ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΝΟΣ ...ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ, ΕΣΤΙΑΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ!

 

ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 

ΕΝΟΣ ...ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ,

 ΕΣΤΙΑΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ!

     Κατά την πρόοδο της προετοιμασίας της ταινίας μεγάλου μήκους «Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης» που προετοιμάζουμε, με ευχαρίστηση παρατηρούμε εκδηλώσεις ενδιαφέροντος συμμετοχής αξιολόγων Συνελλήνων οι οποίοι, υπό διάφορες ιδιότητες, προσφέρονται να συνεισφέρουν και είναι θέμα χρόνου και συνεννοήσεων ο εμπλουτισμός του ήδη υπάρχοντος δυνατού «cast» με επιπλέον συνεργάτες. Eπ' αυτού, όμως, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε κάτι:

     Αυτή η ταινία έχει εξ αρχής ένα τεχνικό πλεονέκτημα που ανελίσσεται και σε ...ηθικό: Είναι "χειροποίητη", ίσως δε και ..."αχειροποίητη"!

     Αυτή η ταινία δεν δομείται επάνω στην οθόνη ενός υπολογιστή με τα δάχτυλα να πληκτρολογούν κατεβάζοντας πληροφορίες και στοιχεία...

     Ο "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" συντίθεται μπροστά σε μια "ζωντανή" Βιβλιοθήκη με αυθεντικές εκδόσεις εποχής οι οποίες περιέχουν στις κιτρινισμένες σελίδες τους την αλήθεια του χρόνου και, από εκεί αντλούνται τα μικρά "λιθαράκια" που δομούν αυτή την ταινία όντας όλα τους "στιβαρά", όπως πρέπει να είναι τα δομικά υλικά ενός σοβαρού έργου!

     Κι όσο κι αν ο σκοπός μας δεν είναι η κατάληξη σε ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, εν τούτοις, επιμένουμε στον χαρακτήρα ενός τεκμηριογραφήματος το οποίο θα αποδώσει την ιστορική προσωπικότητα του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη όπως ακριβώς και ο χρωστήρας του Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi που τον γνωρίσαμε και ως Sandro Botticelli.

      Έτσι «πορευόμαστε» στην προετοιμασία και δημιουργία αυτής της ταινίας: Με «μέτρο» την αλήθεια του χρόνου και της Ιστορίας!

"ΠΡΟΣΩ, ΜΕΘ' ΟΡΜΗΣ ΑΚΑΘΕΚΤΟΥ"

 "ΠΡΟΣΩ, ΜΕΘ'  ΟΡΜΗΣ ΑΚΑΘΕΚΤΟΥ"

     Ωσεί παρόντες και οι ασθενήσαντες και, δικαιολογημένως, απόντες αυτής της καθοριστικής συνάξεως για την προετοιμασία των γυρισμάτων της ταινίας μεγάλου μήκους "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" και η βραδιά γεμάτη εκπλήξεις! Διότι αυτή η "νύχτα"   ...γέννησε και Ευφροσύνη και ...Πατριάρχη!

     Από νωρίς στην έδρα των "Ελλήνων Κενταύρων"  η Γιούλη (Ευφροσύνη) και η Αλεξάνδρα (Alessandra) για να παραλάβουν τις τσάντες με τις φορεσιές τους και η εντελώς άσχετη με την υποκριτική (καθηγήτρια Φιλολογίας, άλλωστε...) Γιούλη, μόλις πρόβαρε την εσωτερική της φορεσιά, το εσωτερικό μισοφόρι, αυτό που θα καλύπτεται απ΄ το πανωφόρι, με αχτένιστο κεφάλι και χωρίς τα υπόλοιπα παραφερνάλια, ξάφνου έδειξε μιαν αυθεντικότατη "Ευφροσύνη" με ένα ανθρώπινο πρόσωπο, ώστε να μας βάλει στον πειρασμό να της ζητήσουμε να μας πει, a prima vista, χωρίς καν διδασκαλία, την πρώτη ατάκα του ρόλου της: "Μπήκανε;".

