ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

 ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΚΟΡΔΕΛΛΑΣ

ΕΝΑΣ ΗΡΩΪΚΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ ΜΑΣ

     Κάποτε, όταν η Πατρίδα "ζούσε" με κύρος και αξιοπρέπεια, οι στρατιωτικοί αποτελούσαν ένα ξεχωριστό εθνικό "κύτταρο" γεμάτο γνώση, δύναμη και αυτοθυσία! Τότε, ο Αξιωματικός δεν είχε καμία σχέση με τον σημερινό ένστολο δημοσιοϋπαλληλάκο που "μάχεται" με το lap-top του από τη σιγουριά ενός κλιματιζόμενου γραφείου! Τότε ο Αξιωματικός δεν ..."συνδικαλίζονταν" ξοδεύοντας τον εαυτό του υπέρ επιδομάτων και συντεχνιακών "extra" και αδιαφορώντας για την ευτέλιση της εθνικής κυριαρχίας από έναν όμορο εχθρό ο oποίος καθημερινώς αμφισβητεί την εθνική μας υπόσταση! Τότε ο Αξιωματικός πολεμούσε και ψείριαζε με το άλογό του αυτοθυσιαζόμενος υπέρ Πίστεως και Πατρίδος και όχι υπέρ "κομματάρχη και εφ άπαξ"! Ένας από αυτούς τους άξιους Αξιωματικούς ήταν και ο ηρωϊκός Ιππέας Νικόλαος Α. Κορδέλλας ο οποίος υπήρξε από τα στελέχη του Ελληνικού Ιππικού με λαμπρή ιππική εκπαίδευση στην Ακαδημία της Saumur, ο οποίος με τις προτάσεις του, τα βιβλία του και την, μετέπειτα διοίκηση της Ιππευτικής Σχολής, έθεσε θεμέλια ιππικής εκπαιδεύσεως στο Ελληνικό Ιππικό αλλά και στον  Ιππικό Αθλητισμό της Χώρας μας.

     Ο Νικόλαος Α. Κορδέλλας στάλθηκε ως νεαρός Ανθυπίλαρχος στην Στρατιωτική Ιππική Ακαδημία της Saumur και εκπαιδεύθηκε στην Β' Διμοιρία Ανθυπιλάρχων της, αποκτώντας μιαν ιδιαίτερη ιππική παιδεία. Από τον βαθμό του Ανθυπιλάρχου, ήδη, παιδί σχεδόν, πέραν της ιππικής ικανότητος εμφανίζεται να αγωνιά για την μεταφορά της γνώσεως στους Έλληνες συναδέλφους του και δεν φείδεται κόπου ώστε, στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που του αφήνει η έφιππη υπηρεσία του, να συγγράφει!

     Πρώτο μέλημά του είναι η απόδοση της "τεχνογνωσίας" που απέκτησε στη Γαλλία, στους Έλληνες συναδέλφους του. Το βιβλίο του "ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΝ ΣΩΜΥΡ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΙΠΠΕΥΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ" (έκδ. 1901) αποτελεί μία καταγραφή της διοργανώσεως και του εκπαιδευτικού προγράμματος της σημαντικής, αυτής, ιππευτικής σχολής. 

     Με το βιβλίο αυτό ο Νικόλαος Α. Κορδέλλας (μαζύ με άλλους ακόμη Αξιωματικούς που εφοίτησαν στην σχολή αυτή και συνέγραψαν ανάλογα βιβλία) υποβοηθά το Ελληνικό Ιππικό να οργανώσει την εκπαίδευσή του αλλά και τους συναδέλφους του να κατανοήσουν βασικά ζητήματα ιππικής εκπαιδεύσεως.

     Όμως, ο νεαρός Ανθυπίλαρχος δεν αρκείται σε αυτό αλλά συνεχίζει να συγγράφει ο,τιδήποτε πιστεύει ότι ωφελεί τους συναδέλφους του, παρά τα βαρύτατα υπηρεσιακά καθήκοντα του Αξιωματικού, εκείνης της εποχής.

