Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ 

ΠΡΟΣ Ο,ΤΙ ΕΔΕΙΞΕ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΑΙ

     Αιφνιδιαστική στροφή προς την πολιτισμική ποιότητα δείχνει να κάνει η ταλαίπωρη κοινωνία μας, μετά από την οδυνηρή τελμάτωση της τελευταίας πενταετίας και την έσχατη κρίση Αξιών στην οποία υπέκυψε. Το δρόμο προς τον Πολιτισμό τον οποίο επέλεξαν, προ δωδεκαετίας, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" φαίνεται ότι, τελικώς, τον ανακαλύπτουν πολλοί Συνέλληνες ώστε, πλέον, να παραμερίζει σιγά-σιγά η κομματική βαρβαρότητα η οποία μόνον σε αδιέξοδα οδηγεί και το ελλαδικό κοινό να αντιλαμβάνεται την πολιτισμική φωταύγεια που αποκαλύπτει και την έξοδο εκ του "σπηλαίου".

     Αιφνιδιαστική, λοιπόν και η παρούσα ανάρτηση του απολογισμού των εμπειριών της Ομάδος μας κατά την λήξασα εβδομάδα με πρώτη την παραβίαση του κανόνος να παρουσιάζουμε, απλώς, το έργο μας το οποίο απολαμβάνουν όχι μόνον τα Μέλη μας αλλά και οι πάμπολλοι επισκέπτες του παρόντος Ιστολογίου τους οποίους ευχαριστούμε. έτσι, δεν θα ξεκινήσουμε με περιγραφή των ωραίων στιγμιοτύπων από τις Προπονήσεις και τα μαθήματά μας αλλά από την εξαιρετική εμπειρία ακόμη μιας ενδιαφέρουσας ομιλίας που παρακολουθήσαμε το απόγευμα της τελευταίας Παρασκευής στην αίθουσα της Εθνικής Θρησκευτικής Κοινότητος "Ιερά Φιλενθέων Ιστίη" με ομιλήτρια την Πρόεδρό της και διακεκριμένη επιστήμονα κ. Αμφιτρίτη Βασιλείου και με θέμα "Μικρόκοσμος -Μεγάκοσμος". 

     Το απόγευμα της επόμενης ημέρας, στη Γερμανική εκκλησία Αθηνών, παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικό κονσέρτο με το τρίο εγχόρδων "ΙΕΡΑΞ" σε ατμοσφαιρικότατες συνθέσεις λογίας μουσικής του ιδρυτή του Σωτήρη-Νικόλα Κάσσου. Κατά την διάρκεια αυτής της υπέροχης μουσικής πανδαισίας φαντασθήκαμε πόσο θα ταίριαζε χορογραφημένη με μία ιππική θεατρική παράσταση, όπως αυτές του Bartabas σε ένα υπαίθριο σκηνικό περιβάλλον... 

     Τέλος, σήμερα το πρωί, στην ιστορική αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός" και με ευγενή χορηγό την Ε.ΥΔ.ΑΠ. η οποία ορθότατα [επί τέλους] απεφάσισε να στέρξει στη παραγωγή Πολιτισμού, απολαύσαμε υπέροχο Mozart από την Ορχήστρα "Mobile" υπό την διεύθυνση του Θεοδώρου Ορφανίδη και με σολίστα [κλαρινέτο] τον Ζαχαρία Φώτη.

     Κι ενώ η ευρύτερη κοινωνία δείχνει εμφανώς τη μεταστροφή της, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" παραμένουμε σταθεροί στην, προς τον Πολιτισμό πορεία μας, υπηρετώντας και αυτή την εβδομάδα τις ίδιες υψηλές πολιτισμικές Αξίες τις οποίες διακονούμε επί δώδεκα χρόνια, από την ίδρυση της Ομάδος μας.

