ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

AΣΚΗΣΗ 

ΟΡΘΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ «ΚΑΘΙΣΜΑΤΟΣ»

     Η επιτυχής διδασκαλία της Ιππικής, σε όλες τις ιππικές Σχολές, θεμελιώνεται στο ορθό «κάθισμα» του Ιππέως. Αυτό το «κάθισμα» είναι το «Α» και το «Ω» επάνω στην ορθότητα ή μη του οποίου οροθετείται ολόκληρη η υπόλοιπη ιππική διδασκαλία! Και σε αυτό τον απαράβατο κανόνα εδράζεται και η διδασκαλία της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» η οποία, μάλιστα, εφαρμόζει ειδικώς μελετημένες ασκήσεις για την επίτευξή του.

     Η Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» από την αρχή της λειτουργίας της δεν αρκείται στην Εκπαίδευση των μαθητών της βάσει των αρίστων «σταθερών» που θεωρούνται ως καθιερωμένες στην Ιππική, αλλά ενθαρρύνει τους Εκπαιδευτές της στην έρευνα και εφαρμογή συγκεκριμένων βελτιώσεων των όσων παραδεδεγμένων με έμφαση στην ασφάλεια της Εκπαιδεύσεως αλλά και τη βελτίωση μαθητών, Ίππων και Εκπαιδευτών, ταυτοχρόνως! Αυτό συμβαίνει και στη βελτίωση των τακτικών διδασκαλίας του ορθού «καθίσματος» με την εφαρμογή μιας βασικής ασκήσεως την οποία εφαρμόζουμε σε κάθε ευκαιρία και η οποία παρουσιάζεται εν συνεχεία.

     Στην Έφιππη Τοξοβολία είναι αυτονόητο ότι προσεγγίζονται κι εναρμονίζονται δύο πολεμικές τέχνες, η Ιππική και η Τοξοβολία, έτσι δε, το κάθε τι σ’ αυτή την κορυφαία, συνδυαστική, πολεμική τέχνη σταθμίζει και υπηρετεί τον συνδυασμό των απαιτήσεων των δύο συνθετουσών παραμέτρων της ώστε να επιτευχθεί άριστο εφιπποτοξοτικό αποτέλεσμα.

     Κατ’ αρχήν, στην Ιππική εκπαιδεύουμε τον μαθητή ώστε καθ’ όλη την διάρκεια της ιππεύσεώς του να διατηρεί το «κάθισμά» του μέσα στο πλαίσιο του οριζομένου ως «ευσταθούς», ήτοι, μέσα στο όριο του κέντρου βάρους του, αλλά αυτό αποτελεί μόνον την αρχή διότι αυτό και μόνον σημαίνει «έδρα». Το επόμενο βήμα ευσταθείας είναι η ισορροπιστική διαχείριση κεφαλής, αυχένος και κορμού η οποία θα κρίνει την τελική βαθμολόγηση του ορθού «καθίσματος». Η εύτακτη διαχείριση όλων αυτών των συνθετουσών παραμέτρων δεν συντελεί , απλώς στην ισορροπία του Ιππέως αλλά τον διευκολύνει και στην ταχύτερη και ακριβέστερη ανταπόκριση των αντανακλαστικών τόξων του, αλλά και των αντανακλαστικών αποσύρσεως, σε κάθε περίπτωση και, ιδιαιτέρως, στις πλέον αιφνιδιαστικές εξ αυτών με «αντίδωρο» την παραμονή του στην ράχη του Ίππου του.

     Αυτή η, συνεχής, ισορροπιστική συνδιαχείριση κεφαλής, αυχένος και κορμού στην Ιππική είναι οίκοθεν νοουμένη αφού η ίππευση δεν αποτελεί μία «ευθεία και οριζοντία» (για να χρησιμοποιήσουμε την …αεροπορική ορολογία) αλλά ένα άθροισμα ισορροπιστικών μεταβολών συναρτήσει του επιπέδου και της ταχύτητος του διανυομένου ίχνους.

     Και επ΄ αυτού του αθροίσματος των ενδεχομένων ισορροπιστικών μεταβολών κατά την διάρκεια μιας φυσικής ιππεύσεως, η εκπαιδευτική πρόνοια του προγράμματος της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» επινοεί πλείστα όσα σενάρια ώστε να αποδώσει στην Ιππική αρίστους Ιππείς και αρίστους Εφιπποτοξότες, κάτι για το οποίο είμαστε υπερήφανοι, «εισπράττοντας» συχνά τους επαίνους διεθνών Διδασκάλων! Έτσι, από τα πρώτα μαθήματά τους οι μαθητές μας επιτυγχάνουν το ορθό «κάθισμα» υφ’ όλα τα ενδεχόμενα ιππεύσεως των οποίων επιδιώκεται συνεχής αναπαράσταση κατά την διάρκεια της Εκπαιδεύσεώς μας.

     Σε ό,τι αφορά στη Τοξοβολία, τώρα, είναι κατανοητή η μεταβλητότητα των παραμέτρων ισορροπίας του Ιππέως όταν αναλαμβάνει προς χρήση το τόξο του. Όχι απλώς η αναγκαστική εγκατάλειψη της ηπίας «στηρίξεως» που παρέχουν, σε κάθε περίπτωση οι ηνίες, αλλά οι όλες διαδικασίες του φέρειν και χρησιμοποιείν το τόξο καθιστούν τον Ιππέα υποκείμενο διαδοχικών ισορροπιστικών μεταβολών (πολλές από τις οποίες και αποστηρικτικές) τις οποίες καλείται συνεχώς να αντισταθμίσει δι επιτυχών αντανακλαστικών αποσύρσεων. Το ευτύχημα είναι ότι τόσο στην Ιππική όσο και στην Τοξοβολία η ισορροπιστική συνδιαχείριση κεφαλής, αυχένος και κορμού συμπίπτει απολύτως.

     Εάν προσέξουμε το παραπάνω διάγραμμα της ευθείας γραμμής που σχηματίζεται από την έλξη της χορδής κατά την τόξευση, θα παρατηρήσουμε ότι η κεφαλή, ο αυχένας και ο κορμός εξακολουθούν να σχηματίζουν μία κάθετη ευθεία, όπως και στην ίππευση. Άρα, οι δύο πολεμικές τέχνες που απαρτίζουν την Έφιππη Τοξοβολία έχουν κατά τούτο το κοινό ισορροπιστικό στοιχείο, την τήρηση της καθετότητος του «καθίσματος» υπηρετούντος ταυτοχρόνως και την ίππευση και την τόξευση, τότε δε το αποτέλεσμα είναι απολύτως ασφαλές, αρμονικό κι εύστοχο!

     Προς εμπέδωση στη μυοσκελετική μνήμη του Ιππέως αυτής της, διαρκώς, απαιτούμενης ισορροπιστικής συνδιαχειρίσεως καθετότητος κεφαλής, αυχένος και κορμού, στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» εφαρμόζεται με απόλυτην επιτυχία η παρακάτω άσκηση την οποία, ευγενώς, μας επιδεικνύει ο ηθοποιός Γιάννης Δρίτσας (Εταίρος της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» και Μέλος της Ομάδος μας):

     Μπροστά σε μία λεία κάθετη επιφάνεια τοίχου στεκόμαστε όρθιοι ακουμπώντας επάνω της το πίσω μέρος της κεφαλής, τους ώμους, τα ισχία και τις πτέρνες οι οποίες είναι συνενωμένες. Με τα χέρια χαλαρά «κρεμασμένα» προς τα κάτω, ξεκινάμε με ακροστασία την οποία ακολουθεί προς τα κάτω ολίσθηση (βαθύ «κάθισμα») πάντοτε με όλα τα σημεία του σώματος που προανεφέρθησαν σε επαφή με την επιφάνεια του τοίχου και με προσοχή ώστε να μην επιβαρύνουμε τα γόνατα με βεθύτερη κάμψη απ΄ ό,τι επιτρέπει η μυοσκελετική δομή κάθε ασκουμένου.

     Την ίδια άσκηση εκτελούμε με τα χέρια υπό γωνία 90 μοιρών των πήχεων, στη πρόταση, στην έκταση και, τέλος, στην ανάταση «κολλώντας» τους βραχίονες στα αφτιά, φροντίζοντας σταθερά να είμαστε σε επαφή με την επιφάνεια του τοίχου κατά τα μέρη του σώματός μας που προαναφέραμε και με τις πτέρνες πάντοτε συνενωμένες. Σε μία πιο προχωρημένη εκτέλεση αυτής της ασκήσεως, κλείνουμε τα μάτια του ασκουμένου με ένα μαντήλι ώστε να αναπτύξουμε την κιναισθητική του ακόμη καλύτερα!

     Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι ακολουθώντας το σύστημα της Φυσικής Ιππικής κατά την υπηρέτηση μιας αρχέγονης πολεμικής τέχνης όπως η Έφιππη Τοξοβολία δεν υπηρετούμε παρά την φυσιολογία τόσον του Ίππου όσον και του Ιππέως, εν προκειμένω δε υπηρετούμε την φυσιολογία της σπονδυλικής στήλης η οποία αποτελεί τόσο ζωτικό σημείο ορθοπεδικής υγείας για τον Άνθρωπο. Με την, ως άνω, δεν ευνοείται απλώς ο Ιππέας αλλά ο οιοσδήποτε την εφαρμόζει επιτυγχάνοντας ορθοπεδική ευθυτένεια του κορμού, όπως ακριβώς επιτάσσει η ανθρώπινη υγιεινή.

     Κι έτσι, ο εκπαιδευόμενος στη Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» δεν εξελίσσεται ως ένας άριστος Εφιπποτοξότης αλλά και ως ένα υγιές άτομο, όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένας πολεμιστής, ένας χειριστής όπλων εκ των οποίων κρίνονται ένοχοι αλλά και …αθώοι.

     Η άσκηση αυτή αποτελεί ακόμη μία πολλαπλώς ωφέλιμη διαδικασία η οποία τεκμηριώνει την υγιεινή της Έφιππης Τοξοβολίας και «πιστοποιεί» την Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ως ένα πραγματικό φυσικό γυμναστήριο και όχι ως μία κοινή Σχολή Ιππικής.