Ο Γενάρχης ÁRPÁD διασχίζει τα Καρπάθια.
ΣΥΝΑΨΗ ΟΥΓΓΡΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
[Με αφορμή πολλές ανακρίβειες που διαβάσαμε προσφάτως για τους Ούγγρους]
Για όλους εμάς που συνδεθήκαμε με την Ουγγαρία και τον λαμπρό Πολιτισμό της, μέρος του οποίου αποτελεί και η Έφιππη Τοξοβολία και ο Οργανισμός "KASSAI" , είναι σημαντικό να γνωρίζουμε μία σύναψη της Ούγγρικης Ιστορίας και της "διαδρομής" ενός Λαού, όπως ο Ουγγρικός, ο οποίος , αν και παραμένει σχεδόν άγνωστος λόγω της δυσκολίας της γλώσσας του , εν τούτοις εκπλήσσει με την γενναιότητα και τα επιτεύγματά του!
Στ' αλήθεια, για όποιον ποτέ ξεκίνησε να μελετά την Ουγγρική γλώσσα θα διεπίστωσε την βαθειά ιδιοτυπία της που, από πλευράς δυσκολίας, φθάνει σε σημείο "σταυρολέξου για πολύ ...προχωρημένους". Αν σκεφθούμε, επί παραδείγματι, ότι οι Ούγγροι δεν χρησιμοποιούν την πρόθεση "από" όπως οι υπόλοιπες Εληνική ή λατινογενείς γλώσσες, αλλά το προσθέτουν διαφορετικό κάθε φορά στο τέλος της λέξεως στην οποία αφορά, τότε καταλαβαίνουμε ότι η Ουγγρική για έναν Ευρωπαίο είναι λίγο πιό εύκολη από τα ...Κινεζικά! Και εδώ έγκειται το ότι η Ουγγαρία ως Χώρα αλλά και ο Λαός της παραμένουν στη "σκοτεινή πλευρά" των παγκοίνως "γνωστών". Aς την γνωρίσουμε, λοιπόν, την αγαπημένη μας Ουγγαρία, μαθαίνοντας λίγα από την τεράστια Ιστορία της.
Τα πλέον πρώιμα δείγματα ζωής στην περιοχή χρονολογούνται από το 10.000 π.χ.χ., είναι παλαιολιθικά και αποτελούν ευρήματα τα οποία ενετοπίσθησαν στη στενωπό του Δουνάβεως.
Πρώτοι κάτοικοι αυτής της περιοχής ήσαν οι Κέλτες και οι Ιλλυριοί οι οποίοι, δύο χιλιάδες χρόνια πριν, ίδρυσαν εδώ έναν οικισμό τον οποίον ωνόμασαν ΑΚ-ΙΝΚ (=πλούσια νερά) λόγω των πολλών θερμών πηγών του.
Τον 2ο αιώνα μ.χ.χ. η περιοχή, ως ρωμαϊκή κτήση, και υπό τον αυτοκράτορα Σεπτίμιο Σεβήρο αναβαθμίζεται σε αποικία, με 30.000 κατοίκους.
Το 376 μ.χ.χ. η Ρώμη χάνει την κυριαρχία της σε αυτή την περιοχή η οποία παρακμάζει. Στο άλλοτε ΑΚ-ΙΝΚ και μετέπειτα ρωμαϊκό Ακούινκουμ αρχίζουν να εποικούν Σλαύοι αλλά και Γότθοι, Λογγοβάρδοι και Άβαροι, φυλές ιδιαιτέρως πολεμικές.
Κατά τον ένατο αιώνα μ.χ.χ., πιθανώς, εμφανίζονται οι δύο ονομασίες οι οποίες, αργότερα, θα συνενωθούν και θα αποτελέσουν την ονομασία της πρωτεύουσας. Η αριστερή πλευρά του Δουνάβεως που αναπτύσσεται κατά προτεραιότητα ονομάζεται "Βούδα" (=σόμπα, σπίτι, εστία, θαλπωρή) ενώ η δεξιά "Πέστη" (=κόλαση, από την ύπαρξη πολλών σπηλαίων). Έτσι τα δύο τμήματα που κάποτε θα συνενωθούν σε μία πρωτεύουσα θα ονομασθούν "Βουδαπέστη".
