H AΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΙΠΠΟΤΙΣΜΟΥ
Στον απώτατον «ορίζοντα» του πολεμικού ευρασιατικού παρελθόντος διαγράφεται α π τ ή, όσο και άφθαρτη, η λάμψη της αρχαίας Σπάρτης με την ανδρεία και την στρατιωτική αρετή που ενέπνευσαν έθνη διαφόρων ηπείρων και πολιτισμών!
Ο πυρήνας αυτής της ατείχιστης πόλεως, όπου τα πάντα εν π λ ή ρ η α ν ι σ ό τ η τ ι απέπνεαν κράτος φ υ σ ι κ ο ύ Δικαίου και οι πολίτες του συνεβίωναν αρμονικότατα από κοινού, αλλά σε δ ι α κ ρ ι τ έ ς αλλά μη αλληλομαχόμενες κοινωνικές τάξεις δ ι α μ ε τ ρ ι κ ώ ς α ν ί σ ω ν δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, καθόρισε, αναμφιβόλως, την στρατιωτικήν αντίληψη της Ευρώπης και βεβαίως, όπως ήταν φυσικό και αυτόν τούτο τον Ιπποτισμό.
Στην αρχαία Σπάρτη ήταν πλήρως κατανοητό ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο άδικο από την ίση μεταχείριση ανίσων γι αυτό κι ενώ η ισότητα ίσχυε μόνον μεταξύ πολιτών της ιδίας τάξεως, ουδέποτε υπήρξε γενική ισότητα μεταξύ όλων των κοινωνικών τάξεων των πολιτών της αρχαίας Σπάρτης!
Με κυρίαρχη την γενναιόφρονα αρετή της αρχαίας Σπάρτης στην πολεμικήν αξιακή κλίμακα της Ανθρωπότητος, ο Ιπποτισμός την ανασύρει από τα βάθη αιώνων σε μια μεταγενέστερην εποχή καθιστώντας την «άξονα» της ιδιοσυστασίας του και επισφραγίζοντας την ιστορική "γέφυρα" από τους Σκοτεινούς Χρόνους μέχρι την Αναγέννηση που ονομάσθηκε Μεσαίωνας!
Έτσι, η "γενναιόφρων αρετή της αρχαίας Σπάρτης εξελίσσεται ως ευρωπαϊκή Virtù, μια έννοια που προηγήθηκε ως αρχαία ρωμαϊκή Virtus και θεωρητικοποιήθηκε από τον Niccolò Machiavelli, με επίκεντρο το πολεμικό πνεύμα, ως καθοριστική ιδιότητα ενός λαού ή ενός ηγέτη που αποβλέπουν στη νίκη.
Κι ενώ,
προηγουμένως ο Αριστοτέλης, όπως κι ο Θωμάς Ακινάτης, είχαν ανατάμει σε ένα
ανθρωπιστικότερο επίπεδο την «αρετή» ήταν ο Niccolò Machiavelli ο οποίος
τελικώς απέδωσε την ευρωπαϊκή εκδοχή όπως, συν τω χρόνω, εξελίχθηκε η αρχαία
Σπαρτιατική «γενναιόφρων αρετή» ως, εν τέλει, Virtù, ήτοι, την σαρωτική
παραφορά ενός μαχητικού καθήκοντος που χαρακτηρίζεται από υπερηφάνεια, γενναιότητα, επιδεξιότητα,
δύναμη, αλλά και αδίστακτη σκληρότητα σε
συνδυασμό με την προθυμία καταφοράς ολέθρου επί του αντιπάλου, όταν αυτό
αναδεικνύεται αναπόφευκτο!
Η δομή ηθικών και μαχητικών Αξιών του Ιπποτισμού προσιδιάζει απολύτως προς εκείνη της αρχαίας Σπάρτης και μόνον η υλιστική και θεοκρατική εκτροπή του Ιπποτισμού τον διαφοροποιεί από την αρχαία πόλη-Κράτος. Άλλωστε, η ποταπότητα των παπών ποτέ δεν θα μπορούσε να ισοτιμήσει με τον υπερέχοντα Λυκούργο, κάνοντας αναπόφευκτη την κατάπτωση του Ιπποτισμού!
Κι ενώ η αρχαία Σπάρτη εξακολουθεί και μετά την Μάχη των Λεύκτρων να εμπνέει ηρωικήν αρετή, ο ατυχής Ιπποτισμός "εξαχνούται" στο όνειδος των αρπακτικών διαθέσεων του Φιλίππου IV και των συνεργών του, ιταμού, πάπα Κλήμεντος V, του William Imbert και του αγύρτη επισκόπου της Alba οι οποίοι απεδόμησαν τον μύθο του Ιπποτισμού, ρίχνοντας στη πυρά τους Jaques de Molay και Geoffrey de Charney και, μαζύ μ΄ αυτούς και κάθε έννοια "Virtù"!
