Η ΣΧΟΛΗ ΤΥΦΛΩΝ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΩΝ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ" ΣΤΟ 10ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

 Η ΣΧΟΛΗ ΤΥΦΛΩΝ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΩΝ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

ΣΤΟ 

10ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

     

Με μεγάλη προσέλευση κοινού άνοιξε η "αυλαία" του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου στο Αμφιθέατρο "Θεόδωρος Αγγελόπουλος" της Καλαμάτας, με πρώτο το ντοκιμαντέρ "ΠΕΡΑ ΑΠ΄ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ", μια παραγωγή της Τζίνας Πετροπούλου, επικεφαλής του "Κέντρου Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας" και της Σκηνοθέτιδος Αντωνίας Πτερνέα. Στο εναρκτήριο, αυτό, ντοκιμαντέρ, περιγράφονται η καθημερινότητα, οι προκλήσεις αλλά και οι υπερβάσεις της ζωής των τυφλών συνανθρώπων μας οι οποίοι, ξεπερνώντας δεινές αβελτερίες καταφέρνουν ακόμη και να ...ιππεύουν και να ...τοξεύουν, κατακτώντας εμπειρίες και απολαύσεις σπάνιες ακόμη και σε βλέποντες! Με τον "λαλίστατο" φακό της Σκηνοθέτιδος καταγράφεται, έτσι, μια "καθημερινότητα" γεμάτη δυσκολίες η οποία, όμως, με την δύναμη της θελήσεως μπορεί να αναχθεί σε "επίγευση" υπαρξιακής ευδαιμονίας για κάθε ...επιμένοντα! 

     Στον χώρο της προβολής ένα διόλου "¨παθητικό" αλλά έντονα "διαδραστικό" κοινό έδειξε να ενδιαφέρεται γι αυτό το εναρκτήριο ντοκιμαντέρ, αλλά και για το ίδιο το Φεστιβάλ, συζητώντας ζωηρά τις πτυχές αυτής της διοργανώσεως η οποία προσέφερε πολύ περισσότερα ερεθίσματα από αυτά μια απλής προβολής παραστατικών έργων.

      Με την συμμετοχή δύο μαθητών της μοναδικής, παγκοσμίως, "Σχολής Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας", του Γιάννη και της Γεωργίας, το ντοκιμαντέρ αυτό ...σόκαρε την κατάμεστην αίθουσα με την ενάργεια και την καταγραφικότητά του, ματαφέροντας τον κάθε θεατή στη θέση του "μη βλέποντος" και αποδίδοντας τον αγώνα του τυφλού για επιβίωση μέσα σε ένα εν πολλοίς, ας μη κρυβόμαστε..., εχθρικό περιβάλλον!

     Αποφεύγοντας συγκινησιακές υπερβολές και συναισθηματικές υπερ-φορτίσεις, η κάμερα αποδίδει το "χνάρι" κάποιων ..."άσπρων μπαστουνιών" στις διαδρομές τους μέσα σε μιαν επαρχιακή πόλη, ανάμεσα σε μικρότερα και μεγαλύτερα εμπόδια, διαδρομές που μπορούν, όμως, να φτάσουν και σε έναν Σταύλο για να δώσουν την χαρά σε δύο τυφλούς να αγγίξουν και να ιππεύσουν ένα αλογάκι νιώθοντας την χαρά μιας φυσικής δραστηριότητος που καταλήγει, με την Έφιππη Τοξοβολία, στην επικύρωση ικανοτήτων που, διαφορετικά, θα παρέμεναν άγνωστες κι ανεξερεύνητες!

     Ίσως, σε αυτό το ντοκιμαντέρ επικυρώνεται και η ωφελιμότητα της δικής μας πολεμικής τέχνης, της Έφιππης Τοξοβολίας η οποία δείχνει να εισχωρεί πολύ περισσότερο απ΄ όσο νομίζουμε στις πτυχές της ανθρώπινης φυσιολογίας και να ενδυναμώνει τον Άνθρωπο εκεί που η φύση τον δείχνει αδύναμο...

     Και όταν βλέπεις αυτόν που λίγο πριν, με την βοήθεια ενός άσπρου μπαστουνιού, προσπαθούσε διστακτικά να διασχίσει έναν δρόμο, τώρα να ιππεύει και να τοξεύει, δεν μπορεί παρά να νιώσεις το μεγαλείο ενός "μονοπατιού" που, τύχη αγαθή, προσφέρεται ως θείο δώρο σε όποιον θέλει να το περπατήσει! 

