ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ

ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

     Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» μετά από έρευνα του Προέδρου της και του προσώπου που επανεισήγαγε τόσο την Έφιππη, όσο και την Παραδοσιακή Τοξοβολία στη σύγχρονη Ελλάδα,  λαμβάνουσα υπ΄ όψη την διεθνώς ακολουθούμενη τακτική της καθιερώσεως «εθνικών στόχων» κατά την εφαρμογή της, κατά τόπους, Παραδοσιακής Τοξοβολίας, εκθέτει τα παρακάτω:

     Από την βαθειά αρχαιότητα έως και την ανακάλυψη της πυρίτιδος το Τόξο  «μονοπώλησε» την αποκλειστικότητα της εκηβόλου αναμετρήσεως τόσο σε πολέμους (με τον εχθρό) όσο και στην ειρήνη (με το θήραμα).

     

     Καθ’  όλη αυτή τη χρονική έκταση ο τοξότης αντιμετώπισε όχι μόνον πολυποίκιλους στόχους αλλά και ανέπτυξε, ομοίως, πάμπολλες τεχνικές εξασκήσεως ώστε να καταφέρνει να χειρίζεται αποτελεσματικά το Τόξο του.

     Σε κάθε περίπτωση οι τεχνικές εξασκήσεως των τοξοτών ανά τους αιώνες συμβάδιζαν με τα ιδιοσυστασιακά βιώματά τους και τα ιστορικά δεδομένα των περιοχών δράσεώς τους. Θα άξιζε, λοιπόν, κάθε λαός να μελετήσει και να τεκμηριώσει ιστορικώς τον στόχο ή τους στόχους που τον αντιπροσωπεύουν και τον χαρακτηρίζουν στην Παραδοσιακή Τοξοβολία ώστε και μέσα από αυτή την σημαντική παράμετρο να διαφανεί ακόμη ευκρινέστερος ο ιδιαίτερος χαρακτήρας και η πολιτισμική διαφορετικότητα ενός εκάστου λαού μέσα στο ωραίο φάσμα του Κόσμου.

     Στην Ελλάδα, η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» μελέτησε επί μακρόν την υπόθεση του αντιπροσωπευτικού στόχου που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τους Έλληνες και κατέληξε σε δύο, ιστορικώς, τεκμηριωμένα σχήματα αντιπροσωπευτικών στόχων Παραδοσιακής Τοξοβολίας:  (α) το σχήμα στόχου άνευ …σχήματος και, (β) την μεσαιωνική τοξοθυρίδα.

Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΤΟΞΕΥΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ

  

   

     Για τον Όμηρο και τους Έλληνες η εσωτερικότητα του Κόσμου αλλά και της «Τοξικής» (Τοξοβολίας) δεν ήταν καθόλου άγνωστη και η επίκληση της τοξεύσεως του Οδυσσέως δεν αποτελεί παρά υπογράμμιση αυτής της βασικής παραμέτρου η οποία υπήρξε και ο γόνιμος «αγρός» της ερμητικής φιλοσοφίας.

     Κατά την Τόξευση του Οδυσσέως ο Όμηρος μας εισάγει στη θέαση του αθέατου και στην επαισθητή αντίληψή του όχι δια μιας ή περισσότερων των φυσικών αισθήσεων αλλά μέσω της εξωαισθητής αντιλήψεως των όσων προσφέρει το «ίχνος του μονοπατιού» (πτήση βέλους/σκοπευτική ευθεία) που άγει προς αυτό το αθέατο. Ο Οδυσσεύς τοξεύει επ΄ ευθείας η οποία αποτελεί τον τοξευτικό αυτοσκοπό χωρίς να καταλήγει σε στόχο και τούτο αποτελεί μιαν ιδιοτυπία η οποία αναδεικνύει ως ακόμη πιο υψηλή τέχνη την Τοξοβολία. Στην περίπτωση της τοξεύσεως επί κοινότυπου στόχου ένα τοξευόμενο βέλος μπορεί να τον πλήξει επιτυχώς ακόμη και στην περίπτωση εσφαλμένης σκοπεύσεως, δηλαδή, μη τηρήσεως της ενδεδειγμένης σκοπευτικής ευθείας, λόγω αστάθμητων παραγόντων (π.χ. αποστρακισμού κλπ). Αντιθέτως, στη περίπτωση της Τοξεύσεως του Οδυσσέως η τήρηση της σκοπευτικής ευθείας, αν και μη διευθύνουσα σε στόχο, αποτελεί απαρέγκλιτη προϋπόθεση της δράσεως η οποία υπογραμμίζει το «δέον» κι επαληθεύει την ορθότητα ενός κανόνος βίου ο οποίος επιτάσσει: «Κάνε εκείνο που πρέπει κι ας γίνει ο,τιδήποτε»!

     Οι Έλληνες επέμεναν στο «δέον γενέσθαι» και δια της εφαρμογής του κατάφερναν να κυριαρχούν στην Ιστορία, επέμεναν στο «ορθό μονοπάτι» και το ακολουθούσαν ηρωικά και ανενδοίαστα (Μαραθώνας, Σαλαμίνα κλπ) ώστε, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα-στόχο (π.χ. αριθμητικώς υπερέχων αντίπαλος) να τον κατανικήσουν (πετύχουν ευστοχία/πλήξουν). Η τήρηση της «σκοπευτικής γραμμής» (=πολεμική εμπλοκή και όχι «συνομιλία» με τον εχθρό) η εύστοχη διέλευση του «βέλους» μέσω των «οπών των τσεκουριών» (η ακανθώδης αναμέτρηση) απεδείχθη, τελικώς, το «ορθό μονοπάτι» της τοξεύσεως Εκείνων οι οποίοι «χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν»! Ο ομηρικός Οδυσσεύς πετυχαίνει ακριβώς το ίδιο κατανικώντας τους πολυπληθέστερους μνηστήρες του Οίκου του (όπως και οι Μήδοι, τον ελληνικόν Οίκον) με την εύστοχη τόξευσή του ανάμεσα από τις τρύπες δώδεκα τσεκουριών οι οποίες κατέληγαν όχι σε κάποιο κοινό στόχο αλλά σε έναν υπαρκτό, απτό όσο και αθέατο: την, συλλήβδην, εξόντωση του εχθρού!

