Δευτέρα 24 Ιουνίου 2019


ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 
ΤΩΝ 
"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΧΑΛΚΙΔΟΣ"


     Από τη βιγλατορία του φρουρίου του Καράμπαμπα, στη πανέμορφη Χαλκίδα, το άστυ φαίνεται καδραρισμένο περίτεχνα μέσα σε ένα πλαίσιο φυσικό καμωμένο από τη πυκνή δενδροφύτευση του λόφου.



     Και κάθε ένα δένδρο από τα αμέτρητα που πλαισιώνουν το φρούριο κι ένας παραλλαγμένος φρουρός που προστατεύει αυτό το περίβλεπτο μνημείο απ΄ το  «κακό μάτι»! Όμως γι αυτό το «κακό μάτι» οι «Έλληνες Κένταυροι Χαλκίδος» ασκούνται και βελτιώνονται συστηματικά!



     Σε μιαν εποχή όπου πάμπολλα «κακά μάτια» εποφθαλμιούν τον τόπο μας, με πιο επικίνδυνα από αυτά τα ίδια τα δικά μας …αλλήθωρα, τα «μάτια ενός ατελούς εαυτού» που δε λέει να …αναβλέψει, οι «Έλληνες Κένταυροι Χαλκίδος» επιμένουν στη δική τους φιλότιμη προσπάθεια δίνοντάς μας ελπίδες.



     Ολοένα και πιο βελτιωμένοι, ολοένα και πιο αποτελεσματικοί, ολοένα και πιο …Κένταυροι, οι Χαλκιδείς Συνασκούμενοί μας εισχωρούν ακόμη βαθύτερα στις συντεταγμένες της ενστικτώδους τοξεύσεως ανακαλύπτοντας τους κανόνες της αρμονίας οι οποίοι διασφαλίζουν ένα ευστοχότερο αποτέλεσμα.



     Και, βεβαίως, οι «Έλληνες Κένταυροι Χαλκίδος» δεν φείδονται σεναρίων ώστε να ανταπεξέρχονται με αποτελεσματικότητα σε κάθε πρόκληση.



Κυριακή 23 Ιουνίου 2019

  ΗΜΕΡΙΔΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ 
ΜΑΘΗΤΩΝ
ΤΗΣ 
ΣΧΟΛΗΣ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
ΤΩΝ 
"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"


   Ημερίδα εκπαιδεύσεως και προόδου μαθητών της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" η σημερινή, με πολύ υψηλές θερμοκρασίες αλλά και με εξίσου υψηλές επιδόσεις όλων!


     Όπως είναι γνωστό, όλοι οι μαθητές της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων", είτε αναλαμβάνουν εφίππους ρόλους, είτε αμίππους, υποχρεωτικώς εκπαιδεύονται στην Ιππασία αλλά και στις Έφιππες Πολεμικές Τέχνες και σήμερα, τρεις από τους συντελεστές της προετοιμαζόμενης παραστάσεως "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" βρέθηκαν στο Ιππευτήριο "δια τα περαιτέρω"!


     Ο Ραφαέλο Μαφφέι (επιστήθιος φίλος του Ταρχανιώτη) κατά ...κόσμον Βασίλειος Ζομπανάκης, προετοίμασε τον λατρευτό Ίππο μας ιπποκομώντας τον με πολύ προσοχή!


     Και όταν εμφανίσθηκαν και οι δύο στην έξοδο από την φάτνη είχαν, ήδη, "δέσει" την σχέση τους!


     Με τις κλασικές διαδικασίες "διασυνδέσεως" Ίππου και Ιππέως. ρυταγώγηση, τρέξιμο κλπ, ξεκίνησε το μάθημα του Βασιλείου στον στίβο του Ιππευτηρίου, προ της εφιππεύσεως του μαθητή, όπως προβλέπεται από το εκπαιδευτικό σύστημα της Σχολής μας στην οποία δεν φειδόμεθα χρόνου και κόπου, επιμένοντας στην ποιότητα, η οποία εγγυάται την ασφάλεια των Ίππων και των μαθητών μας! 


     Αν και ο συγκεκριμένος Ίππος ήδη είναι εξοικειωμένος με το Τόξο και την Τοξοβολία, λόγω του ειδικού σημερινού περιεχομένου της εκπαιδεύσεως του Βασιλείου επανελάβαμε την εξοικειωτική διαδικασία ώστε να μην υπάρχει ούτε καν υποψία αντιδράσεως του Ίππου μας με την Έφιππη Τοξοβολία που θα ήταν ο "πυρήνας" του μαθήματος του Βασιλείου! Και, για λόγους μυήσεως του μαθητή μας σε αυτή την διαδικασία την εμπιστευθήκαμε στον ίδιο με τον Ίππο, όπως προβλέπεται, παντελώς ελεύθερο ελέγχου!


     Ως πολεμική Σχολή και τηρώντας τις παραδόσεις της στρατιωτικής Ιππικής, η εφίππευση του μαθητή μας έγινε δι΄ εφάλσεως! Σε μιαν Ελλάδα όπου τα σκύβαλα της πολιτικής "ορθότητο" έχουν καταργήσει ήδη από την δεκαετία του '80 το, πάλαι, ένδοξο Ελληνικό Ιππικό, οι "Έλληνες Κένταυροι" συνεχίζουμε τις στρατιωτικές παραδόσεις του και είμαστε ευτυχείς διότι στην καθημερινή εκπαίδευσή μας ξαναζούν γενναίοι Ιππείς του Ελληνικού Ιππικού, όπως ο Γιάννης Παπαδημητρίου και ο Βαλκανιονίκης Φώτης Μπράβος, Εκπαιδευτές (μαζύ με τον παγκόσμιο πρωταθλητή Kassai Lajos) του Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων". Μπορεί το σώμα των ενστόλων δημοσίων υπαλλήλων να έχει εκπέσει σε συντεχνία θεραπαινίδων hot-spots, όμως, στους "Έλληνες Κενταύρους" η στρατιωτική παράδοση διατηρείται και θα διατηρείται όπως αρμόζει στο γένος του Ξενοφώντος!


