Η ΠΕΙΝΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ

     Ταξιδεύοντας στο αχανές έδαφος της Μογγολίας το οποίο έχει έκταση όσο ολόκληρη η Ευρώπη, οι νομάδες κάτοικοί της που αγγίζουν το 43% του συνολικού πληθυσμού της, προτιμούν διάφορα μεταφορικά μέσα ώστε να μπορούν να μεταφέρουν, ταυτοχρόνως και όλη την οικοσκευή τους, κυρίως τη λυόμενη γιούρτα που αποτελεί και την κυρίως κατοικία τους.

     Οι πλέον εκμοντερνισμένοι νομάδες προτιμούν, ασφαλώς, σύγχρονα οχήματα αλλά πάρα πολλοί εξακολουθούν να μετακινούνται έφιπποι ή πάνω σε καμήλες.

     Αυτοί οι τελευταίοι, παραδοσιακοί, αντιμετωπίζουν έναν βασικό κίνδυνο που δεν είναι άλλος από την πείνα των λύκων που συναντούν στις μακρυνές διαδρομές τους ανάμεσα στις στέππες και στα φαράγγια της τεράστιας Μογγολίας.

     Για τους εφίππως μετακινούμενους, νομάδες, Μογγόλους η πείνα των λύκων μπορεί να μην έχει άμεση επίπτωση στους ιδίους αλλά, κατά προτεραιότητα, εκθέτει σε κίνδυνο ζωής τα ζωντανά τους στα πόδια των οποίων «στοχεύουν» τα σαγόνια των πεινασμένων λύκων όταν επιτίθενται αιφνιδιαστικά και πριν οι νομάδες προλάβουν να ανασυγκροτηθούν ώστε να τους απωθήσουν. Σ’ αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα το μοιραίο μπορεί να συμβεί και το άτυχο αλογάκι μπορεί να βρεθεί με κομμένο το πόδι.

    Οι εξορμήσεις ιππικής Αρχαιολογίας στις στέππες της Μογγολίας μας έφεραν, συχνά, προ της εικόνος του θανάτου ζώων (και όχι μόνον…) σ’  αυτές τις αφιλόξενες «γωνιές» του πλανήτη.

     Στις εξορμήσεις αυτές μάθαμε να εντοπίζουμε το αίτιο θανάτου για κάθε απομεινάρι ζώου που βρίσκονταν στο διάβα μας, «σπαρμένο» στο χώμα του οποίου το αχανές βάθος χάνονταν στο καμπύλο ορίζοντα.

     Και, βεβαίως, στα «μονοπάτια» των ερευνητικών περιπλανήσεών μας δεν ανταμώσαμε, μόνο, υπολείμματα ιπποειδών, αλλά πολλών διαφορετικών ζώων, είτε στις στέππες, είτε μέσα στα λιγοστά «αστικά» περιβάλλοντα της αραιοκατοικημένης Μογγολίας.

     Ο θάνατος, είναι φυσικό να πλανάται πάνω από κάθε έμβιο ον και, βεβαίως, πάνω από κάθε ζώο, όμως, εδώ στις μογγόλικες στέππες ο θάνατος εμφανίζεται κατά κανόνα με τη μορφή του πεινασμένου λύκου που παραμονεύει κατά αγέλες, έτοιμος να κατασπαράξει ό,τι κινείται, χωρίς αυτό να μην αγγίζει συχνά και τον ίδιο τον άνθρωπο.

     Κάποτε, ιππεύοντας, μαζύ με τη σύζυγό μου, σε μια ορεινή περιοχή της βόρειας Μογγολίας πάνω από έξι συνεχείς ώρες για να γνωρίσουμε από κοντά την αρχέγονη φυλή των Tsataan, καθ’  όλη τη διαδρομή μας ήμουν σε εγρήγορση πιθανής επιθέσεως λύκων. Σε μια τέτοια περίπτωση, σύμφωνα με τις τοπικές οδηγίες, θα έπρεπε να αφιππεύσω ταχύτατα και να στραφώ επιθετικά κατά της αγέλης πριν οι «προπομποί» της προλάβουν να αρπάξουν πόδι αλόγου, διαφορετικά…

     Στα προσκυνητάρια (oovo) που φτιάχνονται στα διάφορα μονοπάτια με σωρούς λίθων και πάνω τους απλώνονται γαλάζια πανιά , συχνά παρατηρούμε κρανία αλόγων κάποια από τα οποία υπήρξαν θύματα των πεινασμένων λύκων.

