Η ΣΚΗΝIKH ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ KAI ΧΡΗΣH 
ΤΩΝ ΑΓΧΕΜΑΧΩΝ OΠΛΩΝ

ΟΡΙΣΜΟΣ

     Ίσως φανεί ασυνήθιστος ο όρος «σκηνική χρήση αγχεμάχων» στον αναγνώστη ο οποίος δεν είναι εξοικειωμένος με την ακριβολογία του παρόντος Ιστολογίου, όρος ο οποίος προσδιορίζει την, επί σκηνής (οn stage) ή επί οθόνης (οn camera/screen) διδασκαλία και χρήση αγχεμάχων («λευκών») όπλων. Δυστυχώς η, εν πολλοίς εσφαλμένη καθιέρωση, αντ’  αυτού, του όρου «σκηνική σπαθασκία» ή «σκηνική ξιφομαχία» («theatrical fencing» ή και «stage combat»), αναγόμενη στην αδυναμία διακρίσεως των αγχεμάχων από μη ειδικούς θεατρανθρώπους και όχι Οπλοδιδασκάλους, έχει καταφέρει μία σύγχυση για τον παρακάτω λόγο: 

     Επί σκηνής ή οθόνης μπορεί να παρουσιασθούν σκηνές με ξίφη, σπάθες, σπαθομάχαιρες, μάχαιρες, κοπίδες, στιλέτα κλπ, κάθε ένα από τα οποία απαιτεί τον επακριβή προσδιορισμό του και προς αποφυγή υιοθετήσεως συνθέτου λεξιλογίου η καθιέρωση του γενικού αλλά προσδιοριστικού όρου «σκηνική χρήση αγχεμάχων» αποδίδει πλήρως το αντικείμενο.

IΣΤΟΡΙΑ

     Η, υπό αισθητικούς και ηθικούς όρους, προσομοίωση της βίας στο θέατρο ανάγεται στην Αρχαιότητα, με τον Αριστοτέλη να αναφέρει ότι «η σύγκρουση είναι η ουσία της κωμωδίας».

     Το μεσαιωνικό «τουρνουά» και η υπαιχμία (κονταρομαχία) είναι ένα κλασικό παράδειγμα σκηνικής τελετουργίας μάχης. Η υπαιχμία, από την εποχή του Maximilian I, εξελίχθηκε σε ένα θεαματικό άθλημα με τεράστιο κόστος αλλά και υψηλότατο κύρος που συνεπάγεται για κάθε εμπλεκόμενο ο οποίος προστατεύονταν από κάθε ενδεχόμενο τραυματισμού με έναν άκρως εξειδικευμένο εξοπλισμό.

     Στον ύστερο Μεσαίωνα, οργανώθηκαν πολλές σχολές διδασκαλίας της χρήσεως αγχεμάχων στην Ευρώπη όπου δόθηκε μεγάλη έμφαση στη χορογραφία των ασκήσεων.

     Η ιστορία της κυρίως Ευρωπαϊκής σκηνικής χρήσεως αγχεμάχων έχει τις ρίζες της στο μεσαιωνικό θέατρο, και γίνεται έντονη στο Ελισαβετιανό δράμα.

Douglas Fairbanks

     Η σκηνική χρήση αγχεμάχων εμφανίζεται δυναμικά στον κινηματογράφο κατά την δεκαετία του 1920, με τις ταινίες του Douglas Fairbanks.

Κλασικές ταινίες με σκηνική χρήση αγχεμάχων

Βιβλία αναφερόμενα στη σκηνική διδασκαλία και χρήση αγχεμάχων 

     Κατά την περίοδο αυτή παράγονται αρκετές ταινίες με υπερτονισμό της χρήσεως αγχεμάχων και οι περισσότερες από αυτές κρίνονται ως ευτελείς μετριότητες τις οποίες παραβλέπει ο χρόνος, ενώ άλλες χαρακτηρίζονται ως "κλασικές" και "επιβιώνουν".

