Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ
ΤΩΝ
"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"
ΣΤΟΝ ΑΓ. ΣΩΖΟΜΕΝΟ
ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Η βιωματική εκπαιδευτική διημερίδα στον Άγ. Σωζόμενο Κύπρου αποτελεί ένα από τα ωραιότερα "παρελθόντα" των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" φτάνοντας σε σημείο να ξεπεράσει κάθε προσδοκία! Αυτό το "παρελθόν" αποτελεί, ταυτοχρόνως και μία "αφετηρία μέλλοντος" διότι σηματοδοτεί την πρώτη "Απέλλα" των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" η οποία θα ακολουθηθεί από πολλές, ανάλογες, μελλοντικές. Kυρίως, αυτή η διοργάνωση υπήρξε και η πρώτη του είδους, ομαδική ιστορική αναπαράσταση , σε Ελληνικό έδαφος!
Βασικός συντελεστής της λαμπρής επιτυχίας αυτής της διοργανώσεως υπήρξε η 15χρονη Αρχηγός της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΥΠΡΟΥ" Αναστασία Φ. Φωτίου με τη συμπαράσταση των γονέων της Φωτίου και Ειρήνης, οι οποίοι στηρίζουν τις εξαιρετικές προσπάθειες του παιδιού τους αλλά και όλου του Παραρτήματός μας στη Κύπρο.
Ας σημειωθεί ότι η νεαρή Αναστασία Φ. Φωτίου, κατόπιν απαιτητικών εξετάσεων, αναδείχθηκε στη πρώτη διαπιστευμένη Εφιπποτοξότρια της Κύπρου και ανέλαβε όπως προβλέπεται και την Σχολή του τόπου της με απολύτως αξιοκρατικά κριτήρια, ασχέτως ηλικίας.
Στόχοι της βιωματικής διημερίδος μας.
Κύριος εκπαιδευτικός στόχος της συγκεκριμένης διημερίδος ήταν η εφιπποτοξοτική παιδαγωγική των Μελών της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" της Κύπρου, κάτι που δε σημαίνει, απλώς, μια μονοδρομική εισαγωγή σε ένα περιορισμένο αντικείμενο έφιππης πολεμικής τέχνης, αλλά σε μία ευρύτερη, ομαδικού και συνεργατικού πνεύματος των ατόμων μιας κοινότητος που επιδιώκουν την ψυχική και πνευματική αυτοβελτίωσή τους μέσα από διαδικασίες ψυχοπνευματικής ισορροπίας. Αυτό, άλλωστε, είναι και το πνεύμα των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" όπως προκύπτει από το Καταστατικό της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ".
Ακόμη, με αυτή τη βιωματική διημερίδα, επιδιώξαμε την εμπέδωση αισθήματος πλήρους αυτοπεποιθήσεως στην Αρχηγό της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" Κύπρου η οποία, ως παιδί, είναι ευνόητο ότι χρειάζεται ανάλογη ενίσχυση ώστε να προδιαγράφεται ακόμη ασφαλέστερος και επιτυχέστερος ο εκπαιδευτικός και διοικητικός της ρόλος, με την επιπρόσθετη δυσκολία ότι, λόγω τοπικής ιδιαιτερότητος, οι μαθητές της είναι, κυρίως, πολύ μικρής ηλικίας.
Επιπλέον, επιδιώξαμε να διεγείρουμε το αίσθημα αυτοσυντηρήσεως αλλά και την πολεμική αρετή των νεαρών Κυπρίων μαθητών της Σχολής μέσα σε ένα απολύτως φυσικό περιβαλλοντικό πλαίσιο ικανό να ηρεμήσει και να αναδείξει τις ατομικές ικανότητες των παιδιών τα οποία εξαναγκάζονται να λειτουργούν, δυστυχώς, σε ολοένα περισσότερο τεχνητές και αφύσικες συνθήκες καθημερινότητος.
Κυρίως, επιδιώξαμε να υπογραμμίσουμε στα Μέλη της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" της Κύπρου το προνόμιό μας ως φορέων Ελληνικών Παραδόσεων και δη εκείνων των γενναίων Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, αλλά και το χρέος μας να τις διαχειριζόμαστε με την σεμνότητα και τον σεβασμό που τους αρμόζουν. Αυτό, άλλωστε, αποτελεί και το πλαίσιο λειτουργίας των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" από την ίδρυσή τους.
Η παιδαγωγική του εγχειρήματός μας κινήθηκε επάνω στον "άξονα" της εξατομικευμένης "προσεγγίσεως" με την συνδυαστική παραδειγματική των φυσικών διδαγμάτων που μας παρέχουν όλα τα πλάσματα, ασχέτως ταξιδερμικής διακρίσεως, στη Φύση.
Διότι, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ", με "εφαλτήριο" την Έφιππη και την Παραδοσιακή Τοξοβολία, επιδιώκουμε να θέσουμε ουσιαστικά ζητήματα καθημερινής προβληματικής και να συντελέσουμε δραστικά στην υποβοήθηση ευρέσεως τρόπου αποτελεσματικής αυτοβελτιώσεως.
Επίσης, θελήσαμε να μεταφέρουμε στη Κυπριακή Σχολή μας τεχνογνωσία σχετική με το αντικείμενο της Παραδοσιακής Τοξοβολίας ώστε και αυτή η δραστηριότητα η οποία είναι καθοριστικώς ψυχωφελής να συνεχίσει να διεξάγεται με ασφάλεια, σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα για όλα τους τοπικούς μαθητές των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" της Κύπρου.
