"ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ" Η ΤΑΙΝΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ

"ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ" Η ΤΑΙΝΙΑ

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ

 

Η ταινία "Mιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" δεν είναι αφήγημα αλλά ιστόρημα και δεν θέλει να αναμασήσει καθιερωμένα ψεύδη περί του ανυπάρκτου "Βυζαντίου" που σκαρφίστηκε μετά την πτώση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Γερμανός Hieronymus Wolf to ...1562, ιδρύοντας το "Corpus Historiae Byzantinae". Γι αυτό και σκηνοθετική προσήλωση της ταινίας είναι η ιστορική αλήθεια, μέρος της οποίας αποτελεί και η αλήθεια των φυσιογνωμιών των ηθοποιών ώστε να αποπνέουν πειστικότητα! Και σήμερα, ασχοληθήκαμε επισταμένως με τον "Ζαχαρία" μας, τον Γεώργιο Παυλίδη-Μεγιστία τον οποίον θέσαμε υπό την "βάσανο" του φακού ο οποίος ουδέποτε παραπλανάται και πάντοτε προσυπογράφει μιαν τεκμηριωμένη άποψη για κάθε τι που δείχνει, όπως και αυτό που μας έδειξε σήμερα: Έναν πειστικότατο "Ζαχαρία" που εντάσσεται απολύτως στην "ρωμαϊκότητα" της εποχής εκείνης της αβέλτερης 29ης Μαίου 1453 όταν ο πραγματικός Ζαχαρίας με την Ευφροσύνη αγωνιούσαν για τη μοίρα του νεογέννητου Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη εν όψει της καταλήψεως της πόλης του Κωνσταντίνου από τους Οθωμανούς. Σήμερα, λοιπόν, "ντύσαμε" τον "Ζαχαρία" αλλά και κάναμε ένα μάθημα "εκμαθήσεως" των λόγων του ρόλου δίνοντας κάποιες σταθερές κατευθύνσεις τόσο στον "Ζαχαρία" (Μεγιστία) όσο και στην "Ευφροσύνη" (Γιούλη) οι οποίοι εμπλέκονται στην σκηνή της οποίας το γύρισμα προγραμματίσαμε.

     Γονιμότατη και τούτη η εσπερίδα όπου ξαναθυμηθήκαμε σκηνοθετικούς κανόνες τους οποίους ακεραιώνουν η υποκριτική, η ορθοφωνία και τόσες πολλές, άλλες, παράμετροι, "χτίζοντας" το όλο έργο.

KOΡΥΦΩΣΗ!

 K O Ρ Υ Φ Ω Σ Η!

     

     Αληθώς "επετειακή", για τα εικοσάχρονα της λειτουργίας της Σχολής μας, η παρούσα ημερίδα Ιππευτηρίου όπου εκ του μηδενός και χωρίς καμία προηγούμενη εισαγωγική διαδικασία, Ίππος και μαθητής καταλήγουν στην Έφιππη Τοξοβολία με την εφαρμογή νεοείσακτων "οδηγιών" προς τον Ίππο διαρκείας 30'' (δευτερολέπτων) που συνοψίζουν με ακρίβεια προς τον Ίππο όλα τα "θέλω" του Εκπαιδευτή, εξοικονομώντας τον χρόνο μυήσεως του σχολικού Ίππου στην Έφιππη Τοξοβολία και αυξάνοντας την ασφάλεια της συνεργασίας και της συμπεριφοράς του ζώου με τον Εκπαιδευτή και τον εκπαιδευόμενο! Το λίκνο εκπαιδεύσεως Έφιππης Τοξοβολίας και Εφίππων Πολεμικών Τεχνών το οποίο επί μία εικοσαετία λειτουργεί συνεχώς ως Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" παράγοντας Ιππικό Πολιτισμό αισθάνεται την πλήρη δικαίωση του έργου του από το αποτέλεσμα της σημερινής εκπαιδευτικής ημερίδος και όχι μόνον χάρη στην ωριμότατη, πολυετή, εμπειρία που αποκτήσαμε αφιερώνοντας τη ζωή μας στο Ιππευτήριο αλλά και χάρη σε έναν τυχαίο Ίππο καθώς και σε δύο αξιολογότατους εκπαιδευομένους οι οποίοι, με τον πειθαρχημένο χαρακτήρα τους και την εμφανή εσωτερικότητά τους συνέπραξαν σε ένα πρωτοποριακό εφιπποτοξοτικό αποτέλεσμα!     

     Πολύ αντίξοη ημέρα από πλευράς καιρικών συνθηκών με ηλιοφάνεια και παράλληλη ...βροχή που άρχισε με ψεκάδες και κατέληξε σε καταιγίδα! Ο Ίππος, o 103ος κατά σειράν Ίππος που εκπαιδεύουμε από την αρχή της λειτουργίας της Σχολής μας, ζωηρότατος, χωρίς καμία εμπειρία Φυσικής Ιππικής, εργαζόμενος μέχρι τώρα με στομίδα κλασικής χαλινώσεως και επισεσαγμένος, σήμερα ανέλαβε ρόλο σχολικού Ίππου με την αφαίρεση της στομίδος και της σέλλας του, χωρίς καμία εξοικείωση με το Τόξο και την Τοξοβολία, χωρίς καμία προηγούμενη "γνωριμία" με τους χειριστές του! Και οι δύο εκπαιδευόμενοι χωρίς καμία προηγούμενη επαφή με την Ιππική και την Έφιππη Τοξοβολία. Δηλαδή, όλα ...ιδανικά(!) για την εκτέλεση ενός μυητικού μαθήματος αρχαρίων στο πλέον επικίνδυνο είδος Ιππικής, την Έφιππη Τοξοβολία με πρόσημο την φοβικότητα του Ίππου και το δέος του Ανθρώπου έναντι του Ίππου! 

     "Κλειδί" στην σχεδίαση της σημερινής ημερίδος ήταν η σχέση των δύο εκπαιδευομένων, η σχέση Πατέρα και γιού με ό,τι αυτό σημαίνει. Έτσι, ο Εκπαιδευτής εκμεταλλεύτηκε αυτή την σχέση η οποία a priori υπόσχεται υπευθυνότητα διαδράσεως και, βασιζόμενος, στα πλεονεκτήματά της, στήριξε επάνω της το πρώτο μέρος της ημερίδος που ήταν η ευσταθής "εγκαθίδρυση" των δύο εκπαιδευομένων στη ράχη του Ίππου με την παράλληλη "κατάκτηση" των ενδεδειγμένων, βασικών, χειρισμών ελέγχου του ζώου. Και τούτο ήταν το "θεμέλιο" αυτής της ημερίδος!

     Όπως τηρούμε ευλαβικώς πάντοτε, η αφετηρία μας ήταν ο Κύκλος Προσεγγίσεως και η ρυταγώγηση του Ίππου από τους δύο εκπαιδευομένους οι οποίοι, με την πειθαρχημένη συνεργασία τους υπήρξαν οι ανεκτίμητοι αρωγοί της επιτυχίας του σημερινού εγχειρήματός μας!  

     Τόσο ο Πατέρας (γλύπτης και αστρονόμος) όσο και ο γιος (φοιτητής) με ισορροπημένη σκέψη η οποία αποκαλύπτεται στην Ιππασία περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστο χρόνο ώστε να αποδεχθούν τον Ίππο και την (φυσικώς αδιάφορη) έφιππη ισορροπία, ανελίσσοντάς την σε ευσταθή με το ασκησιολόγιο που ακολούθησε.

      Ο νεαρός Λεωνίδας με τον σαρωτικό χαρακτήρα του δεν χρειάστηκε καμία ώθηση για να διεκπεραιώσει σε χρόνο "dt" την εισαγωγική ενότητα ασκήσεων καλού "καθίσματος" και βασικών χειρισμών ελέγχου. 