     Και το σοβαρότερο είναι ότι ο κίνδυνος των πεινασμένων λύκων στην αχανή Μογγολία δεν ελλοχεύει μόνον στις στέππες αλλά παντού, ακόμη και στις όχθες ποταμών ή λιμνών όπου οι αγέλες των αλόγων καταφεύγουν για να πιουν νερό.

     Γι αυτό και όσοι ταξιδεύουν στη γη της Μογγολίας είναι τόσο προσεκτικοί ώστε να ελέγχουν συνεχώς τα ζώα πάνω στα οποία μετακινούνται προσπαθώντας να αποφύγουν τη διάλυσή τους στη περίπτωση επιθέσεως από λύκους αφού, σε μια τέτοια περίπτωση όποιο «ξεμοναχιαστεί» θα αποτελέσει βέβαιο θύμα αγελαίας επιθέσεως των λύκων.

     Και δε θα κρύψω τον ενθουσιασμό μου όταν, αφήνοντας πίσω μας τη Μογγολία και τις θαυμάσιες εμπειρίες που πήραμε μαζύ μας, αναλογίσθηκα ότι δε χρειάσθηκε να αναμετρηθούμε με τους λύκους εκτός από μία φορά όταν, ανυποψίαστοι, πλησιάσαμε ένα κάρο κάτω από το οποίο ήταν …δεμένος ένας λύκος ως … «έκθεμα» ενός αναπαραστατικού συγκροτήματος πολεμικού καταυλισμού του ιγ’ αιώνος!

     Στη Μογγολία διδαχθήκαμε ότι οι λύκοι, παρά την αγριότητά τους, κατά βάθος, είναι πολύ δειλοί και οπισθοχωρούν εύκολα, ακόμη και υπό αγελαία σύνθεση, όταν αντιληφθούν αποφασιστική επιθετικότητα από πλευράς αντιπάλου. Και η ρήση ενός Σαμάνου σε μια σκηνή έξω από τη μογγολική πρωτεύουσα, όπως μας τη μετέφερε ο ντόπιος διερμηνέας, ήταν σαφής: «Μη φοβηθείτε ποτέ το λύκο, κάντε τον να φοβηθεί εσάς!».

     Όλοι οι ταξιδιώτες στις «στράτες» της Μογγολίας φέρουν πάνω τους μια σπάλα από μικρό ή μεγάλο ζώο που θεωρείται το πιο αποτελεσματικό φυλαχτό που προστατεύει από επιθέσεις πεινασμένων λύκων.

     Στα φυλαχτά αυτά είχαμε αναφερθεί και σε παλιότερη ανάρτηση του Ιστολογίου μας.

     Όχι σπανίως, αυτά τα φυλαχτά τα βλέπουμε κρεμασμένα επάνω στην ιπποσκευή των ταξιδιάρικων αλόγων της Μογγολίας κατασκευασμένα με τις αισθητικές αντιλήψεις και τις πρώτες ύλες των περιοχών απ΄ όπου προέρχονται, όπως αυτό που εικονίζεται παρακάτω και προέρχεται από την περιοχή των Tsataan (Β. Μογγολία) κατασκευασμένο από σπάλα και δέρμα μικρού ταράνδου από τους πολλούς που εκτρέφονται στη συγκεκριμένη ορεινή περιοχή από τους αρχέγονους ντόπιους κατοίκους. Το συγκεκριμένο φυλαχτό φέρει και χειρόγραφες ευχές χαραγμένες με μελάνη στη τοπική διάλεκτο.

     Δε ξέρω αν λόγω των συγκεκριμένων φυλαχτών ποτέ δε κινδυνεύσαμε από επίθεση πεινασμένων λύκων στη Μογγολία ή, οπουδήποτε αλλού!  Σίγουρα, όμως, ψυχανεμίζομαι ότι σύντομα θα κινδυνεύουμε από «κακιούλες» δίποδων διανοητικώς «πεινασμένων» στα σύγχρονα αστικά κέντρα, με κίνητρο όχι πια την πείνα όπως αυτή νοείται, αλλά την ηλιθιότητα προϊόντων συνευρεσιακής δειλίας μέσα σε ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχεί η τραγική απουσία υπαρξιακής αισθητικής και η αναίδεια!

     Διότι, ποτέ ο κίνδυνος δεν προέρχεται από τους γενναίους, αυτούς που δε νοιώθουν ότι απειλούνται ώστε να «βγάζουν νύχια»… Ο κίνδυνος πάντοτε προήρχετο και προέρχεται από τους δειλούς που θεωρούν ότι ο –όποιος…- «απέναντι» απειλεί τις άρρωστες υπάρξεις τους, κάνοντάς τους να μην ελέγχουν ούτε καν τα οπίσθιά τους τα οποία αναιδώς τείνουν προς πάσα …κατεύθυνση.

     Άλλωστε, ο Σαμάνος παραμένει, πάντα, σαφής και σοφός:

«Μη φοβηθείτε ποτέ το λύκο, κάντε τον να φοβηθεί εσάς!».

Ειδικώς, τα χοιρίδια με προβιά …ανθρώπου!

ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 19^ης ΙΟΥΛΙΟΥ 2014

 

     Όχι, απλώς μία «Προπόνηση» αλλά μια μοναδική «προσέγγιση» Παραδοσιακής Τοξοβολίας, όπως την μετέφερε στις «αποσκευές» του ο Αρπάλυκος που, πρόσφατα επέστρεψε από τους διεθνείς Αγώνες στη Κοιλάδα του Οργανισμού “KASSAI” όπου έλαβε μέρος.

     Κάτι πολύ ξεχωριστό για τους Συνασκουμένους στη σημερινή Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας που τους ξάφνιασε αλλά και τους «προχώρησε», όπως όλοι παραδέχτηκαν μετά το τέλος της Προπονήσεως.

      Και όπως είναι φυσικό, όταν αγωνίζεσαι εν μέσω των κορυφαίων της Έφιππης και Παραδοσιακής Τοξοβολίας επιστρέφεις με σημαντικά ωφέλιμες γνώσεις για να τις μοιραστείς με τους Συνασκουμένους σου, όπως κάνουν οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» λαβαίνοντας μέρος συνεχώς στους κορυφαίους διεθνείς Αγώνες για να μαθαίνουν και να μεταφέρουν γνώση πίσω στην Ομάδα μας επιστρέφοντας.

     Το περιεχόμενο της σημερινής Προπονήσεως ήταν το θέμα πολλών συζητήσεων ως αργά το βράδυ στο Ιππικό Κέντρο των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» όπου μια ακόμη δροσερή καλοκαιρινή βραδυά στο κατάφυτο περιβάλλον, μας έκανε όλους να μη θέλουμε να φύγουμε, ενώ κάποιοι προτίμησαν να ασχοληθούν με τη βελτίωση του σταυλικού περιβάλλοντος.

     Και, βέβαια, οι αναμνήσεις και τα …αναμνηστικά από την Κοιλάδα του Οργανισμού “KASSAI” μονοπώλησαν κι αυτή τη βραδυά σε όλους τους παρόντες.

     Αυτό το καλοκαίρι, τα μαθήματα Ιππασίας και οι Προπονήσεις στο Ιππικό Κέντρο «ΑΡΤΕΜΙΣ» αποδεικνύονται το πιο ωφέλιμο …δροσιστικό, μετά τον καύσωνα της ημέρας. Είστε όλοι καλεσμένοι της Χαράς και του Γιώργου, όλων των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ».

OΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ

 

     Το βασικό ένδυμα το οποίο ο Αρχηγός των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» σχεδίασε και προετοίμασε για να συμμετάσχει στους δύο πρόσφατους διεθνείς Αγώνες Έφιππης Τοξοβολίας στην Ουγγαρία, είναι εμπνευσμένο τόσο χρωματικά όσο και σχεδιαστικά από την αφιερωματική εικόνα της «Δεήσεως» των Στρατιωτών-αδελφών Ιωάννου και Γεωργίου Μάνεση που βρίσκεται στον Ναό του Αγίου Γεωργίου (Βενετία) με χρονολόγηση 21η Απριλίου 1546.

 

     Για το ένδυμα του Αρπάλυκου προτιμήθηκε μάλλινο ύφασμα ώστε να συνάδει με το μήκος του ως προοριζόμενο για χειμερινή χρήση υπό χαμηλές θερμοκρασίες. Όμως, παρά το ότι χρησιμοποιήθηκε στους συγκεκριμένους Αγώνες υπό υψηλές θερινές θερμοκρασίες, ο ίδιος ο Αρπάλυκος διευκρίνισε ότι δεν ένοιωσε ιδιαίτερη θερμοκρασιακή ενόχληση φέροντάς το.

     Αν και στην, ως άνω, αναγεννησιακή αφιερωματική εικόνα το ένδυμα είναι πολύ πιο «κοσμικό» ως βραχύ,  ο Αρπάλυκος προτίμησε να το σχεδιάσει σχεδόν ποδήρες τολμώντας ένα πολύ σοβαρό διακύβευμα για την έφιππη άνεσή του.

     Επιπλέον, στην έφιππη πράξη, το ένδυμα του Αρπάλυκου σύμφωνα με τα όσα ο ίδιος διεπίστωσε και μας περιέγραψε, δεν υστέρησε διόλου κατά την απαιτητική λειτουργικότητα ενός ενδύματος εφίππου πολεμιστή.

     Σε γενικές γραμμές, το ένδυμα που σχεδίασε και προετοίμασε ο Αρπάλυκος για τις αγωνιστικές του εμφανίσεις είναι και ιστορικώς ακριβές και εξαιρετικά αισθητικό, απεδείχθη δε μάλλον ιδανικό για έφιππη δράση και, παρά το «βαρύ» ύφασμά του, όχι ιδιαιτέρως «ενοχλητικό» για θερινή χρήση, πάντοτε διακριτικό ώστε να προβάλλει τον Ίππο και κρατώντας σε «δεύτερο πλάνο» τον Ιππέα.

     Και όλα τούτα, χωρίς να παραβλέπεται η σχεδιαστική γραμμή του η οποία, εντυπωσιακά σεμνή και απέριττη, «συμφιλιώνεται» πλήρως με τον ιδιαίτερο σωματότυπο του Αρπάλυκου κάνοντάς τον να ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλους τους συναγωνιζομένους. Kαι ο Αρπάλυκος μας έχει συνηθίσει σε εντυπωσιακές σχεδιάσεις που μόνος του καταφέρνει, επιμένοντας πάντοτε στη σεμνότητα της αισθητικής γραμμής και στη λειτουργικότητα.

     Aπό την πλευρά του, ο Γεώργιος μελέτησε και σχεδίασε έναν κλασικό χιτωνίσκο, εξίσου απέριττο αλλά πολύ αντιπροσωπευτικό της αναγεννησιακής εποχής των Ελλήνων Στρατιωτών. Ο χιτωνίσκος του Γεωργίου δημιουργήθηκε (κι αυτός)  με έριο ύφασμα, κάτι ακριβές για την εποχή αλλά και τις καιρικές συνθήκες των περιοχών της κεντρικής Ευρώπης, Δαλματίας και Βαλκανίων όπου, κυρίως, έδρασαν οι Έλληνες Στρατιώτες. Και λειτουργικώς, ο χιτωνίσκος αυτός απεδείχθη ικανοποιητικός όπως μαρτυρούν και οι φωτογραφίες «δράσεως» του Γεωργίου στην αγωνιστική διαδρομή.

     Το ορφνό χρώμα του χιτωνίσκου απηχεί την αφιέρωση του φέροντος στα γήινα και την εσωτερικότητα της πολεμικής δράσεως, χρώμα που επέλεξε κι ο ίδιος ο Δάσκαλός μας Kassai Lajos για το ανώτερο ένδυμα Δασκάλου Έφιππης Τοξοβολίας.  Άλλωστε και οι «επιθετικές» τοξεύσεις του Γεωργίου δικαίωσαν απολύτως την επιλογή του συγκεκριμένου χρώματος!

     Αν και τίποτε δεν είναι τυχαίο, το χρώμα του χιτωνίσκου του Γεωργίου συνέπεσε με το χρώμα του Ίππου με τον οποίο αγωνίσθηκε στη Κοιλάδα “KASSAI”, ένα, πραγματικά, φυσικό έργο τέχνης. 

     Στους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» δεν αρκούμεθα, απλώς, στην …ουσία της έφιππης πολεμικής μας τέχνης, αλλά και στο σεβασμό όλων των παραμέτρων του ιστορικού πλαισίου των επικών Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, μέσα στο οποίο λειτουργεί η Ομάδα μας, ανεξαρτήτως κόπων ή οικονομικών θυσιών που βαρύνουν τα ίδια τα Μέλη μας, αφού η Ομάδα μας δεν δέχεται «επιδοτήσεις» ή άλλα έσοδα.

     Εκείνο, όμως, το οποίο πρέπει να τονισθεί είναι ότι η αισθητική προσέγγισή μας, μακράν κάθε συρμώδους «ολισθήσεως», δεν υποκύπτει στην αντιαισθητική αθλιότητα της «στολής» των “blue jeans” που οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι πλασιέδες τους θέλουν να μας επιβάλλουν, ούτε διέπεται από περιστασιακές «αναπαραστατικές» εξάρσεις, αλλά είναι βιωματική, απολύτως συνυφασμένη με την καθημερινότητά μας,  ό π ο υ   και εάν βρεθούμε. Μάθαμε, άλλωστε, στη ζωή να παραμένουμε σθεναρά «Ε μ ε ί ς» και να μην επιτρέπουμε σε κανένα συρμό («αισθητικό», «ιδεολογηματικό» ή …άλλο!) να μας αλλοιώσει, διατηρώντας υψηλά την Ελληνοπρέπεια της Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και, εξ’ ίσου υψηλή, την όλη αισθητική αντίληψή της! 

     Ως Έλληνες και σε πλήρη αντίθεση με τους νέο-γραικύλους οι οποίοι ντρέπονται για την (όποιαν…) καταγωγή τους, εμείς αισθανόμαστε υπερήφανοι γι αυτήν και την επικαλούμεθα, μαζύ με ό,τι αφορά σ’  αυτήν, ιδιαιτέρως εν μέσω άλλων οι οποίοι, με Ιστορία και Παράδοση πολύ μικρότερη των δικών μας, προτάσσουν (και ορθώς πράττουν!) το μεγαλείο της εθνικότητός τους!

     Και, βεβαίως, όλα μας τα Μέλη ενθαρρύνονται να καλλιεργούν την Αισθητική και δη εκείνη που σχετίζεται με την ιστορικότητα της Φυλής μας σε όλες της τις περιόδους, διότι Έθνος άνευ Αισθητικής δε νοείται.

"ANTIΔΟΤΟ" ΚΑΙ YUKIO MISHIMA

     Ένα πνευματικό περιοδικό της δεκαετίας του ‘80 , «ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ», δημιούργημα ενός νεαρού διανοούμενου του Ιωάννη Σορώτου, δημοσίευσε εν μέσω πολλών αξιόλογων κειμένων και μία παρουσίαση του Γιούκιο Μίσιμα, μία μορφή-πρότυπο για κάθε πνευματικό Άνθρωπο και κάθε πατριώτη. Το κείμενο αυτό παρουσιάζουμε στην παρούσα ανάρτησή μας θεωρώντας την μία από τις πλέον ορθοτομούσες προσεγγίσεις της λαμπρής προσωπικότητος του Ιάπωνος που συνεκλόνισε τη Χώρα του με τη φιλοπατρία, το ήθος αλλά και το λογοτεχνικό του μεγαλείο! Οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» …αεί διδασκόμενοι, διατηρούμε ζωντανή τη Μνήμη όσων με το παράδειγμά τους απετέλεσαν ορόσημα Πολιτισμού, είτε στη Πατρίδα μας, είτε στη πιο μακρυνή γωνιά του Κόσμου μιας και οι Αξίες δε περιορίζονται από γεωγραφικά μήκη και πλάτη, τουναντίον, δείχνοντας ότι συχνά συμπίπτουν σε όσους πρέπει να αποτελούν πρότυπα των «επερχομένων»!