ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ και όχι δια των "θρησκειών" Η "ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ"

ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ

και όχι δια των "θρησκειών",

Η "ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ"

Προς τι, αυτά τα εισαγωγικά στη νεο-λεξιπλασία "επανελλήνιση"; Μα, διότι ο Έλλην δεν αφελληνίζεται και όποιος δεν είναι Έλλην δεν πρέπει και ούτε μπορεί να "ελληνίζεται" αλλά θα πρέπει η φυλετική καταγωγή του να αποτελεί αντικείμενο σεβασμού και να διατηρείται! Όμως, οψίμως, κάποιοι σαλταδόροι του "ελληνοκεντρικού" εφευρήματος οι οποίοι αναζητούν "λόγον υπάρξεως" σε θολά νερά, επινόησαν τον όρο "επανελλήνιση" υπονοώντας την έξοδο από το σημερινό κατάντημα ενός λαού ο οποίος απώλεσε την πολεμική αρετή του και, έρμαιο μιας ξενο-κατασκεύαστης συγκυρίας. Και όσο και αν αυτό το "παραπέτο" της σύγχρονης ελλαδικής κοινωνίας που ευαγγελίζεται οππορτουνιστικές "ελληνοκεντρικότητες" μας είναι υπαρξιακώς αδιάφορο, εν τούτοις, αισθανόμεθα χρέος "απαντήσεως" προς την ανίερη μεθόδευση που επιχειρεί αποπειρώμενο να αποεστιάσει το βλέμμα μας προς την παλινόρθωση ενός καταπεπτοκώτος έθνους, καταδικάζοντάς μας σε ψευδείς και άγονους "προσανατολισμούς". Και, πάντοτε, "θεία προνοία", ως "Έλληνες Κένταυροι", θεράποντες τεχνών (εφίππου) Πολέμου, κατορθώνουμε εν μέσω μιας υπελίσσουσας δίνης να παραμένουμε άτρωτοι εκτιμητές της περιρρέουσας ζοφερής πραγματικότητος και νηφάλιοι ώστε να καταλήγουμε σε τεκμηριωμένο συμπέρασμα περί του πρακτέου. Διότι μπορεί η "διάγνωση" να είναι απαραίτητη αλλά προέχει η έμπρακτη "θεραπεία" εξόδου εκ της υπελίξεως. Έτσι, μετά το μανιφέστο της "Πολιτικής μας" , καιρός να δημοσιοποιήσουμε και το δικό μας "θρησκευτικό μανιφέστο" ως ακολούθως:

Η εβραιοχριστιανική κατάρα!

Aντίθετα από τις κατεστημένες διδασκαλίες μιας μακραίωνης «ζητωπατριωτικής» κενοδοξίας, οι Έλληνες αντιμετωπιζόμεθα από τους ξένους αρνητικά ως έθνος, εξ αιτίας της 'ραστώνης' μας στο να καταδείξουμε ότι στον ελλαδικό χώρο, αριθμητικώς, αποτελούμε αμελητέα μειονότητα με κατά πολύ υπέρτερους τους γραικύλους οι οποίοι, ως εκ της πληθύος τους στιγματίζουν το γένος μας. Και αυτό δεν είναι κάτι το όψιμο… Τι, όμως, θα πρέπει να λάβουμε υπ΄ όψη μας και ποιο μονοπάτι θα πρέπει να επιλέξουμε, οι απομένοντες Έλληνες, ώστε να απεμπλακούμε από την κατάρα του "τσουβαλιάσματός" μας με τους γραικύλους διεκδικώντας την αναγνώριση της Ελληνικότητός μας, όχι μόνον από τις συνειδήσεις μας αλλά και από τους εν συγχύσει τελούντες υβριστές του Ελληνισμού;

Ήδη από την ύστερη ρωμαϊκή περίοδο οι Έλληνες, αυτοταπεινωμένοι από τη θρησκευτική και πολιτισμική τους αλλοτρίωση, αποτελούν για τους ξένους τον «ορισμό» του εκφυλισμένου γένους, των, λίγο ως πολύ, ανδραπόδων που είναι ανίκανοι για πόλεμο και δειλοί! Τα ανδραγαθήματα του ηρωικού ελληνικού παρελθόντος όπως αποτυπώθηκαν στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, στις Θερμοπύλες, στις Πλαταιές είχαν πια «ξεθωριάσει» ή, μάλλον, είχαν …παραγραφεί μετά την αυτο-έκπτωση των Ελλήνων από τη πατρώα Κοσμοθέαση και Παράδοσή μας, αποδεχόμενοι τη κατάκτησή μας από αλλότρια θρησκεία και αλλότρια ήθη.

Χαρακτηριστική είναι η περιφρόνηση κατά των Ελλήνων ακόμη και των …Οστρογότθων οι οποίοι εσάρκαζαν τους στρατιώτες των αναξιομάχων σχηματισμών τους, των «Comitanses» ως … «Έλληνες»[1], χωρίς, όμως, αυτό να είναι και το μοναδικό δείγμα διεθνούς απαξίας προς τους Έλληνες, μετά την παρακμή και την αυτοταπείνωσή τους σε εθνική αυτό-έκπτωση!

Ο Reymond de Poitiers κυβερνήτης της Αντιοχείας (1138), εκφράζοντας την άρνησή του να παραδώσει τη πόλη στον Ιωάννη Κομνηνό, σύμφωνα με προηγούμενη συνθήκη, σημείωνε απολύτως περιφρονητικά για τους Έλληνες, σε μία επιστολή του προς τον Πάπα:

"(λυπάμαι) γιατί μια πόλη που κατακτήθηκε με τόσους κινδύνους από τους άνδρες μας...θα έπεφτε στα χέρια του θηλυπρεπούς λαού των Ελλήνων..." [2]

Ποιος να φαντάζονταν ότι οι απόγονοι του Λεωνίδα θα χαρακτηρίζονταν από τους «βαρβάρους» ως …θηλυπρεπείς; Κι όμως, η άποψη αυτή του Reymond de Poitiers για τους Έλληνες όχι μόνον μοναδική δεν ήταν αλλά και στερεοτυπικώς επαναλαμβανόμενη στους δυτικούς μεσαιωνικούς χρονικογράφους δεν είναι μοναδική.

Ένας άλλος χρονικογράφος των Νορμανδών, ο Γουλιέλμος της Απουλίας στο έργο που έγραψε σε εξάμετρα, μεταξύ 1097-1099, υπό τον τίτλο «Gesta Roberti Wiscardi» (Ανδραγαθήματα του Ροβέρτου Ουισκάρδου) πολλές φορές αναφέρθηκε υποτιμητικά στους Έλληνες:

«Η νίκη αυτή ενθάρρυνε πολύ τους Νορμανδούς, γιατί κατάλαβαν πως από τους Έλληνες έλειπε η γενναιότητα και προτιμούσαν τη φυγή από την αντίσταση» [3] και,

«…οι Έλληνες, συνηθισμένοι να τρέχουν σε δειλή υποχώρηση, επέστρεψαν στα τείχη της Λάρισας» [4] αλλά και,

«Όταν μετά από τη νίκη του Δοκιανού στην Καλαβρία, αυτός και οι άνδρες του δεν ανταμείφθηκαν με λεία, κατηγόρησε το στρατηγό πως έδωσε τα λάφυρα "σε δειλούς και όχι σε άνδρες-καθώς οι Έλληνες είναι σαν γυναίκες» [5]

Στο ίδιο έργο ο Αρδουίνος (Αrduin), Λομβαρδός ευγενής χρησιμοποιεί ακόμη πιο βαρείς χαρακτηρισμούς. Γι' αυτά τα λόγια του μαστιγώθηκε και κατέφυγε στην Αμβέρσα. Εκεί κατηγόρησε τους Νορμανδούς:

«…γιατί αφήνουν μια χώρα τόσο πολύτιμη όπως η Απουλία, στην κατοχή των θηλυπρεπών Ελλήνων, όταν αυτοί είναι μια δειλή ράτσα μεθυσμένων αμαρτωλών που συχνά το βάζουν στα πόδια μπροστά σε μια χούφτα εχθρών, και, ακόμη χειρότερα, ακόμη και τα ρούχα τους δεν είναι κατάλληλα για μάχη» [3]

Σε ένα άλλο κείμενο του 12ου αιώνος, διαβάζουμε και πάλι εξευτελιστικές κρίσεις εναντίον των Ελλήνων από τον Αρμένιο Ματθαίο της Εδέσσης ο οποίος, μετά τις οθωμανικές επιδρομές έγραφε:

«Ποιος μπορεί να περιγράψει λεπτομερώς τις καταστροφικές συμφορές και τους θρήνους των Αρμενίων, γεγονότα που υπέστησαν στα χέρια των κακών, αιμοδιψών και βάρβαρων τουρκικών δυνάμεων, όλα, εξαιτίας της εγκαταλείψεώς τους απ' τον ψεύτικο προστάτη τους, το θηλυπρεπές και ποταπό ελληνικό έθνος; Διότι οι Έλληνες, σταδιακά αποστρατεύοντας τους γενναίους μας στρατιώτες, τους μετακίνησαν από την Αρμενία, απομακρύνοντάς τους από τις πόλεις και τις περιοχές τους» [6]

Ο απαξιωτικός χαρακτηρισμός κατά των Ελλήνων, ως “Horom” ( = Ρωμαίος) ως ταυτοσήμου εννοιών (ελληνόφωνος ορθόδοξος = Έλληνας) υιοθετείται ως … «κανόνας» από όλους σχεδόν τους χρονικογράφους και μετά τη 4η Σταυροφορία. Για τον Ρομπέρ ντε Κλαρί, τον Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο, τον Odo του Deuil, οι Έλληνες της εποχής δεν ήσαν παρά δειλοί, ύπουλοι, κακοί, τιποτένιοι και στο «Χρονικόν του Μορέως» έχουμε αρκετές τέτοιες μειωτικές αναφορές, όπως:

«τὴν κακοσύνην τῶν Ρωμαίων, τὴν ἀπιστίαν ὅπου ἔχουν.