     Με ελάχιστη προσπάθεια, ο Λεωνίδας έμαθε και να ακινητοποιεί τον Ίππο αν και η τελειοποίηση αυτού του χειρισμού, βεβαίως, απαιτεί αρκετήν, ακόμη, εξάσκηση.   

       Και μόνον όταν ο Λεωνίδας "κάθισε" με ασφάλεια επί της ανεπίσακτης ράχεως του Ίππου συνεχίσαμε με τον Πατέρα του. 

     H ωριμότητα της ηλικίας με την συνεπαγόμενη υπόμνηση των ευλόγων κινδύνων που μεταφράζεται σε συμπεριφορικήν επιφύλαξη ή και φόβο, δεν εμπόδισε και τον Κυριάκο να χαλαρώσει, τελικώς και να χαρεί την Ιππασία, καταλήγοντας στους ίδιους επιτυχείς χειρισμούς ελέγχου που λίγο πριν κατάφερε κι ο γιος του, μάλιστα, με αξιοπρόσεκτο καλό "κάθισμα", στάση κορμού και ισορροπία ιππεύσεως.

     Και μόνον τότε, έχοντας εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις ευσταθούς "καθίσματος" και βασικών χειρισμών ελέγχου του Ίππου, ήρθε η σειρά της μεταδόσεως του "θέλω" της Έφιππης Τοξοβολίας στον Ίππο από τον Εκπαιδευτή ο οποίος σε χρόνο, όπως προείπαμε, τριάντα δευτερολέπτων, επιστρατεύοντας την ακρίβεια και την λακωνικότητα της "γλώσσας του σώματος" κι επιδεικνύοντας στο ζώο την ακινδυνότητα και φιλικότητα του Τόξου και των βελών, μετέδωσε στον Ίππο αυτό που ήθελε, ο Ίππος το αντελήφθη κι επιβεβαίωσε ότι κατάλαβε το "θέλω" του Εκπαιδευτή κι ο Λεωνίδας ανέλαβε Τόξο και βέλη! 

     Ήταν η κρίσιμη στιγμή κατά την οποία ο Άνθρωπος μετατρέπεται σε ένα μόνιτορ ελέγχου ακριβείας της αδρεναλίνης του, της σεροτονίνης του, της ντοπαμίνης του, της ωκυτοκίνης του και των ενδορφινών του. Και από την προσπάθεια και ακρίβεια αυτού του "μόνιτορ" εξαρτάται η όλη επιτυχία συνεννοήσεως Ανθρώπου και Ίππου ο οποίος, φύσει, παραμένει και ο ακριβέστερος αποτιμητής του επιπέδου υπάρξεως αυτών των ορμονών στον χειριστή του ώστε να τον εμπιστευθεί ή όχι!

     Ναι, ελάχιστος χρόνος χρειάζεται για την διάπραξη ενός εγκλήματος γενοκτονίας όπως στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, ενώ ελάχιστος χρόνος χρειάζεται και για ένα πραγματικό θαύμα, όπως αυτό της αναβαθμίσεως της ψυχολογίας ενός εντελώς διαφορετικού και ιδιότυπου, ταξιδερμικώς, πλάσματος, όπως του Ίππου, από το επίπεδο του φοβικού ζώου (θηράματος) που επιλέγει την άτακτη φυγή σε ένα αυτοκυρίαρχο πλάσμα που κατανοεί και συνεργάζεται με ένα, επίσης, διαφορετικό ταξιδερμικώς πλάσμα όπως ο Άνθρωπος (θηρευτής) σε μία δραστηριότητα εντελώς ξένη προς το φάσμα των ιππείων εμπειριών και ενασχολήσεων. Επί τούτου, αλλά και εκ των συνθηκών, γι αυτά τα ζωτικότατα τριάντα δευτερόλεπτα δεν τηρήθηκε οπτικοακουστικό υλικό προς ανάρτηση, όπως συνηθίζουμε. Εκ των συνθηκών διότι δεν υπήρχε έμπειρος χειριστής κάμερας ώστε να απαθανατίσει την σκηνή. Επί τούτου, διότι δεν θα θέλαμε κάποιος να μιμηθεί, απλώς, την "εικόνα" χωρίς προηγούμενη βιωματική ενσυναίσθηση των παραμέτρων που εμπεριέχει διότι θα ήταν απολύτως επικίνδυνο. 

     Αυτά τα τριάντα δευτερόλεπτα περικλείουν εμπειρία δύο δεκαετιών στην οποία συμποσούται ένα πλήρες "απόσταγμα" ασφαλούς εκπαιδεύσεως νεολέκτου Ίππου! Και κατέληξαν στις ασφαλέστατες και μαχητικότατες τοξεύσεις του νεαρού Λεωνίδα, όπως αποτυπώθηκαν στο οπτικοακουστικό υλικό τούτης της ημερίδος!

     Και ο Λεωνίδας, ούτω πως, για πρώτη φορά και μόλις στο πρώτο του μάθημα,  άρχισε να τοξεύει έφιππος και εν κινήσει, μάλιστα, επανοπλίζοντας αρκετές φορές το Τόξο του.

     Ο νεαρός Λεωνίδας σ΄ αυτό το "βάπτισμά" του στην Ιππασία τόξευσε 38 φορές εν κινήσει, ακόμη και σε παρθία τόξευση και με απόλυτη άνεση ενώ ο Ίππος του με την όλη συμπεριφορά του συνεργάσθηκε τόσο άψογα με τον Κυριάκο ο οποίος τον οδηγούσε αλλά και με τον αναβάτη του στον οποίο, με την ηρεμία του, εξασφάλισε πλήρη αυτοσυγκέντρωση και ανάπτυξη έφιππης τοξευτικής τεχνικής. Μια "επένδυση" τριάντα δευτερολέπτων που προηγήθηκε, εξασφάλισε μιαν αποτελεσματικότατην εκπαιδευτικήν ημερίδα.

Σήμερα, θυμηθήκαμε και την παρατήρηση κάποιου, προ τετραετίας, αναγνώστη της σελίδος μας, του κ. Vladimiros Gavakis τον οποίον δεν γνωρίζουμε προσωπικώς και ο οποίος μας έψεξε για την μη τήρηση κανόνων ασφαλείας τους οποίους, παρά την παράκλησή μας απέφυγε, στα χρόνια που μεσολάβησαν, να προσδιορίσει, ενώ δεν παρέλειψε και να μας απειλήσει ότι θα βρεθούμε στη ...νοσοκομείο ή στο ...κρατητήριο «με αυτά που κάνουμε».

Και δεν μας εξήγησε και υπό ποία ιδιότητα διατυπώνει παρόμοιους ισχυρισμούς σε μία Σχολή η οποία λειτουργεί επί 20 συνεχή χρόνια με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων, έχοντας πρώτη εισαγάγει (2005) στην Ελλάδα την Έφιππη όσο και την Παραδοσιακή Τοξοβολία, κατακτώντας και πρώτα παγκόσμια βραβεία σε διεθνείς αγώνες του εξωτερικού! Δυστυχώς, ο επικριτής μας δεν μας τίμησε με κάποιαν απάντησή του και πολύ θα θέλαμε να έχε αντιληφθεί τον δικό μας τρόπο αποφυγής ατυχημάτων και, γενικώς, απροόπτων ώστε να τον υιοθετήσει κι εκείνος, ανεξαρτήτως με το "τι" τελικώς ασχολείται.