Επιπλέον, με την διοργάνωσή μας αυτή, επιδιώξαμε να ενισχύσουμε τις γνώσεις της Αρχηγού των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" Κύπρου στην ασφαλέστερη διαχείριση του ζωϊκού δυναμικού της Σχολής της ώστε και η ίδια και οι μαθητές της να μπορούν να το απολαύσουν καλύτερα.
Καταπιασμένοι με ένα αντικείμενο που εμπεριέχει κινδύνους καταφέρνουμε να τους αποφεύγουμε με συνεχή εμβάθυνση των γνώσεων και ικανοτήτων βελτιστοποιήσεως των παραμέτρων της Έφιππης και Παραδοσιακής Τοξοβολίας, ανά πάσα στιγμή, κυρίως, με την εφαρμογή συγκροτημένων εκπαιδευτικών προγραμμάτων των οποίων οι Αρχές είναι παραδεκτές από δύο διεθνώς κορυφαία συστήματα διδασκαλίας. Κι έτσι παρακάμπτουμε κάθε δυσάρεστο...
Η Κοινότητα "Μαθιάτη", η Έδρα της Σχολής.
Η έδρα της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" της Κύπρου βρίσκεται σε ένα πανέμορφο αλλά και ιστορικό σημείο της μεγαλονήσου, στη Κοινότητα "Μαθιάτη" σχεδόν στο κέντρο της Κύπρου και στο μέσο περίπου της αποστάσεως μεταξύ Λευκωσίας και Λάρνακος. Το ίδιο το ιστολόγιο του Κοινοτικού Συμβουλίου Μαθιάτη μας παρέχει πολλές σημαντικές πληροφορίες για τούτο τον πανέμορφο τόπο που φιλοξενεί ευγενικά τη Σχολή μας αλλά και φιλοξένησε ένα πολύ σημαντικό σκέλος της βιωματικής διημερίδος μας, όπως θα δούμε εν συνεχεία.
Με επίκεντρο της Κοινότητος ένα μνημειακό νερόμυλο (Αλακάτιο), ο Σταύλος της Σχολής μας ο οποίος τελεί υπό την ευγενή φροντίδα της τοπικής κοινοτικής Αρχής, αποτελεί παρέκταμά του, φιλοξενώντας τα ιπποειδή (Όνο και Ίππο) τα οποία, υποτίθεται, παλιότερα κινούσαν το μηχανισμό του Αλακατίου.
Όμορφες παραδόσεις και συμβολισμοί των Κυπρίων Αδελφών μας οι οποίοι δείχνουν να ξεπερνούν, όπου χρειάζεται, τις εκφυλιστικές αλλοιώσεις των μοντέρνων καιρών και να διαιωνίζουν, σε συρμώδεις καιρούς, την ομορφιά του τόπου τους.
Ο Πρόεδρος της Κοινότητος Μαθιάτη, κ. Θεόδωρος Κυριάκου Τσάτσος
τρίτος από δεξιά, μεταξύ του Αρχηγού Αρπάλυκου και της Αναστασίας Φ.Φωτίου
κοντά μας κατά την πρώτη ημέρα της διημερίδος μας.
Έτσι, με τη πολύτιμη συμπαράσταση του τοπικού Κοινοτικού Συμβουλίου και του Προέδρου του κ. Θεοδώρου Κυριάκου Τσάτσου, η Ομάδα μας μπορεί και δραστηριοποιείται με την γενναιόδωρη υποστήριξη της τοπικής Αρχής η οποία υποδέχθηκε με την ίδια "ζεστή καρδιά" και την εξ Αθηνών Αποστολή μας, παρέχοντας της άνετη φιλοξενία στο τοπικό Δημοτικό Σχολείο και ένα αξέχαστο δείπνο, για τα οποία τους είμαστε ευγνώμονες!
Ο Πρόεδρος της Κοινότητος Μαθιάτη, κ. Θεόδωρος Κυριάκου Τσάτσος
επιχειρεί, μαζύ μας, τόξευση με ασιατικό άνοιγμα χορδής
και άνετη τοξευτική στάση!
Τέλος, θα θέλαμε να εκφράσουμε την, ιδιαιτέρως, ευχάριστη έκπληξή μας μετά από την επαφή της φιλοξενίας μας στο Δημοτικό σχολείο του Μαθιάτη, όπου "ανταμώσαμε" ξανά το ανθρώπινο "πρόσωπο" του κλασικού παλιού Ελληνικού Σχολείου, με την ευταξία, την καθαριότητα και την εκπαιδευτική λειτουργικότητα ενός πνευματικού ιδρύματος χωρίς τη βαρβαρότητα της μεταμοντέρνας "αμερικανιάς" των καγκέλλων, των ρυπαρών "γκράφιτι", των σπασμένων εγκαταστάσεων που, δυστυχώς, χαρακτηρίζουν τα σύγχρονα ελλαδικά "σχολεία". Εδώ, στην Αίθουσα των Διδασκόντων όπου φιλοξενηθήκαμε με συγκίνηση ανακαλύψαμε και τον 12ο τόμο της "ΔΟΜΗΣ" να αναφέρεται (όπως και πολλές άλλες πηγές) στον πρόγονο του Ιδρυτή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" ο οποίος πιστώνεται με την πρώτη απελέυθέρωση Ελληνικού εδάφους από τον Οθωμανικό ζυγό, πολύ προ της εκρήξεως της επαναστάσεως του 1821! Ευχάριστο, λίγο πριν κοιμηθείς σε μια γωνιά της Κύπρου η Ιστορία να σου θυμίζει την εποποιία ενός Προγόνου ο οποίος κι εκείνος έφερε την ιδιότητα του Έλληνος Στρατιώτη και, μάλιστα, με τη συγκροτημένη πολιτική σκέψη περί την κοινοτική αυτοδιοίκηση!