Ποῖος νὰ θαρρέσῃ εἰς αὐτούς, ὅρκον νὰ τοὺς πιστέψῃ,

ἀφῶν τὸν Θεὸν οὐ σέβονται, ἀφέντη οὐκ ἀγαποῦσιν;"

"καθὼς εὑρίσκεται ἀπὸ ἀρχῆς τὸ γένος τῶν Ρωμαίων

εἰς δολιότητα πολλὴν κ᾿ εἰς ἀπιστίες μεγάλες» [7]

Με γνώση κι επίγνωση ενός, αληθώς, παρακμιακού παρελθόντος του Ελληνισμού μετά την απάρνηση των πατρώων του και την υποταγή στους Ρωμαίους, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε ότι η κακή περί Ελλήνων εικόνα δεν είναι προϊόν μιας συγκαιρινής "αντιλήψεως" αλλά μία πάγια και, εν πολλοίς, τεκμηριωμένη προσέγγιση πλείστων όσων χρονικογράφων και συγγραφέων οι οποίοι, ανά τους αιώνες, μετά την παρακμή μας, συνήγαγαν παρά την υπέρ ημών, ως εκ του ηρωικού παρελθόντος μας, βαρύνουσα προδιάθεση των συν-Ευρωπαίων, κυρίως, "κριτών" μας!

Και αυτή την αρνητική εικόνα η οποία δεν είναι ανυπόστατη, οφείλουμε να την ανασκευάσουμε μελετώντας, αρχικώς, τις αιτίες της διαμορφώσεώς της, με πρώτη απ΄ όλες τη θρησκευτική αλλοτρίωση και την έκπτωσή μας από τη πατρώα θρησκευτική Κοσμοθέαση με την υποταγή μας στο αλλότριο ειδωλολατρικό, χριστιανικό, δόγμα!

Είναι γνωστό ότι ο χριστιανισμός ως οικουμενικό δόγμα ευαγγελίζεται τον αποχαυνωτικό πασιφισμό ο οποίος είναι η απαρχή της ανοχής, της υπακοής και, εν τέλει, της υποταγής, προκειμένου να αποφευχθεί κάθε μορφή βίας που για τον ειδωλολατρικό χριστιανισμό αποτελεί αμάρτημα! Και, βεβαίως, ως βία νοείται πρωτίστως η σύγκρουση και ο Πόλεμος!

Η πατρώα Κοσμοθέαση των Ελλήνων ήταν απολύτως συμφιλιωμένη με το "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί..." του Ηρακλείτου και είχε έναν αμιγή εθνικό χαρακτήρα, προοριζόμενη ως "κρίκος" διασυνδέσεως ομαίμων, ομογλώσσων και ομοτρόπων, αλλά ο χριστιανισμός, ως διεθνιστική-οικουμενική δοξασία, επεδίωκε να "καπελλώσει" κατακτητικά "πάντα τα έθνη", ισοπεδώνοντάς τα υπό τον μανδύα του, κάτι για το οποίο, ασφαλώς, θα έπρεπε να καταπολεμήσει τη διάθεση για ανεξαρτησία που εκδηλώνεται δια του Πολέμου.

Και ο χριστιανισμός, ενοχοποιώντας την πολεμική Αρετή των Ελλήνων κι εξουδετερώνοντάς την, ευνούχισε το αίσθημα ανεξαρτησίας του γένους μας, νοθεύοντας με αλλόφερτα "μπολιάσματα" και καθιστώντας το, βαθμιαίως, αναξιόμαχο κι ενδοτικό με όλα τα επακόλουθα δεινά, ευνόητα !

Εν ολίγοις, η παραίτηση από την πατρώα Ελληνική Κοσμοθέαση και τις εθνικές μας Παραδόσεις με πρώτιστη την πολεμική Αρετή και η υποταγή μας στο αλλότριο ειδωλολατρικό χριστιανικό δόγμα, υπήρξε για τον Ελληνισμό η μοιραία "εκπυρσοκρότηση" που κατέφερε τη χαριστική βολή ενός, άλλοτε, ηρωικού έθνους.

Η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, (το ψευδεπίγραφο "Βυζάντιο"), της οποίας η φύση και "ιδιοσυστασία" υπήρξε διαμετρικώς αντίθετη και πολέμια του Ελληνισμού, καλλιεργώντας για λόγους εσωτερικής καταναλώσεως την άκρατη σκοταδιστική θεοκρατία, το πρώτο που νομοθέτησε μέσα από την εκκλησία και το "δίκαιο" που καθιέρωσε, ήταν τον αντιπολεμικό κοινωνικό προσανατολισμό, θεωρώντας την ανθρωποκτονία ακόμη και εχθρού της Πίστης, ως φοβερό αμάρτημα! Ο σφοδρός ανθέλληνας "μέγας" Βασίλειος πρότεινε αποχή από τη ..."θεία ευχαριστία" για 3 έτη σε κάθε στρατιώτη που είχε διαπράξει φόνο εχθρού στη ...μάχη [8].

Διόλου τυχαίο για τον ανθέλληνα, χριστιανό επίσκοπο, Βασίλειο Καισαρείας ο οποίος, εμμονικώς εξύβριζε τους Έλληνες:

«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζοντας με ορθάνοιχτο στόμα τον Ισραήλ. Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων.» [9]

Αν θεωρήσουμε ότι το καθήκον κάθε στρατιώτη και πάντοτε είναι η εξουδετέρωση, παντί τρόπω, του εχθρού, το παραπάνω εκκλησιαστικό "επιτίμιο" για κάθε βυζαντινό στρατιώτη που ασκούσε το καθήκον του σήμαινε a priori την ενοχοποίηση αυτού καθαυτού του στρατιωτικού καθήκοντος και την απαξίωση του στρατού, λόγος για τον οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο Βυζάντιο και παρά τις σημαντικές "αυτεπάγγελτες" προόδους του, ο στρατός τελούσε υπό την έως και α ν υ π ό φ ο ρ η α ν ο χ ή εκ μέρους τoυ εκκλησιαστικού παρακράτους, με αποτέλεσμα τον εκφυλισμό του αξιομάχου του και τη, τελική, πτώση της Κωνσταντινουπόλεως!

Ενώ το Ισλάμ (με το δόγμα "Τζιχάντ") αλλά και η δυτική χριστιανική εκκλησία (με τις Σταυροφορίες) ευφυώς για τη διασφάλιση της μακροημερεύσεώς τους, νομιμοποίησαν θρησκευτικώς τον "ιερό πόλεμο" κατά των αλλοδόξων, στο Βυζάντιο δε νομιμοποιήθηκε ποτέ κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα και η αυτονόητη άμυνα της χώρας να εθεωρείτο αντιχριστιανικό αμάρτημα εφ΄ όσον έθετε σε κίνδυνο ζωής τους ...εισβολείς! Οι απόπειρες που ανεπιτυχώς έκαναν οι Νικηφόρος Φωκάς[10] και Ιωάννης Βατάτζης προκειμένου να θεωρούνται εξαγνισμένες οι ψυχές των υπέρ πατρίδος θνησκόντων πολεμιστών, αντιμετώπισαν τη σθεναρή πατριαρχική απόρριψη!

Σε ό,τι αφορά, τέλος, στον ίδιο το θεσμό του ανατολικού μοναχισμού στο Βυζάντιο, αυτός λειτούργησε ως "αποθέτης" του μαχίμου κοινωνικού δυναμικού, με αποτέλεσμα πλέον του 25% των νέων που θα έπρεπε να στελεχώνουν το στρατό, βρίσκονταν κλεισμένο στα μοναστήρια[11], αποχαυνωμένο και σε πλήρη "απονέκρωση" του πατριωτικού φρονήματος, όπως ακριβώς καλλιεργούσε επί μακρόν η τοπική εκκλησία εφαρμόζοντας τα πασιφιστικά χριστιανικά "διδάγματα"!