     O ομηρικός λόγος πρωτοτυπεί ιστορικώς και ενώ περιφρονεί αυτόν καθαυτό τον στόχο, εν τούτοις, τοξεύει κατ’ αυτού του …ανύπαρκτου στόχου ένα βέλος το οποίο διευθύνεται κατόπιν …στοχεύσεως! Ένα απολύτως παράδοξο με μαθηματική-γεωμετρική, όμως, τεκμηρίωση το οποίο χαρακτηρίζει την αβυθομέτρητη εσωτερικότητα της Ελληνικής ιδιοσυστασίας και κοσμοθεάσεως, το ίδιο το πλατωνικό «Σπήλαιο»!

     Ο πρώτος, λοιπόν, στόχος στην Ελληνική Τοξοβολία υπήρξε ο …μη στόχος, πάντως, τοξευόμενος με …ευστοχία! Το μεγαλείο της ζενικής αφαιρέσεως σε ένα τόσο μακρυνό γεωγραφικό «μήκος και πλάτος» που δείχνει τις πνευματικές «συγγένειες» λαών οι οποίοι, φαινομενικώς, εμφανίζονται τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους.

     Η «Τόξευση του Οδυσσέως» στην οποία πρωταγωνιστεί ο μη στόχος …ευστόχως πληττόμενος υπήρξε το αντικείμενο μελέτης και διεθνούς παρουσιάσεως (23/6/2013) του Μέλους των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» Εμμανουήλ Γεωργόπουλου [http://horsebackarcherygr.blogspot.com/2013/07/to.html].

Η ΤΟΞΟΘΥΡΙΔΑ ΩΣ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΟΧΥΡΩΜΑΤΙΚΗΣ

  

 

  

     Η αναγεννησιακή περίοδος η οποία αποτελεί το ιστορικό πλαίσιο της δράσεως των Ελλήνων Στρατιωτών-προτύπων της Ομάδος μας αναδεικνύει το μεσαιωνικό οχυρωματικό κάστρο ως ένα από τα «πεδία»-επίκεντρα εμπόλεμων αναμετρήσεων.

     Αν και ο πλάνης βίος και η τακτική των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως δεν τους επέτρεπε να ανεγείρουν μόνιμα οχυρωματικά κτίσματα και να μάχονται μέσα από αυτά, εν τούτοις, κατά τις μακρές εμπόλεμες περιπλανήσεις τους ήσαν συχνά υποχρεωμένοι να αντιμετωπίζουν αντιπάλους ορμώμενους μέσα από μόνιμα οχυρωματικά κτίσματα, πύργους, κάστρα κλπ, τα οποία έπρεπε να υπερκερασθούν.

     Βεβαίως οι Οθωμανοί οι οποίοι ήσαν οι κύριοι εχθροί-στόχοι των Ελλήνων Στρατιωτών δεν συνήθιζαν να ανεγείρουν κάστρα παρόμοιας οχυρωματικής αρχιτεκτονικής με εκείνα του δυτικού μεσαίωνος αλλά συχνά οχυρώνονταν μέσα σε τέτοια μετά από την κατάληψή τους ή, όταν οι δυτικοί κτήτορές τους απεφάσιζαν, μετακινούμενοι, να τα εγκαταλείψουν. Επίσης, συχνά οι Έλληνες Στρατιώτες ήσαν υποχρεωμένοι να υπερβούν απαγορεύσεις μετακινήσεως τις οποίες επιχειρούσαν (κυρίως για πολιτικο-διπλωματικούς λόγους) να τους επιβάλουν δυτικοί τοποτηρητές μέσω των φρουρών που βρίσκονταν οχυρωμένες σε μόνιμες καστρικές εγκαταστάσεις.

     Τι ήταν, όμως, εκείνο στο οποίο θα έπρεπε να επικεντρωθούν οι Έλληνες Στρατιώτες αντιμετωπίζοντας έναν αντίπαλο οχυρωμένο σε μια μόνιμη καστρική εγκατάσταση; Μα, ασφαλώς η τοξοθυρίδα!

     Η τοξοθυρίδα ήταν ένα ειδικώς σχεδιασμένο άνοιγμα, είτε στις επάλξεις, είτε στους τοίχους ενός μονίμου οχυρωματικού έργου το οποίο επέτρεπε στους αμυνόμενους την δια των τόξων προσβολή κάθε εξωτερικώς επιχειρούντος αντιπάλου, χωρίς όμως να διευκολύνει τον εξωτερικό αντίπαλο να πλήξει τον εσωτερικώς της τοξοθυρίδος αμυνόμενο. Αυτό σήμαινε ότι εσωτερικώς, πίσω από κάθε τοξοθυρίδα, η έπαλξη ή ο τοίχος θα έπρεπε να εξασφαλίζει στον αμυνόμενο την ασφάλειά του από εξωτερικά πλήγματα ενώ, ταυτοχρόνως, θα έπρεπε να του παρέχει άνεση ώστε να χειρίζεται το τόξο του αλλά και να κινείται αναλόγως ώστε να καλύπτει με αποτελεσματική τόξευση τον εξωτερικώς επιτιθέμενο εχθρό-στόχο.

    Κάθε, λοιπόν, τοξοθυρίδα είχε αμφίπλευρη σχεδιαστική χρηστικότητα όπως, κατά κανόνα, αμφίπλευρο ενδεχόμενο έχει και κάθε αναμέτρηση, με αποτέλεσμα συχνά ο εξωτερικώς επιτιθέμενος αρκετές φορές να αναδεικνύεται και νικητής, καθιστάμενος πλέον ο κύριος του κατακτημένου κάστρου. Αυτό σημαίνει ότι, πλέον, για τον νικητή η τοξοθυρίδα την οποία μέχρι προ τινος προσέβαλε εκ των έξω τώρα θα πρέπει να την υπερασπίζεται εκ των έσω.

