«ΣΧΟΛΕΙΟ» ΚΑΡΑΚΟΡΟΥΜ

     «Η γη του απέραντου γαλάζιου», όπως συνηθίζεται να αποκαλείται η Μογγολία, μας δίδαξε πολλά και ανεκτίμητα για τον Ίππο, το Τόξο και όχι μόνον… Κάθε γωνιά της κι ένα πελώριο «σχολείο» πολεμικών και άλλων, τεχνών, με διδάγματα που πουθενά αλλού δεν θα ήταν μπορετό να τα απολαύσεις. Όμως, σ΄ αυτή την απέραντη πεδιάδα που υπήρξε η πρωτεύουσα της μεγαλύτερης χερσαίας αυτοκρατορίας, του Μογγόλου Γενάρχη Τζίγκις Κχάαν, τα όσα μάθαμε και βιώσαμε ήσαν καθοριστικά.

     Ήδη, από την «είσοδό» σου στην εγκαταλελειμμένη μεσαιωνική πρωτεύουσα του κραταιού Δυνάστη, εκεί, στο σύγχρονο ορόσημό της, το τοπίο σε κάνει να ανασυνθέτεις τις παραμέτρους της εποχής του μεγαλείου της έχοντας την αίσθηση ότι, οσονούπω, θα περάσει μπροστά σου ο Ηγεμόνας στη πομπική βοϊδάμαξά του. Κι οι εμπειρίες απ΄ το τόπο αυτό στις …αποσκευές  πολλές, για να σε οδηγούν σε «σωστό μονοπάτι» γυρνώντας στη βάση σου. Γιατί εδώ μόνο, καταλαβαίνεις το τι σημαίνει εφίππευση στρατιωτικού Ίππου στην απεραντοσύνη ενός αχανούς τοπίου…

     Πουθενά αλλού δε θα βαρεθείς να παρατηρείς ολόκληρη τη τροχιά ενός βέλους με «στόχο» το ίδιο το μήκος των οριζόντων, μαγεμένος από τις «αλήθειες» των διορθώσεων ενός εκπαιδευτή που με ελάχιστα «νοήματα» (μιας και η γλώσσα θα ήταν …απρόσιτη) σε κάνει να καταλάβεις αμέσως τη μαχητικότητα της Μογγόλικης Τοξοβολίας. Η σχέση ευστοχίας και μήκους βεληνεκούς, κάτω από τον ουρανό του «απέραντου γαλάζιου» θα παραμένει για πάντα ανεξίτηλη στην εμπειρία σου και θα οπλίζει το Τόξο σου για κάθε μακρυνή τόξευση σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου.

     Η «σκιά» του μνημειακού βουδιστικού μοναστηριού Erdene Zuu σκορπίζεται διακριτικά πάνω στη καταπράσινη γη λες και σέβεται τη Τεγκεριστική πίστη της όπως από την εποχή των λαμπρών Κχάαν. Και κάπου εκεί, έξω από το περίβολό του…

     Και κάπου εκεί έξω από το περίβολο του Erdene Zuu σου δίνεται η ευκαιρία να νοιώσεις επάνω στο χέρι σου το βάρος και, κυρίως, το σκίρτημα του μεγάλου αρπακτικού που κάνει το δικό του «διάλογο» μαζύ σου μεταφέροντας τα όσα έχουν δει τα μάτια του από εκεί ψηλά, στις ακούραστες πτήσεις του!

     Από εκείνο το αξέχαστο «σχολείο» μεταφέραμε πολύτιμες «αποσκευές» γνώσεων κι εμπειριών. Ανάμεσα σ΄ αυτές κι ένα πολύ ιδιαίτερο σκεύος, παμπάλαιο, κινεζικής «καταγωγής» που το ταξίδι αυτό μας το χάρισε με όλη τη πατίνα των αιώνων που κουβαλούσε επάνω του.

Αρχική κατάσταση.

     Αυτό το σημαντικό σκεύος, τούτο τον καιρό βρήκαμε την ευκαιρία να το καθαρίσουμε και να το συντηρήσουμε προσεκτικά ώστε να το αποδώσουμε με όλη του την ομορφιά στη μουσειακή συλλογή της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ». Οι φάσεις της αποκαταστάσεώς του πολλές και διάφορες…

Ενδεικτική «εικόνα» βάθους οξειδώσεως.

Γενική επίπαση καθαριστικής κόνεως.

Επίπαση καθαριστικής κόνεως στη βάση.

Ένα πρώτο αποκαταστατικό αποτέλσμα.

Επανάληψη επιπάσεως καθαριστικής κόνεως.

     ‘Ετσι, με λεπτοδουλειά και αρκετές εργατώρες το ποθητό αποτέλεσμα, πια, θα παραμείνει σε μία από τις προθήκες μιας συλλογικής προσπάθειας η οποία θεωρεί ότι η ενασχόληση με το εφιπποτοξοτικό αντικείμενο αποτελεί μια πολυπρισματική προσέγγιση Ιστορίας, Τέχνης και, βεβαίως, πρακτικής εξασκήσεως.

Τελικό αποκαταστατικό αποτέλεσμα.

     Ο  μικρός  ορειχάλκινος κινέζικος κύαθος που, πριν πολλά-πολλά χρόνια βρέθηκε στη Μογγολία, από σήμερα, «ξανανοιωμένος» και χωρίς τις ρυτίδες του χρόνου, θα ιστορεί τη «περιπέτειά» του στους επισκέπτες της μουσειακής συλλογής μας, γαλήνιος μέσα στην ηρεμία ενός χώρου όπου δε θα ακούγονται οι κραυγές των Μογγόλων εισβολέων στη Κίνα απ΄ όπου τον έφεραν στη «γαλάζια γη» τους της οποίας οι πολεμιστές-κάτοικοί της έμαθαν να πίνουν κρασί στα κρανία των εχθρών τους, ιδρύοντας τη μεγαλύτερη και λαμπρότερη αυτοκρατορία όλων των εποχών.

     Και οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» θα συνεχίζουμε να «ψηλαφίζουμε» την Ιστορία των εφιπποτοξοτικών Παραδόσεων γιατί μόνον από το «ψηλάφημα» αυτό, με τη χειροπιαστή μελέτη και γνώση, η πράξη μπορεί να είναι σωστή, κατά πως το παρελθόν διδάσκει για τη χάραξη ενός στιβαρού μέλλοντος!

 

Η ΑΤΑΡΑΧΗ ΘΕΑΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στον Μελέτη, τον οποίο κι ευχαριστώ!

