ΑΡΤΕΜΙΣ - ΤΟΞΟ - ΟΨΙΑΝΟΣ

 ΑΡΤΕΜΙΣ - ΤΟΞΟ - ΟΨΙΑΝΟΣ

     Προετοιμάζοντας ένα βίντεο για την αρχαία θεά Αρτέμιδα, ομάδα Αμερικανίδων κυριών μας έκανε την Τιμή να συνασκηθεί μαζύ μας στο Ιππευτήριο της Σχολής μας, να ενημερωθεί για την «αρχαιολογία» της ελληνικής θεότητος, αλλά και για την «εσωτερικότητα» των παραβολών της, ενώ, είχε την ευκαιρία να τοξεύσει και με τις ακριβείς ανακατασκευές αρχαίου Ελληνικού Τόξου που δημιούργησε ο «Έλληνας Κένταυρος» Περικλής Τελειορίδης ο οποίος και μύησε στην Τοξοβολία τις επισκέπτριές μας με σαφήνεια και λακωνικότητα.  

     Tις Αμερικανίδες κυρίες υπεδέχθη και καλωσόρισε στο Ιππευτήριο ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων", εν συνεχεία δε ανεφέρθη στην Αρτέμιδα και στο Τόξο με την ακόλουθην εισήγησή του της οποίας ο τίτλος ήταν "Το Τόξο ως 'γεφυροποιός' αντινομιών":

Η θεά Άρτεμις ανάγλυφη επί του μεταλλίου του χρυσού πλέγματος κόμης,

από τον λεγόμενο "Θησαυρό του Καρπενησίου".

     Ο Δίας κυριαρχεί επί του Κρόνου, κατανικώντας το  σκότος  που εκπροσωπούσε ο τιτάνας πατέρας του! Και μέλημά του η γέννηση (ο άνδρας γεννά και η συζυγής γυναίκα τίκτει) της συνεχείας του, δηλαδή του Απόλλωνος. Όμως, για την κυοφορία αυτής της συνεχείας δεν επιλέγει την παρούσα σύζυγό του Ήρα, αλλά την αρχαιότερη Λητώ, μία προ-ολύμπια θεότητα η οποία προσωποποιεί την  ν ύ κ τ α αφού η νύκτα κυοφορεί και τίκτει το φως της  η μ έ ρ α ς. Η κατανίκηση, λοιπόν, του κρονίου  σ κ ό τ ο υ ς θα φέρει το απολλώνιο  φ ω ς αλλά τούτο δεν σημαίνει ουδεμία παρέκκλιση από την γεφύρωση της συζυγίας των αντιθέτων η οποία χαρακτηρίζει την κοσμικήν ισορροπία όπως οι Έλληνες την εννοούμε! 

     Όμως, η Λητώ ενσαρκώνει τον απαράβατο κανόνα της αρμονικής συζυγίας των αντιθέτων και δεν κυοφορεί μόνον τον άρρενα φ ω τ ο β ό λ ο ν  Απόλλωνα, αλλά και το συζυγές αντίθετό του την θηλυκή  σ ε λ η ν ι α κ η ν  Αρτέμιδα. Και όπως υποφέρει από τις ωδίνες της διπλής κυοφορίας, η επίτοκος Λητώ αναζητά τόπο για την γέννηση των παιδιών του Διός αποστερημένη από κάθε βοήθεια της θεάς των τοκετών Ειλειθυίας την οποία κρατά μακριά της η ζηλόφθων Ήρα. Ας μη ξεχνάμε ότι η λατρευτικότητα των Ελλήνων πολυθεϊστών, απηλλαγμένη των δογματικών αγκυλώσεων των μονοθεϊστικών θρησκειών, απέδιδε στους θεούς ανθρώπινες ιδιότητες ακόμη και μειονεκτήματα, ενδεικτικό της πνευματικής τόλμης τους! 

     Και, αναζητώντας τόπον η Λητώ, τα βήματά της την φέρνουν στην ταπεινή Δήλο η οποία, όπως σημειώνει ο αρχαιολόγος Νικόλαος Μ. Κοντολέων (Οδηγός της Δήλου, 1950) "...δεν είχε καν σταθεράν θέσιν επί της θαλάσσης, αλλά συνεχώς επλανάτο υπό των κυμάτων και της πνοής των ανέμων...". 

Ν.Μ. Κοντολέοντος "ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΔΗΛΟΥ", χάρτης.

(Εκδ. της "Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας", 1950)

     Εδώ, στην αφρόεσσα Δήλο, η Λητώ, επιτέλους τίκτει και πρώτη την Αρτέμιδα! Ακριβώς όπως και στην φύση, η σελήνη προηγείται του ηλίου, όπως η νύκτα και το έρεβος προηγούνται της ημέρας και του φωτός, έτσι και η σεληνιακή Άρτεμις προηγείται του αδελφού της Απόλλωνος κατά την γέννηση και, μάλιστα, βοηθά την Λητώ στον ομαλό τοκετό του θεού του ηλίου! 

"Ο θάνατος του Ακταίωνος", κωδωνόσχημος κρατήρ, 470 π.χ.χ. 

στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Μασαχουσέτης (Boston, Η.Π.Α.)

     Aς σημειωθεί ότι, ανεξαρτήτως χρονομετρικής "λογικής", ο σπουδαίος αρχαιολόγος μας Νικόλαος Μ. Κοντολέων στο προαναφερόμενο βιβλίο του (σ. 13) παρατηρεί ότι: "...ως έδειξαν αι ανασκαφαί η λατρεία της Αρτέμιδος είναι πολύ παλαιοτέρα επί της Δήλου ή η του Απόλλωνος." Ενδεικτικό σημείον της Ιστορίας; Ποιος ξέρει... Σε κάθε περίπτωση, έχει την σημασία του!