     Σε μία ακόμη καλοσχεδιασμένη μέθεξη με την τέχνη του Απόλλωνος, ο Πρωτεσίλαος βοήθησε τους Συνασκουμένους μας να προχωρήσουν σε μία ακόμη πιο βελτιωμένη τοξευτική προσέγγιση με γνώμονα το στοιχείο της αρμονίας που άγει στην ευστοχία και που αναγνωρίσθηκε 

     Εκ παραλλήλου, ο Νικόλαος επιμελήθηκε της μυήσεως στη Παραδοσιακή Τοξοβολία δύο νέων Μελών μας, της Επιστήμης και του Ανδρέα οι οποίοι, όπως συνηθίζεται, στο τέλος αυτής της προπονητικής ημερίδος ετόξευσαν στη Γραμμή Βολής με όλους τους παρόντες Συνασκουμένους.

     Οι απίστευτοι ήχοι της σιωπής του δάσους αναμεμειγμένοι με τις συνθέσεις του Σωτήρη-Νικόλα Κάσσου, του Wolfgang Amadeus Mozart αλλά και με την φωνή της κ. Αμφιτρίτης Βασιλείου αναφερομένης στις υπέροχες μυθολογικές αλληγορίες της με άξονα τη Θεογονία του Ησιόδου, και σ' αυτή τη προπονητική ημερίδα, μας πρόσφεραν ψυχοπνευματικό "οξυγόνο" υψηλών αναζωογονητικών ...προδιαγραφών. Και βεβαίως η δράση μας δε σταματά εδώ...

     Εν συνεχεία, η τακτική εβδομαδιαία Προπόνηση Σπαθασκίας στο πεντακάθαρο καταπράσινο περιβάλλον μας, μας χειραγώγησε σε ένα ακόμη υψηλότερο επίπεδο ψυχοπνευματικής αλλά και σωμασκητικής ωφελείας.

     Ο Πρωτεσίλαος, με πραγματικήν αυταπάρνηση συνδράμει τη πρόοδο μιας Ομάδος που φαίνεται μάλλον ευλογημένη από τους Θεούς μέσα σε έναν κόσμο που, επί χρόνια, ξέχασε τι πάει να πει "ευλογία".

     Στο Ιππευτήριο της Ομάδος μας πρωταγωνίστησαν οι αμαζόνες μας σε ένα πραγματικό ρεσιτάλ αρμονικής γυμνιππευτικής που υλοποίησε "καρεδάκια" από παράσταση του Bartabas υπό την εκπληκτική διδασκαλία του Αρχηγού της Ομάδος μας και Εκπαιδευτή Κωνσταντίνου.

     Με έναν άριστα εκπαιδευμένο Ίππο, πλέον, μπορούμε να προαγάγουμε τους μαθητές μας κατά τον ασφαλέστερο και καλύτερο τρόπο, εφαρμόζοντας τις πλέον προηγμένες ασκήσεις Υψηλής Ιππικής αλλά και Ιππηλασίου.

     Όλες αυτές οι θετικές προδιαγραφές Ιππικής Σχολής παράλληλα με την ευψυχία των μαθητών μας, πλέον, συντελούν στη καταγραφή μοναδικών στιγμών ιππικής εκπαιδεύσεως που θα ζήλευαν και οι αρχαιότερες Ιππικές Σχολές της Ηπείρου μας.

     Και είναι γεγονός ότι ο νεαρότατος Αρχηγός και Εκπαιδευτής μας Κωνσταντίνος Δαμιανάκης, είναι απολύτως φερέγγυος ώστε το ποσοστό ατυχημάτων κατά την δωδεκαετή λειτουργία της Σχολής μας να παραμένει αμελητέο παρά την επικινδυνότητα του εκπαιδευτικού μας ασκησιολογίου.

     Οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" έχουμε πολλούς λόγους να αποδεχόμεθα την κρίση όχι μόνον του ελλαδικού κοινού αλλά και του διεθνούς ότι βρισκόμαστε στη κορυφή του εφιπποτοξοτικού αντικειμένου και στο ζενίθ της ιππικής εκπαιδεύσεως.

     Δική μας υπόσχεση είναι όχι μόνον να μην αρκεστούμε στα "κεκτημένα" μας αλλά και να επιδιώξουμε την υπέρβασή τους.

     "'Αμες δε γεσόμεθα πολλώ κάρρονες", σε μία συνεχή διεκδίκηση κι εφαρμογή για όλους μας, μέσα στο Ιππευτήριο αλλά και στη Γραμμή Βολής.  

   Αλλά και το Παράρτημα των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΧΑΛΚΙΔΟΣ" έκλεισε την εβδομάδα με ένα θετικότατο πρόσημο.

     Καλωσορίζοντας ένα ακόμη καινούργιο Μέλος, στο γνωστό πανέμορφο φυσικό τοπίο, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ ΧΑΛΚΙΔΟΣ" ολοκλήρωσαν ακόμη μία γόνιμη προπονητική ημερίδα με εμφανέστατο το στοιχείο της αρμονίας.  

     Και στο τέλος της προπονητικής ημερίδος τους, οι Αδελφοί μας Χαλκιδείς άφησαν το χαμόγελό τους να περιγράψει τα συναισθήματά τους μετά από την επαφή τους με την Τοξοβολία.

     Έτσι, ο Αρχηγός του Παραρτήματος των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΧΑΛΚΙΔΟΣ" Ιφικράτης δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του αποτιμώντας τη τελευταία προπονητική ημερίδα της Σχολής του με ένα ωραιότατο κείμενο που δημοσίευσε στο Ιστολόγιο των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΧΑΛΚΙΔΟΣ".

     Το ίδιο δημιουργικοί και οι Αδελφοί μας "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ ΚΥΠΡΟΥ", οι οποίοι για την τελευταία προπονητική ημερίδα τους επέλεξαν το εγκαταλελειμμένο μεσαιωνικό χωριό της πανέμορφης Κύπρου, τον Άγιο Σωζόμενο όπου πριν δύο χρόνια είχαμε τιμήσει τους Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως σε μία βιωματική διημερίδα.

     Eίναι γνωστό ότι η Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" επιλέγει με πολλή προσοχή τους χώρους των δραστηριοτήτων της και με γνώμονα την υψηλήν ενεργειακότητά τους ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο ψυχωφέλιμα τα αποτελέσματα των ασκήσεών μας και οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ ΚΥΠΡΟΥ" παραμένουν σταθεροί σε αυτό τον κανόνα.

      Στο ενεργειακότατο, ιστορικό περιβάλλον του Αγίου Σωζομένου, οι Κύπριοι Αδελφοί μας ασκήθηκαν στη Παραδοσιακή Τοξοβολία βιώνοντας την ίδια υπέροχη εμπειρία την οποία είχαμε την ευχή όλοι να νοιώσουμε προ διετίας και για την επιλογή αυτού του εκπληκτικού τόπου είναι άξια η ανήλικη Αρχηγός του Παραρτήματος Αναστασία Φ. Φωτίου δια των προσπαθειών της οποίας ο τοξευτικός Πολιτισμός διακονείται επιτυχώς στην Ελληνική Μεγαλόνησο.

     Είμαστε βέβαιοι ότι οι επιτυχείς πρωτοβουλίες της αγαπημένης μας Αναστασίας θα συνεχισθούν ώστε οι μαθητές της Σχολής της να ωφελούνται διαρκώς και να οδηγείται ο ευγενής ψυχισμός τους σε ανάταση.

     Εν τω μεταξύ, στον περιρρέοντα κοινωνικό ...μεγάκοσμο, η ασκήμια του κομματισμού και η συνεπαγόμενη κοινωνική εξαθλίωση εξακολουθεί να μας ανακατεύει το στομάχι υπενθυμίζοντάς μας ότι ηλίθιοι θα εξακολουθούν να υπάρχουν.