Το 896 μ.χ.χ. εμφανίζεται από την πλευρά των Ουραλίων μία πολεμική φυλή υπό τον γενάρχη ÁRPÁD (δυναστεία), οι Μαγυάροι οι οποίοι καταλαμβάνουν την περιοχή εγκαθιστάμενοι σε αυτήν μονίμως.
Το 1001 μ.χ.χ. γίνεται η στέψη του πρώτου Ούγγρου Βασιλέως, του Στεφάνου. Με τις Σταυροφορίες καταφθάνουν και οι πρώτοι τεχνίτες και έμποροι από την Γερμανία. Αυτοί, εγκαθίστανται και στις δύο πλευρές του Δουνάβεως και από το σημείο αυτό αρχίζει η καταλυτική επίδραση των Γερμανών στην εξέλιξη και διαμόρφωση της μετέπειτα Ουγγαρίας. Αν προσέξει κανείς πολύ καλά τους σημερινούς Ούγγρους έχοντας υπ΄όψη του και το γερμανικό "πρότυπο" θα δει ότι αυτό ισχύει περισσότερο για τους σημερινούς Ούγγρους παρά για τους σημερινούς (εκφυλισμένους, εν πολλοίς...) Γερμανούς! Έτσι, αν και οι Μαγυάροι διέθεταν ήδη (8.500 χρόνια πριν από σήμερα) την δική τους εγχάρακτη γραφή (Rovás) υιοθετούν για καθαρά πρακτικούς λόγους την Λατινική και, αμέσως μετά, την Γερμανική η οποία παραμένει η επίσημη γλώσσα της Ουγγαρίας μέχρι το 19ο αιώνα (1836).
Όμως, οι Ούγγροι δεν διέθεταν απλώς γραφή πριν από πολλούς άλλους Ευρωπαϊκούς Λαούς αλλά και Σύνταγμα! Το 1222 οι Ούγγροι αποκτούν τον πρώτο Καταστατικό Χάρτη (Σύνταγμα) πριν από όλους τους Ευρωπαϊκούς Λαούς , υπό την ονομασία "Χρυσόβουλον".
Οι Μογγόλοι αρχίζουν να απειλούν την περιοχή με τη γνωστή επεκτατική τους διάθεση και στις 11 Απριλίου 1242, κατανικώντας τον στρατό του Βασιλέως Μπέλα IV καταλαμβάνουν κι ερημώνουν τόσο τη Βούδα όσο και την Πέστη. Μετά την απόσυρση των Μογγόλων από την περιοχή , ο Βασιλέας Μπέλα IV , το 1247, ανακηρύσσει ως πρωτεύουσα την Βούδα και την ορίζει ως έδρα του νέου κράτους των Μαγυάρων.
Εν τω μεταξύ ο χριστιανισμός ο οποίος, ήδη από το 1000 μ.χ.χ., "εισέβαλε" στην περιοχή με την βάπτιση του Βασιλέως Στεφάνου, επιδρά στους Μαγυάρους και αλλοιώνει τα ήθη τους. Αυτό είναι κάτι για το οποίο οι Ούγγροι έχουν πλήρη συνείδηση μη συγχωρώντας ποτέ στους εαυτούς τους την απομάκρυνσή τους από τα πατρώα και παραμένοντας διακριτικά αποστασιωποιημένοι από την Εκκλησία, σε αντίθεση με τους αδελφούς τους Πολωνούς οι οποίοι δυναστεύονται από την Εκκλησία μη εννοώντας τον βαθύτερο παγκοσμιοποιητικό ρόλο της. Με την αρνητική επίδραση του χριστιανισμού και την έκπτωση του πολεμικού πνεύματός τους, το 1526, ο Ουγγρικός στρατός ηττάται από τους Οθωμανούς στη σφαγή του Μόχατς κι ενώ οι τοπικοί άρχοντες μαζύ με τον πληθυσμό εγκαταλείπουν την περιοχή, εδώ θα εγκατασταθεί ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν Ι με την αυλή του. Κατά την προσφιλή τακτική τους, οι Οθωμανοί πυρπολούν και την Βούδα και την Πέστη.