     Στον Ιαπωνικό, μεταπολεμικό, κινηματογράφο «Chanbara»  (チャンバラ?) που σημαίνει «ταινίες με σπαθομαχία» όπου σημαντικοί σκηνοθέτες, όπως ο Akira Kurosawa, αναφέρονται κυρίως στην περίοδο Tokugawa (1603–1868) προκειμένου να περιγράψουν μια εποχή μεγάλων και σημαντικών μετασχηματισμών της Ιαπωνικής κοινωνίας.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ

     H σκηνική χρήση αγχεμάχων, ως πρώτο στόχο της έχει την πλήρη αποφυγή κακώσεων επί των εμπλεκομένων αλλά και επί των κοντινών θεατών στη περίπτωση μιας θεατρικής σκηνής. Είναι προφανές ότι αυτή η χρήση αγχεμάχων είναι συμπληρωματική ενός ευρύτερου θεάματος το οποίο κάθε άλλο παρά έχει ως σκοπό την σκηνική αναπαράσταση μιας αληθινής συμπλοκής αλλά την εικαστική και μόνον απόδοσή της. Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα μιας σκηνικής χρήσεως αγχεμάχων θα πρέπει να καταλήγει στην πειθώ του θεατή για την συμπλοκή αλλά με μία αναπαράσταση απολύτως ασφαλή για τους μετέχοντες ή τους εγγύς ευρισκόμενους.

     Βάσει των παραπάνω, η σκηνική χρήση αγχεμάχων, οιαδήποτε και εάν εξ' αυτών περιλαμβάνονται, υπηρετεί το «φαίνεσθαι» και όχι το «εστί» αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την τήρηση των αρχών και συνθηκών της πραγματικής Οπλασκίας και Οπλομαχίας που αντιστοιχεί στα αγχέμαχα όπλα τα οποία θα χρησιμοποιηθούν.

     Η επί σκηνής ή οθόνης χρήση αγχεμάχων ως συμπληρωματική του όλου επιδιωκομένου θεάματος που απορρέει από το εκάστοτε σενάριο και με κέντρο βάρους το εικαστικό αποτέλεσμα, είναι δεδομένο ότι θα σκηνογραφηθεί και θα χορογραφηθεί επί προεπιλεγμένου πεδίου το οποίο θα αναδείξει το σκηνικό στιγμιότυπο. Αν μία πραγματική συμπλοκή δι' αγχεμάχων όπλων μπορεί να λάβει χώραν οπουδήποτε, η σκηνική χρήση αγχεμάχων προϋποθέτει πεδίο το οποίο θα την αναδείξει εικονοπλαστικά, θα προκαλέσει την εστίαση της προσοχής και, ίσως, θα διεκτραγωδήσει (η, αναλόγως, θα διακωμωδήσει) “παρά φύσει” την εμπλοκή ώστε να διογκωθεί και η αγωνία αλλά και ο, εν τέλει, θαυμασμός του θεατή.

