμε και πάλι σε δοκιμή το ένα από τα δύο χειροποίητα Τόξα τα οποία δημιούργησε και, ευγενώς, δώρισε στην Ομάδα μας ο φίλτατος Συνέλληνας κ. Περικλής Τελειορίδης. Ενώ το ίδιο Τόξο έχει ήδη δοκιμασθεί με άριστα αποτελέσματα και στο παρελθόν σήμερα το «εξαντλήσαμε» λίγο περισσότερο, ταυτοχρόνως, στα χέρια δύο Τοξοτών εντελώς διαφορετικών επιπέδων, με την ίδια πάντοτε εντυπωσιακή συμπεριφορά, πάντοτε ευγνώμονες προς τον ευγενή δωρητή μας και επιφυλασσόμενοι και για την εκκρεμούσα δοκιμή του δευτέρου Τόξου το οποίο είναι και κατά πολύ βαρύτερο. Πέραν, όμως, της συμπεριφοράς του ως εκ των τεχνικών χαρακτηριστικών του, αυτό το Τόξο μας έδειξε ότι μπορεί να «συμπαρασταθεί» και να «παρακολουθήσει» τον Τοξότη σε κάθε εσωτερική αναζήτησή του ως πραγματική «προέκτασή» του, χωρίς την αίσθηση ενός παρεκταματικού «ξένου σώματος».

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

Συνεχίζεται...

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

     Πένητες και δρομάρηδες οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως, χωρίς ακριβά όπλα κι ενδύματα, χωρίς καν καταλύματα κι όμως κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους την εποποιία των χωσιάριων-Ουσάρων την οποία θαυμάζει η Ευρώπη, πλην της ...αδαούς γραικίας την οποία και απελευθέρωσαν! Έζησαν και πολέμησαν αναπτύσσοντας την εφευρετικότητά τους ώστε να αντισταθμίσουν τις ελλείψεις τους και πάντα επιτύγχαναν του σκοπού τους διότι ήσαν γεννημένοι  πολεμιστές! Και το παράδειγμα αυτών των εμβληματικών πολεμιστών ακολουθούν σήμερα οι "Έλληνες Κένταυροι Καλαμάτας" όπως το αποδεικνύουν και με την τελευταίαν εκπαιδευτικήν ημερίδα τους!

     Εκπαιδεύοντας τον σχολικόν Ίππο, αλλά και εαυτούς, στην μαχητικήν υπερπήδηση εμποδίου απέδειξαν ότι ούτε η έλλειψη στοιχειωδών εκπαιδευτικών μέσων (βαλβίδων ιππαρίων κλπ), ούτε η έλλειψη ιδανικού Ιππευτηρίου καλοστρωμένου με ...ποταμίσια άμμο, αποτελούν εμπόδια προόδου.

     "Ύμνος στην εφευρετικότητα του πολεμιστή", λοιπόν, η τελευταία εκπαιδευτική ημερίδα των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" και ιδού δυο πλαστικοί σωλήνες και τρία πλαστικά καφάσια (πλαστικά, ως ασφαλέστερα για τον Ίππο και την αποφυγή τραυματισμού του) στην ευφυέστερη διάταξη και ιδού η καλύτερη ρύθμιση σχέσεως διασκελισμού προς ύψος η οποία επετεύχθη για την μύηση του Ίππου και του Ιππέως στην υπερπήδηση εμποδίου, όπως μας δείχνει και η άψογη ίππευση του Χρύσανθου! 

     "Ειδική", θα λέγαμε, τούτη η εκπαιδευτική ημερίδα προοριζόμενη για την εξάσκηση επί ειδικού περιεχομένου και κατάλληλη για προχωρημένα Μέλη της μεσσηνιακής Σχολής, έδειξε έναν πολύ εφευρετικό Αρχηγό Σχολής, τον Αθανάσιο Ψωρομύτη στα ...καλύτερά του!

     Στα καλύτερά τους κι οι Συνασκούμενοι, όπως ο Μελέτης μας! 

     Στα καλύτερά του κι ο Χρύσανθος μαζύ με τον σχολικόν Ίππο ο οποίος, πλέον, εξελίσσεται σε ...μέλος οικογενείας!

