ΑΠΑΘΕΙΣ ΚΟΡΥΦΕΣ - ΕΥΠΑΘΗ ΝΕΦΗ
Πάμπολλες αλλά ...μετρημένες οι σταγόνες νερού που απαρτίζουν τα νέφη! "Ζωγραφίζουν" στιγμιαίους αιωρούμενους όγκους, συχνά τρομαριακούς στους ανυποψίαστους αλλά εντελώς αμελητέους στους υποψιασμένους. Τα νέφη δεν είναι παρά πρόσκαιρα, "περαστικά" μορφώματα χωρίς κανένα κύρος μονιμότητος...
Πάμπολλα αλλά μετρημένα τα άτμητα άτομα που απαρτίζουν τις κορυφές. Δομούν ακίνητους όγκους, συχνά ανερμήνευτους στους ανυποψίαστους αλλά πάντοτε ελκυστικούς στους υποψιασμένους. Οι κορυφές είναι αιώνιες, αμετακίνητες οντότητες με διαχρονικό κύρος!
Στο βάθος του χρόνου μια τιτάνεια απάθεια είναι ό,τι χαρακτηρίζει τις κορυφές που συχνά-πυκνά σκιάζονται από τα μουντά νέφη απειλούμενες απ΄ την οργή των καταιγίδων τους. Οι κορυφές παραμένουν ακλόνητες!
Ακλόνητος από φοβίες, "κορυφή" στην συνεργασία με τον Ιππέα, θα πρέπει να παραμένει κι ο Ίππος.
Στη Φυσική Ιππική, ως "κορυφή" θεωρείται ο Ίππος. Αυτός θέλουμε να κυριαρχεί στην Ιππασία μας και όχι εμείς, αυτός θέλουμε να είναι το επίκεντρό μας και όχι εμείς, αυτός είναι ο Δάσκαλος και όχι εμείς! Έτσι, γι αυτόν γίνονται τα πάντα και τα πάντα ξεκινούν με την Ιπποκομία προ ιππεύσεως ενώ η καταλληλοποίησή του για την επιτυχή άσκηση Φυσικής Ιππικής γίνεται κατά την διάρκεια της εργασίας εδάφους η οποία καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος του καθημερινού προγράμματός μας.
Στο τρέχον, Δίμηνο Σχολείο Ιππικής ο Παύλος επιχειρεί την διασκέδαση των φόβων του Ίππου προς τα αταυτοποίητα-κινούμενα αντικείμενα, εφαρμόζοντας την προσομοίωση της σακκούλας σε εργασία εδάφους. Σε μία λεπτή βέργα θα προσαρμόσουμε μια ημιφουσκωμένη πλαστική σακκούλα του εμπορίου κατά τρόπον ώστε να μη ξεφουσκώνει κατά την διάρκεια των χειρισμών μας.
Θα κρατήσουμε τον Ίππο με ΧΑΛΑΡΕΣ τις ηνίες, διατηρώντας σταθερό το βλέμμα μας προς την ακρωμία του και αργά αλλά σταθερά θα πλησιάσουμε την σακκούλα προς το μέτωπό του.
Κινούμε αργά, χαϊδευτικά, την σακκούλα επάνω στο μέτωπό του και κατά μήκος του ρινικού του ανεβοκατεβάζοντάς την αρκετές φορές χωρίς η βέργα να αγγίξει οποιοδήποτε άλλο μέρος του κεφαλιού, έχοντας πάντα χαλαρές τις ηνίες και ελαχιστοποιώντας, κατά το δυνατόν, τους θορύβους που προκαλεί η σακκούλα. Με χαλαρές τις ηνίες, αφ' ενός, ο Ίππος μας δεν αισθάνεται "βιασμένος" να υποστεί κάτι, ενώ, αφ' ετέρου, μπορούμε να εκτιμούμε καλύτερα τις όποιες αντιδράσεις αποφυγής τις οποίες μπορεί να επιδείξει.
Συνεχίζουμε να κινούμε την σακκούλα στον αυχένα του, με την ίδια αργή, χαϊδευτική, φορά.
Κατόπιν την κινούμε επάνω στη ράχη και στα πλευρά κατευθύνοντάς την προς τα πίσω, στους μηρούς και στα παραμήρια.
Tέλος, δεν παραλείπουμε να την περάσουμε κάτω, στη κοιλιά μέχρι στο πίσω άκρο, ανάμεσα στα πίσω πόδια. Κατόπιν επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία κινώντας ολοένα και πιο ζωηρά, πιο θορυβωδώς, τη σακκούλα μέχρι σημείου να διαπιστώσουμε ότι ο Ίππος παραμένει αδιάφορος και ανενόχλητος ασχέτως ταχύτητος και θορύβου διελεύσεως της σακκούλας από πάνω του.
Ένας Ίππος απαλλαγμένος από περιττές φοβίες μπορεί να μεταφέρει την ελπίδα για μια επιτυχημένη συνεργασία με τον Ιππέα του!
