REPÉRAGE ΣΤΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

 REPÉRAGE ΣΤΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

     Η ασκήμια, η απομείωση της Αισθητικής της ζωής είναι το βαρύ παρεπόμενο κάθε δημοκρατίας και τούτο είναι εμφανές και στη περίπτωση της ελλαδικής δημοκρατίας. Σήμερα, το ξανα-διαπιστώσαμε επισκεπτόμενοι τους χώρους του Παναθηναϊκού Σταδίου, για ένα ακόμη repérage της ταινίας μας "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης". 

     "Στραγγαλισμένο" μέσα σε έναν ασφυκτικό βρόγχο ανηλεούς τσιμέντου, το Καλλιμάρμαρο, προσπαθεί να "αναπνεύσει" και να αναδείξει την αρμονία των κερκίδων του, πάντως, χωρίς να τα καταφέρνει!

     Οι πέντε βαρβαρόφτιαχτοι ολυμπιακοί κύκλοι του, ξεβαμμένοι και οικτροί χωρίς τα συμβολικά χρώματά τους, επιστεγάζουν ως "πτωχοί συγγενείς" την σφενδόνη αλλά δεν πείθουν για τον ολυμπιακό χαρακτήρα τους...

     Μια προσεκτικότερη ματιά, ακριβώς από πίσω, εμφανίζει μιαν εκτρωματική κατασκευή "Bauhaus" η οποία, αντί μιας κλασικής επιλογής όπως θα έπρεπε, αποκαλύπτει την κακαίσθητη βαρβαρότητα ενός εσμού ο οποίος επιβεβαιώνει -και εν προκειμένω- τον J. Ph. Fallmerayer και προτιμά ...σ κ ρ α π  σιδερικά αντί ο,τιδήποτε άλλου ευγενούς υλικού!

     Μέσα στον ιστορικό χώρο με τους καλοπληρωμένους και πάμπολλους υπαλλήλους, φύλακες κλπ που δε φαίνονται να νοιάζονται και για την καταστροφή του όσο να παρκάρουν μέσα σ΄ αυτό τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια τους, οι γνωστοί ψυχοδιαστροφικοί γκραφιτάδες έχουν αφήσει το στίγμα τους με την "υπουργό" ..."Τσιμενδώνει" να θερίζει κομματικούς επαίνους ως μονόφθαλμη εν μέσω θεόστραβων. Όμως, αυτό είναι "δημοκρατία" και ημείς οι Πλατωνικοί δεν στενοχωρούμεθα διόλου όταν οι περιρρέουσες συνθήκες μας επιβεβαιώνουν! 

     Η νέα μας ταινία μεγάλου μήκους "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" αναπτύσσει συνεχώς ολοένα και μεγαλύτερες απαιτήσεις προετοιμασίας κι εμείς ξεχάσαμε και ...καρέκλα και κρεβάτι. Όμως, όλο τούτο το τρέξιμο είναι υπέροχο αφού μπορούμε να ανταποκριθούμε ακόμη (...) κι όταν στο τέλος πάντα ανακαλύπτουμε να μας προσφέρεται το ...αναζητούμενο! 

     Ιστορική η ευρύτερη περιοχή και με τα απομένοντα σημεία αυθεντικού φυσικού τοπίου μπορεί να προσφέρει, ακόμη, "εικόνες" πειστικής αρχαιότητος.

     Έτσι, το "γυμνό μάτι"  σε συνδυασμό με την "βακτηρία" εγκύρων πηγών από την Βιβλιοθήκη μας από την οποία δεν απομακρυνόμεθα ποτέ, μπορεί να αποδώσει σωστές επιλογές σημείων γυρισμάτων.

     Κι αυτή την φορά, η συγκεκριμένη "σελίδα" της πηγής μας, μας χειραγώγησε ώστε να εντοπίσουμε αυτό που στη δική μας "σελίδα 18" του Σημειωματαρίου Repérage, καταγράψαμε. Και το repérage αποτελεί τέχνη έρευνας και υπομονής.