Εύγε στους δασκάλους που δε προλάβαμε να γνωρίσουμε, εύγε και στη Κοινότητα Μαθιάτη για ένα υποδειγματικό διδασκαλείο ψυχών!
Τα μέλη της Ελληνικής Αποστολής στο προαύλιο χώρο του Σχολείου όπου φιλοξενήθηκαν.
Ο χάρτης της περιοχής
«Αυτοί» οι Έλληνες Στρατιώτες
Ανατρέχοντας στο ΙΑ’ κεφάλαιο των «ΕΛΛΗΝΩΝ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΔΥΣΕΙ» του Κ. Σάθα διαβάζουμε: «Από της Βαλτικής μέχρι του
Ατλαντικού και των Πυρηναίων και Άλπεων απαντώσιν ευδιάκριτα ίχνη της διαβάσεως
των Ελλήνων ιππέων’».
Επίσης, σε αρκετά σημεία του ως άνω
αναφορικού έργου (κεφ. Β’, Ε’, Ι’ κλπ) ο Κ. Σάθας αναφέρεται λεπτομερώς στην
παρουσία των Ελλήνων Στρατιωτών στην Κύπρο. Από την «χαρτογράφηση», λοιπόν, της
δράσεως των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, αλλά και εκ πολλών ακόμη
ιστορικών πηγών, επάγεται και η βεβαιότητα των διαδραστικών επιδράσεών τους με
τους Μαγυάρους.
Άλλωστε, είναι γνωστοί οι δεσμοί Ούγγρων
και Βυζαντινών πριν από την αρχή της δεύτερης (μ.χ.χ.) χιλιετίας και ήδη από
την εποχή του βυζαντινού αυτοκράτορος Ιωάννη
Β’ Κομνηνού (13 Σεπτεμβρίου 1087 - 8 Απριλίου 1143) ο οποίος, στη δεκαετία
1131-1141, πέτυχε πολύ καλές και σταθερές σχέσεις με την, τότε, νεοσύστατη
αυτοκρατορία των Ούγγρων.
aaaaaaaaa.jpg)
Αυτές τις ιδιαίτερες σχέσεις επιβεβαιώνει
και το εθνικό σύμβολο των Ούγγρων, η «Αγία Κορώνα» ή «Κορώνα του Αγίου Στεφάνου»,
καθιερωμένη από τον 12ο αιώνα, της οποίας το κάτω ήμισυ, η κυκλική
βάση, καλείται «Ελληνικό Στέμμα» και το
άνω ήμισυ, σταυροθόλιο, καλείται «Λατινικό Στέμμα».
aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.jpg)
Τέλος, στο Ε’ κεφάλαιο του, ως άνω,
βιβλίου του ο Κ. Σάθας σημειώνει: «Και οι Βυζαντινοί όμως είχον τάγματα
στρατιωτικών καλογήρων, εφίππων μάλιστα, τους οποίους περιγράφει ούτως ο
Ευστάθιος Θεσσαλονίκης: ‘Ω του των Μελαγχλαίνων τούδε φουσάτου εώ τους ψιλούς
και πεζεταίρους’ αλλ’ ω των ιππικωτάτων μοναχών, των ου παραπολύ Κενταύρων, ων
εκείνο και μόνον θαυμάζειν άξιον, ως οι μηδέποτε εις όνον γουν αναβεβλημένοι,
δεξιοί τας ιππικάς εξελίξεις μετά την κουράν αναβεβήκασι, δαιμονοφόρητον
ιππασίαν ταύτην δεδιδαγμένοι. Προς γαρ τοις άλλοις ουδέ ημιόνοις εθέλουσι
χράσθαι, αλλά δι’ ίππων ευγενών
κατορχείσθαι πραγματεύονται και αυτών ωκυπόδων και δρομάδων, ως εξανεμούσθαι
εις τάχος, ει που διώκειν ή φεύγειν δεήσει. Βαρύνουσι δε και την δεξιάν κορύνες
οι βριαρόχειρες, και ει τις αυτοίς εμπελάσει μισούμενος καταφέρουσιν αφορήτοις,
και συντρίβοντες τον πληγέντα, είτα καυχώνται ως γενναίοι και παλαμναίοι
πεπλασμένοι. Πολλοί δε των τοιούτων και τοξοφορούσι και αφιάσι βέλη, και
εντυχόντες ανακαγχάζουσι’».
«Αυτοί», λοιπόν, οι Έλληνες Στρατιώτες,
δηλαδή, εμείς, οι σημερινοί «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» στον Αγ. Σωζόμενο, μεταφέρουμε
την εικόνα, αλλά την ουσία ελπίζουμε, των αναγεννησιακών Προγόνων μας, όντες
στο τόπο όπου εκείνοι βρέθηκαν, με την «εικόνα» εκείνων των με τους Μαγυάρους
σχετιζομένων, εκ των «μελαγχλαίνων στρατοκαλογήρων» καταγομένους, έφιπποι και
τοξοφόροι.
Και για όποιον αναρωτηθεί γιατί επιλέξαμε
μία «εικόνα» σχετιζόμενη με τους Μαγυάρους η απάντηση είναι ευνόητη: οι «ΕΛΛΗΝΕΣ
ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» ως Ομάδα, έλκουν την καταγωγή από τον Μαγυάρικο Οργανισμό “Kassai” στον οποίο εκπαιδεύθηκε ο Ιδρυτής της και τον οποίο ο ίδιος εξεπροσώπησε
στην Ελλάδα επί έξι χρόνια, πριν η Ομάδα εξελιχθεί σε αμιγώς Ελληνική.