     Προ ενάρξεως του κυρίως ιππευτικού προγράμματος εξετέλεσε με επιμέλεια τις προβλεπόμενες διατατικές ασκήσεις ώστε να είναι έτοιμος να αναλάβει Τόξο, κάτι το οποίο ουδέποτε προηγουμένως είχε κάνει. Σήμερα, στο δεύτερο μάθημά του, ο Βασίλειος για πρώτη φορά θα κρατούσε Τόξο και θα τόξευε χωρίς ποτέ πριν να του έχει κανείς δείξει την διαδικασία και αυτό ήταν κάτι το οποίο είχε αντιμετωπίσει και ο σημερινός Εκπαιδευτής του όταν, πολλά χρόνια πριν, εφίππευε για πρώτη φορά στην Σχολή του Οργανισμού "Kassai" 


     Ο Βασίλειος αφέθηκε να ανακαλύψει μόνος του την γοητεία του εφίππως τοξεύειν και δεν του έγινε ουδεμία προκαταρκτική υπόμνηση. Επί τούτου δεν ενημερώθηκε ούτε καν για την αποφυγή του ενστικτώδους κλεισίματος των ποδών κατά την τόξευση, κάτι που εγκυμονεί ενδεχόμενο αιφνιδιαστικής επιταχύνσεως του Ίππου με ό,τι τούτο δύναται να επιφέρει! Ο συγκεκριμένος Ιππέας με την εμπειρία του ως αυτοδιδάκτου παρέχει εχέγγυα πολλών ικανοτήτων και η ρηξικέλευθη εκπαίδευση της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" είναι ασφαλέστατη αλλά διόλου "υπερπροστατευτική" διότι μόνον έτσι εξασφαλίζει της θετική πρόοδο των μαθητών της όπως και στην περίπτωση του Βασιλείου ο οποίος σήμερα βρέθηκε δύο φορές σε κατάσταση πλήρους ασταθείας αλλά κατάφερε επιτυχέστατα όχι μόνον να παραμείνει επί του Ίππου αλλά και να τον βοηθήσει να εμπιστευθεί περισσότερο τον άνθρωπο!


      Μετά τους πρώτους αδόκιμους χειρισμούς του Βασιλείου του δόθηκαν οι απαραίτητες "κατευθύνσεις" για την ορθή χρήση του Τόξου και της τεχνικής του, κάτι που Βασίλειος εφήρμοσε προσεκτικά καταφέρνοντας ακόμη και να ανταποκριθεί υπό κίνηση συγκρατημένου καλπασμού.


     Το τελικό αποτέλεσμα του σημερινού μαθήματος του Βασιλείου ήταν το ...αναμενόμενο με τον Ιππέα πλήρως αποδεκτό από τον Ίππο κάτι που φαίνεται από τον υπερήφανο ανοιχτό διασκελισμό του τετραπόδου χωρίς επιφυλάξεις, τα αυτιά του που δείχνουν ηρεμία αλλά και προσήλωσή του στις εντολές του Ιππέως και, τέλος, με την συσπείρωση χαλαρή αλλά και επαρκή για την κίνηση. 


     Επόμενος μαθητής ο ...αρχιερέας της παραστάσεώς μας, κατά ...κόσμον Χρυσοβαλάντης Τσακάλης και πραγματικό ...τσακάλι ΚΑΙ στη γκρίνια επί παντός ...επιστητού, όμως, σήμερα μας εξέπληξε όλους διότι όχι μόνον δεν γκρίνιαξε για το ο,τιδήποτε, αλλά και επέδειξε έναν εξαιρετικό μαθητή ο οποίος εξετέλεσε άψογα ό,τι του ζητήθηκε!  


     Με την βοήθεια του Βασιλείου αρχικώς, ο Χρυσοβαλάντης, βρήκε γρήγορα τον "εαυτό" του και ξεκίνησε το διατατικό του πρόγραμμα ώστε να αποκαταστήσει "καλό κάθισμα".


     Το σημερινό πρόγραμμα του 19χρονου Χρυσοβαλάντη μας προέβλεπε βελτίωση του "καθίσματος" και, συνάμα, της σχέσεώς του με τον Ίππο, ήτοι, βελτίωση της ιππικής αυτοπεποιθήσεώς του και του αισθήματος ισορροπίας του.


     Η αυτοσυγκέντρωσή του είναι πάντοτε εγγύηση των προσπαθειών του (και όχι μόνον γι αυτόν...) και σήμερα κατάφερα να ιππεύσει αυτοσυγκεντρωμένος από την πρώτη στιγμή με αξιοπρόσεκτο αποτέλεσμα.


     Πράγματι, σήμερα που δεν είχε καμία διάθεση για ...γκρίνια, το μάθημά του ήταν λίαν καρποφόρο με πλήρην επίτευξη του αρχικού στόχου.


     Και όταν αφίππευσε ο ...αρχιερέας μας ήταν, πραγματικά, "άλλος άνθρωπος" κάνοντας, έτσι, την ωραιότερην, ουσιαστικήν, "είσοδό" του στην Ιππασία.


     Τελευταίο πρόσωπο της σημερινής εκπαιδευτικής ημερίδος για τους μαθητές της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου μας η Αλεσάντρα Σκάλα, ή, κατά ...κόσμον, Δέσποινα Μπόνου, η αμφιλεγόμενη μεν ...σύζυγος του Ταρχανιώτη αλλά και μία επαγγελματίας ηθοποιός με εξαιρετική Παιδεία η οποία σε λίγο θα έχει το προνόμιο να μελετήσει ιαπωνικό Πολιτισμό στην ίδια την Ιαπωνία!


     Η αγαπημένη μας Δέσποινα, σήμερα, έκανε το ...ντεμπούτο της στην Ιππασία ερχόμενη για το εισαγωγικό της μάθημα αφού στην παράστασή μας θα ιππεύει και μάλιστα ...κατάφρακτη και ήδη από τον Κύκλο προσεγγίσεως φάνηκε ότι ο αυτοπειθαρχημένος χαρακτήρας της εξασφαλίζει σταθερή και γρήγορη πρόοδο!


     Εντονότατη η ευαρέσκεια που επέδειξε προς τη παρουσία της ο ίππος μας και το εισαγωγικό μάθημα συνεχίσθηκε με την προβλεπόμενη ρυταγώγηση.


     ιοικητικός" χαρακτήρας η Δέσποινα, αλλά και ευφυέστατη, τα κατάφερε ...μια χαρά ώστε να παρασύρει σε διεύθυνση από του εδάφους τον Ίππο, κάνοντάς τον να νομίζει ότι ...εκείνος την διηύθυνε.


     Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και με την αρχική υποστήριξη του Βασιλείου, η Δέσποινα διηύθυνε τον Ίππο της μαθαίνοντας να τον σταματά και να τον στρίβει διατηρώντας ένα πολύ καλό ως "πρωτόλειο", "κάθισμα".


     Σύμφωνα με την προοδευτική διαδικασία του μαθήματος, η Δέσποινα οδήγησε τον Ίππο της διερχόμενη από το μέσον των βαλβίδων και παρά το ότι ο Ίππος επέμενε να θέλει να την οδηγήσει εκείνος στην φάτνη του για να ...φάει!


     Χωρίς να ενδώσει καθόλου στην επιμονή του ζώου η Δέσποινα κατάφερε να το πείσει να συνεχίσει το μάθημα και η ίδια να διέλθει υπεράνω βαλβίδων χωρίς χέρια με άνεση και χάρη ...χορεύτριας!