     Η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ" ευτύχησε να αποκτήσει προ πολλών ετών από δημοπρασία ένα ανέκδοτο χειρόγραφο του, τότε, Ανθυπιλάρχου Νικολάου Α. Κορδέλλα με "συμπυκνωμένη" ιππευτική γνώση, προοριζόμενο προς χρήση των μαθητών της Ιππευτικής Σχολής.

 

     Ακολουθεί το "δείγμα" ενός κεφαλαίου από βιβλίο το οποίο συνέγραψε ως Ανθυπίλαρχος το έτος 1903 προς χρήση των μαθητών της Ιππευτικής Σχολής της οποίας αργότερα, ως Συνταγματάρχης, θα γίνονταν Διοικητής. Διατηρείται επακριβώς η γλώσσα και η ορθογραφία του πρωτοτύπου.

     Τα σκίτσα σινικής με πενάκι τα οποία συνοδεύουν το κείμενο είναι επίσης έργα του συγγραφέως, επικολλημένα στις αντιστοιχούσες θέσεις. Μαρτυρούν την εξαιρετική καλλιέργεια και τις ικανότητες των αυθεντικών Ανδρών του πάλαι Στρατεύματός μας το οποίο μας διασφάλισε μία Πατρίδα την οποία, σήμερα, οι ανάξιοι επίγονοί τους ξεπουλούν ξεδιάντροπα!  

Διάβασις ποταμού

     Σήμερον η διάβασις ποταμού δεν πρέπει να θεωρείται ως κώλυμα αδιάβατον δια το Ιππικόν. Αλλά δια να δυνηθή τούτο να διέλθη ευκόλως και ταχέως πρέπει να έχη ασκηθή προς τούτο καταλλήλως. Δια τούτο δε σήμερον και οι στρατοί όλων των εθνών ασκούνται και εις τούτο.

     Αι ασκήσεις αύται γίγνονται συνήθως κατά το θέρος ίνα μη πάθη η υγεία των ανδρών και ίππων.

     Δύναταί τις να διαβή ποταμόν κατά διαφόρους τρόπους, αναλόγως των μέσων άτινα διαθέτει και του χρόνου ον έχει.

     Ο Κανονισμός εκστρατείας Ιππικού (σελίς 300) περιγράφει εν πολύ ολίγοις τους τρόπους της διαβάσεως. Επειδή νυν η μεγεθυνθείσα Ελλάς έχει πολλούς ποταμούς και βεβαίως και εις το Ελληνικόν Ιππικόν εις το μέλλον θα γίγνονται ασκήσεις διαβάσεως θέλω περιγράψει αυτάς ως εν Ευρώπη γίγνονται.
     Δύναταί τις να διακρίνη 6 κυρίους τρόπους διαβάσεως.

1^ον Διάβασις με σχεδίαν

     Η Διάβασις γίγνεται με σχεδίαν (Radeau) όταν δεν υπάρχει αρκετή ξυλεία προς κατασκευήν προχείρου γεφύρας (Passerelle) ή όταν ο αριθμός των μελλόντων να διαβώσιν είναι μικρός κ.τ.λ.

     Το μέγεθος της σχεδίας εξαρτάται εκ του βάρους το οποίον πρόκειται να μεταφέρωμεν και της υπαρχούσης ξυλείας.

     Συνήθως κατασκευάζομεν ταύτην μήκους 12 μέτρων και πλάτους 6.

     Κατασκευάζεται δε ταύτη σχεδία εις 3-4 ώρας υφ’ ενός υπαξιωματικού και 8 ανδρών.

