Η ΠΑΡΘΙΑ ΒΟΛΗ
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΗΡΥΧΘΗΚΕ ...ΑΚΟΜΗ!
Παρθία ονομάζονταν περιοχή κατά την αρχαία εποχή που βρισκόταν στη σημερινή περιοχή Χορασάν, στο β/ανατολικό άκρο της Περσίας (Ιράν). Κάτοικοί της ήταν οι Πάρθοι που ανέπτυξαν τη Παρθική Αυτοκρατορία από το 247 π.Χ. μέχρι το 224 μ.Χ. Με το όνομα Παρθάβα εμφανίσθηκε για πρώτη φορά σ΄ επιγραφή του Αχαιμενίδη Βασιλιά Δαρείου του Α' στο Μπεχιστούν, περίπου το 520 π.Χ. που όμως κατά τους ιστορικούς αυτό το όνομα πιθανόν να είναι η απόδοση σε τοπική διάλεκτο του ονόματος Πέρσα (Περσία - περσικός). Κατά τους χρόνους της δυναστείας των Αχαιμενιδών η Παρθία αποτελούσε Σατραπεία του Μεγάλου Βασιλέως. Για τους χρόνους αυτούς δεν είναι τίποτε γνωστό. Όμως στην εποχή του Μ. Αλεξάνδρου, στην Ελληνιστική περίοδο η Παρθία φαίνεται πως είχε ενωθεί με την Υρκανία (σημερινό Γκοργκάν του Ιράν) που αποτέλεσε επαρχία του Βασιλείου των Σελευκιδών. Μάλιστα κατά την εποχή του Σελεύκου Α' (312-281 π.Χ.), αλλά και κατά του Αντιόχου Α' του Σωτήρα στη Παρθία εγκαταστάθηκαν οι νομάδες Πάρνι (ή και Απάρνι) που προέρχονταν από τη κεντρική Ασία. Οι νομάδες αυτοί αφομοιώθηκαν τελικά από τον αυτόχθονα πληθυσμό του οποίου και υιοθέτησαν τη παρθική γλώσσα. Πρώτη πρωτεύουσα της Χώρας ήταν πιθανώς η Δάραδα, η σημερινή Αμπιβάρντ, και μεταγενέστερη η Εκατόμπυλος, που βρισκόταν κοντά στο σημερινό Νταμγκάν. Η Παρθία βρισκόταν ακριβώς πάνω στους μεγάλους τότε εμπορικούς δρόμους ανάμεσα στην Ασία και τον Ελληνορωμαϊκό κόσμο, ο έλεγχος των οποίων έδωσε τη δυνατότητα στους Πάρθους να δημιουργήσουν Αυτοκρατορία υπό τη Δυναστεία των Αρσακιδών μέχρι το 224 μ.Χ. όταν ο τοπικός διοικητής Αρδασίφ της νότιας Παρθίας επαναστάτησε και ίδρυσε την Αυτοκρατορία των Σασσανιδών.
Ο πολεμικός λαός της Παρθίας άφησε πίσω του μιαν ευφυέστατη τακτική παρακαταθήκη έφιππης αναμετρήσεως, η οποία διδάσκει την παγιδευτική παραπλάνηση του εχθρού προκειμένου, τελικώς, να τον κατανικήσει.
Καλπάζοντας, δήθεν, για να απομακρυνθούμε από τον εχθρό κι ενώ ο Ίππος διευθύνεται προς τα πρόσω, στρέφουμε τον κορμό προς τα οπίσω και ταχύτατα τοξεύουμε κατά του εχθρού ο οποίος νομίζει ότι μας ...καταδιώκει!