     Κι η Ευφροσύνη, η Γιούλη, κρύφτηκε πίσω από την εξώπορτα (όπως και στην πραγματική σκηνή) και, χωρίς καμιά πρόβα, με φωνή που διέχεε μιαν εναγώνια ανάσα, ακούστηκε στο πειστικότερο ερώτημα: "Μπήκανε;" Την θαυμάσαμε και την ακούσαμε να μας θυμίζει πόσα μπορούμε να κρύβουμε χωρίς να το ξέρουμε, πόσα ιαματικά για την ύπαρξή μας όπως το βίωμα ενός υποκριτικού ρόλου... Ήταν το ωραιότερο ξεκίνημα αυτής της βραδιάς. 

     Κατόπιν, στο γνωστό στέκι, τα "κλειδιά" της ταινίας γύρω από τον εξαιρετικό Γιώργο Κλήμη - Καλλίμαχο, τον σκηνοθέτη μας, συμπλήρωναν τα "κουτάκια" των εκκρεμοτήτων της ατζέντας.

     Πάντα εκρηκτικός ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, ο αιματώδης Τάκης Βογόπουλος που νομίζεις ότι θα σε πυροβολήσει ακόμη κι όταν σε ...καλημερίζει, δείχνει ολοένα και πιο τέλεια επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και από τώρα τον φανταζόμαστε πλάι στον ...Βλαντ Τσέπες...

     Ιδανικές μορφές και όλοι οι υπόλοιποι του cast, σιγά-σιγά ..."δρομολογούνται" για τους on camera ρόλους τους, μαζύ, βεβαίως με την εξαιρετική Αλεξάνδρα Μπαλτιμά στον συμπρωταγωνιστικό ρόλο της Alessandra Scala. Αλλά γι αυτή θα υπάρξει ειδική αναφορά...   

     Όμως, το ελλοχεύον "αρπακτικό" καθισμένο στο κλαρί του, παρατηρούσε με ένα "ευρυγώνιο" μάτι που ήταν καρφωμένο στον ανυποψίαστο διπλανό του ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον εικονολήπτη της ταινίας μας, τον ικανότατο Νεκτάριο ο οποίος συνεργάζεται σταθερά σε όλες τις ταινίες του Τάκη Βογόπουλου. Κι ο Νεκτάριος δεν κατάλαβε ότι το "αρπακτικό" ζυγιάζονταν να εφορμήσει και ...εφόρμησε! 

     Ήταν η στιγμή που το "αρπακτικό" ένιωσε ότι ανεκάλυψε τον Πατριάρχη του σεναρίου στο πρόσωπο του Νεκταρίου κι ανεφώνησε: "Δύο σε ένα και εικονολήπτης και Πατριάρχης! Τι λέτε;" Και τότε όλοι στράφηκαν στον αιφνιδιασμένο Νεκτάριο και συμφώνησαν αμέσως! Ναι, δύο σε ένα, άλλωστε και το "αρπακτικό" σερβίρει μέχρι και καφέδες στα γυρίσματα! Σε μιαν ομαδική προσπάθεια όλοι είναι για όλους και για όλα!

     Νύχτα υπέροχη και γονιμότατη! Νύχτα γεμάτη εκπλήξεις και πρόοδο ώστε, "μεθ'  ορμής ακαθέκτου", να βγάλει σπίθες η καινούργια υπερσύγχρονη κάμερα στα χέρια του Νεκταρίου κι ο ίδιος να υπερβεί φυσικούς νόμους προκειμένου να την χειρίζεται κινηματογραφώντας τον εαυτό του! Ε, να το δούμε κι αυτό και τι στο κόσμο! Άλλωστε, στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" έχουμε διαπράξει τα ...χειρότερα!

EΓΚΑΡΔΙΩΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ!

 EΓΚΑΡΔΙΩΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ!

      Πόσο συγκινητικό να βλέπεις σε μια μνημειακήν έκδοση, μιαν αφιέρωση η οποία γράφηκε με πράσινη μελάνη το 1944 στην ιστορική Γοτίγγη (Göttingen) όπου ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων", έδωσε, στο Ίδρυμα "Max Planck", τις αποφοιτήριες εξετάσεις του... 