     Και η "σελίδα" της πηγής μας, "εύγλωττη" όπως πάντα, μας έδειξε και μία "οπτική" προς το παρελθόν την οποία αγνοούν πολλοί μελετητές του αθηναϊκού τοπίου και, εν γένει, της Ελληνικής αρχαιότητος που ορίζει μιαν ευθεία μέχρι την κορύφωση του Παρθενώνος.

ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ...

 ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ...

     Όταν ο Alain Delon πρωταγωνιστούσε στον «Δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο» είχε πράγματι ένα αγγελικό πρόσωπο, αλλά δεν ήταν ...δολοφόνος! Όταν ο Άγγελος Αντωνόπουλος πρωταγωνιστούσε στον «Άγνωστο Πόλεμο» σίγουρα δεν ήταν ...συνταγματάρχης και δη ο ...Διαγόρας Βαρτάνης! Όταν ο Μιχάλης Μανιάτης πρωταγωνιστούσε στον «Άγγελο» ασφαλώς και δεν είχε σκοτώσει τον ...εραστή του! Ο ηθοποιός αναλαμβάνει την διεκπεραίωση ενός ρόλου, απηλλαγμένος παντός βάρους ενοχικής ταυτίσεως με την υποδυόμενη προσωπικότητα, τις πράξεις, τις παραλείψεις ή και τις ιδέες της. «Κλασικά εικονογραφημένα κι ...αυτονόητα» ώστε να μην αφήνεται κανένα περιθώριο στρεβλής συσχετίσεως του οιουδήποτε φυσικού προσώπου που αναλαμβάνει υποχρέωση διεκπεραιώσεως σκηνικού ρόλου με τις ιδιότητες της προσωπικότητος που υποδύεται!

     Ελληνολάτρης ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης και στρατευμένος στις τάξεις των αντικληρικαλιστών Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, ενεφορείτο από συγκεκριμένη θρησκευτική πεποίθηση όπως αυτή ιστορείται τεκμηριωμένα! Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτός που θα υποδυθεί τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη στην ταινία μας σπένδει στον Δία αλλά μπορεί κάλλιστα να πιστεύει οπουδήποτε ελεύθερα και χωρίς αυτό να αποτελεί δικαίωμα κρίσεως για οιονδήποτε τρίτο. Το αυτό ισχύει και για την Alessandra Scala η οποία μπορεί, ως φυσικό πρόσωπο, να πιστεύει οπουδήποτε αλλά ως πρωταγωνίστρια της ταινίας μας είναι υποχρεωμένη να συντάσσεται με το σενάριο και τις οδηγίες του Σκηνοθέτη.

     Mάλιστα τότε, θυμόμαστε τις υπέροχες βραδιές που περνάγαμε στο οικογενειακό αρχοντικό του αγαπημένου μας Μιχάλη Μανιάτη, στην οδό Δεινοκράτους, όταν απολαμβάναμε τα υπέροχα εδέσματα που μας προετοίμαζε ο ίδιος, η καλότατη αδελφή και ο θαυμάσιος ανεψιός του και ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε εάν είχε κρύψει το ...πτώμα του εραστή του σε κανα ντουλάπι! 

    Αναφορικώς δε με τις συνθέσεις των συντελεστών μιας ταινίας, ούτε στον «Δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο», ούτε στον «Άγνωστο Πόλεμο», ούτε στον «Άγγελο» απαιτήσαμε να ανοίξουμε φάκελλο με τα πολιτικά, φιλοσοφικά κλπ ...φρονήματα του Σκηνοθέτη, των εικονοληπτών, των ηχοληπτών κλπ, αλλά, στην κάθε ταινία, κρίναμε την δουλειά του καθενός και μόνον!

