Ο Θεόδοτος ευχαρίστως δημοσιεύει εκτενές άρθρο που αφορά τη σημερινή κρίση της ελληνικής Οικονομίας και, γενικότερα, κοινωνίας. Πρόκειται για επιστολή του Γερμανού δημοσιογράφου Walter Wuellenweber, του περιοδικού Stern (υπαρκτού, κατά πάσα πιθανότητα, προσώπου), και την απάντηση που σε αυτόν έστειλε κάποιος «Γεώργιος Π. Ψωμάς», «κρατικός λειτουργός» όπως αυτοχαρακτηρίζεται (όσον αφορά τον οποίο ο Θεόδοτος δεν μπορεί ακόμη να δώσει σαφή απάντηση στο εάν είναι πρόσωπο υπαρκτό ή φανταστικό). Οι επιστολές μας ήρθαν στα ισπανικά, από φίλη μας στο εξωτερικό, διότι φαίνεται ότι οι τωρινές περιπέτειες του Ελληνικού Έθνους έχουν απήχηση ακόμα και στη Λατινική Αμερική.
Ο Θεόδοτος όμως αγνοεί τη γερμανική γλώσσα. Έτσι, παρ΄όλο ότι τα πρωτότυπα των επιστολών είναι στα γερμανικά, προτίμησε να κάνει τη μετάφραση στη γλώσσα μας από το ισπανικό κείμενο που μας προώθησε η φίλη μας του εξωτερικού. Για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις, πάντως, μαζί με τη νεοελληνική μετάφραση παρατίθεται και το ισπανικό κείμενο που μας δόθηκε. Δεν μένει λοιπόν παρά να ευχηθούμε: Καλή ανάγνωση!
Α΄ Το (ισπανικό) κείμενο: Βλ. «Παράρτημα» στο τέλος του άρθρου
Β΄ Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Αγαπητοί Έλληνες,
Από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Εμείς, οι Γερμανοί, εισφέραμε στο κοινό [ευρωπαϊκό] Ταμείο ποσά μεγαλύτερα από οποιονδήποτε άλλον: 100.000.000.000 που [το ξαναλέμε] αποτελούν το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ποσό από οποιονδήποτε άλλον λαό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κανένας έως τώρα δεν έχει βοηθήσει οικειοθελώς τον πλησίον του τόσο πολύ και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Σεις [οι Έλληνες] είσαστε [με λίγα λόγια] οι πιο ακριβοί φίλοι που έχουμε. Το πρόβλημα όμως είναι ότι σεις κοροϊδεύετε όχι μόνο τους εαυτούς σας αλλά ακόμη και εμάς. [Και τούτο], επειδή [στην πραγματικότητα] ουδέποτε αποδείξατε ότι είσαστε άξιοι του Ευρώ μας. Αφότου, πράγματι, το ευρώ υιοθετήθηκε ως νόμισμα στην Ελλάδα στην Ελλάδα, η Ελλάδα ποτέ της μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στα κριτήρια σταθερότητας: Οι Έλληνες [πράγματι] αποτελούν, μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον λαό που ξοδεύει τα μεγαλύτερα ποσά [απλώς] σε καταναλωτικά αγαθά. Σεις [οι Έλληνες] ανακαλύψατε τη Δημοκρατία· γνωρίζετε, κατά συνέπεια, ότι [βάσει των επιταγών του δημοκρατικού πολιτεύματος] η διακυβέρνηση γίνεται βάσει της βούλησης του Λαού, ο οποίος όμως παραμένει υπεύθυνος [για τις επιλογές του]. Να μη λέτε λοιπόν πως οι [Έλληνες] πολιτικοί είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι της καταστροφής [σας]. Κανένας μέχρι τώρα δεν σας υποχρέωσε να επιδίδεστε [με αξιοσημείωτα επιτεύγματα] στη φοροδιαφυγή, να ξεσηκώνεστε ενάντια σε κάθε πολιτική που αποσκοπούσε στη συρρίκνωση του δημόσιου χρέους και [το κυριότερο κανείς μα απολύτως κανείς] δεν σας υποχρέωσε να εκλέξετε αυτούς που σας κυβέρνησαν και εξακολουθούν να σας κυβερνούν. Έλληνες [πράγματι] υπήρξαν εκείνοι που [μας] άνοιξαν τον δρόμο της Δημοκρατίας, της Φιλοσοφίας και [μας έμαθαν] τις πρώτες αρχές της Εθνικής Οικονομίας. Τώρα όμως [ακριβώς οι Έλληνες] ζητάνε να τους ακολουθήσουμε σε ένα δρόμο [τελείως] σφαλερό. [Να ξέρετε λοιπόν] ότι από εκεί όπου φτάσατε δεν μπορείτε να πάτε πουθενά αλλού.
Walter Wüllenweber
Αγαπητέ Βάλτερ,
Ονομάζομαι Γεώργιος Ψωμάς. Είμαι δημόσιος «λειτουργός» και όχι «υπάλληλος», όπως υποτιμητικώς, σχεδόν υβριστικώς με χαρακτηρίζουνε οι συμπατριώτες τόσο οι δικοί μου όσο και οι δικοί σου. Ο μισθός μου είναι 1.000 ευρώ. [Και πρόσεξε:] τον μήνα και όχι την ημέρα, όπως επιχειρούν να σε πείσουνε στη δική σου χώρα. Σκέψου [λοιπόν] ότι ο [μηνιαίος μισθός μου] τελικώς ανέρχεται σε νούμερο κατώτερο όχι χίλια αλλά πολύ περισσότερα ευρώ από τον δικό σου που είναι πολλές χιλιάδες.
Πάντως, έχεις δίκιο : Από το 1981 αποτελούμε μέλη της ίδιας οικογένειας· μόνο που εμείς [σπεύσαμε] να παραχωρήσουμε αποκλειστικώς σε σας [τους Γερμανούς] ένα σωρό προνόμια, όπως π.χ. σεις να είσαστε οι κύριοι προμηθευτές του Ελληνικού Λαού όσον αφορά την τεχνολογία, τα όπλα, την υποδομή (δύο μεγάλους αυτοκινητόδρομους και δύο μεγάλα διεθνή αεροδρόμια), τηλεπικοινωνίες, προϊόντα ευρείας κατανάλωσης κ.λπ. Συγχώρα με, εάν ξέχασα κάτι. [Επιμένω πάντως και ξανά σου επισημαίνω ότι] μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση εμείς [οι Έλληνες] είμαστε οι μεγαλύτεροι εισαγωγείς καταναλωτικών προϊόντων κατασκευασμένων σε εργοστάσια γερμανικά.
Για να ξέρεις [την αλήθεια] όμως, δεν θεωρούμε υπεύθυνους για την καταστροφή της Ελλάδας μόνο τους δικούς μας πολιτικούς. Σε αυτό συνέβαλαν και ορισμένες μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις, που κατέβαλαν [=λαδώσανε με] μεγάλα ποσά [σ]τους πολιτικούς μας, προκειμένου να εξασφαλίσουνε [επικερδή] συμβόλαια, ώστε να μας πουλάνε [περίπου] τα πάντα, όπως π.χ. κάποια «εκτός υπηρεσίας» [πολυμεταχειρισμένα] υποβρύχια, τα οποία, μόλις μπούνε στη θάλασσα, αγρίως γέρνουνε από τη μια πλευρά.
Πιστεύω όμως πως [συ] εξακολουθείς να μη πιστεύεις όσα σου γράφω. [Εντάξει], κάνε λίγη υπομονή, διάβασε ολόκληρο το γράμμα μου και, αν δεν καταφέρω να σε πείσω, σου δίνω το δικαίωμα να με πετάξεις [με τις κλωτσιές] έξω από την ευρωζώνη, αυτόν τον χώρο ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ και της ΕΥΠΡΕΠΕΙΑΣ.
[Αχ], Βάλτερ, αξιότιμε Βάλτερ, έχει ήδη περάσει [χρονικό] διάστημα μεγαλύτερο του μισού αιώνα, αφότου τελείωσε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος· αυτό σημαίνει χρόνια περισσότερα από 50 αφότου η Γερμανία θα έπρεπε να έχει εξοφλήσει τις [οικονομικές] υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα. Αυτά τα χρέη, ΠΟΥ ΜΟΝΟ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΧΕΙ ΑΡΝΗΘΕΙ ΕΩΣ ΤΩΡΑ ΝΑ ΕΞΟΦΛΗΣΕΙ (δεδομένου ότι η Ρουμανία και η Βουλγαρία έχουνε καταβάλει τα ποσά που τούς καταλογίστηκαν ως αποζημιώσεις), συναποτελούνται από:
1. Ένα απλήρωτο χρέος ογδόντα εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων [που οφείλονται στην Ελλάδα] ως αποζημιώσεις [ήδη] από την εποχή του Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου.
2. Χρέη [της Γερμανίας προς την Ελλάδα] που γίνανε στα πλαίσια του συστήματος συμψηφισμού (clearing) της μεσοπολεμικής περιόδου. Τα χρέη αυτά έχουνε σήμερα φτάσει το ποσόν των 593.873.000 αμερικανικών δολλαρίων.
3. Τα αναγκαστικά δάνεια της Ελλάδας προς το Γ΄Ράιχ, που έγιναν κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, τα οποία συμποσούνται (για όλο το διάστημα της Κατοχής) σε 3.500.000.000.000 δολλάρια.
4. Τις αποζημιώσεις που οφείλει η Γερμανία προς την Ελλάδα λόγω των κατασχέσεων, καταδιώξεων, εκτελέσεων και καταστροφών ολόκληρων χωριών, δρόμων, γεφυρών, σιδηροδρομικών γραμμών, θαλάσσιων λιμένων, τις οποίες [καταστροφές] προξένησε το Γ΄Ράιχ. Οι αποζημιώσεις αυτές φτάνουνε, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των συμμαχικών δικαστηρίων, το πσόν των 7.100.000.000 δολλαρίων, από τα οποία [εξυπακούεται] η Ελλάδα δεν έχει [έως τώρα] δει ούτε ένα.
5. Τις ανυπολόγιστες αποζημιώσεις [που] η Γερμανία [οφείλει να καταβάλει] λόγω του θανάτου 1.125.960 Ελλήνων [κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου]. ([Συγκεκριμένα], 38.960 εκτελεσμένους, 12.000 νεκρούς λόγω έμμεσης βλάβης, 70.000 νεκρούς στα πεδία των μαχών, 105.000 νεκρούς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας, 600.000 νεκρούς λόγω πείνας κ.λπ., κ.λπ.
6. Τη φοβερή, ανυπολόγιστη ηθική προσβολή σε βάρος του Ελληνικού Λαού, των ανθρωπιστικών ιδεωδών και της ελληνικής κουλτούρας.[;]
Το ξέρω καλά [αγαπητέ Βάλτερ] πως καθόλου δεν σου αρέσουνε αυτά που σου γράφω. Λυπάμαι [πολύ] για αυτό. Πολύ περισσότερο με στενοχωρεί [όμως], Βάλτερ φιλaράκι μου [sic] το ότι στην Ελλάδα δουλεύουνε 130 γερμανικές επιχειρήσεις, στις οποίες συγκαταλέγονται οι βιομηχανικοί κολοσσοί της πατρίδας σου, οι οποίες [επιχειρήσεις] έχουν ετήσια κέρδη που συμποσούνται σε 6.500.000.000 ευρώ.
[Δυστυχώς όμως] πολύ γρήγορα, εάν το πράγμα συνεχίσει έτσι, δεν θα είμαι πια σε θέση να αγοράζω [τα] γερμανικά [σου] προϊόντα, εφόσον κάθε φορά [=μέρα που περνάει] έχω ολοένα και λιγότερα χρήματα. Μη στενοχωριέσαι όμως: Εγώ και [όλοι] οι συμπατριώτες μου μεγαλώσαμε με στερήσεις, και αυτό θα το αντέξουμε, μη [μου] στεναχωριέσαι. Μπορούμε [πράγματι] να ζήσουμε [και] χωρίς BMW, χωρίς Mercedes, χωρίς Opel, χωρίς Skoda. Θα πάψουμε [επιπλέον] να αγοράζουμε προϊόντα από το Lidl, το Praktiker [και] το Ikea. Σεις [οι Γερμανοί] όμως, Βάλτερ, πώς θα βολέψετε τους άνεργους που θα [σας] προκύψουνε από αυτήν την κατάσταση, οι οποίοι [βεβαίως] θα υποχρεωθούν να κατεβάσουνε το επίπεδο της ζωής τους: [Θα πρέπει, συγκεκριμένα,] να αφήσουνε τα πολυτελή αυτοκίνητά τους, τις διακοπές τους στο εξωτερικό και τις σεξουαλικού χαρακτήρα διακοπές τους στην Ταϊλάνδη.
Όλοι σείς, Γερμανοί, Σουηδοί, Ολλανδοί και λοιποί «συμπατριώτες» της ευρωζώνης, θέλετε να μας ξωπετάξετε από την Ευρώπη, την Ευρωζώνη και από [πολλά άλλα]ακόμη. Αυτό εγώ φρονώ ότι πρέπει να γίνει, προκειμένου να σωθεί η [Ευρωπαϊκή] Ένωση που [δεν] είναι [παρά] μια συμμορία κερδοσκόπων, ένας χώρος όπου μπορούμε [και εμείς] να παίξουμε, μόνο [εάν δεχτούμε] να καταναλώνουμε τα προϊόντα που σεις μας προσφέρετε, δηλαδή δάνεια, βιομηχανικά και καταναλωτικά αγαθά, καλλιτεχνήματα της Αιγύπτου των φαραώ [sic] κ.λπ.
Τώρα όμως [και μιας και το έφερε η κουβέντα], πρέπει, Βάλτερ [μου], να «ρυθμίσουμε» και ζήτημα [πολύ] σημαντικό, όσον αφορά το οποίο, σεις [οι Γερμανοί, σαφώς] χρωστάτε στην Ελλάδα: ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΛΕΨΑΤΕ!!! Ζητάμε [με λίγα λόγια] να μας επιστρέψετε τα αθάνατα έργα των προγόνων μας που [φυλάσσονται] στα [=σε] μουσεία του Βερολίνου, του Μονάχου, της γαλλικής πρωτεύουσας, της Ρώμης και του Λονδίνου.
ΚΑΙ [ΕΓΩ] ΑΠΑΙΤΩ ΑΥΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΩΡΑ! Και τούτο, διότι, εάν είναι να πεθάνω από πείνα, θέλω να πεθάνω δίπλα στα έργα των προγόνων μου.
Εγκαρδίως,
Γεώργιος Ψωμάς
Γ΄ Η ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Εάν κανείς θελήσει να ‘συστηματοποιήσει’ τα επιχειρήματα των δύο πλευρών, το όλο σχήμα θα έχει ως εξής:
Α΄. Η γερμανική πλευρά προβάλλει θέση την οποία σιωπηρώς αλλά καθολικώς απορρίπτει η ελληνική· και η θέση αυτή είναι ότι ο –κάθε- Λαός, εφόσον από αυτόν πηγάζουνε όλες οι εξουσίες, έχει την ευθύνη της ψήφου του. Δεδομένου λοιπόν ότι ο σχηματισμός οποιασδήποτε κυβέρνησης στη σημερινή Ευρώπη βασίζεται στην καθολική ψηφοφορία, δεν είναι δυνατόν, όσον αφορά την επίρριψη των ευθυνών, να διαχωρίζεται ο Λαός από την κυβέρνηση η οποία τον εκπροσωπεί. Και –για να έρθουμε στα δικά μας- εφόσον ο Ελληνικός Λαός εξέλεξε, ξαναεξέλεξε και ξαναξαναεξέλεξε τους τωρινούς πολιτικούς του ηγέτες, δεν έχει δικαίωμα να παραπονιέται για αυτούς.
Η θέση αυτή είναι ορθή – και τούτο, όχι μόνο βάσει της απλής λογικής μα και λόγω των μέχρι τώρα γνωστών νομικών δεδομένων. Η απόφαση συνεπάγεται ευθύνη· και, ως γνωστόν, μόνο όσον αφορά τους βασιλείς που έχουνε την αρχηγία Κρατών τα οποία διέπουν οι αρχές της «βασιλευομένης δημοκρατίας» (démocratie royale) έχει αναγνωριστεί το δικαίωμα μη καταλογισμού ευθύνης (ανεύθυνον). Παράλληλα, όμως, τους έχει ολοκληρωτικώς αφαιρεθεί οποιαδήποτε πολιτικής υφής πρωτοβουλία. Βασιλεύουνε χωρίς να κυβερνάνε – και οποτεδήποτε θεωρηθεί πως παραβαίνουνε αυτήν την αρχή, χάνουνε τον θρόνο τους. Υπενθυμίζεται εδώ ότι η βασιλεία καταλύθηκε, βάσει του δημοψηφίσματος του 1974, στην Ελλάδα, επειδή ο βασιλιάς θεωρήθηκε ουσιαστικώς υπεύθυνος για την επιβολή του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, για το οποίο όμως, τυπικώς έστω, δεν έφερε καμία απολύτως ευθύνη. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να αναγνωριστεί στον –οποιοδήποτε- Λαό το ανεύθυνον των οποιωνδήποτε επιλογών του και ούτε ποτέ έχει, επιστημονικώς, επιδιωχθει κάτι τέτοιο. Μόνο στα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης η θεωρητική «θεοποίηση» του Λαού είχε πάρει διαστάσεις τέτοιες, ώστε ουσιαστικώς να του αναγνωρίζεται μορφή ανευθύνου , εφόσον και μόνο στην περίπτωση κατά την οποία δεν ξεσηκωνόταν κατά του Κομμουνισμού. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση όμως –ακόμη τουλάχιστον- δεν έχουμε Κομμουνισμό, άρα δεν μπορεί ο Ελληνικός Λαός να θεωρηθεί ανεύθυνος των πολιτικών του επιλογών και πράξεων.
Β΄.Στο άλλο επιχείρημα της γερμανικής πλευράς, ότι δηλαδή, έως τώρα, η Γερμανία, βάσει υποχρεώσεών της που απέρρεαν από την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει καταβάλει μεγάλα χρηματικά ποσά στην Ελλάδα, ενώ η Ελλάδα –και πάλι βάσει της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση- έχει κατασπαταλήσει (είναι ο ελαφρύτερος όρος που εν προκειμένω μπορεί να χρησιμοποιηθεί) τα χρήματα αυτά σε «καταναλωτικά αγαθά» (όρος και πάλι υπερβολικώς ελαφρύς· ορθότερο θα ήταν να είχαν χρησιμοποιηθεί οι λέξεις: «ανοησίες λόγω γενικευμένης διαφθοράς») δεν μπορεί κανείς να αντιτάξει απολύτως τίποτα. Και τούτο, διότι τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέει η γερμανική πλευρά: Εκατομμύρια και δισεκατομμύρια (εάν όχι και τρισεκατομμύρια) ευρώ έχουν εισρεύσει στη χώρα μας ιδίως από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 και μετά και όχι μόνο δεν δημιουργήθηκαν νέα έργα υποδομής, μα αντιθέτως και κυριολεκτικώς ξεπατώθηκαν και τα λίγα που υπήρχαν. Οι «Μερσεντές», «Μπε-Εμ-Βε», «Φερράρι» κ.λπ., κ.λπ., έχουνε κατακλύσει σε τέτοια έκταση την ελληνική επικράτεια, ώστε γνωστός τηλεοπτικός παράγοντας (εξαφανισμένος τώρα) να αναρωτιέται, καθώς επισκέφτηκε την Αράχοβα του Παρνασσού κατά την καρδιά περασμένου χειμώνα: «Καλά, σε ελληνικό χωριό βρίσκομαι ή, μήπως, στο εργοστάσιο της Μερσεντές;» Ειδικά στο θέμα αυτό όμως θα χρειαστεί να επιστρέψουμε σύντομα.
* * *
Και τα σχετικά με τη γερμανική πλευρά ούτως έχουσιν. Τα επιχειρήματα, τώρα, της ελληνικής, πολλά και ποικίλα, μπορούν να συνοψιστούν στις ακόλουθες θέσεις:
1. Η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα χρηματικά ποσά τα οποία δεν έχουνε καταβληθεί – στα πλαίσια αποζημιώσεων της πρώτης προς τη δεύτερη για γεγονότα του Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου (1914-1918).
2. Η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα χρηματικά ποσά τα οποία επίσης δεν έχουνε καταβληθεί – στα πλαίσια του συστήματος συμψηφισμού (clearing) που είχε επικρατήσει στις εμπορικές σχέσεις των δύο χωρών την περίοδο που εκτείνεται από την επικράτηση στη Γερμανία των Εθνικοσοσιαλιστών (1933) έως την γερμανοελληνική σύρραξη του 1941.
3. Η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα χρηματικά ποσά τα οποία επίσης δεν έχουν καταβληθεί – λόγω γενικώς των υλικών αλλά και κακώσεων στις οποίες υποβλήθηκαν η Ελλάδα και οι Έλληνες κατά την περίοδο της κατοχής της χώρας μας από Δυνάμεις του Άξονα (1941-1944).
4. Η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα χρηματικά ποσά τα οποία επίσης δεν έχουνε καταβληθεί – λόγω του πλήγματος που οι Γερμανοί επέφεραν σε βάρος του Ελληνικού Πολιτισμού και των ανθρωπιστικών ιδεωδών. (Όπως ευχερώς μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης, το σχετικό χωρίο είναι κάπως ασαφές – οπότε έχει κανείς δικαίωμα να συμπεράνει ότι, κάπως μασημένα βέβαια, η ελληνική πλευρά αναφέρεται στο Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς των ετών 1933-1945).
5. Όσον αφορά τα τωρινά, οι Γερμανοί συστηματικώς διέφθειραν ισχυρά πρόσωπα στην Ελλάδα. (Εξυπακούεται, κατά συνέπεια, πως οι Γερμανοί και όχι οι Έλληνες είναι υπεύθυνοι για την ηθική και, συνακολούθως, υλική κατάρρευση της χώρας μας.)
Βάσει λοιπόν του λογαριασμού (σούμμας), που σπεύδει να κάνει η ελληνική πλευρά, η Γερμανία, εάν δεν καταβάλει τα τεράστια ποσά που της επιδικάζουν οι Νεοέλληνες (ώστε χάρη στην εν λόγω χρηματική εισροή να ανορθωθεί η ελληνική οικονομία, χωρίς να πληγεί το βιοτικό επίπεδο του Ελληνικού Λαού) πρέπει αυτή (και μαζί της όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες) να «επιστρέψουνε» στην Ελλάδα όλα τα αρχαιοελληνικά καλλιτεχνήματα που τώρα κοσμούν τα μεγάλα ευρωπαϊκά μουσεία. Αυτή όμως είναι βαρειά, μακροπρόθεσμη απειλή· η βραχυπρόθεσμη απειλή, την οποία σπεύδει να εξακοντίσει η ελληνική πλευρά προς τη γερμανική είναι πως «θα κλείσουν τα γερμανικά εργοστάσια στην Ελλάδα», οπότε το βιοτικό επίπεδο των Γερμανών θα υποστεί πτώση, αυτοί δεν θα μπορούν –μεταξύ άλλων- να «κάνουνε σεξουαλικού χαρακτήρα διακοπές στην Ταϊλάνδη» κ.λπ., κ.λπ. Αξίζει, τέλος, να επισημανθεί ότι όλη αυτή η καταιγιστική επιχειρηματολογία διανθίζεται και από ενδιαφέρουσες διευκρινίσεις σχετικές με την ορολογία που πρέπει να διέπει τους δημοσίους υπαλλήλους και ειδικότερα τη μισθολογική τους κατάσταση.
Ας πάρουμε λοιπόν, πρώτα, τα επιχειρήματα ένα προς ένα· στη συνέχεια, βέβαια, θα γίνει προσπάθεια να παρουσιαστεί η γενική εικόνα. Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Επιχείρημα 1: Αυτό πρέπει να αποδοθεί αποκλειστικώς στην αποδεδειγμένως –και σε παγκόσμιο επίπεδο- εκπληκτική ικανότητα που έχουν αναπτύξει οι Νεοέλληνες να «αποσπούν χρήματα», χωρίς να υποβάλλονται σε κανένα απολύτως κόπο. Και τούτο, διότι: α) Η Γερμανία, ως γνωστόν, πριν από λίγο καιρό εξόφλησε όλες μα όλες τις υποχρεώσεις που της είχαν επιβληθεί λόγω της ήττας της στον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο. Θεωρητικώς έστω, σε αυτές συγκαταλέγονται και οι σχετικές με την Ελλάδα. β) Το ζήτημα όμως που οιονεί αυτομάτως προκύπτει εδώ είναι από πού κι ως πού η Γερμανία πρέπει να αποζημιώσει την Ελλάδα, λόγω γεγονότων του Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου. Και τούτο, γιατί ο Ελληνικός Λαός, στη μεγάλη του πλειοψηφία, υπήρξε γερμανόφιλος κατά την περίοδο 1915-1918, με αποτέλεσμα η «Παλιά Ελλάδα» (ιδίως η Αθήνα, ο Πειραιάς, η Πελοπόννησος και οι Κυκλάδες) να υποβληθούν σε στενό ναυτικό αποκλεισμό από μέρους των Δυνάμεων της Εγκάρδιας Συνεννόησης, δηλαδή της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρεταννίας). Οι λόγω πείνας θάνατοι στην πρωτεύουσά μας και το επίνειό της ήτανε τότε πάρα πολλοί και ουδέποτε έγινε συστηματική προσπάθεια λεπτομερούς καταμέτρησής τους. Κατά συνέπεια, εάν θα πρέπει να ζητηθούν «αποζημιώσεις», αυτό θα πρέπει να γίνει προς την πλευρά των Αγγλογάλλων και όχι προς την πλευρά των Γερμανών οι οποίοι, σύμφωνα με ό,τι σήμερα παραμένει γνωστό, καμία μα καμία ζημιά δεν επέφεραν στη χώρα μας κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Επιχείρημα 2: Και αυτό πρέπει κανονικά να ενταχθεί στην κατηγορία του επιχειρήματος 1 (εφεύρημα, δηλαδή, μπας και εισπραχθούν ακόπως λεφτά). Για τη λόγω της έναρξης του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου διακοπή των –χάρη σε πρωτοβουλία του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος ανεπτυγμένων μέσα σε πλαίσια του συστήματος clearing- ελληνογερμανικών εμπορικών σχέσεων, καμία ευθύνη δεν έχει η γερμανική πλευρά. Το αντίθετο μάλιστα· η Ελλάδα, η οποία σιωπηρώς είχε εγκαταλείψει, ήδη από το 1939, την ουδετερότητα και σαφώς υποβοηθούσε τους Βρεταννούς και Γάλλους, ανέστειλε με δική της πρωτοβουλία την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της, ενώ η Γερμανία εξακολούθησε να εφοδιάζει την Ελλάδα με πολεμικό υλικό – ακόμη και μετά την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Επιχείρημα 3: Εδώ –και λόγω της δημοτικότητας που ήδη περιβάλλει την αφήγηση των οποιασδήποτε υφής σχετικών γεγονότων- επιβάλλεται βραχύτατη ιστορική αναδρομή:
Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1930 και τις αρχές εκείνης του 1940, η ελληνική ηγεσία, πολιτική και στρατιωτική, χωριζόταν σε δύο κατηγορίες· τους εμφανώς γερμανόφιλους και τους λανθανόντως (=κρυφά) γερμανόφιλους. Ειδικά στο στράτευμα, μάλιστα, ήταν οι λανθανόντως γερμανόφιλοι ήταν ελάχιστοι. (Απόηχος του κλίματος που τότε επικρατούσε ιδίως στον Στρατό Ξηράς ανιχνεύεται στο έργο του Στρατή Τσίρκα.) Βασικές προσωπικότητες των λανθανόντως γερμανόφιλων ήτανε ο Ιωάννης Μεταξάς και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄. Ο πρώτος πέθανε, ως γνωστόν, τον Ιανουάριο του 1941 λόγω... παραμυγδαλικού αποστήματος (sic· και μάλιστα με χαρτί που πρώτος και καλλίτερος υπέγραψε ο γιατρός Μ. Γερουλάνος). Ευθύς μετά τον θάνατο του Μεταξά, ο Γεώργιος Β΄ got the message (= έπιασε το υπονοούμενο/μήνυμα) και τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς προσπάθησε να απομακρύνει από τον Στρατό Ξηράς τους σημαντικότερους από τους εμφανώς γερμανόφιλους. Αυτό και έγινε. (Μα το «επίτευγμά του» αυτό, όμως, δεν τον γλύτωσε από εξίσου με εκείνον του Μεταξά «μυστηριώδη θάνατο» το 1947.) Παρά την εκκαθάριση αυτήν όμως, ευθύς μόλις οι Γερμανοί κηρύξανε τον πόλεμο στην Ελλάδα, ο Ελληνικός Στρατός συνθηκολόγησε, με πρωτοβουλία του τότε Μητροπολίτη Ιωαννίνων (και μετά τον πόλεμο Αρχιεπισκόπου Αθηνών) Σπυρίδωνος Βλάχου και του στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου. Έτσι, οι Γερμανοί μέσα σε τρεις μόλις μέρες έφτασαν στη Θεσσαλονίκη, που κυρίως τους ενδιέφερε, μήπως από εκεί βομβαρδίζονταν οι ρουμανικές πετρελαιοπηγές στο Πλοέστι. Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Ο μεν Γεώργιος Β΄, με συνοδεία Βρεταννών μεταφέρθηκε στο Κάιρο και ευθύς μετά στο Λονδίνο (προκειμένου να είναι «σίγουρος»), ενώ ο τότε διάδοχος Παύλος εκσφενδονίστηκε στο... Γιοχάννεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής (για να παραμείνει τελείως ακίνδυνος).
Ο Αδόλφος Χίτλερ, τώρα, εκτιμώντας την αγάπη με την οποία ο ελληνικός Λαός και Στρατός περιέβαλλαν το Γ΄ Ράιχ, έκανε τα εξής πρωτοφανή: α) Απέλυσε από την αιχμαλωσία το σύνολο των Ελλήνων στρατιωτικών που, είτε λόγω της συνθηκολόγησης ή για άλλους λόγους, είχανε συλληφθεί από τη Βέρμαχτ. β) Ειδικώς στους Έλληνες αξιωματικούς επιφύλαξε μεταχείριση σκανδαλωδώς ευνοϊκή. Τους επέτρεψε συγκεκριμένα να παίρνουν κανονικά τον μισθό τους (χωρίς, εξυπακούεται, να παρέχουν υπηρεσίες) και τους υπέβαλε, μέσω των αρχών Κατοχής, να εγγραφούν σε πανεπιστήμια, ώστε να συμπληρώσουν τη μόρφωσή τους. Έτσι, οι οικονομικοί αξιωματικοί γράφτηκαν τότε στην Ανωτάτη Εμπορική, τα στελέχη του –τότε- Βασιλικού Ναυτικού στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο κ.ο.κ.
Τα σχετικά, άλλωστε, με την «αντίσταση» του Ελληνικού Λαού ήδη «από τις πρώτες ώρες της Κατοχής» ουδέποτε τεκμηριώθηκαν. Η ύπαρξη του περίφημου «φαντάρου Κουκίδη», πρώτα-πρώτα, ο οποίος «έπεσε από την Ακρόπολη τυλιγμένος με την ελληνική σημαία που είχε διαταχθεί να υποστείλει» μέχρι τώρα παραμένει ατεκμηρίωτη. Οι δρόμοι της Αθήνας πραγματικά ήταν έρημοι, ενόσω έμπαιναν τα γερμανικά στρατεύματα, διότι αστυνομικοί περιέρχονταν τις κεντρικές λεωφόρους και έδιωχναν με απειλές ή και χαστούκια τα παιδάκια που περίμεναν, με λουλούδια στα χέρια, τους Γερμανούς. Και όσο, τέλος, αφορά το περίφημο κατόρθωμα της νυκτερινής κλοπής της σημαίας του Γ΄ Ράιχ, που είχε υψωθεί στην Ακρόπολη, από τους Γλέζο και Σάντα, ποτέ μα ποτέ μα ουδέποτε δόθηκε απάντηση στο μέγα ερώτημα, πώς είναι δυνατόν να κλαπεί από τον ιστό της μία σημαία, η οποία, μετά τη δύση του ηλίου, είχε υποσταλεί.
Και ταύτα μεν ούτως εχέτω. Όσον αφορά, τώρα, τον λιμό (=πείνα) που πραγματικά έπληξε την Αθήνα και τον Πειραιά (95% τον Πειραιά και 90% την Αθήνα), σημασία έχουνε τα ακόλουθα: Ι. Ο λιμός έπληξε, αποκλειστικώς σχεδόν, την Αθήνα και το επίνειό της και όχι άλλες περιοχές της Ελλάδας ή και της Ευρώπης. ΙΙ. Κράτησε μόνο κατά τον χειμώνα των ετών 1941-1942 και μετά σταμάτησε. Ο κόσμος απέδωσε την εξαφάνιση του λιμού στην ήττα του Ρόμμελ στην Αφρική,ενώ το γεγονός οφειλόταν στην εξάλειψη του βασικού του αίτιου. Οι Βρεταννοί είχαν, μετά την εκδίωξή τους από την Ελλάδα κατά το 1941, χαρακτηρίσει την ελληνική επικράτεια εχθρικό έδαφος, με αποτέλεσμα όχι μόνο να ακυρώσουν ελληνικές παραγγελίες δημητριακών που είχανε γίνει κυρίως στην Αυστραλία αλλά και συστηματικώς να εμποδίζουν τη στην Ελλάδα εισαγωγή τροφίμων από οπουδήποτε. Περίεργο όμως παραμένει ότι, ενώ ο αποκλεισμός αφορούσε το σύνολο της ελληνικής επικράτειας, μόνο ο πληθυσμός της Αθήνας και του Πειραιά υπέφερε σε τέτοιο βαθμό. Στη Θεσσαλονίκη π.χ. είχε παρατηρηθεί έλλειψη κυρίως σε... βρώσιμες ελιές (οι οποίες σαφώς δεν αρέσανε στους Γερμανούς). Αυτό, σε συνδυασμό με τον κατά τον Ιανουάριο του 1944 βομβαρδισμό του Πειραιά που έπληξε μόνο τον εκεί ελληνικό και άμαχο πληθυσμό και κανένα γερμανικό στόχο μπορεί να τεκμηριώσει την άποψη ότι ο λιμός (με τους πράγματι νεκρούς) επιβλήθηκε στην Αθήνα και τον Πειραιά από τους Βρεταννούς, λόγω της φιλογερμανικής στάσης την οποία είχαν τηρήσει οι Αθηναίοι και οι Πειραιείς κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Οι Γερμανοί, πάντως, έκαναν πολλά, για να τιμωρήσουν τους μαυραγορίτες και να πατάξουν το –ουσιαστικώς μοναδικό στην Ευρώπη- φαινόμενο της ελληνικής μαύρης αγοράς. Υπενθυμίζεται εδώ ο απαγχονισμός δύο από δαύτους στην πλατεία Αμερικής (εάν θυμάμαι καλά), που φυσικά έγινε με πρωτοβουλία και ενέργειες των γερμανικών και όχι των –όποιων- ελληνικών αρχών. Ήταν τόσο βαθειά ριζωμένο όμως το φαινόμενο της μαύρης αγοράς στην ελληνική κοινωνία, ώστε και αυτοί οι απαγχονισμοί ακόμα αποδείχτηκαν ατελέσφοροι.
Ανάλογες υπήρξαν και οι κινήσεις των γερμανικών αρχών Κατοχής όσον αφορά τα περίφημα αναγκαστικά δάνεια που τραβήχτηκαν από την Ελλάδα. Η κυβέρνηση του Γ΄ Ράιχ άρχισε την αποπληρωμή τους, προτού ακόμη να λήξει η κατοχή της Ελλάδας από γερμανικά στρατεύματα – και μόνο η κατά το 1944 οριστική αποχώρηση αυτών των τελευταίων από τη χώρα μας εμπόδισε την πλήρη εξόφλησή τους. Εάν, λοιπόν, οι Έλληνες πραγματικά επιθυμούσαν την εξόφληση των δανείων αυτών, δεν είχαν παρά να αποτρέψουν ή, έστω, να αναβάλουν τη λήξη της γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα. Σύμφωνα, άλλωστε, με πληροφορίες αρχειακών πηγών, η κατάσταση τουλάχιστον στην Αθήνα ήταν, μετά τη λήξη του μεγάλου λιμού των ετών 1941-1942, τόσο καλή, ώστε ο εγχώριος πληθυσμός είχε αρχίσει, από το 1943, να κάνει και... εκδρομές στα περίχωρα, τη στιγμή κατά την οποία στο Βερολίνο το μόνο που σερβίριζαν στα καφέ ήταν νερό. Η με στόχο την αποπληρωμή των δανείων, λοιπόν, επιμήκυνση της γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα δεν επρόκειτο να προκαλέσει και μεγάλες ζημιές στους εδώ ιθαγενείς.
Σε παρόμοια επινοηματική κατηγορία μπορούν να ενταχθούν και τα σχετικά με την υποδομή (οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο, γέφυρες κ.λπ.) που καταστράφηκε από τα στρατεύματα Κατοχής. Και τούτο, διότι κανένα μα απολύτως κανένα συμφέρον δεν είχαν τα στρατεύματα Κατοχής να καταστρέψουν την υποδομή της ελληνικής ενδοχώρας. Εάν, πράγματι, καταστρέφονταν οι γέφυρες, οι δρόμοι, οι σιδηροδρομικές γραμμές κ.τ.λ., πώς θα κυκλοφορούσαν ή, έστω, θα ανεφοδιάζονταν οι εδώ Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι; Τη γέφυρα του Γοργοπόταμου π.χ. δεν την ανατίναξαν, το 1942, ούτε Γερμανοί ούτε Ιταλοί αλλά Βρεταννοί δολιοφθορείς, υπό την αρχηγία του Κρις Γουντχάουζ, οι οποίοι έπρεπε, παράλληλα με τη διαδικασία της ανατίναξης να προσέχουν μήπως οι Έλληνες αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ. και του Ε.Δ.Ε.Σ. που τους συνόδευαν αρπαχτούν μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, οι μεγάλες καταστροφές της υποδομής της χώρας μας έγιναν από το 1944 και μετά. (Ελπίζω ότι το υπονοούμενο είναι σαφές ακόμη και σε δημοκρατικών πεποιθήσεων Νεοέλληνες...)
Και τώρα προκύπτει το μέγα θέμα των εκτεταμένων θανατώσεων στις οποίες προχώρησαν οι Γερμανοί όχι μόνο στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα αλλά και σε χωριά της Κρήτης μα και τον Χορτιάτη πάνω από τη Θεσσαλονίκη – έστω και εάν για αυτές τις δύο τελευταίες περιπτώσεις δεν γίνεται πια λόγος από την ελληνική πλευρά. Ας αρχίσουμε λοιπόν από αυτές τις τελευταίες.
i) Κρήτη: Πράγματι, ιδίως κατά το 1941, οι Γερμανοί κάνανε εκτελέσεις αμάχων και μάλιστα σε ευρεία, όπως φαίνεται, κλίμακα. Και τούτο, γιατί οι Γερμανοί στρατιωτικοί που πέφτανε στα χέρια όχι του Ελληνικού Στρατού ή της Χωροφυλακής αλλά των «ιδιωτών» της Κρήτης, ακρωτηριάζονταν φριχτά. Προτιμώ να μη μπώ εδώ σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες· περιορίζομαι απλώς να επισημάνω ότι τους έκοβαν... αυτά που τους έκοβαν, μετά τους έβαζαν αυτά που τους είχαν κόψει στο... στόμα και τους έστελναν πίσω. Οι Αιθίοπες οι οποίοι απλώς ευνούχιζαν όσους Ιταλούς κατάφερναν να αιχμαλωτίσουν περί τα τέλη του 19ου αιώνα προκάλεσαν τέτοιο σοκ γενικώς στην ευρωπαϊκή και ειδικώς στην ιταλική κοινή γνώμη, ώστε, όταν κατά τη δεκαετία του 1930, ο Μουσολίνι κήρυξε πόλεμο στην Αιθιοπία, για να πάρει, μεταξύ άλλων, και εκδίκηση για τα όσα είχανε γίνει σε βάρος των Ιταλών λίγες δεκαετίες πρωτύτερα, η αντίδραση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης υπήρξε –παρά τις συνήθεις στον Τύπο βαρύγδουπες εκφράσεις- ουσιαστικώς μηδαμινή.
ii) Χορτιάτης: Οι Γερμανοί άρχισαν, συστηματικώς, βαρειά αντίποινα σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού μόνο κατά το 1944. Η Ιταλία είχε συνθηκολογήσει, η κατάσταση του Ράιχ επιδεινωνόταν συνεχώς και, εάν τα στρατεύματα Κατοχής στην Ελλάδα δεν εξασφάλιζαν την ανοχή των Ελλήνων όσον αφορά την παρουσία τους, η επιβίωσή τους γινόταν αυτόχρημα προβληματική. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύτηκε ο Ε.Λ.Α.Σ. στις έξω από την Αθήνα περιοχές. Σκότωναν –κατά κανόνα τελείως αδικαιολόγητα- Γερμανούς στρατιωτικούς και τρομοκρατούσαν τους γύρω από την περιοχή του εγκλήματος πληθυσμούς, ώστε αυτοί να μη αποκαλύψουν τους φονιάδες είτε στις ελληνικές ή στις γερμανικές αρχές. Οι Γερμανοί επιχειρούσαν να βρουν τους ενόχους, προσέκρουαν σε τοίχο σιωπής που όρθωναν οι χωρικοί και βρίσκονταν αναγκασμένοι να προχωρήσουν σε μαζικά αντίποινα – έστω και αν, κατά τη διαδικασία επιβολής των εν λόγω αντιποίνων κατά κανόνα εκδηλώνονταν πολύ επιεικέστεροι από τους Έλληνες που τους συνόδευαν. Κοντά στον Χορτιάτη π.χ., πάνω από την Θεσσαλονίκη, δολοφονήθηκε τελείως αναίτια Γερμανός υγιεινομικός αξιωματικός που πήγαινε –μόνος του σύμφωνα με όσα ακόμα περί τα τέλη του 20ού αιώνα λέγονταν στη Θεσσαλονίκη- να ελέγξει την... ποιότητα του νερού. Οι Γερμανοί ζήτησαν την αποκάλυψη των ενόχων από τους χωρικούς του Χορτιάτη, αυτοί κάνανε «τους ανίδεους», οπότε άρχισαν οι εκτελέσεις. Ενόσω όμως αυτές οι τελευταίες ήτανε σε εξέλιξη οι Γερμανοί μετάνοιωσαν και πρότειναν στις ελληνικές δυνάμεις που τους συνόδευαν την αναστολή τους. Οι Έλληνες αρνήθηκαν και συνέχισαν τις εκτελέσεις με τέτοια αγριότητα, ώστε, αντί να τουφεκίζουν τους χωρικούς, τους έρριχναν ζωντανούς σε αναμμένους φούρνους.
iii) Καλάβρυτα: Τα ίδια περίπου γίνανε και στα Καλάβρυτα. Γερμανοί χτυπήθηκαν και φρικαλέως ακρωτηριάστηκαν από τον τοπικό Ε.Λ.Α.Σ. αναίτια αλλά εσκεμμένα, γιατί τα Καλάβρυτα, από την εποχή του Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου, παραδοσιακώς είχανε γερμανόφιλο πληθυσμό. Οι Γερμανοί μπήκανε στην κωμόπολη, ζητήσανε πληροφορίες για τους ενόχους, φοβισμένοι οι Καλαβρυτινοί «κάνανε τους ανήξερους» και επακολούθησαν εκείνα που επακολούθησαν.