     Εδώ, ο Σταύλος του Πάνου Μανιάτη που φιλοξενεί την "Σχολή Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" με τους υπέροχους Ίππους που διαθέτει, είχε την καλύτερη παρουσίασή του, μια παρουσίαση που δικαιώνει μιαν ουμανιστική αλληλεγγύη τόσο σπάνια για την ατομικιστική εποχή μας.

 

     

Εδώ, όμως, δικαιώνονται οι θυσίες και η πρωτοβουλία της ιδρύσεως και λειτουργίας της "Σχολής Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" που αποτελεί προσωπικό δημιούργημα του Αθανασίου Ψωρομύτη ο οποίος, εκτός από ικανότατος Εκπαιδευτής μιας πολεμικής τέχνης απέδειξε ότι είναι κι ένας άξιος οραματιστής ανθρωπιστικής αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο! Ένας ανιδιοτελέστατος "εργάτης" ανθρωπιστικού Πολιτισμού ο οποίος, παρά τις βαρύτατες οικογενειακές υποχρεώσεις του ως οικογενειάρχης και πατέρας δύο παιδιών, αλλά και ως επαγγελματίας πυροσβέστης-διασώστης με πολύωρη καθημερινή υπηρεσία, εν τούτοις, ανακαλύπτει χρόνο για να τον αφιερώσει στον "διπλανό" του! 

     Κορυφαία στιγμή της προβολής όταν οι δύο τυφλοί μαθητές μας ανεκλήθησαν επί σκηνής και πήραν το μικρόφωνο για να μεταφέρουν στο κοινό το περίσσευμα της αισιοδοξίας τους για τη ζωή, εισπράττοντας το θερμό χειροκρότημα των θεατών του αμφιθεάτρου! 

     Η "Σχολή Τυφλών Εφιπποτοξοτών" των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" παράγει Πολιτισμό με, ήδη, παγκόσμια εκτίμηση και αναγνώριση. Το εγκυρότερο διεθνές, ειδικό, περιοδικό "Traditionell Bogenschiessen" (τ. 84), αλλά και πολλές άλλες πηγές του εσωτερικού της αποδίδουν εύσημα κάνοντάς μας υπερήφανους κι αυτό το ντοκιμαντέρ συνοψίζει παραστατικότατα τη νίκη της ανθρώπινης θελήσεως σε έναν τομέα "ειδικής ανάγκης" ο οποίος, εκ των προτέρων φαίνεται ανυπέρβλητος! 

     Όμως, το 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου δεν παρέλειψε να εκφράσει την συστράτευσή του με την παγκόσμια οργή κατά του σιωνιστικού εγκλήματος που διαπράττεται εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού από τον διεθνή ταραξία ο οποίος κρύβεται πίσω από την πονηρή ρητορική του "ολοκαυτώματος" για να παραπλανήσει αφελείς και να συνεχίσει μια συστηματική γενοκτονία!   

H σιωνίστρια Εβραία πολιτικός Shulamit Aloni παραδέχεται "on camera" ότι το "ολοκαύτωμα" χρησιμοποιείται από τους ομοφύλους της ως κόλπο για να αποκρύψει τα εγκλήματα που διαπράττουν οι Εβραίοι κατά των Παλαιστινίων!

     Έτσι, κατά την διάρκεια της πρώτης ημέρας αυτού του Φεστιβάλ, ένα ανατριχιαστικό ντοκιμαντέρ αφιερώθηκε στα δεινά του Παλαιστινιακού λαού ο οποίος αποδεκατίζεται συστηματικά από τον εβραϊκό στρατό ο οποίος, δια των όπλων, "ανοίγει έδαφος" για την επιδιωκόμενη παγκόσμια εξάπλωση του εβραϊσμού η οποία στρέφεται εναντίον ολόκληρης της ανθρωπότητος!

     Στο ειδικό, αυτό, ντοκιμαντέρ, αποτυπώθηκε η φρίκη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τους διεθνείς εγκληματίες σιωνιστές για τους οποίους οι μέχρι τώρα σκανδαλωδώς "σιωπήσαντες" ...καθ΄ ύλην αρμόδιοι, εξαναγκάζονται να στείλουν εντάλματα συλλήψεως! 

     Η οθόνη του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου έγινε μάρτυρας της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τον εγκληματικό σιωνισμό ο οποίος παραμένοντας ατιμώρητος από την εποχή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και υπό διάφορα προσωπεία, εξακολουθεί να γενοκτονεί την Ανθρωπότητα.

     Άλλωστε, είναι γνωστό ότι και οι ίδιοι οι Εβραίοι αναγνωρίζουν την  ε γ κ λ η μ α τ ι κ ό τ η τ α  του λαού τους παραδεχόμενοι δημόσια το ψεύδος (όπως το αναγνωρίζουν) του "ολοκαυτώματος" το οποίο και προσπαθεί να την συγκαλύψει!