Κατασκευή

     Υποθέσωμεν ότι πρόκειται να κατασκευάσωμεν μίαν σχεδίαν μήκους 12 μέτρων και πλάτους 6, ότι έχομεν δε εις την διάθεσίν μας ξυλείαν συγκεκριμένην, εκ δοκών μήκους 6 μέτρων και διαμέτρου 0.15 εκατοστών ήτοι βάρους εκάστη 32 οκάδων και εκ σανίδων μήκους 6 μέτρων, πλάτους 0.20 εκατοστών και πάχους 0.02 ήτοι βάρους εκάστη περίπου 7 οκάδων. Έχοντες τα διδόμενα ταύτα αποφασίζομεν προχείρως περί του αναγκαίου αριθμού δοκών και σανίδων προς κατασκευήν της σχεδίας ίνα ούτω γνωρίσωμεν περίπου το βάρος της σχεδίας και ίδωμεν ποίον αριθμόν σάκκων νομής θα μεταχειρισθώμεν ίνα δυνηθή η σχεδία να αποπλεύση και το βάρος το οποίον θα μεταφέρομεν. Εν Γαλλία οι σάκκοι νομής είναι εξ αδιαβρόχου υφάσματος ίνα χρησιμοποιούνται καταλλήλως διασκευαζόμενοι εις διαβάσεις ποταμών. Κατασκευάζομεν στεφάνους εκ σανού ή χόρτου δι ων πληρούμεν τον σάκκον (δεν τοποθετώμεν απλώς το χόρτον ίνα μη το βάρος είναι μέγα) και προσδένομεν ισχυρώς το ανοικτόν μέρος αυτού ίνα μη το ύδωρ εισέρχεται. Έκαστος σάκκος εδείχθη ότι δύναται να υποβαστάση χωρίς να βυθισθή 60 οκάδας βάρουςκαι ότι δύναται να μείνη εντός του ύδατος χωρίς να βραχή επί 3 ημέρας.

    Υποθέσωμεν ότι απαιτούνται :

15 δοκοί          Χ             32 οκάδας        =             480 οκάδες

60 σανίδες      Χ               7 οκάδας        =              420 οκάδες

                                                                              __________

                               Ολικόν βάρος σχεδίας             900 οκάδες

     Υποθέσωμεν δε επίσης ότι πρόκειται να μεταφέρωμεν βάρος εκ 15 ανδρών μετά του οπλισμού και ιπποσκευής των.

                 Βάρος ιππέως κατά μέσον όρον             55 οκάδες

                 Βάρος οπλισμού                                         5 οκάδες

                 Βάρος ιπποσκευής                                   16 οκάδες

                                                                                __________

                 Ολικόν βάρος ενός ιππέως                     76 οκάδες

                                                                                   15 άνδρες

                                                                                __________

                Ολικόν βάρος των 15 ιππέων             1140 οκάδες

    

     Άρα βλέπομεν ότι δέον οι σάκκοι να υποβαστάσωσιν βάρος 2040 οκάδων. Επομένως γνωστού όντος ότι έκαστος σάκκος υποβαστάζει βάρος 60 οκάδων παρατηρώμεν ότι δέον να μεταχειρισθώσιν 34 σάκκοι νομής.

     Τούτων δοθέντων χαράσσομεν επί του εδάφους το σχήμα ακριβώς της κατασκευασθησομένης σχεδίας και αρχίζομεν την κατάλληλον συσκευασίαν των σάκκων νομής εφ’ ων προσδένομεν είτα δια των σχοινίων νομής τας δοκούς και σανίδας.

     Δέον να κατασκευάσωμεν την σχεδίαν ή επί του εδάφους επικλινούς πλησίον της όχθης ίνα ευκόλως είτα δυνηθώμεν να την μεταφέρομεν  επί του ύδατος ή να ρίψωμεν εις τον ποταμόν τον εκ δοκών σκελετόν και επί του ποταμού ν’ αποπερατώσωμεν την κατασκευήν της σχεδίας.

     Εάν δεν έχομεν δοκούς δυνάμεθα να μεταχειρισθώμεν μόνον σανίδας αλλά δεμένας ανά δύο δια το στερεώτερον. Ως επίσης εάν δεν έχομεν σανίδας δυνάμεθα να μεταχειρισθώμεν μόνον δοκούς αλλά δέον τότε ν’ αυξήσωμεν τον αριθμόν των σάκκων.

Επίρριψις εις ποταμόν

     Πηγνύομεν στερεώς εντός του εδάφους πλησίον της όχθης ένα πάσσαλον εφ’ ου προσδένομεν εν σχοινίον.

     Το έτερον άκρον του σχοινίου λαμβάνει εις ιππεύς όστις κολυμβών διέρχεται εις την έναντι όχθην όπου πηγνύη έτερον πάσσαλον και τείνων είτα καλώς το σχοινίον το προσδένει επ’ αυτού.

     Είτα ρίπτομεν εις το ύδωρ την σχεδίαν και προσδένομεν επί ταύτης στερεώς εν σχοινίον του οποίου το έτερον άκρον σχηματίζομεν εις κρίκον (κοινώς θηλιά) ον διαπερώμεν επί του σχοινίου ο συνδέει τας δύο όχθας.

     Η κίνησις της σχεδίας γίγνεται δια των χειρών των ιππέων αίτινες σύρωσιν επί του σχοινίου του ενούντος τας δύο όχθας (ακριβώς ως γίγνονται εις τα εν Θεσσαλία επί του Πηνειού περάματα).

Επιβίβασις-Αποβίβασις

     Τοποθετώμεν τας ιπποσκευάς και οπλισμόν εις το μέσον της σχεδίας και είτα έκαστος ιππεύς κρατών τον ίππον του δια της φορβειάς παρατάξεως αφ’ ου εισέλθη ο ίππος εν τω ύδατι επιβιβάζεται και ούτος.

     Απαιτείται όμως προσοχή όπως το επί της σχεδίας βάρος είναι εξ ίσου διαμεμοιρασμένον.

2^ον Διάβασις με σχεδίαν εις λέμβον (Radeau sur bateaux)

     Ενίοτε έχομεν εις την διάθεσίν μας λέμβους, οπότε η κατασκευή της σχεδίας είναι απλουστέρα, διότι τότε δεν έχομεν ανάγκην να κατασκευάσωμεν ή μόνον το εκ σανίδων επίπεδον όπερ κατασκευάζεται απλώς απιθωμένων των σανίδων επί των λέμβων.

3^ον Διάβασις με μικράν πρόχειρον σχεδίαν

(Petit Radeaux a deux)

     Όταν δεν έχομεν εις την διάθεσίν μας ξυλείαν και ο αριθμός των ανδρών είναι μικρός, τότε κατασκευάζομεν προχείρως μικράν σχεδίαν δια 1 ή 2 ίππους.

     Λαμβάνομεν 3 ή 4 σάκκους ους συνδέομεν δια δύο δοκών ή εάν και δοκούς δεν έχομεν δια δύο λογχών ή και εν ανάγκη δια δύο ή τεσσάρων σπαθών. Ούτω δε έχομεν ετοίμην την σχεδίαν μας εφ’ ης κάθηνται οι δύο ιππείς με τον οπλισμός των και την ιπποσκευήν των.

     Eίτα λαμβάνομεν τους δύο ίππους των επί της σχεδίας ιππέων ους συνδέομεν δι’ ιμάντας τινάς εκ της φορβειάς παρατάξεως.

     Ο εις των ιππέων κρατά τους δεσμούς των φορβειών παρατάξεως ούτω δε οι ίπποι κολυμβώντες σύρουσιν και την σχεδίαν.

     Εις ιππεύς είτα κολυμβών επαναφέρει την σχεδίαν εις την έναντι όχθην ένθα άλλοι δύο ιππείς κατά τον ίδιον τρόπον επιβιβάζονται και διαβαίνουσιν. Εάν οι ιππείς είναι πολλοί δυνάμεθα να κατασκευάσωμεν πλειοτέρας τοιαύτας σχεδίας.