     Η μεσαιωνική αλλά και η αναγεννησιακή οχυρωματική αρχιτεκτονική εμφανίζει πολλές διαφοροποιούσες «αντιλήψεις» ακόμη και στην περίπτωση της σχεδιάσεως των τοξοθυρίδων. Εξ’ άλλου υπάρχουν και εκείνα τα κάστρα τα οποία υπέστησαν, ανά τους αιώνες, σημαντικές αρχιτεκτονικές μεταβολές λόγω καταστρεπτικών σεισμών, ισοπεδωτικών καταστροφών από εισβολείς ή και από τους ίδιους τους κτήτορες όταν το εγκατέλειπαν ώστε να μη χρησιμοποιηθεί από μελλοντικούς εχθρούς. Επί παραδείγματι, το κάστρο της Πάφου, αρχικώς κτίσθηκε επί Βυζαντινής περιόδου ώστε να προστατεύει το λιμάνι της πόλεως, αργότερα, τον 13^ο αιώνα, ανακατασκευάσθηκε από τους Λουζινιανούς, κατόπιν καταστράφηκε από τους Ενετούς, τέλος δε, κατά τον 16^ο αιώνα, ξαναχτίσθηκε από τους Οθωμανούςόταν αυτοί κατέλαβαν την Κύπρο. Αυτό το παράδειγμα είναι «εύγλωττο» της αρχιτεκτονικής «πολυσυλλεκτικότητος» ως προς το τελικό δομικό αλλά και οχυρωματικό αποτέλεσμα, κάτι που ασφαλώς «αγγίζει» και την σχεδίαση και διάταξη των τοξοθυρίδων.

      

     Την τοξοθυρίδα ως στοιχείο της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής οχυρωματικής αρχιτεκτονικής την μελετήσαμε σε αρκετά κάστρα της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής Ευρώπης.

                                   

    Ο Ιδρυτής της Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και ερευνητής του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο εκπαιδεύεται η Ομάδα επισκέφθηκε για τον σκοπό αυτό πολλούς οχυρωματικούς τόπους και εξήγαγε πλήθος συμπερασμάτων για την σημασία της τοξοθυρίδος.

                                

     Τα τελικά συμπεράσματα, εν προκειμένω, τα αντλήσαμε στο κάστρο του Κολοσσίου που αποτελεί μία μεσαιωνική στρατιωτική εγκατάσταση στη νότια Κύπρο, 11 χιλιόμετρα δυτικά της Λεμεσού, στο ομώνυμο χωριό της πεδιάδος Φασούρι.

     Το κάστρο αυτό αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα οχυρωματικά έργα που σώζονται στην ελεύθερη Κύπρο, από την περίοδο της Φραγκοκρατίας ενώ συνδέεται άμεσα με την παρουσία των μοναστικών ιπποτικών ταγμάτων – Ναϊτών και Ιωαννιτών – στο νησί. Το κάστρο ή φρούριο, όπως είναι αλλιώς γνωστό, πλαισιώνεται από το υδραγωγείο, το εργοστάσιο παραγωγής ζάχαρης και πιο πίσω το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Ευσταθίου.

     Κτίστηκε, αρχικά στα 1210 από τους Ιωαννίτες ιππότες και ήταν έδρα της ανώτατης στρατιωτικής διοικήσεως του νησιού. Στα 1306 περιήλθε για ένα σύντομο διάστημα στην κατοχή των Ναϊτών, οι οποίοι υποστήριξαν τον σφετεριστή του θρόνου της Κύπρου, Αμάλριχο της Τύρου. Μετά την κατάργηση του Τάγματος των Ναϊτών στα 1313, ο Πύργος επανήλθε στα χέρια των Ιωαννιτών, για να καταστραφεί στα 1426 από τις επιδρομές των Μαμελούκων της Αιγύπτου. Μερικά από αυτά τα ερείπια είναι ακόμα ορατά στα ανατολικά του τωρινού κάστρου. Πάνω στα ερείπια του καταστραμμένου πύργου κτίστηκε στα 1454 ο υφιστάμενος, από τον μάγιστρο του Τάγματος των Ιωαννιτών, Louis de Magnac. προσθήκες και αλλαγές έγιναν και επί Τουρκοκρατίας, από τα τέλη του 16ου έως τον 19ο αιώνα.  Ας γνωρίσουμε το κάστρο Κολοσσίου και ας ξεναγηθούμε σε αυτό όπως παρουσιάζεται από τις επιτόπιες επιγραφές του Τμήματος Αρχαιοτήτων της Κύπρου.

     Σε απόσταση μόλις εκατό μέτρων από το κάστρο, είναι η μικρή σε μέγεθος, βυζαντινή εκκλησία του 12ου αιώνα με μετατροπές του 15ου, αφιερωμένη στον Άγιο Ευστάθιο. 

     Φαίνεται ότι εδώ εκκλησιάζονταν οι ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, αφού το 1936, σύμφωνα με τον Βρεττανό R.Gunnis, στην αψίδα του ναού σωζόταν ακόμη το οικόσημο του Μεγάλου Διοικητή του Τάγματος Louis de Magnac.

     Στο κάστρο, λοιπόν, αυτό έγινε η μελέτη της τοξοθυρίδος ως «στόχου» των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως η οποία αναδεικνύεται ως ο, χρονολογικώς, δεύτερος κατά σειρά εθνικός στόχος της Ελληνικής Παραδοσιακής Τοξοβολίας, υιοθετούμενη και ως επίσημος στόχος Παραδοσιακής Τοξοβολίας της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ».

