ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΣΚΗΣΕΩΣ

 

 

     Mετά την επιστροφή του από την επιτυχή ενεργοποίηση του παραρτήματός μας στη Κύπρο, ο Αρπάλυκος ξαναβρήκε τους ...ελλαδικούς προπονητικούς ρυθμούς του με μία δυναμική Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας που προσέφερε χθες στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ".

 

 

     Αυτή η Προπόνηση υπήρξε μία από τις ταχύτατες και πλέον αποτελεσματικές Προπονήσεις, πάντοτε μέσα σε ένα κατάφυτο τοπίο που διευκολύνει την αυτοσυγκέντρωση και την ευστοχία, όπως μας υποδεικνύουν οι μακρυνοί Δάσκαλοί μας.

 

 

     Επινοητικός, όπως πάντοτε, ο Αρχηγός των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" κατάφερε να αυξήσει βαθμιαία και χωρίς, σχεδόν, να γίνει αντιληπτό, τις αποστάσεις βολής σε αρκετά υψηλά δεδομένα παρά το ότι στην Ομάδα τόξευαν όχι μόνον αρχάριοι, όχι μόνον παιδιά, αλλά και ένα νέο Μέλος μας που για πρώτη φορά (και χωρίς καμία προηγούμενη εισαγωγή) έπιανε Τόξο στα χέρια του! Και τα αποτελέσματα ήσαν αυτά που δείχνει η φωτογραφία που ακολουθεί!!

 

 

     Στο Ιππευτήριο και πάλι επικράτησε ένας εργασιακός πυρετός από τις δέκα το πρωί έως αργά το απόγευμα, με τις ώρες που περνούν να μη γίνονται, καν, αντιληπτές... Ιππική και εφιπποτοξοτική πρόοδος, κέφι και με τον πάντοτε καλόκαρδο Ιφικράτη μας να κουβαλά στο σακίδιό του χειροποίητες νοστιμιές για να προσφέρει στους Συνασκουμένους του. Σήμερα ο Ιφικράτης έφερε πέντε ταπεράκια με γευστικά καλούδια για την δημιουργία των οποίων είχε ξυπνήσει πολύ νωρίς το πρωί ξεκινώντας από εργασία κουζίνας πριν την εργασία Σταύλου. Τα περιεχόμενα των τάπερ; Σπαγγέτι με γαρίδες, ρύζι με εξωτικά μπαχαρικά, μπρόκολο με μπαλσάμικο, τυροπιτάκια κλπ κλπ, ενώ ο Ιφικράτης επαληθεύει ότι οι πραγματικοί Εφιπποτοξότες απολαμβάνουν τις ωραίες "πτυχές" της ζωής μεταξύ των οποίων και η γευσιγνωσία! 

 

 

     Ο Σταύλος μας, με το συνηθισμένο εργασιακό οργασμό του (που ανοίγει και την ...όρεξη) δε σταμάτησε να προσφέρει βελτίωση και χαρά στους Εφιπποτοξότες μας!

 

 

     Η Χαρά, προετοιμαζόμενη για τους διεθνείς Αγώνες στη Τουρκία, σήμερα προχώρησε αρκετά βήματα εμπρός δείχνοντας ότι κατεπολέμησε κάποια "εσωτερικά" μικροεμπόδια,  πλησιάζοντας ακόμη περισσότερο τον στόχο.

 

 

     Ο, επίσης προετοιμαζόμενος για τους ίδιους διεθνείς Αγώνες, Πάρης προπονήθηκε με το γνωστό του ανεξάντλητο κέφι, μεταδίδοντάς το στον καταπληκτικό τετράποδο "Ποσιδώνα" με αποτέλεσμα ο τελευταίος να μην καλπάζει αλλά να ...πετάει χαμηλα! Αποτέλσμα: χρειάστηκε να γίνει διακοπή της Προπονήσεως και να σταλούν και οι δύο σε μικρή χαλαρή βολτούλα στο βουνό προκειμένου να ...σοβαρευτούν και να επιστρέψουν πιο "σοβαροί" ολοκληρώνοντας την Προπόνησή τους σε ένα εξαιρετικό επίπεδο! Είναι ό,τι πιο όμορφο να βλέπεις αυτή τη σχέση Ίππου και Ιππέως όπως τον Πάρη μας με τον Ποσειδώνα αλλά, όπως και να το κάνουμε η Έφιππη Τοξοβολία δεν παύει να είναι μια Πολεμική Τέχνη!