Με το σκοταδιστικό και εξουθενωτικό πρόταγμα της (δήθεν...) "σωτηρίας της ψυχής" και την απαξίωση της πολεμικής Αρετής, η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όχι μόνον αφελλήνισε το πληθυσμό της αλλά και τον κατεδίκασε στη υιοθέτηση της δειλίας ως τρόπου ...ζωής! Με αβυσσαλέο ανθελληνισμό ο οποίος άγγιζε το όριο της υστερίας, οι πατριάρχες της εκκλησίας του Βυζαντίου επεξέτειναν ακόμη περισσότερο το "ες έδαφος φέρειν" του ελληνοκτόνου Θεοδοσίου φθάνοντας σε σημείο ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Χρυσόστομος (κοπρόστομος!) να σημειώνει:

«Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων... Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες... Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης.»[12]

Kαι υπήρξε τόσο το μένος των βαρβάρων χριστιανών "ταγών" κατά του Ελληνισμού ώστε, το ίδιο ρασοφόρο χριστιανικό κτήνος, ο Ιωάννης Χρυσόστομος (κοπρόστομος!) δε δίστασε να προσλάβει ακόμη και μισθοφόρους για να γκρεμίσει Ελληνικά μνημεία:

«Ο δε μέγας Ιωάννης (ο Χρυσόστομος) ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού (φανατισμένους καλόγερους) συνέλεξε, με βασιλικούς δε νόμους αυτούς οπλίσας, κατά των ειδωλικών (ελληνικών) έπεμψε τεμενών, τα δε χρήματα για τους κατεδαφιστές και τους βοηθούς, δεν έλαβε απ’ τα βασιλικά ταμεία, αλλά από πλούσιες γυναίκες που φιλοτίμως να παρέχουν κατέπειθε, ώστε με την λαμπρή τους πίστη να κερδίσουν την ευλογία. Έτσι με τον τρόπο αυτόν τους υπολειπόμενους Σηκούς (ελληνικούς ναούς) με τούτον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν.» [13]

Αλλά, κάτι ανάλογο, με έναν άμισθο αλλά εξίσου βίαιο χριστιανικό όχλο, δε κατάφερε ο Κύριλλος Αλεξανδρείας να διαμελίσει και να πετάξει τήδε κακείσε τα κομμάτια της νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας προκειμένου να παύσει η ελληνική διδασκαλία της; Όμως, οι εκφυλισθέντες υπόδουλοι των Ρωμαίων είχαν ήδη κάνει την ολέθρια επιλογή τους να εκπέσουν τόσο της πατρώας τους Κοσμοθεάσεως όσο και των Παραδόσεών τους! Η εκκλησιαστική ολιγαρχία με τον χριστιανισμό κατάφερε να ενοχοποιήσει την, υπέρ πατρίδος, πολεμική Αρετή στις συνειδήσεις των ρωμιών, αλλά διατήρησε ως δικό της προνόμιο την άσκηση άτεγκτης θρησκευτικής βίας σε όποιον τολμούσε να διεκδικήσει την επαφή με την Ελληνική φυλετική καταγωγή.

Mία παράμετρος της απεχθείας του Βυζαντίου εναντίον κάθε μορφής μαχίμου στρατιωτικού ρόλου υπήρξε και η περίπτωση των Ακριτών.

‘Ακρίτες’ απεκαλούντο από τους Βυζαντινούς οι συνοριοφύλακες, από τις «άκρες» όπως ήσαν γνωστά την εποχή εκείνη τα σύνορα. Αυτή η ιδιότυπη κάστα αντικατέστησε τους Μilites Limitaneos των αυτοκρατορικών χρόνων της Ρώμης, που οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες είχαν οργανώσει και εγκαταστήσει με ειδικές προνομίες στα σύνορα ώστε να προστατεύουν τη χώρα από βαρβαρικές επιδρομές. Στο Βυζάντιο οι Ακρίτες, αρχικώς, απολάμβαναν προνομίων, ήτοι, της δωρεάς κτημάτων και της φορολογικής ελαφρύνσεως προκειμένου να προστατεύουν την αυτοκρατορία από αραβικές και απελατικές (ληστρικές) επιδρομές.

Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος έσπευσε να μειώσει τον αριθμό τους εγκαθιστώντας πολλούς από τους Ακρίτες στα αστικά κέντρα, σε πάγια εφαρμογή της χριστιανικής αποστροφής προς κάθε μορφή πολεμικής Αρετής! Επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού η κάστα των Ακριτών, ουσιαστικώς είχε διαλυθεί αλλά όταν, επί αυτοκράτορος Ηρακλείου ο κίνδυνος των αραβικών επιδρομών άρχισε να γιγαντώνεται, το σώμα των Ακριτών αναπτύχθηκε και πάλι (ανάγκα και …ρασοφόροι εκκλησιαστικοί πείθονται) μέχρι την εποχή των εικονομάχων.

Κατόπιν, ο Μιχαήλ Παλαιολόγος Η’ (αυτό το κτήνος το οποίο ετύφλωσε τον 11χρονο νόμιμο κληρονόμο του θρόνου Ιωάννη Δ’ Λάσκαρη για να του υφαρπάσει το αξίωμα) εξαναγκάζει σε διάλυση τους Ακρίτες όταν καταργεί το αφορολόγητο, επιβάλλοντάς τους δυσβάστακτους φόρους και αναγκαστική ένταξή τους στον τακτικό στρατό με υποχρέωσή τους να ακολουθούν τις εκστρατείες του στα ευρωπαϊκά εδάφη. Η ανικανότητα του βυζαντινού κράτους να κατανοήσει τις ουσιαστικές στρατιωτικές ανάγκες της αυτοκρατορίας πέραν της υπηρετήσεως των επιταγών της εκκλησιαστικής κάστας, ήταν για μια φορά ακόμη εμφανής στην αυτοκρατορία των ανατολικών μισελλήνων. Το αποτέλεσμα, βεβαίως, ήταν καταστροφικό, αφού πολλοί από τους Ακρίτες αγανάκτησαν και κατέφυγαν στους Σελτζούκους Τούρκους, που την εποχή εκείνη είχαν ήδη αναπτυχθεί επικινδύνως στις μικρασιατικές περιοχές. Οι υπόλοιποι Ακρίτες, μη έχοντας κίνητρα για την συνέχιση της φρουρητικής υπηρεσίας που παρείχαν παραμέλησαν τα καθήκοντά τους με αποτέλεσμα οι «άκρες», τα σύνορα του Βυζαντίου να παραμείνουν ξέφραγα στις διαθέσεις των επεκτατικώς αποβλεπόντων Τούρκων. Ίσως, όλα αυτά θυμίζουν κάτι ανάλογα στο σύγχρονο σημερινό Έλληνα…

Την εποχή της ακμής τους (7ος – 10ος αι.) οι Ακρίτες εμάχοντο ακαταπαύστως εναντίον των Σαρακηνών και των (ληστών) απελατών. Η ζωή τους ήταν κατ’ εξοχήν πολεμική και επικίνδυνη, ιδιαίτερα στις παραμεθόριες μικρασιατικές περιοχές του Πόντου και της Καππαδοκίας. Αυτό συνετέλεσε όχι μόνον οι Ακρίτες να αφοσιωθούν και να υμνήσουν τη στρατιωτική ζωή αλλά και να εμπνεύσουν την ανάπτυξη πνεύματος ηρωικού (ανάλογο με αυτό της μεσαιωνικής Δύσεως), στο οποίο και οφείλεται η γένεση ποιητικού λόγου κατ’ εξοχήν ηρωικού, του λεγομένου «ακριτικού». Και αυτήν ακριβώς την πολεμική ηρωικότητα κάποτε την «επλήρωσαν»!

Στη μνήμη των Ελλήνων θα μείνει για πάντα το ηρωϊκό έπος του Βασιλείου Διγενή Ακρίτα, του Πορφύρη, του Αρμούρη, του Ανδρονίκου, του Νικηφόρου, του Βάρδα Φωκά και του Πετροτραχήλου για να θυμόμαστε ότι ακόμη και στο αντιηρωϊκό και παρακμιακό Βυζάντιο η πολεμική Αρετή των Ελλήνων δεν εκάμφθη!

Η εκφυλιστική τρυφηλότητα του Βυζαντίου στόχευσε ποικιλοτρόπως στη βίαιη εξάλειψη κάθε ίχνους πολεμικής Αρετής από τους πολίτες του θεωρώντας ότι η "αιχμαλωσία" τους στη σαγήνη του εκκλησιαστικού "μυστηρίου" θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη μακροβιότητα αλλά, κυρίως, την ευημερία στη διεφθαρμένη πολιτική εξουσία. Αυτό το, ...απερίσκεπτο, "σκεπτικό", εν τινι μέτρω ωφέλιμο για τους άρχοντες μιας αυτοκρατορίας θεμελιωμένης στην ίντριγκα, μπορεί να ήταν "κοντόθωρα" εύλογο για τους κυβερνώντες όμως απεδείχθη ολέθριο τόσο για τη πολιτιστική πρόοδο, όσο και για τη μακροημέρευση της ίδιας της Αυτοκρατορίας της οποίας η επακολουθήσασα πτώση διεκύβευσε τον Πολιτισμό ολόκληρης της Ευρώπης!