     Η φλυαρία δεν αποτελεί ίδιον πολεμιστών ενώ το «λακωνίζειν» αποτελεί ίδιον Ελλήνων! Κι όμως… Ένα τηλεφώνημα διαρκείας …2 ωρών, 10 λεπτών και 8 δευτερολέπτων, όσο πρωτόφαντο κι αν είναι στη ζωή ενός Ανθρώπου μπορεί να αποτελεί ίδιον και πολεμιστών και Ελλήνων! Κι αυτό το τηλεφώνημα συνέτεινε στην εξαγωγή ενός πολύ σημαντικού συμπεράσματος: Ο Κόσμος χρήζει εναρμονίσεως των συνθετόντων «μερών» του κι εκείνος που θα την επιχειρήσει θα πρέπει να σταθεί απέναντι στους, κυρίως, αντιπάλους του, ενώπιος ενωπίω, με την ψυχραιμότερη δυνατή στάση, με τη μεγαλύτερη δυνατή απάθεια, αλλά και την πλέον αγαθή πρόθεση. Αλλά αυτό προϋποθέτει ο ίδιος να είναι πολεμιστής και να έχει, πρώτος, ενστερνισθεί και επιτύχει την ατάραχη θέαση του θανάτου. Οι Πολεμικές Τέχνες που προσλαμβάνονται σωστά, μόνον σημαντικά οφέλη δωρίζουν στους μαθητές τους.

A.H.K.

ΕΝΑΡΞΗ Ζ’ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

     Αγαπητοί Συνασκούμενοι και Φίλοι,

     Όπως κάθε χρόνο από το 2008, κάθε 1^η Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας Προπονητικής Περιόδου μέσα στην οποία εντείνεται το εκπαιδευτικό έργο και η προσπάθεια της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ». Από 1^ης Σεπτεμβρίου 2014, λοιπόν, ξεκινά η Ζ΄ Προπονητική Περίοδος της Ομάδος μας στην οποία καλείσθε να συμμετάσχετε όλοι ιππεύοντας και τοξεύοντας! Έτσι:

     Κάθε Σάββατο στις 16:30 στη Κοιλάδα (Κτήμα «ΑΡΤΕΜΙΣ») θα διεξάγεται η ομαδική εβδομαδιαία Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας με Τόξα ατομικά ή (δωρεάν) χορηγούμενα από την Ομάδα και βέλη οπωσδήποτε ατομικά. Υποχρεωτική είναι η προβλεπόμενη περιβολή Ομάδος για την οποία θα πρέπει να μεριμνούν οι συμμετέχοντες. Για την Προπονητική Περίοδο που μόλις αρχίζει, η πρώτη ομαδική εβδομαδιαία Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας έχει προγραμματισθεί για το Σάββατο 6^η Σεπτεμβρίου στο Κτήμα «ΑΡΤΕΜΙΣ» στις 16:30 μ.μ.

     Καθημερινώς, στον ίδιο χώρο αλλά και όπου ο Αρχηγός της Ομάδος επιλέγει, κατόπιν συνεννοήσεως με τους Εκπαιδευτές, θα διεξάγονται τα μαθήματα Ιππασίας και Έφιππης Τοξοβολίας. Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να επικοινωνούν με τον Εκπαιδευτή της επιλογής τους (Αρπάλυκος 6972496303, Χαρά 6976345555 και Γεώργιος 6986089575) ώστε να προσδιορίζουν ημέρα και ώρα μαθήματος.

     Εκτός αυτών, για την Ζ΄ Προπονητική Περίοδο προγραμματίζονται αρκετές ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις με εκπαιδευτικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα στις οποίες όλοι θα είστε καλοδεχούμενοι!

     Καλή εφιπποτοξοτική δουλειά!

     Ο Αρχηγός και η Υπαρχηγός της Ομάδος,

     Αρπάλυκος - Χαρά.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ

     Με καθοσιωμένη τη δειλία και θεσμοθετημένη την αδράνεια, ο σύγχρονος κατωτικός πυκνώνει τις αγέλες των ερμαίων δουλοπαροίκων που, αμέτρητοι, συνθέτουν τις μοντέρνες «κοινωνίες»-στάνες διπόδων αιγοπροβάτων.

     Η έννοια του «μάχεσθαι» θεωρείται αποσκορακιστέα από το μοντέρνο λεξιλόγιο και, πολύ περισσότερο, η έννοια του «Πολέμου» εχθρική για τον εκφυλισμένο μαζάνθρωπο. Έτσι, τα δισεκατομμύρια των ανόητων εξουσιαζόμενων δούλων που θεωρούν τη ψήφο ως δικαίωμά τους θα συνεχίζουν να εξουσιάζονται από τους ολίγιστους ευφυείς που θεωρούν τη ψήφο ως καθήκον των άλλων!

     Η ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη «παιδεία» διδάσκει την «ειρήνη», την πάση θυσία αποφυγή της βίας, την ενδοτικότητα και το ιδανικό της ΜΗ διαταράξεως της καθεστηκυίας «τάξεως» ως υπέρτατο …ιδανικό ευζωίας των μαζών οι οποίες αρνούνται να εννοήσουν ότι ΟΛΑ όσα, βλακωδώς, ενστερνίζονται ως ορθά είναι απολύτως λαθεμένα και στρεφόμενα κατά του εαυτού τους.

     Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ», ως πεδίο καλλιεργείας μιας συγκεκριμένης πολεμικής τέχνης, διαθέτει συνείδηση περί της σημασίας και της αξίας, γενικώς, του Πολέμου ως μήτρας του ιστορικού γίγνεσθαι και ως «πατρός πάντων», επίσης δε, διαθέτει και την ισχυρή βούληση να μην επιτρέψει την παραγωγή στους κόλπους της κατωτικών με την ψυχολογία δουλοπαροίκων διότι κάτι τέτοιο απαξιώνει τον ίδιο τον Άνθρωπο και την πορεία του μέσα στους αιώνες. Έτσι, θα θέλαμε να δώσουμε τον «λόγο» σε έναν από τους πλέον «καθιερωμένους» σύγχρονους Έλληνες στοχαστές να μας μιλήσει για τον Πόλεμο και την περί αυτού τοποθέτηση του Εφεσίου φιλοσόφου Ηρακλείτου. Και είναι γνωστό ότι ο Κώστας Αξελός προέρχεται από τον κόσμο της αριστερής ιντελιγκέντσιας, ανώτερο στέλεχος του Κ.Κ.Ε. ως επίσημος κομματικός διαφωτιστής, αλλά και με τόλμη εξομολογητικής αυτογνωσίας, φθάνοντας, μάλιστα σε σημείο να δηλώσει απεριφράστως ότι:

     «Πρέπει να έχουμε το θάρρος να ομολογήσουμε πως η μαρξιστική σκέψη δεν πρόσφερε μεγάλα πράγματα στη μελέτη της ελληνικής σκέψης γενικά και της προσωκρατικής ειδικότερα.»