iv) Δίστομο: Τμήμα του Γερμανικού Στρατού χτυπήθηκε κοντά στο εν λόγω χωριό, μετά από πληροφορίες που δόθηκαν στον Ε.Λ.Α.Σ. από κατοίκους του. Οι Γερμανοί, οι οποίοι είχανε χτυπηθεί καθώς έφευγαν από το Δίστομο, γύρισαν πίσω, ζήτησαν να μάθουνε ποιος τους είχε προδώσει, οι χωρικοί «κάνανε τον ανήξερο», οι Γερμανοί, λόγω των απωλειών που είχανε υποστεί από την απροσδόκητη επίθεση του Ε.Λ.Α.Σ. εξαγριώθηκαν κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Αυτά όσον αφορά τις «γερμανικές θηριωδίες» και τις συνακόλουθες αποζημιώσεις. Υπάρχει όμως και ένα άλλο θέμα: Εκείνο των Γερμανών και ιδίως Ιταλών στρατιωτικών, οι οποίοι έπεσαν στα χέρια των Ελλήνων αντιστασιακών και τελικώς θανατώθηκαν. Η Γερμανία δεν θα έπρεπε να ζητήσει αποζημιώσεις για τους αξιωματικούς και οπλίτες της Βέρμαχτ που δολοφονήθηκαν από Έλληνες ατάκτους; Και –το κυριότερο- η Ιταλία δεν θα έπρεπε επίσης να απαιτήσει αποζημιώσεις για τους Ιταλούς στρατιωτικούς οι οποίοι, μετά την κατά το 1943 συνθηκολόγηση της Ιταλίας, ζήτησαν καταφύγιο είτε στον Ε.Λ.Α.Σ. ή σε ορεινά χωριά της «Ελεύθερης Ελλάδας»; Χιλιάδες Ιταλοί κατέφυγαν, πράγματι, στα ορεινά της Στερεάς. Ξέρετε τι γίνανε όλοι αυτοί; Είτε σφαγιάστηκαν (παραδοσιακώς, με το χατζάρι) είτε αφέθηκαν να πεθάνουνε από την πείνα με το εκπληκτικό επιχείρημα πως οι «χωρικοί δεν είχανε αρκετά τρόφιμα». Γιατί κανένας δεν ζητάει αποζημίωση για αυτούς; Γιατί έως τώρα έχει αδρανήσει η ιταλική πλευρά;
Δεν μένει, για να κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό, παρά να αναφερθούμε εν ολίγοις και στις αποζημιώσεις που κατάφεραν οι Έλληνες να αποσπάσουν από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία για γεγονότα της Κατοχής. Από τη Βουλγαρία είναι λογικό, διότι οι Βούλγαροι, «Πρώσσοι των Βαλκανίων», είναι συνεπείς στην απότιση όσων –έτσι ή αλλιώς- τους καταλογίζονται. Να καταφέρουν όμως οι Έλληνες να πάρουν λεφτά και από τους... Ρουμάνους ακόμα; Αυτό είναι τελείως unexpectable – κατά πως λένε και οι νεότεροί μας. Εγώ δεν έχω τἰποτα μέχρι στιγμής ακούσει για... ρουμανικά στρατεύματα στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1941-1944· και ακόμα και εάν η ελληνική πλευρά κατάφερνε να τής επιδικαστούν σχετικώς χρηματικά ποσά, οι Ρουμάνοι δεν είναι καθόλοι εύκολοι στο να δίνουν χρήματα. Εδώ λοιπόν έχουμε –ανθρωπολογικώς- μία ακόμη απόδειξη της εκπληκτικής ικανότητας των Νεοελλήνων να βγάζουν λεφτά από το τίποτα και ιστορικώς ισχυρή ένδειξη ότι αυτή η ιστορία των προς την Ελλάδα αποζημιώσεων για γεγονότα του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου είχε, μέχρι τώρα τουλάχιστον, αθέατη αλλά μεγάλη διεθνή υποστήριξη.
* * *
Δεν μένει, για να κλείσουμε αυτό το απροσδοκήτως μεγάλο κείμενο, παρά βραχυλόγως να αναφερθούμε στα υπόλοιπα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς. Το επιχείρημα 4 είναι τόσο έωλο, ώστε δεν χρειάζεται εκτενή αντίκρουση. Καμία πληροφορία, πράγματι, δεν υπάρχει για φαινόμενα αρχαιοκαπηλίας ή καταστροφής «πολιτιστικών θησαυρών» από Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα: Επιφανής βυζαντινολόγος διέσωσε και σε τέτοιο βαθμό επιμελήθηκε τους «θησαυρούς» του Αγίου Όρους, ώστε γραπτώς και επισήμως να δεχτεί τις εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης της Ιεράς Κοινότητος· στη Νότια Πελοπόννησο οι Γερμανοί κάνανε αρχαιολογικές έρευνες, οι οποίες τελείως σταμάτησαν, μόλις αυτοί έφυγαν. Επιπλέον, προκειμένου –μεταξύ άλλων- να διευκολύνουν τη διαφύλαξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, οι γερμανικές αρχές Κατοχής προχώρησαν και στην κατασκευή έργων υποδομής· από αυτά τώρα μου έρχονται κατά νουν η ωραία, μεγάλη πλατεία στο Μαρκόπουλο της Αττικής, η οποία ούτε στον αιώνα τον άπαντα δεν θα είχε γίνει, εάν δεν είχαν δραστικώς παρέμβει οι τοπικές αρχές της Βέρμαχτ, η περίφημη γέφυρα στη διώρυγα της Κορίνθου, που παρέμεινε στη θέση της δεκαετίες μετά τη λήξη της πολεμικής σύρραξης και άλλα, των οποίων η παράθεση εδώ και τώρα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Εάν όμως η προσβολή των ανθρωπιστικών ιδεωδών από τους Γερμανούς, λόγω της οποίας θέλει... αποζημίωση η ελληνική πλευρά γενικώς αναφέρεται στο εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς του Γ΄ Ράιχ, τότε ακόμη μία φορά αποδεικνύεται ότι ο Ελληνικός Λαός είναι αγρίως δημοκρατικός και, κατά συνέπεια, ο αποκλειστικός υπεύθυνος για όσα γίνονται στην Ελλάδα από το 1981 και μετά.
Όσον, τέλος, αφορά το επιχείρημα 5, αναγκαίο είναι να διευκρινιστούν τα ακόλουθα:
● Πράγματι γερμανικές εταιρείες, ιδίως η Siemens, δωροδοκούσαν Έλληνες πολιτικούς. Οι Έλληνες πολιτικοί όμως γιατί δέχονταν τα λαδώματα που τους «προσφέρονταν»; Και καλά οι Έλληνες πολιτικοί... ο Ελληνικός Λαός, που μια χαρά γνωρίζει το ποιόν εκείνων που λαδώνονταν, τι κάνει; Σύμφωνα με όσα εγώ γνωρίζω, κανένας τους δεν είναι φυλακή. Το αντίθετο μάλιστα: Πολλοί συνεχίζουνε την κοινοβουλευτική τους σταδιοδρομία, ενώ άλλοι μένουν ανενόχλητοι στις πολυτελείς τους κατοικίες και μάλιστα με... φρουρούς της Ελληνικής Αστυνομίας, που αόκνως μεριμνούν μήπως τους συμβεί κανένα κακό.
● Η Γερμανία ήταν, είναι και –όπως φαίνεται- θα παραμείνει η ισχυρότερη, αποτελεσματικότερη και, γενικώς, καλλίτερη βιομηχανική Δύναμη του κόσμου μας. Να γιατί οι «Έλληνες καταναλωτές» πάντοτε προτιμούσαν και συνεχίζουν να προτιμάνε τα γερμανικά προϊόντα – και να γιατί τα λεφτά που δίνονταν για έργα υποδομής σε Έλληνες κατέληγαν να γίνονται –μεταξύ άλλων βέβαια- «Μερσεντές», «Μπε-Εμ-Βε» κ.λπ., κ.λπ. Εάν όμως οι συμπατριώτες μας δεν θέλουνε πια γερμανικά προϊόντα δεν έχουνε, εφόσον η Ελλάδα, ως γνωστόν, υπήρξε και παραμένει «κοιτίδα της Δημοκρατίας», παρά να το ζητήσουνε από τη δημοκρατικώς εκλεγμένη κυβέρνησή τους. Γιατί δεν το κάνουνε; Όσο για εμένα, δεν έχω βέβαια τη δυνατότητα να αγοράσω ούτε «Μερσεντές» ούτε «Μπε-Εμ-Βε», αλλά, όταν μπαίνω στην Αττική Οδό φερ’ειπείν κάνω, όλος ευγνωμοσύνη, τον σταυρό μου που την ευθύνη κατασκευής αυτού του δρόμου είχανε Γερμανοί (προτεστάντες έστω) και όχι Ελληνοορθόδοξοι.