     Και πως να ευχαριστήσεις, άραγε, τον ευγενέστατο δωρητή της εκδόσεως αυτής ο οποίος, παρά την πυρετώδη προετοιμασία του για μετακίνηση σε μακρινή χώρα, μεριμνά για τον εμπλουτισμό της Βιβλιοθήκης μας με κάτι χρησιμότατο και σπανιότατο;

     Κορυφαίος Αρχιτέκτων της νεώτερης Ευρώπης ο Albert Speer σε μία κοινωνία κορυφαίας Αισθητικής, εκείνης του ΙΙΙ Reich, με τα έργα του βανδαλισμένα από τους βάρβαρους ηττημένους "νικητές" να μαρτυρούν την νίκη των "ηττημένων" ολοζώντανα στα σχέδια και τις μνήμες!

     H απαράμιλλη θεουργία της Γερμανικής Εθνικοσοσιαλιστικής Τέχνης στην ακροκεραύνια αρχιτεκτονική της έκφανση, αποτυπωμένη στο σχεδιαστήριο του ονειρικού Albert Speer, μεταφέρεται στις αισθήσεις μας μέσα από τις σελίδες αυτής της "μαρτυρίας" με τίτλο "ΝEUE DEUTSCHE BAUKUNST", του τόμου τον οποίο μας αφήνει πίσω του ο ευπατρίδης κ. R.F.W. o οποίος, την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές ταξιδεύει προς Ανατολάς! 

     Σελίδες που αναβλύζουν αρχιτεκτονικήν αρμονία, σελίδες που τεκμηριώνουν την απώλεια ενός περιβάλλοντος δομικής τελειώσεως το οποίο κατεκρήμνισαν οι άτεχνοι ηττημένοι "νικητές", σελίδες υψηλού Πολιτισμού οι οποίες αφ΄ εαυτού τους είναι αρκετές για να δικαιώσουν μιαν Ευρώπη η οποία, αν και ερειπιώσα, νομοτελειακώς θα ανορθωθεί επ΄ αγαθώ της Αισθητικής του άνω θρώσκοντος!

     Aυτό το βιβλίο δεν διαβάζεται, απλώς, αλλά και ακούγεται! Ακούγεται με τον βαγκνερικό καταρράκτη ενός "Tannhäuser" που διευθύνεται από τον Hans Knappertsbusch όπως ακριβώς και τότε, το 1940 διότι, έτσι, με συζυγή οπτικοακουστική τελειότητα, η Αρχιτεκτονική αποκωδικοποιείται και γίνεται κτήμα των Αισθήσεων όπως ο Άνθρωπος μπορεί να απολαύσει.

     Κι ας απολαύσουμε έτσι ολοκληρωμένα τον θεουργό Albert Speer από το ράφι της Βιβλιοθήκης μας, όπως στέκεται πλάι στο άλλο μνημειακό έργο του "DIE NEUE REICHSKANZLEI", υπενθυμίζοντάς μας ότι οι Θεοί και τα έργα τους δεν δολοφονούνται ούτε από πυρηνικές βόμβες, ούτε από δολερούς τοκογλύφους, αλλά καταυγάζουν στο στερέωμα μέσ' απ΄ τα ολύμπια δώματα όπου διαιωνίζονται υπαγορεύοντας τους νόμους του ανθρώπινου πεπρωμένου! 

Η ΣΧΟΛΗ ΤΥΦΛΩΝ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΩΝ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ" ΣΤΟ 10ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

 Η ΣΧΟΛΗ ΤΥΦΛΩΝ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΩΝ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

ΣΤΟ 

10ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

     

