ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΖΕ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ!

ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣ 

ΓΡΑΜΜΑΤΙΖΕ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ!

     Τον ασκό του Αιόλου φαίνεται να άνοιξε προηγούμενη αναφορά μας σε κάποιους "δασκάλους πολεμικών τεχνών" που νομίζουν ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις και κατέφθασε στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση το ακόλουθο κείμενο από ασκούμενο σε πολεμικές τέχνες και Φίλο της Ομάδος μας με την παράκληση της δημοσιεύσεως. Το συγκεκριμένο άρθρο μας ήρθε σε δύο μέρη, το πρώτο αναφορικώς με το γραμματικό επίπεδο του "δασκάλου" και το δεύτερο σχετικό με το ήθος, τις γνώσεις του και το επίπεδο της "διδασκαλίας" του. Μεταφέρουμε, εν συνεχεία το πρώτο μέρος (ως screenshot):

     Eν συνεχεία, ο Φίλος μας, σημειώνει και παραθέτει video και screenshots: 

     Από τα πέντε πράματα που έμαθα μαζί σας είναι πρώτον ότι ποτέ το τόξο δεν πρέπει να ακουμπάει στο πάτωμα όταν το οπλίζουμε. Κανόνας βασικός  και όμως αυτό που βλέπουμε στο βίντεο αυτό τον κανόνα τον παραβιάζει. Και καλά ο πιτσιρικάς να κάνει ένα λάθος μαθαίνοντας αλλά όταν ο "δάσκαλος" ανεβάζει ένα τέτοιο βίντεο δείχνει ότι ο ίδιος δεν ξέρει αυτό τον βασικό κανόνα που αν δεν τον ξέρεις τι σκατά τοξοβολία ξέρεις και τι σκατά τοξοβολία διδάσκεις. Θυμάμαι ακόμα ότι για να οπλίσεις το τόξο θα πρέπει να τοποθετήσεις το πάνω άκρο του ακριβώς στο ύψος του μηρού για την αποφυγή ταλαντώσεων και όχι πίσω από το γόνατο όπως βλέπουμε σε αυτό το τραγικό βίντεο που μπορεί το τόξο να σπάσει και να τραυματίσει το νεαρό χειριστή. Πού έμαθε τοξοβολία ο μάστορας;

     Ακόμα ένα δείγμα παραπλάνησης και ασχετοσύνης είναι το παραπάνω βίντεο που δείχνει δήθεν "βυζαντινή τοξοβολία" αλλά στη πραγματικότητα παρουσιάζει ένα πιτσιρικά να χοροπηδάει σα παλαβός με ένα τόξο κι ένα βέλος που δεν έχουν σχέση με "βυζάντιο" και "βυζαντινή τοξοβολία" χωρίς καν ο ίδιος να τεκμηριώνει ότι η συγκεκριμένη τεχνική είναι "βυζαντινή". Αν αυτό δεν είναι απάτη τότε τι είναι;

     Στη συνέχεια, μια ανάρτηση του μου δημιούργησε ερωτηματικά γιατί επικαλείται μια προβολή της "δουλειάς" του που δεν την εντόπισα εκεί που παραπέμπει (Wiki) και του κάνω σχετική ερώτηση: 

     O τύπος μου απαντά άλλα αντ΄ άλλων με δύο links το πρώτο άκυρο και το δεύτερο κάποιου ξέμπαρκου να τον αναφέρει αλλά καταλήγει και αυτό στο δικό του μπλογκ. "Παγκόσμιο κύρος" πάπαλα... και τον ξεμπροστιάζω γιατί φαντάζεται ότι μπορεί να μας μπαλαμουτιάζει στη ψύχρα. Kι αφού τον "ξεβρακώνω" ο "δάσκαλος" χάνει τη ψυχραιμία του, με βρίζει "ηλίθιο" και του θυμίζω ότι ένας δάσκαλος πολεμικών τεχνών δεν χάνει την ψυχραιμία του:

     Σε άλλη περίπτωση αναφέρεται σε ένα βιβλίο ενός Άραβα Μαμελούκου (τον Muhammad ibn Isa Ismail al-Hanafi al-Aqsari) τον οποίο χαρακτηρίζει ψευδώς ως ...Βυζαντινό "Έλληνα" πρόσφυγα από την Ανατολία. Το πρόσωπο γνωστό και του ζητάω να μου δείξει τις πηγές του που θα τον τεκμηρίωναν ως Βυζαντινό "Έλληνα" πρόσφυγα από την Ανατολία. 

     Και ο εξυπνάκιας αντί να μου παραθέσει τις πηγές του στέλνει εμένα να ψάξω εγώ για να αποδείξω για πάρτη του ότι αυτά που λέει είναι αλήθεια. Κόλπα γνωστά ασχέτων του διαδικτύου αλλά ντροπή για κάποιον που παριστάνει τον "δάσκαλο"!

     Κι όταν τον "ξεβρακώνω"  κρύβεται πίσω από την έλλειψη ...χρόνου ενώ επικαλείται την "Ακαδημαϊκή κοινότητα" για να επιμείνει στο παραμύθι του Ιερώνυμου Βολφ:

      Aναφορικά με τη δήθεν "Βυζαντινή Τοξοβολία" που πλασάρει και το σχετικό βίντεο που ανέβασε και πάλι τον "ξεβρακώνω" ρωτώντας αν το τόξο και το βέλος είναι "βυζαντινά". Τον δουλεύω γιατί ο "δάσκαλος" αγνοεί ότι εκείνη την εποχή η ανατολική τοξοβολία χρησιμοποιούσε κυρίως δαχτυλίδι αντίχειρα και δεν ξέρει ούτε καν τη σωστή στάση (τα πόδια στο άνοιγμα των ώμων κι όχι μεγαλύτερο άνοιγμα κι ο αγκώνας του χεριού που ανοίγει οριζόντιος κι όχι προς τα πάνω) αλλά τέλος πάντων:

     Και πρώτα, η "σοβαρότητα" του "δασκάλου" που υπόσχεται να μάθεις πως εκπαιδεύονται οι "βυζαντινοί" στη τοξοβολία σε ένα βίντεο διάρκειας μόλις δύο λεπτών κι εννιά δευτερολέπτων και αυτό με ένα τόξο κι ένα βέλος που δεν έχουν καμιά σχέση με "βυζάντιο" και με λάθος στάση και με λάθος άνοιγμα και ποζεριές δεκατετράχρονου στο Τik Τok. Αδίσταχτος ο τύπος! Και ανεβάζει και ανάρτηση για να τσιμπήσει πελατεία όπως στη συνέχεια και του τη λέω: 

     Kαι εδώ ο τρισμέγιστος "δάσκαλος" με μπλοκάρει γιατί καταλαβαίνει ότι τον πήραμε χαμπάρι αφού τίποτε από όσα μοστράρει δεν έχουν σχέση ούτε με "βυζαντινή" ούτε με "τοξοβολία" κι όλο το μενού είναι παραμύθι φούρναρη.

     Tώρα εγώ απορώ πως δεν τον έχετε κρεμάσει στα μανταλάκια γιατί πήξαμε στους αετονύχηδες που δουλεύουνε κοσμάκη και η ανοχή απλά τους δίνει αβάντα.