4^ον Διάβασις με πρόχειρον γέφυραν (Passerelle)

     Όταν έχομεν αρκετήν ξυλείαν εις την διάθεσίν μας ίδία δε όταν πρόκειται να μεταφέρομεν μέγαν αριθμόν ανδρών κατασκευάζομεν πρόχειρον γέφυραν. Τοιαύτη γέφυρα κατεσκευάσθη το πρώτον εν Γαλλία το έτος 1901 υπό του 5^ου Συντάγματος των Ουσσάρων, διήλθεν δ’ επί ταύτης ολόκληρος πυροβολαρχία.

     Και εάν μεν πρόκειται δια της γεφύρας να διέλθωσιν πλην των ανδρών, κλινάμαξαι και πυροβόλα τότε η κατασκευή της είναι ως εξής:

     Κατασκευάζομεν 1 ή 2 ή και πλείονας σχεδίας (Radeau) ακριβώς ως περιέγραψα την κατασκευήν της ανωτέρω.

     Είτα ενώ (Σημ. μεταγραφέως: = συνενώ, συνδέω) ταύτας και ούτω έχω ετοίμην την γέφυράν μου.

     Εάν όμως πρόκειται να διέλθωσιν μόνον άνδρες (δεν έχομεν δε και αρκετήν ξυλείαν) τότε κατασκευάζομεν αυτήν άλλως.

     Κατασκευάζομεν πάλιν σχεδίας μήκους 6 μέτρων και πλάτους 6 επίσης ήδη ακριβώς ως είδομεν ανωτέρω την  κατασκευήν σχεδίας. Ενούμεν ταύτας και σχηματίζομεν την γέφυραν, αλλ’ αι σχεδίαι ήδη κατασκευάζονται ως εξής:

     Εις το μέσον εκάστης σχεδίας αφίνομεν εν πλάτος 2 μέτρων άνευ σανίδων ούτω δε και ολιγωτέρας ξυλείας έχομεν ανάγκην και ολιγωτέρων σάκκων και η κατασκευή της είναι ταχυτέρα και ευκολωτέρα.

     Δια την διάβασιν οι άνδρες διέρχονται και εκ των δύο μερών της γεφύρας μεταφέροντες την ιπποσκευήν των εις την έναντι όχθην είτα δε πάλιν διέρχονται κρατώντες τους ίππους των οίτινες κολυμβώσιν παραπλεύρως δια του δεσμού της φορβειάς παρατάξεως.

    

5^ον Διάβασις «Ανά εις εφίππως με διαστήματα»

(Passage en chapelet)

   

      Όταν δεν έχομεν τα μέσα και ιδία τον χρόνον της κατασκευής γεφύρας ή σχεδίας τότε διερχόμεθα τον ποταμόν εφίππως.

     Δέον κατά την διάβασιν ούτω του ποταμού ιδία όταν το ρεύμα είναι ισχυρόν να προσέχωσιν οι ιππείς (α) Να έχωσιν τα βλέμματα προς την απέναντι όχθην ίνα μη πάθωσιν σκοτοδίνην, (β) Καλώς να στηρίζωνται δια των χειρών επί της σέλλης και ιδία εκ χαίτης του ίππου ίνα μη αφαρπασθώσιν υπό του ρεύματος από του ίππου και (γ) Να μη στενοχωρώσιν διόλου τον ίππον δια των ηνιών.

    Εάν δε ιππεύς τις αγνοή να κολυμβά ίνα μη συμβή δυστύχημά τι και πνιγή (ιδία διότι φέρει τον οπλισμόν του) λαμβάνωσιν ένα σάκκον νομής τον οποίον προχείρως πληρώσιν δι’ ολίγων χόρτων ή σανού και προσδένωσιν είτα επί του στήθους του ιππέως. Εδείχθη δια πειραμάτων ότι ιππεύς γνωρίζων να κολυμβά δύναται με πλήρη οπλισμόν να κολυμβήση επί 8-10 μέτρα. Εις την Γαλλίαν πάντες σχεδόν οι ιππείς γνωρίζωσιν να κολυμβώσιν διότι διδάσκονται τούτο κατά τα λουτρά (Baignades) άτινα χάριν υγείας κατ’ έτος κατά το θέρος εκτελώσιν.

     Οι ιππείς διαβαίνωσιν με διαστήματα 5 μέτρων συνήθως ο εις του άλλου.

     Και τας κλιναμάξας δε άνευ γεφύρας δύναταί τις να περάση εις την έναντι όχθην. Προσδένωσιν επί ταύτης σάκκους νομής και ούτω επιπλέει, οι δε ίπποι κολυμβώντες σύρουσιν ταύτην. Δέον όμως δύο ιππείς (εις δι έκαστον ίππον) να κολυμβώσιν παραπλεύρως των ίππων ίνα ώσιν έτοιμοι να αποξεύξωσιν αμέσως τους ίππους εάν ίππος τις ήθελεν πάθη (κουρασθή κ.τ.λ.) και αρχίζει να βυθίζεται διότι άλλως ήθελεν παρασύρει μετ΄ αυτού και την κλινάμαξαν.

6^ον Διάβασις εφίππως εν στιγμή καταδιώξεως

(Εn poursuite “A l’ eau”)

     Δέον επίσης να συνηθείση τις τους ίππους και τους ιππείς να ρίπτωνται εις τον ποταμόν από την όχθην ήτις να είναι κατά 4-6 μέτρα υψηλοτέρα της επιφανείας του ύδατος, διότι εν πολέμω εν στιγμή καταδιώξεως δύναται να παρουσιασθή περίστασις τοιαύτη.

     Είδον εν Γαλλία ολόκληρον την 3^ην Ίλην του 5^ου των Ουσσάρων να ριφθή από ύψους 4 μέτρων και διαβή τον ποταμόν χωρίς να πάθη τι ουδείς ίππος ή ιππεύς.

     Συνηθείζομεν πρώτον τους ίππους εις τούτο (ρίπτοντες αυτούς κατ’ αρχάς δια της βίας εις τον ποταμόν) είτα δε και τους ιππείς. Είτα γίγνεται το ίδιον εφίππως άνευ οπλισμού και είτα μετά του οπλισμού. Δέον οι ιππείς να κλείνουν το στόμα ίνα μη χάσωσιν την αναπνοήν και πίωσιν και ύδωρ, καλώς να στερεούνται επί των ίππων και να μη στενοχωρώσιν τους ίππους δια των ηνιών.

     Δέον να ρίπτωνται κατά διαστήματα ο εις εκ του άλλου τουλάχιστον 8 μέτρων.

     Όμως, η ύλη του παραπάνω χειρογράφου δεν εξαντλείται στην στρατιωτική Ιππευτική αλλά βάζει τα θεμέλια και της αθλητικής Ιππασίας. Σε ένα, επίσης, χειρόγραφο επίμετρο, ο τότε Ανθυπίλαρχος Νικόλαος Α. Κορδέλλας καταπιάνεται με έναν πρώτο "διοργανισμό" της Ελληνικής αθλητικής Ιππασίας επιδιώκοντας την διάδοση του φιλίππου πνεύματος στην Κοινωνία εκείνης της εποχής.