Η εφαρμογή του βιωματικού εγχειρήματος.
Η άμεση γνωριμία μας και η διαμόρφωση κανόνων αμοιβαίας εξοικειώσεως και ομαλής επικοινωνίας με τους μαθητές των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" της Κύπρου ήταν το πρώτο μέλημά μας και σ΄ αυτό καθοριστικός παράγων υπήρξε η συμβολή της Αρχηγού Αναστασίας Φ. Φωτίου η οποία έδειξε ότι, ήδη, έχει θεμελιώσει ιδανική σχέση μαζύ τους.
Παρά τις συμπεριφορικές δυσκολίες που συνεπάγονται οι μικρές ηλικίες των μαθητών, διαπιστώσαμε ότι όλα τα παιδιά με νοημοσύνη κατά πολύ ανώτερη του μέσου, δε δυσκολεύθηκαν καθόλου να συλλάβουν τάχιστα τα "μηνύματα" ασφαλείας, τάξεως, πειθαρχίας και συνεργατικότητος που προϋποθέτει το, πράγματι απαιτητικό, σύστημά μας. Ομολογουμένως, την ίδια θετική διαπίστωση για το αντιληπτικό επίπεδο των παιδιών της Κύπρου είχαμε εξαγάγει και απ' όλες τις προηγούμενες εφιπποτοξοτικές δραστηριότητές μας σε τούτη την ακριτική Ελληνική κοινωνία.
Με ένα καθημερινό πρόγραμμα που άρχιζε με τη "ομογενοποίηση" των μελών της μικρής μας κοινότητος γύρω από τον συμβολισμό της "κοινής εστίας", όπως ακριβώς στις αρχέγονες πολεμικές νομαδικές κοινωνίες, ήταν φυσικό όλοι να χαιρόμαστε την παρουσία όλων, χωρίς ανταγωνιστικότητες και εγωκεντρικές εκτροπές.
Η δική μας παραδοσιοκρατία με την επιμονή, χωρίς καμία εμμονή, στις δικές μας ενάρετες πολεμικές Αξίες, αλλά και με την ευγένεια της ανοχής του διαφορετικού "άλλου" δείχνει να προάγει το κοινοτικό πνεύμα εξομαλύνοντας κάθε αντίθεση συνυπάρξεως και συμβιώσεως.
.JPG)
Στο πεδίο βολής η Παραδοσιακή Τοξοβολία βοήθησε ώστε οι μαθητές, πέραν της συγκεκριμένης δεξιότητος, να βοηθηθούν στην επίτευξη εσωτερικής γαλήνης, αυτοσυγκεντρώσεως και ευρύτερης στοχαστικής "θεάσεως", με τον Αρπάλυκο, την Αναστασία και τον Ιφικράτη να δράττονται κάθε ευκαιρίας ώστε να ανατάσσουν συνεχώς τη σκέψη των μαθητών προς τη σωστή κατεύθυνση.
Όλη η διαδικασία του προπονητικού περιεχομένου στο Μαθιάτη, δεν ήταν παρά η εισαγωγική προετοιμασία των μαθητών ώστε να ανταπεξέλθουν με ασφάλεια και ωφέλεια στα όσα θα επακολουθούσαν στον Άγ. Σωζόμενο. Διότι, σύμφωνα με τη προσχεδίαση της εξορμήσεώς μας στο υπέροχο μεσαιωνικό χωριό, εκεί οι μαθητές μας θα έρχονταν σε μία πρώτη επαφή με το πνεύμα πολέμου των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, πάντοτε, μέσα απ΄ το "μονοπάτι" του παιγνιδιού και χωρίς καμία "δασκαλίστικη" μεθόδευση.
Στο ενδιάμεσο διάλειμμα και πριν αναχωρήσουμε για τον Άγ. Σωζόμενο, δεν παραλείψαμε να ασχοληθούμε και με την "παιδαγωγική" του Ίππου της Σχολής, μιας νεαρής φοράδας με αρκετή ενέργεια (παιδί κι αυτή, άλλωστε...) που χρειάζονταν να ηρεμήσει κι ο Αρπάλυκος υπήρξε για άλλη μια φορά ο ιδανικός "χειραγωγός".
Βεβαίως, η "μασκώτ" του Σταύλου είναι ο ...Αχιλλέας, ο πανέμορφος Όνος με την αρχηγική συμπεριφορά και τη φωνή που ξεσηκώνει ολόκληρη τη Κοινότητα έτσι και νοιώσει ότι του παίρνουν από δίπλα τη μικρή φοραδούλα.
Και, αυτός ο ταπεινός πλην πανέμορφος γαϊδαράκος κέρδισε αμέσως όχι μόνον την προσοχή αλλά και την αγάπη μας!
Προετοιμασμένοι, λοιπόν, οι μαθητές μας από τον Μαθιάτη, βρέθηκαν το μεσημέρι στον υποβλητικό κι έρημο Άγ. Σωζόμενο για τη συνέχιση του προγράμματος της πρώτης ημέρας αυτής της βιωματικής διημερίδος.
"Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί..."