Η συνολική κατοχή της περιοχής από τους Οθωμανούς διήρκεσε 150 χρόνια. Ευτυχώς, την οθωμανική επεκτατικότητα αντιμετώπισε επιτυχέστατα ο Πρίγκιψ Ευγένιος ο οποίος τους ανέκοψε τον δρόμο για την κατάληψη της Βιέννης και, βεβαίως, ολόκληρης της Ευρώπης! Το 1686 η Βούδα επανακτάται από τα ενωμένα Αυτοκρατορικά στρατεύματα και αρχίζει η κυριαρχία των Αψβούργων στην Ουγγαρία, όπου, επί Αυτοκρατείρας Μαρίας-Θηρεσίας η περιοχή αναπτύσσεται ραγδαία κι εμπλουτίζεται με λαμπρά οικοδομήματα και δημόσια διοίκηση. Τόσο η Μαρία-Θηρεσία όσο κι ο Αρχιδούκας Ιωσήφ αφιερώνονται στον εκσυγχρονισμό της Βούδας και της Πέστης με θαυμαστά αποτελέσματα.
Το 1867 στο πλαίσιο της εξισώσεως μεταξύ Βιέννης και και Ουγγαρίας, η Πέστη γίνεται η έδρα της Ουγγρικής Βουλής (εκεί υπάρχει ως σήμερα το Κοινοβούλιο) και πόλη στέψεως καθώς κι έδρα της Αυστρο-Ουγγρικής Μοναρχίας. μετά από 326 χρόνια ο πύργος της, απέναντι, Βούδας ξαναγίνεται ανάκτορο και ο Φραγκίσκος-Ιωσήφ στέφεται "Βασιλεύς της Ουγγαρίας".
Το 1873 η Βούδα και η Πέστη, διοικητικώς, συνενώνονται στη μεγάλη, πια, πρωτεύουσα "Βουδαπέστη"και πάντοτε υπό την θετική επίδραση της Γερμανικής παιδείας η χώρα αποκτά "προσανατολισμό" βαρειάς βιομηχανίας με αποτέλεσμα, το 1896 (εκατό ολόκληρα χρόνια πριν την Αθήνα), η Βουδαπέστη να αποκτήσει το πρώτο Μετρό της ηπειρωτικής Ευρώπης το οποίο ωλοκληρώθηκε σε τρία μόλις χρόνια!
Το 1916 τελείται η τελευταία στέψη Βασιλέως στην Ουγγαρία, με στεφόμενο τον Βασιλέα Κάρολο IV των Αψβούργων.
Μετά την λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και την πτώση της Αυστρο-Ουγγρικής Μοναρχίας η Ουγγαρία υποχρεώνεται σε εξοντωτικές ταπεινώσεις από την αγέλη των "νικητών", ενώ η Βουδαπέστη μετατρέπεται σε έδρα μιας παρωδίας "σοβιετικής δημοκρατίας" η οποία καταρρέει μετά από 133 ημέρες.
Το 1920 η Ουγγαρία εκβιάζεται να υπογράψει την απάνθρωπη "Συνθήκη του Τριανόν" την οποία ο Ουγγρικός Λαός ποτέ δεν απεδέχθη. Σύμφωνα με αυτή, η Ουγγαρία εκβιάστηκε να παραδώσει το 72% των εδαφών της στις όμορες Χώρες, ενεχυριάζοντας το 64% του πληθυσμού της που κατοικούσαν στις εκχωρούμενες περιοχές. Αυτό είχε τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή του Ουγγρικού Λαού ο οποίος είδε πολύ περισσότερο από το μισό των αδελφών του να διαχωρίζονται βίαια από τον εθνικό κορμό και να εξανδραποδίζονται, προς ικανοποίηση των εκδικητικών προθέσεων των, πάντοτε, ελεεινών "Συμμάχων". Η μισητή αυτή "συνθήκη" εξακολουθεί να ζωπυρώνει τον αλυτρωτισμό των σημερινών Ούγγρων οι οποίοι αγωνίζονται σταθερά για την αποκατάσταση του Δικαίου με την κατάργησή της και την επιστροφή προσφυγοποιημένων Ούγγρων και κατειλημμένων Ουγγρικών εδαφών στην Ουγγαρία.
Η Ουγγαρία παραμένοντας πιστή στην Γερμανική πλευρά δε διστάζει να εξέλθει στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το 1941, στο πλευρό του εκλεγμένου Εθνικοσοσιαλιστή Ηγέτη Αδόλφου Χίτλερ! Ο μεν Αδόλφος Χίτλερ θα έχει έναν πιστό σύμμαχο στο "πρόσωπο" των Ούγγρων αλλά οι ίδιοι οι Ούγγροι, μετά την ατυχή έκβαση του πολέμου θα πληρώσουν και πάλι "ακριβά" αυτή την ιστορική επιλογή τους.
Τον Φεβρουάριο του 1945 οι εγκληματικές σταλινικές ορδές, διψασμένες για εκδίκηση κατά του Ουγγρικού πληθυσμού, εισβάλλουν στη Βουδαπέστη δολοφονώντας τους κατοίκους της και λεηλατώντας ό,τι βρούν, όπως ακριβώς κάποτε οι Μογγόλοι και οι Οθωμανοί. Οι σοβιετικοί δολοφόνοι καταστρέφουν και πυρπολούν γέφυρες, μνημεία, ιστορικά κτήρια, πολιτιστικά αγαθά, ενώ επιδίδονται σε καταλήστευση των έργων τέχνης από τα μουσεία της που μεταφέρονται όλα στη Σοβιετική Ένωση.
Το 1949 ολοκληρώνεται και τυπικά η κτηνώδης σοβιετική κατοχή με την αναγγελία (20 Αυγούστου) του οπερετικού "συντάγματος" της ..."Ουγγρικής Λαϊκής Δημοκρατίας" που αποτελούσε ένα μαριονετικό κράτος-δορυφόρου των σοβιέτ.
Το 1956 οι Ούγγροι, πάντοτε υπερήφανοι ως Λαός αν και υπόδουλοι στους σοβιετικούς, ξεσηκώνονται και αντιμετωπίζουν δυναμικά τα σοβιετικά άρματα μάχης, αψηφώντας το αιματηρό τίμημα! Διεξάγονται σκληρές οδομαχίες μέσα στη Βουδαπέστη τα ίχνη των οποίων διακρίνονται ακόμη και σήμερα στους τοίχους κτηρίων και σε μνημεία, μέχρι στα μάρμαρα των τάφων του Νεκροταφείου Κerepesi (παγκόσμιο κέντρο ταφικής αρχιτεκτονικής και υπάιθριας μνημειακής γλυπτικής). Εκατόμβες θυμάτων από τα δολοφονικά σοβιετικά πυρά αλλά και πάμπολλοι Ούγγροι δραπέτες, παρά το τίμημα, ήταν ο απολογισμός εκείνης της παλλαϊκής εξεγέρσεως.
Η Ουγγαρία απελευθερώνεται, τελικώς και από τον σοβιετικό ζυγότο 1989 μετά την οριστική κατάρρευση των σοβιέτ κι επανέρχεται στην κοινότητα των ελευθέρων κρατών με πρώτο πρωθυπουργό (μετά τις εκλογές του 1990) τον διακεκριμένο συγγραφέα και διανοούμενο Άρμπαντ Γκεντζ τον οποίο υπερεψήφισε ο πατριωτικός χώρος ο οποίος πάντα καθορίζει τις εξελίξεις ολόκληρης της Χώρας από καταβολής Ούγγρων.
Τα πλέον πρώιμα δείγματα ζωής στην περιοχή χρονολογούνται από το 10.000 π.χ.χ., είναι παλαιολιθικά και αποτελούν ευρήματα τα οποία ενετοπίσθησαν στη στενωπό του Δουνάβεως.
Πρώτοι κάτοικοι αυτής της περιοχής ήσαν οι Κέλτες και οι Ιλλυριοί οι οποίοι, δύο χιλιάδες χρόνια πριν, ίδρυσαν εδώ έναν οικισμό τον οποίον ωνόμασαν ΑΚ-ΙΝΚ (=πλούσια νερά) λόγω των πολλών θερμών πηγών του.
Τον 2ο αιώνα μ.χ.χ. η περιοχή, ως ρωμαϊκή κτήση, και υπό τον αυτοκράτορα Σεπτίμιο Σεβήρο αναβαθμίζεται σε αποικία, με 30.000 κατοίκους.
Το 376 μ.χ.χ. η Ρώμη χάνει την κυριαρχία της σε αυτή την περιοχή η οποία παρακμάζει. Στο άλλοτε ΑΚ-ΙΝΚ και μετέπειτα ρωμαϊκό Ακούινκουμ αρχίζουν να εποικούν Σλαύοι αλλά και Γότθοι, Λογγοβάρδοι και Άβαροι, φυλές ιδιαιτέρως πολεμικές.
Κατά τον ένατο αιώνα μ.χ.χ., πιθανώς, εμφανίζονται οι δύο ονομασίες οι οποίες, αργότερα, θα συνενωθούν και θα αποτελέσουν την ονομασία της πρωτεύουσας. Η αριστερή πλευρά του Δουνάβεως που αναπτύσσεται κατά προτεραιότητα ονομάζεται "Βούδα" (=σόμπα, σπίτι, εστία, θαλπωρή) ενώ η δεξιά "Πέστη" (=κόλαση, από την ύπαρξη πολλών σπηλαίων). Έτσι τα δύο τμήματα που κάποτε θα συνενωθούν σε μία πρωτεύουσα θα ονομασθούν "Βουδαπέστη".
Το 896 μ.χ.χ. εμφανίζεται από την πλευρά των Ουραλίων μία πολεμική φυλή υπό τον γενάρχη ÁRPÁD (δυναστεία), οι Μαγυάροι οι οποίοι καταλαμβάνουν την περιοχή εγκαθιστάμενοι σε αυτήν μονίμως.
Το πρώτο Ουγγρικό νόμισμα (970 μ.χ.χ.)
Το 1001 μ.χ.χ. γίνεται η στέψη του πρώτου Ούγγρου Βασιλέως, του Στεφάνου. Με τις Σταυροφορίες καταφθάνουν και οι πρώτοι τεχνίτες και έμποροι από την Γερμανία. Αυτοί, εγκαθίστανται και στις δύο πλευρές του Δουνάβεως και από το σημείο αυτό αρχίζει η καταλυτική επίδραση των Γερμανών στην εξέλιξη και διαμόρφωση της μετέπειτα Ουγγαρίας. Αν προσέξει κανείς πολύ καλά τους σημερινούς Ούγγρους έχοντας υπ΄όψη του και το γερμανικό "πρότυπο" θα δει ότι αυτό ισχύει περισσότερο για τους σημερινούς Ούγγρους παρά για τους σημερινούς (εκφυλισμένους, εν πολλοίς...) Γερμανούς! Έτσι, αν και οι Μαγυάροι διέθεταν ήδη (8.500 χρόνια πριν από σήμερα) την δική τους εγχάρακτη γραφή (Rovás) υιοθετούν για καθαρά πρακτικούς λόγους την Λατινική και, αμέσως μετά, την Γερμανική η οποία παραμένει η επίσημη γλώσσα της Ουγγαρίας μέχρι το 19ο αιώνα (1836).
Όμως, οι Ούγγροι δεν διέθεταν απλώς γραφή πριν από πολλούς άλλους Ευρωπαϊκούς Λαούς αλλά και Σύνταγμα! Το 1222 οι Ούγγροι αποκτούν τον πρώτο Καταστατικό Χάρτη (Σύνταγμα) πριν από όλους τους Ευρωπαϊκούς Λαούς , υπό την ονομασία "Χρυσόβουλον".
Οι Μογγόλοι αρχίζουν να απειλούν την περιοχή με τη γνωστή επεκτατική τους διάθεση και στις 11 Απριλίου 1242, κατανικώντας τον στρατό του Βασιλέως Μπέλα IV καταλαμβάνουν κι ερημώνουν τόσο τη Βούδα όσο και την Πέστη. Μετά την απόσυρση των Μογγόλων από την περιοχή , ο Βασιλέας Μπέλα IV , το 1247, ανακηρύσσει ως πρωτεύουσα την Βούδα και την ορίζει ως έδρα του νέου κράτους των Μαγυάρων.
Εν τω μεταξύ ο χριστιανισμός ο οποίος, ήδη από το 1000 μ.χ.χ., "εισέβαλε" στην περιοχή με την βάπτιση του Βασιλέως Στεφάνου, επιδρά στους Μαγυάρους και αλλοιώνει τα ήθη τους. Αυτό είναι κάτι για το οποίο οι Ούγγροι έχουν πλήρη συνείδηση μη συγχωρώντας ποτέ στους εαυτούς τους την απομάκρυνσή τους από τα πατρώα και παραμένοντας διακριτικά αποστασιωποιημένοι από την Εκκλησία, σε αντίθεση με τους αδελφούς τους Πολωνούς οι οποίοι δυναστεύονται από την Εκκλησία μη εννοώντας τον βαθύτερο παγκοσμιοποιητικό ρόλο της. Με την αρνητική επίδραση του χριστιανισμού και την έκπτωση του πολεμικού πνεύματός τους, το 1526, ο Ουγγρικός στρατός ηττάται από τους Οθωμανούς στη σφαγή του Μόχατς κι ενώ οι τοπικοί άρχοντες μαζύ με τον πληθυσμό εγκαταλείπουν την περιοχή, εδώ θα εγκατασταθεί ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν Ι με την αυλή του. Κατά την προσφιλή τακτική τους, οι Οθωμανοί πυρπολούν και την Βούδα και την Πέστη.
Η συνολική κατοχή της περιοχής από τους Οθωμανούς διήρκεσε 150 χρόνια. Ευτυχώς, την οθωμανική επεκτατικότητα αντιμετώπισε επιτυχέστατα ο Πρίγκιψ Ευγένιος ο οποίος τους ανέκοψε τον δρόμο για την κατάληψη της Βιέννης και, βεβαίως, ολόκληρης της Ευρώπης! Το 1686 η Βούδα επανακτάται από τα ενωμένα Αυτοκρατορικά στρατεύματα και αρχίζει η κυριαρχία των Αψβούργων στην Ουγγαρία, όπου, επί Αυτοκρατείρας Μαρίας-Θηρεσίας η περιοχή αναπτύσσεται ραγδαία κι εμπλουτίζεται με λαμπρά οικοδομήματα και δημόσια διοίκηση. Τόσο η Μαρία-Θηρεσία όσο κι ο Αρχιδούκας Ιωσήφ αφιερώνονται στον εκσυγχρονισμό της Βούδας και της Πέστης με θαυμαστά αποτελέσματα.
Το 1867 στο πλαίσιο της εξισώσεως μεταξύ Βιέννης και και Ουγγαρίας, η Πέστη γίνεται η έδρα της Ουγγρικής Βουλής (εκεί υπάρχει ως σήμερα το Κοινοβούλιο) και πόλη στέψεως καθώς κι έδρα της Αυστρο-Ουγγρικής Μοναρχίας. μετά από 326 χρόνια ο πύργος της, απέναντι, Βούδας ξαναγίνεται ανάκτορο και ο Φραγκίσκος-Ιωσήφ στέφεται "Βασιλεύς της Ουγγαρίας".
Το 1873 η Βούδα και η Πέστη, διοικητικώς, συνενώνονται στη μεγάλη, πια, πρωτεύουσα "Βουδαπέστη"και πάντοτε υπό την θετική επίδραση της Γερμανικής παιδείας η χώρα αποκτά "προσανατολισμό" βαρειάς βιομηχανίας με αποτέλεσμα, το 1896 (εκατό ολόκληρα χρόνια πριν την Αθήνα), η Βουδαπέστη να αποκτήσει το πρώτο Μετρό της ηπειρωτικής Ευρώπης το οποίο ωλοκληρώθηκε σε τρία μόλις χρόνια!
Το 1916 τελείται η τελευταία στέψη Βασιλέως στην Ουγγαρία, με στεφόμενο τον Βασιλέα Κάρολο IV των Αψβούργων.
Μετά την λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και την πτώση της Αυστρο-Ουγγρικής Μοναρχίας η Ουγγαρία υποχρεώνεται σε εξοντωτικές ταπεινώσεις από την αγέλη των "νικητών", ενώ η Βουδαπέστη μετατρέπεται σε έδρα μιας παρωδίας "σοβιετικής δημοκρατίας" η οποία καταρρέει μετά από 133 ημέρες.
Το 1920 η Ουγγαρία εκβιάζεται να υπογράψει την απάνθρωπη "Συνθήκη του Τριανόν" την οποία ο Ουγγρικός Λαός ποτέ δεν απεδέχθη. Σύμφωνα με αυτή, η Ουγγαρία εκβιάστηκε να παραδώσει το 72% των εδαφών της στις όμορες Χώρες, ενεχυριάζοντας το 64% του πληθυσμού της που κατοικούσαν στις εκχωρούμενες περιοχές. Αυτό είχε τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή του Ουγγρικού Λαού ο οποίος είδε πολύ περισσότερο από το μισό των αδελφών του να διαχωρίζονται βίαια από τον εθνικό κορμό και να εξανδραποδίζονται, προς ικανοποίηση των εκδικητικών προθέσεων των, πάντοτε, ελεεινών "Συμμάχων". Η μισητή αυτή "συνθήκη" εξακολουθεί να ζωπυρώνει τον αλυτρωτισμό των σημερινών Ούγγρων οι οποίοι αγωνίζονται σταθερά για την αποκατάσταση του Δικαίου με την κατάργησή της και την επιστροφή προσφυγοποιημένων Ούγγρων και κατειλημμένων Ουγγρικών εδαφών στην Ουγγαρία.