Ο αυτοκράτορας Λέων ο Στ' (ένα ακόμη βυζαντινό κτήνος το οποίο άλλαζε πατριάρχες για να πετύχει τον, εκ του εκκλησιαστικού δικαίου, παράνομο 4ο γάμο του!) συνέγραψε στρατιωτικό εγχειρίδιο για να ευνουχίσει το ...πολεμικό φρόνημα του στρατού του:

«Πρέπει πάντα να προτιμούμε την ειρήνη πάνω απ' όλα και να απέχουμε από τον πόλεμο» [14]

Σε αυτή την απέραντη ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η ανδρεία εθεωρείτο "αμάρτημα"! Όταν κάποτε ο 16χρονος Μανουήλ Κομνηνός, τόλμησε να καλπάσει άφοβα εναντίον εχθρού σε μία αναμέτρηση υπερβαίνοντας τη πρώτη γραμμή, μαστιγώθηκε στο παλάτι από τον ίδιο τον πατέρα του, ο οποίος του απαγόρευσε να επαναλάβει μια τέτοια γενναιότητα! [15]

Και ήταν φυσικό για μία διεφθαρμένη θεοκρατική χώρα να είναι προτιμητέα η συνωμοσία, η διαπλοκή, το έγκλημα, ο χρηματισμός, η ίντριγκα, η ευτέλεια, αντί της γενναιότητος που επιτάσσει η πολεμική Αρετή την οποία και το Βυζάντιο επεχείρησε κι επέτυχε να εκμηδενίσει, εξανδραποδίζοντας τους πολίτες του.

Παρά ταύτα, παρά τον απηνή "διωγμό" της πολεμικής Αρετής προς παραγωγή ανδραπόδων "μετ-Ελλήνων", στην ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η πολεμική Αρετή κατάφερε να έχει τη "συνέχειά" της σε ένα ικανό μέρος σθεναρώς ανθισταμένου Ελληνικού γονιδιώματος το οποίο εξακολουθεί να διατηρείται μέχρι σήμερα οροθετώντας την ίδια τη σ υ ν έ χ ε ι α του Ελληνισμού παρά την προ-ρωμαϊκή του "γονυκλισία" και τις μετέπειτα εις βάρος του μεθοδεύσεις του ανθελληνικού, σκοταδιστικού, χριστιανισμού του οποίου το επίκεντρο υπήρξε το Βυζάντιο.

Οι βίαιες προσπάθειες ολοκληρωτικού "χαλασμού" της πολεμικής Αρετής των Ελλήνων από τους ανθέλληνες βυζαντινούς άρχοντες απέτυχαν με τρανή απόδειξη την ανάπτυξη ακόμη και στρατιωτικού Πολιτισμού στο ίδιο το Βυζάντιο (!) όσο κι αν ο Πολιτισμός αυτός ήταν σε πλήρη αντίθεση με το παντοδύναμο εκκλησιαστικό κατεστημένο! Παρά τη πασιφιστική εμμονή του χριστιανικού Βυζαντίου το έπος των Ακριτών υπήρξε λαμπρό δείγμα πολεμικής Αρετής ενώ παραδείγματα στρατιωτικού ηρωϊσμού δεν έπαυσαν να εμφανίζονται υπεράνω της εκφυλιστικής "διδασκαλίας" του ειδωλολατρικού χριστιανισμού ο οποίος απεδείχθη, εν τέλει, ανίκανος να διακόψει ολοσχερώς την "συνέχεια" του πολεμοχαρούς γονιδιώματος των Ελλήνων και παρά την μακραίωνα επικράτηση του Βυζαντίου. Ο Φαλμεράιερ σαφώς και, εν μεγάλω μέρει, είχε δίκιο (και αν του το αρνηθούμε υβρίζουμε εαυτούς!) όμως μέχρι και σήμερα εξακολουθούμε και σηματοδοτούμε την εξαίρεση των θεωριών του όσοι σεβόμαστε τις υπάρξεις μας ως φυτώρια φυλετικής αειφορίας Ελληνισμού ανά τους, αντίξοους, αιώνες!

Η έξοδος από το σημερινό νεοελλαδικό ναδίρ περνά υποχρεωτικώς από την πύλη της γνώσεως και της πολεμικής Αρετής των Ελλήνων, για την υπέρβαση της οποίας δεν αρκεί μόνον η ύπαρξη ενός υγιούς γονιδιώματος αλλά και, απαρεγκλίτως, η ανάπτυξη ασκητικής Παιδείας. Χωρίς την "επανεφεύρεση" του ηρωϊκού και αλτρουιστικού τρόπου ζωής ουδεμία διέξοδος από το αδιέξοδο μπορεί να προσδοκάται! Αλλά γι αυτό, η εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση είναι η επαναπροσέγγιση της αρχέγονης, πατρώας, θρησκευτικής Κοσμοθεάσεως των Ελλήνων, η οποία εμπεριέχει και τα κατευθυντήρια "αζιμούθια" για την ευκταία καθαρτήρια Επανελλήνιση! Και τούτο χρειάζεται πνεύμα ελεύθερο και γενναιότητα ψυχής, κάτι το οποίο δια της μελέτης και, κυρίως, πράξεως του Πολέμου κατορθούται!

Η υψικλινής "ατραπός" του στρατοφιλοσόφου, πληθώνεια και ως εκ τούτου δύσβατη, είναι η μόνη η οποία διαχωρίζει τους θηρευτές από τα θηράματα, μόνη άγουσα προς τη δικαίωση!

Η "αρχαιόθρησκη" κατάρα!

     Αν και ο εβραιοχριστιανισμός αποτελεί μια βαρύτατη κατάρα για τον Ελληνισμό, ακόμη βαρύτερη κατάρα αποτελούν γι αυτόν οι λεγόμενοι "αρχαιόθρησκοι"! Κι αυτό διότι ο εβραιοχριστιανισμός προσεγγίζει τον Ελληνισμό έξωθεν ενώ οι δήθεν "αρχαιόθρησκοι" έσωθεν και, ως εκ τούτου, πολύ πιο επικίνδυνα!

     Περί αυτής της νοσηρής συνομοταξίας έχουμε αναφερθεί λεπτομερώς σε προηγούμενες αναρτήσεις μας όπου αναρτήσαμε το "προφίλ" της και τα "πεπραγμένα" της (και εδώ).

     Εδώ, λοιπόν, έχουμε αλληλο-σπαρασσόμενες σέχτες με αμέτρητους ψευδο-γκουρού "πατριάρχες" οι οποίοι, χλαμυδοσανταλοφέροντες, άλλοτε ως "δωδεκαθεϊστές", άλλοτε ως "ελλάνιοι", άλλοτε ως "έψιλον", πάντοτε με βαρύγδουπα αρχαιοελληνικά ψευδώνυμα, απλώς, αναζητούν ευκαιρία αλλοτρίων τέρψεων "δεόμενοι" με τις παλάμες προς λάθος κατεύθυνση, όχι προς τους θεούς, αλλά προς τον ...πισινό της παραπλεύρως καλλίπυγης συν-"δεομένης"!  

     Είναι αυτοί που μετατρέπουν την αρχαία λατρεία σε κακόγουστο τουριστάδικο ρεντίκολο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με την ίδιαν αρχαιολογική εγκυρότητα που χαρακτηρίζονται και τα "τσολιαδάκια" που πωλούνται σε τουρίστες στα παρακείμενα σουβενιράδικα που εισάγουν φτηνά από ...Κίνα.

     Και, βεβαίως, είναι οι ίδιοι που ψέγουν τα παγκάρια των εβραιοχριστιανικών εκκλησιών μη παραλείποντας να βγάλουν δίσκο στις πανηγυριώτικες εκδηλώσεις τους!

      Όλα δε τα παραπάνω, στην πλέον σατιρικο-διασκεδαστικήν εκδοχή των πεπραγμένων τους, διότι υπάρχει και η "ενδότερη", τραγική, εικόνα της συμπεριφοράς τους δείγμα της οποίας μας παρέχει δική τους, διαδικτυακή, ανάρτηση, όπως η παραπάνω. 

Συμπέρασμα

     Πίσω από την κακοδαιμονία του Ελληνισμού βρίσκεται ο φυλετικός εκφυλισμός ο οποίος συνοψίζεται στον "γραικυλισμό", γνωστό ήδη από την περίοδο της προ-ρωμαϊκής κατακτήσεως! Και είναι τα συμπτώματα της φυλετικής εκπτώσεως που δικαίωσαν κατά το μείζον μέρος και τον Ιάκωβο Φαλμεράιερ! Και αυτός ο γραικυλισμός, μέσα σε θρησκευόμενες "αργές γαστέρες" ...ακίνητες, που διαιωνίζουν τον εκφυλισμό, απομακρύνουν τα θύματα της ρωμαιοκρατίας η οποία διαρκεί επί αιώνες, από κάθε προοπτική λυτρώσεως, υποδουλώνοντάς τα στην απαιδεία και στην αγυμνασία, αποτρέποντας πνεύμα και σώμα από κάθε ανατάσιμη διάθεση! Κι αυτό είναι η καταστρεπτική συνέπεια του "θρησκεύεσθαι" (είτε εβραιοχριστιανικώς, είτε "αρχαιοπρεπώς") από το οποίο θα πρέπει να αποστεί πάση θυσία ο Ελληνισμός! 

