ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

 ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ...ΜΠΑΣΤΑΡΔΕΜΑΤΩΝ!

    Όταν ο ανθρώπινος εγωκεντρισμός συναγωνίζεται με την ανθρώπινη βλακεία δε βγαίνει ζημιωμένος μόνον ο άνθρωπος αλλά και η ίδια η Φύση. Η "περίπτωση" της "δυτικής Ιππικής", δηλαδή, των ιππικών μεθόδων που ανεπτύχθησαν στη κεντρική Ευρώπη, ειδικώς, κατά τους αναγεννησιακούς χρόνους, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της βλάβης προς τη Φύση την οποία κατέφερε ο εγωκεντρικός και, ως τοιούτος, βλαξ, "δυτικός" άνθρωπος. 

     Η "Υψηλή Σχολή" (Haute école) συνιστά ένα ιππικό ασκησιολόγιο σύμφωνα με το οποίο ο Ίππος υποχρεούται να εκτελέσει μία ενότητα κινήσεων -υποτιθέμενης- "ακριβείας" οι οποίες, όμως, κινήσεις δεν απαντώνται στη φυσική ζωή και κίνηση του Ίππου. Τις κινήσεις του Ίππου αυτού του ανθρωποκατασκεύαστου ασκησιολογίου, δυστυχώς, δεν τις έχει επιλέξει ο ίδιος ο Ίππος αλλά ο ...άνθρωπος για λογαριασμό του Ίππου, επιβάλλοντάς του αναιδώς να τις εκτελέσει και, για να τις εκμάθει ο Ίππος, ο άνθρωπος του ασκεί βάναυση επιβολή με τη χρήση καταπιεστικών μέσων και τακτικών, όπως η μάστιγα και το ιππασκητικόν δίστηλο (Pilier) που περιορίζει βασανιστικώς την ελευθερία βουλήσεως και κινήσεως του Ίππου εγκλωβίζοντας αυτό το ελεύθερο πλάσμα σε αγωνιώδη επιτόπια κίνηση.

Tο ιππασκητικόν δίστηλο

με τα απεχθέστατα "αξεσουάρ" του.

     Το "Aιγοπήδημα" (Capriole) αποτελεί την κορυφαία άσκηση αυτής της "Υψηλής Σχολής" της "δυτικής Ιππικής" εκφράζοντας το υψηλότερο επίπεδο όχι μόνον τεχνικής της αλλά και του "σεβασμού" της προς τον Ίππο.

     Όπως μας περιγράφει, επακριβώς, ο Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού Αντώνιος Ηπίτης το Αιγοπήδημα είναι μία αναπηδητική κίνηση του Ίππου που ξεκινά με επιτόπια βίαιη υπερύψωση επί των τεσσάρων άκρων, ακολουθεί ζωηρή εκλάκτιση των οπισθίων -ειδικώς-  κατά την οριζοντιότητα και επαναπροσγείωση. Ίσως, στο αφύσικο ανθρώπινο "μάτι" αυτή η αναπηδητική "εικόνα" φαντάζει ...εντυπωσιακή, όμως, ούτε χρησιμότητα έχει για τον Ίππο ούτε, κυρίως, εντάσσεται στη χορεία των φυσικών κινήσεών του.

     Εάν αναλύσει κανείς τις τρεις φάσεις του Αιγοπηδήματος θα παρατηρήσει ότι αυτή η κινητική αλληλουχία δεν εμφανίζεται στην καθημερινότητα του Ίππου, όπου αυτός αναπηδά μεν και εκλακτίζει δε αλλά, πάντως, όχι με την τριφασική αυτή σειρά και τους "αιγοπηδητικούς" όρους τους οποίους ο άνθρωπος, αυθαιρέτως και ερήμην του Ίππου, ορίζει. Άλλωστε, αυτή η ίδια η ονομασία της ασκήσεως παραπέμπει σε ένα άλλο πλάσμα με διαφορετική κινησιολογία, την α ί γ α (κατσίκα), "μεταλλάσσοντας" τον Ίππο σε κάτι άλλο με το οποίο ουδεμία ταξιδερμική σχέση έχει. 

     Και αυτό είναι το έγκλημα της "δυτικής Ιππικής" η οποία, γενικώς και όχι μόνον με το Αιγοπήδημα το οποίο ενδεικτικώς επισημαίνεται, αποφυσικοποιεί τον Ίππο και την Ιππική καταδικάζοντάς τα να παρακολουθούν τον ανθρώπινο, αντιφυσικό, αναιδή και επικίνδυνο υποκειμενισμό. 

     Στην παραπάνω φωτογραφία η οποία προέρχεται από το ιππικό πρόγραμμα της Γαλλικής Ιππικής Σχολής "Cadre noir" της Saumur, κατά την προσγείωση μετά από ένα Αιγοπήδημα, ο θεατής αντιλαμβάνεται σε τι κινδύνους σωματικής ακεραιότητος υποχρεώνεται ο Ίππος ώστε να "ευχαριστήσει" απλώς και μόνον το αφύσικο ανθρώπινο "μάτι"...

     Οι διάφορες κεντροευρωπαϊκές Ιππικές Σχολές που ανεδείχθησαν από την αναγεννησιακή περίοδο, κυρίως, στη Γαλλία και στη Γερμανία, αυτό, δηλαδή, το οποίο συλλήβδην αποκαλούμε "δυτική Ιππική", ενέχονται για την διαστροφή της Φυσικής Ιππικής και την μετατροπή της σε ένα κερδοφόρο άλλοθι ευτελών ιππεμπόρων. Διότι, πίσω από την "δυτική Ιππική" το μόνο που εντοπίζεται είναι μία μερκαντιλιστική υστερία εις βάρος αφελών και, κυρίως, εις βάρος του ίδιου του, μηδέποτε ερωτωμένου και ουδόλως συναινούντος, Ίππου.

     Στον αντίποδα της όψιμης "δυτικής Ιππικής", η διαχρονική Φυσική Ιππική δείχνει τον σεβασμό της προς τον Ίππο και την ίδια τη Φύση από την ζωφόρο του Παρθενώνος και αυτή την Φυσική Ιππική της οποίας τους κανόνες ορίζει η ίδια η Φύση και όχι η ανθρώπινη υποκειμενικότητα ακολουθεί και η Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ".

     Στη δική μας Σχολή δεν επιτρέπουμε ούτε τα ...αιγοπηδήματα ούτε την μπασταρδοποίηση των Ίππων, μη μεταλλάσσοντάς τους σε ...κατσίκες, αρνούμενοι, γενικώς, τις μπασταρδοποιήσεις, Ίππων, Ανθρώπων και Φυλών ως αντιφυσικές μιάνσεις. 

     Και, βεβαίως, στη δική μας Σχολή της οποίας το πνεύμα εδράζεται στο σεβασμό της διαφορετικότητος του άλλου, Ίππου ή Ανθρώπου, αρνούμεθα την καταναγκαστική και βιαστική χρήση των "βοηθημάτων" που χρησιμοποιεί η "δυτική Ιππική", μετατρέποντάς τα σε φιλικότατα μέσα ευγενούς και αβίαστης επικοινωνίας με τον Ίππο.

     Και όλα τούτα όχι μόνον δεν στερούν το πρόγραμμά μας από χορογραφική ομορφιά, αντιθέτως, το εμπλουτίζουν με εικόνες πραγματικής ιππικής αρμονίας πολύ ανώτερες εκείνων των αφύσικων της "δυτικής Ιππικής" αφού ο γυμνιππευτικός τρόπος της διδασκαλίας μας επιτρέπει στον Ίππο άνεση και, ως εκ τούτου, αρμονία διασκελισμών και υπερπηδήσεων εντός του πλαισίου της φυσικής κινησιολογίας του. 

     Στη προαιώνια Φυσική Ιππική -και όχι στη "δυτική", της οποίας η ζωή μετρά μονοψήφιο αριθμό αιώνων-  οι κανόνες συνάδουν με το πλαίσιο βιοτής του Ίππου και αναδεικνύουν κάθε κίνησή του τέρποντας κατ'  αρχήν τον ίδιο και ακολούθως και τον συνεργάτη του Άνθρωπο.

     Διότι, όπως ρητά ορίζουμε, σκοπός μας δεν είναι να "σύρουμε" τον Ίππο προς το μέρος μας υποχειριάζοντάς τον, αλλά να τον πλησιάσουμε εμείς με τον πρέποντα σεβασμό, να τον κατανοήσουμε και να αποσπάσουμε την συναίνεση της συνεργασίας του, άλλως, ούτε τα αντιφυσικά αιγοπηδήματα, ούτε οι ανόητοι ανθρώπινοι αυτοσχεδιασμοί θα εξωραίσουν τον παρά φύσει βιασμό του ανθρώπου εις βάρος του Ίππου.

     Και τηρώντας τον απαρέγκλιτο κανόνα του σεβασμού της φύσεως του Ίππου, τηρούμε την εκ των ουκ άνευ υποχρέωση των όντων για τον σεβασμό της ίδιας της Φύσεως της οποίας κάθε εκούσια ή ακούσια προσβολή ενέχει δραματικές επιπτώσεις για το μέλλον του Κόσμου.