     Γίνεται, λοιπόν, σαφές, ότι πρώτος ο Νικόλαος Α. Κορδέλλας, το 1903, ορίζει το "περίγραμμα" της Ιππικής Αντοχής στην Ελλάδα ως θεμέλιο των ιππικών αθλημάτων, καταπιανόμενος και με το γενικό πλαίσιο του ιππικού αθλητισμού στη Χώρα μας. Και είναι απορίας άξιο γιατί η Ιππική Αντοχή εγκατελείφθη από όλες τις ιππαθλητικές "αρχές" έως ότου, στα τέλη 20ού αιώνος την αναβιώσει η "ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΙΠΠΙΚΗΣ" (Π.Ε.Π.Σ.Ι.) υπό την Προεδρία του Καθηγητού Θεοδώρου Αντικατζίδη και μετά από αυτήν, εντελώς όψιμα, να την "ανακαλύψει" η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΙΠΠΑΣΙΑΣ" (Ε.Ο.Ι.) για λόγους και μόνον γοήτρου της τελευταίας! Αλλά τι να περιμένει κανείς από "α(θ)λητικούς παράγοντες" οι οποίοι καταλαμβάνουν "θώκους" για την προσωπικη κοινωνική τους αναρρίχηση και μόνον!

     Παραμένοντας στην, κατά Νικόλαον Α. Κορδέλλα, Ιππική Αντοχή, βλέπουμε ότι ο συγγραφέας του σχετικού κειμένου αναφέρεται συγκεκριμένα σε δρόμο μήκους 150 χιλιομέτρων και όχι στις ...αστείες διαδρομές των 15-30 χιλιομέτρων που περιλαμβάνουν οι διοργανώσεις Ιππαντοχής της σημερινής "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΙΠΠΑΣΙΑΣ" κατά παράβαση των διεθνώς ισχυόντων! Σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα, ο Ανθυπίλαρχος Νικόλαος Α. Κορδέλλας εννοούσε την Ιππαντοχή στην πραγματική "διάστασή" της και όχι στα "μινιμαλιστικά μέτρα" που την εννούν οι σημερινοί καρεκλοπαράγοντες. Αν στη σημερινή Ελλάδα η Ιππασία είναι στα "γνωστά" απαράδεκτα επίπεδα είναι διότι η "διοίκησή" της δεν στελεχώνεται από ανθρώπους που ζουν στη ράχη ενός Ίππου (άλλωστε, ούτε τη χαίτη από την ουρά δε ξεχωρίζουν...)  αλλά στη πλάτη ενός Λαού ο οποίος με τον ιδρώτα του χρυσοπληρώνει την ανάξια, δημοκρατική, καλοπέρασή τους!

     Το 1903, ο Νικόλαος Α. Κορδέλλας δημοσιεύει ένα σημαντικό ιππευτικό εκπαιδευτικό βοήθημα, απολύτως απαραίτητο όχι μόνο για την πρωτογενή εκπαίδευση Ιππέων αλλά και για την ερμηνεία του ήδη υπάρχοντος επίσημου ιππευτικού Κανονισμού. Το υιοθετεί αμέσως η Ιππευτική Σχολή και το θέτει στην διάθεση των μαθητών της. Ο νεαρός Ανθυπίλαρχος και πάλι εκ του υστερήματος του ελεύθερου χρόνου του προσφέρει στην Πατρίδα και στους συναδέλφους του!

 

     Τον ίδιο χρόνο (1903) και παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Ανθυπίλαρχος Νικόλαος Α. Κορδέλλας αναλαμβάνει την Τιμή να συνεργασθεί με έναν προβεβλημένο στρατιωτικό Ιππιατρό της εποχής εκείνης, τον πολυγράφο επιστήμονα Χ. Καναβατσόγλου και να συνυπογράψει μαζύ του μία μελέτη-πρόταση για την σύσταση δημόσιου Ιπποφορβείου! Ο Νικόλαος Α. Κορδέλλας με την φλόγα του ιππικού ενδιαφέροντός του αγωνιούσε για την ιπποπαραγωγή της Ελλάδος σε μία περίοδο κατά την οποία ο Ίππος εστήριζε Πολιτισμό και Πόλεμο! Στη μελέτη αυτή με κάθε αριθμητική και οικονομική λεπτομέρεια οι δύο διακεκριμένοι συγγραφείς προέτειναν την σύσταση και λειτουργία μιας βασικής παραγωγικής μονάδος για την βέλτιστη λειτουργία Στρατού και Πολιτείας. Τότε, οι δημόσιοι Άνδρες διέθεταν και ήθος και ιδέες, εν αντιθέσει με τους σημερινούς δημοκρατικότατους μητραλοίες! Αλλά, ας μη ξεχνάμε ότι, ενώ επί Ιωάννου Μεταξά η Ελλάδα κατασκεύαζε υδροπλάνα (!), σήμερα εισάγει καρφίτσες από την Τουρκία!  