Το "κλου" όμως, αυτής της ημερίδος κατεγράφη όταν στο τέλος της, ο Κυριάκος, απληροφόρητος προφανώς ότι η Σχολή μας δεν εισπράττει χρήματα για τα παρεχόμενα μαθήματά της, ευγενέστατα προέτεινε στον έκπληκτο Εκπαιδευτή να τον ...πληρώσει(!) ενώ ο Εκπαιδευτής, αναπολώντας την υπέροχην ημερίδα, προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι και ο Κυριάκος και ο γιος του, με την εξαιρετική συνεργασία τους του είχαν ήδη προσφέρει έναν ανεκτίμητο θησαυρό, επιτρέποντάς του να εφαρμόσει για πρώτη φορά στην γνωστό, τουλάχιστον, πεδίο της Εκπαιδεύσεως Νεολέκτου Ίππου την πλέον ρηξικέλευθη "γλώσσα του σώματος"! Τώρα, που ο φίλτατος Κυριάκος θα διαβάζει αυτές τις επεξηγηματικές αράδες θα καταλάβει τι εννοούσε ο ιδιόρρυθμος Εκπαιδευτής υπό τον όμβρο που έπεφτε στον Σταύλο! Kαι οι μνήμες του Εκπαιδευτή ξαναγύρισαν στον πρώτο Ίππο που ο ίδιος εκπαίδευσε το 2005, επστρέφοντας από την δική του εκπαίδευση στον Οργανισμό "KASSAI" και ιδρύοντας την Ελληνική Σχολή, όπως διασώθηκαν στην φωτογραφία που ακολουθεί.

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΟΙ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ "MEDUSA VISUALS"

 ΟΙ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ"

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ "MEDUSA VISUALS"

     Eπετειακόν έτος είναι το 2025 για την Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", γιορτάζοντας τα 20 χρόνια συνεχούς λειτουργίας μας και δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε τον φακό της "Medusa Visuals" με χειριστή τον εξαιρετικό Γιάννη Καπρούλια ο οποίος απαθανάτισε περιγραφικότατα την καθημερινότητά μας λόγος για τον οποίο του είμεθα ευγνώμονες! 

AΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ"

 AΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ"

     Η τελευταία Προπόνηση των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας" τεκμηριώνει για άλλη μια φορά το μαχητικό πνεύμα Τοξοβολίας το οποίο έχει εμπεδώσει αυτή η Κερκυραϊκή Σχολή Τοξοβολίας και την ορθή υπηρέτηση όχι ενός απλού "αθλήματος" αλλά μιας πραγματικής πολεμικής τέχνης η οποία δεν "σύρει" πίσω της πλήθος θιασωτών οι οποίοι πασχίζουν να διασκεδάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους με μία "εύπεπτη" δραστηριότητα, αλλά με συνειδητούς ασκουμένους που επενδύουν στην προσδοκία της ψυχοσωματικής ωφελείας τους. 

     Η επιδραστικότητα των δύο βασικών καθοδηγητικών χαρακτήρων που κινούν την δράση της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας", του Χριστοφόρου και του Γεωργίου, είναι εμφανής και γονιμότατη στη διαμόρφωση μιας σταθερής φιλοσοφίας η οποία σφραγίζει κάθε προπονητική δραστηριότητα όπως και την παρούσα, όπου επισημαίνεται το πνεύμα των ανατολικών πολεμικών τεχνών, με όλα τα στοιχεία της αποκρύψεως, της; διεισδύσεως και της μαχητικής αποτελεσματικότητος, όπως τεκμηριώνονται από το οπτικοακουστικό υλικό που αποδίδεται στο τέλος. 

     Πολύ λίγοι αντιλαμβάνονται την μεγάλη σημασία και προτεραιότητα του "μονοπατιού" στις πολεμικές τέχνες όπου το λάθος είναι ο οραματισμός της κεφαλής του αντιπάλου επί πίνακι, ενώ αντί της ορθής προπορείας της τεχνικής και τακτικής που απαιτεί η επιτυχής επιτέλεση μιας πολεμικής τέχνης. Και αυτό είναι εμφανέστατο ότι το έχουν αντιληφθεί εκεί, στην Σχολή της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας" και τούτο όχι τυχαίως!

     Με τον επικεφαλής των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας", Συνασκούμενο Χριστόφορο Κασφίκη, παραλλήλως, στενά σχετιζόμενο με το Aikido, η εκεί Σχολή ευτυχεί να προάγει κατά τον καλύτερο τρόπο την Τοξοβολία συντεταγμένα και παραγωγικότατα όπως της αξίζει με ένα αποτέλεσμα ποιότητος που θα προσδοκούσαν ακόμη και οι καλύτερες ομόλογες Σχολές του εξωτερικού!   

     Επιτέλους, μετά από τις διελεύσεις πολλών, πάμπολλων, "διερχομένων" χωρίς συνείδηση του αντικειμένου, ήρθε η γόνιμη στιγμή της υπηρετήσεως των σκοπών των "Ελλήνων Κενταύρων" από εκείνους που γνωρίζουν και συνειδητοποιούν την αξία των πολεμικών αντικειμένων μας.

ΔΙΑ ΧΕΙΡΩΝ ΓΛΥΠΤΗ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΥ

 ΔΙΑ ΧΕΙΡΩΝ ΓΛΥΠΤΗ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΥ

     Η φιλόφρων ευγένεια του Συνέλληνος γλύπτη και αστρονόμου Κυριάκου, ετίμησε την Ομάδα μας με την δωρεά μιας ενδιαφέρουσας, ιππείας, ιστορικής αναπαραστάσεως η οποία, από σήμερα, κοσμεί την έδρα των "Ελλήνων Κενταύρων"! Ο σπάνιος συνδυασμός των γνωστικών πεδίων επί των οποίων δραστηριοποιείται ο ευγενής δωρητής μας, μας δεσμεύει ώστε να επανέλθουμε επί της προσωπικότητος και του έργου του, ευγνώμονες για το δωρηθέν, αισθητικότατο, έργο του! 

ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ και όχι δια των "θρησκειών" Η "ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ"

ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ

και όχι δια των "θρησκειών",

Η "ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ"

Προς τι, αυτά τα εισαγωγικά στη νεο-λεξιπλασία "επανελλήνιση"; Μα, διότι ο Έλλην δεν αφελληνίζεται και όποιος δεν είναι Έλλην δεν πρέπει και ούτε μπορεί να "ελληνίζεται" αλλά θα πρέπει η φυλετική καταγωγή του να αποτελεί αντικείμενο σεβασμού και να διατηρείται! Όμως, οψίμως, κάποιοι σαλταδόροι του "ελληνοκεντρικού" εφευρήματος οι οποίοι αναζητούν "λόγον υπάρξεως" σε θολά νερά, επινόησαν τον όρο "επανελλήνιση" υπονοώντας την έξοδο από το σημερινό κατάντημα ενός λαού ο οποίος απώλεσε την πολεμική αρετή του και, έρμαιο μιας ξενο-κατασκεύαστης συγκυρίας. Και όσο και αν αυτό το "παραπέτο" της σύγχρονης ελλαδικής κοινωνίας που ευαγγελίζεται οππορτουνιστικές "ελληνοκεντρικότητες" μας είναι υπαρξιακώς αδιάφορο, εν τούτοις, αισθανόμεθα χρέος "απαντήσεως" προς την ανίερη μεθόδευση που επιχειρεί αποπειρώμενο να αποεστιάσει το βλέμμα μας προς την παλινόρθωση ενός καταπεπτοκώτος έθνους, καταδικάζοντάς μας σε ψευδείς και άγονους "προσανατολισμούς". Και, πάντοτε, "θεία προνοία", ως "Έλληνες Κένταυροι", θεράποντες τεχνών (εφίππου) Πολέμου, κατορθώνουμε εν μέσω μιας υπελίσσουσας δίνης να παραμένουμε άτρωτοι εκτιμητές της περιρρέουσας ζοφερής πραγματικότητος και νηφάλιοι ώστε να καταλήγουμε σε τεκμηριωμένο συμπέρασμα περί του πρακτέου. Διότι μπορεί η "διάγνωση" να είναι απαραίτητη αλλά προέχει η έμπρακτη "θεραπεία" εξόδου εκ της υπελίξεως. Έτσι, μετά το μανιφέστο της "Πολιτικής μας" , καιρός να δημοσιοποιήσουμε και το δικό μας "θρησκευτικό μανιφέστο" ως ακολούθως:

Η εβραιοχριστιανική κατάρα!

