ΠΑΓΩΝΟΝΤΑΣ & ΑΠΟΓΥΜΝΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ "ΣΤΙΓΜΗ"

     Το τι "φέρνει" η ώρα και τι ο χρόνος είναι κάτι ξεκαθαρισμένο στις αντιλήψεις των περισσοτέρων εξ ημών. Εν προκειμένω, μας ενδιαφέρει η "στιγμή" όχι ως ένα ανθρωποκατασκεύαστο μέτρο χρόνου αλλά ως ένα παρεμβαλλόμενο "καρέ" νοητικής αλληλουχίας με ιδιαίτερη σημασία για την ποιότητα του τελικού συμπερασματικού αποτελέσματος.

     Υποθέτοντας ότι όλοι οι νευρώνες, οι εφάψεις και συνάψεις λειτουργούν άψογα σε έναν ανθρώπινο εγκέφαλο, η νοητική αλληλουχία που ξεκινά από το ερέθισμα ώστε να καταλήξει στην εντολή και δράση του ανθρώπου είναι σαν ένα φιλμ με ξεχωριστά καρέ που κάποιο από αυτά τα καρέ πρέπει να απομονωθεί και να "παγώσει" μιας και έχει ιδιαίτερη σημασία για το ένστικτο.

     Όσοι προπονούνται μαζύ μας θα έχουν παρατηρήσει ότι ποτέ δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να ασκούνται σε χώρους με σκουπίδια! Πριν ξεκινήσουμε την οιανδήποτε προπονητική διαδικασία σπεύδουμε να μαζέψουμε και το παραμικρό σκουπίδι έχοντας κατά νου ότι σε βρώμικο χώρο, βρώμικα αποτελέσματα. Το ίδιο κάναμε και στη τελευταία Προπόνηση που δε παραλείψαμε να αναρριχηθούμε και στους περιβάλλοντες βράχους του προπονητικού χώρου ώστε να μαζέψουμε κάθε σκουπίδι που είχε παραμείνει στη περιοχή! Πως, όμως, βρεθήκαμε όλη η Ομάδα να μαζεύει ...σκουπίδια; Ποιος ήταν εκείνος που μας έδωσε την εντολή και μας κινητοποίησε για να το κάνουμε; Ποιος μας συντόνισε, μας κατηύθυνε και μας το υπέδειξε ώστε σε λίγο να αφήσουμε στο πλησιέστερο σκουπιδοτενεκέ σχεδόν ένα κυβικό σκουπιδιών; Αυτός ο "ποιος" δεν ήταν παρά "αυτό" το ...κανένα, το ...ένστικτό μας.

     Ο Kenneth Kushner στο βιβλίο του "Ένα βέλος μια ζωή" (4ο κεφ.), μιλώντας μας για τα κοάν του ζεν, αναφέρεται σε ένα από αυτά (του Σουχάρα Κουν όσο) που λέει "Αν δεις ένα σκουπίδι, μάζεψέ το!". Προτροπή αυτονόητη, σύμφωνα με μία επιδερμική "δυτική" προσέγγιση, η εντολή αυτή περικλείει τη σοφία της ζενικής σκέψεως σύμφωνα με την οποία ο υπέρτατος σκοπός δεν είναι η ορθή εκτέλεση αλλά η αυθόρμητη εκείνη η οποία δε "σκορπίζεται" σε χρονοβόρους σκεπτικισμούς και ταλαντώσεις... Με άλλα λόγια, η ορθή αντίδραση δε θα πρέπει να είναι υπόθεση χρονοβόρων ορθολογιστικών αναλύσεων αλλά εκδήλωση που προκύπτει ενστικτωδώς όταν βρισκόμαστε σε μία κατάσταση ασυνείδητης συνειδητότητος ή συνειδητής ασυνειδησίας, σε μία κατάσταση "μουσίν" όπως προσδιορίζεται στο ζενικό λεξιλόγιο στην οποία, για να φθάσει κανείς θα πρέπει να έχει ασκηθεί σοβαρά στην αυτοπειθαρχία δια της ρυθμίσεως της αναπνευστικής λειτουργίας του.

  Σήμερα πήραμε λίγο "ανάποδα" τα ...πράγματα, όμως είμαστε σίγουροι ότι οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" κατάλαβαν για ποιο λόγο δίνουμε τόσο μεγάλη σημασία στη πειθαρχία και, βεβαίως, στη σωστή αναπνοή μας ως Εφιπποτοξοτών...

Ο "ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ" ΠΑΡΑΓΩΝ

     O "ενεργειακός" παράγων των προπονητικών μας χώρων αποτελεί μία βασική προϋπόθεση του όλου προπονητικού προγραμματισμού των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ".

     Παρά τις εγγενείς δυσκολίες που ανακύπτουν για την δυνατότητα ασκήσεως σε χώρους με έντονο "ενεργειακό" χαρακτήρα (αρχαιολογικούς κλπ) η Ομάδα μας βρίσκει πάντα τον τρόπο να απολαύσει τα ωφελήματα αυτών των ενεργειακών τόπων υπό την αυτονόητη προϋπόθεση του πλήρους σεβασμού τους.

     Άλλωστε, μιλώντας για "Παραδοσιακή Τοξοβολία" είναι αυτονόητο ότι αυτή δε θα μπορούσε να ασκηθεί πουθενά καλύτερα από παραδοσιακούς χώρους "φορτωμένους" από Ιστορία.

     Βεβαίως, δεν είναι μόνον οι ιστορικοί (αρχαιολογικού κλπ...) τόποι αυτοί οι οποίοι διασφαλίζουν τον "ενεργειακό" παράγοντα αλλά και πολλοί φυσικοί (πάντως!) χώροι τους οποίους η Ομάδα μας επιλέγει με ιδιαίτερη προσοχή ώστε μετά το τέλος της Προπονήσεως να πάρουμε μαζύ μας τη θετική "αύρα" τους. Διότι, τίποτε στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" δεν επαφίεται στη "τύχη"...

TIMH ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΗΜΙΟΝΟ

     Η συνεχής αναφορά μας στον Ίππο δε σημαίνει διόλου την μειωμένη εκτίμησή μας προς τα άλλα Ιπποειδή, στον Όνο και στον Ημίονο που υπηρέτησαν τις ανθρώπινες ανάγκες σε ειρήνη και σε πόλεμο! Ειδικώς προς τον στρατιωτικό Ημίονο η ευγνωμοσύνη μας είναι τεράστια διότι το ζώο αυτό υπηρέτησε όσο και ο Ίππος και, μάλιστα, υπό πολύ πιο δυσβάστακτες συνθήκες, στη πρώτη γραμμή των μετώπων! Και είναι χαρακτηριστικός ο ρόλος του ως ζώου μεταφοράς, στα πλέον δύσβατα και ανώμαλα ορεινά εδάφη με φορτία που συχνά έφθαναν απίστευτα όρια βάρους. Χαρακτηριστική η χρήση Ημιόνων στον Ελληνικό Στρατό και ο βάσει αυτών υπολογισμός της μεταφοράς ενός (τότε..., 1927) προηγμένου όπλου, του βαρέως πολυβόλου "Hotchkiss 13.2" με στοιχεία που αντλούμε από το επίσημο στρατιωτικό εγχειρίδιο που τυπώθηκε στο Παρίσι από τις εκδόσεις J. Broders στα Ελληνικά προς χρήση του Στρατού μας.

     Σύμφωνα, πάντοτε, με το παραπάνω εγχειρίδιο, το όλο οπλικό σύστημα μαζύ με τον τρίποδα και τα διάφορα ευάριθμα παρελκόμενα ζύγιζε πολλά κιλά και όταν μετεφέρετο, υπό ιδανικές συνθήκες, κατενέμετο σε τρεις Ημιόνους ("σάγματα" όπως ανεφέροντο τα διαιρεμένα φορτία). Ο πρώτος Ημίονος (πρώτο "σάγμα") μετέφερε 115 κιλά, ο δεύτερος Ημίονος (δεύτερο "σάγμα") μετέφερε 129 κιλά και ο τρίτος Ημίονος (τρίτο "σάγμα") 105 κιλά. 

     Εκτός αυτών, οι Ημίονοι οι οποίοι μετέφεραν τα πυρομαχικά φορτώνονταν με βάρος 107 κιλών ο καθένας και ο συνολικός αριθμός τους εξηρτάτο από τις ανάγκες του πεδίου της μάχης. Στις φωτογραφίες που ακολουθούν βλέπουμε τα "σάγματα" και τη φόρτωσή τους στις ράχες αυτών των υπέροχων τετράποδων πλασμάτων:

"ΣΑΓΜΑ 1"

Φόρτος 115 κιλών

"ΣΑΓΜΑ 2"

Φόρτος 129 κιλών

"ΣΑΓΜΑ 3"

Φόρτος 105 κιλών

"ΦΟΡΤΟΣ ΗΜΙΟΝΟΥ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΩΝ"

Βάρος 107 κιλών

     Σε έναν προηγούμενο Στρατιωτικό Κανονισμό του 1915 πληροφορούμεθα για τα προβλεπόμενα σάγματα και τους φόρτους των Ημιόνων του Πυροβολικού οι οποίοι ήσαν οι "μεταφορείς" των τυποποιημένων πυροβόλων.

      Αναλυτικά, τα σάγματα φόρτου Πυροβολικού, όπως μας τα δίνει ο παραπάνω Στρατιωτικός Κανονισμός είναι:

Φόρτος 139.5 κιλών

Φόρτος 153.1 κιλών

Φόρτος 154 κιλών

Φόρτος 142.8 κιλών

Φόρτος 144.5 κιλών

Φόρτος 135.5 κιλών

Φόρτος 136.06 κιλών

     Τέλος, σε ένα ακόμη προγενέστερο Εγκόλπιο για τον Πυροβολητή και τον Ελάτη (χειριστή Ιπποειδών έλξεως) διαβάζουμε το "πνεύμα" του έλληνος Στρατιώτη εκείνης της εποχής αλλά και την Αξία των Ιπποειδών για το Ελληνικό Στράτευμα.

     Θαυμασμός και Τιμή σ'  αυτούς τους αφανείς και ανώνυμους Ήρωες των πεδίων των μαχών, στους μεταγωγικούς Ημιόνους αλλά και τους ηρωϊκούς Ημιονηγούς άνευ των οποίων ο Άνθρωπος ελάχιστα θα είχε καταφέρει...!

     

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ 

ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

     Η αμάθεια και το "αστοιχείωτο" των ημερών μας, σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική ταχύτητα της διαδόσεως ανυπόστατων και ανεξέλεγκτων παραπληροφοριών, έχει ως αποτέλεσμα τον αποπροσανατολισμό των μαζών και την επικράτηση εσφαλμένων συμπερασμάτων. Δυστυχώς, η συρμώδης επικαιρότητα συμπεριέλαβε στο "παραμάζωμά" της και τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου ο οποίος, μάλιστα, υπήρξε και "μήλον" εθνικών, μικρο-πολιτικών, αλλά και επιστημο-συνδικαλιστικών ερίδων από τους γραικύλους οι οποίοι "παίζουν εν ου παικτοίς"!

     Η "πρόσφατη" αποκάλυψη του Μνημείου της Αμφιπόλεως πυροδότησε νέα φαντασιοπληκτικά μυθιστορήματα ανοήτων σεναριογράφων με απώτερο στόχο τις 4.000 αιτήσεις για χορήγηση αδείας ...τοπικών σουβλατζίδικων και καντινών (!) και, βεβαίως, το εξαργυρωτικό ξεπούλημα της Ιστορίας του Μνημείου.

     Και πάντα ταύτα, εν συνεχεία της ευφάνταστης κυρίας Λιάνας Σουβαλτζή η οποία οραματίσθηκε εαυτήν ως ανώτερη των αρχαίων συγγραφέων που "μίλησαν" για τον τάφο του μεγάλου Μακεδόνος και έσπευσε για αρχαιολογικό ...τουρισμό στην ...όαση Σίουα προς ...ανακάλυψή του!   

     Σε προηγούμενη (24/9/2014) ανάρτησή μας υπό τον τίτλο "ΑΜΦΙΠΟΛΕΩΣ ΒΟΥΛΗΣΗ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΩΣ", κατ'  εκείνες τις ημέρες αρχαιολογικής "υστερίας", όταν ακόμη και ο φίλτατος και σεβαστός Σαράντος Καργάκος μιλούσε για "τάφο του Μ. Αλεξάνδρου", εμείς σημειώναμε:

Το επισκεπτήριο του Στυλιανού Κουμούτσου 

και δείγμα της υπογραφής του

     "Για τους επαίοντες είναι γνωστό το ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ βρίσκεται ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήδη, από την δεκαετία του '60. Περί αυτού έχουν γίνει ήδη επιστημονικές ανακοινώσεις και πολλές παρουσιάσεις στα μ.μ.ε. με σχετικό οπτικοακουστικό υλικό. Ο αείμνηστος ερασιτέχνης αρχαιοδίφης Στυλιανός Κουμούτσος, ο οποίος ανεκάλυψε και παρέδωσε επισήμως στην αιγυπτιακή κυβέρνηση τα ανάκτορα της Κλεοπάτρας, φρόντισε να τον ανακαλύψει αλλά δυστυχώς κάποιοι επιμένουν να παραβιάζουν ορθάνοιχτες "θύρες"...στην Αμφίπολη ΔΕΝ βρίσκεται ο νεκρός του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Μερικοί μεσίτες οικοπέδων βρίσκονται που μεθοδεύουν την ανατίμηση των ακινήτων της περιοχής προς ίδιο συμφέρον!"

Δημοσιεύματα της εποχής της καθόδου 

του Στυλιανού Κουμούτσου στον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου.

     Προσπαθώντας, λοιπόν, οι σύγχρονοι "Ιντιάνα Τζόουνς" είτε ως αρχαιολόγοι, είτε ως σουβλατζήδες-καντινιέρηδες ή και ως σερβιτόροι μουσακά να παραβιάσουν "ορθάνοιχτες θύρες" εξαργυρώνουν τις μικροφιλοδοξίες τους (αργυρώνητες ως επί το πολύ...) ασεβώντας επί ενός θέματος, όντως, μείζονος εθνικής σημασίας! 

Κεκυρωμένη μετάφραση του πρακτικού παραδόσεως 

του ανακτόρου της Κλεοπάτρας προς το αιγυπτιακό κράτος 

από τον Στυλιανό Κουμούτσο.

    Ο Στυλιανός Κουμούτσος, λοιπόν, ένας σερβιτόρος από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ερασιτέχνης ερευνητής και αρχαιοδίφης, την 30ή Ιανουαρίου 1969, με επίσημο πρωτόκολλο, παραδίδει στο Αιγυπτιακό κράτος το ανάκτορο της Κλεοπάτρας που υπήρξε προσωπική ανακάλυψή του. Όπως ακριβώς και ο έμπορος Ερρίκος Σλήμαν ο οποίος χωρίς να είναι "αρχαιολόγος" ανεκάλυψε την Τροία, έτσι και ο σερβιτόρος Στυλιανός Κουμούτσος ανακαλύπτει το ανάκτορο της Κλεοπάτρας ενώ ήδη, από το 1960, έχει καταλήξει και στο σημείο του τάφου του Μ. Αλεξάνδρου. Τότε (23/3/1960), ο Στυλιανός Κουμούτσος, ορθώς εκτιμώντας ότι επρόκειτο περί εθνικού της Ελλάδος ζητήματος, ενημερώνει τον Πρέσβη της Ελλάδος στην Αίγυπτο (Δημ. Λάμπρο) και του ζητά την υποστήριξη της Ελλάδος στη περίπτωση διενέξεων τις οποίες, προφανώς, διέβλεπε πιθανές. Η επιστολή του είχε ως εξής:

     Λίγες ημέρες αργότερα, στις 7 Απριλίου 1960, ο Πρέσβης της Ελλάδος στην Αίγυπτο Δημ. Λάμπρος απαντά στον Στυλιανό Κουμούτσο με μία κατάπτυστη επιστολή στην οποία, έναντι ενός τόσο ζωτικού εθνικού ζητήματος, ασχολείται με τις ...οικονομίες του Στυλιανού Κουμούτσου και του στέλνει τις ...ευχές του! ήδη, από την επιστολή αυτή διαφαίνεται και η πρόθεση του ελλαδικού "κράτους" να απόσχει πλήρως από την υπόθεση του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου υποκύπτον σε ευνόητες εξωτερικές πιέσεις οι οποίες μέχρι σήμερα απαιτούν καταχωσμένο το ταφικό Μνημείο. Για άλλη μια φορά το διεφθαρμένο δημοκρατικό κράτος των Αθηνών απεμπολεί του ιστορικού του καθήκοντος και εγκαταλείπει έναν έκθετο πολίτη του σε έναν προσωπικό αγώνα υπέρ του Ελληνικού Πολιτισμού. 

     Από τότε και μέχρι τη μυστηριώδη εξαφάνιση του Στυλιανού Κουμούτσου ο οποίος "εξατμίσθηκε" από προσώπου γης μαζύ με όλη τη πολυμελή οικογένειά του, ο ατυχής Έλλην σερβιτόρος (εν συνάψει) καταφέρνει να πάρει άδεια ανασκαφής από τον Υπουργό Πολιτισμού της Αιγύπτου, εισέρχεται στο προθάλαμο του τάφου, τα μέσα δημοσιότητος της εποχής ανακοινώνουν την ανακάλυψη, ο Στυλιανός Κουμούτσος επιστρέφει την επόμενη ημέρα για να συνεχίσει την πλήρη αποκάλυψη του τάφου αλλά βρίσκει την είσοδο ...τσιμενταρισμένη και ένα άγημα αστυνομικών να φρουρούν το σημείο απαγορεύοντάς του κάθε περαιτέρω ενέργεια! 

     Η άδεια που είχε πάρει ακυρώνεται εκ των πραγμάτων και ο ίδιος κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να του επαναχορηγηθεί νέα άδεια και η δυνατότητα συνεχίσεως των εργασιών του απευθυνόμενος τόσο προς τις αιγυπτιακές όσο και προς τις ελλαδικές αρχές αλλά χωρίς καμία ανταπόκριση! Ο ίδιος απευθύνεται στον αντιπρόεδρο της στρατιωτικής κυβερνήσεως των Αθηνών Στυλιανό Παττακό (1971), προς το Υπουργείο Εξωτερικών επί στρατιωτικής κυβερνήσεως (1972), στον μετέπειτα πρωθυπουργό επί Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή (1978), στον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως επί Νέας Δημοκρατίας (1979), ξανά προς τον πρωθυπουργό επί Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή (1979), στον Υπουργό Πολιτισμού επί Νέας Δημοκρατίας (1980), στο Υπουργείο Εξωτερικών επί Νέας Δημοκρατίας (1980), παρά ταύτα (και πολλά ...άλλα) ο Στυλιανός Κουμούτσος εγκαταλείπεται στις απέλπιδες προσπάθειές του από την επίσημη Ελλάδα η οποία συμπεριφέρεται ως ανύπαρκτη ώσπου, τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του  ε ξ α φ α ν ί ζ ο ν τ α ι  από το σπίτι τους στο Παλαιό Φάληρο εγκαταλείποντας πίσω τους έναν πλούσιο φάκελλο με λεπτομερή στοιχεία και σχεδιαγράμματα! 

     Βεβαίως το αντικείμενο του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν εξαντλείται εδώ και ο φάκελλος ο οποίος βρίσκεται στην αρχειοθήκη της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ" θα δημοσιευθεί μετά από την δέουσα επεξεργασία ως φόρος Τιμής προς έναν Συνέλληνα πατριώτη, τον Στυλιανό Κουμούτσο ο οποίος, αν και σκληρά εργαζόμενος προκειμένου να επιβιώσει και ο ίδιος και η οικογένειά του, από το υστέρημά του προσέφερε σε έναν τόπο που τον κυβερνούν διεφθαρμένοι με τις ψήφους των ηλιθίων!

ΟΙ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" 

ΚΑΝΑΜΕ ΓΝΩΣΤΗ 

ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΔΙΕΘΝΩΣ

"GREEK CENTAURS" INTRODUCED THE ANCIENT GREEK ARCHERY 

TO THE WHOLE WORLD

     Λαβαίνοντας μέρος από την πρώτη διοργάνωσή του (2007) στο διεθνές Φεστιβάλ Παραδοσιακής Τοξοβολίας W.T.A.F. της Ν. Κορέας, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" κάναμε γνωστή την αρχαία Ελληνική  Τοξοβολία στο παγκόσμιο και , ειδικώς, στο ασιατικό Κοινό.

     By participating to the first (2007) Festival of Traditional Archery W.T.A.F. in South Korea, "GREEK CENTAURS" introduced ancient Greek archery to the World and especially the Asian public.

     Για πρώτη φορά παγκοσμίως, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" παρουσιάσαμε το 2008, στην παραπάνω διοργάνωση, την αρχαία Ελληνική Τοξοβολία με μία διάλεξη ενώπιον των κορυφαίων Τοξοτών και κατασκευαστών Τόξων στο W.T.A.F. της Ν. Κορέας η οποία δημοσιεύθηκε στα Κορεατικά, στα επίσημα Πρακτικά του Συνεδρίου της διοργανώσεως.

     For the first time "GREEK CENTAURS" presented globally in 2008 at the above mentioned festival the ancient Greek archery with a presentation, before the world's best archers and bow manufacturers at W.H.A.F. in South Korea, which was published in Korean language at the festival's official Conference records.

     Σήμερα, έξι χρόνια μετά, είμαστε υπερήφανοι για το ότι κι άλλοι Συνέλληνες ακολουθούν τα "βήματά" μας στο "μονοπάτι" που χαράξαμε!

     Today, six years later we are proud that other Greeks follow our footsteps in the path we opened.