Εδώ το "ζητούμενο" υπήρξε να εισαχθούν οι μαθητές μας στο πνεύμα του "ευφυώς αγωνίζεσθαι" το οποίο χαρακτήριζε το μαχητικό πνεύμα των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως. "Αγωνίζεσθαι" διότι η ζωή είναι αγώνας και "ευφυώς" διότι όταν ένας αγώνας δεν είναι ευφυής παραμένει καταδικασμένος σε αναποτελεσματικότητα. Οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" επιμένουμε σε έναν υπέρ του Πολιτισμού αγώνα στον οποίο υποχρεούται ο άνω θρώσκων (Άνθρωπος) διασφαλίζοντας a priori όλες τις προϋποθέσεις (δράση και ευφυία) για την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών μας και αυτό, ακριβώς, μεταδίδουμε στα Μέλη μας.
.jpg)
Με δεκτικούς, πλέον, τους μαθητές μας στη λήψη οδηγιών ενός παιγνιδιού που άρχισε να λαβαίνει οργιώδεις διαστάσεις στη παιδική φαντασία, κατευθύναμε τούτα τα ευφυέστατα πλάσματα στη κατανόηση της λογικής της "ενέδρας" που, όπως και για τους Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως, έτσι και για κάθε μαχόμενο κάθε εποχής, αποτελεί τον "καμβά" κάθε αγώνος.
.JPG)
Χωρίσαμε σε δυο ομάδες τους παρισταμένους, στους Εκπαιδευτές και στα παιδιά στέλνοντας τους πρώτους να κρυφτούν και τα παιδιά να τους "ανακαλύψουν".
Εξηγήσαμε τους "κανόνες" που προσομοιάζουν με τους κανόνες μιας μάχης και αποσαφηνίσαμε το πλαίσιο του "ευφυώς μάχεσθαι" με τα πλεονεκτήματα του αιφνιδιασμού.
Όταν στείλαμε τα παιδιά να ανακαλύψουν τους Εκπαιδευτές αποτολμήσαμε ένα "ρίσκο" επιτρέποντάς τους να κινηθούν με τα τόξα και τα βέλη ανά χείρας μέσα στα χαλάσματα, τα πνιγμένα στη ψηλή βλάστηση με όσους κινδύνους κι αν αυτή έκρυβε.
Το κάναμε για να οδηγήσουμε τη σκέψη των παιδιών ακόμη περισσότερο προς την αδήριτη αναγκαιότητα της αυτοσυντηρήσεως, βέβαιοι όντες ότι από την ήδη αποκτηθείσα προηγούμενη εμπειρία στο πεδίο βολής είχαν επαρκώς κατανοήσει πολλά αποτρεπτικά του κινδύνου και, πράγματι, δεν είχαμε πέσει έξω.
Τα παιδιά κινήθηκαν με τη σιγουριά του υπνοβάτη με "επικίνδυνα" όπλα ανά χείρας μέσα σε ένα αρκούντως επικίνδυνο "τερέν" χωρίς κανένα πρόβλημα! Κανένα "μάτι" δε ...βγήκε από τα βέλη, κανένα τόξο δε τραυμάτισε τα παιδικά σώματα, αντιθέτως, ο ενθουσιασμός και τα γέλια των μικρών μαθητών αντηχούσαν σε όλο το έρημο χωριό και αυτός ήταν και ο λόγος που ...απέτυχαν!
Και εδώ προέκυψε και το δίδαγμα της ημέρας για τα παιδιά ώστε να το "πάρουν" μαζύ τους για την επόμενη ημέρα που το παιγνίδι θα συνεχίζονταν με αντίστροφους ρόλους: ο ενθουσιασμός θα πρέπει να φυλάσσεται για το τέλος κάθε εγχειρήματος μέχρι το πέρας του οποίου θα πρέπει να κυριαρχεί η αδιάσπαστη προσήλωση στον Αντικειμενικό Σκοπό η οποία άγει στο "γελάει καλά όποιος γελάει τελευταίος" και αυτό, όπως απέδειξε η επόμενη ημέρα, τα παιδιά μας το κατάλαβαν επακριβώς!
Νωρίς το πρωί της επόμενης ημέρας, παρά τα όσα κοπιαστικά προηγήθηκαν, ξυπνήσαμε ανάλαφροι μέσα στη ζεστή αίθουσα του Κοινοτικού Δημοτικού Σχολείου όπου διανυκτερεύσαμε, φιλοξενούμενοι. Μελετήσαμε τον πολύ αναλυτικό χάρτη της Κοινότητος Μαθιάτη και αποφασίσαμε να περιηγηθούμε το χωριό ως την ώρα (07:00) που είχε ορισθεί η έναρξη του ημερήσιου προγράμματος. Έτσι πήραμε τους ήσυχους δρόμους με τα παραδοσιακά κτίσματα και μνημεία.
Το ενδιαφέρον μας για την τοπική αρχιτεκτονική "ανέβασε" τον Αρπάλυκο και τον Ιφικράτη ως το κλιμακοστάσιο του (προφανώς) μιναρέ του Οθωμανικού τζαμιού του χωριού για να συνεχίσουμε κατόπιν ως τον Ναό της Αγ. παρασκευής αλλά και σε πολλά άλλα σημεία του όμορφου Μαθιάτη.
Όμως, η ώρα περνά γρήγορα και η ώρα ενάρξεως του προγράμματος ήταν κοντά...
.JPG)
Και η δεύτερη ημέρα "ξεκίνησε" γύρω από την εστία που με τη φροντίδα του Φώτη και της Ειρήνης άρχισε να πυρώνει από νωρίς ώστε να τροφοδοτήσει με "καύσιμα" τους πολύστροφους κινητήρες των μικρών μαθητών μας!
Από το πρόγευμα, ασφαλώς, δεν απουσίασε και ο τετράποδος αγαπημένος μας Αχιλλέας ο οποίος προτίμησε να τον ταίσουν στο στόμα ο Αρπάλυκος και ο Ιφικράτης μία γευστική κυπριακή μελόπιτα.
Κατόπιν, όλοι στο μονοπάτι για το πεδίο βολής με τα ενθουσιασμένα παιδιά να προπορεύονται ανυπομονώντας να ξεκινήσουν την Προπόνηση της Παραδοσιακής Τοξοβολίας, προχωρώντας, τη φορά αυτή, σε τοξεύσεις μεγαλύτερων αποστάσεων.
Στο φυσικό κρησφύγετο που κατασκεύασαν ο Φώτης και τα παιδιά πριν ξεκινήσει η διημερίδα, μια σύντομη ενημέρωση για όλους πριν αρχίσει η Προπόνηση. Η σαφήνεια των κατευθυντήριων "γραμμών" είναι απαραίτητη εγγύηση ασφαλείας και επιτυχούς ωφελείας του προπονητικού προγράμματος και οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" δε παραλείπουμε το παραμικρό.
Η απαραίτητη προθέρμανση τηρείται και στο Σχολείο των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" της Κύπρου διασφαλίζοντας την ωφελιμότητα της κυρίως Προπονήσεως που ακολουθεί, όπως ακριβώς εφαρμόζουμε και στη Σχολή των Αθηνών.
Ο Αρπάλυκος ασχολήθηκε και πάλι με την Αρχηγό της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" Κύπρου Αναστασία Φ. Φωτίου στην οποία δίδαξε τοξεύσεις μακρών αποστάσεων σε διάφορες στάσεις.
Στη Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" της Κύπρου, όμως, ασκούνται και μεγαλύτεροι, δίνοντας ωραία τοξευτική "εικόνα" με αρκετή ευστοχία.
Γενικώς, φαίνεται ότι σ' αυτό το νησί οι ικανότητες των κατοίκων του είναι αξιοπρόσεκτες και σε παραδοσιακές πολεμικές τέχνες όπως διαπιστώσαμε και πάλι, κατά την εδώ παραμονή και επαφή μας με Κυπρίους.
Ο αδιάψευστος μάρτυρας που λέγεται "στόχος" στο τέλος και αυτής της Προπονήσεως μας έδωσε αρκετές αποδείξεις για την υψηλή στοχαστική αντίληψη όλων των Μελών της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" της Κύπρου σε σημείο μάλιστα που ο Αρχηγός της Ομάδος μας να θεωρεί ότι η Αρχηγός της σύντομα θα μπορέσει να λάβει μέρος σε διεθνείς αγώνες.
Μετά την ομαδική Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας ο Αρπάλυκος θεώρησε καλό αντί αναπαύσεως να συραγωγήσει τη νεαρή και γεμάτη ενέργεια φοραδούλα μας σε τόπο ...χλοερό αλλά καθόλου "αναπαύσεως", κυριολεκτικώς μέσα σε ένα καταπράσινο και παχύτατο φρέσκο χόρτο, σκέτο πειρασμό, ενώ από μακριά ο γαϊδαράκος Αχιλλέας ξεσήκωνε τη Κοινότητα του Μαθιάτη με τα γοερά γκαρίσματά του μη δεχόμενος την απομάκρυνση της ...καλής του!
Και για να είμαστε ειλικρινείς, παράλληλα με τη φοραδούλα κι εμείς χαιρόμασταν το ίδιο ψηλό και καταπράσινο χορτάρι σ' ετούτη την ευλογημένη εύφορη γη του Μαθιάτη αδιαφορώντας για τις δροσοσταλίδες που νότιζαν το επινώτιό μας. Ήταν αυτό που λέμε "χαρά θεού" ό,τι νοιώθαμε στη γη της Κύπρου!
Κι ενώ ο γαϊδαράκος συνέχιζε με τη στεντόρεια φωνή να προκαλεί σε όλη τη Κοινότητα μεγαλύτερη αναστάτωση από τις ...σειρήνες της τουρκικής εισβολής, ο Αρπάλυκος συραγωγούσε με αυτοπεποίθηση τη φοραδούλα ώσπου, τελικώς εκείνη προτίμησε να επιστρέψει στην αγκαλιά του αγαπημένου της Αχιλλέα με έναν περήφανο και ρυθμικό καλπασμό. Συμβαίνουν κι αυτά...
Μετά ταύτα, ένας σύντομος καφές στο κοινοτικό καφενείο στους τοίχους του οποίου οι Ήρωες της Ε.Ο.Κ.Α. μας υπενθύμιζαν ότι πολύ πιο πάνω από τα γήινα, οι ιερές "παρακαταθήκες" υπαγορεύουν αέναο σεβασμό!
Αμέσως μετά η ομαδική μας μεταφορά στον Άγ. Σωζόμενο για την συνέχιση του προγράμματός μας από το σημείο που αφήσαμε την προηγούμενη ημέρα.
Η γραφική φιγούρα του Στρατιώτη - Αρπάλυκου και πάλι έδωσε ζωή, με τη "πινελιά" της, στο εγκαταλελειμμένο μεσαιωνικό τοπίο!
Σε λίγο, οι σελίδες των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΔΥΣΕΙ" του Κωνσταντίνου Σάθα θα ξαναζωντάνευαν το βασικό μήνυμά τους για τη σημασία του στρατηγήματος της "χωσιάς" στους μικρούς μαθητές μας με τη μορφή ενός συναρπαστικού παιγνιδιού.
Αρκετά "ζεσταμένοι" οι νεαροί απόγονοι των γενναίων Ελλήνων Στρατιωτών, ακριβώς εκεί που οι πρόγονοί τους "περπάτησαν" και έδρασαν, ετοιμάστηκαν για τη συνέχιση του παιγνιδιού τους μέσα από το οποίο θα "υποψιάζονταν" έναν βασικό κανόνα πολέμου και ζωής, το "ευφυώς μάχεσθαι" διότι "...όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει"!
Και η "μάχη" σε λίγο θα άρχιζε ανάμεσα από τα ερείπια ενός ιστορικού παρελθόντος με φορτίσεις απερίγραπτες για μία απλή "πέννα"...
Οι δυο ομάδες και πάλι χωρίστηκαν με τα παιδιά να κρύβονται τη φορά αυτή και τους Εκπαιδευτές να κινήσουν για να τα εντοπίσουν.
Τα ίδια ρίσκα, ο ίδιος ενθουσιασμός και τα ίδια, ίσως και πιο έντονα, παιδικά γέλια στο έρημο χωριό του Αγ. Σωζομένου με ενεδρεύοντες και καλυπτόμενους σε μία κινητική αντιπαράθεση με πολλά ευτράπελα αλλά, κυρίως, διδάγματα τα οποία δεν εξαντλούνται στο πεδίο της μάχης αλλά διατηρούν τη σημασία τους και στη καθημερινότητα του ειρηνικού βίου.
Κυρίως η ίδια αντιληπτική ωφέλεια για το vade mecum του πολέμου που είναι το ίδιο και στη ζωή, αυτό το "ευφυώς μάχεσθαι" που είθε οι Άνθρωποι να το κατανοούν εγκαίρως κι απ΄ ό,τι φάνηκε οι μαθητές μας, συντομότατα, έδειξαν ότι μπορούν να το κατανοήσουν!
Όταν τα τρεχαλητά τέλειωσαν μαζύ με το παιγνίδι, όλοι αποσυρθήκαμε στο εσωτερικό του φιλόξενου παλιού ξωκλησιού του Αγ. Σωζομένου για να ανασκοπήσουμε τα όσα διαδραματίσθηκαν και να εξαγάγουμε τα συμπεράσματά μας. Ένας "Κύκλος" όπως τον λέμε εμείς στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" και που αποτελεί τον συνδετικό "κρίκο" καλής ...κἀγαθής επικοινωνίας των Μελών της Ομάδος μας, παρέχοντάς μας την δυνατότητα μιας κατά πρόσωπο επαφής και επιλύσεως κάθε ζητήματος που μπορεί να διαμεσολαβήσει ανάμεσά μας. Στόχος αυτού του "Κύκλου" ήταν, μεν, η ανασκόπηση του παιγνιδιού αλλά και η,δε, άσκηση των νεαρών μαθητών μας στο δημόσιο λόγο με την άσκηση στην υπομονητική ακρόαση του εισηγητή και την εύστοχη αγορητική τοποθέτηση, κάτι που ίσως ακούγεται υπερβολικό αναφερόμενοι σε τόσο μικρά παιδιά ...κι όμως!
Με απόλυτη ευταξία και αυτοσυγκέντρωση, οι νεαροί μαθητές μας, όχι μόνον άκουσαν προσεκτικά τον εισηγητή να τους μιλά για τους Έλληνες Στρατιώτες, τις τακτικές τους και την σημασία της "χωσιάς" (ή, ενέδρας) αλλά αιφνιδιαστήκαμε από τον μικρό Γρηγόρη να μας υπενθυμίζει ότι οι Κύπριοι χρησιμοποιούν ακόμη τη λέξη "χώστρα", εννοώντας τη μεσαιωνική "χωσιά" από την οποία λέξη κατάγεται ως και η ονομασία των Ουσάρων! Και το σημαντικό ήταν ότι με το σημερινό παιγνίδι απεδείχθη ότι οι νεαροί μαθητές αξιοποίησαν όλα τα διδάγματα της προηγούμενης ημέρας ώστε σήμερα να έχουν εντοπίσει αυτοί πρώτοι τους Εκπαιδευτές τους αναδεικνυόμενοι σε νικητές του πολεμικού παιγνιδιού! «Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες…» Υπήρξε πραγματική απόλαυση η εικόνα όλων αυτών των μικρών παιδιών να παρακολουθούν και να αποκρίνονται τόσο κόσμια και τόσο ευφυώς στις διαλεκτικές απαιτήσεις αυτής της ανασκοπήσεως που θεωρήσαμε μεγάλη παράλειψή μας τη μη πρόβλεψη βιντεοσκοπικής απαθανατίσεως της "συνάξεως".
Η συνέχεια μας βρήκε σε μία τοξευτική ομαδική εξάσκηση επί στόχου τοξοθυρίδος αξιοποιώντας τα τοπικά δεδομένα των ερειπίων του Αγ. Σωζομένου. Με την σοφή επιλογή του Αρπάλυκου, τηρουμένων πάντοτε των όρων ασφαλείας, μία οπή σε έναν από τους απομένοντες πλινθόκτιστους τοίχους ενός ερειπωμένου κτίσματος έπαιξε τον ρόλο της τοξοθυρίδος μέσα από την οποία οι μαθητές μας θα έπρεπε να στείλουν τα βέλη τους πλήττοντας τον εχθρό, όπως συνέβαινε και στους χρόνους των Ελλήνων Στρατιωτών.
Από την άλλη πλευρά της οπής, ο ...πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Φώτης θα κινούσε μία ...σκούπα, προσομοιώνοντας τον στόχο στα ανακλαστικά των νεαρών Τοξοτών μας.