     Και αυτά τα φρικιαστικά πλάνα που μας μετέφερε η οθόνη του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου ανανέωσαν την οργή μας για την εγκληματικότητα των σιωνιστών και επέτειναν την ετοιμότητά μας για την επικείμενη πανανθρώπινη απάντηση στους ιταμούς αμφισβητίες του δικαιώματος της υπάρξεως όχι μόνον των Παλαιστινίων αλλά και όλων των υπολοίπων λαών! 

      Άλλωστε, αυτό ήταν και το μήνυμα το οποίο έστειλαν σε όλους και οι δύο τυφλοί μαθητές μας! 

     Είθε, πρωτοβουλίες όπως το 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου να πολλαπλασιάζονται συνεισφέροντας στον Πολιτισμό κοινωνιών που μαστίζονται από την πολυαίμακτη βία και τους πολέμους μιας παραπαίουσας ανθρωπότητος που δείχνει να έχει χάσει καθοριστικές Αξίες επιβιώσεως μαθαίνοντας να συζεί με το "τέρας"! 

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

REPÉRAGE ΣΤΗ ΒΙΛΛΑ "ΙΛΙΣΣΙΑ"

 REPÉRAGE ΣΤΗ ΒΙΛΛΑ "ΙΛΙΣΣΙΑ"

     Η, υπό προετοιμασία, ταινία μεγάλου μήκους "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ" δεν θα είναι ένα τεκμηριογράφημα εμμονικής σκηνογραφικής αναπαραστάσεως "εποχής" αλλά, όπως και ο υπότιτλός της διευκρινίζει, μια "επική βιογραφία" η οποία έχει ως σκοπό να κάνει γνωστή την σημαντική προσωπικότητα του λογίου και πολεμιστή Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη στο ευρύ κοινό το οποίο την αγνοεί. Παρά ταύτα, η ταινία θα σεβαστεί το ιστορικό πλαίσιο της "εποχής" και την αλήθεια η οποία εξ αυτού απορρέει όχι μόνον στον τομέα του σεναρίου αλλά και αυτής ταύτης της σκηνογραφίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 

     Έτσι και προς διευκόλυνση και επίσπευση των γυρισμάτων, ήδη ξεκίνησε ένα εκτενές repérage (επιλογή σημείων γυρισμάτων) από ένα σύνολο 42 επιλογών που προσφέρονται ώστε να επιτευχθούν πλάνα με, ιστορικώς, αρτία "εικόνα". Και σήμερα ολοκληρώσαμε την μελέτη της Βίλλας "Ιλίσσια" που ένας βυζαντινόπληκτος όχλος έχει ...εκβυζαντινοποιήσει, επικαλούμενος ..."βυζαντινές" ανιστορικότητες, δηλαδή, "Βυζαντινό" Μουσείο! 

     Στον συγκεκριμένο χώρο ο οποίος είναι ο 16ος κατά σειρά στο carnet των επιλογών μας εντοπίζουμε αρκετά σημεία τα οποία πληρούν τις ανάγκες μιας πειστικής εικόνας "εποχής" για πλάνα της ταινίας μας και, βεβαίως, τηρήσαμε ένα εκτενέστατο φωτογραφικό αρχείο προς ενημέρωση της Παραγωγής η οποία, τελικώς, θα επιλέξει και τα καλύτερα. Όμως, εν προκειμένω το ζήτημα δεν είναι αυτό.

     Με βαθύτατη θλίψη σ΄ αυτό το Μουσείο και δη στους άλλοτε λαμπρούς κήπους του εντοπίσαμε μια ασύγγνωστη παρακμή η οποία ουδεμία δικαιολογία έχει για μία ευρωπαϊκή χώρα!

     Κακότεχνα, έως βάρβαρα μοντέρνα "αγάλματα" εκτός "φυσιογνωμίας" και ιστορικότητος ενός "Βυζαντινού" όσο και "Χριστιανικού" Μουσείου εξοργίζουν τον επισκέπτη κάνοντάς τον να αναρωτιέται μήπως έκανε λάθος και βρέθηκε στο ...Γκάζι, έξω από καμιά woke-φιέστα αλλοπαρμένου κακοτέχνη, ουδεμία σχέση έχοντος με "Βυζάντιο" και "Χριστιανισμό". 

     Πεταμένα παλιοσίδερα χωσμένα μέσα στα παρτέρια, σκουριάζουν εδώ και χρόνια χωρίς η διεύθυνση του Μουσείου να δείχνει στοιχειώδες φιλότιμο να τα απομακρύνει νομίζοντας ότι παραμένουν αθέατα μέσα στις φυλλωσιές!

     Παρατημένα καρότσια κηπουρικής σκουριάζουν, επίσης, μέσα στα παρτέρια καμουφλαρισμένα από περικοκλάδες που δείχνουν αφροντισιά κι εγκατάλειψη. 

     Σκουπίδια εδώ κι εκεί και διάφορα "σιδερικά" ατάκτως ερριμμένα παντού, λες και η καθαριότητα σ΄ αυτόν τον μνημειακό χώρο παραμένει άγνωστη λέξη στους σημερινούς διαχειριστές του! 

     Οι ενημερωτικές επιγραφές του, αυτές που προορίζονται να παρέχουν ιστορική πληροφόρηση στον επισκέπτη εμφανίζονται σχεδόν όλες μαυρισμένες από τον χρόνο και την απουσία συντηρήσεως, απολύτως μη αναγνώσιμες από εκείνους που θα ήθελαν να αξιοποιήσουν το περιεχόμενό τους, υπογραμμίζοντας κατά τον οικτρότερο τρόπο την απουσία στοιχειώδους υπηρεσιακής φροντίδος!

     Οι σκοπιές των φυλάκων όχι απλώς άδειες αλλά και σε πλήρη κατάρρευση, πνιγμένες από ανεξέλεγκτη βλάστηση να καταρρέουν κάνοντας τον επισκέπτη να απορεί γιατί φτιάχτηκαν ή γιατί, εν τέλει, αφέθηκαν στη μοίρα μιας βέβαιης καταστροφής εάν δεν χρειάζονταν να φτιαχτούν. Πόσο αισχρό μπορεί να είναι ένα τέτοιο κράτος όταν αντιφάσκει με τις ίδιες του τις αποφάσεις...

     Ογκώδη απορρίμματα υπό μορφή ...μακάβριων σπασμένων ξυλοκιβωτίων μας παραπέμπουν σε κιβούρια Πολιτισμού στην αυλή αυτού του μνημείου και μαζύ με όλα τα υπόλοιπα συνθέτουν μιαν αποκρουστική εικόνα την οποία όχι μόνον δεν συγχωρεί η Μουσειολογία αλλά και καταδικάζει!

     Kαι ας μην αναφερθούμε στην άλλοτε διακοσμητική λίμνη της οποίας, σήμερα, τα κατάμαυρα από τη βρώμα νερά παραπέμπουν σε εστία μολύνσεως ...πασών των Αθηνών και πάντων των ...περιχώρων! 

     Περί του συγκεκριμένου, αμαρτωλότατου Μουσείου έχει υπάρξει πολύς θόρυβος τον τελευταίο καιρό με συνδικαλιστικούς παροξυσμούς και ενδοϋπηρεσιακές αντεγκλήσεις κομματικής παθογενείας όπου συγκρούονται η διοίκηση του Μουσείου με υπαλληλικές σέχτες οι οποίες αλληλοσπαράσσονται μεταξύ τους και όλοι μαζύ διαξιφίζονται με την υπουργό (δήθεν) "Πολιτισμού"! Δηλαδή, δημοκρατικότατα πράγματα τα οποία όταν δεν προκαλούν γέλωτα παράγουν θλίψη! Εν τοιαύτη, όμως, περιπτώσει, δεν θα υπάρξει ούτε ένας ο οποίος θα λυπηθεί τον αοίδιμο Σταμάτη Κλεάνθη που στροβιλίζεται στο τάφο του αηδιασμένους με τους  νεο-βαρβάρους κακοποιητές του δημιουργήματός του; Ούτε ένας αφιλότιμος γραικύλος;...    

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟ 10ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

 ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΣΤΟ 10ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

     Μια ιδιότυπη Σχολή Εφίππων Πολεμικών Τεχνών, οι "Έλληνες Κένταυροι", θεώρησε ότι οι δυσκολίες της ζωής μπορούν να ξεπεραστούν και να εξισωθούν οι άνθρωποι απέναντι σε ό,τι δύσκολο η ζωή μας επιφυλάσσει ακόμη και σε έναν τόσο ειδικό και απαιτητικό τομέα όσο αυτός μιας πολεμικής τέχνης που θέλει τον μη βλέποντα όχι μόνον σκοπευτή αλλά και ιππέα! Κι έτσι, μέσα στον δικό μας Οργανισμό, ο Αθανάσιος Ψωρομύτης, Αρχηγός του Παραρτήματός μας των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας", ίδρυσε το 2016 την μοναδική, παγκοσμίως, Σχολή που εκπαιδεύει δωρεάν και χωρίς καμία κερδοσκοπική πρόθεση, μη βλέποντες συνανθρώπους μας στην Ιππασία, στην Τοξοβολία και στην Έφιππη Τοξοβολία!

     Έτσι, η Σχολή Τυφλών των «Ελλήνων Κενταύρων Kαλαμάτας» αποκτά την διεθνή αναγνώρισή της με ειδικό αφιέρωμα στο πλέον έγκυρο περιοδικό της Ευρώπης   συνεχίζοντας να κοσμεί έναν Οργανισμό Εφίππων Πολεμικών Τεχνών που ήδη έχει τιμηθεί με δύο πρώτα παγκόσμια βραβεία. 

     Αυτή την Παρασκευή, 22^α Νοεμβρίου 2024, στις εννέα το βράδυ και στο Αμφιθέατρο «Θεόδωρος Αγγελόπουλος» κατά την επίσημη έναρξη του 10^ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στην Καλαμάτα,  θα παρουσιαστεί το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ "Beyond my Eyes", με τις παρατηρήσεις για την ζωή και τις εμπειρίες τεσσάρων νέων με οπτική αναπηρία στην πόλη της Καλαμάτας. 

     Το ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε από το «Κέντρο Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας» στο πλαίσιο του προγράμματος "Ντοκιμαντέρ για Όλους". Ένα πρόγραμμα που υλοποιεί το Φεστιβάλ και προωθεί την προσβασιμότητα των ΑμΕΑ στον κινηματογράφο, με την υποστήριξη του «Ιδρύματος Βασίλη και Κάρμεν Κωνσταντοπούλου».

MIΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

 MIΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Ο Συνθέτης Γεώργιος Κοχλιός

     Αρμονία και ρυθμός η ζωή και ό,τι την συνθέτει! Ένα αμάλγαμα ισορροπίας εικόνας, οσμής, αφής (απτής ή και «ορατής») αλλά και γεύσεως (φυσικής ή και νοητής) που εκφράζεται με ήχο που διεγείρει την ακοή σε μιαν εξίσωση η οποία παρακολουθεί κάθε έμβιο μέχρι τον θάνατό του. Αυτή είναι η Μουσική! Και η προηγούμενη επαγγελματική σχέση του Ιδρυτή των «Ελλήνων Κενταύρων» και της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου τους με το Λυρικό Θέατρο τον κάνει, εν αντιθέσει με τα ευρέως ισχύοντα, να θεωρεί ότι η Μουσική επί σκηνής «συμπρωταγωνιστεί» εξίσου με την σεναριακή, την σκηνοθετική, την υποκριτική και την σκηνογραφική παράμετρο!

     Με τούτες τις σκέψεις και θεωρώντας την Μουσική απαραίτητο στοιχείο της, υπό προετοιμασία, παραστάσεως, προσπαθήσαμε με επιμονή να συνεργασθούμε με έναν μουσικό παρέχοντάς του την δυνατότητα της συνθετικής αυτονομίας προκειμένου να συνεισφέρει στην όλη προσπάθεια με πέντε συνθέσεις οι οποίες να καλύπτουν ως «επένδυση» όλο το έργο. Και, μιλώντας, για «επένδυση» εννοούμε φυσικά το εσωτερικό μέρος του σκηνικού εγχειρήματος το οποίο, όπως η φόδρα στο ένδυμα παρέχει την θάλπη στον φέροντα, έτσι και ο ήχος παρέχει την θάλπη της ολοκληρωμένης συναισθηματικής διεγέρσεως στον θεατή.

     Στην προσπάθεια ανακαλύψεως ενός συνθέτη αντιμετωπίσαμε πλείστες όσες δυσκολίες με κυριότερη εκείνη της αδυναμίας κατανοήσεως της προσωπικότητος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη του οποίου το γιγαντιαίο «υπαρξιακό βάθρο» προϋποθέτει, κυρίως, ικανότητα ηρωικής προσεγγίσεως και μουσικής αναπλάσεως στο πεντάγραμμο.

     Αναζητώντας τον μουσικό συνεργάτη ακολουθήσαμε μια πεπατημένη η οποία δεν φαίνεται ότι διαθέτει και εναλλακτικές: (α) Προσωπική συνέντευξη με τον υποψήφιο συνεργάτη, (β) Ανάλυση του έργου στον υποψήφιο συνεργάτη, (γ) Παραχώρηση του σεναρίου στον υποψήφιο συνεργάτη προς ιδίαν μελέτη και συναγωγή εμπνεύσεως και (δ) Παραχώρηση - πίστωση χρόνου στον υποψήφιο συνεργάτη προς κατάθεση, προχείρως, ηχογραφημένων «προτάσεων».