     Τούτο σημαίνει ότι, κατ΄ αρχήν, στην επί σκηνής ή οθόνης χρήση αγχεμάχων δεν ενδιαφέρει η, τυχόν, σπατάλη χρόνου η οποία σε μία πραγματική συμπλοκή επιφέρει την κόπωση των εμπλεκομένων με τις ευνόητες συνέπειες. Σε αυτό το είδος της εικονικής συμπλοκής ο χρόνος όχι μόνον είναι αδιάφορος (πλην, βεβαίως, της απευκταίας κοπώσεως του ...θεατή) αλλά και η εν μέτρω «φλυαρία δράσεως» ανεκτή έως και επιδιωκτέα. Σε μια τέτοια περίπτωση η σκηνική χορογραφία δομείται επί  μ α κ ρ ώ ν  κινήσεων των εμπλεκομένων με έντονο τον παρονομαστή του απρόβλεπτου, του αιφνιδιαστικού αλλά και της πειστικής καταλήξεως ώστε να διατηρηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον, έως και αγωνία, του θεατή  με μία «ρητορική» teatrale. Κάτι τέτοιο, όμως, ηχεί ως …βλασφημία στους γνώστες των μυστικών της Σπαθασκίας και της τακτικής του μύστη-Διδασκάλου της, Ούγγρου Joseph Keresztessy ο οποίος, στη σχολή του που οργάνωσε το 1851, δίδαξε τμητικούς σπαθισμούς με διακριτικές έως και "φειδωλές" κυκλικές κινήσεις του καρπού αποθαρρύνοντας κινήσεις του πήχεως και του βραχίονος, αλλά επί σκηνής ή οθόνης κάτι τέτοιο δεν θα παρείχε ένα εντυπωσιακώς θεαθήναι.   

Joseph Keresztessy

     Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι η σκηνική χρήση αγχεμάχων δεν προϋποθέτει, κατ'  ανάγκη, την πιστή τήρηση των παραδεδεγμένων κανόνων Οπλομαχίας. Και αυτό αποτελεί παραδοχή ενός από τους πλέον αναγνωρισμένους Δασκάλους Οπλομαχητικής αλλά και σκηνικής χρήσεως αγχεμάχων, του Αμερικανού Nick Evangelista ("Τhe Art and Science of Fencing", Master Press, 1996, σ. 278 και 286 ).

Νick Evangelista

     O ίδιος ο Nick Evangelista στο, προαναφερόμενο, βιβλίο του (σ. 286) μας μεταφέρει τις παρατηρήσεις ενός άλλου μεγάλου Δασκάλου της σκηνικής χρήσεως αγχεμάχων, του Fred Cavens ο οποίος δίδαξε στα γυρίσματα των δύο επικών ταινιών "Robin Hood"  (1938) και "Τhe Mark of Zorro" (1940): «Στην οθόνη, για λόγους καλής φωτογραφίας αλλά και "πέψεως" της εικόνας από τον θεατή οι σκηνές οπλομαχίας θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από έμφαση. Όλες οι κινήσεις, αντί να είναι όσον το δυνατόν συνεπτυγμένες όπως θα έπρεπε σε πραγματικές οπλομαχητικές εμπλοκές θα πρέπει να επιμηκύνονται όσο το δυνατόν περισσότερο.»

Ο Fred Cavens διδάσκει τον Johnston Mc Culley

στα γυρίσματα της ταινίας

"The Mark of Zorro"

     Εν συμπεράσματι, η διδασκαλία της σκηνικής χρήσεως αγχεμάχων αποτελεί κατ'  ελάχιστον λόγο αρμοδιότητα Οπλοδιδασκάλου και, κατά μείζονα λόγο,  αρμοδιότητα Σκηνοθέτη, εναπόκειται δε στην εκάστοτε περίπτωση της κάθε παραγωγής εάν προκρίνεται ο Οπλοδιδάσκαλος ή ο Σκηνοθέτης.    

 ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

     Στη Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" διδάσκεται η Έφιππη Σπαθασκία αλλά και η στατική Σπαθασκία όχι υπό την "σκηνική" εκδοχή αλλά υπό την καθαρά μαχητική διάσταση.

     Είναι φυσικό για μία Σχολή Εφίππων Πολεμικών Τεχνών, όπως είναι η Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" και η Σπαθασκία να προσεγγίζεται όχι "σκηνικά" αλλά μαχητικά, με τον σκοπό να προετοιμάσει πολεμιστές και όχι ηθοποιούς. 