● Η «απειλή» πως θα κόψουνε οι Έλληνες τις παραγγελίες γερμανικών προϊόντων (που μέχρι τη στιγμή αυτήν παραμένει απραγματοποίητη) ευθέως ανακαλεί τη λαϊκή ρήση: «Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι». Σιγά που θα υποστεί πτώση το βιοτικό επίπεδο των Γερμανών, επειδή οι Έλληνες καταναλωτές θα τους γυρίσουν την πλάτη! Αξίζει πάντως κανείς να περιβάλει με προσοχή ιδιαίτερη την απειλή πως, εάν κοπούν οι ελληνικές παραγγελίες στη Γερμανία, οι Γερμανοί δεν είναι σε θέση πια να κάνουνε σεξουαλικής υφής ταξείδια στην Ταϊλάνδη. Εδώ, πράγματι, και πάλι αναλάμπει το –αθάνατο- ελληνικό πνεύμα. Πού να τρέχουνε, πράγματι, οι Νεοέλληνες στην Ταϊλάνδη για σεξ και να υποβάλλονται σε κινδύνους πολλούς και διάφορους στην εξωτική αυτή χώρα της Άπω Ανατολής; Πάντοτε ρηξικέλευθοι και πρωτοπόροι οι συμπατριώτες μας! Αντί, πράγματι, να τρέχουνε σε Ταϊλάνδες και Βιετνάμ, πηγαίνουνε στο Σαντάνσκυ, κοντά στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο (στη βουλγαρική, όμως, πλευρά) και, με τα χρήματα που τους παρείχε η Ευρωπαϊκή Ένωση, κάνανε εκεί ακριβώς ό,τι οι Γερμανοί στην Ταϊλάνδη! Τώρα βέβαια θα κοπούν αυτά, διότι κόβονται τα πακέτα της Ε.Ε. Και έτσι υπάρχει ελπίδα αυτή η έρμη βουλγαρική κωμόπολη, που έχει το όνομα του Σλαβομακεδόνα οι αντάρτες του οποίου μπήκανε, τον Οκτώβριο του 1912, πρώτοι και πριν από τον Ελληνικό Στρατό στη Θεσσαλονίκη, να αποκτήσει και πάλι την ησυχία που είχε επί κομμουνιστικού καθεστώτος – και ακόμη παλιότερα. Δεν νομίζω, πράγματι, ότι οι Γερμανοί ή και οι λοιποί Ευρωπαίοι θα φερθούν στις Βουλγάρες όπως μέχρι τώρα φέρονται οι Νεοέλληνες.
● Εν ολίγοις ο συμπαθής και ακραιφνώς δημοκρατικός Ελληνικός Λαός λέει γενικώς στους Ευρωπαίους και ειδικώς στους Γερμανούς τα ακόλουθα: «Εσείς πρέπει συνεχώς να μας πληρώνετε και εμείς να παίρνουμε τα λεφτά σας, για να διάγουμε, χωρίς να εργαζόμαστε, πολυτελώς και να «πηγαίνουμε» με όποιαν/όποιον μας αρέσει. Εάν δεν συμφωνείτε σε αυτό, τότε κι εμείς σας θυμίζουμε το σε βάρος του Πολιτισμού παρελθόν σας και, επιπλέον, κατεβάζουμε τους διακόπτες της πνευματικής σας ηλεκτροδότησης, διότι σας ζητάμε πίσω τα αθάνατα έργα των προγόνων μας».
Το κατά πόσον οι Νεοέλληνες είναι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων το έχω ήδη εξηγήσει σε άλλο άρθρο μου που ήδη δημοσιεύτηκε στον Θεόδοτο. Η –αιματική- σχέση των συγχρόνων με τους Αρχαίους Έλληνες είναι ελάχιστη έως μηδαμινή. Αλλά ακόμη και αν η σχέση αυτή ήταν πραγματική και όχι μυθώδης, τι σημασία θα είχε; Η Τέχνη, πράγματι, δεν ανήκει ούτε στους πολλούς ούτε στους λίγους· ανήκει μόνο σε όσους την καταλαβαίνουν και, κατά συνέπεια, την αγαπούν. Το πόσο ενδιαφέρονται για την Αρχαία Τέχνη οι Νεοέλληνες φάνηκε από τους πυροβολισμούς (καθόλου πανηγυρικούς) με τους οποίους γίνονταν έως πριν από λίγα χρόνια δεκτοί οι αρχαιολόγοι που πήγαιναν να κάνουν έρευνα σε νησιά του Αιγαίου· από τη συστηματική ασβεστοποίηση αρχαίων μαρμάρων, στην οποία επιδίδονταν κάτοικοι της Στερεάς· από την αρχαιοκαπηλία που τουλάχιστον μέχρι πριν από λίγο καιρό ανθούσε στα πρόθυρα ακριβώς της Αθήνας· από την κατάσταση της μεγάλης πλειοψηφίας των αρχαιολογικών μας χώρων – και βέβαια από την πρόσφατη κλοπή εξήντα αντικειμένων από το Μουσείο της... Ολυμπίας, ένα δηλαδή από τα μεγαλύτερα, παλαιότερα και περισσότερο γνωστά της ελληνικής επικράτειας. (Την άλλη κλοπή, εκείνη της Εθνικής Πινακοθήκης, δεν την αναφέρουμε εκτενώς, διότι, κατά την άποψή μας, ήτανε κάτι που έπρεπε να αναμένεται.)
Επίμετρο
Αγαπητοί αναγνώστες, και σεις κουραστήκατε μα και εγώ. Μένουν όμως λίγα ακόμα. Κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1980, πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας μεταβολή καθεστωτική: Η χώρα μας και τυπικώς έγινε χώρα ΠΑ.ΣΟ.Κ. Σύμφωνα με όσα εγώ γνωρίζω κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε και –πολύ περισσότερο- κανένας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, δεν παραιτήθηκε. Και όμως ήταν σαφέστατο το πού οδηγούσε η όλη κατάσταση. Και εδώ θα μου επιτραπεί –ελπίζω- να σας μεταφέρω ορισμένες προσωπικές εμπειρίες.
Έκανα, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, τη διδακτορική μου διατριβή στο Παρίσι, στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών, κατά την τριετία 1975-1978. Τότε, το πτυχίο ελληνικού πανεπιστημίου σχεδόν πάντοτε αναγνωριζόταν ως μεταπτυχιακό (Master όπως θα λέγαμε σήμερα). Τώρα πια, σύμφωνα με όσα μού μεταφέρουνε παλαιοί φοιτητές μου, το πτυχίο ελληνικού Α.Ε.Ι. δεν αναγνωρίζεται ούτε καν ως πτυχίο. Καθένας μπορεί να εννοήσει ότι η πτώση αυτή δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη· έγινε γρήγορα μεν αλλά σταδιακώς. Εγώ δεν ξέρω κανένα που υπευθύνως να διαμαρτυρήθηκε για την πτώση αυτήν.
Κατά τα έτη 1982-1988 υπήρξα λέκτορας στο τμήμα Νομικής της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου αυτής έγραψα πανεπιστημιακού χαρακτήρα βιβλίο, με το οποίο τεκμηρίωνα την ορθότητα των ελληνικών θέσεων όσον αφορά τις ελληνοαλβανικές σχέσεις των ετών 1923-1928. Το αποτέλεσμα; Η προαγωγή μου στη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή καθυστέρησε επί δύο χρόνια (και παραλίγο να ματαιωθεί οριστικώς). Επιπλέον, στράφηκε εναντίον μου σχεδόν το σύνολο όχι μόνο της «πανεπιστημιακής κοινότητας» αλλά της «συμπρωτεύουσάς» μας. Η κυκλοφορία μου ακόμα και στους δρόμους της Θεσσαλονίκης έγινε προβληματική, αξιωματικός της «ΕΛ.ΑΣ.» μπήκε στο σπίτι μου για έρευνα κ.λπ., κ.λπ. Κατάλαβα τότε ότι, τουλάχιστον όσον αφορά την Ιστορία, επιστημονική έρευνα στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί· έτσι, μόλις έγινα επίκουρος καθηγητής έφυγα (με απόσπαση) από την πόλη αυτήν και τελικώς το 1994 παραιτήθηκα από την πανεπιστημιακή μου θέση. Προτίμησα την ανασφάλεια και μακροπροθέσμως την ανεργία, παρά να είμαι «κρατικός λειτουργός/δημόσιος υπάλληλος» στην υπηρεσία πολιτικού καθεστώτος τη φύση του οποίου έκρινα βλαβερή για την Ελληνική Πατρίδα.
Δεν γνωρίζω άλλους «κρατικούς λειτουργούς» που να παραιτήθηκαν σε εκδήλωση αποδοκιμασίας όσων έγιναν στην Ελλάδα από το 1981 και μετά. Εάν υπάρχουνε, πολύ θα χαρώ να τους γνωρίσω. Επιπλέον, δεν ξέρω κανένα από τους πρωτεργάτες της όλης κατάστασης που ευθαρσώς να διαχώρισε τις ευθύνες του από εκείνους που οδήγησαν τη χώρα μας στην καταστροφή. Ή μάλλον ναί: Γνωρίζω ένα και μοναδικό· τον Σπύρο Χατζάρα που είχε το θάρρος να πει και να συνεχίζει να λέει αυτά που πρέπει να πει, με αποτέλεσμα ήδη να αντιμετωπίζει σφοδρές διώξεις στην επαγγελματική του ανέλιξη.