[«Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία», 1974, κ. 2^ο, σ. 174]

    Σημειώνει, λοιπόν ο Κώστας Αξελός στο βιβλίο του:

     «Το πρώτο πράγμα που στοχάζεται η σκέψη του Ηράκλειτου είναι ο πόλεμος. Ο πόλεμος δεν είναι καθόλου πρώτα ούτε αποκλειστικά μία δύναμη κοινωνική. Ο πόλεμος είναι μια υπέρτατη  δύναμη που αποκαλύπτεται στο εσωτερικό της ολότητας. Σαν δύναμη αληθινά θεία, ο πόλεμος είναι ο πρωταίτιος του γίγνεσθαι που αντιπαραβάλλει κι ενώνει τα αντίθετα. Ο Ηράκλειτος γίνεται ο καθρέφτης των παλιών μυθολογικών αντιλήψεων και μας λέει ότι ο πόλεμος είναι που ανέδειξε τους θεούς και τους ανθρώπους. Και, γυρίζοντας το βλέμμα προς την καυτή κοινωνική ζωή, μας εξηγεί πως πάντα ο πόλεμος είναι που έκανε άλλους ανθρώπους σκλάβους κι άλλους ελεύθερους. Η σχέση του σκλάβου και του ελεύθερου είναι ανάλογη με τη σχέση του ανθρώπου και του θεού. Αφού ο πόλεμος είναι συμπαντικός, μπορεί να είναι νόμος του κόσμου και συνάμα νόμος ιστορικός συγκεκριμένος. Ο ρυθμός του συμπαντικού γίγνεσθαι, που περιέχει το γίγνεσθαι των πόλεων, είναι ένας πολεμικός ρυθμός. Κάθε τι που γίνεται μέσα στον κόσμο γίνεται με και μέσα στη διχόνοια και στην αναγκαιότητα. Η συμφωνία που χαρακτηρίζει το σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας δεν είναι παρά το σύνολο των ασυμφωνιών και των ιδιαίτερων μελωδιών. Η ασυμφωνία είναι σε τέτοιο βαθμό ύψιστος νόμος ώστε γίνεται αναγκαιότητα…».

[«Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία», 1974, κ. 2^ο, σ. 169]

     Την σκέψη του Ηρακλείτου, είναι η αλήθεια, την γνωρίζαμε και χωρίς τη βοήθεια των διαφωτιστών του υπόδικου στην συνείδηση των ελευθέρων Ανθρώπων, κομμουνισμού! Ο Εφέσιος φιλόσοφος ήταν αυτός που διετύπωσε το «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι, πάντων δε βασιλεύς…» και αν «δώσαμε τον λόγο» στον κομμουνιστή ιστρούχτορα είναι για να δούμε το πόσο ο πόλεμος εκτιμάται ως «ο πρωταίτιος του γίγνεσθαι» (!) ακόμη και από τους «επαγγελματίες …ειρηνιστές» οι οποίοι εκτελώντας μία ποταπή κομματική εντολή δημαγωγούν αντιπολεμικώς υπέρ της, δήθεν, …ειρήνης!

     Δεν θα μείνουμε στην επονείδιστη υποκρισία ενός κομματικού στελέχους (διαφωτιστή, μάλιστα!) ο οποίος άλλα μεν επίστευε, άλλα δε εδίδασκε στη κομματική του πελατεία… Δεν θα μείνουμε στην ηθική εκείνων που οργανώνουν …πορείες ειρήνης και μέμφονται τους … «πολεμοκαπήλους» ενώ οι ίδιοι πιστεύουν ότι ο Πόλεμος είναι η ουσία των πάντων! Θα επιμείνουμε στο καθήκον το οποίο έχουμε απέναντι στην Ιστορία να προετοιμαζόμαστε αναφανδόν για Πόλεμο, διότι χωρίς τον Πόλεμο κανένα «γίγνεσθαι» δεν προσδοκάται!

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης

Η ΣΠΟΝΔΥΛΟΜΑΝΤΙΚΗ ΤΩΝ ΣΑΜΑΝΩΝ

    Ένα δερμάτινο μικρό πουγκί με τέσσερις σπονδύλους από ζώα, είναι η μόνιμη συντροφιά του Σαμάνου αλλά και, σχεδόν, κάθε Μογγόλου στο ρόλο του …μάντη. Ανάλογα με τον τρόπο στάσεως κάθε σπονδύλου μετά από ομαδική «ζαριά», ο ενδιαφερόμενος λαβαίνει απάντηση σε ερωτήματά του σχετικά με τις μελλοντικές εξελίξεις που τον αφορούν,

     Αυτό το πουγγί, κατασκευασμένο από δέρμα μικρόσωμου ταράνδου, με το περιεχόμενό του, αποτελεί τον προσωπικό «μάντη» των κατοίκων μιας χώρας η οποία τους περισσότερους μήνες του χρόνου βρίσκεται υπό χαμηλές θερμοκρασίες με τους κατοίκους της κλεισμένους στις γιούρτες τους. Ένας μικρός Σαμάνος …τσέπης, στη χώρα του Τεγκερισμού.  

ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΟ “FACEBOOK”

Είδομεν τον αυτοκράτορα Καντακουζηνόν

χαρακτηρίζοντα τους Πελοποννησίους ως πολιτικομανείς,

και προς αλλήλους μαχομένους.

Το παλαιόν ελληνικόν νόσημα, η διχόνοια,

είνε η μόνη αιτία δι ην η Ελλάς δεν ανέδειξεν ένα Καστριώτην,

και τοσούτοι ηρωϊκοί βραχίονες κατέστησαν άχρηστοι εν τη πατρίδι

ίνα μισθοφορήσωσιν εν τη ξένη.

[Κ. Σάθα: «ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΔΥΣΕΙ»]

O Iδρυτής της σελίδος, Εφιπποτοξότης Γεώργιος Σταυριανόπουλος

     Μία σελίδα σημαντικού ιστορικού περιεχομένου δημιούργησε στο “Facebook” ο Εφιπποτοξότης «ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ» Γεώργιος Σταυριανόπουλος (Ιφικράτης) με θέμα τους ΈλληνεςΣτρατιώτες της Αναγεννήσεως, των οποίων το έπος αναβιώνει η Ομάδα μας.