     Παρά ταύτα, ακολουθώντας ευφυείς εκπαιδευτικές "ατραπούς", στη δική μας Σχολή η διδασκαλία της Σπαθασκίας, κατά ένα μέρος, εδράζεται και σε σκηνικές εκδοχές κυρίως για να καταδειχθούν στους μαθητές μας, με ακόμη μεγαλύτερη διδακτική έμφαση, οι πολυδιάστατες προεκτάσεις της χρήσεως των αγχεμάχων και των,  εξ' αυτής, αποτελεσμάτων. 

     Το ερευνητικό αλλά, πάντοτε, παρασκηνιακό έργο του εκπαιδευτικού επιτελείου της Σχολής μας έχει καταλήξει σε ουσιαστικά συμπεράσματα επί της Τέχνης κι Επιστήμης της Σπαθασκίας, είτε έφιππης, είτε στατικής, ακολουθώντας έναν συστηματικό δωδεκαετή πειραματισμό επί πολλών μαθητών αλλά και Ίππων.

Σπυρίδων Νικόλης [Πρωτεσίλαος]

     Έχοντας ήδη καταλήξει στην σχεδίαση της Σπάθης των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" και εφαρμόζοντας απαρεγκλίτως την εβδομαδιαία ομαδική διδασκαλία στατικής Σπαθασκίας την οποία προσφέρει ευγενώς και απολύτως δωρεάν, ο Εκπαιδευτής μας Σπυρίδων Νικόλης (Πρωτεσίλαος) έχουμε ήδη φθάσει σε ένα υψηλό σημείο οπλομαχητικής επαρκείας ώστε να δικαιούμεθα γνώμης επί ενός τόσο ζωτικού μαχητικού κεφαλαίου όπως και η σκηνική χρήση αγχεμάχων, θεωρώντας την ως ζωτικότατο "αντέρεισμα" της καθόλου Οπλομαχητικής.  

ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ 

ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

     Oι Λατίνοι έλεγαν “primum vivere deinde philosophari” δηλαδή, πρώτα να ζεις και μετά να φιλοσοφείς, όμως, στον χώρο των πολεμικών τεχνών ισχύει το ακριβώς αντίθετο και όποιος επιθυμεί να εξελιχθεί σε έναν άξιο πολεμιστή θα πρέπει να αντιληφθεί ότι οι πολεμικές τέχνες δημιουργήθηκαν ώστε να στρέψουν τον άνθρωπο προς την φιλοσοφική σκέψη, προϋπόθεση απαραίτητη για το «ευ ζειν». Με άξονα τον κώδικα ηθικής των Ιαπώνων πολεμιστών Μπουσίντο θα δούμε πως οι πολεμικές τέχνες υπήρξαν τα «εφαλτήρια» για την κατανόηση και αποδοχή πολύ υψηλοτέρων φιλοσοφικών Αξιών από την διδασκαλία απλών τεχνικών και χρήσεως όπλων.

Yamaga Sokō 山鹿 素行

     Ο άνθρωπος ο οποίος κατάφερε να συγκροτήσει γραπτώς το Μπουσίντο ήταν  ένας Ιάπωνας φιλόσοφος της στρατηγικής τέχνης στο σογκουνάτο Τοκουγκάβα (徳川幕府), ο Γιαμαγκά Σοκόο (Yamaga Sokō 山鹿 素行, 21 Σεπτεμβρίου 1622 – 23 Οκτωβρίου 1685) ο οποίος μελέτησε ενωρίς και την εφαρμογή της κομφουκιανιστικής θεάσεως του «Υπερανθρώπου» που απετέλεσε και το πρότυπο των Ιαπώνων Σαμουράι. 