     Γενικώς, στους "Έλληνες Κενταύρους" ακολουθούμε αυστηρώς μία τακτική αποφυγής κάθε ρατσιστικής παρεκκλίσεως εφ'  οιουδήποτε ζητήματος έχοντας πάντοτε κατά νου εκείνο που διετύπωσε ο Γερμανός φιλόσοφος Dr. Otto Dietrich στο έργο του "Οι φιλοσοφικές βάσεις του Εθνικοσοσιαλισμού": "Δεν αποδεχόμεθα, απλώς, την ελευθερία της προσωπικότητος του άλλου, αλλά την απαιτούμε!". Έτσι κι εμείς στη δική μας Σχολή καταφέρνουμε να "συστεγάζουμε" Φασίστες, Κομμουνιστές, Αθέους, Ενθέους, Λευκούς, Μαύρους, πλήρως εναρμονισμένους και αλληλέγγυους σε μια κοινή προσπάθεια. Κι αυτά τα καταφέρνουμε τηρώντας το παράδειγμα ενός ιστορικού στρατιωτικού σώματος, των Waffen-SS στο οποίο πάμπολλες διαφορετικές και συγκρουόμενες φυλές με πάμπολλες διαφορετικές και συγκρουόμενες θρησκείες κατάφερναν να εναρμονίζονται απολύτως μεταξύ τους σε έναν κοινό αγώνα. Κι αυτό, αρέσει δεν αρέσει, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα εναρμονίσεως αντιτιθεμένων ανθρώπων και ανθρωπίνων ομάδων στην παγκόσμια Ιστορία! 

     Και η δική μας η προσπάθεια προς ανίδρυση Πατρίδος, αυτό δηλαδή που μας αφορά και ζωπυρώνει τη δράση μας, είναι ο δικός μας συνδετικός κρίκος ο οποίος αποτελεί και τον πυρήνα της ταινίας μας η οποία δεν δίνει διάρα για πολιτικές, κομματικές και θρησκευτικές διαιρετικές μισαλλοδοξίες, αλλά επικεντρώνεται σε ένα μήνυμα το οποίο πρωτο-διετύπωσε ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης με επίγνωση της ανάγκης ανοικοδομήσεως Ελληνικής Πατρίδος.

ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΝΟΣ ...ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ, ΕΣΤΙΑΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ!

 

ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 

ΕΝΟΣ ...ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ,

 ΕΣΤΙΑΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ!

     Κατά την πρόοδο της προετοιμασίας της ταινίας μεγάλου μήκους «Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης» που προετοιμάζουμε, με ευχαρίστηση παρατηρούμε εκδηλώσεις ενδιαφέροντος συμμετοχής αξιολόγων Συνελλήνων οι οποίοι, υπό διάφορες ιδιότητες, προσφέρονται να συνεισφέρουν και είναι θέμα χρόνου και συνεννοήσεων ο εμπλουτισμός του ήδη υπάρχοντος δυνατού «cast» με επιπλέον συνεργάτες. Eπ' αυτού, όμως, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε κάτι:

     Αυτή η ταινία έχει εξ αρχής ένα τεχνικό πλεονέκτημα που ανελίσσεται και σε ...ηθικό: Είναι "χειροποίητη", ίσως δε και ..."αχειροποίητη"!

     Αυτή η ταινία δεν δομείται επάνω στην οθόνη ενός υπολογιστή με τα δάχτυλα να πληκτρολογούν κατεβάζοντας πληροφορίες και στοιχεία...

     Ο "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" συντίθεται μπροστά σε μια "ζωντανή" Βιβλιοθήκη με αυθεντικές εκδόσεις εποχής οι οποίες περιέχουν στις κιτρινισμένες σελίδες τους την αλήθεια του χρόνου και, από εκεί αντλούνται τα μικρά "λιθαράκια" που δομούν αυτή την ταινία όντας όλα τους "στιβαρά", όπως πρέπει να είναι τα δομικά υλικά ενός σοβαρού έργου!

     Κι όσο κι αν ο σκοπός μας δεν είναι η κατάληξη σε ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, εν τούτοις, επιμένουμε στον χαρακτήρα ενός τεκμηριογραφήματος το οποίο θα αποδώσει την ιστορική προσωπικότητα του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη όπως ακριβώς και ο χρωστήρας του Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi που τον γνωρίσαμε και ως Sandro Botticelli.