     Θεσπέσιος ο συμβολισμός της νυκτερινής σελήνης η οποία "ξεγεννά" τον αυγινό ήλιο, μια εμβληματική παραβολή του αενάου κύκλου της ζωής, προσωποποιημένη από δύο θεϊκές υποστάσεις ...συζυγώς αντιθετικές, ώστε να γεφυρώνουν διαφορετικότητες, διαιωνίζοντας την ζωή! 

"Ο θάνατος του Ακταίωνος", κωδωνόσχημος κρατήρ, 470 π.χ.χ. 

στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Μασαχουσέτης (Boston, Η.Π.Α.)

     Και ιδού η αρτιγέννητη Άρτεμις επί της Δήλου, με το Τόξο και τα βέλη ανά χείρας, όπως ακριβώς και ο, επίσης αρτιγέννητος, αδελφός της Απόλλων!  Οποίος συμβολισμός η διέλευση δύο αρτιγεννήτων θεοτήτων δια της πύλης της ζωής με το αρχέγονο εκηβόλο όπλο στα χέρια, με το Τόξο ως κοινός "παρονομαστής" τροφοθηρίας προς διαιώνιση της ζωής αλλά και επιβολής του θανάτου, είτε επί θηρευομένων πλασμάτων, είτε προς διαφύλαξη της ζωής του χρήστη του, σε έναν ατέρμονα κύκλο που διαρκεί επί αιώνες και θα διαρκεί εις το διηνεκές! Τα προσωνύμιά της «Νικηφόρος» και «Εύκλεια» παραπέμπουν στον πολεμικό χαρακτήρα της και στην πολεμική χρήση του Τόξου της, ενώ, είναι γνωστό ότι στην Ερέτρια παρήλαυναν προς Τιμή της τρεις χιλιάδες ξιφήρεις Οπλίτες, πλαισιωμένοι από εξακόσιους Ιππείς και δέκα έξι άρματα.

     Παρά ταύτα θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι, περί ηρωικής αντιλήψεως της ζωής, πεποιθήσεις των Ελλήνων, ουδέποτε ανεγνώρισαν την χρήση του Τόξου, την Τοξοβολία, ως αρμόζουσα σε γενναίους μαχητές, λόγος για τον οποίον η Τοξοβολία δεν έγινε αποδεκτή στους Ολυμπιακούς Αγώνες και η Τοξοβολία η οποία εμφανίζεται ως ανθρώπινη δραστηριότητα από την ύστερη παλαιολιθική εποχή εισάγεται ως "game" στους σύγχρονους και καταχρηστικώς αποκαλουμένους σαν "Ολυμπιακούς Αγώνες" μόλις το 1920 στα "games" του Παρισιού! Και, εν προκειμένω, θα διευκρινίσουμε ότι η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" επιμένοντας στην ιστορικήν αλήθεια και στην ακριβολογία των "πραγμάτων", δεν αναγνωρίζει ως "Ολυμπιακούς Αγώνες" τις σύγχρονες, εμπορικοποιημένες, αθλητικές διοργανώσεις που φέρουν ψευδώς την ονομασία "Ολυμπιακά Παίγνια" ("Olympic Games") και που δεν έχουν καμία σχέση με το αυθεντικό Ολυμπιακό πνεύμα της εκεχειρίας, όπως είχαν οι αυθεντικοί Ολυμπιακοί Αγώνες μέχρι της απαγορεύσεώς τους από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Θεοδόσιο (776 π.χ.χ. - 393 μ.χ.χ.). 

Η "Άρτεμις των Βερσαλλιών",

ρωμαϊκό αντίγραφο του κατεστραμμένου αυθεντικού αγάλματος του Λεωχάρους

(Μουσείον του Λούβρου)

     Εκ του "αρτίου" (πλήρους) το "αρτεμές" (ακέραιο) και εκ του "αρτεμούς" η ...Άρτεμις, η προσωποποιούσα την α κ ε ρ α ι ό τ η τ α  του χαρακτήρος κατά το Ελληνικόν ιδεατόν, μιαν ακεραιότητα συντιθέμενη από την μαχητικότητα, την ευγένεια, την ομορφιά και την απόρριψη κάθε ρυπαρής ηδονής επιμένουσα στην παρθενία της και την αγνότητά της πολύ πριν ο εβραιοχριστιανισμός τα αντιγράψει. 

Η Άρτεμις καταβάλλει την έλαφον.

Σύμπλεγμα ελληνιστικής περιόδου στο Μουσείο της Δήλου.