 

 

     Σήμερα ξεκίνησε μαζύ μας, ένα νέο Μέλος της Ομάδος μας, ο Νικόλαος, οποίος ολοκλήρωσε το εισαγωγικό μάθημα με άνεση και καλή διάθεση, όπως κατά κανόνα συμβαίνει με τους μαθητές της Σχολής μας.

 

 

     Mετά το πρώτο μάθημά του στην Ιππασία, ο Νικόλας, το ίδιο απόγευμα έπιασε για πρώτη φορά Τόξο και κατά τον κανόνα που τηρούμε στη τρέχουσα Προπονητική Περίοδο, εκτός από τους κανόνες ασφαλείας δεν του υπεδείξαμε τίποτε άλλο εκτός από το ότι, βρίσκεται με ένα Τόξο και κάποια βέλη ανά χείρας ώστε να υπερασπίσει εαυτόν από απρόσμενους εχθρούς και ή ζει ή πεθαίνει! Ο αγαπητός μας Συνασκούμενος τόξευσε κατά το τρόπο που εμφανίζεται στην παρακάτω φωτογραφία αποδεικνύοντας ότι ο Άνθρωπος γεννιέται με την τοξευτική "μνήμη" καταχωρισμένη στο γονότυπό του και την Ομάδα μας να μην έχει πια, "αρχαρίους" και "προχωρημένους".

 

 

     Η Χριστίνα μας, αν και έχει εκτελέσει ασκήσεις γενικού Ιππηλασίου σε, υπαίθριο, ορεινό χώρο, σήμερα τόξευσε για πρώτη φορά έφιππη στον Υμηττό. 

 

 

 

     Μελετώντας προσεκτικά, όπως πάντοτε, την έκφραση του προσώπου της Χριστίνας κατά την διάρκεια των τοξεύσεών της στις φωτογραφίες του Αρχείου των μαθημάτων και Προπονήσεών μας τις οποίες επιμελέστατα τηρούμε, ομολογουμένως, δεν "ανακαλύψαμε" το πρόσωπο μια νεαρής κοπέλλας που αθλείται, αλλά το πρόσωπο ενός ώριμου Πολεμιστή που μπορεί να είναι Θράκας, Ξατρίγιας ή και Σαμουράι, νοιώθοντας ικανοποίηση για το επίπεδο της εκπαιδεύσεως που παρέχεται στη Σχολή μας!

 

 

     Η Χριστίνα, αν και πολύ αρχάρια, μας έπεισε ότι η Έφιππη Τοξοβολία την διάλεξε και όχι η ίδια την Έφιππη Τοξοβολία κι αυτό το επαληθεύουμε σχεδόν πάντοτε σε όσους έρχονται να ασκηθούν κοντά μας, μεταξύ των οποίων και ο Δημήτρης ο οποίος κι αυτός, σήμερα, τόξευσε έφιππος για πρώτη φορά.

 

 

 

     Και ο Δημήτρης, μετά το μάθημα της Ιππασίας, τόξευσε στην ομαδική Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας εκπλήσσοντάς μας με μία αμφίεση δικής του σχεδιάσεως την οποία χαρήκαμε όλοι από κοινού, κατ' εξαίρεση και παρά τους περιορισμούς για την υποχρεωτική αμφίεση Επινωτίου. Η Ομάδα των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" ενθαρρύνει το κέφι και όταν αυτό συνδυάζει μιαν υψηλή Αισθητική είναι πάντοτε καλοδεχούμενο! 

 

 

     Με τον παραδοσιακό "Κύκλο" που ξεκίνησε αργά το απόγευμα και κατέληξε με την Ομάδα να συζητά καθισμένη στο έδαφος ανάμεσα στα δέντρα μέσα στη νύχτα, ολοκληρώσαμε ακόμη μιαν όμορφη εμπειρία συνασκήσεως και καλύτερης διανθρώπινης επαφής. Είθε, αυτή η ατμόσφαιρα Πολιτισμού να γίνει αντικείμενο απολαύσεως και από άλλους 

 

 

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΓΕΜΑΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟ!

ΜΕΡΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"! 

