ΙΠΠΙΚΗ ΠΥΡΑΝΤΟΧΗ
O χώρος εργασίας του Ίππου δεν είναι, αποκλειστικώς, η ασφαλής και επιμελώς προστατευόμενη έκταση ενός Ιππευτηρίου, αλλά η ύπαιθρος χώρα, εκεί όπου οι πολύτιμες ιδιότητές του μπορούν να αξιοποιηθούν από τον Άνθρωπο. Όμως, το φυσικό περιβάλλον εγκυμονεί πολλά ενδεχόμενα έναντι των οποίων ο Ίππος θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος, μεταξύ δε αυτών και η φωτιά η οποία, είτε στο πεδίο μιας μάχης, είτε στο φυσικό περιβάλλον δεν παύει παρά να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα.
Έτσι, στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εν μέσω πολλών, απασχολούμεθα και με την εκπαίδευση του Ίππου στην αντιμετώπιση της φωτιάς, διδάσκοντάς του, αρχικώς, την αφοβία και, εν συνεχεία, ενθαρρύνοντάς τον να την υπερβαίνει είτε διερχόμενος αυτή είτε προσπερνώντας την.
Κι όπως στη χώρα μας έχουμε πολλούς αγαπητούς Συνέλληνες οι οποίοι μελετούν και προάγουν σημαντικές πτυχές Πολιτισμού, όπως την παραδοσιακή ακαϊα (ή, την πυραντοχή, όπως θεωρούμε σωστότερα) επικοινωνήσαμε με τον πλέον ειδικό που γνωρίζουμε, τον φίλτατο κ. Γεώργιο Βραίλα (Επίκουρο) ο οποίος προάγει την παράδοση των "Αναστενάρηδων" και είναι και συγγραφέας σχετικού βιβλίου, για να μας δώσει τα φώτα του ως προς την καλύτερη διδασκαλία πυραντοχής στην περίπτωση του Ίππου και ο ρέκτης του αντικειμένου, μας έδωσε την ακόλουθη απάντηση:
H απάντηση του αγαπητού μας κ. Γεωργίου Βραίλα (Επικούρου) μας έδωσε την χαρά να επιβεβαιώσουμε το θετικότατο φυσιοκεντρικό ένστικτό του το οποίο, πολύ σωστά, επεσήμανε την συνδυαστική μνήμη του Ίππου η οποία, πράγματι, διευθύνει τις σκέψεις και τις αποφάσεις του. Αν και μη ειδικός επί του Ίππου ο κ. Γεώργιος Βραίλας (Επίκουρος) προσδιόρισε με ακρίβεια την απαρχή του ζητήματος, όμως, αυτή η "απαρχή" δεν αποτελεί παρά μόνον μιαν αφετηρία (ορθή, αναμφιβόλως) της όλης προσεγγίσεως, αλλά, εξ αυτής ακριβώς, έπονται και οι παράμετροι που θα πρέπει να ληφθούν υπ΄ όψη, παράμετροι που αφορούν στην απαραίτητη Ιππογνωσία την οποία θα πρέπει να κατέχει όποιος επιχειρήσει την διδασκαλία της εξοικειώσεως του Ίππου με το φαινόμενο της φωτιάς. Διότι...
...Διότι, ο Ίππος είναι ζώο φυγής, ζώο με ψυχολογία θηράματος, ζώο το οποίο δυσπιστεί και ως προς τα φαινόμενα και ως προς τον Άνθρωπο τον οποίον αποφεύγει να μιμείται και που, κατά κανόνα, συνδέει με θηρευτή του! Συνεπώς, δεν αρκεί ο Ίππος να δει τον Άνθρωπο να διέρχεται πυράς ώστε να τον ακολουθήσει εάν προηγουμένως δεν έχει προηγηθεί ιδιαίτερη διδασκαλία ώστε ο συγκεκριμένος Ίππος να εμπιστευθεί τον συγκεκριμένο Άνθρωπο κι αυτό αποτελεί ένα ευαίσθητο και απαιτητικό εκπαιδευτικό curriculum!
Eν συμπεράσματι, η πυροβασία του Ανθρώπου συνιστά μία παραδοσιακή τελετουργία με "...ρίζες που βυθίζονται στον πρωτόγονο ψυχισμό και που οι προβολές του διοδεύουν τους αιώνες..." όπως σημειώνει ο Π. Βρετάκος στη κριτική του βιβλίου του Ι. Ευαγγέλου "Πυροβασία και Αναστενάρηδες" (Δωδώνη, 1994), αλλά η πυροβασία του Ίππου συνιστά αναγκαιότητα η οποία μπορεί να κριθεί ως σωτήρια για την ύπαρξή του και σε αυτό το πλαίσιο εκτείνεται και το ενδιαφέρον της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων".