Ο Γεώργιος Σταυριανόπουλος ως εκπαιδευόμενος Εφιπποτοξότης

     Μία κορυφαία πτυχή της Ελληνικής Ιστορίας επιχειρεί να ζωντανέψει ένας νεαρός Έλληνας αρκετούς αιώνες μετά την λαμπρή της εποποιία, εμπνευσμένος από τις εμπειρίες της εντάξεως και εκπαιδεύσεώς του σε μία πολεμική Ομάδα και για όλους εμάς που αφιερωθήκαμε στην αναβίωση των πολεμικών Αξιών των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως η έμπνευση του Ιφικράτη μας αποτελεί ένα τεκμήριο αποτελεσματικότητος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ».

Κατά την διάρκεια ασκήσεων πολεμικού Ιππηλασίου

     Ίσως η σελίδα του Ιφικράτη για τους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΕΝ ΤΗ ΔΥΣΕΙ» αποτελεί το καλύτερο πνευματικό μνημόσυνο προς τον μεγάλο Ιστορικό μας Κωνσταντίνο Σάθα ο οποίος παραμερίσθηκε μεθοδικά  από τα ανθελληνικά «κυκλώματα» της εποχής του, ώστε, δια του «αντικαταστάτη του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, να συνεχισθεί υπό άλλη μορφή η κατοχή της Ελλάδος από την εξώνητη εκκλησία και τους ρασοφόρους ελληνοκτόνους της μέχρι σήμερα επ’ ωφελεία ξένων κέντρων εξουσίας.

Ο Γεώργιος Σταυριανόπουλος με τον Αρχηγό των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ»

κατά την αποφοίτησή του από την Σχολή της Ομάδος.

     Προτρέπουμε τους Έλληνες Πατριώτες να παρακολουθούν τα δημοσιεύματα της, όχι με την νευρωσική δίψα για “like” που έχει καταλάβει τους κενόδοξους χρήστες του δικτυούντος “Facebook”, αλλά με την πεποίθηση ότι η γνώση της συγκεκριμένης ιστορικής πτυχής των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως «απαντά» σε όλα τα σύγχρονα προβλήματα της καταρρέουσας ελλαδικής κοινωνίας με εφαρμόσιμες λύσεις εθνικής διασώσεως.

     Στην εποχή της ξεδιάντροπης …σαγιονάρας και της διεθνούς «επιδείξεως» γραικυλίστικης φολκλορικής παρακμής, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» μελετούμε και πραγματώνουμε τα διδάγματα των Προγόνων μας με σοβαρότητα και καθημερινό μόχθο, επιμένοντας στο «εστί» και όχι στο «φαίνεσθαι». 

ΚΑΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΣΑΘΑ

     Η επανάσταση του ’21, ως μία προσπάθεια εξεγέρσεως των Ελλήνων όχι  μόνον κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και κατά της ιδίας της, επί αιώνες διαρκούσης, «χειμερίας νάρκης» ενός Έθνους, άρχισε πολύ πιο πριν αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ! Και από το ’21 μέχρι σήμερα, η ειμαρμένη αντικατέστησε για τον Ελληνισμό στη μητροπολιτική του εστία τον αλλόθρησκο δυνάστη με έναν, επικινδυνωδέστερο, επίσης αλλόθρησκο, δυνάστη. Ο Οθωμανός, ο οποίος από καταλήψεως της Κωνσταντινουπόλεως είχε ευφυώς παραδώσει τον κεφαλοθραύστη της εξουσίας του επί των ραγιάδων στα χέρια του χριστιανού πατριάρχη Γενναδίου, όταν απεσύρθη στην ασιατική όχθη του μετά την επανάσταση του ’21, συνέχισε να εμπιστεύεται τον εξουσιαστικό του κεφαλοθραύστη στους συνεχιστές της ανθελληνικής γενοκτονίας του Γενναδίου, εκκλησιαστικούς ρασοφόρους. Η χρυσή πατερίτσα που ο κατακτητής Μωάμεθ ο Πορθητής προσέφερε συμβολικά στον χριστιανό πατριάρχη Γεννάδιο ως δείγμα αναγνωρίσεως του τελευταίου ως τοποτηρητή των Οθωμανών επί των ραγιάδων, δεν ήταν παρά η πέννα της υπογραφής του ελληνοκτόνου Ιουστινιάνειου διατάγματος περί «απαγορεύσεως της διδασκαλίας της Φιλοσοφίας», ή ο κατεδαφιστικός κασμάς του χριστιανού Θεοδοσίου προκειμένου να ολοκληρώσει το «ες έδαφος φέρειν» κατά του Ελληνισμού!

     Με την αλλόδοξη χριστιανική εκκλησία να συνεχίζει την ανθελληνική καταστροφικότητά της διατηρώντας τη κοινωνική …πρωτοκαθεδρία και μετά την επανάσταση του ’21, η οθωμανική κυριαρχία επί του Ελληνισμού συνεχίζεται, αδιάλειπτα, από τις 29 Μαίου 1453 μέχρι και σήμερα με ελληνόφωνους, πλέον, τοποτηρητές και φερέφωνα. Η «Υψηλή Πύλη» έγινε «Πατριαρχείον» το οποίο μεταβιβάζει τη «βρώμικη δουλειά» στο «Κοινοβούλιο» το οποίο, με τη σειρά του στη θέση των «Γενιτσάρων» εξοπλίζει «αστυνομικούς» για την προστασία και διαιώνιση της εξουσίας του επί των ραγιάδων. Το «Βιλαέτι» έγινε «Μητρόπολις» η οποία ορίζει σκιωδώς την «εκλογική περιφέρεια» και τους «τοπικούς άρχοντες» που, με τη σειρά τους, ποδηγετούν το ψηφοφόρο ποίμνιο. Το «Μπαϊράκι» έγινε «Εξαπτέρυγον» το οποίο νομιμοποιεί και αδειοδοτεί, πλέον, τις «κομματικές σημαίες» ώστε να κυβερνά σκιωδώς από το απυρόβλητο, με αναλώσιμες, απλώς, τις επί κομματικής σκηνής μαριονέτες. Κι ο «Οσμανλής» έγινε «Παπάς» για να ευλογήσει το «συνεταιράκι δικαστή» που δικάζει κάτω από το εικόνισμα του χριστού του έχοντας βιάσει το ίδιο το παιδί του και προσκυνούμενος ως αγλάισμα ηθικής από τους ταπεινούς του εδωλίου που τον σιτίζει, αλλά να ευλογήσει και το «συνεταιράκι δάσκαλο» που θα διδάξει την υποταγή στους ραγιάδες!

     Αιώνες, τώρα, το αλλόδοξο μονοθεϊστικό «κνούτο» κροταλίζει στις ράχες των «δούλων θεού» οι οποίοι, το μόνο που επιδεικνύουν είναι την οριστική απομάκρυνσή τους από τον όποιον Ελληνικό γονότυπο, επιμένοντας να αγνοούν τον πραγματικό εχθρό που δεν είναι άλλος από την αλλογενή ενδοτικότητα υπό την οποία, έκπτωτοι της ηρωικής Ελληνικότητος, απεφάσισαν να ζήσουν «μετά φόβου …Θεού»!