     Αν παρακολουθούσε αυτό το μάθημα ο Δάσκαλος  κλασικού χορού Αλέξανδρος Χατζιάρας πολύ θα χαίρονταν την στάση της έφιππης Δέσποινας η οποία, από την πρώτη κιόλας επαφή της με τον Ίππο δεν έδωσε απλώς την εικόνα μιας Αμαζόνας αλλά μιας έφιππης χορεύτριας με όλη την χάρη μιας κόρης της Τερψιχόρης!


     Με μία δυναμικότατη στρατιωτική αφίππευση το λεπτεπίλεπτο κορίτσι ξαναβρέθηκε στο έδαφος μετά την ολοκλήρωση του μαθήματός της, πολύ πιο ...ανάλαφρη απ΄ ότι όταν είχε εφιππεύσει! Κλασική κατάληξη κάθε μαθήματός μας η ενδυνάμωση της αυτοπεποιθήσεως αλλά και του σώματος του μαθητή μέσα από τις ευχάριστες διαδικασίες ενός εφίππου "παιγνιδιού" που καταφέρνουν καλή διάθεση και καλότατην αιμάτωση και στη περίπτωση της Δέσποινας το διάπλατο χαμόγελό της μετά το μάθημα ήταν και πάλι η καλύτερη αποζημίωση του Εκπαιδευτή!


     Ευεργετικότατο το μπάνιο μετά τα μαθήματα αυτής της πολύ ζεστής ημέρας και ο Ίππος δεν σταμάτησε να εκδηλώνει την ευγνομοσύνη του προς τους μαθητές του και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, στη Δέσποινα η οποία του ανταπέδιδε τις φιλοφρονήσεις! Σε μία Σχολή όπου δεν επιτρέπεται καμία μορφή εξαναγκασμού ή βίας, οι σχέσεις είναι πάντοτε εναρμονισμένες όπως ακριβώς και αρμονικό είναι το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα!


     Εν τω μεταξύ, αταυτοποίητα alien έκαναν την εμφάνισή τους στον Σταύλο των "Ελλήνων Κενταύρων" και ο νεαρός παραγωγός ταινιών τρόμου Deathor Othell Rogue της «S.A.S Othell Rogues Productions» βρίσκεται με το συνεργείο του απ΄ έξω για να βιντεοσκοπήσει τους εξωγήινους που απειλούν τα αγαθά τετράποδα που σταυλίζονται στο εσωτερικό του!


Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 
ΣΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΠΑΛΛΕΤΟΥ


     Η Ανωτέρα Σχολή Χορού «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΑΤΖΙΑΡΑΣ» μας προσκαλεί να παρακολουθήσουμε με ελεύθερη είσοδο, την παράσταση μπαλλέτου «Gisselle» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς, την Τρίτη 25η Ιουνίου 2019 και ώρα 20:00 μ.μ.


Πρωταγωνιστούν:
Σοφία Κρανιά (Ζιζέλ)
Έρικ Νούρ (Κόμης Άλμπρεχτ)
Ηλίας Μανιατόπουλος: (Ιλαρίων)

Συμμετέχουν:
Νίκος Χλιός (Ουίλφριντ - ακόλουθος του κόμη Άλμπρεχτ)
Χριστίνα Ορφανού (Μπέρτα - μητέρα Ζιζέλ)
Φανή Δεμέστιχα (Πριγκίπισσα Μπατίλντ - Κόρη του Δούκα του Κουρλάν και αρραβωνιαστικά του Άλμπρεχτ
Γιάννης Δρίτσας (Δούκας του Κουρλάν)

Φίλες της Ζιζέλ:
Μαρία Ανδρίτσου, Ειρήνη ΜενεΪδη, Μαριεύη Μακρή, Ορνέλα Μποζίκη, Ελένη Νάνου, Μαίρη Ρόζου.

Χωρικοί:
Φαίη Καντσού, Πόπη Καψάλη, Ηλίας Μανιατόπουλος, Ελπίδα Ντινοπούλου, Μαρουσώ Παπαζαφειρίου, Ελεονόρα Τέζια, Κλειώ Τζατζάνη, Νίκος Χλιός.




Στον εξαιρετικό μας Συνασκούμενο Errik Nour, η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" στέλνει τον θαυμασμό της και θερμές ευχές για καλήν επιτυχία στην "Giselle", την οποία θα παρακολουθήσουμε είτε από των καθισμάτων του θεάτρου, 
είτε, οι τυχερότεροι, από σκηνής! 

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2019

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 
ΤΩΝ 
"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΣΧΗΜΑΤΑΡΙΟΥ"


     Μόλις δεύτερη Προπόνηση των Μελών του νεοσύστατου Παραρτήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Σχηματαρίου" και ο Αρχηγός τους Εφιπποτοξότης Γ. Σταυριανόπουλος - Ιφικράτης μπορεί να είναι υπερήφανος για την εικόνα των νεαρών μαθητών του στη Γραμμή Βολής.


     Αρμονία διατάξεως και κινήσεως, βέλτιστες στάσεις, ορθή εφαρμογή τεχνικής, ομαδικότητα, ευστοχία!


     Σε μία αντικειμενική διαδικασία εξαγωγής συμπερασμάτων προόδου, όπως αυτή της μελέτης του οπτικοακουστικού υλικού μετά από κάθε εκπαιδευτική ημερίδα όπως ισχύει στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", είναι προφανές ότι κάθε εξαγόμενο βασίζεται "επί των τύπων των ήλων".


     Έτσι, με "ομιλούσα" την "γλώσσα" των φωτογραφιών, γίνεται αντιληπτό περί τίνος πρόκειται...


     Κι ας σκεφθεί κανείς ότι όλα τούτα τα παιδιά που φαίνονται σ΄ αυτές τις φωτογραφίας κρατούν, μόλις, για δεύτερη φορά Τόξο στη ζωή τους.


     Για την επιλογή της Ενστικτώδους Τοξοβολίας εκ μέρους των παιδιών αυτών χαιρόμαστε διπλά όχι μόνον για την επιτυχή ανταπόκρισή τους στις απαιτήσεις αυτής της υψηλής τέχνης αλλά, κυρίως, για τα οφέλη που αυτά τα παιδιά θα απολαύσουν μακροπρόθεσμα επαυξάνοντας την αυτοπειθαρχία και την αυτοσυγκέντρωσή τους με όσα θετικά αυτά σημαίνουν στη ζωή τους αλλά και στα μαθήματά τους! Και όλα αυτά με την ευγενή αρωγή του Πολιτιστικού Συλλόγου "Γεώργιος Σχηματάρης"!



Η ΗΡΩΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
του Ιωάννου Συκουτρή


     Ο Ιωάννης Συκουτρής (1901-1937), υπήρξε κλασικός φιλόλογος, βυζαντινολόγος και νεοελληνιστής, πανεπιστημιακός Δάσκαλος, με εργογραφία για την οποία χαρακτηρίστηκε αντάξιος του Αδαμαντίου Κοραή, ο σημαντικότερος  μελετητής της αρχαιότητος που γέννησε ο Ελληνικός εικοστός αιώνας, πλατωνικός αλλά και νιτσεϊστής κατά την φιλοσοφική θέαση και εθνικοσοσιαλιστής κατά την πολιτική κοσμοθεωρία, κατήγορος δε, του φιλελευθερισμού. Υπερασπίστηκε τη διγλωσσία και δεν τάχθηκε ποτέ, υπέρ της δημοτικής ή της καθαρεύουσας, απέσπασε δε τους επαίνους του Γεωργίου Παπανδρέου, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Αχιλλέα Τζαρτζάνου, του Αχιλλέα Κύρου της «Εστίας» και του Γρηγορίου Ξενόπουλου, όπως επίσης και των κορυφαίων ξένων διανοητών Ulrich von Wilamowitz-Μoellendorff, Werner Jaeger, αλλά και τους Paul Mass, Norden και Deubner. Απέρριψε την πρόταση την οποία του έκαμε το Πανεπιστήμιο της Πράγας για την θέση του καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας επιμένοντας να παραμείνει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πολεμήθηκε, όπως ακριβώς και ο ιστοριοδίφης Κωνσταντίνος Σάθας, από τους ίδιους ανθρώπους της εκκλησίας οι οποίοι στο πρόσωπό του είδαν τον αμφισβητία του σκοταδιστικού τους αφηγήματος, Η Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών ιδρύθηκε από τον ίδιο (1926) και φέρει τιμητικώς το όνομά του. Η λαμπρή, πνευματική προσωπικότητα του Ιωάννου Συκουτρή σκιαγραφείται με ακρίβεια στην «METAΠΑΙΔΕΙΑ»Στο βιβλίο του «Φιλοσοφία της Ζωής», ο Ιωάννης Συκουτρής παρουσιάζει έξι «Τύπους Αντιλήψεως Της Ζωής»: Την θρησκευτική αντίληψη, τη μηδενιστική, την ευδαιμονιστική, την ανθρωπιστική, την αντίληψη του αντικειμενικού έργου και, τέλος, την ηρωική. Αυτόν τον τελευταίο τύπο παραθέτουμε εδώ. Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας και Εφίππων Πολεμικών Τεχνών "Έλληνες Κένταυροι", της οποίας το πρότυπο είναι η ηρωική εποποιία των Ελλήνων αναγεννησιακών Στρατιωτών της Δύσεως, συνιστά στα Μέλη της την μελέτη του κειμένου που ακολουθεί και την εμβάθυνση στον αξιακό στοχασμό τον οποίο εμπεριέχει ως "κρηπίδωμα" βίου σε μία παρακμιακή εποχή της οποίας το επικείμενο τέλος θα επιφέρει ριζικές, όσο και λυτρωτικές ανατροπές! 
Α.Η.Κ.




 Η ΗΡΩΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

     Η ηρωική αντίληψις της Ζωής αναχωρεί από την αρχήν, ότι η Ζωή είν’ ένας διαρκής αγών, μία αδιάκοπος, χωρίς τέρμα και χωρίς σταμάτημα, μάχη εναντίον της φύσεως, εναντίον των άλλων ανθρώπων, εναντίον του εαυτού μας. Επομένως και ο άνθρωπος, κάθε γενεάς, αποτελεί μίαν συνεχή μ ε τ ά β α σ ι ν προς κάτι άλλο, προς κάτι ανώτερον. Όχι προς ένα διαφορετικόν είδος οργανικού όντος (τον υπεράνθρωπον π.χ. του Nietzsche), αλλά προς το να γίνη φορεύς μιας ανωτέρας, δηλαδή εντονωτέρας και πλουσιωτέρας μορφής της Ζωής. Έτσι κάθε άνθρωπος αξιόλο­γος είν’ ένας π ρ ό δ ρ ο μ ο ς, που αντλεί το νόημα της υπάρ­ξεώς του όχι από το παρελθόν ούτ’ από το παρόν, αλλ’ από το μέλλον και μόνον. Το παρελθόν ως παρελθόν το αγνοεί, προς το παρόν ευρίσκεται εις πόλεμον συνεχή. Όχι μόνον προς εκείνο το παρόν, το οποίον δεν είν’ εις την ουσίαν του παρά επιβίωσις του παρελθόντος, ή μάλλον διατήρησις του σώματος αυτού οφειλομέν’ εις την δειλίαν ή την νωθρότητα των συγχρόνων ανθ­ρώπων· ο ηρωικός άνθρωπος μάχεται και προς το γνήσιον πα­ρόν, το παρόν που ζη γύρω του και ζη μέσα του.

     Και εδώ ακριβώς κείται η τ ρ α γ ι κ ό τ η ς του ηρωικού ανθρώπου. Ριζωμένος είναι βαθύτατα εις το παρελθόν, τού οποίου είναι το εκλεκτότερον κάρπισμα· μέσα του συμπυκνώνει εις μοναδικόν βαθμόν εντάσεως το παρόν – και όμως αρνείται το παρόν και το μάχετ’ εν ονόματι του μέλλοντος, το οποίον ζη ο ίδιος προληπτικώς μόνον ως πραγματικότητα μέσα του. Και το μάχεται με τα όπλα και την ρώμην της ψυχής του, που είναι του παρόντος όπλα και ρώμη, το οποίον κατ’ αυτόν τον τρόπον χρη­σιμοποιεί ταυτοχρόνως και καταπολεμεί. Έτσι τοποθετεί ο ίδιος τον εαυτόν του, εκλέγων ούτως ειπείν το επικινδυνότερον σημείον, μέσα εις την ορμήν και την οργήν παντοδαπών συγ­κρούσεων. Συγκρούσεων προς τούς συγχρόνους του, οι οποίοι τον μισούν, διότι μισούν το μέλλον εις το πρόσωπόν του. Συγ­κρούσεων προς τον ίδιον τον εαυτόν του, μιας πάλης μεταξύ της πραγματικότητάς του, που ανήκει εις το παρόν, και των δυ­νατοτήτων του, που ανήκουν εις το μέλλον, που ε ί ν α ι το μέλλον, που θα τας πολεμήση και πάλιν εν ονόματι άλλων δυνα­τοτήτων από την στιγμήν που θα γίνουν πραγματικότης.

     Κατ’ αυτόν τον τρόπον ζη τ α υ τ ο χ ρ ό ν ω ς ο ηρωικός άνθρωπος τον μεγαλύτερόν του πόνον και την μεγαλυτέραν του ελπίδα. Ζη την συντριβήν και τον πόνον του, αλλά ζη μαζί και την ηθικήν αναγκαιότητα του πόνου και του χαμού του. Κάτι περισ­σότερον: Ερωτεύεται την συντριβήν του, την χαίρετ’ εκ των προτέρων, αντλεί την ιλαρωτέραν του ακριβώς παρηγορίαν από την συντριβήν του.

     Αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς – περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματ’ άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθε­λουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ’ άστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Αλ­λά θα το κάνη όχι από πνεύμ’ αλτρουισμού και εθελοθυσίας υπέρ των άλλων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η α ι σ θ η τ ι κ ή, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότ’ είναι π ρ ο ν ό μ ι ο ν των εκλε­κτών (όχι καθήκον ή πράξις φιλανθρωπίας) να συντρίβωνται υ π έ ρ των άλλων, υ π ό των άλλων – το πολυτιμότερον προνό­μιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν’ ο καρπός – αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση, διά ν’ αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν’ εκείνος που θάπτεται διά να εορτασθή η α ν ά σ τ α σ ι ς, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει.

     Αλλ’ ο ηρωικός άνθρωπος δεν δείχνεται εις την συντριβήν του μόνον, ή και εις την ετοιμότητα έστω προς συντριβήν. Ειδε­μή, η ηρωική αντίληψις θα ήτο ιδεώδες θανάτου μόνον, όχι μορφή ζωής – και τι ζωής! Ο ηρωικός άνθρωπος, και μόνος αυ­τός, ζη έ ν τ ο ν α και π λ ο ύ σ ι α ολόκληρον την Ζωήν. Αλ­λά το να ζήση έντονα δεν σημαίνει δι’ αυτόν ό,τι συνήθως νοού­μεν με την έκφρασιν αυτήν: να δοκιμάζη άφθονα και δυνατά τας απολαύσεις και τας ηδονάς της Ζωής.

     Δεν τας αγνοεί βέβαια τας απολαύσεις της Ζωής ο ηρωικός άνθρωπος αλλά τας δοκιμάζει τόσον, όσον χρειάζεται να τας ξεπεράση, τας γνωρίζει τόσον, ώστε να εννοή, ότι κατά βά­θος παραλύουν μάλλον την δύναμιν του ανθρώπου, και ας τού χαρίζουν την ψευδαισθησίαν της εντατικότητος και της πλησμο­νής. Έπειτα, τας απολαύσεις αναζητεί εκείνος που ζητεί να πάρη από την Ζωήν, όχι εκείνος που έχει να της δώση – και σε πλουτίζει όχι το να παίρνης αλλά το να δ ί δ η ς.

     Η έντονος αυτή ζωή είναι κατ’ ανάγκην π ο λ υ μ ε ­ρ ή ς, τόσον πολυμερής, ώστε να την ευρίσκουν πολυπράγμονα όσοι μετρούν τον πλούτον των εκλεκτών φύσεων με την πενίαν της ιδικής των, όσους δεν αφήνει ο φθόνος ν’ αναγνωρίσουν εις ένα σύγχρονόν των τον όλβον των αγαθών, που δεν έχουν εκεί­νοι. Ο ηρωικός άνθρωπος χαίρεται πολλάς μορφάς ζωής συγ­χρόνως, και τας χαίρεται όχι εξωτερικώς, σαν αισθητικόν θέαμα ή διά να ικανοποιήση την περιέργειάν του. Μ έ σ α τ ο υ ζη όλας αυτάς τας μορφάς της Ζωής, τας αφομοιώνει μέσα του, και τας αποδίδει με τον π ρ ο σ ω π ι κ ό ν του τρόπον. Η ψυχή του ομοιάζει μ’ ένα έδαφος λιπαρόν και βαθύ, εις το οποίον κάθε σπόρος άνετα θ’ ανθοβολήση και θα καρπίση. Έτσι μεταμορφώνεται, χωρίς να χάνη τον εαυτόν του. Ζη ταυτοχρόνως με πολλούς, όπως ο τραγικός ποιητής ο μεγαλοφυής, που ζη μέσ’ απ’ όλα του τα πρόσωπα, και όμως παραμένει ο ίδιος και ως ύπαρξις και ως διάνοια. Και δεν ζη μόνον πολλάς μορφάς Ζωής· συγκλονισμούς συγκλονίζεται πολλούς, συντριμμούς συντρίβε­ται πολλούς, μυρίους θανάτους αποθνήσκει.

     Αλλ’ η πολυμέρεια αυτή δεν σημαίνει και δ ι ά σ π α σ ι ν, απώλειαν έρματος ατομικού, διάχυσιν και θόλωμα του πυρήνας της προσωπικότητας – αυτό συμβαίν’ εις τους πολλούς, όταν ποτέ θελήσουν να είναι πολυμερείς. Δια τον ηρωικόν άνθρωπον η πολυμέρεια δεν αίρει την συγκέντρωσιν· την καθιστά ισχυρο­τέραν, την α π ο δ ε ι κ ν ύ ε ι ισχυροτέραν. Δεν θα ήτο ηρωικός άνθρωπος, αν δεν ήτο μία δυνατή προσωπικότης, και δυνατή προσωπικότης σημαίνει ισχυρόν κεντρικόν εγώ, που να συγκρατή τας ψυχικάς περιπετείας και τα εξωτερικά περι­στατικά, τα πετάγματα και τα ενδιαφέροντα εις μίαν σφικτο­δεμένην ενότητα όχι μόνον χρονικής διαδοχής, αλλά συνο­χής λογικής, αναγκαιότητος ηθικής.

     Η πολυμέρεια του ηρωικού ανθρώπου παρέχει πολλάκις την εντύπωσιν α ν τ ι φ α τ ι κ ό τ η τ ο ς. Είναι τόσον πλουσία η προσωπικότης του, ώστε το καθένα της μέρος, η καθεμία της πλευρά, θα ημπορούσε ν’ αποτελή (και αποτελεί διά τους πολ­λούς) έναν αυτόνομον κόσμον, διαφορετικόν από τον κόσμον που θα ημπορούσε ν’ αποδώση μία άλλη πλευρά του. Είναι λοι­πόν ν’ άπορής πώς οι πολλοί τας ευρίσκουν ασυμβιβάστους; Αλλ’ ο ηρωικός άνθρωπος δεν ομοιάζει με τους καλούς και φρονίμους αμαξάδες, οι οποίοι οδηγούν το αμαξάκι των «βραδέως αλλ’ ασφαλώς» από τους δρόμους τους στρωτούς και τους ήσύχους προς το τέρμα, που άλλοι καθώρισαν. Με τον ηνίοχον ομοιάζει, που κυβερνά τέσσαρα, οκτώ ίσως θυμοειδή άλογα – και το καθένα των σπεύδει ασυγκράτητον προς αυτοβούλους κατευθύνσεις. Τα κυβερνά με δυνατό χέρι, χωρίς όμως και να εξουδετερώνη εκείνων την ορμητικότητα και την επαναστατι­κότητα. Ειδεμή, τι θέλγητρον θα είχε δι’ αυτόν η ηνιοχεία; Το «βραδέως αλλ’ ασφαλώς» δεν το ξέρει· λογαριάζει και τας πτώ­σεις, διότι μόνον όπου υπάρχουν πτώσεις δίδετ’ ευκαιρία και ανυψώσεων.

     Πράγματι ο π ό λ ε μ ο ς και ο κ ί ν δ υ ν ο ς είναι το στοιχείον του, η απαραίτητος τροφή του. Ο πόλεμος λέγω και η νίκη, όχ’ η ε π ι τ υ χ ί α. Η επιτυχία δεν είναι πάντοτε νίκη· είναι νίκη εξωτερική, εξωτερικός πλουτισμός εις επιτεύγματα και κέρδη – να σαν τα ρεκόρ συγχρόνου αθλητού, που μετρούνται με δευτερόλεπτα και υφεκατοστόμετρα. Αλλ’ ο ηρωικός ζητεί την νίκην εκείνου που χαίρεται το ότι επολέμησε, το ότι εκινδύνευσε, το ότι αντέστη την νίκην ως ευκαιρίαν μόνον να ζήση έντόνους και αγωνιώδεις στιγμάς. Και παρομοία νίκη συνυπάρχει κάλλιστα με την αποτυχίαν εις τους αντικειμενικούς σκοπούς, καθώς η αποτυχία των 300 εις τας Θερμοπύλας…

     Άλλωστε γενικώς η επιτυχία είναι διά τον ηρωικόν άνθρω­πον μία λέξις, μία πραγματικότης ίσως – όχι α ξ ί α. Δεν την ξέρει, ούτε τον ξέρει εκείνη. Αν επίστευεν ολιγώτερον εις τον εαυτόν του, θα ήτο δι’ αυτό απογοητευμένος. Αν επίστευεν ολι­γώτερον εις της Μοίρας την σοφίαν, θα ήτο απαισιόδοξος. Αλλ’ επιτυχία σημαίνει πραγματοποίησις σκοπού, που ευρίσκετ’ έξω μας, και εκείνος έχει μ έ σ α τ ο υ τον σκοπόν και το νόημα της υπάρξεώς του. Απέναντι αυτού τίποτε δεν μετρεί, ούτ’ ή ζωή του ούτ’ η ευτυχία του. Και τι μεγαλύτερον θα ημπορούσεν η επιτυχία να του προσφέρη;

     Έπειτα η επιτυχία σημαίνει φρόνησιν, και η φρόνησις είναι προσαρμογή της ψυχής προς τα πράγματα, κ α τ α β ι­ β α σ μ ο ς δηλαδή και ολιγάρκειά της, διά να συμμορφωθή προς την καθημερινότητα του εξωτερικού κόσμου. Ενώ η σοφία και η αποστολή του ηρωικού είναι ν’ α ν α β ι β ά σ η τα πράγματα προς την ψυχήν του, να τα γεμίση με νόημα τόσον, ώστε να γίνουν αντάξιά του. Δι’ αυτό παρέχει την εντύπωσιν άφρονος, και είναι άφρων. Έχει την αφροσύνην του παιδιού, που στερείται την πολυύμνητον αυτήν πείραν της πραγματικότητας, η οποία είναι κατά βάθος όκνος και ολιγοπιστία. Ενώ το παιδί είναι παιδί, ακριβώς διότι πιστεύει, διότ’ ημπορεί ακόμη να πιστεύη, ανεπιφύλακτα. Ο ηρωικός άνθρω­πος είν’ ο αιωνίως νέος – τι να την κάνη την φρόνησιν; Είναι διά τους πεζούς και τους νοικοκυραίους, που βαδίζουν ήσυ­χα και ομαλά τον δρόμον της ζωής των. Εκείνος όμως δεν βα­δίζει· χορεύει.

     Αυτός είν’ ο λόγος που θεωρείται και είναι άνθρωπος α β ο ή θ η τ ο ς εις την συνήθη πρακτικήν ζωήν. Και ένας άλλος λόγος: δεν έχει την φρόνησιν να δ υ σ π ι σ τ ή προς τους γύ­ρω του. Να δυσπιστή προς τι; Δια ν’ αποφύγη κινδύνους; Μα αυτούς είναι ακριβώς, που αναζητεί η ψυχή του. Τούς αναλαμβάνει όχι από επαγγελματικήν συνήθειαν η από βιοπορι­στικόν καταναγκασμόν – οι ακροβάται και οι θηριοδαμασταί θα ήσαν τότε οι ηρωικώτεροι των ανθρώπων – αλλ’ ως εσωτερικήν προσταγήν της μοίρας του, ως το ιερώτερον δικαίωμα που τού δημιουργεί η υπεροχή του. Οι πολλοί καμαρώνουν δι’ όσους κινδύνους απέφυγαν, όχι δι’ όσους υπεβλήθησαν· περιγράφουν τας επιτυχίας, που επραγματοποίησαν, και υπερηφανεύονται διά την εξυπνάδα των. Αλλά δια τον ηρωικόν άνθρωπον, το εί­δαμεν: η επιτυχία δεν αποτελεί ούτε κριτήριον ούτε ιδεώδες· ιδεώδες του και κριτήριον: να ζήση δυνατός και ωραίος. Και είναι γενναιότερον και ωραιότερον ν’ αδικηθής παρά ν’ αδικήσης, να εξαπατηθής παρά να εξαπατήσης.

     Άλλωστε προς τι να εξαπατήση; Εξαπατούν οι ετεροκεν­τρικοί, αυτοί που ασχολούνται διαρκώς με τους άλλους, δια να τούς αντιγράφουν ή να τούς φθονούν ή και τα δύο μαζί. Απασχολούνται κατ’ ανάγκην, αφού δεν είναι τόσον πλούσιον το εγώ των, ώστε να τούς απασχολή εκείνο έντονα και ικανοποιητι­κά. Ο ηρωικός όμως αποτελεί ο ίδιος κ έ ν τ ρ ο ν  τ ο υ  ε α υ ­τ ο ύ τ ο υ, ελεύθερος εις την απομόνωσίν του, αριστοκρατικός με την απόστασιν εις την οποίαν κρατεί τούς άλλους, απτόητος με το θάρρος της προσωπικής του γνώμης και της προσωπικής του ευθύνης, υπερήφανος μέσα εις το άβατον τέμενος της μο­ναξιάς του. Δι’ αυτό δεν καταδέχεται να φθονή, μήτε να παρα­βγαίνη με τους άλλους· δεν χρειάζεται να βεβαιώνη εις τον εαυτόν του μ’ αυτό το μέσον, με την εξωτερικήν αναγνώρισίν του δηλαδή, την υπεροχήν του.

     Αν φαίνεται κάποτε να προχωρή από την απομόνωσίν του προς τους άλλους, το κάνει από πλησμονήν εσωτερικήν, από εντροπήν να κρατή μόνος του τον πλούτον που αναβλύζει μέσα του, από την σκληράν, αυτοβασανιστικήν επιθυμίαν να ξεφύγη από τον υ π ο κ ε ι μ ε ν ι σ μ ό του, τον μόνον κίνδυνον που φοβείται σοβαρά, να προχωρήση από το εγώ του προς την μ ο ί ρ α ν του. Και είν’ η μοίρα μας που διαπλάσσει το εγώ μας, όχι τανάπαλιν. Έτσι ο ήρως είναι πάντα μ ο ν α χ ι κ ό ς -ειδεμή, δεν θα ήτον ήρως- αλλά ποτέ υποκειμενικός.

     Πουθενά δεν φαίνεται περισσότερον η υ π ε ρ η φ ά ν ­ε ι α του ηρωικού ανθρώπου, παρά εις τον τρόπον που δι­εξάγει τους λεγομένους αγώνας ιδεών. Δεν αποβλέπει ποτέ εις το να νικήση. Τι θα ειπή να νικήση; Να δεχθούν τας απόψεις του; Συμφορά! Ο ίδιος ξέρει τι του εστοίχισεν ως που να κατα­λήξη εις αυτάς, τι τ ό λ μ η εχρειάσθη – sapere aude, λέγει ο αρχαίος ποιητής – τι εσωτερικήν ω ρ ί μ α ν σ ι ν προϋποθέτει. Έτσι, ανησυχεί μάλλον παρά ποθεί εκείνον, που θα τας δεχθή κατ’ επιταγήν ή ως προϊόν μιας συντόμου συζητήσεως.

     Διά ν’ αποκτήση μήπως ο π α δ ο ύ ς; Είν’ αληθές, ότι πολλοί αισθάνονται την ανάγκην να κάνουν προπαγάνδαν δια τας ιδέας των, σαν να φοβούνται, ότι δεν θα είναι ορθαί, αν δεν τας ανεγνώριζαν και άλλοι, κατά το δυνατόν πολυαριθμότεροι. Αλλ’ εκείνος γνωρίζει, ότι σημασίαν δεν έχει το περιεχόμε­νον των ιδεών ενός ανθρώπου, αλλ’ η ψυχική δύναμις με την οποίαν τας κατέκτησε και τας κατέχει. Όχι το τ ι πιστεύεις, αλλά το π ώ ς πιστεύεις ό,τι πιστεύεις. Ότι τας θεμελιώδεις, τας ζωτικάς πεποιθήσεις σού ρυθμίζει κατά βάθος η μοίρα σου, όχι τανάπαλιν. Και η μοίρα σου είναι κάτι απολύτως προσωπι­κόν· δεν ημπορείς μήτε να το δανεισθής, μήτε να το δανείσης. Έπειτα τι σημαίνει διά τον ηρωικόν άνθρωπον ο αριθμός; Εκείνος θέλει, και ως πνευματικός άνθρωπος ακόμη, να εργάζεται, όχι να σ υ ν ε ρ γ ά ζ ε τ α ι· είναι ανδρικώτερον…

     Έτσι, και όταν υπερασπίζη τας απόψεις του, δεν το κάνει διά να τας επιβάλη· αλλά διά να μείνη οποίος είναι. Και ακρι­βώς το να είναι οποίος είναι, αποτελεί εις τα μάτια των άλλων πολλάκις, αυτό και μόνον, πολεμικήν. Η ύπαρξίς του και μόνη εξεγείρει το μίσος· αρκεί να περιγράφη απλώς πώς είναι, και προκαλεί αντιπάθειαν· τόσον μεγάλον μέρος από το μέλλον αντιπροσωπεύει! Διότι το μέλλον είναι σκοτεινόν, και είν’ ολίγοι που δεν φοβούνται το σκοτάδι, οι πολλοί το φοβούνται, και ο φόβος των παίρνει πολλάκις την μορφήν αντιπαθείας.

     Και όμως σπείρει άφθονα τα γεννήματα του νου του. Τα σπείρει, διότι δεν ημπορεί να κάνη διαφορετικά· όπως το δέν­τρον που τινάζει τούς καρπούς του σαν ωριμάσουν, είτ’ ευρί­σκοντ’ αποκάτω είτε όχι αυτοί που θα τούς είναι χρήσιμοι. Έ­τσι και ο ηρωικός άνθρωπος: διδάσκει, παρασυρόμενος από την πίστιν του· ομιλεί περί αυτής, υποκύπτων εις την εσωτερικήν ορμήν ν’ ανακοινώση – όχι ν’ ανακοινώση· ν α  τ ρ α γ ο υ δ ή σ η μάλλον, την χαράν του και τους θησαυρούς του – να φωνάξη την αγάπην του, και διαβεβαιώνει κάθε φοράν το αγαπημένον του πρόσωπον πόσον τ’ αγαπά, όχι διά να το πείση ούτε διότι φαν­τάζεται πως αμφιβάλλει, αλλά μόνον διότι ευχαριστείται ο ίδιος κάθε φοράν να τ’ ακούη. Έτσι και ο ηρωικός άνθρωπος: είτε προφορικώς αναπτύσσει προς ένα κοινόν, είτε γράφει, κατά βάθος είν’ ο ίδιος ακροατής και αναγνώστης του εαυτού του. Ομιλεί ενώπιον των άλλων, διά ν’ ακούση ο ίδιος την φωνήν του δυνατώτερα, διαυγέστερα, συνειδητότερα.

     Υπερήφανος είναι, όχι εγωιστής. Δι’ αυτό σπαταλά τον εαυτόν του. Η ευτυχία του είναι ν α  δ α π α ν ά, ακριβέστε­ρον ακόμη: ν α  δ α π α ν ά τ α ι. Ανεξάντλητος όπως είναι, δεν ξέρει αριθμητικήν. Είναι τόσον πλούσιος, ώστε θ’ αναπλη­ρώση εύκολα (το ξέρει) κάθε ζημίαν· προς τι λοιπόν να την υπο­λογίζη; Υπολογίζει ο πτωχός· ο πλούσιος κλείνει τα μάτια, απλώνει το χέρι, και σκορπά… Όσα και να σκορπήση, πάντοτ’ εκ του περισσεύματος θα είναι.

     Εκ του περισσεύματος αντλεί και η μεγαλοδωρία του ηρωικού ανθρώπου. Αφρόντιστα και αδίστακτα σπαταλά τα πλούτη του, την δραστηριότητά του, την υγείαν του, την ρωμαλεότητα της ψυχής και του νου του. Σκορπά την αγάπην του χωρίς ανταλλάγματα, έτοιμος να πληρώση εκείνους που θα θελήσουν να την δεχθούν. Σκορπά τας συγκινήσεις, τους ενθουσιασμούς και την φλόγα, τα κάλλη και τα ρίγη της ψυχής του και είναι τόσον πολλά τα πολύτιμ’ αυτά πετράδια, ώστε ο πτωχός και ο κακός υποπτεύουν πως θα πρέπει κίβδηλα να είναι· ειδεμή, θα τα εμοίραζεν έτσι, τόσον αμέριμνα, τόσον αλύπητα; Σκορπά του νου του τα γεννήματα, που είναι δι’ αυτόν βιώματα ψυχής, χωρίς να κατοχυρώνη συγγραφικώς την πατρότητά των, να έτσι σαν τον ήλιον που ακτινοβολεί παντού το φως του. Και ο ήλιος δεν έχει μετρητήν του φωτός· έχουν αι ηλεκτρικαί εταιρείαι μόνον.

     Και είν’ η χαρά του να σκορπά: όλα τ’ αγαθά της γης τα εκτιμά όχι ως κ τ ή μ α τ α, αλλ’ ως χ ρ ή μ α τ α (με την αρχαίαν σημασίαν της λέξεως εκ του χρώμαι), ως δαπανήματα δηλαδή. Ή μάλλον πιστεύει πως αγαθά δεν είναι· γ ί ν ο ν τ α ι αγαθά, αφ’ ης στιγμής και εφ’ όσον δαπανώνται.

     Εις την εργασίαν καθυποβάλλεται με ανεπιφύλακτον προ­θυμίαν. Την δέχεται αυτονόητα και χαρωπά, αφού είναι κάτι βαρύ και δύσκολον, αφού ζωή σημαίνει δι’ αυτόν δράσις και κά­ματος. Εργάζεται από την επιθυμίαν να χρησιμοποιή τας δυνά­μεις του σώματος και της ψυχής εις έργα δύσκολα, εργάζετ’ αισθητικώς, καθώς ένας αθλητής.

     Το ίδιον και εις την πνευματικήν του εργασίαν: Δεν μελετά διά να γράψη ένα βιβλίον – η σκέψις είναι δι’ αυτόν κάτι που το ζη, όχι κάτι που το γράφει – ή διά να επιτύχη εν αξίωμα. Μέσα του θέλει να πλουτίση, να πλουτίση ακόμη με την χαράν που δί­δει ένα δύσκολον ζήτημα. Προχείρως έτσι σκορπά ένα πλήθος προσωπικών στοχασμών (προσωπικών και όταν έχη απ’ άλλους λάβει την αφετηρίαν της σκέψεως), που ένας άλλος θα επροφύ­λασσε ζηλοτύπως. Μα ο ηρωικός άνθρωπος αγνοεί την ζηλοτυ­πίαν.

     Και είναι φυσικόν· αφού διατηρεί ζωντανά και καθαρά τα χαρίσματα του γνησίου αριστοκράτου: την μοναξιά του, το αίσθημα της ανεπιμειξίας, το θάρρος και την ικανότητα προς πε­ριφρόνησιν, τας μακροχρονίους αφοσιώσεις, την αρχοντικήν μεγαλοδωρίαν. Προ παντός το αίσθημα της προσωπικής τιμής, ενώπιον της οποίας όλα τ’ άλλα, πλούτος και μόρφωσις, εξουσία και υγεία, είν’ ένα μηδέν.

     Η ζωή ενός ανθρώπου, καθώς αυτού που περιέγραψα, δεν ημπορεί παρά να είναι σ ύ ν τ ο μ ο ς. Σύντομος όχι πάντοτε με την κοινήν σημασίαν· ημπορεί κάποτε να ζήση και πολλά χρό­νια, αλλά πάντα θα είν’ ολίγα, σχετικώς με την πλησμονήν της ζωτικότητός του. Άλλωστ’ η ηλικία είναι κάτι σχετικόν· δεν μετρείται πάντως με την διάρκειαν, με το περιεχόμενόν της μετρείται. Είν’ έννοια ηθική, όχι αστρονομική.

     Συνήθως όμως είναι σύντομος και υπό την συνήθη χρήσιν της λέξεως. Σύντομος, διότι ο ηρωικός άνθρωπος περνά ολόκληρον την ζωήν του εις το πολυκίνδυνον μέτωπον του πολέμου. Σύντομος, διότι πάντοτε είναι, από την μοίραν του και μόνην οδηγούμενος, ε ρ α σ ι θ ά ν α τ ο ς.

     Βαδίζει προς τον θάνατον όχι διά ν’ αναπαυθή, όχι διότι εβαρέθηκε την ζωήν, όχι διότι εδειλίασεν ενώπιον αυτής, όχι από μαρασμόν και εξάντλησιν των δυνάμεών του. Ο ηρωικός άνθρωπος δεν υ φ ί σ τ α τ α ι τον θάνατον. Δι’ αυτόν και ο θάνατος ακόμη δεν είναι π ά σ χ ε ι ν, είναι π ρ ά τ τ ε ι ν. Είναι η τελευταία πράξις, με την οποίαν επισφραγίζει όλας του τας άλλας πράξεις. Τους δίδει αυτή το νόημα· διότι και η Ζωή όλη είναι μία διαρκής αρχή, και η αρχή το νόημά της αντλεί από το τέλος, του οποίου είν’ η αρχή. Και είναι το τέλος ο θάνατος, αλλά και η τελείωσις.

     Αλλ’ ο πληθωρισμός της ζωής είναι τόσος μέσα του, ώστε και ο θάνατός του δεν είν’ εκμηδένισις πλέον. Μεστώνει από περιεχόμενον, από ηθικήν αναγκαιότητα, πλημμυρίζει από την χαράν και την ωραιότητα μιας τελευταίας νίκης – παρόμοια με τον ήλιον, ο οποίος, κλίνων προς την δύσιν, ενδύεται την πορ­φυράν του μεγαλοπρέπειαν.

     Αν θα είν’ εκούσιος ο θάνατος ή ακούσιος, δεν έχει σημα­σίαν. Διά τον ηρωικόν άνθρωπον ο θάνατος είναι πάντοτ’ ε ­κ ο ύ σ ι ο ς, αφού ο δρόμος, που συνειδητά εδιάλεξε και βαδί­ζει, μοιραίως και αναγκαίως οδηγεί προς τα εκεί. Άλλωστε δια­λέγει συνήθως ο ίδιος τον θάνατόν του και την ώραν του, με την εσώψυχον πίστιν ότι δικαίωμά του απόλυτον είναι: Αν θέλης να γεννηθής και πότε θέλεις να γεννηθής, δεν εξαρτάτ’ από την συγκατάθεσίν σου· το να φύγης όμως από την Ζωήν και πότε να φύγης, αυτό αφήκεν ο Θεός εις την ιδικήν σου, την υπεύθυνον διαγνώμην. Και είναι βαρεία και δύσκολος αυτή η ευθύνη – δια τούτο και η ορμή προς αυτοσυντηρησίαν είναι τόσον ισχυρά.

     Αλλ’ εκούσιος ή ακούσιος ο θάνατος του ήρωος, είναι πάντοτε μία έκρηξις ηφαιστείου. Να έτσι εξαφνικά σπα το δο­χείον της ζωής του, συντρίβεται και συντρίβει όλα γύρω του, φλέγεται και φλέγει, φωτίζεται και φωτίζει – και τρομάζουν οι δειλοί και ταπεινοί και φθονεροί. Οργή Κυρίου. . .