Aντίθετα από τις κατεστημένες διδασκαλίες μιας μακραίωνης «ζητωπατριωτικής» κενοδοξίας, οι Έλληνες αντιμετωπιζόμεθα από τους ξένους αρνητικά ως έθνος, εξ αιτίας της 'ραστώνης' μας στο να καταδείξουμε ότι στον ελλαδικό χώρο, αριθμητικώς, αποτελούμε αμελητέα μειονότητα με κατά πολύ υπέρτερους τους γραικύλους οι οποίοι, ως εκ της πληθύος τους στιγματίζουν το γένος μας. Και αυτό δεν είναι κάτι το όψιμο… Τι, όμως, θα πρέπει να λάβουμε υπ΄ όψη μας και ποιο μονοπάτι θα πρέπει να επιλέξουμε, οι απομένοντες Έλληνες, ώστε να απεμπλακούμε από την κατάρα του "τσουβαλιάσματός" μας με τους γραικύλους διεκδικώντας την αναγνώριση της Ελληνικότητός μας, όχι μόνον από τις συνειδήσεις μας αλλά και από τους εν συγχύσει τελούντες υβριστές του Ελληνισμού;

Ήδη από την ύστερη ρωμαϊκή περίοδο οι Έλληνες, αυτοταπεινωμένοι από τη θρησκευτική και πολιτισμική τους αλλοτρίωση, αποτελούν για τους ξένους τον «ορισμό» του εκφυλισμένου γένους, των, λίγο ως πολύ, ανδραπόδων που είναι ανίκανοι για πόλεμο και δειλοί! Τα ανδραγαθήματα του ηρωικού ελληνικού παρελθόντος όπως αποτυπώθηκαν στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, στις Θερμοπύλες, στις Πλαταιές είχαν πια «ξεθωριάσει» ή, μάλλον, είχαν …παραγραφεί μετά την αυτο-έκπτωση των Ελλήνων από τη πατρώα Κοσμοθέαση και Παράδοσή μας, αποδεχόμενοι τη κατάκτησή μας από αλλότρια θρησκεία και αλλότρια ήθη.

Χαρακτηριστική είναι η περιφρόνηση κατά των Ελλήνων ακόμη και των …Οστρογότθων οι οποίοι εσάρκαζαν τους στρατιώτες των αναξιομάχων σχηματισμών τους, των «Comitanses» ως … «Έλληνες»[1], χωρίς, όμως, αυτό να είναι και το μοναδικό δείγμα διεθνούς απαξίας προς τους Έλληνες, μετά την παρακμή και την αυτοταπείνωσή τους σε εθνική αυτό-έκπτωση!

Ο Reymond de Poitiers κυβερνήτης της Αντιοχείας (1138), εκφράζοντας την άρνησή του να παραδώσει τη πόλη στον Ιωάννη Κομνηνό, σύμφωνα με προηγούμενη συνθήκη, σημείωνε απολύτως περιφρονητικά για τους Έλληνες, σε μία επιστολή του προς τον Πάπα:

"(λυπάμαι) γιατί μια πόλη που κατακτήθηκε με τόσους κινδύνους από τους άνδρες μας...θα έπεφτε στα χέρια του θηλυπρεπούς λαού των Ελλήνων..." [2]

Ποιος να φαντάζονταν ότι οι απόγονοι του Λεωνίδα θα χαρακτηρίζονταν από τους «βαρβάρους» ως …θηλυπρεπείς; Κι όμως, η άποψη αυτή του Reymond de Poitiers για τους Έλληνες όχι μόνον μοναδική δεν ήταν αλλά και στερεοτυπικώς επαναλαμβανόμενη στους δυτικούς μεσαιωνικούς χρονικογράφους δεν είναι μοναδική.

Ένας άλλος χρονικογράφος των Νορμανδών, ο Γουλιέλμος της Απουλίας στο έργο που έγραψε σε εξάμετρα, μεταξύ 1097-1099, υπό τον τίτλο «Gesta Roberti Wiscardi» (Ανδραγαθήματα του Ροβέρτου Ουισκάρδου) πολλές φορές αναφέρθηκε υποτιμητικά στους Έλληνες:

«Η νίκη αυτή ενθάρρυνε πολύ τους Νορμανδούς, γιατί κατάλαβαν πως από τους Έλληνες έλειπε η γενναιότητα και προτιμούσαν τη φυγή από την αντίσταση» [3] και,

«…οι Έλληνες, συνηθισμένοι να τρέχουν σε δειλή υποχώρηση, επέστρεψαν στα τείχη της Λάρισας» [4] αλλά και,

«Όταν μετά από τη νίκη του Δοκιανού στην Καλαβρία, αυτός και οι άνδρες του δεν ανταμείφθηκαν με λεία, κατηγόρησε το στρατηγό πως έδωσε τα λάφυρα "σε δειλούς και όχι σε άνδρες-καθώς οι Έλληνες είναι σαν γυναίκες» [5]

Στο ίδιο έργο ο Αρδουίνος (Αrduin), Λομβαρδός ευγενής χρησιμοποιεί ακόμη πιο βαρείς χαρακτηρισμούς. Γι' αυτά τα λόγια του μαστιγώθηκε και κατέφυγε στην Αμβέρσα. Εκεί κατηγόρησε τους Νορμανδούς:

«…γιατί αφήνουν μια χώρα τόσο πολύτιμη όπως η Απουλία, στην κατοχή των θηλυπρεπών Ελλήνων, όταν αυτοί είναι μια δειλή ράτσα μεθυσμένων αμαρτωλών που συχνά το βάζουν στα πόδια μπροστά σε μια χούφτα εχθρών, και, ακόμη χειρότερα, ακόμη και τα ρούχα τους δεν είναι κατάλληλα για μάχη» [3]

Σε ένα άλλο κείμενο του 12ου αιώνος, διαβάζουμε και πάλι εξευτελιστικές κρίσεις εναντίον των Ελλήνων από τον Αρμένιο Ματθαίο της Εδέσσης ο οποίος, μετά τις οθωμανικές επιδρομές έγραφε:

«Ποιος μπορεί να περιγράψει λεπτομερώς τις καταστροφικές συμφορές και τους θρήνους των Αρμενίων, γεγονότα που υπέστησαν στα χέρια των κακών, αιμοδιψών και βάρβαρων τουρκικών δυνάμεων, όλα, εξαιτίας της εγκαταλείψεώς τους απ' τον ψεύτικο προστάτη τους, το θηλυπρεπές και ποταπό ελληνικό έθνος; Διότι οι Έλληνες, σταδιακά αποστρατεύοντας τους γενναίους μας στρατιώτες, τους μετακίνησαν από την Αρμενία, απομακρύνοντάς τους από τις πόλεις και τις περιοχές τους» [6]

Ο απαξιωτικός χαρακτηρισμός κατά των Ελλήνων, ως “Horom” ( = Ρωμαίος) ως ταυτοσήμου εννοιών (ελληνόφωνος ορθόδοξος = Έλληνας) υιοθετείται ως … «κανόνας» από όλους σχεδόν τους χρονικογράφους και μετά τη 4η Σταυροφορία. Για τον Ρομπέρ ντε Κλαρί, τον Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο, τον Odo του Deuil, οι Έλληνες της εποχής δεν ήσαν παρά δειλοί, ύπουλοι, κακοί, τιποτένιοι και στο «Χρονικόν του Μορέως» έχουμε αρκετές τέτοιες μειωτικές αναφορές, όπως:

«τὴν κακοσύνην τῶν Ρωμαίων, τὴν ἀπιστίαν ὅπου ἔχουν.