      Έτσι «πορευόμαστε» στην προετοιμασία και δημιουργία αυτής της ταινίας: Με «μέτρο» την αλήθεια του χρόνου και της Ιστορίας!

"ΠΡΟΣΩ, ΜΕΘ' ΟΡΜΗΣ ΑΚΑΘΕΚΤΟΥ"

 "ΠΡΟΣΩ, ΜΕΘ'  ΟΡΜΗΣ ΑΚΑΘΕΚΤΟΥ"

     Ωσεί παρόντες και οι ασθενήσαντες και, δικαιολογημένως, απόντες αυτής της καθοριστικής συνάξεως για την προετοιμασία των γυρισμάτων της ταινίας μεγάλου μήκους "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" και η βραδιά γεμάτη εκπλήξεις! Διότι αυτή η "νύχτα"   ...γέννησε και Ευφροσύνη και ...Πατριάρχη!

     Από νωρίς στην έδρα των "Ελλήνων Κενταύρων"  η Γιούλη (Ευφροσύνη) και η Αλεξάνδρα (Alessandra) για να παραλάβουν τις τσάντες με τις φορεσιές τους και η εντελώς άσχετη με την υποκριτική (καθηγήτρια Φιλολογίας, άλλωστε...) Γιούλη, μόλις πρόβαρε την εσωτερική της φορεσιά, το εσωτερικό μισοφόρι, αυτό που θα καλύπτεται απ΄ το πανωφόρι, με αχτένιστο κεφάλι και χωρίς τα υπόλοιπα παραφερνάλια, ξάφνου έδειξε μιαν αυθεντικότατη "Ευφροσύνη" με ένα ανθρώπινο πρόσωπο, ώστε να μας βάλει στον πειρασμό να της ζητήσουμε να μας πει, a prima vista, χωρίς καν διδασκαλία, την πρώτη ατάκα του ρόλου της: "Μπήκανε;".

     Κι η Ευφροσύνη, η Γιούλη, κρύφτηκε πίσω από την εξώπορτα (όπως και στην πραγματική σκηνή) και, χωρίς καμιά πρόβα, με φωνή που διέχεε μιαν εναγώνια ανάσα, ακούστηκε στο πειστικότερο ερώτημα: "Μπήκανε;" Την θαυμάσαμε και την ακούσαμε να μας θυμίζει πόσα μπορούμε να κρύβουμε χωρίς να το ξέρουμε, πόσα ιαματικά για την ύπαρξή μας όπως το βίωμα ενός υποκριτικού ρόλου... Ήταν το ωραιότερο ξεκίνημα αυτής της βραδιάς. 

     Κατόπιν, στο γνωστό στέκι, τα "κλειδιά" της ταινίας γύρω από τον εξαιρετικό Γιώργο Κλήμη - Καλλίμαχο, τον σκηνοθέτη μας, συμπλήρωναν τα "κουτάκια" των εκκρεμοτήτων της ατζέντας.

     Πάντα εκρηκτικός ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, ο αιματώδης Τάκης Βογόπουλος που νομίζεις ότι θα σε πυροβολήσει ακόμη κι όταν σε ...καλημερίζει, δείχνει ολοένα και πιο τέλεια επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και από τώρα τον φανταζόμαστε πλάι στον ...Βλαντ Τσέπες...

     Ιδανικές μορφές και όλοι οι υπόλοιποι του cast, σιγά-σιγά ..."δρομολογούνται" για τους on camera ρόλους τους, μαζύ, βεβαίως με την εξαιρετική Αλεξάνδρα Μπαλτιμά στον συμπρωταγωνιστικό ρόλο της Alessandra Scala. Αλλά γι αυτή θα υπάρξει ειδική αναφορά...   

     Όμως, το ελλοχεύον "αρπακτικό" καθισμένο στο κλαρί του, παρατηρούσε με ένα "ευρυγώνιο" μάτι που ήταν καρφωμένο στον ανυποψίαστο διπλανό του ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον εικονολήπτη της ταινίας μας, τον ικανότατο Νεκτάριο ο οποίος συνεργάζεται σταθερά σε όλες τις ταινίες του Τάκη Βογόπουλου. Κι ο Νεκτάριος δεν κατάλαβε ότι το "αρπακτικό" ζυγιάζονταν να εφορμήσει και ...εφόρμησε! 

     Ήταν η στιγμή που το "αρπακτικό" ένιωσε ότι ανεκάλυψε τον Πατριάρχη του σεναρίου στο πρόσωπο του Νεκταρίου κι ανεφώνησε: "Δύο σε ένα και εικονολήπτης και Πατριάρχης! Τι λέτε;" Και τότε όλοι στράφηκαν στον αιφνιδιασμένο Νεκτάριο και συμφώνησαν αμέσως! Ναι, δύο σε ένα, άλλωστε και το "αρπακτικό" σερβίρει μέχρι και καφέδες στα γυρίσματα! Σε μιαν ομαδική προσπάθεια όλοι είναι για όλους και για όλα!

     Νύχτα υπέροχη και γονιμότατη! Νύχτα γεμάτη εκπλήξεις και πρόοδο ώστε, "μεθ'  ορμής ακαθέκτου", να βγάλει σπίθες η καινούργια υπερσύγχρονη κάμερα στα χέρια του Νεκταρίου κι ο ίδιος να υπερβεί φυσικούς νόμους προκειμένου να την χειρίζεται κινηματογραφώντας τον εαυτό του! Ε, να το δούμε κι αυτό και τι στο κόσμο! Άλλωστε, στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" έχουμε διαπράξει τα ...χειρότερα!

EΓΚΑΡΔΙΩΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ!

 EΓΚΑΡΔΙΩΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ!

      Πόσο συγκινητικό να βλέπεις σε μια μνημειακήν έκδοση, μιαν αφιέρωση η οποία γράφηκε με πράσινη μελάνη το 1944 στην ιστορική Γοτίγγη (Göttingen) όπου ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων", έδωσε, στο Ίδρυμα "Max Planck", τις αποφοιτήριες εξετάσεις του... 

     Και πως να ευχαριστήσεις, άραγε, τον ευγενέστατο δωρητή της εκδόσεως αυτής ο οποίος, παρά την πυρετώδη προετοιμασία του για μετακίνηση σε μακρινή χώρα, μεριμνά για τον εμπλουτισμό της Βιβλιοθήκης μας με κάτι χρησιμότατο και σπανιότατο;

     Κορυφαίος Αρχιτέκτων της νεώτερης Ευρώπης ο Albert Speer σε μία κοινωνία κορυφαίας Αισθητικής, εκείνης του ΙΙΙ Reich, με τα έργα του βανδαλισμένα από τους βάρβαρους ηττημένους "νικητές" να μαρτυρούν την νίκη των "ηττημένων" ολοζώντανα στα σχέδια και τις μνήμες!

     H απαράμιλλη θεουργία της Γερμανικής Εθνικοσοσιαλιστικής Τέχνης στην ακροκεραύνια αρχιτεκτονική της έκφανση, αποτυπωμένη στο σχεδιαστήριο του ονειρικού Albert Speer, μεταφέρεται στις αισθήσεις μας μέσα από τις σελίδες αυτής της "μαρτυρίας" με τίτλο "ΝEUE DEUTSCHE BAUKUNST", του τόμου τον οποίο μας αφήνει πίσω του ο ευπατρίδης κ. R.F.W. o οποίος, την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές ταξιδεύει προς Ανατολάς! 

     Σελίδες που αναβλύζουν αρχιτεκτονικήν αρμονία, σελίδες που τεκμηριώνουν την απώλεια ενός περιβάλλοντος δομικής τελειώσεως το οποίο κατεκρήμνισαν οι άτεχνοι ηττημένοι "νικητές", σελίδες υψηλού Πολιτισμού οι οποίες αφ΄ εαυτού τους είναι αρκετές για να δικαιώσουν μιαν Ευρώπη η οποία, αν και ερειπιώσα, νομοτελειακώς θα ανορθωθεί επ΄ αγαθώ της Αισθητικής του άνω θρώσκοντος!

     Aυτό το βιβλίο δεν διαβάζεται, απλώς, αλλά και ακούγεται! Ακούγεται με τον βαγκνερικό καταρράκτη ενός "Tannhäuser" που διευθύνεται από τον Hans Knappertsbusch όπως ακριβώς και τότε, το 1940 διότι, έτσι, με συζυγή οπτικοακουστική τελειότητα, η Αρχιτεκτονική αποκωδικοποιείται και γίνεται κτήμα των Αισθήσεων όπως ο Άνθρωπος μπορεί να απολαύσει.

     Κι ας απολαύσουμε έτσι ολοκληρωμένα τον θεουργό Albert Speer από το ράφι της Βιβλιοθήκης μας, όπως στέκεται πλάι στο άλλο μνημειακό έργο του "DIE NEUE REICHSKANZLEI", υπενθυμίζοντάς μας ότι οι Θεοί και τα έργα τους δεν δολοφονούνται ούτε από πυρηνικές βόμβες, ούτε από δολερούς τοκογλύφους, αλλά καταυγάζουν στο στερέωμα μέσ' απ΄ τα ολύμπια δώματα όπου διαιωνίζονται υπαγορεύοντας τους νόμους του ανθρώπινου πεπρωμένου! 

Η ΣΧΟΛΗ ΤΥΦΛΩΝ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΩΝ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ" ΣΤΟ 10ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

 Η ΣΧΟΛΗ ΤΥΦΛΩΝ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΩΝ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

ΣΤΟ 

10ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

     

Με μεγάλη προσέλευση κοινού άνοιξε η "αυλαία" του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου στο Αμφιθέατρο "Θεόδωρος Αγγελόπουλος" της Καλαμάτας, με πρώτο το ντοκιμαντέρ "ΠΕΡΑ ΑΠ΄ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ", μια παραγωγή της Τζίνας Πετροπούλου, επικεφαλής του "Κέντρου Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας" και της Σκηνοθέτιδος Αντωνίας Πτερνέα. Στο εναρκτήριο, αυτό, ντοκιμαντέρ, περιγράφονται η καθημερινότητα, οι προκλήσεις αλλά και οι υπερβάσεις της ζωής των τυφλών συνανθρώπων μας οι οποίοι, ξεπερνώντας δεινές αβελτερίες καταφέρνουν ακόμη και να ...ιππεύουν και να ...τοξεύουν, κατακτώντας εμπειρίες και απολαύσεις σπάνιες ακόμη και σε βλέποντες! Με τον "λαλίστατο" φακό της Σκηνοθέτιδος καταγράφεται, έτσι, μια "καθημερινότητα" γεμάτη δυσκολίες η οποία, όμως, με την δύναμη της θελήσεως μπορεί να αναχθεί σε "επίγευση" υπαρξιακής ευδαιμονίας για κάθε ...επιμένοντα! 

     Στον χώρο της προβολής ένα διόλου "¨παθητικό" αλλά έντονα "διαδραστικό" κοινό έδειξε να ενδιαφέρεται γι αυτό το εναρκτήριο ντοκιμαντέρ, αλλά και για το ίδιο το Φεστιβάλ, συζητώντας ζωηρά τις πτυχές αυτής της διοργανώσεως η οποία προσέφερε πολύ περισσότερα ερεθίσματα από αυτά μια απλής προβολής παραστατικών έργων.

      Με την συμμετοχή δύο μαθητών της μοναδικής, παγκοσμίως, "Σχολής Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας", του Γιάννη και της Γεωργίας, το ντοκιμαντέρ αυτό ...σόκαρε την κατάμεστην αίθουσα με την ενάργεια και την καταγραφικότητά του, ματαφέροντας τον κάθε θεατή στη θέση του "μη βλέποντος" και αποδίδοντας τον αγώνα του τυφλού για επιβίωση μέσα σε ένα εν πολλοίς, ας μη κρυβόμαστε..., εχθρικό περιβάλλον!