Με μεγάλη προσέλευση κοινού άνοιξε η "αυλαία" του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου στο Αμφιθέατρο "Θεόδωρος Αγγελόπουλος" της Καλαμάτας, με πρώτο το ντοκιμαντέρ "ΠΕΡΑ ΑΠ΄ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ", μια παραγωγή της Τζίνας Πετροπούλου, επικεφαλής του "Κέντρου Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας" και της Σκηνοθέτιδος Αντωνίας Πτερνέα. Στο εναρκτήριο, αυτό, ντοκιμαντέρ, περιγράφονται η καθημερινότητα, οι προκλήσεις αλλά και οι υπερβάσεις της ζωής των τυφλών συνανθρώπων μας οι οποίοι, ξεπερνώντας δεινές αβελτερίες καταφέρνουν ακόμη και να ...ιππεύουν και να ...τοξεύουν, κατακτώντας εμπειρίες και απολαύσεις σπάνιες ακόμη και σε βλέποντες! Με τον "λαλίστατο" φακό της Σκηνοθέτιδος καταγράφεται, έτσι, μια "καθημερινότητα" γεμάτη δυσκολίες η οποία, όμως, με την δύναμη της θελήσεως μπορεί να αναχθεί σε "επίγευση" υπαρξιακής ευδαιμονίας για κάθε ...επιμένοντα! 

     Στον χώρο της προβολής ένα διόλου "¨παθητικό" αλλά έντονα "διαδραστικό" κοινό έδειξε να ενδιαφέρεται γι αυτό το εναρκτήριο ντοκιμαντέρ, αλλά και για το ίδιο το Φεστιβάλ, συζητώντας ζωηρά τις πτυχές αυτής της διοργανώσεως η οποία προσέφερε πολύ περισσότερα ερεθίσματα από αυτά μια απλής προβολής παραστατικών έργων.

      Με την συμμετοχή δύο μαθητών της μοναδικής, παγκοσμίως, "Σχολής Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας", του Γιάννη και της Γεωργίας, το ντοκιμαντέρ αυτό ...σόκαρε την κατάμεστην αίθουσα με την ενάργεια και την καταγραφικότητά του, ματαφέροντας τον κάθε θεατή στη θέση του "μη βλέποντος" και αποδίδοντας τον αγώνα του τυφλού για επιβίωση μέσα σε ένα εν πολλοίς, ας μη κρυβόμαστε..., εχθρικό περιβάλλον!

     Αποφεύγοντας συγκινησιακές υπερβολές και συναισθηματικές υπερ-φορτίσεις, η κάμερα αποδίδει το "χνάρι" κάποιων ..."άσπρων μπαστουνιών" στις διαδρομές τους μέσα σε μιαν επαρχιακή πόλη, ανάμεσα σε μικρότερα και μεγαλύτερα εμπόδια, διαδρομές που μπορούν, όμως, να φτάσουν και σε έναν Σταύλο για να δώσουν την χαρά σε δύο τυφλούς να αγγίξουν και να ιππεύσουν ένα αλογάκι νιώθοντας την χαρά μιας φυσικής δραστηριότητος που καταλήγει, με την Έφιππη Τοξοβολία, στην επικύρωση ικανοτήτων που, διαφορετικά, θα παρέμεναν άγνωστες κι ανεξερεύνητες!

     Ίσως, σε αυτό το ντοκιμαντέρ επικυρώνεται και η ωφελιμότητα της δικής μας πολεμικής τέχνης, της Έφιππης Τοξοβολίας η οποία δείχνει να εισχωρεί πολύ περισσότερο απ΄ όσο νομίζουμε στις πτυχές της ανθρώπινης φυσιολογίας και να ενδυναμώνει τον Άνθρωπο εκεί που η φύση τον δείχνει αδύναμο...

     Και όταν βλέπεις αυτόν που λίγο πριν, με την βοήθεια ενός άσπρου μπαστουνιού, προσπαθούσε διστακτικά να διασχίσει έναν δρόμο, τώρα να ιππεύει και να τοξεύει, δεν μπορεί παρά να νιώσεις το μεγαλείο ενός "μονοπατιού" που, τύχη αγαθή, προσφέρεται ως θείο δώρο σε όποιον θέλει να το περπατήσει! 

     Εδώ, ο Σταύλος του Πάνου Μανιάτη που φιλοξενεί την "Σχολή Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" με τους υπέροχους Ίππους που διαθέτει, είχε την καλύτερη παρουσίασή του, μια παρουσίαση που δικαιώνει μιαν ουμανιστική αλληλεγγύη τόσο σπάνια για την ατομικιστική εποχή μας.