Ποῖος νὰ θαρρέσῃ εἰς αὐτούς, ὅρκον νὰ τοὺς πιστέψῃ,

ἀφῶν τὸν Θεὸν οὐ σέβονται, ἀφέντη οὐκ ἀγαποῦσιν;"

"καθὼς εὑρίσκεται ἀπὸ ἀρχῆς τὸ γένος τῶν Ρωμαίων

εἰς δολιότητα πολλὴν κ᾿ εἰς ἀπιστίες μεγάλες» [7]

Με γνώση κι επίγνωση ενός, αληθώς, παρακμιακού παρελθόντος του Ελληνισμού μετά την απάρνηση των πατρώων του και την υποταγή στους Ρωμαίους, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε ότι η κακή περί Ελλήνων εικόνα δεν είναι προϊόν μιας συγκαιρινής "αντιλήψεως" αλλά μία πάγια και, εν πολλοίς, τεκμηριωμένη προσέγγιση πλείστων όσων χρονικογράφων και συγγραφέων οι οποίοι, ανά τους αιώνες, μετά την παρακμή μας, συνήγαγαν παρά την υπέρ ημών, ως εκ του ηρωικού παρελθόντος μας, βαρύνουσα προδιάθεση των συν-Ευρωπαίων, κυρίως, "κριτών" μας!

Και αυτή την αρνητική εικόνα η οποία δεν είναι ανυπόστατη, οφείλουμε να την ανασκευάσουμε μελετώντας, αρχικώς, τις αιτίες της διαμορφώσεώς της, με πρώτη απ΄ όλες τη θρησκευτική αλλοτρίωση και την έκπτωσή μας από τη πατρώα θρησκευτική Κοσμοθέαση με την υποταγή μας στο αλλότριο ειδωλολατρικό, χριστιανικό, δόγμα!

Είναι γνωστό ότι ο χριστιανισμός ως οικουμενικό δόγμα ευαγγελίζεται τον αποχαυνωτικό πασιφισμό ο οποίος είναι η απαρχή της ανοχής, της υπακοής και, εν τέλει, της υποταγής, προκειμένου να αποφευχθεί κάθε μορφή βίας που για τον ειδωλολατρικό χριστιανισμό αποτελεί αμάρτημα! Και, βεβαίως, ως βία νοείται πρωτίστως η σύγκρουση και ο Πόλεμος!

Η πατρώα Κοσμοθέαση των Ελλήνων ήταν απολύτως συμφιλιωμένη με το "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί..." του Ηρακλείτου και είχε έναν αμιγή εθνικό χαρακτήρα, προοριζόμενη ως "κρίκος" διασυνδέσεως ομαίμων, ομογλώσσων και ομοτρόπων, αλλά ο χριστιανισμός, ως διεθνιστική-οικουμενική δοξασία, επεδίωκε να "καπελλώσει" κατακτητικά "πάντα τα έθνη", ισοπεδώνοντάς τα υπό τον μανδύα του, κάτι για το οποίο, ασφαλώς, θα έπρεπε να καταπολεμήσει τη διάθεση για ανεξαρτησία που εκδηλώνεται δια του Πολέμου.

Και ο χριστιανισμός, ενοχοποιώντας την πολεμική Αρετή των Ελλήνων κι εξουδετερώνοντάς την, ευνούχισε το αίσθημα ανεξαρτησίας του γένους μας, νοθεύοντας με αλλόφερτα "μπολιάσματα" και καθιστώντας το, βαθμιαίως, αναξιόμαχο κι ενδοτικό με όλα τα επακόλουθα δεινά, ευνόητα !

Εν ολίγοις, η παραίτηση από την πατρώα Ελληνική Κοσμοθέαση και τις εθνικές μας Παραδόσεις με πρώτιστη την πολεμική Αρετή και η υποταγή μας στο αλλότριο ειδωλολατρικό χριστιανικό δόγμα, υπήρξε για τον Ελληνισμό η μοιραία "εκπυρσοκρότηση" που κατέφερε τη χαριστική βολή ενός, άλλοτε, ηρωικού έθνους.

Η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, (το ψευδεπίγραφο "Βυζάντιο"), της οποίας η φύση και "ιδιοσυστασία" υπήρξε διαμετρικώς αντίθετη και πολέμια του Ελληνισμού, καλλιεργώντας για λόγους εσωτερικής καταναλώσεως την άκρατη σκοταδιστική θεοκρατία, το πρώτο που νομοθέτησε μέσα από την εκκλησία και το "δίκαιο" που καθιέρωσε, ήταν τον αντιπολεμικό κοινωνικό προσανατολισμό, θεωρώντας την ανθρωποκτονία ακόμη και εχθρού της Πίστης, ως φοβερό αμάρτημα! Ο σφοδρός ανθέλληνας "μέγας" Βασίλειος πρότεινε αποχή από τη ..."θεία ευχαριστία" για 3 έτη σε κάθε στρατιώτη που είχε διαπράξει φόνο εχθρού στη ...μάχη [8].

Διόλου τυχαίο για τον ανθέλληνα, χριστιανό επίσκοπο, Βασίλειο Καισαρείας ο οποίος, εμμονικώς εξύβριζε τους Έλληνες:

«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζοντας με ορθάνοιχτο στόμα τον Ισραήλ. Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων.» [9]

Αν θεωρήσουμε ότι το καθήκον κάθε στρατιώτη και πάντοτε είναι η εξουδετέρωση, παντί τρόπω, του εχθρού, το παραπάνω εκκλησιαστικό "επιτίμιο" για κάθε βυζαντινό στρατιώτη που ασκούσε το καθήκον του σήμαινε a priori την ενοχοποίηση αυτού καθαυτού του στρατιωτικού καθήκοντος και την απαξίωση του στρατού, λόγος για τον οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο Βυζάντιο και παρά τις σημαντικές "αυτεπάγγελτες" προόδους του, ο στρατός τελούσε υπό την έως και α ν υ π ό φ ο ρ η α ν ο χ ή εκ μέρους τoυ εκκλησιαστικού παρακράτους, με αποτέλεσμα τον εκφυλισμό του αξιομάχου του και τη, τελική, πτώση της Κωνσταντινουπόλεως!

Ενώ το Ισλάμ (με το δόγμα "Τζιχάντ") αλλά και η δυτική χριστιανική εκκλησία (με τις Σταυροφορίες) ευφυώς για τη διασφάλιση της μακροημερεύσεώς τους, νομιμοποίησαν θρησκευτικώς τον "ιερό πόλεμο" κατά των αλλοδόξων, στο Βυζάντιο δε νομιμοποιήθηκε ποτέ κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα και η αυτονόητη άμυνα της χώρας να εθεωρείτο αντιχριστιανικό αμάρτημα εφ΄ όσον έθετε σε κίνδυνο ζωής τους ...εισβολείς! Οι απόπειρες που ανεπιτυχώς έκαναν οι Νικηφόρος Φωκάς[10] και Ιωάννης Βατάτζης προκειμένου να θεωρούνται εξαγνισμένες οι ψυχές των υπέρ πατρίδος θνησκόντων πολεμιστών, αντιμετώπισαν τη σθεναρή πατριαρχική απόρριψη!

Σε ό,τι αφορά, τέλος, στον ίδιο το θεσμό του ανατολικού μοναχισμού στο Βυζάντιο, αυτός λειτούργησε ως "αποθέτης" του μαχίμου κοινωνικού δυναμικού, με αποτέλεσμα πλέον του 25% των νέων που θα έπρεπε να στελεχώνουν το στρατό, βρίσκονταν κλεισμένο στα μοναστήρια[11], αποχαυνωμένο και σε πλήρη "απονέκρωση" του πατριωτικού φρονήματος, όπως ακριβώς καλλιεργούσε επί μακρόν η τοπική εκκλησία εφαρμόζοντας τα πασιφιστικά χριστιανικά "διδάγματα"!

Με το σκοταδιστικό και εξουθενωτικό πρόταγμα της (δήθεν...) "σωτηρίας της ψυχής" και την απαξίωση της πολεμικής Αρετής, η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όχι μόνον αφελλήνισε το πληθυσμό της αλλά και τον κατεδίκασε στη υιοθέτηση της δειλίας ως τρόπου ...ζωής! Με αβυσσαλέο ανθελληνισμό ο οποίος άγγιζε το όριο της υστερίας, οι πατριάρχες της εκκλησίας του Βυζαντίου επεξέτειναν ακόμη περισσότερο το "ες έδαφος φέρειν" του ελληνοκτόνου Θεοδοσίου φθάνοντας σε σημείο ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Χρυσόστομος (κοπρόστομος!) να σημειώνει:

«Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων... Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες... Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης.»[12]

Kαι υπήρξε τόσο το μένος των βαρβάρων χριστιανών "ταγών" κατά του Ελληνισμού ώστε, το ίδιο ρασοφόρο χριστιανικό κτήνος, ο Ιωάννης Χρυσόστομος (κοπρόστομος!) δε δίστασε να προσλάβει ακόμη και μισθοφόρους για να γκρεμίσει Ελληνικά μνημεία:

«Ο δε μέγας Ιωάννης (ο Χρυσόστομος) ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού (φανατισμένους καλόγερους) συνέλεξε, με βασιλικούς δε νόμους αυτούς οπλίσας, κατά των ειδωλικών (ελληνικών) έπεμψε τεμενών, τα δε χρήματα για τους κατεδαφιστές και τους βοηθούς, δεν έλαβε απ’ τα βασιλικά ταμεία, αλλά από πλούσιες γυναίκες που φιλοτίμως να παρέχουν κατέπειθε, ώστε με την λαμπρή τους πίστη να κερδίσουν την ευλογία. Έτσι με τον τρόπο αυτόν τους υπολειπόμενους Σηκούς (ελληνικούς ναούς) με τούτον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν.» [13]

Αλλά, κάτι ανάλογο, με έναν άμισθο αλλά εξίσου βίαιο χριστιανικό όχλο, δε κατάφερε ο Κύριλλος Αλεξανδρείας να διαμελίσει και να πετάξει τήδε κακείσε τα κομμάτια της νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας προκειμένου να παύσει η ελληνική διδασκαλία της; Όμως, οι εκφυλισθέντες υπόδουλοι των Ρωμαίων είχαν ήδη κάνει την ολέθρια επιλογή τους να εκπέσουν τόσο της πατρώας τους Κοσμοθεάσεως όσο και των Παραδόσεών τους! Η εκκλησιαστική ολιγαρχία με τον χριστιανισμό κατάφερε να ενοχοποιήσει την, υπέρ πατρίδος, πολεμική Αρετή στις συνειδήσεις των ρωμιών, αλλά διατήρησε ως δικό της προνόμιο την άσκηση άτεγκτης θρησκευτικής βίας σε όποιον τολμούσε να διεκδικήσει την επαφή με την Ελληνική φυλετική καταγωγή.

Mία παράμετρος της απεχθείας του Βυζαντίου εναντίον κάθε μορφής μαχίμου στρατιωτικού ρόλου υπήρξε και η περίπτωση των Ακριτών.

‘Ακρίτες’ απεκαλούντο από τους Βυζαντινούς οι συνοριοφύλακες, από τις «άκρες» όπως ήσαν γνωστά την εποχή εκείνη τα σύνορα. Αυτή η ιδιότυπη κάστα αντικατέστησε τους Μilites Limitaneos των αυτοκρατορικών χρόνων της Ρώμης, που οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες είχαν οργανώσει και εγκαταστήσει με ειδικές προνομίες στα σύνορα ώστε να προστατεύουν τη χώρα από βαρβαρικές επιδρομές. Στο Βυζάντιο οι Ακρίτες, αρχικώς, απολάμβαναν προνομίων, ήτοι, της δωρεάς κτημάτων και της φορολογικής ελαφρύνσεως προκειμένου να προστατεύουν την αυτοκρατορία από αραβικές και απελατικές (ληστρικές) επιδρομές.

Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος έσπευσε να μειώσει τον αριθμό τους εγκαθιστώντας πολλούς από τους Ακρίτες στα αστικά κέντρα, σε πάγια εφαρμογή της χριστιανικής αποστροφής προς κάθε μορφή πολεμικής Αρετής! Επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού η κάστα των Ακριτών, ουσιαστικώς είχε διαλυθεί αλλά όταν, επί αυτοκράτορος Ηρακλείου ο κίνδυνος των αραβικών επιδρομών άρχισε να γιγαντώνεται, το σώμα των Ακριτών αναπτύχθηκε και πάλι (ανάγκα και …ρασοφόροι εκκλησιαστικοί πείθονται) μέχρι την εποχή των εικονομάχων.

Κατόπιν, ο Μιχαήλ Παλαιολόγος Η’ (αυτό το κτήνος το οποίο ετύφλωσε τον 11χρονο νόμιμο κληρονόμο του θρόνου Ιωάννη Δ’ Λάσκαρη για να του υφαρπάσει το αξίωμα) εξαναγκάζει σε διάλυση τους Ακρίτες όταν καταργεί το αφορολόγητο, επιβάλλοντάς τους δυσβάστακτους φόρους και αναγκαστική ένταξή τους στον τακτικό στρατό με υποχρέωσή τους να ακολουθούν τις εκστρατείες του στα ευρωπαϊκά εδάφη. Η ανικανότητα του βυζαντινού κράτους να κατανοήσει τις ουσιαστικές στρατιωτικές ανάγκες της αυτοκρατορίας πέραν της υπηρετήσεως των επιταγών της εκκλησιαστικής κάστας, ήταν για μια φορά ακόμη εμφανής στην αυτοκρατορία των ανατολικών μισελλήνων. Το αποτέλεσμα, βεβαίως, ήταν καταστροφικό, αφού πολλοί από τους Ακρίτες αγανάκτησαν και κατέφυγαν στους Σελτζούκους Τούρκους, που την εποχή εκείνη είχαν ήδη αναπτυχθεί επικινδύνως στις μικρασιατικές περιοχές. Οι υπόλοιποι Ακρίτες, μη έχοντας κίνητρα για την συνέχιση της φρουρητικής υπηρεσίας που παρείχαν παραμέλησαν τα καθήκοντά τους με αποτέλεσμα οι «άκρες», τα σύνορα του Βυζαντίου να παραμείνουν ξέφραγα στις διαθέσεις των επεκτατικώς αποβλεπόντων Τούρκων. Ίσως, όλα αυτά θυμίζουν κάτι ανάλογα στο σύγχρονο σημερινό Έλληνα…

Την εποχή της ακμής τους (7ος – 10ος αι.) οι Ακρίτες εμάχοντο ακαταπαύστως εναντίον των Σαρακηνών και των (ληστών) απελατών. Η ζωή τους ήταν κατ’ εξοχήν πολεμική και επικίνδυνη, ιδιαίτερα στις παραμεθόριες μικρασιατικές περιοχές του Πόντου και της Καππαδοκίας. Αυτό συνετέλεσε όχι μόνον οι Ακρίτες να αφοσιωθούν και να υμνήσουν τη στρατιωτική ζωή αλλά και να εμπνεύσουν την ανάπτυξη πνεύματος ηρωικού (ανάλογο με αυτό της μεσαιωνικής Δύσεως), στο οποίο και οφείλεται η γένεση ποιητικού λόγου κατ’ εξοχήν ηρωικού, του λεγομένου «ακριτικού». Και αυτήν ακριβώς την πολεμική ηρωικότητα κάποτε την «επλήρωσαν»!

Στη μνήμη των Ελλήνων θα μείνει για πάντα το ηρωϊκό έπος του Βασιλείου Διγενή Ακρίτα, του Πορφύρη, του Αρμούρη, του Ανδρονίκου, του Νικηφόρου, του Βάρδα Φωκά και του Πετροτραχήλου για να θυμόμαστε ότι ακόμη και στο αντιηρωϊκό και παρακμιακό Βυζάντιο η πολεμική Αρετή των Ελλήνων δεν εκάμφθη!

Η εκφυλιστική τρυφηλότητα του Βυζαντίου στόχευσε ποικιλοτρόπως στη βίαιη εξάλειψη κάθε ίχνους πολεμικής Αρετής από τους πολίτες του θεωρώντας ότι η "αιχμαλωσία" τους στη σαγήνη του εκκλησιαστικού "μυστηρίου" θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη μακροβιότητα αλλά, κυρίως, την ευημερία στη διεφθαρμένη πολιτική εξουσία. Αυτό το, ...απερίσκεπτο, "σκεπτικό", εν τινι μέτρω ωφέλιμο για τους άρχοντες μιας αυτοκρατορίας θεμελιωμένης στην ίντριγκα, μπορεί να ήταν "κοντόθωρα" εύλογο για τους κυβερνώντες όμως απεδείχθη ολέθριο τόσο για τη πολιτιστική πρόοδο, όσο και για τη μακροημέρευση της ίδιας της Αυτοκρατορίας της οποίας η επακολουθήσασα πτώση διεκύβευσε τον Πολιτισμό ολόκληρης της Ευρώπης!

Ο αυτοκράτορας Λέων ο Στ' (ένα ακόμη βυζαντινό κτήνος το οποίο άλλαζε πατριάρχες για να πετύχει τον, εκ του εκκλησιαστικού δικαίου, παράνομο 4ο γάμο του!) συνέγραψε στρατιωτικό εγχειρίδιο για να ευνουχίσει το ...πολεμικό φρόνημα του στρατού του:

«Πρέπει πάντα να προτιμούμε την ειρήνη πάνω απ' όλα και να απέχουμε από τον πόλεμο» [14]

Σε αυτή την απέραντη ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η ανδρεία εθεωρείτο "αμάρτημα"! Όταν κάποτε ο 16χρονος Μανουήλ Κομνηνός, τόλμησε να καλπάσει άφοβα εναντίον εχθρού σε μία αναμέτρηση υπερβαίνοντας τη πρώτη γραμμή, μαστιγώθηκε στο παλάτι από τον ίδιο τον πατέρα του, ο οποίος του απαγόρευσε να επαναλάβει μια τέτοια γενναιότητα! [15]

Και ήταν φυσικό για μία διεφθαρμένη θεοκρατική χώρα να είναι προτιμητέα η συνωμοσία, η διαπλοκή, το έγκλημα, ο χρηματισμός, η ίντριγκα, η ευτέλεια, αντί της γενναιότητος που επιτάσσει η πολεμική Αρετή την οποία και το Βυζάντιο επεχείρησε κι επέτυχε να εκμηδενίσει, εξανδραποδίζοντας τους πολίτες του.

Παρά ταύτα, παρά τον απηνή "διωγμό" της πολεμικής Αρετής προς παραγωγή ανδραπόδων "μετ-Ελλήνων", στην ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η πολεμική Αρετή κατάφερε να έχει τη "συνέχειά" της σε ένα ικανό μέρος σθεναρώς ανθισταμένου Ελληνικού γονιδιώματος το οποίο εξακολουθεί να διατηρείται μέχρι σήμερα οροθετώντας την ίδια τη σ υ ν έ χ ε ι α του Ελληνισμού παρά την προ-ρωμαϊκή του "γονυκλισία" και τις μετέπειτα εις βάρος του μεθοδεύσεις του ανθελληνικού, σκοταδιστικού, χριστιανισμού του οποίου το επίκεντρο υπήρξε το Βυζάντιο.

Οι βίαιες προσπάθειες ολοκληρωτικού "χαλασμού" της πολεμικής Αρετής των Ελλήνων από τους ανθέλληνες βυζαντινούς άρχοντες απέτυχαν με τρανή απόδειξη την ανάπτυξη ακόμη και στρατιωτικού Πολιτισμού στο ίδιο το Βυζάντιο (!) όσο κι αν ο Πολιτισμός αυτός ήταν σε πλήρη αντίθεση με το παντοδύναμο εκκλησιαστικό κατεστημένο! Παρά τη πασιφιστική εμμονή του χριστιανικού Βυζαντίου το έπος των Ακριτών υπήρξε λαμπρό δείγμα πολεμικής Αρετής ενώ παραδείγματα στρατιωτικού ηρωϊσμού δεν έπαυσαν να εμφανίζονται υπεράνω της εκφυλιστικής "διδασκαλίας" του ειδωλολατρικού χριστιανισμού ο οποίος απεδείχθη, εν τέλει, ανίκανος να διακόψει ολοσχερώς την "συνέχεια" του πολεμοχαρούς γονιδιώματος των Ελλήνων και παρά την μακραίωνα επικράτηση του Βυζαντίου. Ο Φαλμεράιερ σαφώς και, εν μεγάλω μέρει, είχε δίκιο (και αν του το αρνηθούμε υβρίζουμε εαυτούς!) όμως μέχρι και σήμερα εξακολουθούμε και σηματοδοτούμε την εξαίρεση των θεωριών του όσοι σεβόμαστε τις υπάρξεις μας ως φυτώρια φυλετικής αειφορίας Ελληνισμού ανά τους, αντίξοους, αιώνες!

Η έξοδος από το σημερινό νεοελλαδικό ναδίρ περνά υποχρεωτικώς από την πύλη της γνώσεως και της πολεμικής Αρετής των Ελλήνων, για την υπέρβαση της οποίας δεν αρκεί μόνον η ύπαρξη ενός υγιούς γονιδιώματος αλλά και, απαρεγκλίτως, η ανάπτυξη ασκητικής Παιδείας. Χωρίς την "επανεφεύρεση" του ηρωϊκού και αλτρουιστικού τρόπου ζωής ουδεμία διέξοδος από το αδιέξοδο μπορεί να προσδοκάται! Αλλά γι αυτό, η εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση είναι η επαναπροσέγγιση της αρχέγονης, πατρώας, θρησκευτικής Κοσμοθεάσεως των Ελλήνων, η οποία εμπεριέχει και τα κατευθυντήρια "αζιμούθια" για την ευκταία καθαρτήρια Επανελλήνιση! Και τούτο χρειάζεται πνεύμα ελεύθερο και γενναιότητα ψυχής, κάτι το οποίο δια της μελέτης και, κυρίως, πράξεως του Πολέμου κατορθούται!

Η υψικλινής "ατραπός" του στρατοφιλοσόφου, πληθώνεια και ως εκ τούτου δύσβατη, είναι η μόνη η οποία διαχωρίζει τους θηρευτές από τα θηράματα, μόνη άγουσα προς τη δικαίωση!

Η "αρχαιόθρησκη" κατάρα!

     Αν και ο εβραιοχριστιανισμός αποτελεί μια βαρύτατη κατάρα για τον Ελληνισμό, ακόμη βαρύτερη κατάρα αποτελούν γι αυτόν οι λεγόμενοι "αρχαιόθρησκοι"! Κι αυτό διότι ο εβραιοχριστιανισμός προσεγγίζει τον Ελληνισμό έξωθεν ενώ οι δήθεν "αρχαιόθρησκοι" έσωθεν και, ως εκ τούτου, πολύ πιο επικίνδυνα!

     Περί αυτής της νοσηρής συνομοταξίας έχουμε αναφερθεί λεπτομερώς σε προηγούμενες αναρτήσεις μας όπου αναρτήσαμε το "προφίλ" της και τα "πεπραγμένα" της (και εδώ).

     Εδώ, λοιπόν, έχουμε αλληλο-σπαρασσόμενες σέχτες με αμέτρητους ψευδο-γκουρού "πατριάρχες" οι οποίοι, χλαμυδοσανταλοφέροντες, άλλοτε ως "δωδεκαθεϊστές", άλλοτε ως "ελλάνιοι", άλλοτε ως "έψιλον", πάντοτε με βαρύγδουπα αρχαιοελληνικά ψευδώνυμα, απλώς, αναζητούν ευκαιρία αλλοτρίων τέρψεων "δεόμενοι" με τις παλάμες προς λάθος κατεύθυνση, όχι προς τους θεούς, αλλά προς τον ...πισινό της παραπλεύρως καλλίπυγης συν-"δεομένης"!  

     Είναι αυτοί που μετατρέπουν την αρχαία λατρεία σε κακόγουστο τουριστάδικο ρεντίκολο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με την ίδιαν αρχαιολογική εγκυρότητα που χαρακτηρίζονται και τα "τσολιαδάκια" που πωλούνται σε τουρίστες στα παρακείμενα σουβενιράδικα που εισάγουν φτηνά από ...Κίνα.

     Και, βεβαίως, είναι οι ίδιοι που ψέγουν τα παγκάρια των εβραιοχριστιανικών εκκλησιών μη παραλείποντας να βγάλουν δίσκο στις πανηγυριώτικες εκδηλώσεις τους!

      Όλα δε τα παραπάνω, στην πλέον σατιρικο-διασκεδαστικήν εκδοχή των πεπραγμένων τους, διότι υπάρχει και η "ενδότερη", τραγική, εικόνα της συμπεριφοράς τους δείγμα της οποίας μας παρέχει δική τους, διαδικτυακή, ανάρτηση, όπως η παραπάνω. 

Συμπέρασμα

     Πίσω από την κακοδαιμονία του Ελληνισμού βρίσκεται ο φυλετικός εκφυλισμός ο οποίος συνοψίζεται στον "γραικυλισμό", γνωστό ήδη από την περίοδο της προ-ρωμαϊκής κατακτήσεως! Και είναι τα συμπτώματα της φυλετικής εκπτώσεως που δικαίωσαν κατά το μείζον μέρος και τον Ιάκωβο Φαλμεράιερ! Και αυτός ο γραικυλισμός, μέσα σε θρησκευόμενες "αργές γαστέρες" ...ακίνητες, που διαιωνίζουν τον εκφυλισμό, απομακρύνουν τα θύματα της ρωμαιοκρατίας η οποία διαρκεί επί αιώνες, από κάθε προοπτική λυτρώσεως, υποδουλώνοντάς τα στην απαιδεία και στην αγυμνασία, αποτρέποντας πνεύμα και σώμα από κάθε ανατάσιμη διάθεση! Κι αυτό είναι η καταστρεπτική συνέπεια του "θρησκεύεσθαι" (είτε εβραιοχριστιανικώς, είτε "αρχαιοπρεπώς") από το οποίο θα πρέπει να αποστεί πάση θυσία ο Ελληνισμός! 

     Ένας διακεκριμένος Συνέλληνας, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, σε μία συνέντευξή του είχε τονίσει: "Δεν έπρεπε η Ελλάδα να φτάσει σε αυτό το σημείο, η Ελλάδα ήταν πηγή θετικών πραγμάτων και βρίσκεται σήμερα σε μια δεινή θέση... Έχουμε ξεχωριστούς ανθρώπους. Απαιτείται, όμως, το πρότυπο οργάνωσης που στηρίζεται στο ορθό και αντικειμενικό. Με άλλα λόγια, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ".

Εμείς, θα συμπληρώναμε ότι η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ" συνοψίζεται περιεκτικότατα και λακωνικότατα στην φράση του Ηρακλείτου "ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΜΕΝ ΠΑΤΗΡ ΕΣΤΙ" αφού κατά την Ελληνική Παιδεία και τον εξ αυτής προκύπτοντα φιλοσοφικό στοχασμό ο Π Ο Λ Ε Μ Ο Σ και όχι τα πολυώνυμα "δόγματα" (θρησκείες) είναι η α π α ρ χ ή του Κόσμου. Έτσι κι εμείς οι Έλληνες, θα πρέπει να είμεθα προετοιμασμένοι για τον Πόλεμο κι όχι για τοτεμικές θρησκείες! Δια της πολεμικής αρετής, λοιπόν και όχι δια των "θρησκειών" η έξοδος από την παρακμή του Ελληνισμού την οποία κάποιοι αστόχως χαρακτηρίζουν ως "επανελλήνιση"!

Και μόνον εάν οι Έλληνες μυηθούν από την παιδική ηλικία, όχι σε ψευδο-θρησκείες αλλά στις τέχνες του Πολέμου μπορεί να υπάρξει ελπίδα ανατάσεως για την φυλή μας!

Και μόνον εάν στις τέχνες του Πολέμου μυηθούν εξίσου Έλληνες και Ελληνίδες, ανεξαρτήτως φύλου, μπορούμε να προσδοκούμε "έξοδο" εκ του φυλετικού "ναδίρ" στο οποίο μας εγκλωβίζουν τα ανελλήνιστα "θρησκευτικά" δόγματα.

Τότε και μόνον τότε, όταν σαβανώσουμε με τα ράσα και τις ψευδο-χλαμύδες όλες αυτές τις "αργές γαστέρες" που αποκοιμίζουν το μαχητικό φρόνιμα εκείνων που πρέπει να πολεμήσουν για την απολύτρωσή τους, θα εκπληρώσουμε το φυλετικό μας καθήκον ως Έλληνες-φορείς αλκής κληροδοτημένης από τους προγόνους μας!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

[1] Δημήτρη Μπελέζου, "Ο Βυζαντινός Στρατός", σ.42-43
[2] "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", τόμος Θ'
[3] "Gesta Roberti Wiscard", βιβλίο Ι
[4] "Gesta Roberti Wiscard", βιβλίο V
[5] "Gesta Roberti Wiscard", βιβλίο V
[6] Ματθαίου της Εδέσσης, "Χρονικόν" (1113-1140) σ.29
[7] "Χρονικόν του Μορέως" 45, 53 . (Το Χρονικόν του Μορέως γράφτηκε από ελληνόφωνο

Φράγκο, ή γασμούλο και γενικά είναι εχθρικά διακείμενο προς του Έλληνες)

[8] Βασίλειος, επίσκοπος Καισάρειας, 188, 13, σ.130
[9] Βασίλειος Καισαρείας, εις Προφήτην Ησαϊα 9.230.8
[10] Κόλια-Δερμιτζάκη, διατριβή "Βυζαντινός Ιερός Πόλεμος" σ.130-2
[11] Peter Charanis, The Monk as an Element of Byzantine Society, Dumb. Oaks Papers

N.25 1971
[12] Ι. Χρυσόστομος (344-407 μ.Χ.), εις Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν, Ομιλία ξς΄

59.369.12 - 370.11

[13] Θεοδώρητου, Εκκλησιαστική Ιστορία (Τομ. 5ος σελίδες 328 - 330)
[14] Λέων Στ' "Τακτικά", Προοίμιον στ. 1-2
[15] Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία J-L ,van Dieten, Berlin, p.35