     Και υπ΄ αυτές τις ζοφερές ελλαδικές συνθήκες, αμέσως μετά την εδραίωση ενός «μεταπελευθερωτικού» ψευδοκράτους καιροσκόπων απολέμων ψευτο-λογίων, συνεχώς ποδηγετούμενου από την εκκλησία, ανακύπτει ένας αυτοδίδακτος που κατάφερε να αποκτήσει πραγματική μόρφωση μακράν του «διδασκαλικού» κατεστημένου. Ένας που όφειλε την πνευματική του επάρκεια όχι απλώς σε έναν υγιή, Ελληνικό, γονότυπο αλλά και στην αποφυγή της μιάνσεως από τις απατηλές διδασκαλίες εντολοδόχων του κατεστημένου ανθελληνισμού, αποκτώντας τον τίτλο του «αυτομαθούς» όπως οι άσπονδοι πολέμιοί του επεχείρησαν να …μειώσουν. Αυτός ο σωσμένος δεν ήταν άλλος από τον Κωνσταντίνο Σάθα (1847-1914), τον μεσαιωνολόγο ιστοριοδίφη ο οποίος δεν ανέδειξε, απλώς, το μέγα και μεθοδευμένα άγνωστο έπος των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως αλλά και, εύστοχα, επεσήμανε τα αίτια της ελλαδικής παρακμής κάτι το οποίο τον κατέστησε εξαιρετικά μισητό στο εκκλησιαστικό παρακράτος το οποίο φρόντισε να προωθήσει προς …επισκίασή του τον «εκλεκτό» του Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο και πολλούς άλλους μπασταρδοποιητές «ιστορικούς» και «λογάδες» (Σπ. Λάμπρου, Τ. Ευαγγελίδη, Ν. Πολίτη κλπ) προσκυνημένους στο υποπόδιο του μαυροντυμένου κλήρου.

     Ο Κωνσταντίνος Σάθας, ως διαθέτων Ελληνική συνείδηση εγνώριζε πολύ καλά το μέγα έγκλημα να θεωρείς τον αλλόδοξο και μισελληνικό, οικουμενικό και ποτέ «Ελληνικό» χριστιανισμό ως συνδετικό κρίκο μεταξύ αρχαιότητος και …19^ου αιώνος όπως ανοήτως ήθελε να πείσει ο επίστρατος εθνομπασταρδευτής Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος. Ήταν συνειδητός γνώστης του απατεωνίστικου όρου «ελληνοχριστιανισμός» ο οποίος επικαλείται την ταύτιση εχθρικών μεταξύ τους «πραγμάτων» προκειμένου να αλλοτριώσει δια του χριστιανισμού τον Ελληνισμό! Αντιθέτως, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, προώθησε αισχρά την «ελληνοχριστιανική» απάτη, έχοντας εμφανώς υπ’  όψη το, (χορηγηθέν, άλλωστε…) αντάλλαγμα της «επιστημονικής» προωθήσεώς του σε μία κοινωνία απαιδεύτων κι ανελληνίστων η οποία (ευτυχώς!) είδε το πρώτο της πανεπιστήμιο ιδρυμένο από έναν …Βαυαρό βασιλέα που ταξίδεψε από μακρυά για να μετατρέψει έναν λασπότοπο σε οργανωμένο κράτος αδύναμος, πάντως, να αντιμετωπίσει τους ρασοφόρους κοτζαμπάσηδες οι οποίοι, τελικώς, μεθόδευσαν την έξωση και έκπτωσή του. Ο Κωνσταντίνος Σάθας ήταν αυτός που κατάφερε σε μία σκοταδιστική εποχή να παραμείνει φωτεινό μετέωρο όχι απλώς της ιστορικής επιστήμης αλλά και της πατριωτικής οροσημάνσεως από την οποία, κυρίως, είχε ανάγκη η μετα-επαναστατική και μηδέποτε απελευθερωθείσα Ελλάδα, κηρύσσοντας με το Έργο του το απατηλό του «ενωτικού ρομαντισμού» που θέλει συνταιριασμένα τα ξέταιρα (Ελλάδα και χριστιανισμό) και ευτελισμένη την Ελλάδα ταυτίζοντάς την με τους ανελλήνιστους γραικύλους που την εξευτελίζουν. Kαι, σαφέστατα, ο σοφός ιστοριοδίφης, τάχθηκε εναντίον της ψευδεπικαλούμενης «Ελληνικότητος» του Βυζαντίου όχι από επιδερμικό αντικληρικαλισμό αλλ’ εξ εθνωφελούς κινήτρου το οποίο απαιτεί φυλετική αλλά και συνειδησιακή καθαρότητα σε ό,τι επηρεάζει την θρησκευτική πίστη ενός λαού. Όμως, ακριβώς αυτό έκανε την εκκλησιαστική συμμορία να ανησυχήσει για το ενδεχόμενο της αφυπνίσεως Ελληνικών συνειδήσεων και να τον «σερβίρει» ως … «εθνικώς αιρετικό», ακριβώς όπως προηγουμένως κατάφερε να απαλλαγεί και από τον βασιλέα Όθωνα επικαλούμενη την ατεκνία του ως δείγμα θεϊκής …κατάρας!

     Όλα όσα, πολυποίκιλα, μελέτησε και προέβαλε ο Κωνσταντίνος Σάθας εντάσσονται σε μία γενναία αναστηλωτική προσπάθεια της Ελληνικής συνειδήσεως για την ανάκαμψη της οποίας δε φάνηκε ικανή ούτε η επανάσταση του ’21, ούτε η μετέπειτα ανασύσταση του (κατ’  όνομα…) «Ελληνικού» κράτους. Όμως, οι αυτο-εξώνητοι στην ανθελληνικώς εξουσιάζουσα εκκλησία, ευτελισμένοι «καθηγητάδες» οι οποίοι σπατάλησαν το βίο τους υποκείμενοι στις διδασκαλίες  συστημικών τοποτηρητών, ένοιωσαν πολύ μειωμένοι όταν κάποιος που κατάφερε να ξεφύγει από την εξαχρειωτική «στρούγκα» ανεδείχθη υπέρτερός τους σε επιστημονική γνώση και πρωτοπορία. Και, βεβαίως, με τη σύμπραξη του χριστιανικού «ιερατείου» μη καταφέρνοντας να τον διαμελίσουν ως άλλη Υπατία, τον κατεδίκασαν στην αφάνεια! Όμως μια τέτοια καταδίκη από ένα καθεστώς εκκλησιαστικού σκοταδισμού δεν είναι παρά το μεγάλο γέρας προς έναν πνευματικό Άνθρωπο του οποίου το Έργο δικαιώθηκε όχι μόνον λόγω επιστημονικής ευσταθείας αλλά και λόγω της εξελίξεως των ελλαδικών «πραγμάτων» όπως κατέληξαν σήμερα υπό την διαρκή κυριαρχία του εκκλησιαστικού (πλέον…) συνδικάτου!