     «Καθ ́ οδόν» συναντήσαμε αξιόλογους μουσικούς τους οποίους προσεγγίσαμε ως μέλλοντες συνεργάτες και, όντως, χαρήκαμε από τις επαφές μας αυτές επικοινωνώντας με άτομα αξιοπρόσεκτων ικανοτήτων αλλά, πάντοτε, με την ίδια κατάληξη: Ο ερμαφρόδιτος, εκμοντερνισμένος, τρόπος «ζωής» (πνευματικού θανάτου, θα λέγαμε...) δεν τους επέτρεπε διαύγεια κατανοήσεως του ειδικού «υπαρξιακού βάθρου» του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη το οποίο προαναφέραμε! Έτσι, οι τελικές «προτάσεις» τους κυμαίνονταν μεταξύ «επικοφανών» αναμηρυκασμών και βαλκανο-κλαρινιτζίδικων «κλαυθμών» χωρίς κανένα δείγμα κατανοήσεως της υψιπετούς ψυχοσυστασίας, του γενναίου χαρακτήρος, της σκοτεινής εποχής και του ευρωπαϊκού τόπου, του ήρωος-πρωταγωνιστή του έργου.

     Τότε, προς αποφυγή περαιτέρω ταλαιπωριών ημών και τρίτων, λάβαμε την απόφαση να χρησιμοποιήσουμε ήδη υπάρχοντα μουσικά έργα στην παράστασή μας για τα τέσσερα κύρια μέρη που την σπονδυλώνουν, αφήνοντας σε εκκρεμότητα το πέμπτο και τελευταίο μέρος εν αναμονή της ...τύχης! Και η τύχη-ευτυχία για την πρόοδο της παραστάσεως δεν άργησε να φανεί με το καλύτερο πρόσωπό της!

     Και το καλύτερο «πρόσωπο», εν προκειμένω ήταν ένας νέος μουσικός επιστήμων με τον οποίο συναντηθήκαμε απροόπτως και διαπιστώσαμε ότι, χωρίς καν να μελετήσει το σενάριο και μετά από μια λακωνική αναφορά περιλήψεως του περιεχομένου του, είχε πλήρως αντιληφθεί τον χαρακτήρα, την εποχή, τον τόπο και ό,τι αφορούσε στην μουσική περιγραφή του έργου. Αυτός είναι ο συνθέτης της μουσικής του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη» ο Γεώργιος Κοχλιός και, μεταξύ μας, αναζητήσαμε το αντιληπτικό «πλεονέκτημα» αυτού του νέου ξεκινώντας και παραμένοντας στο «βιογραφικό» του, κάτι, βεβαίως, κοινότυπο, όπου, όμως, διαπιστώσαμε κάτι κοινό που είχε με τον ήρωα του σεναρίου: την κοινή ...«περιπλάνηση», με τις μάχες ο πρώτος, με τα επαγγελματικά ταξίδια ο σημερινός κατά τα οποία ως μουσικός ορχηστρών κρουαζιεροπλοίων είχε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά «άστεα» και «νόον» ανθρώπων, παρά το νεαρό της ηλικίας του!

     Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πτυχιούχος του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, ο Γεώργιος Κοχλιός, με διπλώματα (α) Κλασικής Αρμονίας της Μουσικής και (β) Αρμονίου και Πλήκτρων, καθώς και με εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου παρουσίασε την λύρα της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός όπως επίσης και αφιερωμένος μουσικός σε ορχηστρικά σύνολα κρουαζιεροπλοίων με πολλές εμφανίσεις.

     Και όταν μας είπε ότι θα μας στείλει σύντομα τις μουσικές «προτάσεις» του, ανησυχήσαμε φοβούμενοι μην ακούσουμε καμιά παραφθορά μαδριγαλίων του Orfeo Vecchi σε ...κοσμικότερη μεταγραφή! Άλλωστε, αν ο Χατζηδάκις δεν είχε κλέψει τον Μότσαρτ και ο Θεοδωράκης τον Ζαμπέτα, τούτη η χώρα θα έψαχνε ακόμη για να βρει...κορυφαίους τραγουδοποιούς! Κι όμως!

     Συνεπέστερος της ...συνεπείας και υπερβάτης κάθε προσδοκίας, ο συνθέτης της μουσικής του έργου Γεώργιος Κοχλιός μας αιφνιδίασε κατά τον πλέον ευχάριστο τρόπο παραδίδοντάς μας τις τελικές ηχογραφήσεις των πέντε συνθέσεων οι οποίες θα συνοδεύσουν τα σκηνικά δρώμενα.!