     Πριν, όμως, αναλύσουμε την τοξοθυρίδα, ας ρίξουμε μια ματιά στα τόξα εκείνης της εποχής.

ΤΑ ΤΟΞΑ ΕΠΟΧΗΣ

     Αν και το μακρύ τόξο υπήρξε το καθιερωμένο εκηβόλο για μάχες ανοικτού πεδίου, το βραχύτερο, αντίκυρτο τόξο ήταν το προσφιλές των Εφιπποτοξοτών της εποχής εκείνης ως πλέον εύχρηστο επί του Ίππου, αλλά και πλέον εύχρηστο πίσω από την τοξοθυρίδα. Περί αυτού μαρτυρούν τα χαρακτικά του Albrecht Duerer μερικά χαρακτηριστικά, των οποίων, παρατίθενται ενδεικτικώς εν συνεχεία.

Η ΤΟΞΟΘΥΡΙΔΑ ΩΣ ΣΤΟΧΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

     Υιοθετώντας την τοξοθυρίδα ως στόχο της Ελληνικής Παραδοσιακής Τοξοβολίας και της Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» επιθυμούμε, κατ΄ αρχήν, να τιμήσουμε τους Έλληνες Στρατιώτες  της Αναγεννήσεως οι οποίοι τις αντιμετώπισαν συχνά κατά τις αναμετρήσεις τους αλλά και να εξοικειώσουμε τα Μέλη της Ομάδος μας με μία ρεαλιστική συνισταμένη του, εντός ιστορικού πλαισίου, αγωνίζεσθαι. Και, βεβαίως, η τοξοθυρίδα ως στόχος κατά την Εκπαίδευση στην Ομάδα μας θα αξιοποιηθεί ως παράγων αμφίπλευρης εξασκήσεως με ανάλογη βαθμονόμηση σύμφωνα με την δυσκολία προσβολής ή άμυνας των πραγματικών συνθηκών που προέκυψαν

     Έτσι, κατόπιν επισταμένης, επιτόπιας, μελέτης καταλήγουμε ότι εξωτερικώς η τοξοθυρίδα έχει διαστάσεις 45 εκτμ. ύψος, 9 εκτμ. πλάτος και εσωτερικώς 45 εκτμ. ύψος, 30 εκτμ. πλάτος και 30 εκτμ. βάθος. Το μέσον του ύψους της είναι 175 εκτμ από το έδαφος.

     Η εξωτερικώς προσβαλλόμενη τοξοθυρίδα, ως στόχος, βαθμονομείται όπως δείχνει το χειρόγραφο σκαρίφημα θεωρουμένου ενός στρογγυλού στόχου του οποίου μόνον η κεντρώα κάθετη λωρίδα (ίση με τις διαστάσεις της τοξοθυρίδος) λογίζεται ως βαθμολογούμενη επιφάνεια εφ όσον προσκρούσουν βέλη. Όπως φαίνεται στο παρατιθέμενο σκαρίφημα, βαθμολογούνται οι πέντε τομείς της (4 ερυθροί και 1 μαύρος) ενώ πρόσκρουση βελών στους υπόλοιπους τομείς παραμένει αβαθμολόγητη (εκτός στόχου). Ως κέντρο λογίζεται ο μαύρος τομέας που αντιστοιχεί σε 3 βαθμούς, ενώ η συνεχής επανάπληξή του αυξάνει γεωμετρικώς την βαθμολογία. Έτσι στη περίπτωση διπλής συνεχούς επαναπλήξεως η βαθμολογία αθροίζεται σε 10 βαθμούς, στην περίπτωση τριπλής συνεχούς επαναπλήξεως αθροίζεται σε 30 βαθμούς, σε περίπτωση τετραπλής συνεχούς επαναπλήξεως  αθροίζεται σε 120 βαθμούς, σε περίπτωση πενταπλής συνεχούς επαναπλήξεως αθροίζεται σε 600 βαθμούς κ.ο.κ. Ο λόγος, διότι η επανειλημμένη αντικατάσταση των αμυντόρων της πολεμίστρας

     Υπό συνθήκες πραγματικής μάχης προξενεί σημαντική βλάβη στους αμυνόμενους της οποίας οι συνέπειες πολλαπλασιάζονται με την απόσυρση ή περίθαλψη των πληγέντων αμυντόρων.

     Οι υπόλοιποι τομείς της εξωτερικώς πληττόμενης τοξοθυρίδος βαθμολογούνται από το κέντρο προς τα άνω και προς τα κάτω όπως ακριβώς εμφανίζεται στο σκαρίφημα, ανεξαρτήτως συνεχούς ή μη επαναπλήξεως.

     Η εσωτερικώς χρησιμοποιούμενη τοξοθυρίδα θα πρέπει να εμφανίζει εξωτερικώς στη σκοπευτική γραμμή τρεις διαφορετικούς στόχους , στρογγυλούς διαμέτρου 40 εκτμ. ο καθένας, των οποίων το κέντρο της διαμέτρου θα πρέπει να βρίσκεται 2 μέτρα υπεράνω της επιφανείας του εδάφους. Οι στόχοι συμβολίζουν επιτιθέμενους εφίππους.