     Γι αυτόν που χαρακτηρίσθηκε «ιστορικός των επαναστάσεων, του πολέμου και εν μέρει της πολεμικής τέχνης» (Ν. Καραπιδάκης) ήταν φυσικό να επικεντρωθεί στην μελέτη της εποποιίας των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, ως ένα σπάνιο σημείο αναφοράς φυλετικής συνεχείας των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι την νεώτερη εποχή. Ο Κωνσταντίνος Σάθας προσήγγισε το θέμα με βαθειά διεισδυτικότητα αλλά και επιστημονική απαιτητικότητα και το προσέφερε, ευφυώς, στους Έλληνες, όχι ως μία μελέτη προοριζόμενη σε ειδικούς αλλά ως ένα λαϊκό ανάγνωσμα προσιτό στον καθένα προς ανάκτηση πληροφοριών από τον «απώτατο» φυλετικό «γονότυπό» του. Για τον λόγο αυτό, το Έργο του «ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΔΥΣΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ» δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην «ΕΣΤΙΑ» [τ. ΙΘ’, 2, 6 (1885) και τ. Κ’, 8, 9 (1885)] κάτι που όχι μόνον δε μείωσε την εγκυρότητα του αντικειμένου αλλά το έκανε ακόμη πιο δημοφιλές από μία αγκυλωτική ακαδημική έκδοση.

     Αναφερόμενος στην, ιστορικώς, τεράστια σημασία της δράσεως και των τακτικών των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως οι οποίοι ανεγνωρίσθησαν διεθνώς ως οι δημιουργοί του δόγματος του Ελαφρού Ιππικού στην Ευρώπη, ο Κωνσταντίνος Σάθας ανασυνθέτει από τις «στάχτες» αιώνων την ίδια την Ελληνική πολεμική Αρετή ως κανόνα σωτηρίας των Ελλήνων ανά πάσα, δύστοκη εθνικώς, περίσταση. Μία προσεκτική ανάγνωση «ανάμεσα από τις αράδες», η μελέτη αυτού του Έργου «απαντά» στον αναγνώστη περί του εθνικώς πρακτέου προς αποτίναξη ενός ζυγού ο οποίος μπορεί και να είναι λίαν επαισθητός αλλά περνά ασυνειδητοποίητος από τους κατοίκους αυτής της Χώρας, Έτσι, ο λαμπρός αυτός ιστοριοδίφης προτάσσει την αναγκαιότητα της    έ ν ο π λ η ς   μ ά χ η ς  προς αναγέννηση της Φυλής, βδελυσσόμενος οποιανδήποτε άλλη τακτική παραπέμπουσα σε διαλεκτικότερες προσεγγίσεις.

    Όμως, τι ακριβώς είναι «Πόλεμος» για τον Κωνσταντίνο Σάθα; Ο ιστοριοδίφης των ερμηνεύει ως ένα πολιτικό φαινόμενο τόσο αναγκαίο όσο και η ειρήνη και τόσο αλληλένδετο με αυτή. Τον ανιχνεύει σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής κυρίως των κατακτημένων και «αποκαλύπτεται» προ των εξεγερμένων Ελλήνων Στρατιωτών οι οποίοι τον επιλέγουν αντί κάθε «διπλωματικής» σπατάλης χρόνου, για την επιβίωση και επικράτησή τους έναντι του φυλετικού εχθρού, εσωτερικού ή εξωτερικού. Αυτό το διαχρονικό και πανανθρώπινο φαινόμενο του Πολέμου το ανασύρουν από τη «φαρέτρα» τους πρώτοι οι αδικημένοι, οι υπεροριακώς εγκαταβιούντες στα σύνορα και στις ακριτικές περιοχές, συνεπώς, πρώτοι αυτοί θα καταστούν «αιμοδότες» των τάξεων των πολεμιστών. Και, βεβαίως, πρώτοι αυτοί θα βιώσουν τη καταστολή της κεντρικής ή περιφερειακής εξουσίας όταν η τελευταία θεωρήσει ότι, έτσι, εξυπηρετούνται τα ταξικά συμφέροντά της, αδιαφορώντας εάν ο ακρίτης εξακολουθήσει διακινδυνεύοντας την επαύριο. Ούτω πως, η επισφάλεια του ακρίτη, συχνά, «κυοφορεί» τον ίδιο τον Πόλεμο. Και η χρονική περίοδος την οποία ερευνά ο Κωνσταντίνος Σάθας βρίθει Πολέμων ώστε να του είναι πολύ διαυγής η μελέτη της μάχιμης διαγωγής των Ελλήνων Στρατιωτών που αποτελούν και το ιστοριοδιφικό αντικείμενό του. Επιπλέον, ο Πόλεμος ως φαινόμενο, από τον ια’ αιώνα, συχνά με θρησκευτική αφορμή, διαμορφώνει τις χριστιανικές κεντρο-ευρωπαϊκές κοινωνίες αναδεικνύοντας, όμως, την κάστα των πολεμιστών που, λόγω της αδυναμίας του «ηθικού κέντρου» (εκκλησίας) να πείσει για τις αξίες της, η κάστα αυτή αυτονομείται από την κεντρική εξουσία μέχρι βαθμού να αποτελεί κίνδυνο για τους εξουσιαστές οι οποίοι υποκύπτουν, για τη κάλυψη αναγκών, στο θεσμό του μισθοφορικού στρατού. Και σε βάθος χρόνου, από τον ια’ έως τον ιστ’ αιώνα, αυτός ο θεσμός της ένοπλης μισθοφορίας αποτελεί πλέον την ενισχυμένη «ραχοκοκαλιά» των χριστιανικών κεντρο-ευρωπαϊκών κοινωνιών και αυτό σημαίνει ότι αυτή η «ραχοκοκαλιά» διαμορφώνει το ήθος και τα ήθη όπου αναπτύσσεται. Και άλλοτε αυτό το ήθος και τα ήθη εμπεριέχουν τον χριστιανισμό με αποτέλεσμα την ανάπτυξη του Ιπποτισμού, των ρεμαλιών που επιχειρούν προσχηματικά να εκχριστιανίσουν αλλά επιδιώκουν το πλιατσικολόγημα των απίστων, αλλά και της ιδεολογικής ένοπλης μισθοφορίας (Έλληνες Στρατιώτες) η οποία εκμεταλλεύεται τις πολεμικές ανάγκες των χριστιανικών κέντρων εξουσίας της Ευρώπης προκειμένου να πολεμήσουν υπέρ της δικής τους Φυλής τους εχθρούς της.  Οι Έλληνες Στρατιώτες, λοιπόν, αποτελώντας ιδιαίτερο κοινωνικό «σώμα» πολεμούν υπέρ ιδανικών συντηρούμενοι, συχνά αλλά όχι κατά κανόνα, από τη μισθοφορία που τους εξασφαλίζουν κεντρο-ευρωπαίοι ηγεμόνες που βασίζουν την άμυνά τους στο μισθοφορικό θεσμό. Προτιμούν να πολεμούν «ούτω πως» γνωρίζοντας ότι η καταπολέμηση του φυλετικού εχθρού προαπαιτεί τη συντήρηση του πολεμιστή δαπάναις κάποιου που μπορεί να διαθέσει. Έτσι, λοιπόν, οι Έλληνες Στρατιώτες μισθοδοτούνται για να πολεμούν αλλά αυτό δε τους εμποδίζει από το να αρπάζουν και να νέμονται ο,τιδήποτε κρίνουν απαραίτητο από εχθρούς κι αδιάφορους, αφού αποτελούν κάστα πολεμιστών και, μάλιστα, ανεξάρτητη από την όποιαν εξουσία!