     Αν και η καταγραφή του ως συντεταγμένου γραπτού κώδικος καθυστέρησε μέχρι  τον 17 αιώνα, το Μπουσίντο (o «δρόμος» του πολεμιστή)  ως κώδικας διέπων τους Σαμουράι, στη πραγματικότητα είναι συνομίληκος με αυτή την τάξη πολεμιστών. Αλλά τι ακριβώς σήμαινε ένας «δρόμος» για μία τάξη πολεμιστών όπως οι Σαμουράι;  

                                                           

     O Μιγιαμότο Μουσάσι στο «Βιβλίο των πέντε δαχτυλιδιών»   (Miyamoto Mushashi: «Gorin no sho») αναφερόμενος στο «δρόμο» του Σαμουράι σημειώνει: «Ο δρόμος του Σαμουράι ο οποίος ορίζει την άσκηση πολεμικών τεχνών, ξεκινά από την επιθυμία του πολεμιστή να στέκεται σε όλα, ψηλότερα από τους άλλους ανθρώπους με μία συνεχή προσπάθεια βαθύτερης θεμελιώσεως της υπολήψεώς του και της θέσεώς του στον κόσμο, παραμένοντας συνεχώς νικητής σε κάθε μάχη που τον προκαλεί σε αναμέτρηση, είτε εναντίον ενός είτε εναντίον περισσοτέρων εχθρών υπηρετώντας τόσο τον άρχοντα όσο και τον εαυτό του, υπερέχοντας στις πολεμικές τέχνες.»

     Στο Μπουσίντο αντικατοπτρίζονται η Βουδιστική φιλοσοφία, η φιλοσοφία Τσσου-Τσου, ο Κομφουκιανισμός και η πίστη στους αρχαίους θεούς του Σίντο. Όλα αυτά, αναμεμειγμένα σε ένα αμάλγαμα με "καταλύτη" το πνεύμα και τη νοοτροπία των Ιαπώνων, απέδωσαν έναν ηθικό κώδικα τον οποίο ακολούθησαν οι Ιάπωνες Σαμουράι.

     Μία προσεκτική «ματιά» στον εσωτερικό «κέλυφος» του Μπουσίντο θα μας αποκαλύψει ότι αυτός ο κώδικας προσεγγίζει τον κώδικα της ζωής και του θανάτου των Σαμουράι και, μάλιστα, όχι απλώς ως φυσικά δεδομένα αλλά ως τέχνη.  
                       

     O Δρ. Y Sasama, Πρόεδρος της "Ιαπωνικής Εταιρείας Έρευνας Στρατιωτικής Ιστορίας και Όπλων" σημειώνει ("Αrms and Armour of the Samurai", εκδ. DEFOE, 1988)  ότι η ερμηνεία του πνεύματος του Μπουσίντο προϋποθέτει την κατανόηση των ακολούθων οκτώ σημείων:

    Τζιν  (Jin) : Aνάπτυξη κατανοήσεως και συμπαθείας με τον

                       κόσμο.

     Τζι  (Gi) : Τήρηση ηθικών κανόνων. 

     Τσου (Chu) : Πίστη στον Άρχοντα. 

     Κο (Ko) : Σεβασμός και φροντίδα προς τους γονείς.

     Ρέι (Rei) : Σεβασμός προς τους άλλους. 

    Τσσι (Chi) : Επαύξηση σοφίας δια της διευρύνσεως της 

                       γνώσεως.

     Σσιν (Shin) : Συνεχής επιμονή στη φιλαλήθεια. 

     Τέι (Tei) : Φροντίδα προς τους ηλικιωμένους και τους

                   ανήμπορους.

     Στον πυρήνα αυτού του κώδικος ο οποίος διαμορφώθηκε από πολλές γενιές Σαμουράι είναι η συνειδητοποίηση της ανάγκης διαμορφώσεως μιας ηθικής βάσεως όπως και της ανάγκης εκμαθήσεως τεχνικών ως συνιστωσών επιβιώσεως στο πεδίο της μάχης.

     Πράγματι, η θεωρητική σπουδή και εννόηση του Μπουσίντο για τους μελετητές του υπήρξε κάτι το εξαιρετικώς δύσκολο, με αποτέλεσμα, για την τήρηση του έκτου σημείου (Τσσι - Chi) να υιοθετηθεί η άσκηση σε διάφορα όπλα και τεχνικές των οποίων η «ετικέτα» διδασκαλίας υπήρξε το «εφαλτήριο» της πλήρους κατανοήσεώς του.

     Έτσι, γίνεται κατανοητό ότι η άσκηση στα όπλα των Σαμουράι δεν αποτελεί μία απλή οπλασκία αλλά μία «πύλη» εισόδου στον πυρήνα του Μπουσίντο ο οποίος είναι και το επίκεντρο των Ιαπωνικών πολεμικών τεχνών και, δι' αυτού, στην ίδια την φιλοσοφία της ζωής και του θανάτου. Και αυτό ισχύει και για όλες τις πολεμικές τέχνες οι οποίες, άνευ φιλοσοφικού υποβάθρου είναι άχρηστες.

ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΝΑΔΙΚΩΝ ...ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ!

     Όταν μία Προπόνηση ξεκινά με μία βολή η οποία θα έπρεπε να ήταν η τελευταία, τότε στην "υπογραφή" της Προπονήσεως θα διαβάζουμε το όνομα "Ακάδημος"!

     Με την, γνωστή, μεθοδική αναλυτικότητά του ο Ακάδημος κατάφερε να υλοποιήσει με απόλυτην επιτυχία ακόμη μία ...επική Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας για όσους τυχερούς την παρακολουθήσαμε αυτό το Σάββατο. Τη φορά αυτή ο εμπειρότατος "ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ" "αρχιτεκτόνησε" μια πολυεπίπεδη, ομαδική, προσπάθεια με ξεχωριστές βαθμίδες τις οποίες έπρεπε να περάσουν όλοι οι Συνασκούμενοι καταλήγοντας σε μία τελική Γραμμή Βολής, ενώ -στο μεταξύ- εναλλάσσονταν αξιοκρατικώς και βάσει των ποσοστών επιτυχίας τους όλοι οι Συνασκηθέντες ως Αρχηγοί Βολής.

     Σαφής, λακωνικός και απόλυτος, ο Ακάδημος κατάφερε από την πρώτη στιγμή να εφαρμόσει το Σχολείο Σιωπής αλλά και να εξηγήσει χωρίς να αφήσει κανένα "κενό" το πολυσύνθετο πλαίσιο αυτής της Προπονήσεως. "Mιλήστε όλοι τώρα γιατί σε λίγο όποιος μιλήσει θα αποβληθεί και θα είναι κρίμα να χάσει μια Προπόνηση έχοντας κάνει κόπο για να έρθει μέχρι εδώ", έτσι ξεκίνησε την εισαγωγή του στους Συνασκουμένους και αμέσως έγινε κατανοητή η σημασία της σιωπής για την αυτοσυγκέντρωση όλων από τη πρώτη στιγμή. Έτσι, ακριβώς, όπως πρέπει σε υπεύθυνα άτομα μιας κοινωνίας που σέβεται την αριστοκρατική προσέγγιση του βίου, όπως επιβάλλεται στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ".

     Ευφυέστατη στη σχεδιαστική σύλληψή της, για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ομάδος μας, αυτή η Προπόνηση κατάφερε να διαμορφώσει εξ αρχής μια συμπαγή πολεμική παράταξη Συνασκουμένων οι οποίοι, τάχιστα, κατέληξαν στην ανάπτυξη της σχέσεως ευστοχίας/ταχυβολίας τους μέσα από προκαθορισμένα στάδια πιστοποιήσεως του αποτελέσματος ενός εκάστου.

     Στη Προπόνηση αυτή όλοι έδειξαν τον καλύτερο "εαυτό" τους και ο τρόπος με τον οποίο ο Ακάδημος ασκεί τα καθήκοντά του ως Αρχηγού Βολής μας έδωσαν "εύγλωττες" εικόνες τοξευτικής αξιοσύνης, όπως του μικρού μας Αχιλλέως ο οποίος, όταν "ανοίγει" το ωραιότατο μινωικό Τόξο του μόνον "μικρός" δεν δείχνει...