     Ο Νικόλαος Α. Κορδέλλας, ως Συνταγματάρχης πλέον, αναλαμβάνει την διοίκηση του Ιππευτικού Σχολείου το οποίο λειτουργούσε στο Πεδίο του Άρεως στο χώρο που σήμερα βρίσκεται ο ροδώνας. Το Σχολείο Ιππευτικής δημιουργήθηκε το 1844 και επισήμως είχε ιδρυθεί με τον Νόμο αραγ' του 1887 ενώ οι εγκαταστάσεις της ανηγέρθησαν το 1869 σε περικαλλέστατη κλασσική αρχιτεκτονική φόρμα του 19ου αιώνος. Το μνημειακό αυτό κτήριο πυρπολήθηκε από τους κομμουνιστές στα Δεκεμβριανά το 1944 μέσα στο "πλαίσιο" της εθνικής αποδομήσεως το οποίο συνεχίζεται ...επιτυχέστατα ως σήμερα! Και ο Νικόλαος Α. Κορδέλλας ως Διοικητής του Σχολείου Ιππευτικής καταθέτει σωρεία προτάσεων σημαντικών για την ανάπτυξη του Ελληνικού Ιππικού. Πού να ήξερε πώς κάποια "ελληνικά" χέρια θα εύρισκαν το "κουράγιο" να πυρπολήσουν την Σχολή την οποία διοίκησε και ανέδειξε με τόσο ζήλο και αγάπη... Aς σημειωθεί ότι, στη κεντρική αίθουσα της Ιππευτικής Σχολής, το 1908, ιδρύθηκε ο "Παναθηναϊκός" (τότε, "Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών", "Π.Ο.Α.") από ένα 18χρονο ...παιδί(!) τον Γεώργιο Καλαφάτη ο οποίος ήταν και ποδοσφαιριστής αλλά και φιλαθηναίος που ήθελε να προσφέρει στην αιώνια πόλη, την Αθήνα, έναν ισχυρό ποδοσφαιρικό Σύλλογο. Στην Ελλάδα τα παιδιά πάντοτε ισοτιμούσαν με τους Άνδρες και σε όλους ήταν δεδομένη η φιλαλληλία όσο η δημοκρατία δεν είχε δηλητηριάσει ψυχές και Κοινωνία!  Ενδεικτικώς και εις Μνήμη του Νικολάου Α. Κορδέλλα, θα αναρτήσουμε δύο Αναφορές του, μία 5σέλιδη για την οργάνωση της Ιππευτικής Σχολής και μία 4σέλιδη για την ίδρυση Πεταλωτικής Σχολής την αναγκαιότητα της οποία, ήδη από τότε διέκρινε η διορατικότητα του γενναίου Άξιωματικού:

 ΠΕΡΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΠΠΕΥΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ:

ΠΕΡΙ ΙΔΡΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΩΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ:

     Η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ" επιδιώκοντας την σοβαρότητα κατά την παραγωγή του υπεσχημένου εφιπποτοξοτικού Πολιτισμού τον οποίο προάγει, περισώζει και μελετά σε βάθος την Παράδοση, τιμώντας τους Πρωταγωνιστές της. Και, σε ό,τι αφορά στην πολυδιάστατη Ελληνική Ιππική Παράδοση, τιμά την Μνήμη του Νικολάου Α. Κορδέλλα, ενός από τους βασικούς διαμορφωτές της.