     To πρότυπο πολεμιστή που προκύπτει από τα συμπεράσματα του Κωνσταντίνου Σάθα είναι ένα σαφές σκαρίφημα γενναίου ανδρός ο οποίος «επιχειρηματολογεί» έφιππος, με το σπαθί, το δόρυ και το τόξο, αψηφώντας κεντρικές και περιφερειακές εξουσίες, καθωσπρεπικές ηθικές, αποστάσεις και, εν γένει, αντιξοότητες, προκειμένου να συναντήσει πάση θυσία και παντί τρόπω τον εχθρό ώστε να τον κατανικήσει. Και βεβαίως, με ένα τέτοιο πρότυπο δε θα μπορούσε παρά να τιμήσει εκείνους τους έλληνες που το προσωποποιούσαν ως πλάνητες δρομάρηδες κι αδάμαστοι ήρωες ελάχιστα απέχοντες από τους στυγνούς αποκεφαλιστές με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Μέγιστη Αρετή αυτού του προτύπου η Πολεμική Αρετή του αυτόθυτου και σπανιότερη ιδιότητα η ιδιοτέλεια, ασύμβατη απολύτως με τον τρόπο ζωής ενός πολεμιστή. Έτσι, όλες οι ανυπότακτες ψυχές στελέχωσαν τις τάξεις των Ελλήνων Στρατιωτών οι οποίοι μεγαλούργησαν «Από της Βαλτικής μέχρι του Ατλαντικού και των Πυρηναίων και Άλπεων…», όπως ο ιστοριοδίφης σημειώνει. Με αντίδοτο τη θέλησή τους για επιβίωση, στάθηκαν ενάντιοι σε κάθε θρησκεία και, πρωτίστως, στον χριστιανισμό που σκλάβωσε και αλλοτρίωσε το Γένος, οι Έλληνες Στρατιώτες προήρχοντο κυρίως από τις ευρω-μεσογειακές περιοχές του Αιγαίου, της Αδριατικής, την Πελοπόννησο, κεντρική Ελλάδα, Δαλματία αλλά και από τις ανατολικές βυζαντιακές επαρχίες με μία δράση που αρχίζει από τη ρωμαϊκή εποχή και καταλήγει με την κατάργηση των αρματολικών ταγμάτων κατά την ίδρυση του νεοελλαδικού κράτους. Υπήρξαν αλάστορες εκδικητές απέναντι στον εχθρό, αγνοώντας περιφρονητικά τη λέξη «οίκτος» στην οποία –και πολύ σωστά…- απέδιδαν τη βλακεία εκείνου που σώζει φίδι στο κόρφο του. Ως λογικοί Έλληνες κατανοούσαν πλήρως ότι όποιος τάσσεται εναντίον της βίας, αυτομάτως, προκαλεί και αποδέχεται κάθε βία σε βάρος του. Και δεν έχει σημασία αν απαρέσκει μας ο κεραυνός ή ο σεισμός, η ίδια η Φύση ουδέποτε θα μας ρωτήσει κι εμείς θα πρέπει να βρισκόμαστε σε διαρκή ετοιμότητα αντιμετωπίσεως της φυσικής βίας. Η αυταπάρνηση και όχι το φλάμπουρο, όπως εσφαλμένα πολλοί νεώτεροι νομίζουν,  είναι ο δικός τους «συνδετικός κρίκος» και η κοινή τακτική της συνεχούς αναμετρήσεως με τον ίδιο τον θάνατο τους αναγορεύει στο επίπεδο του πραγματικά αθανάτου. Ο έφιππος, όχι μόνον για τον Κωνσταντίνο Σάθα αλλά και για όλους τους μελετητές του Πολέμου, είναι η κορωνίδα των πολεμιστών όλων των λαών και εποχών, υλοποιώντας την βασική αρχή του Πολέμου, δηλαδή, του πυρός και της κινήσεως κι αυτό ακριβώς υπήρξαν οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως, συγκροτώντας τα θεμέλια του Ελαφρού Ιππικού ως ευφυούς όπλου που, λόγω μετρίου όγκου και μεγάλης εκθέσεως στα εχθρικά πυρά, απαιτούσε την επιστράτευση πανουργίας προς κάλυψη των κενών και αξιοποίηση του στοιχείου της ταχύτητος. Έτσι, με εξασφαλισμένο τον αιφνιδιασμό του εχθρού (ενέδρα-χωσιά-παραδρομή) συνωδά τω πυρί και τη κινήσει, ο, κατά κανόνα, επιτιθέμενος έφιππος Έλληνας Στρατιώτης κατανικούσε τον αντίπαλο! 