Η Ουγγαρία παραμένοντας πιστή στην Γερμανική πλευρά δε διστάζει να εξέλθει στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το 1941, στο πλευρό του εκλεγμένου Εθνικοσοσιαλιστή Ηγέτη Αδόλφου Χίτλερ! Ο μεν Αδόλφος Χίτλερ θα έχει έναν πιστό σύμμαχο στο "πρόσωπο" των Ούγγρων αλλά οι ίδιοι οι Ούγγροι, μετά την ατυχή έκβαση του πολέμου θα πληρώσουν και πάλι "ακριβά" αυτή την ιστορική επιλογή τους.
Τον Φεβρουάριο του 1945 οι εγκληματικές σταλινικές ορδές, διψασμένες για εκδίκηση κατά του Ουγγρικού πληθυσμού, εισβάλλουν στη Βουδαπέστη δολοφονώντας τους κατοίκους της και λεηλατώντας ό,τι βρούν, όπως ακριβώς κάποτε οι Μογγόλοι και οι Οθωμανοί. Οι σοβιετικοί δολοφόνοι καταστρέφουν και πυρπολούν γέφυρες, μνημεία, ιστορικά κτήρια, πολιτιστικά αγαθά, ενώ επιδίδονται σε καταλήστευση των έργων τέχνης από τα μουσεία της που μεταφέρονται όλα στη Σοβιετική Ένωση.
Το 1949 ολοκληρώνεται και τυπικά η κτηνώδης σοβιετική κατοχή με την αναγγελία (20 Αυγούστου) του οπερετικού "συντάγματος" της ..."Ουγγρικής Λαϊκής Δημοκρατίας" που αποτελούσε ένα μαριονετικό κράτος-δορυφόρου των σοβιέτ.
Το 1956 οι Ούγγροι, πάντοτε υπερήφανοι ως Λαός αν και υπόδουλοι στους σοβιετικούς, ξεσηκώνονται και αντιμετωπίζουν δυναμικά τα σοβιετικά άρματα μάχης, αψηφώντας το αιματηρό τίμημα! Διεξάγονται σκληρές οδομαχίες μέσα στη Βουδαπέστη τα ίχνη των οποίων διακρίνονται ακόμη και σήμερα στους τοίχους κτηρίων και σε μνημεία, μέχρι στα μάρμαρα των τάφων του Νεκροταφείου Κerepesi (παγκόσμιο κέντρο ταφικής αρχιτεκτονικής και υπάιθριας μνημειακής γλυπτικής). Εκατόμβες θυμάτων από τα δολοφονικά σοβιετικά πυρά αλλά και πάμπολλοι Ούγγροι δραπέτες, παρά το τίμημα, ήταν ο απολογισμός εκείνης της παλλαϊκής εξεγέρσεως.
Η Ουγγαρία απελευθερώνεται, τελικώς και από τον σοβιετικό ζυγότο 1989 μετά την οριστική κατάρρευση των σοβιέτ κι επανέρχεται στην κοινότητα των ελευθέρων κρατών με πρώτο πρωθυπουργό (μετά τις εκλογές του 1990) τον διακεκριμένο συγγραφέα και διανοούμενο Άρμπαντ Γκεντζ τον οποίο υπερεψήφισε ο πατριωτικός χώρος ο οποίος πάντα καθορίζει τις εξελίξεις ολόκληρης της Χώρας από καταβολής Ούγγρων.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Η εξαιρετικώς σύντομη, αυτή, ιστορική αναδρομή είναι εντελώς "εισαγωγική" ώστε να καθορισθούν, απλώς, οι ιστορικοί "σταθμοί" του Ουγγρικού Λαού και της Χώρας. Έπονται , πολλές ακόμη αναφορές στο συγκεκριμένο θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.