     Αποφεύγοντας συγκινησιακές υπερβολές και συναισθηματικές υπερ-φορτίσεις, η κάμερα αποδίδει το "χνάρι" κάποιων ..."άσπρων μπαστουνιών" στις διαδρομές τους μέσα σε μιαν επαρχιακή πόλη, ανάμεσα σε μικρότερα και μεγαλύτερα εμπόδια, διαδρομές που μπορούν, όμως, να φτάσουν και σε έναν Σταύλο για να δώσουν την χαρά σε δύο τυφλούς να αγγίξουν και να ιππεύσουν ένα αλογάκι νιώθοντας την χαρά μιας φυσικής δραστηριότητος που καταλήγει, με την Έφιππη Τοξοβολία, στην επικύρωση ικανοτήτων που, διαφορετικά, θα παρέμεναν άγνωστες κι ανεξερεύνητες!

     Ίσως, σε αυτό το ντοκιμαντέρ επικυρώνεται και η ωφελιμότητα της δικής μας πολεμικής τέχνης, της Έφιππης Τοξοβολίας η οποία δείχνει να εισχωρεί πολύ περισσότερο απ΄ όσο νομίζουμε στις πτυχές της ανθρώπινης φυσιολογίας και να ενδυναμώνει τον Άνθρωπο εκεί που η φύση τον δείχνει αδύναμο...

     Και όταν βλέπεις αυτόν που λίγο πριν, με την βοήθεια ενός άσπρου μπαστουνιού, προσπαθούσε διστακτικά να διασχίσει έναν δρόμο, τώρα να ιππεύει και να τοξεύει, δεν μπορεί παρά να νιώσεις το μεγαλείο ενός "μονοπατιού" που, τύχη αγαθή, προσφέρεται ως θείο δώρο σε όποιον θέλει να το περπατήσει! 

     Εδώ, ο Σταύλος του Πάνου Μανιάτη που φιλοξενεί την "Σχολή Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" με τους υπέροχους Ίππους που διαθέτει, είχε την καλύτερη παρουσίασή του, μια παρουσίαση που δικαιώνει μιαν ουμανιστική αλληλεγγύη τόσο σπάνια για την ατομικιστική εποχή μας.

 

     

Εδώ, όμως, δικαιώνονται οι θυσίες και η πρωτοβουλία της ιδρύσεως και λειτουργίας της "Σχολής Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" που αποτελεί προσωπικό δημιούργημα του Αθανασίου Ψωρομύτη ο οποίος, εκτός από ικανότατος Εκπαιδευτής μιας πολεμικής τέχνης απέδειξε ότι είναι κι ένας άξιος οραματιστής ανθρωπιστικής αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο! Ένας ανιδιοτελέστατος "εργάτης" ανθρωπιστικού Πολιτισμού ο οποίος, παρά τις βαρύτατες οικογενειακές υποχρεώσεις του ως οικογενειάρχης και πατέρας δύο παιδιών, αλλά και ως επαγγελματίας πυροσβέστης-διασώστης με πολύωρη καθημερινή υπηρεσία, εν τούτοις, ανακαλύπτει χρόνο για να τον αφιερώσει στον "διπλανό" του! 

     Κορυφαία στιγμή της προβολής όταν οι δύο τυφλοί μαθητές μας ανεκλήθησαν επί σκηνής και πήραν το μικρόφωνο για να μεταφέρουν στο κοινό το περίσσευμα της αισιοδοξίας τους για τη ζωή, εισπράττοντας το θερμό χειροκρότημα των θεατών του αμφιθεάτρου! 