     Eίναι, όμως, τα πορίσματα του Κωνσταντίνου Σάθα ορθά, τα επαληθεύει ο χρόνος και η μεταγενέστερη έρευνα; Δεν θα ήθελα, επ΄ αυτού να επικαλεσθώ απόψεις πολλών μελετητών του οι οποίοι τον βαθμολόγησαν με θετικό πρόσημο. Αντιθέτως, ανακαλώντας τα διδάγματα της αρχαιολογικής επιστήμης στην οποία πρόσκειμαι, θεωρώ ότι η, εν χρόνω, αποδεικτική τεκμηρίωση είναι επιβεβλημένη ώστε ένα πόρισμα να μπορεί να θεωρηθεί ως ευσταθές. Έτσι…

     …«Ο γέγονε, γέγονε» και ο Κωνσταντίνος Σάθας παραμερίσθηκε από τη βλακεία της κοινωνίας των γραικύλων και το αλλοτριωμένο συστημικό κατεστημένο της εποχής του και μαζύ μ’  αυτόν παραμερίσθηκαν και όλοι όσοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν Ταγούς του Ελληνισμού, ενώ τη θέση τους κατέλαβαν αστοιχείωτοι νέο-κοτζαμπάσηδες τοποτηρητές ξένων κέντρων εξουσίας με ντόπια φερέφωνα τα οποία, μετεπαναστατικά, διαμορφώνουν μια διεφθαρμένη ψευδο-ιντελιγκέντσια που κυριαρχεί μέχρι σήμερα, εκμαυλίζοντας και ευνουχίζοντας την ελλαδική κοινωνία. Η δημοκρατία μεσουρανεί και οι ελλαδίτες  ραγιάδες παραμένουν υπόδουλοι της, σκοπίμως καλλιεργούμενης αγραμματοσύνης τους και των μεθοδεύσεων που οι ξένοι τους «τσομπάνηδες» επινοούν διαρκώς και τους επιβάλλουν προκειμένου να τους κρατούν σε καταστολή πλήρους ελέγχου. Η επανάσταση του ’21, πέραν των λόγων εθνικής ανανήψεως είχε ως στόχο της και την άρνηση καταβολής του χαρατσιού της «δεκάτης», δηλαδή, του 10% των φορολογουμένων από τους Οθωμανούς. Σήμερα όχι μόνον το χαράτσι κάθε Πολίτη μπορεί να φθάσει και 75% αλλά κάθε νεογέννητος Πολίτης αυτής της Χώρας θεωρείται χρεωφειλέτης σε ξένα ταμεία λόγω …δανεισμού των προϋπαρξάντων! Kαι, τι σχέση θα μπορούσε να έχει ένας ήρωας πολεμιστής όπως ο Έλληνας Στρατιώτης της Αναγεννήσεως με τον σημερινό, ας πούμε, πρόεδρο της δημοκρατίας που υπογράφει προεδρικά διατάγματα απευθείας από το …Βερολίνο και που έφθασε σε αυτό το «θώκο» δανείζοντας κάμποσα χρήματα σε έναν διεφθαρμένο και ξεμωραμένο πρωθυπουργό προκειμένου να χτίσει την …ερωτική φωλιά του εγκαταλείποντας τη σύζυγό του και συζώντας με μία «ελαφρά» αεροσυνοδό που γνώρισε σε κάποιο ταξίδι του; Και ουδείς δείχνει διατεθειμένος να επαναστατήσει! Ο Κωνσταντίνος Σάθας, εμμέσως πλην σαφώς, κάλεσε στα όπλα τον Ελληνισμό προκειμένου να επιβιώσει μέσα στο χρόνο, ενώ αυτοί που επεκράτησαν αφού ευνούχισαν τους ελλαδίτες τους απαγόρευσαν ακόμη και να σκεφθούν την εξέγερση, νομοθετώντας με …αντιτρομοκρατικά ιδιώνυμα! Το αποτέλεσμα το βλέπουμε και αυτό το αποτέλεσμα είναι η ισχυρότερη και εγκυρότερη επιβεβαίωση των πορισμάτων του Κωνσταντίνου Σάθα.

     Έτσι, σύμφωνα με τα τεκμηριωμένα συμπεράσματα του Κωνσταντίνου Σάθα :

     1. Ίδιον των Ελλήνων αλλά και των υγιών λαών είναι η Πολεμική Αρετή!

     2. Ο Πόλεμος ως κοινωνικό φαινόμενο είναι καθαρτήριος και, ενίοτε, το μόνο μέσο επιτεύξεως Δικαίου!

     3. Συνέχεια του Ελληνισμού στους νεώτερους χρόνους ενυπάρχει μόνον σε ολίγιστα μεμονωμένα άτομα και όχι στο σύνολο της σύγχρονης γραικύλικης και μηδέποτε Ελληνικής κοινωνίας!

     4. Καθήκον των όσων απομενόντων Ελλήνων για την επίζησή μας είναι η επίκληση στη Πολεμική Αρετή μας και η ανά πάσα στιγμή ένοπλη εξέγερση, άλλως, η διαλλακτικότητα, διαλεκτικότητα και «διακανονιστική» φληναφηματολογία δρα εις βάρος μας!

     5. Η απομόνωση των μαυροφορεμένων εμπόρων θρησκευτικού οπίου και κάθε ανθέλληνος από την εθνική ζωή είναι εκ των ουκ άνευ!

     6. Η ανάπτυξη του εθνικού Ελληνικού Ήθους και Παιδείας διαφαίνεται ως απόλυτη προτεραιότητα!

     7. Η ανάδειξη εθνικών Ταγών στο πηδάλιο της κοινωνίας των Ελλήνων είναι ζωτική!

     8. Η διατήρηση της επαφής των Ελλήνων με την άθληση, τα όπλα και τις τέχνες του Πολέμου είναι προϋπόθεση μακροβιότητος της Φυλής!

     9. Η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ ομαίμων και ομοδόξων Ελλήνων, αλλά και η επίτευξη ισχυρών συμμαχιών με τους εχθρούς των εχθρών μας αυξάνει την ισχύ μας μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον!

    10. Η συστηματικοποίηση της ευφυούς δράσεως των Ελλήνων είναι καθήκον μας! To ελλαδικό μετεπαναστατικό «κράτος» εξελίχθηκε σε ένα διεφθαρμένο λάθος το οποίο χρήζει επανορθώσεως δια της ολικής καταστροφής του και την ανάδειξη των καταστροφέων του σε κάστα διαρκούς ενόπλου ελέγχου του υγιούς Ελληνικού κράτους που θα πρέπει να οικοδομηθεί στη θέση των ερειπίων του προηγουμένου.

     Οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως και του …Κωνσταντίνου Σάθα, ειδικώς σε τούτες τις μέρες της δημοκρατικής εξαχρειώσεως της ελλαδικής κοινωνίας, προβάλλουν ως ένα φωτεινό παράδειγμα προς μελέτη και μίμηση από έναν λαό που θέλει να επιζήσει! Aλλά, χωρίς άλλο, η «μίμηση» αυτή περνά μέσα από τη φωτιά και το τσεκούρι των προσκυνημένων, με ράσο, τήβεννο, στολή, ή και χωρίς…

Aριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης