ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΧΑΛΚΙΔΟΣ"

 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΧΑΛΚΙΔΟΣ"

     Επιλέγοντας μια μεσαιωνική ενδυμασία με ανάλογο κράνος, επεχείρησα να τοξεύσω ώστε να μελετήσω τις συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι τοξότες εκείνης της εποχής.

     Το κράνος απεδείχθη ο κρίσιμος παράγοντας του όλου εγχειρήματος και η αιτία διαμορφώσεως των πλέον σημαντικών επιδράσεων. Αυτό που επέλεξα εντάσσεται στην χορεία των σχεδιάσεων που, συνοπτικά, ονομάζονται «Crusader Helmets» (κράνη Σταυροφοριών), το δε συγκεκριμένο ονομάζεται «Great Helmet» («Μέγα κράνος» 12ος - 13ος αιώνας μ.χ.χ) όπως αυτά που χρησιμοποιήθηκαν από τους Ευρωπαίους λόγω της πληθώρας των πλεονεκτημάτων όπως το συμπαγές μέταλλο, το οποίο το έκανε αρκετά ανθεκτικό στα πλήγματα με τις μικρές οφθαλμικές οπές που απέτρεπαν διεισδύσεις εχθρικών επιθετικών μέσων. Ωστόσο, παράλληλα με τα πλεονεκτήματα ήσαν και τα μειονεκτήματα καθώς η συμπαγής κατασκευή επιβάρυνε  το κεφάλι ενώ οι μικρές οφθαλμικές οπές περιόριζαν δραματικά την ορατότητα και, βεβαίως, την περιφερειακή όραση υποχρεώνοντας σε διαρκή περιστροφή την κεφαλή με αποτέλεσμα την κόπωση του αυχένος. Σημειωτέον ότι η χρήση αυτού του συγκεκριμένου κράνους διακόπτεται τον 15^ο αιώνα. Το κράνος δεν εφέρετο σε απευθείας επαφή με την κεφαλή αλλά κάτω από το κράνος εφέρετο η «coiffe», δηλαδή, μία αλυσιδωτή καλύπτρα κεφαλής και κάτω από αυτήν, σε άμεση επαφή με την κεφαλή, ένα ενδιάμεσο προστατευτικό πίλημα προς απόσβεση κραδασμών αλλά και καθέτων πληγμάτων. Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό το πόσες δυσκολίες κοπώσεως του αυχένος αλλά και όλης της κεφαλής με αύξηση της σωματικής θερμοκρασίας και την ανάλογη εφίδρωση επέφερε όλη αυτή η προστασία της κεφαλής στον πολεμιστή και, αυτές τις επιδράσεις ένιωσα κι εγώ φέροντάς την με επίπτωση στην ευστοχία αλλά και στην διάρκεια της ωφέλιμης τόξευσής μου.

     Ο αλυσιδωτός θώρακας  άρχισε να χρησιμοποιείται από την ύστερη ρωμαϊκή περίοδο, με την χρήση του να καθιερώνεται ευρύτερα από τους επόμενους αιώνες και, δη,  από την εποχή του Καρλομάγνου ως των 11ο αιώνα. Από τον 11ο αιώνα προστίθενται μανίκια και κάλυπταν και τα χέρια. Κάτω από τον αλυσιδωτό θώρακα χρησιμοποιήθηκε το «gambeson» δηλαδή, ένας, συνήθως καπιτονέ, χονδρός επενδύτης, πάνω στον οποίο θα μπορούσε να σταθεί σωστά ο αλυσιδωτός θώρακας αλλά και να λειτουργήσει ως αποσβεστήρας πληγμάτων προστατεύοντας το σώμα. Τα μειονεκτήματα αυτών των προστατευτικών μέσων είναι, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η αύξηση της σωματικής  θερμοκρασίας του πολεμιστή και η εφίδρωση, με την παράλληλη αύξηση του συνολικού βάρους του φόρτου του και τις ανάλογες συνέπειες που συντείνουν στην πρόωρη κόπωση.

     Δυστυχώς, τόσο τα μέσα προστασίας της κεφαλής (κράνος, αλυσιδωτή καλύπτρα και πίλημα) όσο και του κορμού (αλυσιδωτός θώρακας και εσωτερικός επενδύτης) επιφέρουν απορρύθμιση της αναπνοής με αποτέλεσμα ο πολεμιστής να έχει ανάγκη διαλειμματικών περιόδων ώστε να αποκαθιστά την αναπνευστική λειτουργία του. Προσωπικά, έκανα διαλείμματα ανάνηψης ανά δέκα, περίπου λεπτά και σιγά-σιγά, με αυτά τα διαλείμματα, άρχισα να συνηθίζω τα επιπλέον «φορτία» κοπώσεως τα οποία αρχικά διακύβευαν την ευστοχία μου, βελτιώνοντάς την βαθμιαία.

      Συμπερασματικά θα έλεγα ότι οι πολεμικές ενδυμασίες εποχής, πέραν του αισθητικού τους παράγοντα, βοηθούν τον σύγχρονο ασκούμενο να αναπτύξει επιπλέον φυσικές αντοχές πολύ ωφέλιμες για την σωματική του κατάσταση.   

Εφιπποτοξότης Γ. Σταυριανόπουλος - Ιφικράτης 

Αρχηγός των "Ελλήνων Κενταύρων Χαλκίδος"