 

 

 

 

 

 

ΟΙ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ"

 

ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΦΙΠΠΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

 

"EOCHA 2013"

 

 

 

 

 

 

 

       16 Χώρες με 49 αγωνιζόμενους Εφιπποτοξότες θα λάβουν μέρος στους Διεθνείς Αγώνες Έφιππης Τοξοβολίας που θα διεξαχθούν στο Usak της Τουρκίας από 24-27 Οκτωβρίου 2013. Ανάμεσα στις συμμετέχουσες Χώρες και η Ελλάδα, με τους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" οι οποίοι θα εκπροσωπηθούν από τον Αρχηγό της Ομάδος μας Αρπάλυκο (Δημήτριο Χρήστου), την Υπαρχηγό της Ομάδος μας Χαρά Πολυζοπούλου και τον μαθητή της και αρχάριο Εφιπποτοξότη Παρασκευά Γαβρίλη.

Αρπάλυκος (Δημήτριος Χρήστου)

 

Χαρά Πολυζοπούλου

 

 Παρασκευάς Γαβρίλης   

     

     Aυτή θα είναι η πρώτη φορά κατά την οποία Έλληνες Εφιπποτοξότες θα εκπροσωπήσουν την Χώρα μας διεθνώς στην Πολεμική Τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας και γενικώς στις Έφιππες Πολεμικές Τέχνες και, φυσικά, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" πάντα πρωτοπόροι!

 

 

 

    Η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ" ευχαριστεί τους διοργανωτές για την ευγενή πρόσκληση κι εύχεται σε όλους τους Αγωνιζομένους και στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" καλήν επιτυχία επ΄αγαθώ της προόδου της Έφιππης Τοξοβολίας και της συσφίξεως των σχέσεων των Εθνών που συμμετέχουν!

 

 

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ... GREECE TODAY...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΕΞΟΙΚΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕ ΚΑΤΙ...

 

 

     Η "εξοικείωση" κάποιου με κάτι είναι υπόθεση μιας πολύ προσεκτικής αλλά και πολύ εύθραυστης προσεγγίσεως αυτού που την επιχειρεί, με πλέον βασική συνιστώσα την ανακάλυψη της "γλώσσας" με την οποία θα επιχειρηθεί αυτή η εξοικείωση.

 

     Μιλώντας για "γλώσσα" αναφερόμαστε σε ένα δίαυλο επικοινωνίας μέσω του οποίου θα "προταθεί" προς τον εξοικειούμενο το αντικείμενο της εξοικειώσεως.

 

     Αναφορικώς προς τον Ίππο, η "γλώσσα" επικοινωνίας μαζύ του περιλαμβάνει δύο βασικές συνιστώσες, αφ'  ενός την κίνησή μας και, αφ΄ ετέρου, το βλέμμα μας.

 

     Γενικώς, οι κινήσεις μας γύρω από έναν Ίππο θα πρέπει να είναι πολύ ήρεμες, πολύ "στρογγυλές" και χωρίς απότομες "γωνιώσεις", κάτι που αν επρόκειτο περί χορού θα το μεταφράζαμε ως "βαλς". Ένα φυτοφάγο πάντοτε θα παρατηρεί με την περιφερειακή όρασή του ένα σαρκοφάγο που βρίσκεται κοντά του κι όσο κι αν το φυτοφάγο δείχνει ήρεμο κι αδιάφορο για τη παρουσία του σαρκοφάγου, στο βάθος, θα διατηρεί πάντοτε μιαν αταβιστική επιφύλαξη η οποία θα ζωπυρώνει την ετοιμότητα της φυγής, όταν αισθανθεί τον παραμικρό κίνδυνο. Αυτή η διαρκής ανησυχία και η ετοιμότητα φυγής, στην περίπτωση της εξοικειώσεως, θα είναι και ο κίνδυνος αποτυχίας του εγχειρήματός μας κι αυτές θα πρέπει να προλαμβάνουμε με τις κινήσεις μας και την εν γένει συμπεριφορά μας.

 

     Θυμόμαστε πάντοτε, ήδη από την βασική εκπαίδευσή μας και τον "Κύκλο Προσεγγίσεως" το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει, εμείς που είμαστε σαρκοφάγοι να μην ατενίζουμε στα μάτια τον Ίππο που είναι φυτοφάγος. Πάντοτε έχουμε κατά νου ότι τα σαρκοφάγα είμαστε "θηρευτές", ενώ τα φυτοφάγα είναι "θηράματα" με αποτέλεσμα, πάντοτε στο βλέμμα μας προς αυτά να υποφώσκει μια απειλητική-επιθετική πρόθεση. Άρα, σ'  ό,τι αφορά στο βλέμμα μας, κάθε που επιχειρούμε μια λεπτή διαδικασία επικοινωνίας με τον Ίππο καλόν είναι να μην τον κοιτάζουμε κατ'  ευθείαν στα μάτια και είναι αυτονόητο το πόσο σημαντικό είναι να μην τον κοιτάζουμε κατ'  ευθείαν στα μάτια όταν επιχειρούμε να τον εξοικειώσουμε με "κάτι".