     Και αυτό που μας παρέδωσε ο ταλαντούχος νεαρός συνθέτης μας μετέφερε, αμέσως, στον χρόνο και στα πρόσωπα, στα ήθη της εποχής και τις συνθήκες της, στην αισθητικήν ατμόσφαιρα του τόπου και κυρίως, στην αγωνία της ελληνικής ψυχής του πρωταγωνιστή και τον "σφυγμό" του!

     Ο Γεώργιος Κοχλιός με τις μουσικές δημιουργίες του μας επιστρέφει στη Φλωρεντία των Μεδίκων και είναι ιδιαιτέρως συγκινητικό όταν το έργο του εναρμονίζεται με το σκηνοθετικό πλαίσιο, κατά τους κανόνες της αυθεντικής ρεαλιστικής αποδόσεως των αληθειών του σεναρίου με την επιδεικτική περιφρόνηση κάθε συρμώδους ψευτο-μοντερνιάς, ανεξαρτήτως κόστους! Ας απολαύσουμε το έργο του!

I.

     H μελαγχολία της παρακμής μιας ράτσας που παραιτείται και καταρρέει αυτοσαρκαζόμενη με εκείνο το τσιτάτο που πομφολυγεί με το, τάχα, ευφυολόγημα: «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες...!» Τώρα, η σήψη γίνεται τόσο αποδεκτή, σαν μια αναμενόμενη υποχρέωση καταβολής τιμήματος ανόητων επιλογών. Όποιος απεμπολεί τη ράτσα του, την καταγωγή και τους προγόνους του, το μόνο που του πρέπει είναι ο θρήνος! Κι η Αγορά θρηνεί ανάμεσα στην αιθαλομίχλη άστοχων πεπραγμένων που δείχνουν, στο βάθος, ν’  ανοίγει το παραπόρτι απ΄ το οποίο θα διεισδύσει ο επίβουλος εχθρός για να αλώσει μια Πατρίδα. Ναι, ο συνθέτης Γεώργιος Κοχλιός το είδε και το είδε με την πρώτην ανάγνωση του έργου και το αποτύπωσε με νότες σ΄ αυτό το εναρκτήριο μέρος του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη», αφήνοντας στο επίκεντρο έναν «υπαινιγμό» αρχαϊκού αυλού να θρηνεί επικήδεια για τον Ελληνισμό που παραμερίζεται ενώ ο ιστορικός εχθρός του προελαύνει...  Και είναι αυτός ο απόηχος του αρχαίου αυλού που απομένει στην ακοή μας, όπως ένα παρελθόν που απέρχεται, μετά το μεστό εισαγωγικό πιάνο της ακμάζουσας αρχαιότητος, αυτό που χάθηκε από το λυρικό προσκήνιο ενός φθίνοντος, πια, όχλου.

 II.

     Η εσχάτη ταπείνωση του Ελληνισμού με το άνοιγμα της Κερκόπορτας στον Σαούλ και το άνοιγμα των αφτιών  ενός παραπαίοντος όχλου στη δηλητηριώδη «ρητορική» του... Η βλασφημία προς την πατρώα λατρεία και η απεμπόλησή της προς χάρη ξενόφερτου δόγματος! Η απώλεια της Πατρίδος θα σημαδεύει εφεξής τους απομένοντες Έλληνες κι αυτή η απώλεια θα σημάνει την πρόταξη του χρέους επανιδρύσεως της Ελλάδος επί του άξονος της τακτικής της «άυλης Πατρίδος»! Κι αυτή η επανιδρυτική προσδοκία, αυτός ο υψηλός οραματισμός, δυναμώνει την πιανιστική συνοδεία και, εν μέσω των καταιγιστικών συνεπειών μιας αυτοκαταστροφικής συντριβής, κρατά γύρω της την ενθουσιώδη συμμετοχή των απομενόντων ελαχίστων ομοφρόνων ομαίμων! Εδώ όπου όλα καταρρέουν, οι Ταρχανιώτες χαμογελούν και συνεχίζουν να διασχίζουν τα ψοφοδεή πλήθη, προβεβλημένοι της Ιστορίας και μαχόμενοι ορθοί ενάντια στην καταιγίδα και στα μπουρίνια της με τα παραγγέλματα των πιανιστικών επαναλήψεων να ωθούν τα βήματά τους!

 III.