          Περί της Αρτέμιδος εντοπίζουμε πολλές αναφορές σε αρχαία και εντεύθεν κείμενα και συγκεκριμένα: Στην "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια" του Ομήρου (9ος - 10ος αι. π.χ.χ.), στους Ομηρικούς Ύμνους ( 7ος - 6ος αι. π.χ.χ.), στην λυρική ποίηση του Αλκαίου (6ος αι. π.χ.χ.), στις τραγωδίες του Αισχύλου και στις κωμωδίες του Αριστοφάνους (6ος - 4ος αι. π.χ.χ.), στις Ιστορίες του Ηροδότου και στις Ωδές του Πινδάρου (5ος αι. π.χ.χ.), στον Κρατύλο του Πλάτωνος (4ος αι. π.χ.χ.), στους Ύμνους του Καλλιμάχου (3ος αι. π.χ.χ.), στους Ορφικούς Ύμνους (3ος - 2ος αι. π.χ.χ.), στην Μυθογραφία του Απολλοδώρου (2ος αι. π.χ.χ.), στον Κικέρωνα (1ος αι. π.χ.χ.), αλλά και σε μεταγενέστερους συγγραφείς όπως στην Αινειάδα του Βιργιλίου, στην Φαίδρα του Σενέκα, στις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, στην Θηβαίδα του Στατίου, στους Μύθους του Υγίνου, στην Γεωγραφία του Στράβωνος (όλοι κατά τον 1ο αι, μ.χ.χ.) στον Παυσανία τον γεωγράφο (2ος αι. μ.χ.χ.), στα Διονυσιακά του Νόννου (5ος αι. μ.χ.χ.) και, τέλος, στο Ελληνικό Βυζαντινό Λεξικό του Σουίδα (10ος αι. μ.χ.χ.).

       Kαι η θεά Άρτεμις ως ένα ουράνιο τόξο ή μία γέφυρα Πολιτισμών, εντοπίζεται στην Αίγυπτο ως Βούβαστις, στην Έφεσο ως Εφεσία, στην Θράκη ως Βένδις, στην Κρήτη ως Βριτόμαρτις ή Δίκτυννα, στην Ταυρίδα (Κριμαία) ως Άρτεμις, στην Ρώμη ως Diana ή Luna (σελήνη, σκοτεινή), στους Ετρούσκους ως Αρτούμες. 

Ναός Βραυρωνίας Αρτέμιδος στην Βραυρώνα, Αττικής.

     Στην Αττική παρατηρούμε τον Ναό της Αρτέμιδος της Βραυρωνίας στο ρεύμα του Ερασίνου ποταμού της Βραυρώνος, κτισμένος τον 5ο αι. π.χ.χ.  σε ρυθμό Δωρικό, ενώ σήμερα σώζονται τα θεμέλια του Ναού καθώς και κίονες της δωρικής στοάς του Ιερού, χωρίς και αυτός να αποφύγει την βεβήλωση των εβραιοχριστιανών.

Ναός Αγροτέρας Αρτέμιδος στον Αρδηττό των Αθηνών.

Τεκμήριο παρακμής ενός έθνους σε τρεις εικόνες,

από την αρχαία καθαρότητα στην εβραιοχριστιανικήν αλλοτρίωση

και, τέλος, στη σημερινή καταισχύνη!

     Στην Αθήνα, η παρουσία της θεάς Αρτέμιδος είναι εμφανής στον Ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδος που βρίσκεται στην περιοχή του Αρδηττού, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο, κτισμένος το 448 π.χ.χ. σε ρυθμό Ιωνικό και του οποίου σήμερα σώζονται μόνον τα θεμέλια, τον αναφέρουν ο Πλάτων και ο Παυσανίας ενώ, τον 17o αιώνα  βεβηλώθηκε και αυτός από τους εβραιοχριστιανούς μετατρεπόμενος σε ναό τους υπό την ονομασία «Παναγία στη Πέτρα» και καταλήγοντας σήμερα, αυτός ο άλλοτε επιφανέστατος Ναός σε ένα πετρώδες κουφάρι από την αλλοτρίωση των πάλαι ...Ελλήνων.  

Άρτεμις και θάνατος του Ακταίωνος.

     Η Άρτεμις ήταν τόσο επίμονη στην διατήρηση της αγνότητός της ώστε, όταν αντελήφθη ότι ο γιος του Αρισταίου και της Αυτονόης τον οποίον ανέθρεψε ο σοφός Κένταυρος Χείρων, Ακταίων, απολάμβανε την γυμνότητά της ενώ εκείνη, κολυμπούσε αμέριμνη σε μία λίμνη, δεν δίστασε να τον μεταμορφώσει σε ...ελάφι κι ευθύς αμέσως να ερεθίσει τα ίδια τα σκυλιά του ώστε, εν τέλει, να τον κατασπαράξουν! 

Οψιανή λάβα.

     Όμως, το ολοκλήρωμα (η α ρ τ-ιότητα) του ιστορικού αφηγήματος προκύπτει από έναν γεωγραφικό τόπο 56 ναυτικά μίλια νοτίως της Δήλου, όπου σε ένα άλλο νησί, την Μήλο, μαζύ με την υπέροχην Αφροδίτη της που βρίσκεται εξορισμένη στο Μουσείου του Λούβρου, αναδύεται μια ηφαιστειακή λάβα η οποία προσφέρει και την «πρώτην ύλη» της Τοξοβολίας, τις αιχμές των βελών, που δεν είναι άλλη από τον οψιανό.

     Από την 20ή χιλιετία π.χ.χ. παρατηρείται ο οψιανός της Μήλου ο οποίος αρχίζει να εξορύσσεται από την 11η χιλιετία π.χ.χ. και λαξεύεται από ανθρώπινα χέρια από την 10η – 9η χιλιετία π.χ.χ..

Αιχμές βελών από την μουσειακή συλλογή των "Ελλήνων Κενταύρων",

στο άνω μέρος τέσσερις, μήλιες, οψιανές αιχμές, 

     Ο οψιανός είναι ένα υαλώδες πέτρωμα που προκύπτει από την τήξη της ηφαιστειακής λάβας στα ανώτερα στρώματα της γήινης επιφανείας και η ελάχιστη περιεκτικότητα νερού που το χαρακτηρίζει το καθιστά πολύ σκληρό με αποτέλεσμα την, εξ αρχαιοτάτων χρόνων, χρήση του στην κατασκευή αιχμών βελών και μαχαιριών. Έτσι, οι Μήλιοι, ήδη από την μεσολιθικήν εποχή το εξάγουν στην ηπειρωτικήν Ελλάδα (Αργολίδα και Θεσσαλία) ενώ, από την ύστερην εποχή του χαλκού ο οψιανός «ταξιδεύει» προς όλη τη Μεσόγειο.

Ιστορική ανακατασκευή βέλους με μήλια οψιανή αιχμή,

από την μουσειακή συλλογή των "Ελλήνων Κενταύρων". 

     Ας μη παραλείψουμε, τέλος κι ένα αποκαλυπτικό επιμύθιο το οποίο προσυπογράφει του μύθου το ...αληθές! Επί της σκοτεινής επιφανείας του οψιανού αποτυπώθηκαν και τα πρώτα είδωλα ανθρωπίνων προσώπων καθώς, αυτή η μαύρη υαλώδης λάβας, χρησιμοποιήθηκε ως αρχέγονο κάτοπτρο. Και όπως η μυστηριακή σεληνιακή Άρτεμις περιεβλήθη από το σκότος της ελεύσεώς της για να υπηρετήσει το φως του αδελφού της Απόλλωνος, έτσι κι ο οψιανός με την ερεβώδη όψη του αντανάκλασε το φως που κατέγραψε στην επιφάνειά του τα πρώτα ανθρώπινα πρόσωπα. Κι όλα αυτά, στην αιγαιακή «γειτονιά» της «Ορτυγίας», όπως ήταν το αρχαίο όνομα της περιοχής.  

Πρώτη ακριβής ανακατασκευή αρχαίου Ελληνικού Τόξου

από το Μέλος των "Ελλήνων Κενταύρων" Περικλή Τελειορίδη.

     Και αυτή η Άρτεμις, πάντοτε με το Τόξο ανά χείρας, ετοιμοπόλεμη και αυτάρκης ως προς την επιβίωση δια της εξευρέσεως θηρευτικής τροφής, ετοιμοπόλεμη και ολβία, αναγορεύει το εκηβόλο όπλο της ως διαχρονικό σύμβολο ζωής και θανάτου, ως εμβληματικό "γεφυροποιό" των αντιθέσεων του κόσμου, εμπνέοντας τον Εφέσιο Ηράκλειτο να αναφωνήσει:

    ΤΩ ΟΥΝ ΤΟΞΩ ΟΝΟΜΑ ΒΙΟΣ, ΕΡΓΟΝ ΔΕ ΘΑΝΑΤΟΣ!.

       [Περί Φύσεως, fragm. B 48]

Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εν ώρα διδασκαλίας.

     Ούτω πως κι εμείς οι μετα - χειρώνιοι "Έλληνες Κένταυροι", αναλαμβάνοντες τα Τόξα μας, συναισθανόμεθα την σημασία τους ως μηνυτόρων πανσυμπαντικής προσταγής την οποία αρθρώνει ο συριγμός της τοξεύσεως κάθε βέλους παραπέμποντάς μας στο καθήκον της σοφής κατανοήσεως των αντινομιών του κόσμου και της αρμονικής "γεφυρώσεώς" τους. 

Το έμβλημα της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων".

      Τιμώντας δε την, περί Τόξου, ρήση του αριστοκρατικού και οχλολοίδορου Ηρακλείτου, την υιοθετήσαμε κατά τρόπον "ανεξίτηλον" επί του εμβλήματος της Σχολής μας, εκ της ιδρύσεώς της.  

     Aκολούθως, ο εισηγητής μας Γεώργιος Παυλίδης, ανεφέρθη στην "μεταφυσικήν" Αρτέμιδα, για την οποίαν είπε:

     Η Θεά Άρτεμις είναι ως γνωστόν μία εκ των Δώδεκα Θεών μας! Οι 12 θεοί έχουν δράσιν επί πολλών θεμάτων όμως κυρίως ενεργούν επί της πνευματικής εξελίξεως του άνθρωπου. Η θεά Άρτεμις επί της πνευματικής εξελίξεως του ανθρώπου ενεργεί σε δύο επίπεδα, ακριβώς στην αρχήν και στο τέλος της πορείας της πνευματικής εξελίξεως του άνθρωπου. 

ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΕΠΙΠΕΔΟΝ 

     Στο πρώτον επίπεδον η Θεά Άρτεμις κυριαρχεί και προΐσταται επί των προπαρασκευαστικών πράξεων της πνευματικής πορείας του ανθρώπου. Όπως συμβολίζεται στην Πορεία προς την Ελευσίνα, οι προπαρασκευαστικές αυτές πράξεις τελούνται στο Παριλίσσιον πεδίον. Στην πεδιάδα όπου διέρχεται ο Ιλισσός ποταμός, η οποία ευρίσκεται στο κατώτερο επίπεδο υπό το Ολυμπιείον (Στήλες Ολυμπίου Διός). Βλέπουμε λοιπόν οι Τελετουργικές αυτές πράξεις στην Πορεία προς Ελευσίνα να τελούνται στους ναούς του Παριλισσίου. Η Θεά Άρτεμις είναι ο Κύριος και Προϊστάμενος αυτών των προπαρασκευαστικών πράξεων και η κυριαρχία της Αρτέμιδος φαίνεται εναργώς καθώς ο ναός Της ευρίσκεται στο ύψωμα του Αρδηττού, υπεράνω του Παριλισσίου. Πρόκειται διά τον ναόν τον λεγόμενον «Ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος», ο οποίος βλέπει και ελέγχει όλον το Παριλίσσιον! Η Θεά απεικονίζεται εδώ, στο πρώτον επίπεδον χρησιμοποιούσα το τόξον (διό καλείται εις τον Ορφικόν Της Ύμνον «τοξότις») να θηρεύει ζωάκια του δάσους, το οποίον σημαίνει στην Συμβολικήν της Μυθολογίας ότι ενδιαφέρεται να μαθαίνει ποίες είναι οι ώριμες ψυχές και να τάς προσελκύει κοντά της, υποβοηθούσα την Εξέλιξίν των. Σημειώσατε ότι στην Συμβολικήν της Μυθολογίας «φονεύω» σημαίνει ότι αλλάζω σε κάποιον κατάστασιν! Η Θεά Άρτεμις πού δρά εδώ, στο πρώτον επίπεδον, στην προπαρασκευή και στην προετοιμασία του ανθρώπου, λέγεται «άζωστος», δηλαδή δεν φορά ζώνη! Διατί χαρακτηρίζεται εδώ στο πρώτον επίπεδον της δράσεώς Της η Θεά Άρτεμις ως «άζωστος»; Διότι όταν προχωρεί η πνευματική εξέλιξις του ανθρώπου συγχρόνως εξελίσσονται και οι χιτώνες του Αιθερίου σώματός του διότι αποβαλλομένου του χονδροειδούς σώματος όταν καθίσταται «Νέος θείος πνευματικός οργανισμός» ο άνθρωπος θα ζήση με το Αιθέριον σώμα του στους Ανωτέρους Κόσμους των Θεών! Οπότε οι Αιθέριοι χιτώνες του ανθρώπου γίνονται σωστοί και στερεοί και ούτε διαλύονται, ούτε ξεχωρίζονται μεταξύ των. Αυτή η τελεία κατάστασις είναι γνωστόν ότι συμβολίζεται με την ζώνην η οποία τους δένει όλους μαζί! Στο επίπεδον όμως αυτό το προπαρασκευαστικόν οι χιτώνες δέν είναι τέλειοι, πολύ αργότερον πρόκειται να τελειοποιηθούν. Επομένως η Άρτεμις παράγει εδώ άζωστον έργον. 

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΕΠΙΠΕΔΟΝ 

     Στο δεύτερον επίπεδον το έργον της Αρτέμιδος τελείται όταν τελειώνει σχεδόν η πνευματική πορεία του ανθρώπου. Όπως συμβολίζεται στην Πορεία προς την Ελευσίνα, εισερχόμεθα εις το Ιερόν Τέμενος της Ελευσίνος και εκεί στο προαύλιον υπάρχει ο ναός και βωμός της Αρτέμιδος. Εκεί γίνεται η τελική πράξη της πνευματικής τελειώσεως του ανθρώπου, οπότε το χονδροειδές σώμα άχρηστο πια θα καεί στο βωμόν. Αυτό συμβολίζει η καύσις του χοιριδίου, πρόκειται διά το γουρουνάκι που μεταφέρουν οι πιστοί και θα καεί στο προαύλιο της Ελευσίνος πάνω στην λεγόμενη εσχάρα ολόκληρον, είναι δηλαδή ολοκαύτωμα. Σημείωσις: Ο βωμός είναι πάντοτε υπερυψωμένος, διότι πάντοτε συμβολίζει μίαν καύσιν η οποία απευθύνεται προς τα άνω, προς τους Ολύμπιους Θεούς. Η εσχάρα είναι όμως μια κοιλότητα του εδάφους και η μεταλλική εσχάρα πάνω στην οποία θα τοποθετηθεί το χοιρίδιον είναι ισόπεδη με το έδαφος διότι η θυσία απευθύνεται στους χθονίους Θεούς. Το χονδροειδές σώμα του ανθρώπου είναι προϊόν της Γης και των χθονίων Θεών και επομένως τούς ανήκει. Ο ναός της Αρτέμιδος, όπως αντιλαμβανόμεθα, είναι το πνευματικό μαιευτήριων όπου απορριφθέντος του χονδροειδούς σώματος θα γεννηθεί ο «Νέος θείος πνευματικός οργανισμός» με τους αιθερικούς χιτώνες τους σωστούς και με την ζώνη του. Οπότε η Άρτεμις εδώ εμφανίζεται ως ἐζωκυῖα, δηλαδή φοράει ζώνη. Προσοχή! Η εργασία που γίνεται από τους θεούς του πνευματικόν επίπεδον αντανακλάται στην εργασίαν την οποία επιτελούν στο χονδροειδές γήινον επίπεδον! Διά τούτο η Άρτεμις είναι ως γνωστόν η Θέα του τοκετού στο ιδικόν μας γήϊνον επίπεδον!

Γεώργιος Παυλίδης: Πτυχιούχος του τμήματος Ελληνικού Πολιτισμού του Ε.Α.Π. Ανθρωπιστικών Επιστημών, Αστρολόγος, Μελλοντολόγος, Ερευνητής της Μαντικής. Επίσης, ασχολείται με τη Ρουνική Μελλοντολογία, την Αριθμολογία, τον Δυτικό και Ανατολικό Μυστικισμό, καθώς και με την Κλασσική και Αρχαία Ελληνική Αστρολογία, την Καρμική και Δραγωνική Αστρολογία. Είναι Ιδρυτικό Μέλος του ΠΑ.ΣΥ.Φ.Α. (Πανελλήνιος Σύλλογος Φίλων Αστρολογίας). Προσφέρει έγκυρες προβλέψεις και διδάσκει τις αστρολογικές και μεταφυσικές επιστήμες με αφοσίωση και υπευθυνότητα μέσω του νέου Κέντρου Πνευματικών Επιστημών "ΑΣΤΡΟΣΟΦΙΑ".

     Τέλος, τις επισκέπτριές μας ανέλαβε να μυήσει στην Τοξοβολία ο "Έλληνας Κένταυρος"  Περικλής Τελειορίδης με την βοήθεια των ανακατασκευασμένων αρχαίων Ελληνικών Τόξων που αποτελούν προσωπικό του δημιούργημα!

     Ας σημειωθεί ότι οι εν λόγω ακριβείς ιστορικές ανακατασκευές αναλαμβάνονται προς χρήση και, βεβαίως, δοκιμή από χέρια ξένων ανεξαρτήτως εάν έχουν ήδη παρουσιασθεί και προβληθεί στο εξωτερικό, αντιλαμβάνεται δε ο αναγνώστης μας την συγκίνησή μας να βλέπουμε, μετά από πολλών αιώνων "σιγής", το ξαναζωντάνεμα του αρχαίου Ελληνικού Τόξου, του Τόξου του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος στο Ιππευτήριό μας. 

     Διεξοδικός, λακωνικός αλλά και με τα άριστα Αγγλικά του, ο Περικλής μας κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να παρουσιάσει τις ανακατασκευές του στις επισκέπτριές μας και να τις μυήσει στην χρήση τους.

     Ο Περικλής κατέχει τόσο καλά το θέμα της Παραδοσιακής Τοξοβολίας αλλά και του αρχαίου Ελληνικού Τόξου ώστε να μπορεί να "μεταδώσει" πλήρως.

     Η υψηλή αντιληπτικότητα των ξένων μας επέτρεψε στον προγραμματισμό μας να προχωρήσει στην Τοξοβολία με την εκμετάλλευση του τελευταίου φυσικού φωτός του απογεύματος διότι, όπως θα δούμε εν συνεχεία, λόγοι ανεξάρτητοι της δικής μας σχεδιάσεως μας έβγαλαν αρκετά εκτός ωραρίου.

     Πάντως, οι Αμερικανίδες κυρίες απόλαυσαν το αρχαίο Ελληνικό Τόξο στα χέρια τους ενώ, αυτό, σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμη παραμένει γνωστό μόνον εκ των σχεδίων της αρχαίας Ελληνικής αγγειογραφίας.

     Αξίζει να σημειωθεί ότι, εκ του τρόπου με τον οποίο τόξευσαν οι επισκέπτριές μας, φάνηκε ότι βίωσαν την προηγειθείσα "σκιαγραφία" της Αρτέμιδος, διεισδύοντας στην μαχητική ψυχολογία της. 

     Και με την αρμονική συμβολή των Μελών μας, Γεωργίου Παυλίδη, Περικλέους Τελειορίδη, Παναγιώτη Γλυνού (ο οποίος τήρησε οπτικοακουστικό υλικό) και Ταξιαρχίας Αθανασάκη (υποστηρικτικής, όπως πάντα, στις προσπάθειές μας) προς τους οποίους είμεθα ευγνώμονες, ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ τούτη η θεματική εσπερίδα η οποία μας έδωσε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με τις πολύ αξιόλογες ξένες  επισκέπτριές μας.

     Το πρόγραμμα της εσπερίδος αυτής περιελάμβανε και πολλά άλλα, όπως επίδειξη Έφιππης Τοξοβολία και Έφιππη Τοξοβολία από τις επισκέπτριές μας, τα οποία δυστυχώς δεν υλοποιήθηκαν λόγω αργοπορημένης αφίξεως στο Ιππευτήριο των ξένων μας μετά από μία κοπιαστική περιήγηση του ιερού βράχου της Ακροπόλεως και εξαντλητικήν επίσκεψη του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου μας τα οποία, από προγραμματική υπερβολικότητα, απαίτησαν χρόνο. Έτσι καταλήξαμε να τοξεύουμε με απόλυτο σκοτάδι! 

     Ελπίζουμε την επόμενη φορά, μετά από έναν ορθολογικότερο προγραμματισμό να καταφέρουμε να τους προσφέρουμε όσα θα θέλαμε.  

     Πριν οι εκλεκτές επισκέπτριές μας να μας αποχαιρετήσουν, η καλότατη επικεφαλής τους προέτεινε ευγενέστατα να αφήσει δωρεά για την εσπερίδα στο (ανύπαρκτο) ταμείο των "Ελλήνων Κενταύρων" αλλά της εξηγήσαμε ότι για μας, η παρουσία τους, το ενδιαφέρον τους για την Ελληνική Μυθολογία, όπως και η χαρά που μας έδωσαν να καταστήσουμε τους ξένους επισκέπτες μας κοινωνούς της Παραδοσιακής μας Τοξοβολίας είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά στο έργο μας. 

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΜΕΝΔΕΙΟΝ "ΚΑΘΙΣΜΑ" ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΟΙΝΟΒΡΙΘΟΥΣ ΚΑΝΘΑΡΟΥ

ΜΕΝΔΕΙΟΝ "ΚΑΘΙΣΜΑ" 

ΚΑΙ 

ΑΝΕΥ ΟΙΝΟΒΡΙΘΟΥΣ ΚΑΝΘΑΡΟΥ

     «H επίτευξη της ζενικής ολοκληρώσεως του πολεμιστή προϋποθέτει όχι απλώς ένα "πέρασμα", αλλά την βιωματική κατάκτηση της  α υ τ ο π ε ι θ α ρ χ ί α ς.»

     Αυτό ανακαλύψαμε σε εκείνα τα πολυκαιρισμένα χαρτιά του αναγεννησιακού "Κέντρου του Κόσμου" πρωτο-ξεκινώντας την μελέτη τους και τούτο το κρατήσαμε βαθιά "σημειωμένο" στο ..."εμπρός μέρος του κεφαλιού μας", κάτι ως "προμετωπίδα" μας και, μόλις τότε, καταλάβαμε την ιδιότητα που μας στήριξε σε πολύ δύσκολες στιγμές να παραμείνουμε ορθοί! Κι αυτό σήμερα επαναλάβαμε όχι μόνον ως εισαγωγικήν άσκηση του εκπαιδευομένου μας αλλά, κυρίως, ως προσωπικό ..."κοάν" αφού, πρώτος ο Εκπαιδευτής πρέπει να εκπαιδεύεται πολύ πριν τον ...εκπαιδευόμενο. 

     Έτσι, επανα-συνδεθήκαμε με τον κύκλο μαθημάτων "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" ενθυμούμενοι και πάλι την κοσμοθεωρητική ταύτιση του Eugen Herrigel με τους πνευματικούς Δασκάλους του αναγεννησιακού "Κέντρου του Κόσμου".  

     Και πολύ περισσότερο από κάθε τι άλλο, στις έφιππες πολεμικές τέχνες είναι απαραίτητη η αυτοπειθαρχία από την ανάπτυξη της οποίας ξεκινήσαμε σήμερα τόσο για τον εκπαιδευόμενο όσο και για τον Εκπαιδευτή αλλά και για τον Ίππο! 

     Όμως, για την υλοποίηση του σημερινού μας προπονητικού προγράμματος δεν στραφήκαμε προς ...ανατολάς, αλλά προς την ...Χαλκιδική και, συγκεκριμένα, σε μιαν αρχαία πόλη της, την Μένδη, μια πόλη φημισμένη για τα ωραία κρασιά της και τους οινόφλυγες κατοίκους της οι οποίοι λόγω της μέθης τους συχνά ίππευαν τα ιπποειδή τους ...ανάποδα, αποτυπώνοντας αυτή την παράδοξη ίππευσή τους ακόμη στα νομίσματα της πόλεώς τους.

     Και αυτή η ανάποδη ίππευση παρέμεινε στο ασκησιολόγιο της Ιππασίας ως "μένδειο κάθισμα", μια πολύ χρήσιμη άσκηση για την βελτίωση της αυτοπειθαρχίας και της διευθυντικής δεξιότητος του Ιππέως! 

     Αλλά "αυτοπειθαρχίας" γιατί; Μα, διότι ο Ιππέας αντιμετωπίζει τα πάντα ...ανάποδα, ανάποδα τα βοηθήματα ηνιών και ποδών, ανάποδα την θέα της διευθύνσεως και χρειάζεται να επιστρατεύσει όλη την πειθαρχία του ώστε να ανταποκριθεί στις, εν προκειμένω, διευθυντικές απαιτήσεις τις οποίες, όμως, εμείς μεγεθύναμε πολλαπλώς με την εισαγωγή της χρήσεως όπλων αφού, ο Μάνος μας, ιδιοσυγκρασίας ένεκεν, όχι μόνον μας επιτρέπει αλλά και μας υποχρεώνει να του επαυξάνουμε την δυσκολία της εκπαιδεύσεως! 

     Κι έτσι χαρήκαμε σήμερα τον Μάνο κατά την Προπόνησή του σε μένδειο "κάθισμα" όχι, βεβαίως, με ...κάνθαρο πλήρη οίνου αλλ' αντ' αυτού, με Δόρυ και με Τόξο σε ένα απολύτως στοχαστικό ασκησιολόγιο. 

     Μια καλή προθέρμανση για τον εκπαιδευόμενο και το σημερινό του ασκησιολόγιο ήταν η ανάσυρση του Δόρατος σε μένδειο "κάθισμα", πάντοτε εν κινήσει και, βεβαίως, σε φυσικό πεδίο .

    Και το κυρίως πρόγραμμα ξεκίνησε αφού οι ανασύρσεις άρχισαν να γίνονται με επιτυχία, ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση του εκπαιδευομένου και "βαθαίνοντας" το "κάθισμά" του ώστε να πληρούται ο βασικός παράγοντας ασφαλείας της ιππεύσεως.

     Σε τούτη την εκπαιδευτικήν ημερίδα, αρχικώς, συνδυάστηκε η εκπαίδευση του Μάνου και του Ίππου στους ...κρίκους και στην εκτόξευσή τους, κάτι που ενισχύει τις δεξιότητες του Ιππέως αλλά και την αφοβία του ζώου! Και η έναρξη αυτής της διττής εκπαιδευτικής αγωγής έγινε τηρουμένης της "στρογγυλής κινήσεως" με τον Ιππέα σε μένδειο "κάθισμα" και την εκτόξευση του κρίκου κατά μέτωπον του Ίππου.

     Με τον Ίππο εξοικειωμένο με τον "ιπτάμενο στόχο" κι έτσι ασφαλή για τον Ιππέα, ο Μάνος σε σταθερό μένδειο "κάθισμα" χρησιμοποίησε το Δόρυ για την, εν κινήσει, περισυλλογή των εκτοξευόμενων κρίκων.  

      Αυτές οι ρίψεις των κρίκων έφεραν σε πολύ δύσκολη θέση τον εκπαιδευόμενο διότι η έντεχνη εκτόξευση, συχνά, τον εξανάγκαζε σε διακύβευση ισορροπίας ενώ θα έπρεπε να συνεχίζει, ανάποδα, να διευθύνει τον Ίππο με σταθερή κίνηση, αλλά ο Μάνος τα κατάφερε θαυμάσια  α υ τ ο π ε ι θ α ρ χ ώ ν τ α ς  στην αναγκαιότητα της ασφαλείας του και στην επιτέλεση της ασκήσεως, μια "διασταύρωση" υποχρεώσεων που αναπτύσσει την δεξιότητα!

     Το Wewelsburg ήταν εστία σοφίας κι αυτή την σοφία, όσο κι αν οι εχθροί της Ανθρωπότητος, οι ηττημένοι "νικητές", θέλησαν να εξαφανίσουν, οι νικητές "ηττημένοι" κατάφεραν να την περισώσουν!    

     Και, χωρίς καμιά βιασύνη, χωρίς ..."χρονόμετρο" στο χέρι, όταν οι περισυλλογές σταθεροποιήθηκαν ως επιτυχείς προχωρήσαμε στο επόμενο στάδιο. 

     Πριν, όμως, συνεχίσουμε, η εφαρμογή του πλαισίου της "διαλειμματικής εκπαιδεύσεως" που μας δίδαξε ο αείμνηστος Δάσκαλός μας Θεόδωρος Γ. Αντίκας (DVM, PhD) παρενέβαλε μιαν ολιγόλεπτη παύση ανανήψεως Ίππου και Ιππέως στο οξυγονωμένο φυσικό περιβάλλον της υπαίθριας εργασίας μας.

     Ακολούθησε Έφιππη Τοξοβολία σε μένδειο "κάθισμα", πάντοτε εν κινήσει. 

     Και, αφού σταθεροποιήθηκε η ισορροπιστική αυτοπεποίθηση και ο επιτυχής χειρισμός του Δόρατος, ακολούθησαν καλπαστικές εφορμήσεις επί του κρίκου. 

     Ένας, καταληκτικός, πλήρης συντονισμός εγκεφάλου και χειρών με "δόλωμα" τον κρίκο κι ο Ιππέας προσεγγίζει την τελείωσή του!

     Τώρα ο επίλογος της σημερινής ημερίδος ο οποίος συνδυάζει την αποθερμαντική χαλάρωση Ίππου και Ιππέως με την εκμετάλλευση του χρόνου στην ανάπτυξη τοξευτικής δεξιότητος του Ιππέως. Σε ακινησία ο Ίππος και μένδειο "κάθισμα" ο Ιππέας θα τοξεύσει επί στόχου επιγείου περιορισμένης προβολής, όπως ακριβώς κι ένας επίγειος εχθρός, αμφιπλεύρως, προς τα δεξιά και προς τα δεξιά,κάτι που επαυξάνει την δυσκολία της τοξεύσεως χωρίς να αυξάνει τον κάματο του Ίππου.  

     Επιπλέον δυσκολία ήταν και τα κλαριά του δένδρου κάτω από το οποίο, επί τούτου, τοποθετήθηκε ο εκπαιδευόμενος ο οποίος, πάντως, δεν έδειξε να ...πτοάται! 

     Παρά το ότι αρχικώς αυτές οι τοξεύσεις δυσκόλευσαν πολύ τον εκπαιδευόμενο, εν τέλει ο Μάνος κατάφερε όχι μόνον να διαχειρισθεί το Τόξο του περνώντας το "ανωδύνως" για τον Ίππο επάνω από την ράχη του, αλλά και καταφέρνοντας να επιτύχει απόλυτην ευστοχία τεσσάρων βελών στα τέσσερα.

     Ακόμη μία εκπαιδευτική ημερίδα διδασκαλίας έφιππης μάχης, ένα σημαντικό "κεφάλαιο" Ιππηλασίου, ωφέλησε τον εξαιρετικό Μάνο μας και τον εξίσου εξαιρετικό σχολικό Ίππο μας όσο και τον Εκπαιδευτή ο οποίος επανεπιβεβαίωσε ότι η  α υ τ ο π ε ι θ α ρ χ ί α είναι το "κλειδί" της προόδου! 

Από εκείνο το "Κέντρο του Κόσμου", το αναγεννησιακό λογχόσχημο κάστρο που φιλοξένησε την γνώση η οποία, δια του Wernher von Braun, ταξίδεψε τον Άνθρωπο στο διάστημα, αναβλύζει μια φυσιοκεντρική τεχνογνωσία η οποία δείχνει ότι μπορεί να διαχειριστεί με την ίδιαν επιτυχία διαστημόπλοια και ...Ίππους! Κι εμείς, στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", αυτή την υψηλότατη τεχνογνωσία για κανέναν, μα κανέναν, λόγο δεν την απεμπολούμε! Διότι, για εμάς, η ασφαλής προσγείωση στη σελήνη, όσο και στη γη, είναι το ίδιο σημαντικές για την ανέλιξή μας. Και για εμάς, τόσο το διάστημα όσο κι η Ιππασία είναι το ίδιο σημαντικά όχι για να επιδείξουμε "δεξιότητες" όσο για να διαμορφώσουμε διάπλαση ψυχής, επαρκούς για την "μετάβαση" στην επόμενη βαθμίδα υπάρξεως, εις επίρρωση του Νόμου του Antoine-Laurent de Lavoisier περί αφθαρσίας της ύλης και πάντοτε με την "λόγχη" ανά χείρας.