Στο προπονητικό μας Πρόγραμμα, η Παρθία βολή κατέχει μία σημαίνουσα θέση : "σμιλεύει" σε βάθος την ευφυία παράλληλα με την μαχητικότητα του Πολεμιστή διαμορφώνοντας έναν ισορροπημένο μαχητικό χαρακτήρα. Κυρίως, αναπτύσσει την ψυχραιμία, την αυτοσυγκέντρωση, την αποφασιστικότητα και την ταχύτητα του Πολεμιστή επικεντρώνοντας το "βλέμμα" του πάνω στον στόχο κατά την κρίσιμη στιγμή της τελικής αναμετρήσεως! Όσοι αγαπήσαμε την Έφιππη Τοξοβολία την αγαπήσαμε εξ αιτίας αυτής της μιας και ...μοναδικής "στιγμής" που σε φέρνει "ενώπιον ενωπίω" ...
Η παραπλάνηση είναι η ουσία των Πολεμικών Τεχνών! Επί παραδείγματι, οι αδελφοί Πολεμιστές του Αϊκίντο, παρά το ότι είναι άμιπποι, εμφορούνται κι αυτοί από μία ανάλογη "ευφυά" προσέγγιση παραπλανήσεως του αντιπάλου η οποία, αν και τελείως διαφορετική από την καλπαστική Παρθία βολή "εγγράφεται" σε ένα παρόμοιο παγιδευτικό πλαίσιο :
"Ο πολεμιστής του αϊκίντο ποτέ δεν πηγαίνει ενάντια στη δύναμη του αντιπάλου του, αλλά αλλάζει την κατεύθυνσή της και τη διώχνει μακριά του. Η αρχή του να αποφεύγεις τη σύγκρουση και ποτέ να μην αντιστέκεσαι στη δύναμη του επιτιθέμενου είναι η ουσία του αϊκίντο. Εφαρμόζουμε την ίδια αρχή και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Ο καλός πολεμιστής του αϊκίντο είναι απατηλός, όπως και η αλήθεια στο Ζεν. Μεταμορφώνει τον εαυτό του σε κοάν -ένα αίνιγμα που όσο προσπαθείς να βρεις την λύση του τόσο σου ξεγλιστράει. Είναι σαν το νερό που ξεφεύγει μέσα από τα δάκτυλα εκείνων που προσπαθούν να το σφίξουν στην παλάμη τους. Το νερό δε διστάζει να υποχωρήσει, αλλά τη στιγμή που τα δάκτυλα αρχίζουν να κλείνουν ξεφεύγει, όχι επειδή έχει δική του δύναμη, αλλά επειδή χρησιμοποιεί τη δύναμη που εφαρμόζεται πάνω του. Γι αυτό το λόγο ένα από τα σύμβολα του αϊκίντο είναι το νερό."
[Τζο Χάυαμς : ΤΟ ΖΕΝ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ]
Η αναμέτρηση είναι σφοδρή και ανελέητη, εξελίσσεται σε σπειροειδή στροφορμή που θα καταλήξει σε συντρίμμια! Ας μην είμαστε εμείς αυτά τα συντρίμμια! Ας λειτουργήσουμε ευφυώς, αποφεύγοντας επιμελώς τη σφοδρότητα της συγκρούσεως και ας επιτρέψουμε στον αντίπαλο να τσακιστεί με όλη του την δύναμη εκεί που νομίζει ότι βρισκόμαστε. Ας δώσουμε την εντύπωση στον εχθρό ότι μας καταδιώκει ενώ, στην πραγματικότητα, εμείς τον παρασύρουμε στο σημείο όπου, προμελετημένα, θα τον ξεκάνουμε..., εκεί όπου, απλώς, την στιγμή της συντριβής του θα στρέψουμε τον κορμό μας για να του ρίξουμε το ύστατο Πάρθιο βέλος μας. Αυτή είναι η Παρθία βολή που "σπουδάζουμε" στην Έφιππη Τοξοβολία.
Αυτός ο πόλεμος μπορεί να μη κηρύχθηκε ακόμη αλλά διεξάγεται σταθερά, εδώ και πολλές δεκαετίες! Και το μόνο βέβαιο είναι ότι θα τον κερδίσουμε! Το οφείλουμε στους αγέννητους, στον ίδιο τον Πολιτισμό.
