204 ΕΝΕΡΓΑ MEΛΗ!

     Σύμφωνα με τα Αρχεία της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ" η ..."ισχύς πυρός" της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας ανέρχεται σε 204 ενεργά Μέλη, αναδεικνύοντας την Ελλάδα παγκοσμίως ως την Χώρα με την μεγαλύτερη Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας!

     Τα Μέλη μας, χωρίς να είναι δυνατόν να παρίστανται όλα σε κάθε Προπόνηση (θα χρειαζόμασταν, άλλωστε, να καταλάβουμε το παρακείμενο αεροδρόμιο...) μετέχουν των Προπονήσεων με πολύ καλή "συχνότητα" και, κυρίως, αποτελούν ένα "ενιαίο σώμα" προκεχωρημένων ικανοτήτων.

     Η διοίκηση της Ομάδος μας δεν εμφανίζει κανένα πρόβλημα διότι τα πάντα προβλέπονται από το Καταστατικό, τον Κανονισμό Λειτουργίας της Ομάδος και τις ειδικές Οδηγίες προς Συνασκουμένους, που, όλα, είναι δημοσιευμένα και προσβάσιμα για όλους, ώστε να τηρείται η βασική μας πρόθεση για διαφάνεια και πληροφόρηση!

    Αν και η διαφορετικότητα φύλων, ηλικιών και προσωπικοτήτων είναι δεδομένη, η μεταξύ μας σχέση, επικοινωνία και συνεργασία διατηρούνται άριστες αφού, όπως είναι παρατηρημένο, εμείς οι Έλληνες είμαστε ιδιαίτερα κοινωνικοί, πειθαρχημένοι και συνεπείς, παρά την περί των αντιθέτων εικόνα την οποία "άλλοι" προσπαθούν να μας προσδώσουν.

     Έτσι, ήδη με μία παγκόσμια πρώτη διάκριση και δουλεύοντας απολύτως μόνοι, συνεχίζουμε να κάνουμε πράξη την χαρά της Πολεμικής Τέχνης μας, τηρώντας γενικά αυτό που σημειώνει ο Kwon Mu-Seok :

"...πρέπει να αρχίζεις με ευγένεια και να τελειώνεις με αρετή!"

    

Η ΑΝΑΓΚΗ ΑΝΑΔΕΙΞΕΩΣ ΗΓΗΤΟΡΩΝ

     Η "φιλοσοφία" της Ομάδος μας είναι κάθε Μέλος της να μπορεί να είναι και Αρχηγός!

    Ασχέτως αν η Ομάδα διαθέτει Αρχηγό, ο τρόπος λειτουργίας της παράγει ηγετικές προσωπικότητες στο πρόσωπο του κάθε Μέλους της κι αυτή η παραγωγικότητα ηγητόρων δοκιμάζεται κι επαληθεύεται κάθε φορά! Αυτό αποτελεί μέρος της εκπαιδεύσεως των Εφιπποτοξοτών μας σε μια εποχή που ο έλεγχος των μαζών επιτάσσει το ακριβώς αντίθετο, με την αγελαιοποίηση , την αποπροσωποποίηση και την εκμηδένιση των προσωπικοτήτων.

     Σε κάθε Προπόνησή μας προσπαθούμε να αναδείξουμε τον Ηγέτη που κρύβει μέσα του κάθε Μέλος μας και, απροειδοποίητα έως ...αιφνιδιαστικά αναθέτουμε συντονιστικό ρόλο στους Συνασκουμένους, ασχέτως φύλου και/ή ηλικίας.

     Τούτη την Κυριακή δύο εξαίρετοι Συνασκούμενοι ανέλαβαν να διεξαγάγουν την προθέρμανση και την κυρίως Προπόνηση, ενώ ο Αρχηγός της Ομάδος εισήγαγε στην Τοξοβολία δύο νέα Μέλη τα οποία, με πολλή χαρά, καλωσορίσαμε στην Ομάδα μας.

     Με καθαρά στρατιωτικό πνεύμα, ο Ιωάννης έφερε σε πέρας την προθέρμανση των σημερινών Συνασκουμένων, εκφωνώντας σαφή και στεντορεία τη φωνή παραγγέλματα. Συντόνισε αμέσως την Ομάδα και της ...ανέβασε την θερμοκρασία, κάτι τόσο απαραίτητο με την ιδιαίτερα χαμηλή θερμοκρασία που επικρατούσε στον υπαίθριο προπονητικό μας χώρο.