     Ένας διακεκριμένος Συνέλληνας, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, σε μία συνέντευξή του είχε τονίσει: "Δεν έπρεπε η Ελλάδα να φτάσει σε αυτό το σημείο, η Ελλάδα ήταν πηγή θετικών πραγμάτων και βρίσκεται σήμερα σε μια δεινή θέση... Έχουμε ξεχωριστούς ανθρώπους. Απαιτείται, όμως, το πρότυπο οργάνωσης που στηρίζεται στο ορθό και αντικειμενικό. Με άλλα λόγια, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ".

Εμείς, θα συμπληρώναμε ότι η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ" συνοψίζεται περιεκτικότατα και λακωνικότατα στην φράση του Ηρακλείτου "ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΜΕΝ ΠΑΤΗΡ ΕΣΤΙ" αφού κατά την Ελληνική Παιδεία και τον εξ αυτής προκύπτοντα φιλοσοφικό στοχασμό ο Π Ο Λ Ε Μ Ο Σ και όχι τα πολυώνυμα "δόγματα" (θρησκείες) είναι η α π α ρ χ ή του Κόσμου. Έτσι κι εμείς οι Έλληνες, θα πρέπει να είμεθα προετοιμασμένοι για τον Πόλεμο κι όχι για τοτεμικές θρησκείες! Δια της πολεμικής αρετής, λοιπόν και όχι δια των "θρησκειών" η έξοδος από την παρακμή του Ελληνισμού την οποία κάποιοι αστόχως χαρακτηρίζουν ως "επανελλήνιση"!

Και μόνον εάν οι Έλληνες μυηθούν από την παιδική ηλικία, όχι σε ψευδο-θρησκείες αλλά στις τέχνες του Πολέμου μπορεί να υπάρξει ελπίδα ανατάσεως για την φυλή μας!

Και μόνον εάν στις τέχνες του Πολέμου μυηθούν εξίσου Έλληνες και Ελληνίδες, ανεξαρτήτως φύλου, μπορούμε να προσδοκούμε "έξοδο" εκ του φυλετικού "ναδίρ" στο οποίο μας εγκλωβίζουν τα ανελλήνιστα "θρησκευτικά" δόγματα.

Τότε και μόνον τότε, όταν σαβανώσουμε με τα ράσα και τις ψευδο-χλαμύδες όλες αυτές τις "αργές γαστέρες" που αποκοιμίζουν το μαχητικό φρόνιμα εκείνων που πρέπει να πολεμήσουν για την απολύτρωσή τους, θα εκπληρώσουμε το φυλετικό μας καθήκον ως Έλληνες-φορείς αλκής κληροδοτημένης από τους προγόνους μας!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

[1] Δημήτρη Μπελέζου, "Ο Βυζαντινός Στρατός", σ.42-43
[2] "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", τόμος Θ'
[3] "Gesta Roberti Wiscard", βιβλίο Ι
[4] "Gesta Roberti Wiscard", βιβλίο V
[5] "Gesta Roberti Wiscard", βιβλίο V
[6] Ματθαίου της Εδέσσης, "Χρονικόν" (1113-1140) σ.29
[7] "Χρονικόν του Μορέως" 45, 53 . (Το Χρονικόν του Μορέως γράφτηκε από ελληνόφωνο

Φράγκο, ή γασμούλο και γενικά είναι εχθρικά διακείμενο προς του Έλληνες)

[8] Βασίλειος, επίσκοπος Καισάρειας, 188, 13, σ.130
[9] Βασίλειος Καισαρείας, εις Προφήτην Ησαϊα 9.230.8
[10] Κόλια-Δερμιτζάκη, διατριβή "Βυζαντινός Ιερός Πόλεμος" σ.130-2
[11] Peter Charanis, The Monk as an Element of Byzantine Society, Dumb. Oaks Papers

N.25 1971
[12] Ι. Χρυσόστομος (344-407 μ.Χ.), εις Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν, Ομιλία ξς΄

59.369.12 - 370.11

[13] Θεοδώρητου, Εκκλησιαστική Ιστορία (Τομ. 5ος σελίδες 328 - 330)
[14] Λέων Στ' "Τακτικά", Προοίμιον στ. 1-2
[15] Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία J-L ,van Dieten, Berlin, p.35

"ΣΑΜΑΝΙΣΜΟΣ" και ...ΒΓΑΛΕ!

 "ΣΑΜΑΝΙΣΜΟΣ" και ...ΒΓΑΛΕ!

     Και ...όπως είπαμε! Όταν κάποιος μιλά για "Σαμανισμό" αμέσως προδίδεται ότι αγνοεί πλήρως τον Τεγκρισμό για τον οποίο θα έπρεπε να μιλήσει, όπως ακριβώς δεν αναφερόμαστε σε ..."παπαδισμό" όταν αναφερόμεθα στον "χριστιανισμό"! Κι αυτό επιβεβαιώσαμε για άλλη μια φορά με κόστος μόνον ένα ...πεντάευρω, αγοράζοντας το βιβλίο κάποιου ΠΟΛΥγραφότατου και ΠΟΛΥβραβευμένου και ΠΟΛΥδιαφημισμένου  Αυστραλού νεοεποχίτη, του Nevill Drury ο οποίος έγραψε περισσότερα από 40 βιβλία που εκδόθηκαν σε 26 χώρες και μεταφράστηκαν σε 19 γλώσσες με επίκεντρό τους τον εσωτερισμό και τον ..."Σαμανισμό", τουτέστιν, μ π ο ύ ρ δ ε ς, τόσο προσφιλείς σε ένα κατεστημένο σύστημα μαζικής παραπληροφορήσεως όπως αυτό που επικρατεί. Στα χέρια μας, λοιπόν, το βιβλίο του προαναφερθέντος "ΣΑΜΑΝΙΣΜΟΣ" και εκ του τίτλου και το τεκμηριωμένο συμπέρασμα περί ..."μπούρδας"!

     Το πρώτο πράγμα που διαφαίνεται σε τούτο το βιβλίο είναι ότι ο Nevill Drury πέθανε (2013) χωρίς να κατανοήσει ούτε καν τις βασικές παραμέτρους του Τεγκρισμού, ούτε καν το τι σημαίνει ο όρος "Τέγκρι" και ο όρος '"Σαμανισμός", αλλά αυτό είναι μια ...λεπτομέρεια για όποιον παράγει ως φάμπρικα "βιβλία" τα οποία του βραβεύει και τα προωθεί προς μαζικήν αποβλάκωση ένα σύστημα στοχευμένης πνευματικής συσκοτίσεως!

     Αν και εισάγει τον αναγνώστη του μιλώντας για κάτι "πέρα απ΄ τον Ανιμισμό", ο συγγραφέας δείχνει ότι ουδέποτε διεχώρισε τον Ανιμισμό από τον Τεγκρισμό, μη γνωρίζοντας ούτε καν ότι ο δεύτερος πιστώνεται σε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή (Σιβηρία) και μόνον, εκτός της οποίας δεν νοείται.

     Εμμονικός δυτικόνους "ξερόλας" ο Αυστραλός κατά φαντασίαν "ειδήμων" του Τεγκρισμού και, ατυχέστατα "Σαμανισμού", χωρίς να έχει αντιληφθεί τίποτε περί της ουσίας του αντικειμένου του, επιδίδεται στην γνωστή παραφιλολογία περί ψυχοτρόπων φυτών και ...ντάτουρας που "αναμασούσαν" οι ξέμπαρκοι χίπιδες της δεκαετίας του '70, αφιερώνοντας ολόκληρο κεφάλαιο στην καθοσίωση των παραισθησιογόνων αποδίδοντάς τους μάλιστα και ...ιερότητα!

     

Όχι, δεν μετανιώσαμε διόλου για το πεντάευρω διότι μάλλον οικονομικά επαληθεύσαμε για άλλη μια φορά το αληθές του σκεπτικού μας περί της ασχετοσύνης όσων ξεστομίζουν την λέξη "Σαμανισμός" και, μάλιστα, όταν με το ίδιο πεντάευρω επιβεβαιώνουμε και πάλι ότι όλοι αυτοί οι "ΠΟΛΥ-" του σημερινού "woke" συστήματος δεν είναι παρά τα δεκανίκια του σε μια μεθόδευση μαζικής αποβλακώσεως η οποία στηρίζει, υποστυλώνει καθοριστικά, τις απανταχού, τυραννικές, αντιφασιστικές δημοκρατίες. 

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

     Όταν ο εκλεγμένος Εθνικοσοσιαλιστής Καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ προέτασσε τον ελληνικό Ολυμπισμό στην διοργάνωση της πλέον επιτυχούς Ολυμπιάδος στην ιστορία όλων των Ολυμπιάδων, αυτής του "Βερολίνου 1936" δεν είχε υπ΄ όψη του την εξαθλίωση της "Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής" η οποία, μετά από 89 ολόκληρα χρόνια,  θα μετέτρεπε το μνημείο του Παναθηναϊκού Σταδίου σε γύφτικο καταυλισμό με ένα πελώριο τσαντίρι να του αποκλείει την κεντρική  ..."είσοδο", ακυρώνοντας ολόκληρη την ύπαρξη του μνημείου! 

      Όταν ο Καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ, στην Ολυμπιάδα του"Βερολίνου 1936" εισήγαγε  π ρ ώ τ ο ς  τον θεσμό του Ολυμπιακού φωτός για την ηθική νομιμοποίηση της ολυμπιακής ονομασίας, αναθέτοντας στον Έλληνα καθηγητή της Φυσικής Σαλτερή Περιστεράκη τον οποίο και παρασημοφόρησε, την δημιουργία του ηλιακού κατόπτρου, δεν μπορούσε να διανοηθεί την εσχάτη προσβολή του Παναθηναϊκού Σταδίου που θα διέπρατταν οι σημερινοί δημοκρατικοί και αντιφασίστες γραικύλοι έναντι του ποσού των 400.000 ευρώ(!) προς χάρη των συμφερόντων της "Coca-Cola"! 

     Όταν ο υπεύθυνος της διοργανώσεως της Ολυμπιάδος του "Βερολίνου 1936" Karl Diem διέθετε από το δημόσιο ταμείο του Εθνικοσοσιαλιστικού κράτους το τεράστιο ποσόν για την ανέγερση της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας της Αρχαίας Ολυμπίας ευεργετώντας μιαν Ελλάδα ήδη ξεπουλημένη στην Αγγλία, δεν φαντάζονταν ότι 89 χρόνια μετά ο "Ολυμπισμός" για τους γραικύλους θα μπορούσε να αρκεστεί σε ένα γυφτοτσάντιρο που θα στήνονταν έξω από το μνημειακό Παναθηναϊκό Στάδιο για να συμβολίσει τον ξεπεσμό της σύγχρονης δημοκρατικής και αντιφασιστικής γραικίας! Όμως. ας δούμε περιληπτικώς τι ακριβώς διεπράχθη:

     Η πολυεθνική "Coca-Cola" απεφάσισε να οργανώσει το ετήσιο συνέδριό της υποδεχόμενη πεντακόσιους προσκεκλημένους της στον χώρο του ΠανθηναΙκού Σταδίου και κατάφερε να πάρει νόμιμη άδεια από την "ελεγκτέα" και για πολλά "Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή" στην οποία η εταιρεία πλήρωσε το ποσόν των 400.000 ευρώ για να "σοδομήσει" κατά πως γούσταρε το εθνικό μνημείο μας! Και η αμαρτωλότατη "Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή" χορήγησε την άδεια ώστε ο καταπατητής του χώρου να στήσει διαφημιστικά παραπήγματα και γυφτοτσάντιρα σαν να εισέβαλε σε χωράφια ανέστιων ρουμανόγυφτων! Το αποτέλεσμα ήταν ο ξεσηκωμός Ελλήνων οι οποίοι κατέπνιξαν το, εις βάθος ενοχότατο, Υπουργείο Πολιτισμού του οποίου η  α ρ χ ι έ ν ο χ ο ς  "Υπουργός" Λίνα Μενδώνη έσπευσε να αποτινάξει την ουσιαστική ενοχή της ακυρώνοντας, πρωθύστερα, την χορηγηθείσα από τους υφισταμένους της άδεια!

     Και η θρασύτατη "Coca Cola" έσπευσε να μας καθησυχάσει για το κακούργημα του βανδαλισμού του Παναθηναϊκού Σταδίου το οποίο δεν παύει να είναι τετελεσμένο(!) με το ακόλουθο "φιρμάνι":

     Ωστόσο, αμέτρητα τα επικριτικά σχόλια των ίδιων γραικύλων που ενέχονται στην ανατροφοδότηση της καταστροφικής αντιφασιστικής δημοκρατίας με την διαρκή ψήφο τους υπέρ εκείνων τους οποίους εν συνεχεία κατακρίνουν! Και χαρακτηριστικά τα δύο που ακολουθούν γραμμένα από τα ίδια χέρια τα οποία ετοιμάζονται να ξανα-σαλιώσουν τον φάκελλο με το ψηφοδέλτιο που θα ξαναρίξουν στην ίδια κάλπη αναπαράγοντας το κοινοβουλευτικό κακούργημα:

     Kαι η "Coca Cola" η οποία, δια του καταδικασμένου επί βιασμώ, κληρονόμου της, εβραίου, Άλκη Δαυίδ, ...απτόητη, ετοιμάζει ίσως τον επόμενο "σοδομισμό" της κατά του Πολιτισμού με τους ηλιθίους να μέμφονται τους ...Φασίστες!  

Κατά πως το λένε: "Μάθανε ότι γα...ργαλιόμαστε και πλακώσανε και οι ...εβραίοι!". Και, πλακώσανε με τα τσαντίρια τους που εκφράζουν τον ανέστιο "πολιτισμό" τους για να μας μετατρέψουν σε "λωρίδα της Γάζας" έναντι 400.000 ευρώ, ελέω αντιφασιστικής δημοκρατίας και της κάθε κυράτσας που, αυτό το καθεστώς των μητραλοιών, ορίζει ως; "Υπουργούς Πολιτισμού"! 

     Ο Φασισμός σεβάστηκε τον Ελληνισμό και την Ελλάδα όσο οι ίδιοι οι γραικύλοι εξευτέλισαν και τα δύο δια της αντιφασιστικής δημοκρατίας που επέλεξαν. Αυτό, όμως, είναι πάντοτε το τίμημα της ηλιθιότητος όσων εμμένουν σε ένα λάθος για την αποκατάσταση του οποίου δεν διαθέτουν ούτε πνευματικό, ούτε ηθικό σθένος!

ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ "1821" ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΙΚΗ 7η ΤΕΧΝΗ

ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ "1821" 

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΙΚΗ 7η ΤΕΧΝΗ

Στη παρακμιακή ελλαδική δημοκρατική αρένα, οι αντιφασίστες μονομάχοι, είτε ως "χουντικοί", είτε ως "αντιχουντικοί", με "κοινό παρονομαστή" τον συρμώδη ...αντιφασισμό τους, διασταυρώνουν τα ξίφη τους και στο πεδίο της 7ης Τέχνης, διεκδικώντας ο καθένας για λογαριασμό του όχι μόνο τη χειραγώγηση των μαζών αλλά και την παραχάραξη της Ιστορίας! Και, βεβαίως, οι κακότεχνες "σταυροβελονιές" των ιταμών μεθοδεύσεών τους δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανέγγιχτο και τον "καμβά" του μύθου του "1821", ενός ακόμη ψεύδους το οποίο αμφότεροι αναπαράγουν με αποκορύφωμα τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να υψώνει το "λάβαρο" στην Αγία Λαύρα ενώ, ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, δείχνει ότι κατά την ίδια ημέρα βρίσκονταν στο ...Αίγιο!

Έτσι, επάνω στα χνάρια μιας ήδη πλαστογραφημένης "ιστορίας" οι δυο αντιμαχόμενοι θηρευτές της "πολιτικής ορθότητος" αντιφάδες, "χουντικοί" και αντιφάδες "αντιχουντικοί", διεκδικούν τον κότινο της κινηματογραφικής αποδόσεως μιας "Ιστορίας" η οποία ήδη εκ της καταγραφής της αποδεικνύεται ψευδής και ανυπόστατη αφού η πραγματική Επανάσταση των Ελλήνων εναντίον των Οθωμανών δεν έγινε τον 19ο αιώνα αλλά έναν αιώνα πριν, τον 18ο, όταν στο Σούλι απελευθερώθηκε για πρώτη φορά Ελληνικό έδαφος και έκτοτε παρέμεινε συνεχώς ελεύθερο, κανόνας προϋποτιθέμενος για τον χαρακτηρισμό μιας "εξεγέρσεως" ως "Επανάσταση"!

Όμως, παρά την ιστορική πλαστογράφηση, το "1821" παρέμεινε το επίκεντρο μιας λαϊκής "παραμυθίας" για την ενδυνάμωση μιας ανύπαρκτης "εθνικής ομοψυχίας" η οποία ουδέποτε επετεύχθη στο νέο ελλαδικό "κράτος" όπου οι αλληλοσπαρασσόμενοι εκπρόσωποί του, εκφράζοντας όχι έναν συντεταγμένο λαό αλλά μια "κουρελού" κατοίκων, συνέχισαν να ...διαιρούνται ακόμη και δια της ...7ης Τέχνης! Αποτέλεσμα; Η παραγωγή σειράς κινηματογραφικών ατοπημάτων που διεπράχθησαν από την αντιφασιστική "χούντα" και τα οποία περιγράφονται ως ακολούθως από την, εξίσου αντιφασιστική, "αντιχούντα":

Η Επανάσταση του 1821 μεταφέρθηκε στον ελληνικό κινηματογράφο χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία και με ελάχιστες εξαιρέσεις αξιοπρεπών παραγωγών. Οι περισσότερες θεωρούνται πλέον «καλτ», πιθανότατα για να αποφευχθούν οι κατάλληλοι χαρακτηρισμοί.

Στην πλειονότητά τους οι ταινίες αυτές, πολλές απ’ τις οποίες γυρίστηκαν κατά τη διάρκεια της χούντας και είχαν αποκλειστικό στόχο την προπαγάνδα, με εθνικιστικές κορώνες και ηρωικές φανφάρες, όπως άλλωστε και τα φιλμ για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ή την κατοχή και την αντίσταση, ήταν κάτω του μετρίου, μακριά από την ιστορική αλήθεια, αν και αυτό το τελευταίο είναι το μικρότερο ελάττωμά τους.

Παρότι η Επανάσταση του ’21 θα μπορούσε να είναι μία σπουδαία ευκαιρία για ενδιαφέρουσες ταινίες, με τον πλούτο των γεγονότων, τους ενδιαφέροντες έως συγκλονιστικούς χαρακτήρες που πρωταγωνίστησαν και τα πολυεπίπεδα κοινωνικά ζητήματα που προέκυψαν, η ελληνική παραγωγή επέμεινε στη γραφική αναπαράσταση της ιστορίας, τους «πλαστικούς» ηρωισμούς, τους μονοδιάστατους χαρακτήρες – ειδικά για τους Τούρκους φτάνουν στα όρια της καρικατούρας.

Θα πρέπει να παρατηρήσουμε, επίσης, ότι υπάρχουν μορφές του Αγώνα, όπως ο Γιώργος Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Μακρυγιάννης κα, που είναι εξαφανισμένες από τις ταινίες του είδους, λες και θα ενοχλούσαν ένα σύστημα αξιών, αλλά και θα χάλαγαν τις προτεραιότητες ή το αστικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκονταν οι παραγωγοί της εποχής.

Υπάρχουν βεβαίως και βάσιμες δικαιολογίες, καθώς η παραγωγή μίας ιστορικής ταινίας και μάλιστα που αφορά ένα τέτοιο γεγονός απαιτεί πολλά χρήματα, για σκηνικά, όπλα, γιαταγάνια, κοστούμια, εκπαιδευμένους κομπάρσους, εξωτερικά γυρίσματα και άλλα πολλά, που μπορεί να φαίνονται λεπτομέρειες, αλλά βγάζουν μάτι αν δεν καλυφθούν με επάρκεια και επαγγελματισμό. Από τις μάχες που μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι και την άγνοια πώς κρατείται ένα όπλο, μέχρι τα μοντέρνα κουρέματα – να τα τσουλούφια και οι φαβορίτες – τις κατάλευκες φουστανέλες που έμοιαζαν με κολλαριστές φούστες και βεβαίως τους κραυγαλέους αναχρονισμούς – έως και ρολόι έχει παρατηρηθεί…

Με αφορμή την Εθνική Επέτειο, είναι ευκαιρία να θυμηθούμε, μέσα από κάποιες ταινίες, αλλά και με νοσταλγική συμπάθεια, τους πρωταγωνιστές – ήρωες, τους περιβόητους «κακούς», τα ανυπόφορα κλισέ και τις χαρακτηριστικότερες γραφικότητες αυτών των παραγωγών, που έχουν γίνει «αγαπημένη» συνήθεια κάθε χρόνο τέτοια εποχή.

Μπουμπουλίνα

Το 1959 ο Κώστας Ανδρίτσος γυρίζει μια σχετικά αξιοπρεπή ταινία για την ηρωίδα της Επανάστασης, με τη μορφή της Ειρήνης Παππά να κυριαρχεί και να στέκει αγέρωχη, δίνοντας έναν άλλο αέρα στο φιλμ. Από κοντά και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στον ρόλο του «κακού», ενώ εμφανίζονται και οι Ανδρέας Μπάρκουλης, Μιράντα Μυράτ, Χριστόφορος Νέζερ και Γεωργία Βασιλειάδου, σε μία που θα μπορούσε να ενταχθεί στις κινηματογραφικές εξαιρέσεις για το 1821.

Η Λίμνη των Στεναγμών

Την ίδια χρονιά, η Ειρήνη Παππά θα πρωταγωνιστήσει ως «Κυρά Φροσύνη» στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου, που στέκεται κυρίως στον έρωτα με τον γιο του Αλή Πασά Μουχτάρ, τον οποίο υποδύεται ο Ανδρέας Μπάρκουλης. Η ταινία διαθέτει μία συμπαθητική παραγωγή, αλλά δεν αποφεύγει τις γραφικότητες, ενώ ο πολύ καλός Τζαβαλάς Καρούσος, μένει αναξιοποίητος ως Αλή Πασάς, καθώς εμφανίζεται σαν ένας ξεμωραμένος γέροντας που θέλει να ικανοποιήσει το αρρωστημένο του ερωτικό πάθος για την Ελληνίδα καλλονή. Να σημειωθεί ότι την ίδια περίπου ιστορία είχε μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ο γνωστός ηθοποιός Στέφανος Στρατηγός με τίτλο «Ο Αλή Πασάς και η κυρά Φροσύνη» (βασισμένος στο ποίημα «Η Κυρά Φροσύνη» του Βαλαωρίτη) και έχοντας στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τη μελοδραματική Γκέλυ Μαυροπούλου, τον Μιχάλη Νικολινάκο και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο στον ρόλο του Αλή Πασά. Η ταινία σπανίως προβάλλεται στην τηλεόραση.

Σαράντα Παλικάρια

Για γέλια και για κλάματα, η ταινία που γύρισε το 1961 ο Γιώργος Πετρίδης και σήμερα έχει ξεχαστεί ακόμη και από συλλέκτες του κινηματογραφικού είδους. Το κακογραμμένο στόρι θέλει έναν τσοπάνο να ακολουθεί τον Κίτσο και τα παλικάρια του, που πολεμούν τους Τούρκους. Παρά το αξιόλογο καστ, με τους Ανδρέα Ντούζο, Κώστα Καζάκο, Κώστα Ρηγόπουλο και Λαυρέντη Διανέλλο, το φιλμ είναι ένα μνημείο προχειρότητας και γραφικών καταστάσεων.

Παπαφλέσσας

Βρισκόμαστε στο 1971 και η ώρα για το «Μπεν Χουρ» της εγχώριας παραγωγής. Μια παραγωγή, σύμπραξη του Φίνου και του Τζέιμς Πάρις, που ήταν από τις ακριβότερες της εποχής, κοστίζοντας πάνω από 12 εκατομμύρια δραχμές. Ο Ερρίκος Ανδρέου στη σκηνοθεσία θα τη γυρίσει χωρίς έμπνευση, εντελώς επιφανειακά, με το σενάριο να βρίθει ανακριβειών, αλλά και ανοησιών και με χαρακτήρες που πολλές φορές νόμιζες ότι έπαιζαν σε παρωδία. Στα θετικά της ήταν μόνο η ροή αφήγησης και το ικανοποιητικό ντεκουπάζ. Στην ταινία υπήρξαν εκατοντάδες κομπάρσοι – οι περισσότεροι φαντάροι, που δεν μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς – αλλά και πλήθος πρωταγωνιστών της εποχής που κράτησαν αρκετούς δεύτερους ρόλους. Τα γυρίσματα των μαχών, που δεν είναι λίγα, είναι ιδιαιτέρως ψεύτικα, προκαλώντας το γέλιο – ειδικά με το πλονζόν που κάνουν όταν δέχονται τα βόλια τα παλικάρια μας και κυρίως οι «αιμοδιψείς» Τούρκοι – χαρακτηριστική η βαρεμάρα με την οποία πάνε να σκοτωθούν. Άλλωστε, πολλές σκηνές αποτελούν για πολλούς ένα παιχνίδι παρατηρητικότητας με τις γκάφες και τις γραφικότητες. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στον ρόλο του Παπαφλέσσα εντάσσεται στο κλίμα με την υπερβολή του και την πληθωρική του εμφάνιση, ενώ σχεδόν απαρατήρητοι περνούν καταξιωμένοι ηθοποιοί, όπως οι Αλέκος Αλεξανδράκης, Άγγελος Αντωνόπουλος, Κάτια Δανδουλάκη, Λαυρέντης Διανέλλος, Θόδωρος Μορίδης, Σταύρος Ξενίδης κα. Ο Φερνάντο Σάντσο στον ρόλο του Δράμαλη, χαρακτηριστικό δείγμα μονοδιάστατου και στα όρια της καρικατούρας χαρακτήρα, ενώ ο μοναδικός που διασώζεται είναι ο Δημήτρης Ιωακειμίδης, που λες και γεννήθηκε για τον ρόλο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Μαντώ Μαυρογένους

Ο Κώστας Καραγιάννης, το 1971 έρχεται να μας αποτελειώσει με την ταινία του, στην οποία πρωταγωνιστούν η Τζένη Καρέζη και ο Πέτρος Φυσσούν, δύο σπουδαίοι Έλληνες ηθοποιοί, που μάλλον θα το μετάνιωσαν για τη συμμετοχή τους σε αυτή την απαράδεκτη παραγωγή. Το σενάριο, που πέρα από τον έρωτα της Μαυρογένους με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, μιλά και για τον διχασμό των Ελλήνων, είναι γραμμένο από μαθητή του γυμνασίου, ενώ η ταινία βρίθει από γκροτέσκο σκηνές. Οι δυο πρωταγωνιστές πραγματικά εκτελούνται από τον σκηνοθέτη, ο Σταύρος Ξενίδης – ένας εξαίρετος ηθοποιός με τεράστια θεατρική εμπειρία -στον ρόλο του Κωλέττη θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα, ενώ η Ελένη Ερήμου στον ρόλο του «κοριτσιού πειρασμός» (μία Μπάρμπι του 19ου αιώνα), θυμίζει με την ερμηνεία της και την καθοδήγηση του Καραγιάννη, μια άλλη εποχή, πολύ πιο κοντινή από εκείνη της Επανάστασης.