     Αυτή την ασκήμια του μαζοκρατικού κομματισμού και της μικροπολιτικής που καθιστά δυστυχή τον άνθρωπο και καταρρακώνει τα σύμβολά του, κρατάμε συστηματικά έξω από τη Κοιλάδα των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" εις πείσμα των όσων ακόμη τα ανέχονται μη εννοούντες το μέτρο της ανθρώπινης ανελίξεως.

     Η αμφίδρομη κλίμακα των Αξιών της ζωής οδηγεί είτε προς τα άνω  α ν ε λ ί σ σ ο ν τ α ς  τα όντα, είτε προς τα κάτω  υ π ε λ ί σ σ ο ν τ ά ς  τα. Στις ελεύθερες επιλογές ενός εκάστου εναπόκειται και η κατεύθυνση διασχίσεως της κλίμακος...

     Και οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" από ιδρύσεώς μας επιλέξαμε την ανοδική πορεία προς την ανέλιξη δια της υπηρετήσεως του Πολιτισμού.

ΤΟ ΤΥΜΠΑΝΟ

ΤΩΝ

«ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ»

Αφιερωμένο

στον Αρχηγό της Ομάδος μας Κωνσταντίνο Δαμιανάκη

και στον Υπαρχηγό Μάριο Ευθυμιάδη

οι οποίοι ασχολούνται με τα κρουστά.

     Σε όλους τους λαούς, η μυθολογία της μουσικής την ανάγει σε δώρο των θεών προς τον άνθρωπο. Η αφετηρία της χάνεται περίπου στο 10.000 π.χ.χ. όταν πρωτοεμφανίζεται η παράσταση ενός πήλινου σφαιροειδούς φλάουτου με πέντε οπές (οκαρίνα) όταν ο ίδιος ο άνθρωπος εμφανίζεται προ 100.000 ετών και με τις πρώτες οργανωμένες ανθρώπινες κοινωνίες να εμφανίζονται προ 8.000 ετών, σε μια εποχή κατά την οποία η πρόταξη του ενστίκτου μας πείθει ότι ο ήχος απετέλεσε, πρωτίστως, έναν μαγικό εξορκισμό για την προστασία του ανθρώπου και της καθημερινής ζωής του.

     Από καταβολής της, λοιπόν, η μουσική υπήρξε μία βασική εκδήλωση εσωτερισμού της ανθρωπότητος και υπηρέτησε, όπως και μέχρι σήμερα υπηρετεί, τις παραμέτρους ενός ζωτικού ελιξηρίου για την υποστήριξη του ανθρώπινου ψυχισμού.

     Η δεδομένη κινητικότητα του σύμπαντος αποτελεί και το υπαρξιακό πλαίσιο της μουσικής την οποία συνθέτουν δονήσεις. Μέσα σε ένα σύμπαν το οποίο αποτελεί ένα αλληλένδετο πλέγμα στο οποίο κάθε κίνηση τμήματος μεταδίδει κυματισμούς κινήσεων σε όλο το πλέγμα, είναι φυσικό να ορίζεται ως ανύπαρκτη η τελεία άυλη δημιουργία στην οποία και μόνον απουσιάζει κάθε ένδειξη κινήσεως. Έτσι, ένα σύμπαν συνεχώς κινούμενο από μυριάδες κινήσεων περιοχών οι οποίες προσπαθούν να αποκαταστήσουν το αποτέλεσμα μιας τελείας ακινησίας τελεί σε διαρκή κινητικότητα (τα πάντα ρει) η οποία παράγει δονήσεις οι οποίες τείνουν προς το ιδανικό της ήρεμης ακινησίας. Και αυτό ακριβώς είναι η μουσική, η φυσική προσπάθεια ανασυνθέσεως δονήσεων (ήχοι) οι οποίες επηρεάζουν την ψυχή του ανθρώπου κατευθύνοντάς την προς τελειότητα μιας ισορροπημένης ηρεμίας με το, επιπρόσθετο, στοιχείο του ρυθμού, ήτοι, της μετρικής αλληλοδιαδοχής των δονήσεων.