     Κατόπιν, ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την κυρίως Προπόνηση όπου έδειξε μία πολύ γόνιμη φαντασία επιλογής ασκήσεων ώστε να υπάρξει καταληκτικά το αδιάψευστο φωτογραφικό τεκμήριο.

     Στην τελευταία ομαδική τόξευση στην οποία έλαβαν μέρος και οι πρωτοείσακτοι νέοι Συνασκούμενοι, ο φωτογραφικός φακός κατέγραψε την δική του αλήθεια:

    Έχουμε την Τιμή να είμαστε η πρώτη και μοναδική Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας κι αυτό σημαίνει υποχρέωση υψηλών προπονητικών προδιαγραφών, κάτι που εκ του αποτελέσματος επιβεβαιώνουμε! 

     Άλλωστε, σε πρόσφατο μήνυμά του ο, πάντα συγκρατημένος και λακωνικός,  Δάσκαλός μας Kassai Lajos έγραψε  προς τον Αρχηγό της Ελληνικής Ομάδος : " Είναι υποδειγματικός ο ενθουσιασμός και η οργανωτικότητά σου." και σε καμία περίπτωση δεν θα θέλαμε να διαψεύσουμε τον Δάσκαλό μας!  

  

ΓΥΜΝΑΖΟΜΑΙ ...ΑΕΙ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ!

     Ε! λοιπόν, χάσατε όσοι σήμερα προτιμήσατε τη θαλπωρή του σπιτιού από το χιονόνερο του χωραφιού μας! Μπορεί η θερμοκρασία να "πάγωνε τ' αρνάκια", μπορεί το χιονόνερο να μπλοκάριζε τα δάχτυλα, μπορεί να φοράγαμε ό,τι βρήκαμε διαθέσιμο, αλλά το χαρήκαμε!

     Η Ιωάννα μας, όπως πάντα, μας έφτιαξε τη διάθεση με την ωραιότατη κουάφ της και τη (γνωστή) λογοδιάρροιά της που σήμερα είχε να κάνει με τις αναμνήσεις της από την Disneyland! Αυτό το κορίτσι που εκστομίζει τα πλέον εξωφρενικά με τη σοβαρότερη έκφραση είναι το αλατοπίπερο των Προπονήσεών μας και σήμερα τα κατάφερε μια χαρά και όχι απλώς στην Τοξοβολία! Ο νεαρός Γεώργιος που έβαλε στη σημάδι την ...Ειρήνη, ο Ιωάννης με τα πρώτα του βήματα, ο Στέφανος με την προσπάθειά του να ξεφύγει από το καλούπι της ...Wehrmacht, ο πάντα σταθερός Σταμάτης, ο πάντα άψογος Κωνσταντίνος , γενικά όλοι οι Συνασκούμενοι και ο σημερινός βόρειος άνεμος με την έντονη παγωνιά, μας βοήθησαν να κάνουμε μία αξέχαστη Προπόνηση και καλά να πάθετε όσοι νομίσατε ότι η ζέστη του σπιτιού είναι καλύτερη από το κρύο της υπαίθρου! Ειδικά, το σημερινό προπονητικό μας φινάλε με τόξευση σε τροχάδην ήταν ό,τι έπρεπε για να μας κρατήσει περισσότερο ζεστούς από όσους παρέμειναν, σήμερα, αγκαλιά με τα ...καλοριφέρ τους!

     Λίγοι σήμερα, πολύ λίγοι, αλλά εξ' ίσου καλοίίίίί!!!!!!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΧΟΡΗΓΟ ΜΑΣ

     Στο Κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδος "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" δημοσιεύεται ένα ειδικό πολυσέλιδο αφιέρωμα στην Χορηγό της Ομάδος μας, Συγγραφέα Φλώρα Γ. Παπαδοπούλου της οποίας η προσωπικότητα και το Έργο αναδεικνύονται σημαντικά όχι μόνον για την Ελληνική αλλά και την παγκόσμια φυσική Διατροφή.