Η απάντησή μας:

     Αγαπητέ μας Φίλε,

     Ευθέως αλλά και συνοπτικώς θα απαντήσουμε και επί των δύο σημείων στα οποία ζητάς την γνώμη μας:

     1. Αναμφιβόλως, η χρήση των όρων "Βυζάντιο" και "βυζαντινός" είναι ανιστόρητη και καταχρηστική αφού ουδέποτε υπήρξε "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" αλλά "Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία" με έδρα την  ρ ω μ α ϊ κ ή  Κωνσταντινούπολη! Και στη συγκεκριμένη περίπτωση η χρήση των όρων αυτών κατ' εμμονικήν επανάληψη δείχνει επιλογή "συσκευασίας" προωθήσεως ..."προϊόντος", κάτι που αποκαλύπτει την σχεδίαση προμοταρίσματος του ιδίου του "εμπόρου" που είναι δικαίωμά του. Επί της συγκεκριμένης ανιστόρητης και απατηλής "ορολογίας" έχουμε κι εμείς δώσει (και δίνουμε μάχη) προς αποκατάσταση της ιστορικής αληθείας και χαιρόμαστε που ολοένα και περισσότεροι Συνέλληνες αντιλαμβάνονται την μεγάλη σημασία της εξυγιάνσεως αυτού του ιστορικού σπίλου.

     2. Εκ του αρχικού παραθέματός σου προκύπτει, όντως, ότι ο κρινόμενος αγνοεί την ονομασία του εκπαιδευτικού του αντικειμένου ("κοντός" λέγεται και όχι "κόντος" όπως τον αναφέρει ο "δάσκαλος") και όταν αγνοείς την ονομασία του αντικειμένου που, υποτίθεται, ότι διδάσκεις γίνεται αντιλητπό το "τι" ...διδάσκεις!

     3. Εκ του αρχικού παραθέματός σου προκύπτει, επίσης, ότι ο εν λόγω πάσχει από σοβαρά κενά γλωσσικής επαρκείας και όταν πάσχεις από κάτι τέτοιο ανακύπτει το ερώτημα "πως" κατάφερες να κατανοήσεις μια πολεμική τέχνη της οποίας το "υπόστρωμα" είναι η  φ ι λ ο σ ο φ ί α, αφού οι πολεμικές τέχνες διακρίνονται από τα απλά αθλήματα ως διαθέτουσες φιλοσοφικές αρχές! Πως, λοιπόν, κατενόησες, έμαθες και τολμάς να διδάξεις μια πολεμική τέχνη αφού, ελλείψει γνώσεως γλώσσας, δεν παρέχεται η προσδοκία της κατανοήσεως του θεμελίου της που είναι η φιλοσοφία της;

     4. Aναφορικώς με την Τοξοβολία, όλες οι τεχνικές παρατηρήσεις σου είναι απολύτως σωστές (όπλιση Τόξου κλπ) και το οπτικοακουστικό υλικό που έχει αναρτήσει ο ίδιος ο "δάσκαλος" τεκμηριώνει την ασχετοσύνη του με αυτό το αντικείμενο! Δεν θα έπρεπε να αποτολμήσει να δηλώνει ότι ...διδάσκει Τοξοβολία αγνοώντας βασικές αρχές οπλίσεως του Τόξου, δηλαδή, το πρώτο πράγμα που γνωρίζει ένας Τοξότης!

     5. Aναφορικώς με την Οπλομαχία-Σπαθασκία-Ξιφομαχία θα είχαμε πολλά, μα πάρα πολλά να προσθέσουμε μαθητεύοντας επί μακρό χρόνο στους αδελφούς Χατζησαράντου όταν αυτοί δίδασκαν στον "Πανελλήνιο" ... Περιοριζόμεθα, απλώς, στην διατύπωση της θλίψεώς μας για την σημερινή "Ελληνική Ομοσπονδία Ξιφασκίας"  η οποία δεν φαίνεται να προσέχει το "προφίλ" των "Προπονητών" της! 

     6. Ασφαλώς και εκ των βίντεο του κρινομένου αυτό που ψευδώς εμφανίζει ως "Βυζαντινή Τοξοβολία" ούτε τεκμηριώνεται ως κάτι τέτοιο, ούτε και είναι, ενώ ο ίδιος αντιφάσκει και αυτοδιαψεύδεται αφού παραδέχεται την έλλειψη στοιχείων εξ εκείνης της περιόδου ώστε να μπορεί να συγκροτηθεί πλήρης διδασκαλία πολεμικής τέχνης. 

      7. Κατά τα λοιπά, εκ των screenshots που παραθέτεις εξάγονται συμπεράσματα περί του χαρακτήρος του κρινομένου ο οποίος διαφαίνεται να αυτο-προωθείται με μεθοδεύσεις απλού εντυπωσιασμού της πελατείας του! Ενδεικτικώς, θα σου παραθέσουμε κι εμείς κάτι ενδεικτικότατο:

Σε μία από τις αμέτρητες σελίδες που έχει κατασκευάσει στο Facebook χρησιμοποιώντας μάλιστα, παρανόμως και τον τίτλο της ..."Ακαδημίας" (ξέρουμε ποιές νομικές απαγορεύσεις περιορίζουν την χρήση του όρου "Ακαδημία") αναφέρεται στους Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως οι οποίοι ουδέποτε αυτοπροσδιορίστηκαν ως "Ρωμιοί" όπως ο ανιστόρητος συγκεκριμένος τους αναφέρει. Ο "δάσκαλος" αυτός, δεν αγνοεί απλώς την ορθή ονομασία του αντικειμένου του αλλά αγνοεί και σε όλη του την ανάρτηση, το μοναδικό ιστορικό σύγγραμμα που υπάρχει για τους Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως του Ιστοριοδίφη-Μεσαιωνολόγου Κωνσταντίνου Σάθα υπό τον τίτλο "Έλληνες Στρατιώται εν τη Δύσει" (1885) στο οποίο ουδόλως αναφέρεται, ενώ ισχυρίζεται:

Έτσι, ο "δάσκαλος", αγνοώντας τον Κωνσταντίνο Σάθα και το πληρέστατο ιστορικό σύγγραμμά του περί των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως παραδέχεται ότι δεν έχει διασωθεί εγχειρίδιο με τις τεχνικές οπλομαχίας που χρησιμοποιούσαν αυτοί οι πολεμιστές κι όμως...! Εν συνεχεία ο ίδιος ο παραδεχόμενος την έλλειψη πληροφοριών για τις οπλομαχητικές τεχνικές των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως αυτογελοιοποιείται αναρτώντας μία φωτογραφία του, ακίνητος, π λ ά ι σε έναν Ίππο με την λεζάντα: "Μέλη της Ακαδημίας Ιστορικών Ευρωπαϊκών Πολεμικών Τεχνών 'Λέοντες' ενώ εκπαιδεύονται στις πολεμικές τέχνες που χρησιμοποιούσαν οι Stratioti"!

 

Η φωτογραφία αυτή και η λεζάντα της σε συνδυασμό με το περιεχόμενο της αναρτήσεώς του, αποδεικνύει ότι ο συγκεκριμένος  π α ρ α π λ α ν ά  συστηματικά τη πελατεία του επιμένοντας ότι εκπαιδεύει σε ένα αντικείμενο για το οποίο ο ίδιος παραδέχεται ανυπαρξία στοιχείων! Επίσης η φωτογραφία που τον εμφανίζει να ποζάρει, απλώς, ΑΚΙΝΗΤΟ ΕΠΙ ΕΔΑΦΟΥΣ ΠΛΑΪ ΣΕ ΕΝΑΝ ΙΠΠΟ χωρίς κανένα στοιχείο  έ φ ι π π η ς   δ ρ ά σ ε ω ς  (μάλιστα και χωρίς ηνίες!) μαρτυρά ότι ο "δάσκαλος" πουλά  φ ι γ ο ύ ρ α άνευ περιεχομένου και παραπλανά συνειδητώς τους αφελείς πελάτες του! Αφού καημένε "δάσκαλε" αγνοείς ακόμη και την ονομασία του γνωστικού αντικειμένου σου, αφού αγνοείς βασικές παραμέτρους του, αφού θεωρείς ότι δεν υπάρχουν απομένουσες πληροφορίες για την διδασκαλία του, πως τολμάς να  Ε Ξ Α Π Α Τ Α Σ  ένα κοινό που, παραλλήλως, σε ακούει να το ...διδάσκεις και γιατί εκθέτεις και τον εικονιζόμενο μαθητή σου ώστε να τίθεται εν αμφιβόλω η νοημοσύνη του ως "διδασκόμενος" κάτι για το οποίο εσύ ο ίδιος του λες ότι δεν υπάρχουν στοιχεία ...διδασκαλίας; Ας σημειωθεί ότι ούτε πριν ούτε μετά την συγκεκριμένη φωτογραφία ανακαλύψαμε κάτι σχετικό με την  δ ή θ ε ν  "εκπαίδευση των 'Λεόντων" στις ..."πολεμικές τέχνες που χρησιμοποιούσαν οι Stratioti", ουδέποτε είδαμε έ φ ι π π ο  τον συγκεκριμένο ή γνώστη του ιππικού αντικειμένου (εντελώς άσχετος είναι και δεν γνωρίζει ούτε να εφιππεύει) και είναι προφανές το modus operandi του "δασκάλου" που καταφεύγει σε ποζεράτους εντυπωσιασμούς με επίκεντρο την φωτογραφική σκηνοθεσία και τα παραπλανητικά σενάρια!  

     Kαι θα θέλαμε να προσθέσουμε αμέτρητα άλλα για την όλη σοβαρότητα του ...αγρίου "δασκάλου" για τον οποίο, μετά από μιαν απλή "περιήγηση" στις, ων ουκ έστι αριθμός, αναρτήσεις του και στους, ων ουκ έστι αριθμός, λογαριασμούς του με αμέτρητα ψευδώνυμα, προφανώς, προς άφθονες διαδράσεις "like", αλλά, επιφυλασσόμεθα! Και με αυτή την επιφύλαξη που κρύβει πολλές εκπλήξεις, ελπίζουμε αγαπητέ μας Φίλε ότι σε καλύψαμε. Στη διάθεσή σου για ό,τι επιπλέον!

ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ!

 ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ 

ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ!

 

     Aντίθετα από τις κατεστημένες διδασκαλίες μιας μακραίωνης  «ζητωπατριωτικής» κενοδοξίας, οι Έλληνες αντιμετωπιζόμεθα από τους ξένους αρνητικά ως έθνος, εξ αιτίας της 'ραστώνης' μας στο να καταδείξουμε ότι στον ελλαδικό χώρο, αριθμητικώς, αποτελούμε αμελητέα μειονότητα με κατά πολύ υπέρτερους τους γραικύλους οι οποίοι, ως εκ της πληθύος τους στιγματίζουν το γένος μας. Και αυτό δεν είναι κάτι το όψιμο… Τι, όμως, θα πρέπει να λάβουμε υπ΄ όψη μας και ποιο μονοπάτι θα πρέπει να επιλέξουμε, οι απομένοντες Έλληνες, ώστε να απεμπλακούμε από την κατάρα του "τσουβαλιάσματός" μας με τους γραικύλους διεκδικώντας την αναγνώριση της Ελληνικότητός μας, όχι μόνον από τις συνειδήσεις μας αλλά και από τους εν συγχύσει τελούντες υβριστές του Ελληνισμού;

     Ήδη, από την ύστερη ρωμαϊκή περίοδο οι Έλληνες, αυτοταπεινωμένοι από τη θρησκευτική και πολιτισμική τους αλλοτρίωση, αποτελούν για τους ξένους τον «ορισμό» του εκφυλισμένου γένους, των, λίγο ως πολύ, ανδραπόδων που είναι ανίκανοι για πόλεμο και δειλοί! Τα ανδραγαθήματα του ηρωικού  ελληνικού παρελθόντος όπως αποτυπώθηκαν στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, στις Θερμοπύλες, στις Πλαταιές είχαν πια «ξεθωριάσει» ή, μάλλον, είχαν …παραγραφεί μετά την αυτο-έκπτωση των Ελλήνων από τη πατρώα Κοσμοθέαση και Παράδοσή μας, αποδεχόμενοι τη κατάκτησή μας από αλλότρια θρησκεία και αλλότρια ήθη.

     Χαρακτηριστική είναι η περιφρόνηση κατά των Ελλήνων ακόμη και των …Οστρογότθων οι οποίοι εσάρκαζαν τους στρατιώτες των αναξιομάχων σχηματισμών τους, των «Comitanses» ως … «Έλληνες»[1], χωρίς, όμως, αυτό να είναι και το μοναδικό δείγμα διεθνούς απαξίας προς τους Έλληνες, μετά την παρακμή και την αυτοταπείνωσή τους σε εθνική αυτό-έκπτωση!

     Ο Reymond de Poitiers  κυβερνήτης της Αντιοχείας (1138), εκφράζοντας την άρνησή του να παραδώσει τη πόλη στον Ιωάννη Κομνηνό, σύμφωνα με προηγούμενη συνθήκη, σημείωνε απολύτως περιφρονητικά για τους Έλληνες, σε μία επιστολή του προς τον Πάπα:

     "(λυπάμαι) γιατί μια πόλη που κατακτήθηκε με τόσους κινδύνους από τους άνδρες μας...θα έπεφτε στα χέρια του θηλυπρεπούς λαού των Ελλήνων..." [2]

     Ποιος να φαντάζονταν ότι οι απόγονοι του Λεωνίδα θα χαρακτηρίζονταν από τους «βαρβάρους» ως …θηλυπρεπείς; Κι όμως, η άποψη αυτή του Reymond de Poitiers για τους Έλληνες όχι μόνον μοναδική δεν ήταν αλλά και στερεοτυπικώς επαναλαμβανόμενη στους δυτικούς μεσαιωνικούς χρονικογράφους δεν είναι μοναδική.

     Ένας άλλος χρονικογράφος των Νορμανδών, ο Γουλιέλμος της Απουλίας στο έργο που έγραψε σε εξάμετρα, μεταξύ 1097-1099, υπό τον τίτλο «Gesta Roberti Wiscardi»   (Ανδραγαθήματα του Ροβέρτου Ουισκάρδου) πολλές φορές αναφέρθηκε υποτιμητικά στους Έλληνες:

     «Η νίκη αυτή ενθάρρυνε πολύ τους Νορμανδούς, γιατί κατάλαβαν πως από τους Έλληνες έλειπε η γενναιότητα και προτιμούσαν τη φυγή από την αντίσταση» [3] και,

     «…οι Έλληνες, συνηθισμένοι να τρέχουν σε δειλή υποχώρηση, επέστρεψαν στα τείχη της Λάρισας» [4] αλλά και, 

     «Όταν μετά από τη νίκη του Δοκιανού στην Καλαβρία, αυτός και οι άνδρες του δεν ανταμείφθηκαν με λεία, κατηγόρησε το στρατηγό πως έδωσε τα λάφυρα "σε δειλούς και όχι σε άνδρες-καθώς οι Έλληνες είναι σαν γυναίκες» [5] 

     Στο ίδιο έργο ο Αρδουίνος (Αrduin), Λομβαρδός ευγενής χρησιμοποιεί ακόμη πιο βαρείς χαρακτηρισμούς. Γι' αυτά τα λόγια του μαστιγώθηκε και κατέφυγε στην Αμβέρσα. Εκεί κατηγόρησε τους Νορμανδούς:

     «…γιατί αφήνουν μια χώρα τόσο πολύτιμη όπως η Απουλία, στην κατοχή των θηλυπρεπών Ελλήνων, όταν αυτοί είναι μια δειλή ράτσα μεθυσμένων αμαρτωλών που συχνά το βάζουν στα πόδια μπροστά σε μια χούφτα εχθρών, και, ακόμη χειρότερα, ακόμη και τα ρούχα τους δεν είναι κατάλληλα για μάχη» [3]

     Σε ένα άλλο κείμενο του 12ου αιώνος, διαβάζουμε και πάλι εξευτελιστικές κρίσεις εναντίον των Ελλήνων από τον Αρμένιο Ματθαίο της Εδέσσης ο οποίος, μετά τις οθωμανικές επιδρομές έγραφε:

     «Ποιος μπορεί να περιγράψει λεπτομερώς τις καταστροφικές συμφορές και τους θρήνους των Αρμενίων, γεγονότα που υπέστησαν στα χέρια των κακών, αιμοδιψών και βάρβαρων τουρκικών δυνάμεων, όλα, εξαιτίας της εγκαταλείψεώς τους απ' τον ψεύτικο προστάτη τους, το θηλυπρεπές και ποταπό ελληνικό έθνος; Διότι οι Έλληνες, σταδιακά αποστρατεύοντας τους γενναίους μας στρατιώτες, τους μετακίνησαν από την Αρμενία, απομακρύνοντάς τους από τις πόλεις και τις περιοχές τους» [6]

     Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί κατά των Ελλήνων, είτε ως “Yoyn” (= Yunan = Ίων ) είτε ως “Horom” ( = Ρωμαίος) ως ταυτοσήμων εννοιών (ελληνόφωνος ορθόδοξος = Έλληνας) υιοθετούνται ως … «κανόνας»  από όλους σχεδόν τους χρονικογράφους και μετά τη 4η Σταυροφορία. Για τον Ρομπέρ ντε Κλαρί, τον Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο, τον Odo του Deuil, οι Έλληνες της εποχής δεν ήσαν παρά δειλοί, ύπουλοι, κακοί, τιποτένιοι και στο «Χρονικόν του Μορέως» έχουμε αρκετές τέτοιες μειωτικές αναφορές, όπως:

«τὴν κακοσύνην τῶν Ρωμαίων, τὴν ἀπιστίαν ὅπου ἔχουν.

Ποῖος νὰ θαρρέσῃ εἰς αὐτούς, ὅρκον νὰ τοὺς πιστέψῃ,

ἀφῶν τὸν Θεὸν οὐ σέβονται, ἀφέντη οὐκ ἀγαποῦσιν;"

"καθὼς εὑρίσκεται ἀπὸ ἀρχῆς τὸ γένος τῶν Ρωμαίων

εἰς δολιότητα πολλὴν κ᾿ εἰς ἀπιστίες μεγάλες» [7]

     Με γνώση κι επίγνωση ενός, αληθώς, παρακμιακού παρελθόντος του Ελληνισμού μετά την απάρνηση των πατρώων του και την υποταγή στους Ρωμαίους, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε ότι η κακή περί Ελλήνων εικόνα δεν είναι προϊόν μιας συγκαιρινής "αντιλήψεως" αλλά μία πάγια  και, εν πολλοίς, τεκμηριωμένη προσέγγιση πλείστων όσων χρονικογράφων και συγγραφέων οι οποίοι, ανά τους αιώνες, μετά την παρακμή μας, συνήγαγαν παρά την υπέρ ημών, ως εκ του ηρωικού παρελθόντος μας, βαρύνουσα προδιάθεση των συν-Ευρωπαίων, κυρίως, "κριτών" μας! 

     Και αυτή την αρνητική εικόνα η οποία δεν είναι ανυπόστατη, οφείλουμε να την ανασκευάσουμε μελετώντας, αρχικώς, τις αιτίες της διαμορφώσεώς της, με πρώτη απ΄ όλες τη θρησκευτική αλλοτρίωση και την έκπτωσή μας από τη πατρώα θρησκευτική Κοσμοθέαση με την υποταγή μας στο αλλότριο ειδωλολατρικό, χριστιανικό, δόγμα!

      Είναι γνωστό ότι ο χριστιανισμός ως οικουμενικό δόγμα ευαγγελίζεται τον αποχαυνωτικό πασιφισμό ο οποίος είναι η απαρχή της ανοχής, της υπακοής και, εν τέλει, της υποταγής, προκειμένου να αποφευχθεί κάθε μορφή βίας που για τον ειδωλολατρικό χριστιανισμό αποτελεί αμάρτημα! Και, βεβαίως, ως βία νοείται πρωτίστως η σύγκρουση και ο Πόλεμος!

     Η πατρώα Κοσμοθέαση των Ελλήνων ήταν απολύτως συμφιλιωμένη με το "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί..."  του Ηρακλείτου και είχε έναν αμιγή εθνικό χαρακτήρα, προοριζόμενη ως "κρίκος" διασυνδέσεως ομαίμων, ομογλώσσων και ομοτρόπων, αλλά ο χριστιανισμός, ως διεθνιστική-οικουμενική δοξασία, επεδίωκε να "καπελλώσει" κατακτητικά "πάντα τα έθνη", ισοπεδώνοντάς τα υπό τον μανδύα του, κάτι για το οποίο, ασφαλώς, θα έπρεπε να καταπολεμήσει τη διάθεση για ανεξαρτησία που εκδηλώνεται δια του Πολέμου.

     Και ο χριστιανισμός, ενοχοποιώντας την πολεμική Αρετή των Ελλήνων κι εξουδετερώνοντάς την, ευνούχισε το αίσθημα ανεξαρτησίας του γένους μας, νοθεύοντας με αλλόφερτα "μπολιάσματα" και καθιστώντας το, βαθμιαίως,  αναξιόμαχο κι ενδοτικό με όλα τα επακόλουθα δεινά, ευνόητα!

     Εν ολίγοις, η παραίτηση από την πατρώα Ελληνική Κοσμοθέαση και τις εθνικές μας Παραδόσεις με πρώτιστη την πολεμική Αρετή και η υποταγή μας στο αλλότριο ειδωλολατρικό χριστιανικό δόγμα, υπήρξε για τον Ελληνισμό η μοιραία "εκπυρσοκρότηση" που κατέφερε τη χαριστική βολή ενός, άλλοτε, ηρωικού έθνους. 

     Η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, (το ψευδεπίγραφο "Βυζάντιο"), της οποίας η φύση και "ιδιοσυστασία" υπήρξε διαμετρικώς αντίθετη και πολέμια του Ελληνισμού, καλλιεργώντας για λόγους εσωτερικής καταναλώσεως την άκρατη σκοταδιστική θεοκρατία, το πρώτο που νομοθέτησε μέσα από την εκκλησία και το "δίκαιο" που καθιέρωσε, ήταν τον αντιπολεμικό κοινωνικό προσανατολισμό, θεωρώντας την ανθρωποκτονία ακόμη και εχθρού της Πίστης, ως φοβερό αμάρτημα! Ο σφοδρός ανθέλληνας "μέγας" Βασίλειος πρότεινε αποχή από τη ..."θεία ευχαριστία" για 3 έτη σε κάθε στρατιώτη που είχε διαπράξει φόνο εχθρού στη ...μάχη [8].