     Επιχειρώντας να εξοικειώσουμε τον Ίππο με ένα αντικείμενο, αφού ελέγξουμε σωστά την κίνηση και το βλέμμα μας  κατ'  αρχήν θα πρέπει να αρχίσουμε να θυμόμαστε το πως ο Ίππος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον και ερμηνεύει τα εξ αυτού προερχόμενα ερεθίσματα, διεισδύοντας στο υπόβαθρο της συνδυαστικής μνήμης του.

     Τώρα, ας θεωρήσουμε ότι ο Ίππος μας δεν δέχεται κάποιο αντικείμενο με το οποίο θα πρέπει να εξοικειωθεί, όπως επί παραδείγματι δεν δέχεται την ξύστρα και το ξύσιμο ο νεαρός ιπποδρομιακός Ίππος μας, ο Θησέας, τον οποίο προσπαθούμε να επαναφέρουμε στην ομαλή σταυλική διαβίωση μετά τον τραυματικό του, ιπποδρομικό, ενσταυλισμό. Γνωρίζουμε ότι ο Θησέας μας θα δυστροπήσει και μόνον στη θέα μιας ξύστρας και, ιδιαιτέρως, με την επαφή της. Η επιδίωξή μας θα είναι ο Ίππος αυτός, μεθοδικά και, κυρίως, αβίαστα, να αποδεχθεί και την παρουσία της ξύστρας αλλά και την επαφή με αυτήν!

      Ασφαλώς και δεν θα παραλείψουμε τον "Κύκλο Προσεγγίσεως", ξεκινώντας με συστηματική, ειδική, ρυταγώγηση σε βάδην. "Ειδική" διότι θα προτιμήσουμε συραγωγέα αντί του ρυτήρος και τούτο διότι ο συραγωγέας είναι ασφαλέστερο μέσο ελέγχου στη περίπτωση ενδεχομένης αντιδράσεως ενός Ίππου. Επίσης, το μέσο ρυταγωγήσεως (συραγωγέας) δεν θα κρατηθεί με το δεξί χέρι όπως θα έπρεπε αλλά με το αριστερό διότι στο δεξί χέρι (κοντύτερα στον Ίππο) θα κρατήσουμε την ίδια την ξύστρα χωρίς να βιαστούμε να την "δείξουμε" στον Ίππο από τον οποίο υπομονητικά θα περιμένουμε να την "ανακαλύψει', προκαλώντας το ενδιαφέρον του, ώστε να την "αναγνωρίσει" ως ένα ακίνδυνο για την ύπαρξή του "σώμα".

     Πράγματι, ρυταγωγώντας και χωρίς να στρέφουμε το βλέμμα στον Ίππο, αυτός, σιγά-σιγά, δια της οσφρήσεως θα πρωτο-ανακαλύψει την ξύστρα έτσι όπως την κρατάμε "πονηρά" προκειμένου να τον διευκολύνουμε στον εντοπισμό της. Ο Θησέας μας δεν θα αργήσει να την μυρίσει αλλά και να την γλείψει ώστε να βεβαιωθεί ότι αυτό το αντικείμενο δεν τον απειλεί. Κι εμείς δεν βιαζόμαστε... Ξέρουμε ότι κάθε βιασύνη σ' αυτές τις περιπτώσεις μετατοπίζει προς τα εμπρός τον χρόνο επιτεύξεως της εξοικειώσεως!

     Καθώς ο Θησέας μυρίζει και γλείφει την "ανακάλυψή" του, γνωρίζοντας ότι η κυρίως πλευρά της ξύστρας ("δόντια") είναι αυτή που τον ενοχλεί, γυρίζουμε ανάστροφα το χέρι μας και φέρνουμε σε επαφή τον ιμάντα συγκρατήσεως της ξύστρας χαϊδεύοντας, απαλά, κατ' αρχήν το ρύγχος του κοντά στο οποίο βρέθηκε μέχρι τώρα η ξύστρα, σα να επρόκειτο απλώς για το χέρι μας χωρίς κανένα πρόσθετο "σώμα". Ο Θησέας αρχίζει να χαίρεται την επαφή παρά το ότι η οσμή της ξύστρας υποδηλώνει ότι το μέχρι τώρα απεχθές, αυτό, αντικείμενο, που με τα "δόντια" του ασκούσε μιαν ιδιαίτερη ενόχληση στο δέρμα του, δεν είναι και τόσο ενοχλητικό...