Υστερόγραφον:
Αποτελεί ιδιαίτερη Τιμή για το Ιστολόγιό μας η επισκεψιμότητα, η αναγνωσιμότητα αλλά και η διαδραστικότητα των αναγνωστών μας αν και όχι τόσο από σεμνότητα αλλά από μία προσπάθεια πρακτικής αποτιμήσεως του περιεχομένου του θεωρούμε ότι απευθύνεται σε ένα πολύ περιορισμένο Κοινό. Έτσι, σε ελάχιστες μόλις ώρες μετά την ανάρτηση του παραπάνω κειμένου, είχαμε την χαρά να δεχθούμε πλήθος μηνυμάτων με ερωτήματα, κρίσεις και διαφωνίες αναγνωστών μας, έχοντας ήδη απαντήσει σε καθέναν ξεχωριστά επί του περιεχομένου κάθε μηνύματος. Επειδή, όμως, πιθανόν και άλλοι αναγνώστες μας να έχουν τις ίδιες απορίες, δραττόμεθα της ευκαιρίας να επαναλάβουμε και απ΄ εδώ κάποιες από τις εξηγήσεις που δώσαμε:
1. Το βιβλίο "Πυροβασία και Αναστενάρηδες" του Ι. Ευαγγέλου (εκδ. "Δωδώνη", 1994) στο οποίο αναφερθήκαμε δεν γνωρίζουμε εάν κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, αλλά υπάρχει αντίτυπό του στην Βιβλιοθήκη της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων", αποτελείται δε από 211 σελίδες.
2. Το φαινόμενο της ακαίας δεν αποτελεί "προνόμιο της Ορθοδοξίας" ούτε και "ευλογία" του εγκληματικού διδύμου Κωνσταντίνου και Ελένης που δολοφόνησαν γιό (Κρίσπο) και σύζυγο (Φαύστα) ούτε και η πυραντοχή θα μπορούσε να αποτελεί "ευλογία" δύο ιστορικών δολοφόνων. Η πυραντοχή, άλλωστε, δεν εντοπίζεται μόνον στο "τερέν" των "Ορθοδόξων" αλλά πολύ πριν εμφανισθεί στους "Ορθοδόξους" την εντοπίζουμε στους, κατά πολύ προγενέστερους, Ινδουισμό, Βουδισμό και Σιντοϊσμό, στους οποίους δεν εμφανίστηκε μόνον η πυροβασία αλλά και ο π υ ρ ο χ ε ι ρ ι σ μ ό ς, δηλαδή, η επαφή της φωτιάς με τα χέρια και το ...πρόσωπο! O Τζωρτζ Σάντουιθ στο βιβλίο του με τίτλο "Κυνηγοί των Θαυμάτων" (1950) μας περιγράφει τέτοιες περιπτώσεις ινδουϊστικής πυροβασίας στο νησί Σούβα του συμπλέγματος Φίτζι. Μεταξύ δε, πολλών άλλων μαρτυριών πυροβασίας και πυροχειρισμού στον Ινδουισμό, Βουδισμό και Σιντοϊσμό θυμόμαστε και εκείνη της εξερευνητικής ομάδος του Σερ Φράνσις Γιαγκ στο Θιβέτ (1904) κατά την οποία Βουδιστές μοναχοί παρέμεναν α κ ί ν η τ ο ι ανάμεσα σε φλόγες φορώντας μόνον ένα λεπτό υφασμάτινο χιτώνα, ανέπαφοι από την φωτιά και σε ένα περιβάλλον με θερμοκρασία υπό το μηδέν. Αυτά τα τεκμήρια και πάμπολλα άλλα, επιβεβαιώνουν ότι η πυραντοχή δεν έχει καμία σχέση με την "Ορθοδοξία" και τους Κωνσταντίνο και Ελένη, ούτε με θρησκευτικήν έκσταση, αλλά αποτελεί φυσικό φαινόμενο που άπτεται του ψυχοβιολογικού πλαισίου, όπως αποφαίνεται (1970) και ο καθηγητής Ψυχιατρικής Δ. Κουρέτας!
