ΑΡΧΗ ΑΝΔΡΑ ΔΕΙΚΝΥΣΙ
Ο καθηγητής Θεόδωρος Γ. Αντίκας, DVM, PhD
Μία φράση που αποδίδεται στον Βίαντα σκιαγραφεί τον βίο του αειμνήστου καθηγητή Θεοδώρου Γ. Αντίκα ο οποίος αν και ήταν ένας κορυφαίος Ιππιατρός, Ιππολόγος και Ιππογνώστης με διεθνή αναγνώριση, ουδέποτε καταδέχθηκε να αξιοποιήσει το κύρος αυτής της επιστημονικής «εξουσίας» προς ίδιον όφελος αλλά παρέμεινε σεμνός θεράπων του Ίππου και υπηρέτης της ευημερίας του!
Πολλές φορές, με το θάρρος της σχέσεώς μας ως ταπεινός μαθητής του, τον υπέβαλα σε κόπους εξ αποστάσεως διαγνώσεως και θεραπείας Ίππων γνωστών μου οι οποίοι ζητούσαν βοήθεια από διάφορα σημεία της Ελλάδος αλλά και του εξωτερικού, διότι κι αυτό συνέβη… Και ο διεθνώς προβεβλημένος καθηγητής, πάντοτε με αφοσίωση στην κάθε περίπτωση, μελετούσε το διαδικτυακώς αποστελλόμενο οπτικοακουστικό υλικό και απαντούσε εν ριπή οφθαλμού με ακρίβεια και θεραπευτικήν αποτελεσματικότητα χωρίς ποτέ να καταδεχθεί την οιανδήποτε αμοιβή!
Κάποια φορά τον υπέβαλα στην κοπιαστική «ψηλάφηση» μιας περιπτώσεως λοιμώδους νοσήματος και η διαδικτυακή μας επικοινωνία ήταν συνεχής επί ημέρες, με τον καθηγητή να έχει αφιερωθεί στο άρρωστο ζώο που σταυλίζονταν σε απόμακρο επαρχιακό Σταύλο. Μετά από την, εξ αποστάσεως, συνεχή παρέμβαση και καθοδήγηση του καθηγητή κι ενώ είχα γίνει σχεδόν ειδικός στο νόσημα ο Ίππος σώθηκε και με την πρώτη ευκαιρία της συναντήσεώς μου με τον καθηγητή δεν παρέλειψα να τον ευχαριστήσω. Εκείνη την ημέρα ο καθηγητής επέστρεψε από τις Η.Π.Α. και κάποια μεταμεσονύκτια στιγμή τον είχα παραλάβει από το αεροδρόμιο για να τον μεταφέρω στο ξενοδοχείο ενός γνωστού μας στην αρχή της οδού Πειραιώς και την επομένη θα αναχωρούσε προς Μακρύγιαλο. Με την άφιξή μας στο ξενοδοχείο ανοίγει την βαλίτζα του βγάζει μία ζώνη-βραβείο ιππικών αγώνων που είχε κερδίσει και μου την προσφέρει λέγοντας: «Αυτό είναι αναγνώριση για την συμβολή σου στη σωτηρία του ζώου» και, ακολούθως, βγάζει ένα βιβλίο από τα συγγράμματα των δικών του σπουδών, γεμάτο σημειώσεις με τίτλο «Λοιμώδη Νοσήματα», μου σημειώνει μιαν αφιέρωση κι έναν στίχο «και στην πιο άγονη γη, κάτι σπάνιο φυτρώνει» (αναφερόμενος στο σωσμένο αλογάκι) και μου τα προσφέρει λέγοντας: «Εγώ πια το περιεχόμενο το ξέρω απ΄ έξω αλλά σε σένα θα είναι χρήσιμο γιατί είναι σημαντικό κεφάλαιο για την ευημερία του Ίππου που σε ενδιαφέρει κι από σήμερα όταν επικοινωνούμε για τέτοια νοσήματα θα σε παραπέμπω να μελετάς το σχετικό κεφάλαιο»! Έκτοτε, με έμαθε πολλά και κάνοντάς με «προέκταση» της στοργής του για τον Ίππο, κάμποσα τετράποδα (και όχι μόνον Ίπποι) είχαν καλύτερες ημέρες…
Ευγνώμων Δάσκαλε, Θεόδωρε Γ. Αντίκα!