     Η "Σχολή Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" παράγει Πολιτισμό με, ήδη, παγκόσμια εκτίμηση και αναγνώριση. Το εγκυρότερο διεθνές, ειδικό, περιοδικό "Traditionell Bogenschiessen" (τ. 84), αλλά και πολλές άλλες πηγές του εσωτερικού της αποδίδουν εύσημα κάνοντάς μας υπερήφανους κι αυτό το ντοκιμαντέρ συνοψίζει παραστατικότατα τη νίκη της ανθρώπινης θελήσεως σε έναν τομέα "ειδικής ανάγκης" ο οποίος, εκ των προτέρων φαίνεται ανυπέρβλητος! 

     Όμως, το 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου δεν παρέλειψε να εκφράσει την συστράτευσή του με την παγκόσμια οργή κατά του σιωνιστικού εγκλήματος που διαπράττεται εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού από τον διεθνή ταραξία ο οποίος κρύβεται πίσω από την πονηρή ρητορική του "ολοκαυτώματος" για να παραπλανήσει αφελείς και να συνεχίσει μια συστηματική γενοκτονία!   

H σιωνίστρια Εβραία πολιτικός Shulamit Aloni παραδέχεται "on camera" ότι το "ολοκαύτωμα" χρησιμοποιείται από τους ομοφύλους της ως κόλπο για να αποκρύψει τα εγκλήματα που διαπράττουν οι Εβραίοι κατά των Παλαιστινίων!

     Έτσι, κατά την διάρκεια της πρώτης ημέρας αυτού του Φεστιβάλ, ένα ανατριχιαστικό ντοκιμαντέρ αφιερώθηκε στα δεινά του Παλαιστινιακού λαού ο οποίος αποδεκατίζεται συστηματικά από τον εβραϊκό στρατό ο οποίος, δια των όπλων, "ανοίγει έδαφος" για την επιδιωκόμενη παγκόσμια εξάπλωση του εβραϊσμού η οποία στρέφεται εναντίον ολόκληρης της ανθρωπότητος!

     Στο ειδικό, αυτό, ντοκιμαντέρ, αποτυπώθηκε η φρίκη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τους διεθνείς εγκληματίες σιωνιστές για τους οποίους οι μέχρι τώρα σκανδαλωδώς "σιωπήσαντες" ...καθ΄ ύλην αρμόδιοι, εξαναγκάζονται να στείλουν εντάλματα συλλήψεως! 

     Η οθόνη του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου έγινε μάρτυρας της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τον εγκληματικό σιωνισμό ο οποίος παραμένοντας ατιμώρητος από την εποχή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και υπό διάφορα προσωπεία, εξακολουθεί να γενοκτονεί την Ανθρωπότητα.

     Άλλωστε, είναι γνωστό ότι και οι ίδιοι οι Εβραίοι αναγνωρίζουν την  ε γ κ λ η μ α τ ι κ ό τ η τ α  του λαού τους παραδεχόμενοι δημόσια το ψεύδος (όπως το αναγνωρίζουν) του "ολοκαυτώματος" το οποίο και προσπαθεί να την συγκαλύψει!

     Και αυτά τα φρικιαστικά πλάνα που μας μετέφερε η οθόνη του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου ανανέωσαν την οργή μας για την εγκληματικότητα των σιωνιστών και επέτειναν την ετοιμότητά μας για την επικείμενη πανανθρώπινη απάντηση στους ιταμούς αμφισβητίες του δικαιώματος της υπάρξεως όχι μόνον των Παλαιστινίων αλλά και όλων των υπολοίπων λαών! 

      Άλλωστε, αυτό ήταν και το μήνυμα το οποίο έστειλαν σε όλους και οι δύο τυφλοί μαθητές μας! 

     Είθε, πρωτοβουλίες όπως το 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου να πολλαπλασιάζονται συνεισφέροντας στον Πολιτισμό κοινωνιών που μαστίζονται από την πολυαίμακτη βία και τους πολέμους μιας παραπαίουσας ανθρωπότητος που δείχνει να έχει χάσει καθοριστικές Αξίες επιβιώσεως μαθαίνοντας να συζεί με το "τέρας"! 

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