ΞΑΝΑΣΜΙΓΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ
Έχοντας πρωτογνωρίσει την Έφιππη Τοξοβολία στην Ουγγαρία κι επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν υπήρχε κανένα αλογάκι κατάλληλο να με βοηθήσει να εξασκηθώ σ' αυτή την πολεμική τέχνη. Κανένα από τα τετράποδα του Σταύλου όπου, τότε, ίππευα δεν ήταν εξοικειωμένο με τις πολλές και ιδιαίτερες απαιτήσεις της Έφιππης Τοξοβολίας κι έτσι, πολύ απλά, θα έπρεπε να αρχίσω να προετοιμάζω ο ίδιος ένα αλογάκι γι αυτό που είχα, ήδη, λατρέψει.Από όλα τα αλογάκια του Σταύλου του David Sauermann όπου τότε ίππευα, ξεχώρισα έναν μεγαλόσωμο Ολλανδό τον οποίο έλεγαν ...Picasso λόγω των λευκών κηλίδων που χρωμάτιζαν εικαστικά το σώμα του... Το αλογάκι αυτό που ήταν ήδη αρκετά ηλικιωμένο και καλός εμποδιστής αλλά πέραν αυτού ...ουδέν, απεφάσισα να το εκπαιδεύσω ώστε να με ...εκπαιδεύσει στην Έφιππη Τοξοβολία ανακαλύπτοντας τόσο πρώϊμα την εκπαιδευτική διαδραστικότητα Ίππου και Ιππέως. Ανάγκα και Ιππείς ...πείθονται! Έτσι, σε πολύ σύντομο χρόνο αλλά με συστηματική προσπάθεια, ο Picasso έγινε ο μόνιμος σύντροφός μου και Δάσκαλός μου στην Έφιππη Τοξοβολία, μια βασική "μορφή" που ποζάριζε σε αρκετές φωτογραφίες αναδεικνύοντας την, πρωτόγνωρη τότε για την Ελλάδα, Έφιππη Τοξοβολία. Αλλά οι καιροί πέρασαν, ο Σταύλος έκλεισε και ο David Sauermann έφυγε από την Ελλάδα, χαρίζοντας τα αλογάκια του Σταύλου του σε διάφορα καλά χέρια φιλίππων... Από τότε χάθηκε και ο Picasso απ΄τη ζωή μου αφήνοντάς μου να θυμάμαι τον εξαιρετικά συνεργάσιμο χαρακτήρα του και τις όμορφες εφιπποτοξοτικές εμπειρίες που ζήσαμε παρέα!
Αυτή τη φορά ένας από τους Κενταύρους μας μου ζήτησε να τον βοηθήσω να ιππεύσει ένα νεαρό ιπποδρομιακό αλογάκι σε έναν Σταύλο στον οποίο όχι μόνον δεν είχα ξαναβρεθεί αλλά αγνοούσα και την ύπαρξή του. Ο Κένταυρός μας αγάπησε το νεαρό ιπποδρομιακό αλλά, λόγω απειρίας, προτίμησε να του το προετοιμάσω εγώ και, βεβαίως, να 'μαστε σε έναν ωραίο Σταύλο κάπου στα Μεσόγεια. Το νεαρό ιπποδρομιακό μετά από λίγη ώρα άρχισε να συνεργάζεται κι εμείς απολαμβάναμε το μάθημά μας, ενώ ολόγυρά μας βόσκαγαν ελεύθερα διάφορα αλογάκια αυτού του "απρόσμενου" Σταύλου.
Έτσι όπως δουλεύαμε και οι τρεις μας, με κείνα τα μάτια που έχουμε στη ..."πλάτη", ένοιωσα ότι κάποιος με κοιτούσε, αλλά η προσήλωσή μου στο μάθημα δε μ' άφηνε να γυρίσω και να δω ποιος ήταν...
Όσο προχωρούσε το μάθημα με τους δύο πιτσιρικάδες (το ιπποδρομιακό και το μαθητή μου) ξεχάστηκα και πάλι, ώσπου ένοιωσα ότι κάποιος πλησίαζε το Ιππευτήριο πίσω από τη πλάτη μου. Γύρισα και είδα κι αναρωτήθηκα και μέτρησα χρόνια, αλλά πάλι δε το πίστευα...
Τότε ήταν είκοσι τόσο...μεσολάβησαν κι άλλα ακόμα, όμως ήταν ...ολόιδιος και με τον ίδιο εκείνο βηματισμό που άλλοτε μου έλεγε "έλα πάρε τόξο και βέλη και καβάλα!"...
Ξαφνικά, ξέχασα το μαθητή μου και το ιπποδρομιακό και καρφώθηκα πάνω του... Στο νου μου ξαναγύρισαν οι όμορφες πρώτες μέρες της Έφιππης Τοξοβολίας στο Σταύλο του David Sauermann με τον Ολλανδό να είναι το alter ego μου, κάθε μέρα στο πλάι και κάτω από τα πόδια μου... και με το πρώτο μου τόξο (που σήμερα είναι ο ιστός της σημαίας της Ομάδος μας...) στο χέρι!
Τότε που καλπάζαμε και τοξεύαμε ...παρέα σε ένα πρόχειρο Ιππευτήριο ανάμεσα σε αποθήκες και πλάι σε φορτωτικά μηχανήματα που ανεβοκατέβαζαν παλέτες ενώ ο Ολλανδός "μου" μάθαινε να διατηρεί σταθερό καλπαστικό για να μπορώ να τοξεύω αυτοσυγκεντρωμένος...
...Τότε που τον "ξεκούραζα" καλπάζοντάς τον σε φυσικό έδαφος που τόσο αγαπούσαμε κι οι δυό
Σκέψεις, τόσες πολλές σκέψεις και εικόνες από κείνες τις πρώτες μέρες της Έφιππης Τοξοβολίας στην Ελλάδα και εικόνες που δε ξεθωριάζουν στη μνήμη, ώσπου άκουσα τον ιδιοκτήτη του Σταύλου που βρισκόμουν να φωνάζει με το όνομά του "Picasso!" Ναι, ήταν αυτός και με είχε γνωρίσει, το ένστικτο του ζώου για άλλη μια φορά είχε σκαρφαλώσει πάνω απ΄ την ανθρώπινη λογική και την είχε νικήσει! Ο Picasso "μου", λοιπόν, ήταν μπροστά μου, λίγα μέτρα μακριά μου για να μου θυμίσει το ποιος μου προσέφερε μια από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου!
Κι ακόμη μια από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου το ξανάσμιγμά μου με τον Δάσκαλο Picasso που μόλις τον ζύγωσα ακούμπησε τρυφερά το κεφάλι του στον ώμο μου, ίσως, αναπολώντας κι εκείνος ό,τι κι εγώ... Πόσα μας μαθαίνουν αυτά τα πλάσματα, μα πόσα! Ακόμα και να νοιώθουμε ευγνώμονες του "ειδικού βάρους" λέγοντας "Ευχαριστώ!".