Σουλιώτες

Ταινία με παιδαριώδες σενάριο, που γύρισε το 1972 ο Δημήτρης Παπακωνσταντής, με μία ελαφράδα, κόντρα στο σκληρό θέμα της ιστορίας και πολλές φορές χωρίς να τηρεί κανένα κινηματογραφικό κανόνα για τις ταινίες του είδους, κάνοντάς την καλτ, για τους θαυμαστές αυτών των περιπτώσεων. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μιχάλη Περάνθη, που το αποτελειώνει μάλλον το σενάριο του Πάνου Κοντέλλη. Πρωταγωνιστούν ο ακατάλληλος για το ρόλο Χρήστος Πολίτης, η Κάτια Δανδουλάκη, ο Γιάννης Κατράνης, η Αλέκα Κατσέλη και ο Φερνάντο Σάντσο, που είχε πάρει, εκείνα τα χρόνια, εργολαβία τις ηρωικές ταινίες για το ’21 και το ’40.

Η Δίκη των Δικαστών

Το 1974, ο Πάνος Γλυκοφρύδης, έχοντας ένα σενάριο, που ξεφεύγει από τη μετριότητα, θα μπορούσε να γυρίσει καλύτερα την ταινία, έχοντας στην παραγωγή της Φίνος Φιλμς και εκμεταλλευόμενος και την πτώση της χούντας. Το σενάριο αφηγείται τη δίκη των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, που έγινε στο Ναύπλιο το 1834 και τη θαρραλέα στάση του δικαστή Αναστάσιου Πολυζωίδη, που πλήττεται από τον στόμφο και τις πατριωτικές φανφάρες. Επίσης, η θεατρική δομή της και η άψυχη αφήγησή της ρίχνουν ακόμη περισσότερο το αποτέλεσμα, το οποίο μετριάζει, για μια ακόμη φορά, η εμφάνιση του Μάνου Κατράκη, στον ρόλο του Κολοκοτρώνη. Ο Κούρκουλος (Πολυζωίδης) και ο Καλαβρούζος (Πλαπούτας) πασχίζουν να δώσουν υπόσταση στους ρόλους τους, αλλά μάταια, καθώς μένουν αβοήθητοι.

Εν κατακλείδι, μία παγκόσμιας εμβέλειας, τεράστιας γοητείας και ενδιαφέροντος ιστορία, μένει αναξιοποίητη, περιμένοντας ενδεχομένως τις επόμενες γενιές κινηματογραφιστών και παραγωγών να αναδείξουν, με τρόπο που να τιμά στο ελάχιστο αυτούς που θυσιάστηκαν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και βεβαίως το ελληνικό σινεμά.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Kι ενώ, πολύ σωστά, το φερέφωνο της αντιφασιστικής "αντιχούντας" ("Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων") καταγράφει ένα προς ένα τα κινηματογραφικά ατοπήματα της προκατόχου περιόδου τα εξαγόμενα εκ της καταγραφής αυτής είναι τα ακόλουθα:

1. Οι ίδιοι ένοχοι των κινηματογραφικών ατοπημάτων της αντιφασιστικής "χούντας" συνέχισαν να πρωταγωνιστούν στην ακόμη περισσότερο εκχυδαϊσμένη "καλλιτεχνική" κατηφόρα της "επόμενης ημέρας" ως ..."αντιστασιακοί", παράγοντας εκτρώματα ακόμη χειρότερης κακαισθησίας της οποίας η αναφορά προϋποθέτει σύνταξη νέας "Britannica"...

2. Ενώ η αντιφασιστική "χούντα" παρήγαγε κάποια κινηματογραφικά έργα τέτοιου περιεχομένου, η ακολουθήσασα αντιφασιστική "αντιχούντα" δεν παρήγαγε κανένα!

3. Σε έναν τόπο όπου το ψέμα αποτελεί ιδεολογικό πρόσημο με παρονομαστή τον δημοκρατικό αντιφασισμό, ο εκχυδαϊσμός της Τέχνης (και της 7ης...) είναι φυσικό επακόλουθο οπότε, καλύτερα για τον πολιτισμό είναι η μη παραγωγή ...κακοτεχνίας!

Για τους παραπάνω λόγους, εκτιμούμε το ότι η "μεταπολιτευτική" αντιφασιστική "αντιχούντα" παραμένει στέρφα κινηματογραφικής παραγωγής ταινιών ουσιώδους εθνικού περιεχομένου. Ασφαλώς, διότι εκείνη η επανάσταση των Ελλήνων του 18ου αιώνος την οποία διατηρεί εν "καταθάψει" η ελλαδική εκκλησία σε συνέργεια με το νεο-ελλαδικό "κράτος"(;) ακόμη συνεχίζεται αφού δεν είναι δυνατόν οι δύο πρωταγωνιστές της να μπορούν να σώσουν εκατομμύρια ηλιθίων μέσα σε χρόνο τριών αιώνων. Ας περιμένουμε μερικούς ...αιώνες ακόμη... Όλο και κάποιος θα βρεθεί να συνεχίσει την ...Επανάσταση!

Η ΙΠΠΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

 Η ΙΠΠΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΟΥΣ

ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Σε ένα από τα πλέον σημαντικά συγγράμματα της Αναγεννήσεως με τίτλο «Il Cortegiano» (O Αυλικός) που συνέγραψε το 1528 ο διπλωμάτης και στρατιωτικός Baldassare Castiglione με θέματα ευγενείας και εθιμοτυπίας των αριστοκρατών της εποχής, γίνεται μνεία της μεγάλης σημασίας της ιππικής δεινότητος για έναν ευγενή ο οποίος θα πρέπει όχι μόνον να ιππεύει με άνεση αλλά και με χάρη χειρισμών, κυρίως δε με ευγενές πνεύμα. Ο τιτλούχος συγγραφέας, Κόμης του Casatico, αποσαφηνίζει τον ιδανικό τρόπο με τον οποίον ένας ευγενής της εποχής του θα πρέπει να ιππεύει ώστε να διακρίνεται έναντι των άλλων προβάλλοντας την υψηλήν υπεροχή του και σημειώνει:

«Ελπίζω ότι ο αυλικός μας να είναι ένας τέλειος ιππέας σε κάθε είδος Ιππασίας, και πέραν από την γνώση Ιππασίας και Ίππου, θα τον συμβούλευα να εργαστεί επιμελώς ώστε να ανυψώσει τον εαυτό του λίγο πάνω από τους άλλους σε όλα, προκειμένου να μπορεί να αναγνωρίζεται για την υπεροχή του. ...Και δεδομένου ότι είναι η ιδιαίτερη υπερηφάνεια των Ιταλών να ιππεύουν καλώς "με μακρούς αναβολείς"(a la brida, με τεντωμένα και προς τα εμπρός τα πόδια επί των αναβολέων), να εκπαιδεύουν επιδέξια ατίθασους Ίππους και να επιδίδονται στην ιππαιχμία, ο Ιταλός αυλικός θα πρέπει σε όλα αυτά να είναι ο καλύτερος εξ όλων των Ιππέων άλλων εθνικοτήτων. Στα τουρνουά και στις έφιππες πολεμικές τέχνες ας είναι ο καλύτερος ανάμεσα στους καλύτερους στη Γαλλία. Στον έφιππο ακοντισμό στην ρίψη αιχμών κατά τις ταυρομαχίες και στη ρίψη δόρατος και βελών, ας διαπρέψει ως ο ικανότερος ανάμεσα στους Ισπανούς. Αλλά πάνω απ' όλα, θα πρέπει οι χειρισμοί του να αποπνέουν χάρη και ευγενές πνεύμα, αν θέλει πραγματικά να διακρίνεται ανάμεσα σε όλους τους άλλους Ιππείς κάτι που είναι σημαντικό». (Βιβλίο 1, 21)

Θα μπορούσαμε να πούμε, κατ΄ αρχήν ότι με την διατύπωση «ευγενές πνεύμα» ο Baldassare Castiglione εννοεί μία συνετή, σεμνή, συμπεριφορά η οποία δεν εκτρέπεται σε επιδεικτικές υπερβολές οι οποίες πασχίζουν να τονίσουν την επιδεξιότητα της ιππεύσεως, ενώ, στον όρο «χάρη» συνοψίζει ολόκληρη την λεπτεπίλεπτη διαγωγή του αριστοκράτη με τους κανόνες και την αίγλη της τάξεώς του.

Ο Baldassare Castiglione Κόμης του Casatico

1478 - 1529

(Eλαιογραφία επί καμβά του Raffaello Sanzio, 1516)