     Το αφιέρωμα αυτό της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ" που είναι το τελευταίο από τα πολλά που της έχουν αφιερώσει Eλληνικά και ξένα έντυπα και ραδιο-τηλεοπτικά μέσα, θα παρουσιασθεί, εν συνεχεία και από το Ιστολόγιό μας. Είναι σημαντικό τα Μέλη μας να γνωρίζουν "ποιός" στηρίζει οικονομικά την ιστορική -πια- "διαδρομή", αλλά και την επιτυχία της Ομάδος μας!

ΟΤΑΝ Η ΙΠΠΑΣΙΑ,

ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ,

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΟΒΑΡΑ!

     Το παράσημο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η κατώτερη ιππική διάκριση, από τις πολλές άλλες, πολύ πιό σημαντικές, οι οποίες προεβλέποντο και απενέμοντο στο Γ' Ράιχ, προκειμένου να τιμήσουν ανθρώπους της Ιππασίας η οποία αποτελούσε έναν από τους πλέον σοβαρούς τομείς του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Ένα απλό παράσημο που δεν συνεδέετο με υψηλές "κατακτήσεις" αλλά με την πλέον χαμηλή βαθμίδα (την τόσο, αδίκως, περιφρονημένη...) δουλειά του Σταύλου : την Ιπποκομία, την φροντίδα προς τον ίδιο τον Ίππο!

     Στην Ιππασία του Γ' Ράιχ η Ιπποκομία, ως "βάση" της ευημερίας του Ίππου, είχε πρωταρχική σημασία, όπως πρέπει να έχει σε κάθε Ιππασία που προσδοκά την τελειότητα. Προκειμένου η Ιππασία εκείνης της πολυτάραχης ιστορικής περιόδου να αγγίξει το μοναδικό "ζενίθ" στο οποίο κατάφερε να φθάσει με την κυριαρχία της Γερμανικής Ολυμπιακής Ομάδος σε όλα τα ιππικά αγωνίσματα του 1936, όχι τυχαία, η Ιπποκομία εθεωρείτο ως ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε υψηλού ιππικού αποτελέσματος και, αναλόγως, ετιμώντο οι διάκονοί της Ιπποκόμοι. Με την έννοια της "Ιπποκομίας" οι Γερμανοί της περιόδου εκείνης εννοούσαν, επακριβώς, όσους επιδαψίλευαν "φροντίδα" προς τους Ίππους, συμπεριλαμβανομένων όσων εξέτρεφαν και διατηρούσαν υγιείς κι ευημερούντες Ίππους.  Άλλωστε, χωρίς αυτούς τους ιπποτρόφους, οι Ίπποι θα ήσαν πάντα εν ανεπαρκεία.

     Το "Γερμανικό Παράσημο Ιπποκόμων" (Deutsches Pferdepfleger Αbzeichen) καθιερώθηκε για πρώτη φορά από την Γερμανική Ομοσπονδία Ιππασίας το 1937, δηλαδή, τέσσερα χρόνια μετά τις εκλογές που ανέδειξαν πανηγυρικά τον Αδόλφο Χίτλερ στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα του Καγκελαρίου.

     Σχεδιαστής του παρασήμου ήταν ο W. Heitinger ο οποίος με την σχεδίασή του απέδωσε δύο εύρωστα και υπερήφανα πλάσματα, τον Άνθρωπο και τον Ίππο, να συνοδοιπορούν ευτυχείς, αλληλένδετοι με έναν ρυτήρα σε θέση "ομφαλίου λώρου"! Ο Ίππος σε υπερήφανο τροχασμό και δίπλα του ο Άνθρωπος να τον ακολουθεί κρατώντας τον πλάι του με λεπτότητα αλλά και θέληση να φθάσει έως εκεί που το τετράποδο, που προηγείται, τον οδηγήσει. Μία αλληγορία γεμάτη φυσική ευρωστία, ευγένεια, δύναμη, αντοχή, αφιέρωση! Όλα αυτά που οι "μετέπειτα" αρνήθηκαν να εννοήσουν καταλήγοντας στην ομαδική υποτέλεια της δημοκρατικότατης, αντιφυσικής, δουλείας! Όμως, ο W. Heitinger προσεπάθησε... και όχι , ασφαλώς , επί ματαίω , αφού σήμερα το μήνυμά του για όλους τους σοβαρά ασχολουμένους με την Ιππασία αλλά και με την ίδια την ζωή γίνεται ολοένα και πιό επίκαιρο.

     Αντιθέτως απ' ό,τι προσπαθεί να μας "περάσει" η προπαγάνδα των "νικητών", ούτε και αυτό το παράσημο εμφανίζει την οποιανδήποτε πρόθεση προβολής και προπαγανδίσεως του Χιτλερικού κόμματος ή καθεστώτος! Πουθενά δεν εμφανίζει το επίσημο έμβλημα της εποχής, την Σβάστικα, πουθενά δεν κάνει αναφορά του κρατούντος πολιτικού συστήματος όπως ασύστολα έκαναν και κάνουν οι μετέπειτα ...επικριτές του και όπως θα ήταν φυσικό να έκανε και το ίδιο! Αντιθέτως, το συγκεκριμένο παράσημο εκφράζοντας την περί ζωής και ευημερίας του Ίππου, αντίληψη του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού,  παραμένει σεμνά προσηλωμένο στις φυσικές αξίες που τιμά, χωρίς καμία πολιτική ή κομματική ή συστημική έπαρση, όπως, άλλωστε, θα εδικαιολογείτο να έχει! Απλά, στο κάτω μέρος του φέρει το στοιχείο "R" (από το ρήμα R-eiten = ιππεύειν) το οποίο σήμαινε κάθε τι σχετιζόμενο με την επίσημη Ιππασία της Γερμανικής Ομοσπονδίας Ιππασίας, εκείνης της εποχής. Παραλλήλως, υπήρχε και η αντίστοιχη έκδοση χωρίς το "R" για όσα τέτοια παράσημα απενέμοντο από την ειδική Κεντρική Επιτροπή Αξιολογήσεως Καθαροαίμων Ίππων η οποία λειτουργούσε στον τομέα της ιπποπαραγωγής.

    Το συγκεκριμένο παράσημο απενέμετο με εξαιρετικά υψηλά κριτήρια. Αν και μία από τις κατώτερες διακρίσεις, οι προϋποθέσεις απονομής του φαντάζουν μυθικές για τα σημερινά δεδομένα όπου η προσφορά προς την ζωή (εν η και ο Ίππος) θεωρείται πολυτέλεια.

     Ο Αμερικανός ειδικός, Ltc. John R. Angolia, σε ένα από τα βιβλία του που θεωρείται παγκόσμιο "σημείο αναφοράς" για την βαθύτερη μελέτη της Εθνικοσοσιαλιστικής περιόδου του Γ' Ράιχ, αναφέρεται (σελίδες : 267-270) στις προϋποθέσεις απονομής του συγκεκριμένου παρασήμου Ιπποκομίας, ως εξής: 

Τρίτη Τάξη (Χαλκούν):

     (1) Τουλάχιστον επί 10 χρόνια εργασία στον ίδιο Σταύλο, Ιπποφορβείο ή άλλη παρόμοια ιππική εγκατάσταση, ή

    (2) Προκειμένου περί εκτροφέως, τουλάχιστον 5 διακρίσεις σε Εκθέσεις, ή

    (3) Κατάκτηση τουλάχιστον 10 πρώτων θέσεων σε δημόσια Πρωταθλήματα και Αγώνες, ή

     (4) Διακεκριμένα επιτεύγματα (επιστημονικώς τεκμηριούμενα) βελτιώσεως των ειδών.

Δεύτερη Τάξη (Αργυρούν):

     (1) Τουλάχιστον επί 15 χρόνια εργασία στον ίδιο Σταύλο, Ιπποφορβείο ή άλλη παρόμοια ιππική εγκατάσταση, ή
     (2) Προκειμένου περί εκτροφέως, τουλάχιστον 10 διακρίσεις σε Εκθέσεις, ή
      (3) Κατάκτηση τουλάχιστον 20 πρώτων θέσεων σε δημόσια Πρωταθλήματα και Αγώνες, ή
      (4) Με δεδομένη την προηγούμενη κατοχή του χάλκινου μεταλλίου, επιπλέον διακεκριμένα επιτεύγματα (επιστημονικώς τεκμηριούμενα) βελτιώσεως των ειδών.

Πρώτη Τάξη (Χρυσούν):

      (1) Τουλάχιστον επί 20 χρόνια εργασία στον ίδιο Σταύλο, Ιπποφορβείο ή άλλη παρόμοια ιππική εγκατάσταση, ή
     (2) Προκειμένου περί εκτροφέως, τουλάχιστον 15 διακρίσεις σε Εκθέσεις, ή
     (3) Κατάκτηση τουλάχιστον 15 πρώτων θέσεων σε δημόσιες Επιδείξεις, ή
     (4) Κατάκτηση τουλάχιστον 30 πρώτων θέσεων σε δημόσια Πρωταθλήματα και Αγώνες.

     Οι παραπάνω τρεις τάξεις του παρασήμου απενέμοντο σε ένα απέριττο χαρτονένιο κουτί, συνοδευόμενο από περγαμηνή απονομής και την αντίστοιχη καρφίτσα πέτου. Επίσης, προκειμένου περί ομάδων ή ιππικών κέντρων, αντί παρασήμου απενέμοντο πλακέτες αντιστοίχων τάξεων.

     Κατόπιν όλων των παραπάνω και συγκρίνοντας την Ιππασία του Γ' Ράιχ με τις ευτελισμένες σημερινές "Ιππασίες" των δημοκρατικών κοινωνιών, σε τι συμπεράσματα αγόμεθα; Ποιός θα μπορούσε να φαντασθεί σήμερα Σταυλίτη εργαζόμενο ΣΥΝΕΧΩΣ επί 20 χρόνια στον ΙΔΙΟ Σταύλο (!) όταν, σχεδόν κανένας Σταύλος δεν υφίσταται συνεχώς επί 20 χρόνια εξ αιτίας ελλείψεως ιππικής βιωσιμότητος; Εξ αιτίας του ότι οι δημοκρατικές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από την προώθηση της πρέζας και όχι της Ιππασίας! Για ποιάν "ευημερία" του Ίππου θα τολμήσουμε σήμερα να μιλήσουμε όταν οι απανταχού δημοκρατικότατοι δουλέμποροι αναθέτουν την Ιπποκομία σε ασχέτους και ανειδικεύτους εισαγόμενους αλλοεθνείς σκλάβους οι οποίοι κατακλύζουν τους ευρωπαϊκούς Σταύλους, απλήρωτοι και ανασφάλιστοι, υποχείρια των επίσης ασχέτων "χομπιστών" καπιταλιστών αφεντικών τους; Η εικόνα στους σημερινούς ελλαδικούς Σταύλους γνωστή : βαριεστημένοι ινδο-πακιστανοί που στις πατρίδες τους έβλεπαν τον Ίππο ως "τριαξονικό" μεταφορικό μέσο, λεροί και πεινασμένοι να πηγαινο-φέρνουν τραβώντας τα άτυχα τετράποδα πάνω στη ράχη των οποίων διασκεδάζουν ξεσαλώνοντας τα βιολογικά υποπροϊόντα αυτών των ασεβών συγχρόνων δουλεμπόρων! Βεβαίως, σήμερα ο κακός Ναζισμός έχει νικηθεί, η δημοκρατία κυριάρχησε και οι Ίπποι ακολουθούν την κατρακύλα της ίδιας της κοινωνικής ζωής, απαξιούμενοι σε αλλότρια βάναυσα χέρια!

     Κατά την περίοδο του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού ο Αδόλφος Χίτλερ τιμούσε ακόμη και τους Ιπποκόμους, αναγνωρίζοντας την μεγάλη συμβολή τους στην ευημερία του πιστού συντρόφου του Ανθρώπου, όπως ο Ίππος! Η, κατά πολλούς, "ταπεινή" Ιπποκομία, επί χιτλερικής περιόδου εθεωρείτο κοινωνικό αγαθό ως προϋπόθεση μακροβιότητος κι ευτυχίας των Ιππιδών που πάντοτε συνεπορεύοντο με τον αγωνιζόμενο, για επιβίωση, Άνθρωπο!

     Οι μετέπειτα αντιφασιστικές κοινωνίες, αυτές που επιλέγουν πραιτωριανούς για να δολοφονούν εν ειρήνη και εν μέση οδώ τους υπηκόους τους (ακόμη και ανηλίκους!) όταν αυτοί τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν για τη σκλαβιά τους, αυτές οι κοινωνίες ούτε που σκέφτονται να τιμήσουν την Ιπποκομία και τους Ιπποκόμους αφού δεν τιμούν ούτε καν τον εαυτό τους, μέσα στο παρακμιακό κατήφορο της γκρίζας καθημερινότητός τους και, όπως είναι φυσικό και των "Ιππασιών" που σήμερα επιδεικνύουν!

ΑΚΟΝΤΙΣΜΟΣ

     Η κ. Έφη Καστελλορίου η οποία μας προσέφερε το πρώτο σεμινάριο Ακοντισμού προ ολίγων ημερών, είχε την καλωσύνη να μας προσφέρει το παρόν άρθρο ώστε και εν τη απουσία της να μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τα όσα στο σεμινάριό της μάθαμε. Το δημοσιεύουμε, ευγνώμονες για την προσφορά της !

     Koιτάζοντας ένα ακόντιο, βλέπει κανείς την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, αφού ήταν από τα πρώτα όπλα που χρησιμοποίησε ο πρωτόγονος άνθρωπος για την επιβίωση του. Απο το κομμάτι ξύλου βέβαια μέχρι τα σημερινά αεροδυναμικού σχήματος ακόντια, οι παρεμβάσεις και εξελίξεις σε αυτό ήταν πολλές ανά τους αιώνες.

     ΄Οταν οι άνθρωποι οργανώθηκαν κοινωνικά και θα αναφερθούμε συγκεκριμένα στην αρχαία Ελλάδα, η ανάγκη για αντοχή και επιδεξιότητα, εξελίχθηκε σε καιρούς ειρήνης σε αγωνιστική ευγενή άμιλλα. Oι αρχαίοι  ακοντιστές φρόντιζαν να ασκούνται συχνά στην ρίψη ακοντίου, μια και αυτό αποτελούσε το βασικό επιθετικό τους όπλο. Το ακόντιο, που προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη "άκων", εκτός του πολέμου και των αγωνισμάτων χρησίμευε και στο κυνήγι.

     Το ακόντιο είναι ένα όργανο που ακόμα και σήμερα, οι όποιες αλλαγές του ανέμου το επηρεάζουν. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε λοιπόν ότι σε μια επίθεση ακοντιστών σε μάχη, σίγουρα θα έπαιρναν υπ όψιν την φορά του ανέμου, αφού τα μικρά και ελαφριά ακόντια που είχαν, δεν θα μπορούσαν να φτάσουν την επιθυμητή απόσταση. Επίσης ένας άλλος παράγοντας πιθανών απωλειών θα ήταν και ο αυτοτραυματισμός. Οι δυνάμεις που ασκούνται στον ώμο και τον αγκώνα του ακοντιστή είναι μεγάλες. Το χέρι τεντώνει πίσω και γυρίζει  εμπρός και επάνω που μαζί με το γύρισμα της μέσης για την εκτόξευση, παίρνει κλίση επιβαρυντική για τους μύες που προκαλεί σοβαρούς τραυματισμούς. Εχει υπολογιστεί από Γερμανό προπονητή ότι η ταχύτητα την οποία αναπτύσσει ένα ακόντιο μετά την εκτόξευση φτάνει μέχρι τα 115χλμ την ώρα (για άνδρες είναι περίπου 32m/sec x 3.6m μέχρι την προσγείωση) ! Η Ιλιάδα αποτελεί το πρώτο γραπτό ελληνικό κείμενο με γενική περιγραφή κακώσεων των άνω άκρων, από τις οποίες οι περισσότερες είναι στην ζώνη του ώμου!

      Πληροφοριακά , ο κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ μέχρι σήμερα είναι ο Τσέχος Jan Zelezny, που το το 1996 έκανε βολή στα 98.48 μ! Αυτό το ρεκόρ όμως είναι με τις τελευταίες παρεμβάσεις στο ακόντιο, γιατί ενώ η τεχνολογία βοηθάει στην αύξηση των επιδόσεων, εδώ συνέβη το αντίθετο. Το 1984 ο Ανατολικογερμανός ακοντιστής Uwe Hohn έκανε επίδοση στα 104.80μ! Αποφασίστηκε ότι η βελτίωση της συμπεριφοράς του ακοντίου, μαζί με άλλους παράγοντες, έθετε σε κίνδυνο την ζωή των θεατών, έτσι έγινε παρέμβαση στην μετατόπιση του κέντρου βάρους του ακοντίου κατά 4cm,κάτι το οποίο περιόρισε τις επιδόσεις κατά 15 με 20 m!

     Οι Έλληνες σίγουρα είχαν την καλύτερη τεχνική ρίψης, αφού αυτή επικράτησε μέχρι σήμερα και δεν διαφέρει σε πολλά σημεία από τον βασικό σημερινό τρόπο ρίψης, απλά έχει προσαρμοστεί στα σύγχρονα ακόντια και τις βελτιωτικές κινήσεις των αθλητών.

      Ο ακοντισμός, εκτός από μεμονωμένο άθλημα, ήταν και ένα από τα αγωνίσματα του πεντάθλου και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς αγώνες το 708πχ.

    Τα είδη ρίψης ακοντίου ήταν ο εκηβόλος ακοντισμός, η ρίψη δηλαδή του ακοντίου σε μήκος και ο στοχαστικός ,η ρίψη σε στόχο που επικράτησε να γίνεται με άλογα και λεγόταν έφιππος στοχαστικός ακοντισμός.

     Τα ακόντια που χρησιμοποιούσαν ήταν βέργες στο ύψος των αθλητών, περίπου στο 1.70εκ, διαμέτρου 3.5 εκ. αλλά χρησιμοποιούσαν και κοντύτερα που το μήκος τους έφτανε από 1.20 με 1.35 και θα πρέπει να ήταν ελαφρύτερα από αυτά των πολεμιστών. Για την αποφυγή ατυχημάτων δεν χρησιμοποιούσαν συνήθως μεταλλική αιχμή και το ακόντιο αυτό λεγόταν αποτομεύς. Για να έχει όμως σταθερή πορεία στην βολή και να πέφτει με την μύτη, προσάρμοζαν ένα έρμα, δηλαδή ένα πρόσθετο βάρος σαν μεταλλικό δαχτυλίδι.

     Η βασική διαφορά από τα σημερινά ακόντια ήταν η αγκύλη, μια λωρίδα δέρματος προσαρμοσμένη στο κέντρο βάρους του ακοντίου με μήκος περίπου στα 40εκ. Αυτή την χρησιμοποιούσαν στο κυνήγι αλλά και στον πόλεμο. Παραμένει ερώτημα αν ήταν δεμένη πάνω στο ακόντιο ,όπως στις περιπτώσεις πολέμου και κυνηγιού και έφευγε μαζί του η έμενε στο χέρι του αθλητή μετά την εκτίναξη. Τα ακόντια αυτά λέγονταν μεσάγκυλα και ο κόμβος της αγκύλης "άμμα" ή "έναμμα".

     Η χρήση της αγκύλης φαίνεται ότι βοηθούσε στην  αύξηση της δύναμης της ρίψης και έκανε πιο ασφαλή και άνετη την λαβή και έδινε στο ακόντιο μια περιστροφική κίνηση γύρω από τον άξονα του ,που του έδινε μια σταθερή πορεία και το βοηθούσε να διανύσει μεγαλύτερη απόσταση.

     Η ρίψη του ακοντίου στον εκηβόλο ακοντισμό, γινόταν από ένα σταθερό σημείο που ονομαζόταν βαλβίς και το οποίο απαγορευόταν να ξεπεράσει, η δε βολή για να είναι έγκυρη  έπρεπε να  πέσει μέσα στην περιοχή που οριζόταν από τρείς πλευρές(σαν ι_ι) και ήταν άκυρη αν έβγαινε έξω από αυτές, ό,τι ισχύει δηλαδή σήμερα με τον τομέα ρίψης που αλλάζει μόνο στις μετρήσεις και το σχήμα!

    Ο αθλητής έδενε την αγκύλη, έβαζε τον δείκτη και το μεσαίο δάκτυλο σε αυτήν και με τα άλλα τρία κρατούσε το ακόντιο. Πριν ξεκινήσει την φορά του, τέντωνε το δεξί χέρι  προς τα πίσω και έσπρωχνε με το αριστερό το ακόντιο για να σφίξει την αγκύλη.

    Κρατώντας το ακόντιο κοντά στο κεφάλι ξεκινούσε το τρέξιμο (πιθανόν γύρω στα 10 m) και πριν την βαλβίδα έστρεφε σώμα και κεφάλι προς τα δεξιά, τεντώνοντας συγχρόνως το δεξί χέρι προς τα πίσω, σχηματίζοντας με το ακόντιο μια γωνία περίπου 45 μοιρών. Κάνοντας ένα σταυρωτό βήμα έφερνε το δεξί πόδι πάνω από το αριστερό, λύγιζε ελαφρά τα γόνατα και μετά  τέντωνε  το αριστερό πόδι μπροστά, έκοβε την φόρα της κίνησης και εκτίναζε το ακόντιο πάνω από το κεφάλι του, τεχνική που χρησιμοποιείται και σήμερα, με επιπλέον πρόσθεση σταυρωτών βημάτων.

      Κατά την εκτίναξη του ακοντίου ο αθλητής τραβούσε την αγκύλη, η οποία ξετυλιγόταν δίνοντας στο ακόντιο μια περιστροφική κίνηση (σαν σβούρα) ! Η τεχνική αυτή εφαρμοζόταν και στα ακόντια των κυνηγών και στα ελαφρά  κοντά πολεμικά ακόντια, τα οποία δεν είχαν σαυρωτήρα αλλά μόνο αιχμή.

Ρίψη σε στόχο

    Ο στοχαστικός ακοντισμός επικράτησε να γίνεται με έφιππους ακοντιστές. Σε αυτό το αγώνισμα το άλογο κάλπαζε ενώ ο αναβάτης έπρεπε να ρίξει το ακόντιο σε στόχο, φτάνοντας σε συγκεκριμένη απόσταση από αυτόν. Ο στόχος συνήθως ήταν μια ασπίδα στερεωμένη σε κοντάρι και ο αναβάτης έπρεπε να συντονίσει την κίνηση του χεριού του με τον καλπασμό του αλόγου , ο οποίος επηρέαζε την σταθερότητα και τις κινήσεις του αναβάτη. Εδώ το ακόντιο έφερε αιχμή για να καρφώνεται στον στόχο.

     Στους ιππείς  το δόρυ ήταν μικρού μήκους και βάσει παραστάσεων σε αγγεία έφερε σαυρωτήρα μακρύτερο του οπλιτικού δόρατος. Συνήθως ήταν φτιαγμένα από ξύλο κρανιάς.

      Υπήρχε επίσης το παλτό (από το ρήμα πάλλω) είδος ελαφρού ακοντίου ή δόρατος που χρησιμοποιούσαν οι ιππείς(ο Ξενοφών αναφέρεται σε Αθηναίους ιππείς που τους προτρέπει να φέρουν δύο παλτά ) αλλά κυρίως οι Πέρσες.

      Επίσης αναφέρεται η ιππική σάρισα, που είχε μήκος μικρότερο της σάρισας για να είναι ευχερής ο χειρισμός της με ένα χέρι.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΣΑΣ!

     Συγγράφοντας το εκπαιδευτικό εγχειρίδιο της Ομάδος μας είχαμε κατά νου τις εκπαιδευτικές ανάγκες των Μελών της Ελληνικής Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας αλλά και των Ελλήνων αλογατάρηδων οι οποίοι χρειάζονται ένα ουσιαστικό βοήθημα. Μάλιστα, αποφύγαμε και να το παρουσιάσουμε κάνοντάς το από το παρόν Ιστολόγιο, σχεδόν ...έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του κι ενώ κοντεύει να εξαντληθεί η πρώτη έκδοσή του!

     Σήμερα διαπιστώνουμε ότι η ανάρτηση της παρουσιάσεως του εκπαιδευτικού εγχειριδίου μας παραμένει πρώτη στις καθημερινές επισκέψεις σας (όπως δείχνουν και οι στατιστικές μετρήσεις που παρατίθενται) ενώ, η αγοραστική του ζήτηση στέκεται ευθέως ανάλογη με την επισκεψιμότητά σας!

     Έτσι, αισθανόμαστε την ανάγκη να σας εκφράσουμε ένα θερμό "ευχαριστώ!" όχι, βεβαίως, διότι με τις πωλήσεις του εγχειριδίου ενισχύονται τα οικονομικά της Ομάδος μας αλλά διότι δικαιώνεται ο σκοπός της συγγραφής κι εκδόσεως του βιβλίου μας που δεν είναι άλλος από την ενίσχυση των γνώσεων του Έλληνος Ιππέως επ αγαθώ των συντρόφων- Ίππων μας!

Σας ευχαριστούμε θερμά!