     Ο πόλεμος, αυτός ο «πατέρας όλων» κι ο έρωτας ο πάντα «ακατανίκητος» συστρέφονται σαν δυο τιτάνια θηρία έτοιμα να γεννήσουν ζωή και θάνατο, μιαν αύρα απρόβλεπτη και αστάθμητη που κινεί πλανήτες και ζωογονεί πλάνητες. Εδώ τα σαλπίσματα των όπλων και της καρδιάς είναι τα λυρικά πιανιστικά fortissimi και οι κραυγές εκείνου του υπαινικτικού αρχαϊκού αυλού που νομίζεις ότι στρέφεται στους υπερασπιστές ενός αθέατου, αλλά τόσο υπαρκτού, κάστρου που λέγεται Πατρίδα! Γιατί, μόνον μέσα σε μια πραγματική Πατρίδα δικαιώνεται ο Άρης και η Αφροδίτη, μόνον μέσα σ΄ αυτή ο Εωσφόρος μπορεί να φωτίσει και με το φως του να θερμάνει τις ψυχές όσων ...ζωντανών! Κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης δεν είν’  τίποτε άλλο παρά αυτά τα σαλπίσματα που αφυπνίζουν την «ακοή» μας και διατηρούν άσβεστη την εγρήγορσή μας για την ανίδρυση της Πατρίδας που μας τείνει το χέρι να την ανασηκώσουμε απ΄ το μνήμα της!

 IV.

     Το ζώσιμο της πανοπλίας απαιτεί αργές και προσεκτικές κινήσεις όταν ο θεός του πολέμου σε καλεί ν’  αναμετρηθείς με το πεπρωμένο σου... Κι αυτό το largo της ενδύσεως της πανοπλίας μετρά το εισαγωγικό πιάνο. Τίποτε δεν πρέπει να ξεχαστεί! Κι όσο εσύ ζώνεσαι, γύρω σου, φίλοι και συνοδοιπόροι μπορούν να αγωνιούν για τη μοίρα σου ενώ εσύ δεν μπορείς παρά να επιμένεις στην εκπλήρωση του χρέους. Μπορεί η καταιγίδα να μαίνεται, μπορεί ο Κεκίνας να φουσκώνει, αλλά εσύ πρέπει να βιαστείς να καβαλήσεις το άλογό σου και να ριχτείς στη μάχη, στην ίδια μάχη που ήσουν χτες και θα είσαι κι αύριο, αν αύριο υπάρξει! Γιατί, τούτη η μάχη, ασταμάτητη επί αιώνες διαρκεί και είν’  ο μονόδρομος της μοίρας των πολεμιστών, αλλά και των στοχαστών του κόσμου! Η αναχώρηση που δε λογίζει αστροπελέκια είναι σπονδή Τιμής στη αξία του λόγου του πολεμιστή, αλλά και του πνευματικού ταγού, τώρα που το ποτάμι γίνεται αδιάβατο, όμως, τώρα η Τιμή καταξιώνεται μπροστά στην απειλή των αγριεμένων νερών κι αυτή η Τιμή καθοσιώνεται με έναν θάνατο που τον ορίζει ο καταληκτικός επίλογος με την κραυγή μιας τελείας του αυλού και μιας παύλας του πιάνου.

 V.

     Ανάταση κι εξαύλωση γύρω από το έμβλημα του έργου, μια δημιουργία του Εξηκία Τριβουλίδη που αναπαριστά την διονυσιακή χαρά της μεθέξεως πολέμου κι έρωτος, κυρίως, της θυσίας, όπου τα πνεύματα διονυσιάζονται ατενίζοντας το κοινό όραμα,  αδιάφορα για όσα ταλανίζουν κοινούς θνητούς, γιατί τα πνεύματα παραμένουν αθάνατα! Όπως αθάνατος παραμένει κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης κι όλοι οι Έλληνες Στρατιώτες όπως τους σκιαγράφησε ο εθνικός Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας!  

YΓ: Δεκάδες μηνύματα αναγνωστών μας μετέφεραν την ερώτηση πού θα μπορούσαν να ακούσουν τις συνθέσεις του Γεωργίου Κοχλιού που αναφέρονται παραπάνω. Συνολικώς, την πρώτη ημέρα της αναρτήσεως, όπως μας ενημερώνουν τα Google Statistics, 3042 αναγνώστες επισκέφθηκαν την ανάρτηση και από αυτούς πολλοί δεν ανεγνώρισαν το ειδικό σύμβολο που χρησιμοποιήσαμε ώστε να το "κλικάρουν" και να ακούσουν την αντίστοιχη σύνθεση που παρουσιάζουμε και το σύμβολο ήταν το ακόλουθο:

To παραπάνω σύμβολο "κλικαρίσματος" για την ακρόαση κάθε συνθέσεως το αντικαταστήσαμε με αυτό που ακολουθεί ώστε να είναι πιο αναγνωρίσιμο! Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας!