ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ

 

ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ

 

     Η εμπειρία των εργασιών σε ένα αρχαιολογικό εργοτάξιο είναι πάντοτε συγκλονιστική απολαμβάνοντας την «διάνοιξη» μιας νοητής «σήραγγος» που σε συνδέει με το αρχαίο παρελθόν!

     Και αλησμόνητη εκείνη η συναρπαστική επαφή μου με το αρχαιολογικό εργοτάξιο του Παλαικάστρου που, θα μπορούσα να πω, ότι μου απέμεινε ως ένας αναλλοίωτος δεσμός μου με τον Μινωικό πολιτισμό.

     Ο ανελέητος ήλιος που δοκίμαζε τις αντοχές μας από την ανατολή του μέχρι τη δύση του (αυτά είναι τα ωράρια των αρχαιολογικών εργοταξίων) σε συνδυασμό με το θαλασσινό αλάτι με το οποίο μας φιλοδωρούσε το κοντινό κρητικό πέλαγος, ήταν το «σήμα κατατεθέν» εκείνης της περιόδου και παρά το ότι, πια, αποτελεί μακρινό παρελθόν ποτέ δεν φεύγει από το νου μου η …ανελέητη «ομορφιά» του!

     Εν μέσω σημαντικών ανθρώπων αφιερωμένων στο ανασκαπτικό έργο, η κοινή απόλαυση της εξελίξεως των εργασιών και η επαύξηση της αρχαιολογικής γνώσεως, πραγματικά, με «σφράγισαν» μ΄ αυτό τον αρχαιολογικό χώρο, θεωρώντας τον ως ένα «φεγγίτη» απ΄ όπου μπορούσα να δω τον ίδιο τον Τάλω.

     Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε πόσο η επιστήμη της Αρχαιολογίας ευνοεί την φαντασία κι ευνοείται από αυτή, ώστε να γίνει αντιληπτή και η επίδρασή της στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που αγωνιά να «διαλευκάνει» στην αντίληψή του έναν σημαντικό πολιτισμό όπως ο Μινωικός.  

     Εδώ, κάθε μεμονωμένη πέτρα είχε την σημασία της και οι πληροφορίες που προσέφερε ήσαν ανεκτίμητες… Κάθε ταπεινό λιθαράκι μπορεί να έκρυβε πολύτιμα μυστικά και τα βήματά σου πάνω σ΄ ετούτη τη γη ήσαν τόσο ευλαβικά ώστε να μη διαταράξεις της «αλήθειες» που εξακολουθούσαν να παραμένουν επί αιώνες στην επιφάνειά της. Κι όμως…

     …Ενώ ο προϊστάμενος του εργοταξίου καθηγητής δεν έπαυε να μας ενημερώνει για την ανασκαφή και να μας δίνει οδηγίες το μάτι μου μαγνητίστηκε από κάτι που θεώρησα ως σημαντικότερο όλων σ΄ εκείνη τη «Μέκκα» του Μινωικού πολιτισμού: Ένα ταπεινό τζιτζίκι, έναν τέττιγα, ένα κορυφαίο δείγμα συμπαντικής τέχνης!

     Κάθονταν επάνω σε μια σκουριασμένη μπετόβεργα που είχε τοποθετηθεί «εική και ως έτυχε» προειδοποιώντας για ένα μισο-αθέατο πηγάδι και …τραγούδαγε καλύπτοντας, σχεδόν την φωνή του καθηγητή την οποία, σιγά-σιγά έπαυα να ακούω αφού το καλλικέλαδο τζιτζίκι ήταν πολύ πιο ελκυστικό μέσα στο φυσικό περιβάλλον. Νετάρισα όσο πιο προσεκτικά μπορούσα την ταπεινή μου pocket camera και τον απαθανάτισα! Ξάφνου, εκεί στο Παλαίκαστρο η φύση νικούσε κατά κράτος τον αρχαίο υλικό πολιτισμό κι ένα έντομο κυριαρχούσε δείχνοντας, παρά το δέμας του, ανώτερο κι από αυτόν τον …Τάλω.

     Σπουδαίος ο Άνθρωπος κι ο πολιτισμός του με τα αρχαία παλάτια και τα άστεά του, αλλά είναι εμφανές ότι ποτέ δεν θα καταφέρει ν΄ αγγίξει το μεγαλείο της φύσεως και πάντα ένα σαλιγκάρι θα επισκιάζει την ομορφιά ακόμη και του θρόνου του Μίνωος!

     Κι αν ένα σαλιγκάρι επισκιάζει τον θρόνο του Μίνωος με την τελειότητά του, φαντασθείτε τι καταφέρνει ένα πουλάρι που, λίγο πιο πέρα από το αρχαιολογικό εργοτάξιο και το μινωικό έπος, περιμένει να το χαϊδέψεις… Γι αυτό κι έναντι όλων των επιστημών της Αρχαιολογίας συμπεριλαμβανομένης, η πολυεπιστήμη της Ιππικής παραμένει συναρπαστικότερη κι ευκλεέστερη ανά τους αιώνες!