     Διόλου τυχαίο για τον ανθέλληνα, χριστιανό επίσκοπο, Βασίλειο Καισαρείας ο οποίος, εμμονικώς εξύβριζε τους Έλληνες:

     «Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζοντας με ορθάνοιχτο στόμα τον Ισραήλ.  Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων.» [9]

     Αν θεωρήσουμε ότι το καθήκον κάθε στρατιώτη και πάντοτε είναι η εξουδετέρωση, παντί τρόπω, του εχθρού, το παραπάνω εκκλησιαστικό "επιτίμιο" για κάθε βυζαντινό στρατιώτη που ασκούσε το καθήκον του σήμαινε a priori την ενοχοποίηση αυτού καθαυτού του στρατιωτικού καθήκοντος και την απαξίωση του στρατού, λόγος για τον οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο Βυζάντιο και παρά τις σημαντικές "αυτεπάγγελτες" προόδους του, ο στρατός τελούσε υπό την έως και  α ν υ π ό φ ο ρ η  α ν ο χ ή  εκ μέρους τoυ εκκλησιαστικού παρακράτους, με αποτέλεσμα τον εκφυλισμό του αξιομάχου του και την, τελική, πτώση της ρωμαϊκής και ψευδώς "ελληνικής" Κωνσταντινουπόλεως!

     Ενώ το Ισλάμ (με το δόγμα "Τζιχάντ") αλλά και η δυτική χριστιανική εκκλησία (με τις Σταυροφορίες) ευφυώς για τη διασφάλιση της μακροημερεύσεώς τους, νομιμοποίησαν θρησκευτικώς τον "ιερό πόλεμο" κατά των αλλοδόξων, στο Βυζάντιο δε νομιμοποιήθηκε ποτέ κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα και η αυτονόητη άμυνα της χώρας να εθεωρείτο αντιχριστιανικό αμάρτημα εφ΄ όσον έθετε σε κίνδυνο ζωής τους ...εισβολείς! Οι απόπειρες που ανεπιτυχώς έκαναν οι Νικηφόρος Φωκάς[10] και Ιωάννης Βατάτζης προκειμένου να θεωρούνται εξαγνισμένες οι ψυχές των υπέρ πατρίδος θνησκόντων πολεμιστών, αντιμετώπισαν τη σθεναρή πατριαρχική απόρριψη!

     Σε ό,τι αφορά, τέλος, στον ίδιο το θεσμό του ανατολικού μοναχισμού στο Βυζάντιο, αυτός λειτούργησε ως "αποθέτης" του μαχίμου κοινωνικού δυναμικού, με αποτέλεσμα πλέον του 25% των νέων που θα έπρεπε να στελεχώνουν το στρατό, βρίσκονταν κλεισμένο στα μοναστήρια[11], αποχαυνωμένο και σε πλήρη "απονέκρωση"  του πατριωτικού φρονήματος, όπως ακριβώς καλλιεργούσε επί μακρόν η τοπική εκκλησία εφαρμόζοντας τα πασιφιστικά χριστιανικά "διδάγματα"!   

     Με το σκοταδιστικό και εξουθενωτικό πρόταγμα της (δήθεν...) "σωτηρίας της ψυχής" και την απαξίωση της πολεμικής Αρετής, η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όχι μόνον αφελλήνισε το πληθυσμό της αλλά και τον κατεδίκασε στη υιοθέτηση της δειλίας ως τρόπου ...ζωής! Με αβυσσαλέο ανθελληνισμό ο οποίος άγγιζε το όριο της υστερίας, οι πατριάρχες της εκκλησίας του Βυζαντίου επεξέτειναν ακόμη περισσότερο το "ε ς  έ δ α φ ο ς  φ έ ρ ε ι ν" του ελληνοκτόνου Θεοδοσίου  φθάνοντας σε σημείο ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Χρυσόστομος (κοπρόστομος!) να σημειώνει:

     «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων...  Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες... Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης.»[12]

      Kαι υπήρξε τόσο το μένος των βαρβάρων χριστιανών "ταγών" κατά του Ελληνισμού ώστε, το ίδιο ρασοφόρο χριστιανικό κτήνος, ο Ιωάννης Χρυσόστομος (κοπρόστομος!) δε δίστασε να προσλάβει ακόμη και μισθοφόρους για να γκρεμίσει Ελληνικά μνημεία:

     «Ο δε μέγας Ιωάννης (ο Χρυσόστομος) ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού (φανατισμένους καλόγερους) συνέλεξε, με βασιλικούς δε νόμους αυτούς οπλίσας, κατά των ειδωλικών (ελληνικών) έπεμψε τεμενών, τα δε χρήματα για τους κατεδαφιστές και τους βοηθούς, δεν έλαβε απ’ τα βασιλικά ταμεία,  αλλά από πλούσιες γυναίκες που φιλοτίμως να παρέχουν κατέπειθε, ώστε με την λαμπρή τους πίστη να κερδίσουν την ευλογία. Έτσι με τον τρόπο αυτόν τους υπολειπόμενους Σηκούς (ελληνικούς ναούς) με τούτον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν.» [13]

     Αλλά, κάτι ανάλογο, με έναν άμισθο αλλά εξίσου βίαιο χριστιανικό όχλο, δε κατάφερε ο Κύριλλος Αλεξανδρείας να διαμελίσει και να πετάξει τήδε κακείσε τα κομμάτια της νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας προκειμένου να παύσει η ελληνική διδασκαλία της; Όμως, οι εκφυλισθέντες υπόδουλοι των Ρωμαίων είχαν ήδη κάνει την ολέθρια επιλογή τους να εκπέσουν τόσο της πατρώας τους Κοσμοθεάσεως όσο και των Παραδόσεών τους! Η εκκλησιαστική ολιγαρχία με τον χριστιανισμό κατάφερε να ενοχοποιήσει την, υπέρ πατρίδος, πολεμική Αρετή στις συνειδήσεις των ρωμιών, αλλά διατήρησε ως δικό της προνόμιο την άσκηση άτεγκτης θρησκευτικής βίας σε όποιον τολμούσε να διεκδικήσει την επαφή με την Ελληνική φυλετική καταγωγή  

     Mία παράμετρος της απεχθείας του Βυζαντίου εναντίον κάθε μορφής μαχίμου στρατιωτικού ρόλου υπήρξε και η περίπτωση των Ακριτών.

     ‘Ακρίτες’ απεκαλούντο από τους Βυζαντινούς οι συνοριοφύλακες, από τις «άκρες» όπως ήσαν γνωστά την εποχή εκείνη τα σύνορα. Αυτή η ιδιότυπη κάστα αντικατέστησε τους Μilites Limitaneos των αυτοκρατορικών χρόνων της Ρώμης, που οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες είχαν οργανώσει και εγκαταστήσει με ειδικές προνομίες στα σύνορα ώστε να προστατεύουν τη χώρα από βαρβαρικές επιδρομές. Στο Βυζάντιο οι Ακρίτες, αρχικώς, απολάμβαναν προνομίων, ήτοι, της δωρεάς κτημάτων και της φορολογικής ελαφρύνσεως προκειμένου να προστατεύουν την αυτοκρατορία από αραβικές και απελατικές (ληστρικές) επιδρομές.

     Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος έσπευσε να μειώσει τον αριθμό τους εγκαθιστώντας πολλούς από τους Ακρίτες στα αστικά κέντρα, σε πάγια εφαρμογή της χριστιανικής αποστροφής προς κάθε μορφή πολεμικής Αρετής! Επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού η κάστα των Ακριτών, ουσιαστικώς είχε διαλυθεί αλλά όταν, επί αυτοκράτορος Ηρακλείου ο κίνδυνος των αραβικών επιδρομών άρχισε να γιγαντώνεται, το σώμα των Ακριτών αναπτύχθηκε και πάλι (ανάγκα και …ρασοφόροι εκκλησιαστικοί πείθονται) μέχρι την εποχή των εικονομάχων.

     Κατόπιν, ο Μιχαήλ Παλαιολόγος Η’ (αυτό το κτήνος το οποίο ετύφλωσε τον 11χρονο νόμιμο κληρονόμο του θρόνου Ιωάννη Δ’ Λάσκαρη για να του υφαρπάσει το αξίωμα) εξαναγκάζει σε διάλυση τους Ακρίτες όταν καταργεί το αφορολόγητο, επιβάλλοντάς τους δυσβάστακτους φόρους και αναγκαστική ένταξή τους στον τακτικό στρατό με υποχρέωσή τους να ακολουθούν τις εκστρατείες του στα ευρωπαϊκά εδάφη. Η ανικανότητα του βυζαντινού κράτους να κατανοήσει τις ουσιαστικές στρατιωτικές ανάγκες της αυτοκρατορίας πέραν της υπηρετήσεως των επιταγών της εκκλησιαστικής κάστας, ήταν για μια φορά ακόμη εμφανής στην αυτοκρατορία των ανατολικών μισελλήνων. Το αποτέλεσμα, βεβαίως, ήταν καταστροφικό, αφού πολλοί από τους Ακρίτες αγανάκτησαν και κατέφυγαν στους Σελτζούκους Τούρκους, που την εποχή εκείνη είχαν ήδη αναπτυχθεί επικινδύνως στις μικρασιατικές περιοχές. Οι υπόλοιποι Ακρίτες, μη έχοντας κίνητρα για την συνέχιση της φρουρητικής υπηρεσίας που παρείχαν παραμέλησαν τα καθήκοντά τους με αποτέλεσμα οι «άκρες», τα σύνορα του Βυζαντίου να παραμείνουν ξέφραγα στις διαθέσεις των επεκτατικώς αποβλεπόντων Τούρκων. Ίσως, όλα αυτά θυμίζουν ...πολλά, στον σημερινό Έλληνα…

     Την εποχή της ακμής τους (7ος – 10ος αι.) οι Ακρίτες εμάχοντο ακαταπαύστως εναντίον των Σαρακηνών και των (ληστών) απελατών. Η ζωή τους ήταν κατ’ εξοχήν πολεμική και επικίνδυνη, ιδιαίτερα στις παραμεθόριες μικρασιατικές περιοχές του Πόντου και της Καππαδοκίας. Αυτό συνετέλεσε όχι μόνον οι Ακρίτες να αφοσιωθούν και να υμνήσουν τη στρατιωτική ζωή αλλά και να εμπνεύσουν την ανάπτυξη πνεύματος ηρωικού (ανάλογο με αυτό της μεσαιωνικής Δύσεως), στο οποίο και οφείλεται η γένεση ποιητικού λόγου κατ’ εξοχήν ηρωικού, του λεγομένου «ακριτικού». Και αυτήν ακριβώς την πολεμική ηρωικότητα κάποτε την «επλήρωσαν»!

     Στη μνήμη των Ελλήνων θα μείνει για πάντα το ηρωϊκό έπος του Βασιλείου Διγενή Ακρίτα, του Πορφύρη, του Αρμούρη, του Ανδρονίκου, του Νικηφόρου, του Βάρδα Φωκά και του Πετροτραχήλου για να θυμόμαστε ότι ακόμη και στο αντι-ηρωϊκό και παρακμιακό Βυζάντιο η πολεμική Αρετή των Ελλήνων δεν εκάμφθη! 

     Η εκφυλιστική τρυφηλότητα του Βυζαντίου στόχευσε ποικιλοτρόπως στη βίαιη εξάλειψη κάθε ίχνους πολεμικής Αρετής από τους πολίτες του θεωρώντας ότι η "αιχμαλωσία" τους στη σαγήνη του εκκλησιαστικού "μυστηρίου" θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη μακροβιότητα αλλά, κυρίως, την ευημερία στη διεφθαρμένη πολιτική εξουσία. Αυτό το, ...απερίσκεπτο, "σκεπτικό", εν τινι μέτρω ωφέλιμο για τους άρχοντες μιας αυτοκρατορίας θεμελιωμένης στην ίντριγκα, μπορεί να ήταν "κοντόθωρα" εύλογο για τους κυβερνώντες όμως απεδείχθη ολέθριο τόσο για τη πολιτιστική πρόοδο, όσο και για τη μακροημέρευση της ίδιας της Αυτοκρατορίας της οποίας η επακολουθήσασα πτώση διεκύβευσε τον Πολιτισμό ολόκληρης της Ευρώπης!

     Ο αυτοκράτορας Λέων ο Στ' (ένα ακόμη βυζαντινό κτήνος το οποίο άλλαζε πατριάρχες για να πετύχει τον, εκ του εκκλησιαστικού δικαίου, παράνομο 4ο γάμο του!) συνέγραψε στρατιωτικό εγχειρίδιο για να ευνουχίσει το ...πολεμικό φρόνημα του στρατού του:

     «Πρέπει πάντα να προτιμούμε την ειρήνη πάνω απ' όλα και να απέχουμε από τον πόλεμο»[14]

     Σε αυτή την απέραντη ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η ανδρεία εθεωρείτο "αμάρτημα"! Όταν κάποτε ο 16χρονος Μανουήλ Κομνηνός, τόλμησε να καλπάσει άφοβα εναντίον εχθρού σε μία αναμέτρηση υπερβαίνοντας τη πρώτη γραμμή, μαστιγώθηκε στο παλάτι από τον ίδιο τον πατέρα του, ο οποίος του απαγόρευσε να επαναλάβει μια τέτοια γενναιότητα![15]

     Και ήταν φυσικό για μία διεφθαρμένη θεοκρατική χώρα να είναι προτιμητέα η συνωμοσία, η διαπλοκή, το έγκλημα, ο χρηματισμός, η ίντριγκα, η ευτέλεια, αντί της γενναιότητος που επιτάσσει η πολεμική Αρετή την οποία και το Βυζάντιο επεχείρησε κι επέτυχε να εκμηδενίσει, εξανδραποδίζοντας τους πολίτες του.

     Παρά ταύτα, παρά τον απηνή "διωγμό" της πολεμικής Αρετής προς παραγωγή ανδραπόδων "μετά Ελλήνων", στην ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η πολεμική Αρετή κατάφερε να έχει τη "συνέχειά" της σε ένα ικανό μέρος σθεναρώς ανθισταμένου Ελληνικού γονιδιώματος το οποίο εξακολουθεί να διατηρείται μέχρι σήμερα οροθετώντας την ίδια τη   σ υ ν έ χ ε ι α  του Ελληνισμού παρά την προ-ρωμαϊκή του "γονυκλισία" και τις μετέπειτα εις βάρος του μεθοδεύσεις του ανθελληνικού, σκοταδιστικού, χριστιανισμού του οποίου το επίκεντρο υπήρξε το Βυζάντιο.