     Οι στόχοι δεν φέρουν άλλη βαθμονόμηση της επιφανείας τους λογιζόμενης ως ενιαίας και πρέπει να είναι εξ ολοκλήρου ορατοί από τον έσωθεν τοξεύοντα και σε αποστάσεις 10, 15 και 20 μέτρων από το εξωτερικό μέτωπο της τοξοθυρίδος. Πλήγμα επί του στόχου που βρίσκεται σε απόσταση 10 μέτρων βαθμολογείται με 1 βαθμό, πλήγμα επί του στόχου που βρίσκεται σε απόσταση 15 μέτρων βαθμολογείται με 2 βαθμούς, πλήγμα επί του στόχου που βρίσκεται σε απόσταση 20 μέτρων βαθμολογείται με 3 βαθμούς και ισχύουν και εν προκειμένω οι προηγουμένως αναφερθείσες γεωμετρικές αυξήσεις βαθμολογίας στη περίπτωση επανειλημμένων συνεχών επαναπλήξεων. Ο λόγος είναι ότι εξουδετερώνοντας συνεχόμενα στη μεγαλύτερη απόσταση τον επιτιθέμενο αντίπαλο ενισχύεται η άμυνα του οχυρού με τα ευνόητα οφέλη. Οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» εξασκούνται με τρία βέλη τα οποία, στην περίπτωση και μόνον τριών συνεχομένων επαναπλήξεων, είτε του κέντρου της τοξοθυρίδος (υπό την έννοια της εξωτερικής προσβολής), είτε του πλέον μακρυνού στόχου (υπό την έννοια της έσωθεν τοξεύσεως) μπορούν να ανανεώσουν τον αριθμό των βελών κατά τρία απεριορίστως εφ΄ όσον συνεχίζονται οι συνεχείς επαναπλήξεις.

     Ο Στόχος-τοξοθυρίδα αφιερώνεται στη Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΥΠΡΟΥ» προς Τιμή των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως που έδρασαν στην Κύπρο και για τους οποίους ο Κωνσταντίνος Σάθας γράφει:

«Ο χρονογράφος Λεόντιος ο Μαχαιράς διηγούμενος τον προς τους Γενουηνσίους πόλεμον των εν Κύπρω Στρατιωτών αποκαλεί τούτους ‘ανδρειωμένους Σταρτιώτας’. Εις τα Κυπριακά άσματα άδονται έτι οι Στρατιώται ιππείς:

η Κύπρο εν’ εξακουστή που βγάλλει παλληκάρια,

βγάλλει στρατιώταις μ’  άππαρους, στρατιώταις με κοντάρια.»

[ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΔΥΣΕΙ]

     Η τοξοθυρίδα ως στόχος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ήδη εφαρμόσθηκε από την Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΥΠΡΟΥ» κατά την επίσκεψή της από τον Ιδρυτή της Ομάδος με πρωτοβουλία του Υπευθύνου της στην τελευταία ομαδική Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας, την 24^η Ιουνίου 2014, στον Άγιο Σωζόμενο, ένα εγκαταλελειμμένο μεσαιωνικό χωριό της επαρχίας Λευκωσίας. Εκεί, σε ένα άνοιγμα τοίχου που προσομοίαζε με τοξοθυρίδα έγιναν οι πρώτες τοξεύσεις των μαθητών μας.

     Στον Άγιο Σωζόμενο, μετά από 6 αιώνες, οι απόγονοι των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως αντελήφθησαν τις αντιστοιχίες των τοξεύσεων των πολεμιστών Προγόνων τους τοξεύοντες σε άνοιγμα τοίχου, παραπλήσιου με τοξοθυρίδα, εγκαταλελειμμένου κτίσματος του 15^ου αιώνος.

     Οι τοξεύσεις των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΥΠΡΟΥ» υπήρξαν αρκετά επιτυχείς, με πολύ λίγα βέλη να μη καταφέρνουν να διαπεράσουν την οπή-στόχο κι έτσι, να έχει διαμορφωθεί μία «πρόγευση» τόσο της δυσκολίας όσο και της απαιτούμενης τεχνικής για την μελλοντική επιτυχή προσβολή του συγκεκριμένου στόχου.

     Σ’ ετούτο, λοιπόν, τον Ελληνικό τόπο, τη Κύπρο, έναν τόπο που ταλαιπωρήθηκε από αλλεπάλληλες κατακτήσεις κι αφομοίωσε πολιτισμούς αιώνων, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» δοκίμασαν τον στόχο της Ελληνικής Παραδοσιακής Τοξοβολίας πολλούς αιώνες μετά τον παραμερισμό του τόξου από τα πυροβόλα όπλα, τιμώντας τη Παράδοση των προγόνων τους Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, στο εγκαταλελειμμένο μεσαιωνικό χωριό του Αγίου Σωζόμενου.

η Κύπρο εν’ εξακουστή που βγάλλει παλληκάρια,

βγάλλει στρατιώταις μ’  άππαρους, στρατιώταις με κοντάρια

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ… «ΑΛΛΑ» ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

ΛΑΡΝΑΚΑ: ΤΖΑΜΙ HALA SULTAN TEKKE

 

     Πολλά κι ενδιαφέροντα μας απεκάλυψε η Κύπρος κατά την επίσκεψή μας στην όμορφη Ελληνική (…) γη της! Πραγματικά ένας μνημειακός τόπος με ανάλογες «εικόνες» Ιστορίας, κάλλους αλλά και άλλων παραμέτρων, ενίοτε όχι και τόσων ευχάριστων. Μία από αυτές τις «εικόνες» και το τζαμί Hala Sultan Tekke που προβάλλει στο βάθος των κατάλευκων αλυκών της Λάρνακος αποτελώντας ένα από τα περικαλλέστατα τεμένη ισλαμικού προσκυνήματος όχι μόνον της Κύπρου αλλά και ολόκληρου του μουσουλμανικού κόσμου.

     Καθώς στρίβουμε από το δημόσιο δρόμο προς τη πάροδο που οδηγεί προς το τζαμί, αμέσως μετά την ενδεικτική πινακίδα, μας υποδέχονται, επιδεικτικά, ακροβολισμένοι ένοπλοι Τούρκοι αστυνομικοί μέσα σε συμβατικά θωρακισμένα οχήματα οι οποίοι, όπως μάθαμε, παραμένουν στις θέσεις τους επί εικοσιτετραώρου βάσεως, όχι τόσο για την προστασία του τζαμιού και των επισκεπτών τους από ανύπαρκτους κινδύνους αλλά για την εδραίωση της τουρκικής κυριαρχίας στο ελεύθερο Ελληνικό έδαφος της Κύπρου αμφισβητώντας προσχηματικώς και …ενόπλως την αποτελεσματικότητα των κυπριακών αρχών Ασφαλείας!