 

     

Εδώ, όμως, δικαιώνονται οι θυσίες και η πρωτοβουλία της ιδρύσεως και λειτουργίας της "Σχολής Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" που αποτελεί προσωπικό δημιούργημα του Αθανασίου Ψωρομύτη ο οποίος, εκτός από ικανότατος Εκπαιδευτής μιας πολεμικής τέχνης απέδειξε ότι είναι κι ένας άξιος οραματιστής ανθρωπιστικής αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο! Ένας ανιδιοτελέστατος "εργάτης" ανθρωπιστικού Πολιτισμού ο οποίος, παρά τις βαρύτατες οικογενειακές υποχρεώσεις του ως οικογενειάρχης και πατέρας δύο παιδιών, αλλά και ως επαγγελματίας πυροσβέστης-διασώστης με πολύωρη καθημερινή υπηρεσία, εν τούτοις, ανακαλύπτει χρόνο για να τον αφιερώσει στον "διπλανό" του! 

     Κορυφαία στιγμή της προβολής όταν οι δύο τυφλοί μαθητές μας ανεκλήθησαν επί σκηνής και πήραν το μικρόφωνο για να μεταφέρουν στο κοινό το περίσσευμα της αισιοδοξίας τους για τη ζωή, εισπράττοντας το θερμό χειροκρότημα των θεατών του αμφιθεάτρου! 

     Η "Σχολή Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" παράγει Πολιτισμό με, ήδη, παγκόσμια εκτίμηση και αναγνώριση. Το εγκυρότερο διεθνές, ειδικό, περιοδικό "Traditionell Bogenschiessen" (τ. 84), αλλά και πολλές άλλες πηγές του εσωτερικού της αποδίδουν εύσημα κάνοντάς μας υπερήφανους κι αυτό το ντοκιμαντέρ συνοψίζει παραστατικότατα τη νίκη της ανθρώπινης θελήσεως σε έναν τομέα "ειδικής ανάγκης" ο οποίος, εκ των προτέρων φαίνεται ανυπέρβλητος! 

     Όμως, το 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου δεν παρέλειψε να εκφράσει την συστράτευσή του με την παγκόσμια οργή κατά του σιωνιστικού εγκλήματος που διαπράττεται εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού από τον διεθνή ταραξία ο οποίος κρύβεται πίσω από την πονηρή ρητορική του "ολοκαυτώματος" για να παραπλανήσει αφελείς και να συνεχίσει μια συστηματική γενοκτονία!   

H σιωνίστρια Εβραία πολιτικός Shulamit Aloni παραδέχεται "on camera" ότι το "ολοκαύτωμα" χρησιμοποιείται από τους ομοφύλους της ως κόλπο για να αποκρύψει τα εγκλήματα που διαπράττουν οι Εβραίοι κατά των Παλαιστινίων!

     Έτσι, κατά την διάρκεια της πρώτης ημέρας αυτού του Φεστιβάλ, ένα ανατριχιαστικό ντοκιμαντέρ αφιερώθηκε στα δεινά του Παλαιστινιακού λαού ο οποίος αποδεκατίζεται συστηματικά από τον εβραϊκό στρατό ο οποίος, δια των όπλων, "ανοίγει έδαφος" για την επιδιωκόμενη παγκόσμια εξάπλωση του εβραϊσμού η οποία στρέφεται εναντίον ολόκληρης της ανθρωπότητος!

     Στο ειδικό, αυτό, ντοκιμαντέρ, αποτυπώθηκε η φρίκη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τους διεθνείς εγκληματίες σιωνιστές για τους οποίους οι μέχρι τώρα σκανδαλωδώς "σιωπήσαντες" ...καθ΄ ύλην αρμόδιοι, εξαναγκάζονται να στείλουν εντάλματα συλλήψεως! 

     Η οθόνη του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου έγινε μάρτυρας της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τον εγκληματικό σιωνισμό ο οποίος παραμένοντας ατιμώρητος από την εποχή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και υπό διάφορα προσωπεία, εξακολουθεί να γενοκτονεί την Ανθρωπότητα.

     Άλλωστε, είναι γνωστό ότι και οι ίδιοι οι Εβραίοι αναγνωρίζουν την  ε γ κ λ η μ α τ ι κ ό τ η τ α  του λαού τους παραδεχόμενοι δημόσια το ψεύδος (όπως το αναγνωρίζουν) του "ολοκαυτώματος" το οποίο και προσπαθεί να την συγκαλύψει!