     Κατόπιν, η περιοχή επαφής θα επεκταθεί στο κεφάλι και θα φθάσει μέχρι το μέτωπο του Ίππου με κινήσεις αργές, ήρεμες, καθαρά θωπευτικές ώστε να αποφύγουμε κάθε αντίδραση.

     Τώρα με μία ανεπαίσθητη περιστροφή του χεριού μας θα αφήσουμε ήρεμα τα "δόντια" της ξύστρας να έρθουν σε επαφή με το μέτωπο του Θησέως. Το χέρι μας θα κινηθεί με πραότητα επαφής αλλά και με αποφασιστικότητα χωρίς διστακτικές ή φοβικές υπαναχωρήσεις που θα επιφέρουν αρνητικό αποτέλεσμα ή και αντιδράσεις του Ίππου. Θα επιμείνουμε ελάχιστα σε αυτή την επαφή και θα συνεχίσουμε την ρυταγώγηση, μέχρι την επόμενη δράση μας.

    Επαναλαμβάνοντας όλα τα προηγούμενα βήματα μέχρι και την επαφή των "δοντιών" της ψύκτρας με το μέτωπο του Θησέως, τώρα το χέρι μας θα προχωρήσει προς τον λαιμό του με την ίδια ηρεμία αλλά και αποφασιστικότητα, ενώ και οι δύο είμαστε εν κινήσει (βάδην)! 

     Το χέρι μας θα φροντίσει να κινηθεί σε ολόκληρο το μήκος του λαιμού και από τις δύο πλευρές, ξύνοντας απαλά με ήρεμο χάδι το δέρμα του Ίππου, τώρα πλέον, εν στάσει και με διάθεση που δε θα δείχνει καμία βιασύνη. Είναι σα να του λέμε "κάθησε να το διασκεδάσουμε..."! Ο Θησέας, πια, αποδέχεται σε ολοένα και μεγαλύτερη έκταση της επιφανείας του σώματός του τη ξύστρα και το ξύσιμο, αλλά και σε ολοένα μεγαλύτερο "βάθος" χρόνου, χωρίς καμία ένδειξη ανησυχίας. Κι εμείς, απλώς, ...επεκτεινόμαστε.

     Επειδή ο Θησέας δεν είναι δικό μας πλάσμα, δεν σταυλίζεται στο δικό μας Σταύλο αλλά ανήκει σε φιλικό Σταύλο στον οποίο έχει προσφάτως φθάσει προκειμένου να επανέλθει στη φυσιολογική κατάστασή του μετά την ιπποδρομιακή "καριέρα" του, πριν επιχειρηθεί κάτι ακόμη, τον κάνουμε να μας γνωρίσει καλύτερα και να μας αποδεχθεί περισσότερο ως ζωντανά πλάσματα του περιβάλλοντός του: κατά την διάρκεια της ρυταγωγήσεως περνάμε (διακριτικά) μπροστά του και τον αναγκάζουμε να "κολλήσει" στη πλάτη μας, με εμάς να αδρανούμε στιγμιαία και κατόπιν να συνεχίζουμε την πορεία μας δίνοντάς του την εντύπωση ότι εκείνος μας ωθεί προς τα εμπρός. Αυτό τον ενθαρρύνει στη σχέση του μαζύ μας χωρίς να του δίνει περιθώριο αναλήψεως της "αρχηγίας" σ΄ αυτή τη σχέση.

     Επίσης, συντονιζόμαστε μαζύ του ώστε να περάσουμε "ανέμελα" το δεξί μας χέρι πάνω από τον λαιμό του και να συνεχίσουμε να τον ρυταγωγούμε περπατώντας πλάι του σε δύο "φιλαράκια". Αυτό τον εξοικειώνει περισσότερο με εμάς αλλά και με τη ξύστρα που τη κρατάμε από τη αντίθετη πλευρά του λαιμού του. 

     Επιστρέφουμε στη "κλασική" ρυταγώγηση και αφήνουμε τον Θησέα να ξαναμυρίσει και να ξαναγλείψει τη ξύστρα, διασκεδάζοντας το περπάτημά του μαζύ μας. Από την πλευρά μας δε δείχνουμε καμία έμφαση στη ξύστρα και περνάμε το χέρι μας που την κρατά ακόμη και πάνω από τον τράχηλό του, όπως συνηθίζουμε να το χειριζόμαστε σε  κάποιες "στιγμές" της καθιερωμένης συραγωγήσεώς μας. Ο Θησέας θα χαλαρώσει ακόμη περισσότερο. Την μυρίζει την ξύστρα, όμως, δεν ανησυχεί. Ήδη στη συνδυαστική μνήμη του αυτό το αντικείμενο του θυμίζει το απαλό χάδι που προηγήθηκε.

     Με την διαμεσολάβηση αρκετών βηματισμών ρυταγωγήσεως, μεταφέρουμε το σώμα μας ενώ ρυταγωγούμε στο μέσον περίπου του κορμού του Ίππου ώστε το χέρι μας το οποίο κρατά την ξύστρα να μπορεί να φθάσει το μέσον της ράχεώς του. Προσοχή, να μην υπάρξει καμία ατυχής, βίαιη ή αιφνιδιαστική, επαφή της ξύστρας με το σώμα του Ίππου αφού, τώρα, η ξύστρα θα είναι πολύ κοντύτερα στο σώμα του. και, ακριβώς αυτή την στιγμή τα ...τύμπανα του πολέμου θα ηχήσουν κι εμείς θα επιτεθούμε ώστε να κατακτήσουμε τον αντίπαλο...

     Το χέρι μας που κρατά την ξύστρα θα εκταθεί ήρεμα έτσι ώστε η πλευρά με τον ιμάντα στερεώσεως του εργαλείου μας να ακουμπήσει πολύ απαλά τη ράχη του Ίππου, χωρίς τριβές και πιέσεις, χωρίς καμία ανησυχαστική κίνηση. Ο Ίππος θα απορήσει αλλά η απαλή ψαύση μας θα τον παραπέμψει σε χάδι και όχι σε κάποια διαδικασία εν εξελίξει. Και έτσι όπως αυτός θα εφησυχάζει...

     Το χέρι μας θα αναστραφεί και τώρα τα "δόντια" της ξύστρας θα ακουμπήσουν εκεί που άλλοτε ταράζονταν τόσο πολύ ώστε να αντιδρά βίαια. Η αφή των "δοντιών" δεν θα διαφέρει από την αφή της αντίθετης πλευράς που προηγουμένως τον χάιδευε, ενώ θα παραμείνουμε σε αυτή τη στάση τόσο ώστε να βεβαιωθεί ότι το νέο άγγιγμα δε προμηνύει τίποτε παρά χάδι και μόνον τότε, με τον Ίππο απολύτως ήρεμο, εμείς θα κινήσουμε με ελάχιστη πίεση τη ξύστρα επάνω στη ράχη του Ίππου.

     Αμέσως μετά, η ξύστρα θα "χαϊδέψει" όλη την επιφάνει του Ίππου, τόσο προοδευτικά όσο αντιλαμβανόμαστε ότι δε θα προκληθούν ανεπιθύμητες αντιδράσεις. Η αποστολή ολοκληρώθηκε, η εξοικείωση έγινε επιτυχώς. Τώρα πια είναι υπόθεση επεναλήψεων και χρόνου ώστε ο Ίππος όχι απλώς να αποδεχθεί την ξύστρα αλλά και να την θεωρήσει ως ακόμη κάτι απαραίτητο για την καθημερινότητά του.

 

    Κάτι πολύ διαφορετικό ισχύει κατά την εξοικείωση του ίππου με το Τόξο και την Τοξοβολία διότι, εν προκειμένω, δεν αντιμετωπίζουμε απλώς την "συμφιλίωση" του Ίππου με δύο αντικείμενα (Τόξο και βέλος) τα οποία μπορεί να του προξενούν και ανησυχαστικούς συνειρμούς μαστιγίου, αλλά και με τον (εν πολλοίς, απειλητικό...) ήχο που παράγει η χορδή και το εκτοξευόμενο βέλος, όπως επίσης και με την κίνηση του απελευθερούμενου βέλους. Περί αυτών, όμως, σε μιαν επόμενη ανάρτηση.