Όσο για εμένα, εξυπακούεται ότι από το 1994 περιήλθα στην κατάσταση εκείνη που εναργώς από την Εκκλησία περιγράφεται ως λευκός διωγμός. Διεκδίκησα τη θέση που πιστεύω ότι μου άξιζε στο πανεπιστήμιο Αθηνών (alma mater μου) και η θέση αυτή δεν μου δόθηκε βάσει διαδικασίας την οποία το Συμβούλιο της Επικρατείας, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, χαρακτήρισε παράνομη· ήδη όμως κλείνω δεκαπενταετία από τότε που άρχισα να περιμένω την εφαρμογή της απόφασης αυτής. Ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί.
Βρίσκομαι σε δύσκολη κατάσταση, εφόσον είμαι άνεργος για έκτη φορά. Παρ’όλ’αυτά πιστεύω ότι έχω κάνει καλλίτερα ακολουθώντας αυτόν τον δρόμο. Η τωρινή Ελλάδα όχι μόνο υλικώς αλλά κυρίως ηθικώς αποτελεί βδέλυγμα. Ότι και η τωρινή Ευρώπη σαφέστατα απέχει από εκείνη που οραματίστηκαν πρόσωπα σαν τον Ντε Γκωλ και τον Αντενάουερ είναι σαφέστατο. Για αυτό τώρα περισσότερο από ποτέ πιστεύω ότι ο μοναδικός δρόμος να ξανααποκτήσει ο Λαός μας εργατικότητα και αίσθηση τιμής είναι να βγούμε από την «ευρωζώνη»· και τούτο, διότι, εάν κάλυμμα του εθνικού μας νομίσματος γίνει η εργασία των Νεοελλήνων, τότε αυτομάτως θα αρχίσουν να εξαφανίζονται τα νοσηρά συμπτώματα που χαρακτηρίζουν κατά την τελευταία δεκαετία τον Λαό μας.
Επιπλέον, η αναμφισβήτητη διαφθορά που σαφώς χαρακτηρίζει σήμερα την Ευρωπαϊκή Ένωση θα σταματήσει να τροφοδοτεί και να επαυξάνει την εγχώρια ελληνική.
Σε αυτό ειδικά όμως θα χρειαστεί να επανέλθουμε...
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Το ισπανικό κείμενο των δύο επιστολών:
Queridos griegos:
Desde 1981 pertenecemos a la misma familia.
Nosotros, los alemanes, hemos aportado como ningún otro al Fondo común, cerca de 200 mil millones de euros, mientras que Grecia ha recibido cerca de 100 mil millones de esa suma, o sea la mayor suma per cápita que ningún otro pueblo de la UE.
Nunca ningún pueblo ayudó hasta ahora voluntariamente hasta este grado a otro y por tanto tiempo.
Son Uds sinceramente, los amigos más caros que tenemos.
El caso es que no solo Uds se engañan a sí mismos, sino que también a nosotros.
En esencia, Uds nunca demostraron ser merecedores de nuestro Euro.
Desde su incorporación como moneda de Grecia, nunca lograron hasta ahora cumplir con los criterios de estabilidad.
Dentro de U.E. son el pueblo que gasta las mayores sumas en bienes de consumo.
Uds descubrieron la Democracia, entonces deben conocer que se gobierna através de la voluntad del pueblo, quien finalmente tiene la responsabilidad.
No digan entonces, que solo los políticos son responsables del desastre.
Nadie los obligó a evadir durante años impuestos, oponerse a cada política coherente para reducir el gasto público y nadie los obligó a elegir los gobernantes que han tenido y tienen.
Los griegos son quienes nos han mostrado el camino de la Democracia, de la Filosofía y de los primeros conocimientos de Economía Nacional.
Pero ahora nos muestran un camino equivocado.
Y donde Uds ya han llegado, no va más allá!!
Querido Walter,:
Me llamo Georgios Psomás.
Soy funcionario público y no “empleado público” como
despectivamente, como insulto, se refieren anosotros mis compatriotas y tus compatriotas.
Mi sueldo es de 1.000 euros. Por mes ¿eh? no vayas a pensar que son por día, como te quieren hacer creer en tu país.
Fijate que gano una cifra que ni siquiera es inferior en 1.000 euros a la tuya que es por varios miles.
Desde 1981, tenés razón pertenecemos a la misma familia.
Solo que nosotros les hemos concedido en exclusividad a Uds un montón de privilegios, como serlos principales proveedores del pueblo griego de tecnología, armas, infraestructura (2 autopistas y dos grandes aeropuertos internacionales),telecomunicaciones, productos de consumo, autos, etc.
Si me olvido de algo perdóname.
Te señalo que dentro de la UE somos los mayores importadores de productos de consumo que elaboran las fábricas alemanas.
La verdad es que no hacemos responsables solo a nuestros políticos por el desastre de Grecia.
Contribuyeron mucho algunas grandes empresas alemanas, las que pagaron enormes coimas a nuestros políticos para asegurarse los contratos, para vendernos de todo, y unos cuantos submarinos fuera deservicio, que puestos en el mar, quedan tumbados de costado en el mar.
Yo sé que aún no das crédito a lo que escribo.
Tenme paciencia, esperá, lee toda la carta y si no llego a convencerte, te autorizo a que me eches de la Eurozona, ese lugar de la VERDAD, de la PROSPERIDAD, de la JUSTICIA y de lo CORRECTO.
Walter, estimado Walter, pasó más de medio siglo desde que la 2da Guerra Mundial terminó, ES DECIR MÁS DE 50 AÑOS, desde la época en que Alemania debería haber saldado sus obligaciones con Grecia.
Estas deudas, QUE SOLO ALEMANIA hasta ahora se resiste a saldar con Grecia, (Bulgaria y Rumania han cumplido en pagar las indemnizaciones estipuladas), consisten en:
1. Una deuda de 80.000.000 de marcos alemanes por indemnizaciones, que quedó impaga desde la Primera Guerra Mundial
2. Deudas por diferencias de clearing, en el período entreguerras, que asciende hoy en 593.873.000 dólares USA.
3. Los préstamos obligados que contrajo el III Reich a nombre de Grecia durante la ocupación alemana, que ascendieron en 3,5 mil millones de dólares durante todo el período de ocupación.
4. Las reparaciones que debe Alemania a Grecia, por las confiscaciones, persecuciones, ejecuciones y destrucciones de pueblos enteros, rutas, puentes, líneas ferroviarias, puertos, que produjo el III Reich, y que según lo dictaminado por los tribunales aliados, asciende a 7,1 mil millones de dólares, de los cuales Grecia no vio un billete aún.
5. Las inmensurables reparaciones de Alemania por la muerte de 1.125.960 griegos (38.960 ejecutados, 12.000 muertos como daño colateral, 70.000 muertos en combate, 105.000 muertos en los campos de concentración en Alemania, 600.000 muertos de hambre, etc. etc.)
6. La tremenda e inmensurable ofensa moral ocasionada al pueblo griego y a los ideales humanísticos de la cultura griega.
Sé que no te debe gustar para nada lo que te escribo.
Lo lamento.
Pero más me molesta lo que Alemania quiere hacer conmigo y con mis compatriotas.
Amigazo Walter, en Grecia operan 130 empresas alemanas, dentro de las cuales se incluyen todos los colosos de la industria de tu país, las que tienen ganancias anuales de 6,5 mil millones de euros.
Muy pronto, si la cosa sigue así, no podré comprar más productos alemanes, porque cada vez tengo menos dinero.
> Yo y mis compatriotas crecimos siempre con privaciones, lo vamos aguantar, no te hagas problema.
Podemos vivir sin BMW, sin Mercedes, sin Opel, sin Skoda.
Dejaremos de comprar productos de Lidl, de Praktiker, de IKEA.
Pero Uds, Walter, cómo se las van a arreglar con los desempleados que dejará esta situación que por ahí los obligue a bajasu standard de vida, sus autos lujosos, sus vacaciones al exterior, sus excursiones sexuales a Tailandia?
Uds (alemanes, suecos, holandeses, y restantes “compatriotas” de Euroza) pretenden que nos vayamos de Europa, de la Eurozona y no sé también de donde más.
Creo firmemente que debemos hacerlo, para salvarnos de una Unión que es una banda de especuladores financieros, un equipo en el cual jugamos, si consumimos los productos que Uds ofrecen:
préstamos, bienes industriales, bienes de consumo, obras faraónicas, etc.
Y finalmente Walter, debemos “arreglar” otro tema importante, ya que vos también, sos deudor de Grecia:
*EXIGIMOS QUE NOS DEVUELVAN LA CIVILIZACIÓN QUE NOS ROBARON!!!
*Queremos de vuelta a Grecia las inmortales obras de nuestros antepasados, que guardan en los museos de Berlín, de Munich, de París, de Roma y de Londres.”
*Y EXIJO QUE SEA AHORA!! *Ya que si me muero de hambre, me quieromorir al lado de las obras de mis antepasados
Cordialmente
Georgios Psomás