     Και αυτά τα φρικιαστικά πλάνα που μας μετέφερε η οθόνη του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου ανανέωσαν την οργή μας για την εγκληματικότητα των σιωνιστών και επέτειναν την ετοιμότητά μας για την επικείμενη πανανθρώπινη απάντηση στους ιταμούς αμφισβητίες του δικαιώματος της υπάρξεως όχι μόνον των Παλαιστινίων αλλά και όλων των υπολοίπων λαών! 

      Άλλωστε, αυτό ήταν και το μήνυμα το οποίο έστειλαν σε όλους και οι δύο τυφλοί μαθητές μας! 

     Είθε, πρωτοβουλίες όπως το 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου να πολλαπλασιάζονται συνεισφέροντας στον Πολιτισμό κοινωνιών που μαστίζονται από την πολυαίμακτη βία και τους πολέμους μιας παραπαίουσας ανθρωπότητος που δείχνει να έχει χάσει καθοριστικές Αξίες επιβιώσεως μαθαίνοντας να συζεί με το "τέρας"! 

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

REPÉRAGE ΣΤΗ ΒΙΛΛΑ "ΙΛΙΣΣΙΑ"

 REPÉRAGE ΣΤΗ ΒΙΛΛΑ "ΙΛΙΣΣΙΑ"

     Η, υπό προετοιμασία, ταινία μεγάλου μήκους "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ" δεν θα είναι ένα τεκμηριογράφημα εμμονικής σκηνογραφικής αναπαραστάσεως "εποχής" αλλά, όπως και ο υπότιτλός της διευκρινίζει, μια "επική βιογραφία" η οποία έχει ως σκοπό να κάνει γνωστή την σημαντική προσωπικότητα του λογίου και πολεμιστή Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη στο ευρύ κοινό το οποίο την αγνοεί. Παρά ταύτα, η ταινία θα σεβαστεί το ιστορικό πλαίσιο της "εποχής" και την αλήθεια η οποία εξ αυτού απορρέει όχι μόνον στον τομέα του σεναρίου αλλά και αυτής ταύτης της σκηνογραφίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 

     Έτσι και προς διευκόλυνση και επίσπευση των γυρισμάτων, ήδη ξεκίνησε ένα εκτενές repérage (επιλογή σημείων γυρισμάτων) από ένα σύνολο 42 επιλογών που προσφέρονται ώστε να επιτευχθούν πλάνα με, ιστορικώς, αρτία "εικόνα". Και σήμερα ολοκληρώσαμε την μελέτη της Βίλλας "Ιλίσσια" που ένας βυζαντινόπληκτος όχλος έχει ...εκβυζαντινοποιήσει, επικαλούμενος ..."βυζαντινές" ανιστορικότητες, δηλαδή, "Βυζαντινό" Μουσείο! 

     Στον συγκεκριμένο χώρο ο οποίος είναι ο 16ος κατά σειρά στο carnet των επιλογών μας εντοπίζουμε αρκετά σημεία τα οποία πληρούν τις ανάγκες μιας πειστικής εικόνας "εποχής" για πλάνα της ταινίας μας και, βεβαίως, τηρήσαμε ένα εκτενέστατο φωτογραφικό αρχείο προς ενημέρωση της Παραγωγής η οποία, τελικώς, θα επιλέξει και τα καλύτερα. Όμως, εν προκειμένω το ζήτημα δεν είναι αυτό.

     Με βαθύτατη θλίψη σ΄ αυτό το Μουσείο και δη στους άλλοτε λαμπρούς κήπους του εντοπίσαμε μια ασύγγνωστη παρακμή η οποία ουδεμία δικαιολογία έχει για μία ευρωπαϊκή χώρα!

     Κακότεχνα, έως βάρβαρα μοντέρνα "αγάλματα" εκτός "φυσιογνωμίας" και ιστορικότητος ενός "Βυζαντινού" όσο και "Χριστιανικού" Μουσείου εξοργίζουν τον επισκέπτη κάνοντάς τον να αναρωτιέται μήπως έκανε λάθος και βρέθηκε στο ...Γκάζι, έξω από καμιά woke-φιέστα αλλοπαρμένου κακοτέχνη, ουδεμία σχέση έχοντος με "Βυζάντιο" και "Χριστιανισμό". 