     Και αυτός ο Ίππος πλέον χρειάζεται ανάπτυξη των εκπαιδευτικών τακτικών προκειμένου να ανεβεί το "σκαλοπάτι" το οποίο, ήδη, διεκδικεί να κατακτήσει!

     Και για μια Σχολή όπως αυτή των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" αυτό είναι και το ζητούμενο γέρας!

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος ΣΤ' ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος ΣΤ'

ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

     Η θεατρική διδασκαλία στους μαθητές ενός Ιππικού Θεάτρου οι οποίοι είναι, ταυτοχρόνως, Ίπποι και Άνθρωποι, αποτελεί μία πολύ σύνθετη διαδικασία η οποία, διόλου «περιέργως», ενώ παρέχει την προτεραιότητα θεατρικής «μυήσεως» προς τον Ίππο-ηθοποιό, τον συνεκπαιδεύει, παραλλήλως, με τον Άνθρωπο-ηθοποιό ώστε να «διασταυρωθούν» ομαλώς και ισοτίμως επί σκηνής. Αυτό σημαίνει ότι σε ένα Ιππικό Θέατρο, ακόμη και ο καλύτερος θεατρικός σκηνοθέτης είναι καταδικασμένος να αποτύχει εάν δεν είναι  ι π π ο γ ν ώ σ τ η ς! Έτσι, η διδασκαλία στο Ιππικό Θέατρο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υλοποιηθεί από έναν σκηνοθέτη ο οποίος αγνοεί την ψυχολογία και τον τρόπο των βιολογικών λειτουργιών του Ίππου, πρωτίστως, τον τρόπο της εκ μέρους του Ίππου αντιλήψεως της φυσικής πραγματικότητος και της εκ μέρους του αναλύσεως και κατανοήσεως των εξωτερικών ερεθισμάτων.

     Η βασική, λοιπόν, «μαγιά» σε ένα Ιππικό Θέατρο είναι ο Ίππος και με αυτόν ως επίκεντρο και «θεμέλιο λίθο» θα «χτίσουμε» το όλο «οικοδόμημα»!

          Όσο κι αν η δίψα της γρήγορης απολαύσεως με την ολοκλήρωση ενός σκηνικού αποτελέσματος «καταδιώκει» όλους τους συντελεστές μιας, οποιασδήποτε, παραστάσεως, στο Ιππικό Θέατρο ο χρόνος «παγώνει» σε μια προσπάθεια επεξεργασίας μικρών λεπτομερειών που αθροίζονται στο βέλτιστο αποτέλεσμα. Και αυτό το βέλτιστο αποτέλεσμα εδράζεται, πρωτίστως, στην α σ φ ά λ ε ι α των σκηνικών συντελεστών και στην θεατρική απόδοσή τους. Εδώ, όπου καμιά πρόθεση διογκώσεως μιας παραστασιογραφίας δεν υφίσταται αφού τα πάντα αφορμώνται από μία παράμετρο που σε κανένα άλλο είδος θεάτρου δεν είναι τόσο έντονη. 

     Επί παραδείγματι, ένας ανεπαίσθητος ήχος της πόρπης του υποσιαγώνου μπορεί να ανησυχήσει μέχρις αφηνιασμού τον υπερευαίσθητο Ίππο με συνέπεια ένα ατύχημα; Κι εδώ καλείται ο διδάσκων να σταθμίσει την ψυχολογία του Ίππου του, να επαληθεύσει τις «αντοχές» του στη συγκεκριμένη δοκιμασία και σε περίπτωση εμφανίσεως του όποιου προβλήματος να το λύσει.

     Στην Ιππική, η  α π ο φ υ γ ή  α τ υ χ ή μ α τ ο ς και η αλληλένδετη  α σ φ ά λ ε ι α  του Ίππου και του Ιππέως ξεκινά από την γνώση της ψυχολογίας και του τρόπου αντιλήψεως του Ίππου από τον Άνθρωπο. Και, σε κάθε μάθημα, θα πρέπει εξ αρχής να είμαστε βέβαιοι ότι ο τετράποδος συνεργάτης μας δεν υφίσταται καμιάν ενόχληση η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει ανεπιθύμητες αντιδράσεις του. Ούτω πως, ένα μάθημα Ιππικού Θεάτρου θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την επικέντρωση στη βιωματική διδασκαλία της λεπτομέρειας και όχι στην διεκπεραιωτική γενικότητα, με προτεραιότητα στην ασφάλεια της συνεργασίας Ίππου και Ανθρώπου.

     Εν αρχή, λοιπόν, ην ο …Ίππος-ηθοποιός! Διότι, η «αρχή» του Ιππικού Θεάτρου, εξ ορισμού, είναι ο Ίππος-ηθοποιός και όχι ο Άνθρωπος-ηθοποιός. Και, εν αρχή της …αρχής η ασφάλεια της διδασκαλίας, οπότε, ο Ίππος θα πρέπει να εισαχθεί βαθμιαίως σε ό,τιδήποτε τον αφορά και αφού δείξει συμβατός με το εκάστοτε διδασκόμενο αντικείμενο θα πρέπει να προχωρεί στο επόμενο.

     Αυτά και εφαρμόσαμε με τους μέχρι τώρα σχολικούς Ίππους τους οποίους χειρισθήκαμε με τους κανόνες της Φυσικής Ιππικής που ακολουθούμε στην Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» παρατηρώντας ότι, όλοι ανεξαιρέτως, επέδειξαν ικανοποιητικότατη προσαρμογή στα σκηνικά τους καθήκοντα. Και σε κάτι τέτοιες στιγμές θυμόμαστε το βιβλίο «Έφιππη Τοξοβολία» του Δασκάλου Kassai Lajos όπου, στην 30ή σελίδα γράφει: «Δεν είναι όλοι οι Ίπποι κατάλληλοι για Έφιππη Τοξοβολία.». Στην δική μας περίπτωση, περιέργως πως και στην Έφιππη Τοξοβολία και στο Ιππικό Θέατρο όσοι Ίπποι βρέθηκαν στα χέρια μας, απεδείχθησαν κατάλληλοι για την αποστολή τους! Σύμπτωση; Μπορεί!... Ασφαλώς και ως μαθητές του Kassai Lajos δεν θεωρούμε εαυτούς σε τίποτε καλύτερους εκείνου!

     Απλώς, από την πρώτη στιγμή της επαφής διαπιστώσαμε ότι ο Ίππος έχει ανάγκη να νιώσει ασφαλής με τον Άνθρωπο ώστε να τον εμπιστευθεί κι ευθύς αμέσως μετατρέπεται σε έναν ασφαλή και πιστό συνεργάτη του κι αυτό ακολουθήσαμε.

     Κατά τα λοιπά, η διδασκαλία του θεατρικού ρόλου στον ίππο είναι υπόθεση τηρήσεως των όρων που τον διατηρούν ήρεμο και επικεντρωμένο στον διδάσκοντα με δεδομένο το ότι η αυτοσυγκέντρωση δεν είναι κάτι που μπορεί να διαρκέσει …επ΄ άπειρον, έχοντας βραχύ χρόνο λήξεως. Γι αυτό και η θεατρική εκπαίδευση ενός Ίππου θα πρέπει να ακολουθεί βήματα εικοσαλέπτων διδασκαλίας με διαλείμματα ανανήψεως κι επαναλήψεων με σύναψη των διδαχθέντων, τουτέστιν: Διδάσκουμε το ¨α¨ επί είκοσι λεπτά, διαμεσολαβεί διάλειμμα μισού χρόνου κι επανερχόμεθα με επανάληψη του ¨α¨ συν το νέο γνωστικό αντικείμενο ¨β¨, καταλήγοντας με ¨α¨ και ¨β¨.  

     Η προϋπόθεση της υπάρξεως θεατρικού σεναρίου έργου το οποίο έχει διαρκώς κατά νου ο Εκπαιδευτής, διευκολύνει την σκηνική εκπαίδευση του Ίππου-ηθοποιού. Υπ΄ αυτή την προϋπόθεση ο Εκπαιδευτής γνωρίζει ανά πάσα στιγμή το διδακτέο αντικείμενο στον Ίππο, την ιπποσαγή, την κίνηση, την παρεμβολή φωτισμών, μουσικής και εφφέ και, τέλος, την ίππευση εκεί όπου αυτή υπάρχει. 

     Ιδανικόν είναι η εκπαίδευση του Ίππου να γίνεται στην πραγματική σκηνή όπου προορίζεται να ανεβεί η παράσταση για την οποία προορίζεται, αυτό, όμως, δεν είναι απαραίτητο και ένας Ίππος-ηθοποιός μπορεί να εκπαιδευθεί οπουδήποτε με την συνδυαστική μνήμη του να «τροφοδοτείται» με «συντεταγμένες» γενικής εφαρμογής ώστε όταν βρεθεί σε διαφορετικό περιβάλλον να συνεχίσει να «καθοδηγείται» από τις δοθείσες εκπαιδευτικές «συντεταγμένες».

     Μία Σχολή Ιππικού Θεάτρου μπορεί να δεχθεί ως μαθητές άτομα με ιππικήν εμπειρία ή και χωρίς αυτή και στην δική μας Σχολή γίνονται δεκτοί μαθητές και των δύο κατηγοριών, όπως και σε μία παράσταση Ιππικού Θεάτρου μετέχουν ιππεύοντες και μη. Είναι αυτονόητο, δε, ότι η «πυξίδα» του σεναρίου του θεατρικού έργου, βάσει του οποίου είναι σωστό να επιχειρείται η όποια διδασκαλία, θα βοηθήσει τον Εκπαιδευτή να εκτιμήσει την ιππικήν επάρκεια του εκπαιδευομένου να ανταποκριθεί στον προβλεπόμενο ρόλο, διότι, εν εναντία περιπτώσει θα πρέπει ο εκπαιδευόμενος να βελτιωθεί, αρχικώς, στις έφιππες απαιτήσεις του ρόλου πριν δοθεί έμφαση στην υποκριτική διδασκαλία του. Το ίδιο ισχύει και για τους εισερχομένους στην Σχολή χωρίς προηγούμενη ιππική εμπειρία και προς τους οποίους, κατά προτεραιότητα θα πρέπει να γίνει ιππική διδασκαλία πριν εισαχθούν στην υποκριτική διδασκαλία. Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει ο νεοδιδασκόμενος να αφεθεί στην απορρόφηση της ιππικής διδασκαλίας απερίσπαστος από ο,τιδήποτε άλλο και να ληφθεί δάνειο χρόνου ώστε μετά από σχετική πρόοδο στην ιππική, να ακολουθήσει και η υποκριτική διδασκαλία του.

      Κατά έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, η προϋπόθεση ασφαλείας ενός μαθήματος Ιππικού Θεάτρου θα πρέπει να τηρείται και εν αρχή της εκπαιδεύσεως του Ανθρώπου-ηθοποιού ο οποίος, λόγω πολλών αιτιών, μπορεί να εμφανίσει ακόμη και ακούσια ταραχή ενώπιον ενός συμπαίκτη-ζώου ανεξαρτήτως εάν αυτός είναι ακόμη και έμπειρος Ιππέας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι ακούσιες επιφυλάξεις, ακόμη κι εκούσιοι φόβοι έρχονται αυτομάτως στο «προσκήνιο» και μπορεί να επεκταθούν και στον Ίππο με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, ο Εκπαιδευτής ο οποίος θα αναλάβει έργο εκπαιδεύσεως Ανθρώπου-ηθοποιού και, βεβαίως, εκεί όπου συνυπάρχει Ίππος, θα πρέπει να ελέγξει, κατ΄ αρχήν, την  α ν α π ν ο ή  του εκπαιδευομένου του και, εάν είναι καλώς ρυθμισμένη και μόνον, μπορεί να συνεχίσει, άλλως θα πρέπει να την ρυθμίσει και για την «ρύθμιση» είναι πολλοί οι τρόποι.

      Μία από τις πλέον αποτελεσματικές μεθόδους ρυθμίσεως της αναπνοής, από την εμπειρία της δικής μας διδασκαλίας, απεδείχθη η βαδιστική αλλά και η έφιππη ανάγνωση κειμένου στην οποία προσδώσαμε ιδιαίτερην έμφαση.

     Η όλη διδασκαλία επεχειρήθη τόσο «in vitro», δηλαδή, μέσα στο ελεγχόμενο περιβάλλον του Ιππευτηρίου, όσο και «in vivo», δηλαδή, σε εξωτερικό, φυσικό περιβάλλον προκειμένου να συγκριθεί το διδακτικό αποτέλεσμα επί των διδασκομένων Ανθρώπων και όχι Ίππων, για τους οποίους, άλλωστε δεν θα ήταν και ενδεδειγμένο για πολλούς λόγους.

     Ως προς την εξωτερική διδασκαλία, αρχικώς, επελέγησαν δημόσια σημεία μετρίας κινήσεως ώστε να μην λειτουργήσει αποτρεπτικώς για τον διδασκόμενο η παρουσία διερχομένων.

    Παραλλήλως, επελέγησαν σημεία με μια κάποιαν «αισθητική σεναρίου» ώστε να ενισχύσουν την έμπνευση της διδασκαλίας και να εμψυχώσουν τον διδασκόμενο.

     Υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις απεδείχθη ότι η εξωτερική, «in vivo» διδασκαλία είχε πολύ υψηλότερο διδακτικό αποτέλεσμα. Εδώ, ο διδασκόμενος όχι, απλώς, μαθαίνει ταχύτερα αλλά και, ξεπερνώντας τον πρώτο «κλονισμό», διαμορφώνει μια πειστικότερη σκηνική προσωπικότητα.

     Γενικώς, κατά την παρούσα προκαταρκτική φάση, διδάχθηκαν πολλοί μαθητές Άνθρωποι και Ίπποι με κύριο σκοπό την αποκρυστάλλωση μεθόδων διδασκαλίας στις οποίες και καταλήξαμε χωρίς κανένα δυσάρεστο απρόοπτο και, βεβαίως, όπως πάντοτε, χωρίς κανένα ατύχημα! Και, πέραν των ιδιαιτεροτήτων των ανθρωπίνων συμπεριφορών, οι Ίπποι απεδείχθησαν οι καλύτεροι σκηνικοί «επαγγελματίες» ηθοποιοί, κάτι που μπορούμε να το διατυπώσουμε απεριφράστως!

Συνεχίζεται...

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

     Μπορεί τα μέσα να είναι παρωχημένα αλλά το ασκησιολόγιο λίαν προχωρημένο έως και ιδανικό για αρχαρίους και προχωρημένους. Κι αυτά, κατά την τελευταία προπονητικήν ημερίδα των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" με έναν σχολικό Ίππο ακόμη πιο ωφελημένο από όλους!

     Ανεξαρτήτως αν η υπηρεσία του τον "τρέχει" από βουνό σε βουνό με διαρκείς επιφυλακές και επεμβάσεις σε περιστατικά, ανεξαρτήτως αν οι οικογενειακές υποχρεώσεις του τον κρατούν "αιχμάλωτο", ο Αρχηγός των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" Αθανάσιος Ψωρομύτης καταφέρνει πάντοτε να "δραπετεύει" και να οργανώνει τις εκπαιδευτικές ημερίδες της Σχολής του κατά τον καλύτερο τρόπο, όπως ήταν και η τελευταία.

     Συντεταγμένη και με καλοσχεδιασμένο ασκησιολόγιο, όπως πάντοτε, αυτή η προπονητική ημερίδα των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" με ένα πρόγραμμα διελεύσεως βαλβίδων και διευθυντικής δεξιοτεχνίας το οποίο, εκ του οπτικοακουστικού υλικού έδειξε να εμπνέει ακόμη και εντελώς αρχαρίους στον "ώμο εντός".

     Ούτε πολυτελείς εγκαταστάσεις, ούτε ακριβός εξοπλισμός στίβου, ούτε πανάκριβοι Ίπποι! Εδώ όλα εν απλότητι και, κυρίως, εν ουσία!

     Άλλωστε, αυτή είναι και η πραγματική Ιππική στην οποία "μετρά" η σχέση και επικοινωνία με τον Ίππο σε ένα αποτέλεσμα που φαίνεται εν κινήσει.

     Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" στοιβάζει "λιθάρια" προόδου, χτίζοντας το δικό της "τείχος" μνημειακής προσφοράς προς την Ιππική!