Μεθοδικά, όπως πάντοτε, ο Αρπάλυκος έδωσε τις απαραίτητες οδηγίες προς όλους και η τόξευση άρχισε με μεγάλο κέφι των συμμετεχόντων.
Η τόξευση επί στόχου τοξοθυρίδος και πάλι ενθουσίασε τα παιδιά μας αλλά και τους μεγαλύτερους φέρνοντας όλους πιο "κοντά" στη πολεμική Τοξοβολία των χρόνων του ιστορικού μας προτύπου.
Αρκετή ώρα κράτησε και αυτή η άσκηση μέχρι σχεδόν τη δύση του ηλίου κι ενώ όλη τη μέρα ήμασταν σε εργώδη κίνηση δεν είχαμε καταλάβει πόσες χαρούμενες ώρες κύλησαν παρέα με αυτά τα θαυμάσια Κυπριωτόπουλα και το ...εφιπποτοξοτικό μας αντικείμενο στη δύση και της δεύτερης ημέρας της διημερίδος μας.
Το βράδυ, στο υπέροχο δείπνο που μας παρέθεσαν στο σπίτι τους οι Γονείς της Αρχηγού της Κυπριακής Σχολής Αναστασίας, ήταν η σειρά του Ιφικράτη να μας εκπλήξει όταν η νεαρή οικοδέσποινα του παρεχώρησε ευγενώς το πιάνο της κι εκείνος πλημμύρισε τον όμορφο χώρο με θαυμάσιες μελωδίες υπό το βλέμμα θαυμασμού του Αρχηγού μας Αρπάλυκου! Άλλωστε οι πολεμιστές μιας "εποχής" ήσαν και ξακουστοί ...τροβαδούροι και η Ομάδα των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" συνεχίζει τις ευγενείς παραδόσεις του παρελθόντος!
.JPG)
Την επόμενη, αποχαιρετιστήρια, ημέρα, ο Αρχηγός της Ομάδος μας Αρπάλυκος δε παρέλειψε να αξιολογήσει Ίππους σε έναν ακόμη Όμιλο ο οποίος παρέχει την δυνατότητα ιππεύσεως στους μαθητές της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" Κύπρου. Δε θα μπορούσε, άλλωστε να αναχωρήσει από το πανέμορφο νησί αν δεν ήταν βέβαιος ότι "πίσω" του άφηνε τα πάντα εν τάξει!
Όλα όσα κατορθώθηκαν σε αυτή τη βιωματική εκπαιδευτική διημερίδα μας οφείλονται στους μαθητές της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" Κύπρου, στην Αρχηγό της Αναστασία Φ. Φωτίου και, κυρίως, στον πατέρα της Φώτη Φωτίου ο οποίος με την ανεκτίμητη συμπαράσταση του τοπικού Κοινοτικού Συμβουλίου και του Προέδρου του κ. Θεοδώρου Κυριάκου Τσάτσου, προετοίμασαν τα όσα αναγκαία για την επιτυχία της διημερίδος και μας φιλοξένησαν με τον πιο εγκάρδιο τρόπο. Τους είμαστε ευγνώμονες από ψυχής, ευχόμενοι "Πάντα τέτοια!"
Σ' αυτό το αξέχαστο ταξίδι ταξιδέψαμε συμβολικά με τις ενδυμασίες της εποχής του ιστορικού μας προτύπου και με ένα αυθεντικό δισάκι εκείνων των χρόνων θέλοντας να το ξαναφέρουμε εκεί όπου κάποτε, πιθανόν, να είχε ξαναβρεθεί! Στον έλεγχο χειραποσκευών του αερολιμένος της Λάρνακος οι υπάλληλοι ξαφνιάστηκαν με την εμφάνισή μας και όταν είδαν αυτό το δισάκι μαζεύτηκαν γύρω μας για να μας ρωτήσουν γι αυτό, για την προέλευση, την "ηλικία" και τη ...χρηματική αξία του. Τους απαντήσαμε σιβυλλικά ότι ταξιδεύουμε μ' αυτό για πολλούς αιώνες και ότι ποτέ δε συναντήσαμε τον τεχνίτη του για περισσότερες λεπτομέρειες... Μας απάντησαν ότι το βρίσκουν πάρα πολύ όμορφο και μας ευχήθηκαν καλή πτήση! Στην απογείωση, όμως, το αεροπλάνο έδειχνε να αγωνιά να απογειωθεί σα να μετέφερε κάποιο πολύ μεγάλο φορτίο, παρά το ότι αυτό το δισάκι δεν περιείχε παρά μόνο τα ταξιδιωτικά μας έγγραφα! Τότε καταλάβαμε ότι εκτός από αυτά, σ΄ εκείνο το δισάκι μεταφέραμε απίστευτες και πανέμορφες εμπειρίες από τις δυο μέρες στο νησί της Αφροδίτης, εμπειρίες τόσο ωραίες και τόσες πολλές που θα ήταν αδύνατον να μεταφερθούν σε οποιανδήποτε άλλη "αποσκευή" εκτός από κείνο το παμπάλαιο δισάκι...
Καθώς οι οξυκόρυφες αψίδες του καθεδρικού του Αγίου Μάμα στον Άγ. Σωζόμενο ξεμάκραιναν πίσω από φινιστρίνι του αεροπλάνου μας και τα νερά της Μεσογείου παίρναν τη θέση τους, συνεχίζαμε να ακούμε τις φωνές των μικρών μαθητών της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" της Κύπρου ανάμικτες με τις κλαγγές των όπλων και τις ιαχές μάχης των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως... Κι ήταν τόσο όμορφα...!