     Οι βίαιες προσπάθειες ολοκληρωτικού "χαλασμού" της πολεμικής Αρετής των Ελλήνων από τους ανθέλληνες βυζαντινούς άρχοντες απέτυχαν με τρανή απόδειξη την ανάπτυξη ακόμη και στρατιωτικού Πολιτισμού στο ίδιο το Βυζάντιο (!) όσο κι αν ο Πολιτισμός αυτός ήταν σε πλήρη αντίθεση με το παντοδύναμο εκκλησιαστικό κατεστημένο! Παρά τη πασιφιστική εμμονή του χριστιανικού Βυζαντίου το έπος των Ακριτών υπήρξε λαμπρό δείγμα πολεμικής Αρετής ενώ παραδείγματα στρατιωτικού ηρωϊσμού δεν έπαυσαν να εμφανίζονται υπεράνω της εκφυλιστικής "διδασκαλίας" του ειδωλολατρικού χριστιανισμού ο οποίος απεδείχθη, εν τέλει, ανίκανος να διακόψει ολοσχερώς την "συνέχεια" του πολεμοχαρούς γονιδιώματος των Ελλήνων και παρά την μακραίωνα επικράτηση του Βυζαντίου. Ο Φαλμεράιερ σαφώς και, εν μεγάλω μέρει, είχε δίκιο (και αν του το αρνηθούμε υβρίζουμε εαυτούς!) όμως μέχρι και σήμερα εξακολουθούμε και σηματοδοτούμε την εξαίρεση των θεωριών του όσοι σεβόμαστε τις υπάρξεις μας ως φυτώρια φυλετικής αειφορίας Ελληνισμού ανά τους, αντίξοους, αιώνες!

     Η έξοδος από το σημερινό νεοελλαδικό ναδίρ περνά υποχρεωτικώς από την πύλη της γνώσεως και της πολεμικής Αρετής των Ελλήνων, για την υπέρβαση της οποίας δεν αρκεί μόνον η ύπαρξη ενός υγιούς γονιδιώματος αλλά και, απαρεγκλίτως, η ανάπτυξη ασκητικής Παιδείας. Χωρίς την "επανεφεύρεση" του ηρωϊκού και αλτρουιστικού τρόπου ζωής ουδεμία διέξοδος από το αδιέξοδο μπορεί να προσδοκάται! Αλλά γι αυτό, η εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση είναι η επαναπροσέγγιση της αρχέγονης, πατρώας, θρησκευτικής Κοσμοθεάσεως των Ελλήνων, η οποία εμπεριέχει και τα κατευθυντήρια "αζιμούθια" για την ευκταία καθαρτήρια αποκατάσταση του Ελληνισμού! Και τούτο χρειάζεται πνεύμα ελεύθερο και γενναιότητα ψυχής, κάτι το οποίο δια της μελέτης και, κυρίως, πράξεως του Πολέμου κατορθούται!

     Η υψικλινής "ατραπός" του στρατοφιλοσόφου, Πληθώνεια και ως εκ τούτου δύσβατη, είναι η μόνη η οποία διαχωρίζει τους θηρευτές από τα θηράματα, μόνη άγουσα προς τη δικαίωση!   

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

[1]   Δημήτρη Μπελέζου, "Ο Βυζαντινός Στρατός", σ.42-43

[2]   "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", τόμος Θ'

[3]   "Gesta Roberti Wiscard", βιβλίο Ι

[4]   "Gesta Roberti Wiscard", βιβλίο V

[5]   "Gesta Roberti Wiscard", βιβλίο V

[6]   Ματθαίου της Εδέσσης, "Χρονικόν" (1113-1140) σ.29

[7]   "Χρονικόν του Μορέως" 45, 53 . (Το Χρονικόν του Μορέως γράφτηκε από ελληνόφωνο Φράγκο, ή γασμούλο και γενικά είναι εχθρικά διακείμενο προς του Έλληνες)

[8]   Βασίλειος, επίσκοπος Καισάρειας, 188, 13, σ.130

[9]   Βασίλειος Καισαρείας, εις Προφήτην Ησαϊα 9.230.8

[10] Κόλια-Δερμιτζάκη, διατριβή "Βυζαντινός Ιερός Πόλεμος" σ.130-2

[11] Peter Charanis, The Monk as an Element of Byzantine Society, Dumb. Oaks Papers N.25 1971

[12] Ι. Χρυσόστομος (344-407 μ.Χ.), εις Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν, Ομιλία ξς΄ 59.369.12 - 370.11

[13]  Θεοδώρητου, Εκκλησιαστική Ιστορία (Τομ. 5ος σελίδες 328 - 330)

[14]  Λέων Στ' "Τακτικά",Προοίμιον στ. 1-2

[15]  Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία J-L ,van Dieten, Berlin, p.35

 

https://hellenicnationalsocialistfound.blogspot.com/2015/04/blog-post_2.html

ΕΦΙΠΠΗ ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΣΠΑΘΑΣΚΙΑ και, άλλα παραμύθια ...μάντολες!

 ΕΦΙΠΠΗ ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΣΠΑΘΑΣΚΙΑ

και, άλλα παραμύθια ...μάντολες!

     Στην ...ταλαίπωρη ηλεκτρονική διεύθυνση των "Ελλήνων Κενταύρων" έφθασε ακόμη ένα μήνυμα καλού μας φίλου με ένα ερώτημα το οποίο παραθέτουμε παραπάνω αυτοτελώς, ενώ το συνημμένο του, είχε ως ακολούθως: 

          Επειδή το θέμα του, η Έφιππη Ιαπωνική Σπαθασκία, είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον και λόγω του ότι παρά την πολυετή ενασχόλησή μας με τις έφιππες πολεμικές τέχνες ουδέποτε είχαμε ακούσει κάτι σχετικό, αποφεύγοντας επιμελώς να δηλώνουμε "ξερόλες" εκφράσαμε την επιφύλαξή μας στον επιστολογράφο μας και του υποσχεθήκαμε να ερευνήσουμε το θέμα.

     Μετά από πολλές  ά κ α ρ π ε ς αναζητήσεις στο διαδίκτυο αλλά και σε γνωστούς Δασκάλους Ιαπωνικών Πολεμικών Τεχνών και Τεχνών Ιαπωνικής Σπαθασκίας, καταλήξαμε να στείλουμε επιστολή σε ξένο ειδήμονα, πραγματικό επαίοντα των Ιαπωνικών Πολεμικών Τεχνών ο οποίος μας έστειλε την παρακάτω απάντηση-πραγματογνωμοσύνη την οποία παραθέτουμε όπως ακριβώς την λάβαμε:

[κλικάροντας επάνω, μεγεθύνονται, προς καλύτερην ανάγνωση]

Eδώ το βιογραφικό του γράφοντος Paul 'Batman' O' Brien

     Συνοψίζοντας καταλήγουμε ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΧΟΛΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΕΦΙΠΠΗΣ ΙΑΠΩΝΙΚΗΣ ΣΠΑΘΑΣΚΙΑΣ που θα μπορούσε, σήμερα, να αναδείξει έναν Δάσκαλο ικανό να διδάξει αυτή την τέχνη. Θα μπορούσε ίσως, κάποιος, αφιερώνοντας χρόνια από τη ζωή του να αναζητήσει τις απομένουσες ελάχιστες σκόρπιες πληροφορίες για την έφιππη χρήση ιαπωνικής σπάθης, αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, ούτε ολοκληρωμένο δόγμα διδασκαλίας θα κατείχε, ούτε βεβαίως και αναγνώριση "Δασκάλου" μπορεί να επικαλεσθεί! Και σε αυτήν, ακόμη, την περίπτωση, ο συγκεκριμένος ο οποίος μέχρι "χθες" ησχολείτο με άλλη πολεμική τέχνη (διόλου "Ιαπωνική") εμφανιζόμενος ως "μανιτάρι" στον χώρο των ΙΑΠΩΝΙΚΩΝ Πολεμικών Τεχνών τι απάντηση θα έδινε στο ερώτημα "Πού και πότε εκπαιδεύθηκες στην Έφιππη Ιαπωνική Σπαθασκία ώστε να μπορείς να την διδάξεις;"

     Δυστυχώς, όμως, ο Ιρλανδός ειδήμων των Ιαπωνικών Πολεμικών Τεχνών Paul 'Batman' O' Brien, εντρυφώντας ακόμη περισσότερο στην περίπτωση, τοποθετείται ακόμη βαθύτερα και μας παρέχει τις ακόλουθες πληροφορίες τις οποίες μεταφέρουμε επί λέξει, αναλλοίωτες, όπως μας τις παρουσιάζει στο ηλεκτρονικό μήνυμά του:

[κλικάροντας επάνω, μεγεθύνονται, προς καλύτερην ανάγνωση]

     Όμως, όσο κι αν για τους λάτρεις της λαγγεμένης Ανατολής, η «Ιαπωνική έφιππη σπαθασκία» παραμένει ένα όνειρο ασέληνης νύχτας, καταφθάνουν με αλαλαγμούς και βρυχηθμούς ζούγκλας  οι ...ά γ ρ ι ο ι  Βυζαντινοί λέοντες για να υπερπληρώσουν το κενό της σκηνής του «Μεγάλου μας Τσίρκο»!

     Και αυτοί οι λέοντες καταφθάνουν με ξίφη, τόξα, τσεκούρια, μπέρτες, …φωτόσπαθα  (μπορεί και σαγιονάρες, όρκο δεν παίρνουμε...) για να μας διασκεδάσουν με ένα τρελλό υπερθέαμα Βυζαντινής ξιφομαχίας, Βυζαντινής τοξοβολίας, μπορεί και Βυζαντινής κοπτοραπτικής (ποιος ξέρει...) πάντοτε με άγριο στυλ αφού το στυλ και μόνον πουλάει διότι, μπορεί ποτέ να μην υπήρξε «Βυζάντιο» (λεκτικό επινόημα του Ιερώνυμου Βολφ ήταν και πολύ μετά την πτώση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπως υπήρξε!), μπορεί να μην έχει περισωθεί σχεδόν κανένα στοιχείο από εκείνη την ξιφομαχία και τοξοβολία, μπορεί να μην υπάρχει καμία σχολή που να διδάσκει και να αναδεικνύει Δασκάλους αυτών των τεχνών, όμως, οι  ά γ ρ ι ο ι  λέοντες, αδίστακτοι όντες ως γενναίοι πολεμιστές της ζούγκλας, αυτοχρίζονται τιτουλάριοι sensei (συγγνώμη, αυτό ήταν από την προηγούμενη περίπτωση...) καΙ, με το αζημίωτο  δ ι δ ά σ κ ο υ ν   ό,τι ...θένε, σ΄ όποιον κάτσει!  

     Eπειδή η «περίπτωση», για να μην ...αδικηθεί, χρήζει ...εκτενέστατης παρουσιάσεως, προς το παρόν, θα αρκεσθούμε σε ένα «δείγμα» επιδείξεως (όλα για την επίδειξη...) ...Βυζαντινής τοξοβολίας όπου ένας νεαρός εξοπλισμένος με ένα τόξο το οποίο δεν έχει καμία σχέση με ...Βυζαντινό, τοξεύει ένα βέλος που δεν έχει καμία σχέση με ...Βυζαντινό, κατά ένα τρόπο που δεν έχει καμία σχέση με ...Βυζαντινό, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι έχει άμεση ανάγκη ...τουαλέτας η οποία είναι κατειλημμένη (άλλως, πως να ερμηνεύσεις τα σαλταρίσματά του..., παιδί είναι δεν κρατιέται).

     Και οι λέοντες αυτοί είναι τόσο άγριοι και ...εξωτικοί που μας διδάσκουν ακόμη και πως μάχονται στη μακρινή ...Μογγολία την οποία, ίσως, ούτε στον χάρτη δεν έχουν δει αλλά, πάντως, είναι κάτοχοι των πολεμικών μυστικών της για την διαφύλαξη των οποίων ανησυχεί σφόδρα ο ίδιος ο Τσίγκις Κχάαν, ενώ ξεσηκώθηκαν όλοι οι κάτοικοί της, από το Καρακόρουμ μέχρι την έρημο Γκόμπι με αυτούς τους Βυζαντινούς που, επιτέλους,  κατέλαβαν τις στέπες τους μαζύ με την ...Αγιά Σοφιά, χρησιμοποιώντας μόνο ...φωτόσπαθα!

     Η εξαχρείωση χαρακτήρων είναι μία από τις πληγές της παρακμιακής εποχής μας και, πέραν πάσης φαιδρότητος, μας προξενεί απέραντη θλίψη! Ελπίζουμε, τουλάχιστον για κάποια πρόσωπα που κάποτε βρέθηκαν κοντά μας και διδάχθηκαν την, κατά Πλάτωνα,  α λ ή θ ε ι α(!) και το  δ ί κ α ι ο, να καταφέρουν, εν τέλει, να επιδείξουν τον απαιτούμενο α υ τ ο σ ε β α σ μ ό, αποφεύγοντας το στίγμα του εξευτελισμένου!

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις...

Κ. Καβάφη: "Όσο μπορείς"

ΣΠΑΘΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΡΟΥΣΕΙΣ ΒΕΛΩΝ: ΜΑΓΕΙΑ 12 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ

ΣΠΑΘΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΡΟΥΣΕΙΣ ΒΕΛΩΝ: 

ΜΑΓΕΙΑ 12 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ

     Οι Σπαθιστικές Αποκρούσεις Βελών είναι, πράγματι, ό,τι πιο ιαματικό, ό,τι πιο λυτρωτικό για την ανάπτυξη αυτοσυγκεντρώσεως κι ευστοχίας για τον Τοξότη και, γενικώς, για τον Πολεμιστή. 

     Είναι μια κορυφαία άσκηση την οποία δεν συνηθίζουν καθόλου ακόμη και οι μεγάλες Σχολές Τοξοβολίας λόγω του ότι η επίδοση σε αυτήν αναπτύξει υψηλά στρεσογόνα "φορτία" στον ασκούμενο ο οποίος την απολαμβάνει, μόνον, εφ΄ όσον μπορεί να τα διαχειρισθεί με ζενικήν απάθεια. 

     Αυτή την άσκηση την αγαπούμε στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" και την έχουμε επαναλάβει συχνά, μάλιστα δε, της έχουμε αφιερώσει και το 13ο εκπαιδευτικό εγχειρίδιό μας το οποίο δημοσιεύσαμε προ δύο ετών! 

     Στο βίντεο της κεφαλής αυτής της αναρτήσεως (03:37 - 03:49) μπορούμε να αφεθούμε στη μαγεία 12 δευτερολέπτων μιας σπαθιστικής αποκρούσεως βέλους η οποία εμπεριέχεται σε μία καταπληκτική αναφορά περί της θανατηφόρου αποτελεσματικότητος του Ιαπωνικού Τόξου.

     Η αργή κίνηση της κινηματογραφήσεως αυτής της ασκήσεως, ο μεγάλος Δάσκαλος που θα σπαθίσει το βέλος, η όλη κινηματογραφική σκηνοθεσία θα καθηλώσουν τον θεατή και θα τον εμπνεύσουν στο να κατανοήσει βαθύτερα πόσα πιο σημαντικά μας προσφέρει η Τοξοβολία από το να εγκαθιδρύσουμε, απλώς, ένα βέλος στο "κίτρινο".

     Και όποιος σε αυτά τα 12 δευτερόλεπτα παγιδευθεί στην γοητεία της ευστοχίας του σπαθισμού του βέλους, έχει χάσει την απόλαυση του "ταξιδιού" διότι, αυτός καθαυτός ο εύστοχος σπαθισμός είναι απλώς ο ...προορισμός!