     Πλησιάζοντας το τζαμί το βλέπουμε «ζωσμένο» με αγκαθωτά, πυκνά, συρματοπλέγματα και αμέτρητες κάμερες παρακολουθήσεως όλου του πέριξ δημόσιου χώρου που τις χειρίζονται Τούρκοι αστυνομικοί από το εσωτερικό του τζαμιού…

     Από πλευράς των Ελληνικών δημοτικών Αρχών της Λάρνακος, το τζαμί έχει ενταχθεί σε ένα «πολιτιστικό μονοπάτι» το οποίο «στέλνει» καθημερινώς μεγάλο αριθμό επισκεπτών στο συγκεκριμένο προορισμό. Βεβαίως, η θρησκευτική σημαντικότητα του εν λόγω μνημείου το αναδεικνύει ως πολιτιστικό αξιοθέατο, με μεγάλη επισκεψιμότητα, ακριβώς, όμως, αυτό θα έπρεπε να είχε ευαισθητοποιήσει τις κυπριακές δημοτικές και πολιτιστικές Αρχές ώστε να μην αφήσουν «κουκουλωμένο» το τεκμήριο Ελληνικότητος του χώρου το οποίο κρύβεται τεχνηέντως στα σκοτεινά υπόγειά του τσιμεντοχτισμένο και χωρίς, καν, αναφορά της …εθνικότητός του!

    Το τζαμί Hala Sultan Tekke χτίστηκε το 648, κατά την διάρκεια των πρώτων αραβικών επιδρομών στη Κύπρο, ύστερα από ένα …ιππικό ατύχημα, όταν σκοτώθηκε πέφτοντας από ένα κυπραίικο γαϊδαράκο η Ουμ Χαράμ, κάποια συγγενής του Μωάμεθ. Τότε, ο μέγας χαλίφης της Μοαβίας που ηγήθηκε της πρώτης αραβικής επιδρομής κατά της Κύπρου (7^ος αι.) μόλις έμαθε τον θάνατο της Ουμ χαράμ έδωσε εντολή για την ανέγερση του τζαμιού το οποίο, σήμερα, κατατάσσεται σε σπουδαιότητα για τον μουσουλμανικό κόσμο ανάμεσα στα τεμένη της Μέκκας, Μεδίνα και Αλ Αξια. Ανακινίσθηκε δύο φορές, το 1816 και το 2002.

     Η αυστηρή τρίγλωσση επιγραφή υποχρεώνει τον επισκέπτη στο κλασικό …ξεπαπούτσωμα και σε όλα τα «προβλεπόμενα» επισκέψεως ενός ιερού τόπου και οι ευσεβείς επισκέπτες που προσέρχονται συμμορφώνονται απολύτως προς τις υποδείξεις. Άλλωστε και οι εντός του τζαμιού περιφερόμενοι ένοπλοι Τούρκοι αστυνομικοί δεν αφήνουν κανένα περιθώριο …ασεβείας!

     Το τζαμί διατηρείται σε άριστη κατάσταση με την άσκηση της, πάντοτε, επιτυχούς πολιτισμικής πολιτικής της Τουρκίας. Πράγματι, το μνημείο αυτό κτηριακώς διατηρείται στη καλύτερη δυνατή κατάσταση και σε όλα του τα σημεία, από την κεντρική είσοδό του μέχρι τις πλέον απομεμακρυσμένες πλευρές του, άπταιστα συντηρημένο και πεντακάθαρο!

     Όλα τα ιστορικά στοιχεία του μνημείου παραμένουν αναλλοίωτα επί αιώνες, ανέγγιχτα από κάθε προσβολή μισαλλοδοξίας ή χρόνου.

 

     Αυτό το ανέγγιχτο του τζαμιού Hala Sultan Tekke αποτελεί ακόμη ένα τεκμήριο εθνικού πολιτισμού των Ελλήνων οι οποίοι, με ευθεία αναλογία προς την πολιτισμένη φύση μας, μάθαμε (και πολύ ορθώς!) να σεβόμαστε τα πολιτισμικά μνημεία αλλά και τις αλλόδοξες θρησκευτικές αντιλήψεις ακόμη κι εκείνων οι οποίοι έφθασαν στο έδαφός μας ως επιδρομείς.

     Έτσι, οι μαρτυρίες των υπέροχων αραβουργημάτων στους τοίχους αυτού του τζαμιού μαρτυρούν με κάθε λεπτομέρεια την ιστορική του πορεία και την σχέση του με τους Άραβες επιδρομείς, αναδεικνύοντας τον μουσουλμανικό χαρακτήρα  του μνημείου. Δυστυχώς, δε γίνεται το ίδιο και με μία «άλλη» …πινακίδα η οποία παραπέμπει σε ένα τσιμεντόχτιστο υπόγειο χώρο, κάτω από το τζαμί, αναφέροντας … γενικώς και …αορίστως ότι πρόκειται για «κάποιον» …αρχαίο οικισμό.

    Σε αυτό τον υπόγειο, τσιμενταρισμένο, χώρο «φυτοζωούν» στην αφάνεια ενός ημίφωτος κάποια «ορφανά» ερείπια αρχαιοτήτων τα οποία, παρά την πρόοδο της αρχαιολογικής επιστήμης, φαίνεται ότι οι τοπικές Αρχές …ακόμη δεν ανεκάλυψαν την Ελληνικότητα της καταγωγής τους!

 

     Οι συγκεκριμένες Ελληνικές αρχαιότητες οι οποίες βρίσκονται «καταχωσμένες» κάτω από το λαμπρό τζαμί Hala Sultan Tekke, χωρίς «ταυτότητα» μας θυμίζουν τους «αγνοουμένους» της Κύπρου που εξακολουθούν να βρίσκονται σκορπισμένοι στα χαντάκια των κατεχομένων. Και το αίσχος δεν βαρύνει τις Τουρκικές Αρχές οι οποίες τις διατηρούν μεθοδευμένα «αταυτοποίητες» και αφανείς αλλά βαρύνει τις ελλαδικές Αρχές οι οποίες σιωπούν προ της παρασιωποίησεως της Ελληνικότητος των εν λόγω καταχωσμένων αρχαιοτήτων που τεκμηριώνουν, χρονολογικώς, την Ελληνικότητα ολόκληρης της Κύπρου. Και δε μιλούμε για πάνοπλους Έλληνες αστυνομικούς, κάμερες παρακολουθήσεως, συρματοπλέγματα σε …ξένο αχυρώνα, αλλά μία απλή, ενημερωτική, επιγραφή η οποία  έ σ τ ω  να αναφέρει την αυτονόητη Ελληνικότητα του τόπου!

     Και πάλι αξιέπαινοι οι Τούρκοι για την υπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων τους ακόμη κι εκεί που δεν νομιμοποιούνται ούτε λόγω εθνικότητος, ούτε λόγω «γηπέδου». Δυστυχώς και πάλι αξιοκατάκριτοι οι ελλαδίτες που υποκύπτουν σε διπλωματίες «κανονιοφόρων» και δεν αναλογίζονται ότι κάποιοι Έλληνες (Στρατιώτες της Αναγεννήσεως) με την ηρωϊκότητα του ελαφρού Ιππικού τους άνοιξαν το δρόμο της ελευθερίας του γένους, κατανικώντας τα υπέρβαρα όπλα (και όχι μόνον το Ιππικό…) του Οθωμανού αντιπάλου ακόμη και στη Κυπριακή γη!

ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ – ΑΡΜΟΝΙΑ – ΤΑΞΗ

     Πολύ συχνά οι νεοφερμένοι στην Ομάδα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» απορούν με την ιδιαίτερη έμφαση που δίνουν οι Εκπαιδευτές στη συμμετρία των Συνασκουμένων. Και είναι παράξενο ότι και αυτοί οι ίδιοι οι Εκπαιδευτές, όπως και τα υπόλοιπα Μέλη μας, ενώ ενστικτωδώς αντελήφθησαν την υψηλή εκπαιδευτική αξία της συμμετρίας, ουδέποτε τους εξηγήθηκε το τι πραγματικά σημαίνει για την Εκπαίδευσή μας η «συμμετρία» και διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση, ίσως, θα περιμένουν να μάθουν, επί τέλους, τι αξία έχει αυτό που ήδη εφαρμόζουν στη διδασκαλία τους χωρίς να τους έχει αναλυθεί…

     Η λειτουργία των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ», εξ αρχής, βασίσθηκε στο τρίπτυχο «Συμμετρία – Αρμονία – Τάξη» στο οποίο βασίζονται και όλες οι διδασκαλίες των υψηλών Πολεμικών Τεχνών που θέλουν τον Πολεμιστή, νοητικώς, εύτακτο ώστε να εξασφαλίζεται η αποτελεσματικότητά του. Αναλύοντας την περιρρέουσα νοητική αταξία η οποία οδηγεί τις σύγχρονες δυτικές Κοινωνίες στο χάος και στη τυραννική χρεοκοπία, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» απέφυγαν την παγίδα του παρασυρμού από το «ρεύμα» και χαιρόμαστε μια δημιουργική πορεία με ασφάλεια και ψυχοπνευματική ωφελιμότητα. Κι αυτό χάρη του πρώτου «σκαλοπατιού» που οδηγεί στην ευταξία του πνεύματος, τη σ υ μ μ ε τ ρ ί α.

     «Πατώντας», εδώ κι οκτώ χρόνια, σ’ αυτό το πρώτο «σκαλοπάτι» που λέγεται «συμμετρία», νοιώσαμε την ευστάθεια ενός δεύτερου «σκαλοπατιού» που λέγεται «αρμονία» κι αυτό ακριβώς μας εξασφάλισε την ασφάλεια σε μια τόσο επικίνδυνη δραστηριότητα όσο η Έφιππη Τοξοβολία την οποία, σε όλα αυτά τα χρόνια, εξασκούμε με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων! Η α ρ μ ο ν ί α, λοιπόν, στην Εκπαίδευση αλλά και σε όλη τη δραστηριότητα της Ομάδος μας αποτελεί τη καθημερινή μας επιδίωξη ως «δικλείδα ασφαλείας» των ατομικών υπάρξεων αλλά και της, καθημερινής, ομαδικής δραστηριότητός μας.

     Το νομοτελειακό επακόλουθο της συμμετρίας και της αρμονίας είναι η τ ά ξ η! Η πανσυμπαντική τάξη αποβάλλει ο,τιδήποτε το άτακτο, το άναρχο και, βεβαίως, θα απέβαλε και τους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» αν δε τους χαρεκτήριζε η τάξη! Όμως οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» επιθυμούμε να εξακολουθούμε να υπάρχουμε, να ευημερούμε και να ωφελούμεθα, γι αυτό, ούτε βήμα μακράν της τάξεως!

     Γύρω μας οι άτακτοι, οι άναρχοι, ως ανόητοι αυτόχειρες, δημοκρατικότατα εξοντωμένοι, ας συνεχίσουν «με τη κάννη στο κρόταφο» σύροντες την σκανδάλη. Ουδείς θα τους εμποδίσει αφού, ούτω πως, ικανοποιούνται… και, πρώτοι απ΄ όλους, εμείς που εγκαίρως καταλάβαμε ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες, άνευ εμπλοκής και ενοχοποιήσεως…τρίτου, καταφέρνουν την καλύτερη κάθαρση όσων πιστεύουν σε αυτές!

     Η μόδα των «σωτήρων» παρήλθε ανεπιστρεπτί και όσοι δυνάμενοι να «σώσουν», ευτυχώς, κατενόησαν ότι η ορθολογικότερη «σωτηρία» δεν είναι παρά η επίσπευση πραγματώσεως του οράματος των αυτοχείρων προκειμένου, οι τελευταίοι, να λυτρώσουν …εαυτούς και την Πλάση εκ των εαυτών τους! Άλλωστε, καθείς επιλέγει το «μονοπάτι» του, είτε ως θηρευτής, είτε ως θήραμα… κι οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» καταλείπουν, ευχαρίστως, το ρόλο του θηράματος στους …αυτόχειρες!

     Οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» θα συνεχίσουμε αυτο-ωφελούμενοι μέσα από μία υγιή δραστηριότητα να καλπάζουμε και να τοξεύουμε, να καλπάζουμε προς την τελείωση και να τοξεύουμε τον ατελή εαυτό μας!

EKΠΡΟΣΩΠΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΓΩΝΕΣ

“KHOW 2014”

     Στους διεθνείς Ανοικτούς Αγώνες του Οργανισμού “KASSAI”, πλάι σε παγκόσμιους πρωταθλητές με κορυφαίο τον ίδιο τον Kassai Lajos, έλαβαν μέρος οι δύο «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» Δημήτριος Χρήστου (Αρπάλυκος) και Γεώργιος Τροβάς, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στην Έφιππη Τοξοβολία.

     Οι διεθνείς Αγώνες “KHOW 2014” διεξήχθησαν στη περίφημη Κοιλάδα του Ουγγρικού Οργανισμού, στο Kaposmero της Ουγγαρίας και στην αγωνιστική διαδρομή έτρεξαν οι σημαντικότεροι Εφιπποτοξότες του Κόσμου.

     Στον ίδιο τόπο όπου ο Ιδρυτής της Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» έζησε μοναδικές εκπαιδευτικές εμπειρίες ως μαθητής του Kassai Lajos ενός αφιερωμένου Δασκάλου, ευγενούς Ευπατρίδη, αλλά και φλογερού Φιλέλληνος.

      Στη Κοιλάδα της Παγκόσμιας Έφιππης Τοξοβολίας όπου η σκληρή Εκπαίδευση δεν αναπτύσσει, απλώς, ικανότητες αλλά διαμορφώνει Ήθος.

     Εκεί, ανάμεσα στις πιο όμορφες λίμνες του Κόσμου όπου η γαλήνη και η συγκλονιστική αισθητική του τοπίου  αναμορφώνουν τον Άνθρωπο και «οξυγονώνουν» τους ορίζοντές του…

…Εκεί, όπου η Έφιππη Τοξοβολία έχει «σφραγίσει» τα πάντα, ακόμη και τον επίσημο δημοτικό θυρεό …

     …Εκεί, στην Ουγγαρία, σε μια Χώρα με περήφανους Πατριώτες  οι οποίοι όχι μόνον δε πάσχουν από αντεθνικά, δήθεν «εκμοντερνιστικά», συμπλέγματα, αλλά επιμένουν να γράφουν δημοσίως τα τοπωνύμιά τους στην αρχαία τους γραμμική γραφή «Rovas» η οποία αριθμεί ζωή 7.500 ετών, περιφρονώντας όσους επικαλούνται «γλωσσικές  …απλουστεύσεις για λόγους …ευχρηστίας…» δηλαδή, όσους, υπονομευτικώς, επιβούλους!

     Εδώ, όπου ο Kassai Lajos, ο τιμημένος με το ανώτατο εθνικό Ουγγρικό Βραβείο «Arpad» αλλά και με τον τίτλο του «Ιππότη των Γραμμάτων και Τεχνών» χάρισε σε όλους μας τη γνώση και τις εμπειρίες του με την σεμνότητα του πραγματικά Μεγάλου!

     Εδώ, όπου η ευγένεια και η καλαισθησία αντανακλάται στη παρουσία της ερίτιμης Οικοδέσποινας η οποία πρωτοστάτησε στη ζεστή φιλοξενία όλων όσων μείναμε σ’  αυτό τον αλησμόνητο επίγειο «παράδεισο».

     Η παρουσία των δύο «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» σε αυτούς τους Αγώνες έδωσε ιδιαίτερη χαρά στον Ιδρυτή της Ομάδος Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη ο οποίος βίωσε την «συνέχειά» του σε αυτή τη «Μέκκα» της Έφιππης Τοξοβολίας στα πρόσωπα των δύο Ελλήνων αγωνιζομένων οι οποίοι εξεπροσώπησαν κατά τον πλέον άξιο τρόπο την αγαπημένη μας Πατρίδα εν μέσω των αρίστων Εφιπποτοξοτών όλου του Κόσμου!

     Κυρίαρχος και σε αυτούς τους Αγώνες ανεδείχθη με σημαντική διαφορά ο παγκόσμιος πρωταθλητής ο οποίος καταρρίπτει συνεχώς τα δικά του ρεκόρ στο βιβλίο Guinness, ο Kassai Lajos!

     Οι δύο Έλληνες αγωνιζόμενοι κατάφεραν να συγκεντρώσουν ο καθένας, σχεδόν, μόλις το 1/3 της τελικής βαθμολογίας του κορυφαίου Kassai Lajos, όμως, το αποτέλεσμα αυτό δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο διότι τους κατέταξε ανάμεσα στους πενήντα καλύτερους Εφιπποτοξότες, παγκοσμίως!

      Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» συγχαίρει τον Οργανισμό “KASSAI” για την επιτυχή διοργάνωση, όπως επίσης και όλους όσους αγωνίσθηκαν στους διεθνείς Αγώνες “KHOW 2014” με ιδιαίτερη υπερηφάνεια για τους δύο «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» οι οποίοι με ελάχιστη εμπειρία αγώνων κατάφεραν να αναδειχθούν ανάμεσα στους πενήντα καλύτερους Εφιπποτοξότες του Κόσμου!