     Εάν η ανασύνθεση των δονήσεων δεν είναι επιτυχής για τον ανθρώπινο ψυχισμό το αποτέλεσμα δεν τείνει προς την ισορροπημένη ηρεμία αλλά την καθηλώνει στην διατήρηση της κινητικής διαταραχής της (θόρυβος, ηχορύπανση κλπ). Και, εάν ο ρυθμός δεν είναι επιτυχής το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο αρνητικό για τον ανθρώπινο ψυχισμό. Οπότε, ήχος (δόνηση) και ρυθμός θα πρέπει να συνδέονται με συμπίπτουσα ευστοχία (αρμονία) ώστε να προσδοκάται ένα θετικό αποτέλεσμα.

     Η υλική υπόσταση του ανθρωπίνου σώματος δεν είναι παρά μία ενότητα αλληλένδετων μικροσυμπαντικών συστημάτων που όλα μαζύ δονούνται σε ένα υγρό περιβάλλον έγκλειστο μέσα σε ένα εξωτερικό πορώδες περίβλημα. Η διαρκής κίνηση όλων αυτών των μικροσυμπαντικών συστημάτων του ανθρώπινου σώματος παράγει δονήσεις (ήχους) και οι δονήσεις αυτές υπάρχουν ακόμη και μέσα ένα ανθρώπινο κύτταρο, ασχέτως εάν ούτε το ανθρώπινο αφτί ούτε καν η τεχνολογία δεν μπορεί να τις συλλάβει. Έτσι, ως η πρώτη φυσική …μουσική ορχήστρα θα μπορούσε να θεωρηθεί το ίδιο το ανθρώπινο σώμα πολύ πριν την εμφάνιση της ανθρωποκατασκεύαστης …πήλινης οκαρίνας, με τον ίδιο τον άνθρωπο να βιώνει κάτι που συχνά δεν το ακούει: τον ήχο και τον ρυθμό.

     Αν και εν πολλοίς ακατάγραπτη, η μουσική συνείδηση του ανθρώπου είναι ο «αρχιτέκτων» των, επέκεινα, μουσικών δημιουργημάτων του προ των οποίων ο ίδιος, από καταβολής του, κατάφερε να αναπτύξει και έναν εκπληκτικό ενδοσωματικό βιοσυντονισμό με κυρίαρχη την παραγωγή εγκεφαλικών κυμάτων τα οποία οφείλονται στην ταλάντωση (δόνηση) των ηλεκτρομαγνητικών πόλων των ημισφαιρίων του εγκεφάλου γενεσιουργό αίτιο του ανθρωπίνου αιθερικού σώματος, αλλά και εκείνου του συναισθηματικού και νοητικού τα οποία, αν και πολλοί αμφισβητούν εν τούτοις τεκμαίρουν οι γνώστες μυστικιστές.

     Έτσι, όπως ολόκληρο το σύμπαν τελεί υπό το κράτος και τις επιπτώσεις ενός κοσμικού συντονισμού ούτω πως και ο άνθρωπος τελεί υπό, εν σμικρώ, αντίστοιχες συνθήκες και η όποια επέμβαση επί του κρατούντος συντονισμού –δι οιουδήποτε τρόπου- καταφέρει θετικές ή αρνητικές μεταβολές.

     Απομονώνοντας την λέξη της παραπάνω παραγράφου «μεταβολές» και, μάλιστα, μεταβολές επί τα βελτίω, απτόμεθα πλέον του μεγίστου ωφελήματος που μπορεί να έχει η μουσική ως θεραπεύουσα την ψυχή αλλά και το σώμα του ανθρώπου.

     Ήδη η σημαντικότητα των ήχων στη ζωή και στο θάνατο του ανθρώπου είναι γνωστή από τον σουάμι Ράμα ο οποίος, στο βιβλίο του «Living with the Himalayan Masters» γράφει ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της σωματικής απελευθερώσεως (θανάτου) σουάμι ινδουιστών οι οποίοι εγκατέλειψαν το υλικό τους σώμα ενώ διαλογίζονταν ψέλνοντας «Ομ» εγκαταλείποντας τα σαρκία τους άψυχα και άηχα. Ο ήχος συνδέεται, λοιπόν, με την ζωή και μεταβάλλει την ποιότητά της, οπότε, κατά τεκμήριο μπορεί να αποτελέσει και εφαλτήριο βελτιώσεώς της δια της θεραπευτικής επιδράσεώς του στον άνθρωπο.

     Οι τεχνικές θεραπευτικής επιδράσεως του ήχου στον άνθρωπο είναι δύο: η εσωτερική και η εξωτερική. Κατά την εσωτερική χρησιμοποιείται η φωνή του ανθρώπου ως μέσον παραγωγό θεραπευτικών ήχων ενώ κατά την εξωτερική χρησιμοποιούνται μουσικά όργανα ή άλλα ηχοπαραγωγά μέσα.

     Το τύμπανο, λοιπόν, αποτελεί ένα από τα μουσικά όργανα τα οποία συνιστούν την εξωτερική τεχνική για την ανθρώπινη μουσικοθεραπεία και είναι το βασικότερο των κρουστών αποτελούμενο από μία λεπτή δερμάτινη, ελαστική, μεμβράνη τεντωμένη επί του ανοίγματος ενός στρογγυλού σώματος το οποίο είναι περίκλειστο και ονομάζεται αντηχείο. 

     Στην περίπτωση όμως, του αντιστοίχου οργάνου το οποίο χρησιμοποιούμε στην ομάδα μας, το οποίο δεν διαθέτει περίκλειστο αντηχείο και είναι απλώς ένα ρηχό μεμβρανόφωνο το οποίο είναι πάντοτε ανοικτό στο κάτω μέρος, κατά κανόνα στρογγυλό και σπανίως πολυγωνικό ή τριγωνικό, επικαλούμεθα καταχρηστικώς την ονομασία του τυμπάνου.

     Η πρόκληση ηχητικής αντιδράσεως στα τύμπανα γίνεται με διάφορα μέσα, όπως τα γυμνά δάκτυλα (στα ινδικά τάμπλα), το γυμνό χέρι (στο αφρικανικό ντζέμπε) ή με κρούστα (ή, μπακέτα).

     Οι ήχοι του τυμπάνου (δονήσεις) μπορεί στα «μάτια» (ακρόαση) του αδαούς να αποτελούν την επανάληψη ενός και του αυτού μουσικού φθόγγου (ήχου) και μόνον ο ρυθμός να κάνει στο μουσικό αποτέλεσμα τη «διαφορά», όμως, στη πραγματικότητα αυτό το αρχέγονο μουσικό όργανο κάθε άλλο παρά χαρακτηρίζεται από ηχοπενία και κάθε εκτελεστής του γνωρίζει τρόπους ώστε να αποδίδει με αυτό μία μεγάλη κλίμακα ήχων ώστε να αποφεύγεται η όποια μονοτονία που θα μπορούσε να το ευτελίσει ως, απλώς, θορυβοποιό ή ηχορυπαντικό μέσο, ενώ ο σεβασμός στη παράμετρο του ρυθμού τα αναδεικνύει σε γόνιμο ψυχαγωγικό (άγον ψυχή, ή, ψυχικό αγωγό) βοήθημα.