     Το ίδιο και για τον αρχάριό μας Στέλιο ο οποίος, με όριο το 66% κατάφερε να κατακτήσει, απλώς, το ...100%  με την πλέον άψογη τεχνική ενώ, μόλις μια εβδομάδα πριν θεωρούσε ότι δε μπορούσε ούτε καν να διατηρήσει το βέλος πάνω στη χορδή. 

     Και το "μυστικό" της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" δεν είναι ένα "δασκαλίστικο" πνεύμα που, συνήθως, χαρακτηρίζει σχολεία και δασκάλους, όσο η νοοτροπία του να σε οδηγεί να ανακαλύπτεις μόνος σου τις ικανότητες που βρίσκονται κρυμμένες μέσα σου και να τις αξιοποιείς ενισχύοντας την αυτοπεποίθησή σου. Μια αυτοπεποίθηση που φτάνει στο όριο ώστε η Μαρίλη μας να έρχεται στη Προπόνηση  ε μ π ύ ρ ε τ η  και να αποδίδει εξαιρετικά, όταν κάποιος άλλος στη θέση της θα παρέμενε κουκουλωμένος στο κρεβάτι του με ροφήματα και θερμοφόρες...

     Η ροή αυτής της Προπονήσεως "κύλησε" με όλες τις ασκήσεις που βελτιώνουν τον Τοξότη της Παραδοσιακής Τοξοβολίας και βάσει του "ρεπερτορίου" το οποίο η Ομάδα μας ακολουθεί από την ίδρυσή της. Άλλωστε, ο Ακάδημος ως "ιστορικό" Μέλος των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" αλλά και βασικό στέλεχός της δε θα μπορούσε παρά να έχει κατά νου αυτά που έπρεπε.

     Η τόξευση εν ισορροπία η οποία ενισχύει την ασφάλεια της βολής αλλά και αυξάνει την τελική δεξιότητα της ευστοχίας στον Τοξότη "εξαντλήθηκε" από τον Ακάδημο ο οποίος την κράτησε, πολύ σοφά, για το τέλος αυτής της προπονητικής ημερίδος.

     Δίνοντας έμφαση στην αρμονία και "γεωμετρία" της Γραμμής Βολής, όπως μας υπέδειξαν οι αγαθοί Δάσκαλοί μας, ο Αρχηγός Βολής έδωσε την ευκαιρία στους παρόντες Συνασκουμένους να απολαύσουν τις καταληκτικές τοξεύσεις τους με το ...λυτρωτικότερο αποτέλεσμα και εκπληκτικήν ευστοχία.

     Και, ασχέτως, σωματικών ικανοτήτων ενός εκάστου των Συνασκηθέντων, η τόξευση εν ισορροπία έδειξε όχι απλώς ότι σε όλους είναι δυνατή και εφαρμόσιμη αλλά και θετικά σωμασκητική για όποιον την επιχειρεί.

     Ακόμη μία λαμπρή Προπόνηση έφτασε στην ολοκλήρωση της υπό τη διεύθυνση του Ακάδημου με την Γραμμή Βολής σε πλήρη αρμονία και με τον μικρό Αχιλλέα να τοξεύει εν μέσω των μεγάλων Συνασκουμένων του και με την ίδια επιτυχία με αυτούς. 

     "Σχολείο" δεν είναι ένα άντρο δασκαλίστικης εμφυτεύσεως "παπαγαλισμού" σε ανοξυγόνωτα πλάσματα, αλλά η απέραντη Φύση που σε βοηθά να ανακαλύπτεις τον ίδιο τον εαυτό σου και να σε κάνει ευτυχισμένο με το οξυγόνο της! Και οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ"  και με τον Ακάδημο αλλά και με πολλούς άλλους όμοιούς του, αυτό το έχουμε πετύχει!

     Το ίδιο γοργή και δυναμική ήταν και η εβδομαδιαία Προπόνηση Σπαθασκίας η οποία ακολούθησε υπό την διεύθυνση του Πρωτεσίλαου ο οποίος καταφέρνει πάντα να κρατά το μάθημά του σε ένα υψηλό επίπεδο με ηρεμία και ρυθμό.

     Από αυτά τα δωρεάν (χάρη στην ευγενή προσφορά του Πρωτεσίλαου) μαθήματα προετοιμάζονται αλλά και συντηρούνται οι έφιππες σπαθιστικές δεξιότητες των μαθητών μας γι αυτό κι ενθαρρύνουμε την παρακολούθησή τους από όλους τους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ". 

     Και έχει αποδειχθεί, πια, από την εμπειρία της Ομάδος μας ότι μια Προπόνηση Τοξοβολίας έχει ως καλύτερο "επίλογό" της ένα μάθημα Σπαθασκίας για λόγους που θα χρειάζονταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να αναπτυχθούν.

     Όπως και στην προηγηθείσα  Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας έτσι κι εδώ η παρουσία του μικρού Αχιλλέως ήταν αισθητότατη αν και δεδομένη αφού αυτός ο ακούραστος και ικανότατος πιτσιρίκος είναι γιος δυο παθιασμένων αλογατάρηδων, μεγαλωμένος μέσα σε ένα εντελώς φυσιολογικό πλαίσιο που πάμπολλοι συνομίληκοί του (και όχι μόνον...) θα είχαν να ζηλέψουν. 

     Με τον Αχιλλέα να επιδίδεται σε ζεύξεις με τον Πρωτεσίλαο και τους υπολοίπους να βιώνουν τη γοητεία των ξιφισμών, αυτό το μάθημα άφησε την ωραία αίσθηση μιας ομαδικής ικανοποιήσεως που φάνηκε στα χαμόγελα όσων έλαβαν μέρος. 

     Και, βεβαίως, το χαμόγελο του Γεωργίου  επεσκίασε τους πάντες γνωστής ούσης της ...εξαρτήσεώς του από τα μαθήματα του Πρωτεσίλαου μη χάνοντας την ευκαιρία...

     ...να τα εφαρμόζει και ...εφίππως στο Ιππευτήριο όπου εξελίσσεται σε ...Μογγόλο, τουλάχιστον...!

     Αλλά και τα μαθήματα στο Ιππευτήριο (μιας και αναφερθήκαμε σε αυτό) υπήρξαν αρκετά ενδιαφέροντα με Έφιππη Τοξοβολία και πολλά άλλα...

     Όχι μόνον οι προχωρημένοι μαθητές μας αλλά και οι αρχάριοι, όπως η Μαριλένα μας, δείχνουν ότι σύντομα θα έχουμε πολυπρόσωπες εξετάσειςμιας κι ο Κωνσταντίνος μας με τον Μάριο εργάζονται εντατικά ώστε οι μαθητές τους να διαπιστευθούν.  

     Στο τέλος της ημερίδος, η "γλυκειά συμμορία" κατέληξε στην έδρα της Ομάδος για να ανανεώσουμε την υπόσχεσή μας να βρεθούμε όλοι μαζύ και στο τέλος της ερχόμενης εβδομάδος, τη φορά αυτή στη Κοιλάδα μας, στο Κορωπί, όπου θα διεξαχθούν όχι απλώς τα έφιππα μαθήματα αλλά και οι τακτικές Προπονήσεις στη Παραδοσιακή Τοξοβολία και στη Σπαθασκία εδάφους αφού το περιεχόμενο του προπονητικού μας προγράμματος το επόμενο Σάββατο περιλαμβάνει ιδιαίτερο ασκησιολόγιο μακρών αποστάσεων.