     Πεταμένα παλιοσίδερα χωσμένα μέσα στα παρτέρια, σκουριάζουν εδώ και χρόνια χωρίς η διεύθυνση του Μουσείου να δείχνει στοιχειώδες φιλότιμο να τα απομακρύνει νομίζοντας ότι παραμένουν αθέατα μέσα στις φυλλωσιές!

     Παρατημένα καρότσια κηπουρικής σκουριάζουν, επίσης, μέσα στα παρτέρια καμουφλαρισμένα από περικοκλάδες που δείχνουν αφροντισιά κι εγκατάλειψη. 

     Σκουπίδια εδώ κι εκεί και διάφορα "σιδερικά" ατάκτως ερριμμένα παντού, λες και η καθαριότητα σ΄ αυτόν τον μνημειακό χώρο παραμένει άγνωστη λέξη στους σημερινούς διαχειριστές του! 

     Οι ενημερωτικές επιγραφές του, αυτές που προορίζονται να παρέχουν ιστορική πληροφόρηση στον επισκέπτη εμφανίζονται σχεδόν όλες μαυρισμένες από τον χρόνο και την απουσία συντηρήσεως, απολύτως μη αναγνώσιμες από εκείνους που θα ήθελαν να αξιοποιήσουν το περιεχόμενό τους, υπογραμμίζοντας κατά τον οικτρότερο τρόπο την απουσία στοιχειώδους υπηρεσιακής φροντίδος!

     Οι σκοπιές των φυλάκων όχι απλώς άδειες αλλά και σε πλήρη κατάρρευση, πνιγμένες από ανεξέλεγκτη βλάστηση να καταρρέουν κάνοντας τον επισκέπτη να απορεί γιατί φτιάχτηκαν ή γιατί, εν τέλει, αφέθηκαν στη μοίρα μιας βέβαιης καταστροφής εάν δεν χρειάζονταν να φτιαχτούν. Πόσο αισχρό μπορεί να είναι ένα τέτοιο κράτος όταν αντιφάσκει με τις ίδιες του τις αποφάσεις...

     Ογκώδη απορρίμματα υπό μορφή ...μακάβριων σπασμένων ξυλοκιβωτίων μας παραπέμπουν σε κιβούρια Πολιτισμού στην αυλή αυτού του μνημείου και μαζύ με όλα τα υπόλοιπα συνθέτουν μιαν αποκρουστική εικόνα την οποία όχι μόνον δεν συγχωρεί η Μουσειολογία αλλά και καταδικάζει!

     Kαι ας μην αναφερθούμε στην άλλοτε διακοσμητική λίμνη της οποίας, σήμερα, τα κατάμαυρα από τη βρώμα νερά παραπέμπουν σε εστία μολύνσεως ...πασών των Αθηνών και πάντων των ...περιχώρων! 

     Περί του συγκεκριμένου, αμαρτωλότατου Μουσείου έχει υπάρξει πολύς θόρυβος τον τελευταίο καιρό με συνδικαλιστικούς παροξυσμούς και ενδοϋπηρεσιακές αντεγκλήσεις κομματικής παθογενείας όπου συγκρούονται η διοίκηση του Μουσείου με υπαλληλικές σέχτες οι οποίες αλληλοσπαράσσονται μεταξύ τους και όλοι μαζύ διαξιφίζονται με την υπουργό (δήθεν) "Πολιτισμού"! Δηλαδή, δημοκρατικότατα πράγματα τα οποία όταν δεν προκαλούν γέλωτα παράγουν θλίψη! Εν τοιαύτη, όμως, περιπτώσει, δεν θα υπάρξει ούτε ένας ο οποίος θα λυπηθεί τον αοίδιμο Σταμάτη Κλεάνθη που στροβιλίζεται στο τάφο του αηδιασμένους με τους  νεο-βαρβάρους κακοποιητές του δημιουργήματός του; Ούτε ένας αφιλότιμος γραικύλος;...