     Το τύμπανο το οποίο χρησιμοποιούμε στις Προπονήσεις μας συγγενεύει με τα τύμπανα των ανιμιστικών (σαμανικών) παραδόσεων και κρούεται με ξύλινη κρούστα επενδεδυμένη με φυσικό δέρμα ή φυσικό μέλος ζώου (γυμνό οστό ή φυσικό άκρο) αναλόγως την στιγμή. Έτσι σε στιγμές όπου απαιτείται η εγρήγορση προτιμούμε οξύτητα ήχου (γυμνό οστό ή φυσικό άκρο) ενώ σε στιγμές αυτοσυγκεντρώσεως και διαλογισμού οι βαθείς ήχοι (κρούστα επενδεδυμένη με φυσικό δέρμα, ή χέρια / δάκτυλα) είναι προτιμητέοι.   

     Με το τύμπανο στις προπονητικές ημερίδες μας μπορεί να δίνουμε απλό παράγγελμα, να συνθέτουμε ρυθμό παραγγελμάτων ή και να επιδρούμε στον ψυχισμό των Συνασκουμένων θεραπευτικώς, αφαιρώντας εντάσεις και ενισχύοντας την εσωτερική ισορροπία τους. Όλα τούτα εξαρτώνται από την προσωπική εξάσκηση του χειριστή του τυμπάνου, τη βιωματική μουσική εμπειρία του και τη συγκεκριμένη στιγμή, ενώ, όσοι χειριζόμαστε το τύμπανο κατά την διάρκεια ομαδικών ασκήσεων θα πρέπει να συντασσόμεθα με την επιταγή ώστε ο τελικός ήχος να είναι θεραπευτικός για τους μετέχοντες.

     Η προαναφερθείσα  ε γ ρ ή γ ο ρ σ η  είναι η πλέον σύνθετη τυμπανιστική έκφραση και  ταυτίζεται, κυρίως, με εκείνη την κατάσταση μεταβάσεως στην έκσταση που χαρακτηρίζει τον ανιμιστικό (σαμανικό) τυμπανισμό προκειμένου να επιτευχθεί η διασύνδεση με την πνευματική διάσταση της πραγματικότητος. 

     Εν προκειμένω, ο ρυθμός είναι επαναλαμβανόμενος αρχίζοντας από χαμηλούς τόνους εκ των οποίων εκτείνεται σε μία βαθμιαίως αυξανόμενη ένταση ρυθμού τριών έως επτά κρούσεων το δευτερόλεπτο, κάτι που ενθέτει «φως»σε καταστάσεις βαθιάς εκστάσεως και υπηρετεί σημαντικά της ανιμιστικές (σαμανιστικές) τεχνικές του «ταξιδιού» προς την μαντεία. Και όταν ο τυμπανιστής σε μια τέτοια στιγμή φθάσει στο ποθητό αποτέλεσμα, απλώς, επανέρχεται βαθμιαίως σε αργούς ρυθμούς συμπαρασύροντας σε μία λυτρωτική «προσεδάφιση» την συνείδηση επί ομαλού επιπέδου. 

      Αντιθέτως, σε στιγμές  δ ι α λ ο γ ι σ μ ο ύ  και  α υ τ ο σ υ γ κ ε ν τ ρ ώ σ ε ω ς  οι ήχοι θα πρέπει να είναι βαθείς, με ποικίλο ηχόχρωμα μεν, κάτι που εξαρτάται από το αισθητήριο και την ικανότητα του τυμπανιστή αλλά και την «απόχρωση» της περιστάσεως, αλλά χωρίς διεγερτικές μεταβολές στο ρυθμό των κρούσεων. 

    Εν συνάψει, το τύμπανο των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» αποτελεί ένα ακόμη βοήθημα ιαματικής επιδράσεως στη ψυχική υγεία των Συνασκουμένων και η ωφελιμότητά του επαφίεται στην μουσική συνείδηση, το αισθητήριο αλλά και την χειριστική ικανότητα του εκάστοτε χρήστη του, λόγος για τον οποίο όλοι οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» θα πρέπει να μάθουν να το χειρίζονται σωστά και συχνά.