ΠΕΡΙΛΗΨΗ
"Αμαζόνες: Οι Αρχαίες Πολεμίστριες"
της Δέσποινας Μπόνου
[International
Honors Program, DEREE—ACG, 2020]
Από της αρχαιότητα, η θέση των γυναικών στην κοινωνία, έχει
οριστεί, αμφισβητηθεί και αλλάξει. Αυτή η εργασία εξετάζει την καθημερινή ζωή
και τα έθιμα των Αμαζόνων, των αρχαίων πολεμιστριών της αρχαίας Σκυθίας, οι
οποίες επαναπροσδιόρισαν την θέση της γυναίκας, στο πλαίσιο μιας μητριαρχικής
κοινωνίας και συμπεριφέρθηκαν όμοια με άνδρες. Μέσα από την έρευνα, αποσκοπούσα
να δημιουργήσω μία χοροθεατρική παράσταση, αλλά λόγω του ξεσπάσματος του κορωναϊού να μετατρέψω την παράσταση και τη διαδικασία της σε μορφή γραπτής
εργασίας: project portfolio. Παρόλα αυτά, το portfolio είναι ιστορικά βασισμένο
σε αρχαίες και μεταγενέστερες αποδείξεις σχετικά με τις Αμαζόνες, όπως
αρχαιολογικές ανασκαφές, αρχαίους μύθους και επιγραφές, αρχαία αγγεία και
αγάλματα, καθώς και σύγχρονη λογοτεχνία, όπως βιβλία, έρευνες, θεατρικά έργα
και ποίηση. Ο κύριος στόχος αυτής της εργασίας, είναι να παρουσιάσω όλο αυτό το
υλικό με οπτικοακουστικό τρόπο, συμπεριλαμβάνοντας ένα πρωτότυπο σενάριο,
πρωτότυπη μουσική σύνθεση και χορογραφίες, μαζί με χειροποίητα κουστούμια και
αντικείμενα, τα οποία θα αποτυπώνουν τις ζωές και τα κατορθώματα των τριών πιο
καταξιωμένων βασιλισσών των Αμαζόνων. Με, εκ βαθέων, αναφορές στην Ιππολύτη και
τη χρυσή της ζώνη, τη Αντιόπη και την αγάπη της για έναν άνδρα, και την
Πενθεσίλεια στο πεδίο της Τροίας, το σενάριο επίσης περιέχει δεσμικές και πένθιμες
τελετουργίες, καθώς και μια ματιά στην παιδική και ενήλικη ζωή τους.
Γιατί τις Αμαζόνες;
Στο πλαίσιο της
φοίτησής μου στο Πρόγραμμα Διεθνών Τιμών, του Αμερικάνικου Κολλεγίου Ελλάδος
(International Honors Program at Deree, the American College of Greece),
κλήθηκα να μελετήσω από επιλογή τη μυθολογία των Αμαζόνων, των πολεμιστριών της
αρχαίας Σκυθίας. Συγκεκριμένα, διάλεξα αυτή τη θεματολογία, καθώς, παρόλο που οι
Αμαζόνες απασχολούν ένα σχετικά μεγάλο μέρος της Ελληνικής μυθολογίας, τα
επιτεύγματά τους δεν είναι ευρέως γνωστά. Με ενδιέφερε λοιπόν να τις ερευνήσω
ως την πρώτη μητριαρχική κοινωνία που υπήρξε ποτέ και παράλληλα, να εξερευνήσω
πώς μία ηθοποιός/χορεύτρια μπορεί να κινηθεί με ζωώδη κίνηση πάνω στη σκηνή.
Σκοπός μου ήταν να δημιουργήσω μία πρωτότυπη χοροθεατρική παράσταση γύρω από το
πρόσωπό τους, καθώς με ενδιαφέρει η ενασχόληση με τον τομέα της Αρχαιολογίας,
της Μυθολογίας και του Θεάτρου και πώς αυτά τα τρία μπορούν να συνδυαστούν.
Αλλαγές Λόγω του
Εθνικού Περιορισμού:
Αρχικά, η παράσταση
είχε αρχίσει να παίρνει μορφή μέσα από έξι παράγοντες: 1) Τη συγγραφή
πρωτότυπου σεναρίου εμπνευσμένο από αρχαίες Ελληνικές πηγές, 2) Τη διαδικασία
σκηνοθεσίας και προβών, 3) Τη δημιουργία χορογραφιών, 4) Τη σύνθεση μουσικής,
5) Τη δημιουργία κουστουμιών, καθώς και 6) Την κατασκευή πολεμικών
αντικειμένων. Λόγω της εξάπλωσης της πανδημίας του κορωναϊού και της εθνικής
απαγόρευσης κυκλοφορίας, αναγκάστηκα να μετατρέψω την παράσταση και τη
διαδικασία της σε μορφή γραπτής εργασίας: project portfolio. Επομένως, έχοντας
ήδη έτοιμα: το σενάριο και τη μουσική, μετέφερα τους υπόλοιπους παράγοντες
γραπτώς, για να χρησιμοποιηθούν ως κομβικό σημείο για δημιουργία της παράστασης
στο μέλλον.
Το Σενάριο:
Έχοντας κάνει έρευνα
πάνω στις αρχαίες Ελληνικές και Ρωμαϊκές πηγές, αποφάσισα να γράψω το σενάριο
ακολουθώντας το μοντέλο γραφής του Αριστοτέλη, ο οποίος στην «Ποιητική»
αναφέρει πως ο μύθος πρέπει να συγκροτείται από αρχή, μέση και τέλος, και πως
οι πράξεις των Ηρώων πρέπει να οδηγούν στο τέλος σε μία λύση.
Η πρώτη σκηνή επεξηγεί
τη θεϊκή καταγωγή των Αμαζόνων, ως κόρες του θεού του πολέμου, Άρη, και της
Ναϊάδας Αρμονίας, καθώς απομυθοποιεί τη ρίζα του ονόματός τους, ως τις γυναίκες που έκοβαν το δεξιό τους
μαστό (α + μαζός), σύμφωνα με τον Ελλάνικο, αλλά τους προσδιορίζει το
πραγματικό τους όνομα που αναφέρει ο Ηρόδοτος, «οιορ-πάτα», δηλαδή «οι σφαγείς
των ανδρών» στα Σκυθικά.
Η δεύτερη σκηνή,
αποτελεί την πρώτη κύρια πράξη της παράστασης, και ακολουθεί την ιστορία του
ένατου άθλου του Ηρακλή, ο οποίος κλήθηκε να αποκτήσει τη χρυσή ζώνη της
βασίλισσας Ιππολύτης. Η επίσκεψή του στη χώρα των Αμαζόνων κατέληξε στην σχεδόν
ολοκληρωτική εξαφάνιση της φυλής τους.
Έπειτα, η τρίτη σκηνή
παρουσιάζει τις καθημερινές τους συνήθειες όπως την καλλιέργεια γης, την
πολεμική τους εκπαίδευση, και το γεγονός ότι θεωρούνται από τους πρώτους λαούς
που ημέρευσαν και εκπαίδευσαν άλογα. Στην σκηνή επίσης, παρουσιάζεται ο
Σκυθικός δεσμός αίματος που φημολογούνταν ότι τελούσαν, στον οποίο συμμετείχαν
μια Αμαζόνα ως μέντορας, και άλλες δύο ως μαθητευόμενες (Τριαδικός Δεσμός).
Στην τέταρτη σκηνή
παρουσιάζεται η δεύτερη κύρια πράξη γύρω από το πρόσωπο της Αντιόπης. Πολλοί
ιστορικοί υποστηρίζουν πως ο Θησέας απήγαγε την Αντιόπη όταν συνόδευσε τον
Ηρακλή στον άθλο του, αλλά άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως η Αντιόπη
ερωτεύτηκε τον Αθηναίο ήρωα και το έσκασε μαζί του στην Αθήνα. Το γεγονός ότι
ακολούθησε τον Θησέα με τη δικιά της βούληση, δείχνει την συναισθηματική ήττα
της Αμαζόνας, συγκριτικά με τη σωματική και πολεμική ήττα της Ιππολύτης. Ως
αποτέλεσμα, ξέσπασε η ξακουστή Αμαζονομαχία στην Αθήνα, όπου για άλλη μία φορά,
θριαμβευτές ήταν οι Αθηναίοι.
Η πέμπτη σκηνή
γράφτηκε γύρω από τις συνήθεις της ενήλικης ζωής τους, όπως την ετυμολογία της
έννοιας της «παρθένας γυναίκας» για εκείνες, την ετήσια δίμηνη διαμονή τους στα
Σκυθικά όρη μαζί με τους γειτονικούς λαούς, όπως τους Σαρμάτες, με σκοπό την
αναπαραγωγή, και τη σχέση τους με αρσενικά μωρά που γεννιόνταν από την ένωση
τους.
Η έκτη σκηνή
τοποθετείται στο πεδίο της Τροίας και αποτελεί την τελευταία κύρια πράξη, στην
οποία, η εκάστοτε βασίλισσα των Αμαζόνων, Πενθεσίλεια, έχει αποδεχτεί το
κάλεσμα βοήθειας του Πριάμου και μονομαχεί με τον Αχιλλέα. Με αποτέλεσμα, η
πολεμίστρια να χάσει τη ζωή της από το χέρι του Έλληνα πολεμιστή, και να
ακολουθήσει άλλη μία μεγάλη ήττα των Αμαζόνων.
Η έβδομη και τελευταία
σκηνή, παρουσιάζει την νεκρική τελετή της Πενθεσίλειας από τις
εναπομείνασες Αμαζόνες, σηματοδοτώντας
την πτώση του λαού τους.
Αυτές οι τρεις ήττες
των Αμαζόνων σε πολεμικό επίπεδο, όπως έγινε με την Ιππολύτη και την
Πενθεσίλεια, αλλά και σε συναισθηματικό επίπεδο στην περίπτωση της Αντιόπης,
προετοίμασαν την τελειωτική πτώση της μητριαρχικής κοινωνίας τους, με
αποτέλεσμα η ιστορία να τους να θεωρηθεί παραμύθι για τους μεταγενέστερους.
Παρόλα αυτά, η κληρονομιά τους επιβίωσε σε άλλες μορφές και σε άλλα γεωγραφικά
μέρη του πλανήτη, όπως η Β. Αφρική, η Κίνα και η Μογγολία.
Η Διαδικασία
Σκηνοθεσίας και των Προβών:
Πριν από τον εθνικό
περιορισμό της κυκλοφορίας, προλάβαμε να δουλέψουμε σε περιορισμένες πρόβες,
πάνω στις οποίες ήμουν διατεθειμένη να ακούσω τις ιδέες και να δω τις σκηνικές
εικόνες που είχαν να προσφέρουν οι ηθοποιοί μου. Προλάβαμε να δουλέψουμε πάνω
σε δύο αυτοσχεδιασμούς που δημιούργησα, όπου στην μία θα έμπαιναν στη θέση της
Αμαζόνας Βασίλισσας η οποία πολεμάει στη μάχη και τους ζήτησα να ανακαλύψουν
πώς αυτός ο χαρακτήρας περπατάει, μιλάει και μάχεται. Στην άλλη, αφού οι
Αμαζόνες είχαν τόσο στενούς δεσμούς με τα άλογά τους, και αφού δεν μου ήταν
εφικτό να έχω πραγματικά άλογα στην παράσταση, κάλεσα τις ηθοποιούς μου να ανακαλύψουν πως μπορούν
να εμφυσήσουν την κίνηση του αλόγου στα σώματά τους και να περπατήσουν σαν και
αυτά.
Οι Χορογραφίες:
Για τις χορογραφίες,
αποφάσισα να συμπεριλάβω το «Πυρρίχιο Πολεμικό Χορό». Ο χορός αυτός χορευόταν
από τους πολεμιστές γύρω από τη φωτιά πριν τις μάχες, ενώ ήταν ντυμένοι με τις
πανοπλίες τους. Ο Ξενοφώντας υποστηρίζει πως και οι Αμαζόνες τελούσαν το χορό,
και για αυτό, θεώρησα πως είναι ταιριαστό να δείξω πως και οι
γυναίκες-πολεμίστριες τιμούσαν ένα ανδρικό έθιμο πριν τη μάχη, υπογραμμίζοντας
έτσι την αρρενωπότητά τους.
Εκτός αυτού, σκόπευα
να συμπεριλάβω χορογραφίες και για κάθε μάχη που υπάρχει στο σενάριο. Για τη
μάχη ενάντια στον Ηρακλή, αποφάσισα να βασίσω τη χορογραφία στην κίνηση του
δόρατος, καθώς είναι ένα όπλο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από απόσταση,
και με αυτήν την επιλογή ήθελα να δείξω ότι οι Αμαζόνες δεν κατάφεραν καθόλου
να προσεγγίσουν τον Ημίθεο Ηρακλή, πόσο μάλλον να τον τραυματίσουν. Στη δεύτερη
χορογραφία, στην Αμαζονομαχία, αποφάσισα να δώσω στις ηθοποιούς μου τόξα (χωρίς
βέλη για λόγους ασφαλείας), για να υπογραμμίσω τη Σκυθική τους καταγωγή, διότι
οι Σκύθες θεωρούνται από κάποιους ως ο πρώτος λαός που εξάσκησε το τόξο και το βέλος. Με αυτόν τον τρόπο
επισημαίνεται και η προδοσία της Αντιόπης απέναντι στην οικογένεια και την
καταγωγή της. Τέλος, στην χορογραφία για το πεδίο της Τροίας, αποφάσισα να
συμπεριλάβω το αρχαίο πολεμικό όπλο που είναι η σάγαρις, δηλαδή, ο μικρός άνισος διπλοπέλεκυς,
για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή ιστορικές πηγές αναφέρουν πως δημιουργήθηκε από
την ίδια την Πενθεσίλεια και, δεύτερον, επειδή είναι ένα όπλο το οποίο, κυρίως, χρησιμοποιείται από κοντινή απόσταση, και με αυτό ήθελα να δείξω πως
η Πενθεσίλεια κατάφερε να πλησιάσει πολύ κοντά τον Αχιλλέα στη μάχη και πως ήταν αντάξιά του.
Όσον αφορά την σχεδίαση των χορογραφιών, συνεργάστηκα με τη χορεύτρια και
χορογράφο, Έρση Λαδάκη, καθώς είναι ένας τομέας στον οποίο εγώ δεν είμαι καλή
γνώστρια.
Η Μουσική:
Για τη σύνθεση της
μουσικής, στηρίχθηκα σε ιστοριογραφικά, μυθολογικά και αρχαιολογικά στοιχεία,
όπως το μελανόμορφο σκύφο που απεικονίζει τις Αμαζόνες να χορεύουν στη συνοδεία
αυλού, το ποίημα του Καλλίμαχου για το ρυθμό στο χορό της Ιππολύτης, και τις αρχαιολογικές
ανασκαφές, τα οποία έδειξαν πως οι Αμαζόνες μάλλον χρησιμοποιούσαν αυλούς και
τύμπανα για να χορέψουν. Παράλληλα, είχα και εμπνεύσεις από μοντέρνα
συγκροτήματα, όπως το Ελληνικό συγκρότημα «Δαιμόνια Νύμφη». Έχοντας συλλέξει τα
παραπάνω στοιχεία, τα έδωσα στη μουσικοσυνθέτρια με την οποία συνεργάστηκα, τη
Σοφία Ρουμπάτη, και την άφησα να γράψει τη μουσική μόνη της.
Τα Κουστούμια:
Όσον αφορά τα
κουστούμια, όπως προαναφέρθηκε, δημιούργησα την παράσταση γύρω από τρεις
κυρίαρχες φιγούρες των Αμαζόνων και έτσι υπάρχουν τρεις βασικές ιστορίες στο
σενάριο. Αφού η καθεμία από αυτές τις τρεις φιγούρες έχει το δικό της Τριαδικό
δεσμό, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, αποφάσισα να δημιουργήσω κοστούμια τα οποία θα
είναι όμοια ανά τριάδα.
Για την πρώτη τριάδα,
την Ιππολύτη, τη Μελανίππη και την Αλκίππη, αποφάσισα να αγγίξω την ιδέα του
εκτεθειμένου στήθους. Πολλοί αρχαίοι ιστορικοί πίστευαν πως οι Αμαζόνες έκοβαν
το δεξιό τους μαστό για να αποκτήσουν καλύτερη κίνηση στον χειρισμό του τόξου,
το οποίο έχει απορριφθεί ως ιδέα από την αρχαιότητα, καθώς επεξηγείται ότι οι
Αμαζόνες απλά άφηναν εκτεθειμένο το δεξί στήθος για άνεση στην ίδια κίνηση.
Για τη δεύτερη τριάδα,
την Αντιόπη, την Πολεμούσα και την Ορνίθια, αποφάσισα να αποδώσω τη Σκυθική
τους ενδυμασία, καθώς στην πλειοψηφία των αγγείων, απεικονίζονται με μακριά
μανίκια και παντελόνια, και περίτεχνα σχέδια. Μάλιστα, υποστηρίζεται πως οι
Αμαζόνες ήταν οι πρώτες που φόρεσαν μακριά ρούχα και παντελόνια, και έτσι,
ήθελα να επισημάνω την προδοσία της Σκυθικής φύσης της Αντιόπης, για την
Ελληνική, μέσω της ενδυμασίας της.
Για την τρίτη τριάδα,
την Πενθεσίλεια, την Δεινομάχη και την Δερινόη, αποφάσισα να βασίσω το ρουχισμό
τους σε απεικονίσεις αγγείων που είναι άμεσα επηρεασμένα από τις Ελληνικές
ενδυμασίες. Επομένως, οι τρείς τους θα έχουν ενδυμασίες που ταιριάζουν καλύτερα
σε πολεμιστή στο πεδίο της μάχης, με δερμάτινες επικαλύψεις στους ώμους, στη
μέση και στους καρπούς.
Τα Όπλα:
Τέλος, ήθελα να
κατασκευάσω όπλα για να χρησιμοποιηθούν στις χορογραφίες. Συγκεκριμένα, ήθελα
να κατασκευάσω «πέλτες», ασπίδες σε σχήμα μισοφέγγαρου, τις οποίες
χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Σκυθικοί λαοί. Έπειτα, σκυθικά τόξα, τα οποία είναι
μικρότερα σε μέγεθος από ότι τα Ελληνικά και προσέφεραν μεγαλύτερη ταχύτητα και
ακρίβεια στον χειριστή, τους, σαγάρεις που, όπως προαναφέρθηκε, κατασκευάστηκαν
από την Πενθεσίλεια, και δόρατα, τα οποία οι Αμαζόνες τα χρησιμοποιούσαν
περισσότερο από τα σπαθιά.
Η Επίδραση των
Προσωπικών μου Βιωμάτων ως Τοξότριας και Ιππεύτριας:
Σε αυτό το σημείο, θα
ήθελα να αναφερθώ στο πώς συνέβαλε η προσωπική μου εμπειρία με την ιππασία και
την τοξοβολία στη δημιουργία αυτής της εργασίας. Συγκεκριμένα, η ιππασία
αποτέλεσε μεγάλη έμπνευση, καθώς όχι μόνο με βοήθησε να αισθανθώ και εγώ η ίδια
ως Αμαζόνα, και να μεταφέρω τα βιώματά μου στις ηθοποιούς μου, αλλά αποτέλεσε
και τον κύριο παράγοντα για να αναπτύξω την ιδέα της συμπεριφοράς του σώματος
του ηθοποιού ως αλόγου πάνω στην σκηνή.
Παρατηρώντας τις
κινήσεις του ίππου από απόσταση, κράτησα νοερές σημειώσεις πάνω στην ανατομία
του αλόγου, όπως στην σύσπαση των μυών, στην κίνηση του κεφαλιού, ακόμα και
στην κίνηση της ουράς, στο ρυθμό του καλπάσματός του, καθώς και στα
χλιμιντρίσματά του. Από την άλλη, ιππεύοντας είχα την ευκαιρία να κάνω επιπλέον
παρατηρήσεις στη συμπεριφορά του ίππου, όπως στον εσωτερικό ρυθμό που
αναπτύσσει ένας ιππέας με τον ίππο, στην εναρμόνιση των κινήσεων των δύων και
την τυφλή εμπιστοσύνη. Όλα αυτά τα κατέγραψα σε ένα τετράδιο, και με έμπνευση
από το έργο του Ιάπωνα σκηνοθέτη και συγγραφέα, Tadashi Suzuki, έκτισα μία δική
μου άσκηση στην οποία οι ηθοποιοί μου θα απελευθερώνονταν από τους περιορισμούς
του ανθρωπίνου νου, που περιορίζει τις κινήσεις και τις δυνατότητες του
σώματος, και σταδιακά θα αποκτούσαν την κίνηση του αλόγου.
Παρομοίως, η σύντομη
εμπειρία μου στην άσκηση της τοξοβολίας με βοήθησε αρχικά στο να θέσω αυτόν τον
στόχο και να τον επιτύχω. Όπως και στην τοξοβολία, έτσι και στη δημιουργία του
οτιδήποτε από το μηδέν, πρέπει να έχεις συγκέντρωση και ξεκάθαρο σημείο στόχου.
Έτσι και έγινε και στη δικιά μου περίπτωση: ξεκαθάρισα τον στόχο μου και
συγκεντρώθηκα αποκλειστικά σε αυτόν. Έκλεισα τα αυτιά σε οποιεσδήποτε αρνητικές
επιρροές και αντιμετώπισα τις αντιξοότητες και τα προβλήματα που βρέθηκαν στο
πέρασμά μου (και ήταν πολλά!), βλέποντάς τα ως πρόκληση για να γίνω καλύτερη,
και αντιμετωπίζοντάς τα με μεγαλύτερο πείσμα και με ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο.
Μου έχει εγγραφεί και στο νου μία φράση που άκουσα από τον εκπαιδευτή της ομάδας
μας, Αριστοτέλη, όταν ήμουν σε ηλικία 15 ετών, να λέει πως «είναι να σημαντικότερο
να τοξεύεις με την καρδιά». Και έτσι προσπάθησα όσο πιο πολύ μπορούσα να φέρω
εις πέρας την εργασία με την καρδιά.
Με άλλα λόγια, η
τοξοβολία μου προσέφερε το συναίσθημα ότι μπορώ να καταφέρω οτιδήποτε βάλω στο
νου, αρκεί να τολμήσω να αφήσω τη χορδή και να ελευθερώσω το βέλος.
ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ ΥΠΟ ΕΠΙΒΛΕΨΗ
ΔΑΦΝΟΣΤΕΦΗΣ ΝΕΜΕΟΝΙΚΗΣ ΟΠΛΙΤΟΔΡΟΜΙΑΣ 2016
Ικανός Εφιπποτοξότης αλλά και φιλοσοφημένος διανοητής, παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Μηνάς μας δομεί τον επίλογο αυτής της παρουσιάσεως αφήνοντας, με το κείμενό του, το δακτυλικό αποτύπωμα των συλλογισμών του που επισφραγίζουν την συζυγή πρόοδο των "Ελλήνων Κενταύρων" τόσον ως προς την πολεμική τέχνη μας όσο και προς την συγκροτημένη σκέψη η οποία πρέπει να καθοδηγεί τον Πολεμιστή. Απολαύστε τον:
"Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια ημέρα,
αλλά κάηκε σε μια νύχτα"
Μετά από 24 ώρες ασταμάτητων καλπασμών ο Δάσκαλος μας Κάσσαι
Λάιος, καταρρίπτοντας προηγούμενο δικό του ρεκόρ, πριν από χρόνια, παραδέχεται
ότι, αφιππεύοντας βρισκόταν σε άλλο επίπεδο συνειδητότητας, απόδειξη ότι η Έφιππη Τοξοβολία είναι κατά κύριο και
μεγαλύτερο λόγο, πνευματική άσκηση.
Με ποια φιλοσοφία, σκεπτικό και σθένος παίρνει κάποιος την
πρωτοβουλία να ασκηθεί στην Κοιλάδα του πρώτου αναβιωτή της αρχέγονης αυτής
τέχνης και να ιδρύσει μια Ομάδα στην χώρα μας, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν
χαρακτήρες οι οποίοι μπορούν να υποστηρίξουν την προσπάθεια αυτή;
Μετά από 15 χρόνια λειτουργίας της Σχολής μας το
σημαντικότερο μάθημα το οποίο παίρνει κάθε Συνασκούμενος δεν είναι να ιππεύει
και να τοξεύει αλλά να κατανοεί ότι κάθε οντότητα αποτελεί μέρος μιας οικογενείας
και όχι απλά μιας τυχαίας συντεχνίας. Και όπως σε κάθε οικογένεια υπάρχουν
κανόνες και σεβασμός έτσι και στην οικογένεια των Κενταύρων ο κάθε μαθητής
είναι υπόδειγμα χαρακτήρος σεβόμενος τον Συνασκούμενο του και, προπάντων, τον
ίδιο του τον εαυτό.
Μετά από 15 χρόνια δεν έχει δημιουργηθεί απλώς μια Ομάδα Έφιππης
Τοξοβολίας αλλά ένα φυσικό "φιλτράρισμα" χαρακτήρων αποδεικνύοντας
μας ότι ο κάθε Άνθρωπος την κάθε στιγμή, στην κάθε φράση, και στο κάθε βέλος
δεν δίνει εξετάσεις ικανοτήτων, αλλά χαρακτήρος. Αυτό το φυσικό
"φιλτράρισμα" καθημερινών εξετάσεων δεν μας επιτρέπει να έχουμε τους
πλείστους αλλά τους καλούς και τους γενναίους άλλωστε αν ανατρέξουμε στον
τίτλο: "Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια ημέρα, αλλά κάηκε σε μια νύχτα",
μας διδάσκει η φράση αυτή ότι οι συμπεριφορές είναι σαν τα βέλη που, όταν
εκτοξευθούν, δεν μπορούν να επιστρέψουν στην φαρέτρα, με συνέπειες και αποτελέσματα μη αναστρέψιμα.
Και όπως λέει ο Δάσκαλος μας Κασσαι Λάιος: "Έφιππη
Τοξοβολία μέχρι θανάτου". Και, όχι για να μάθουμε να ιππεύουμε, αλλά για
να μάθουμε να ζούμε!
Μηνάς Τσομπανιάν
Εφιπποτοξότης - Εκπαιδευτής υπό επίβλεψη
Μία συζυγής καλλιέργεια νου και σώματος επιχειρείται και επιτυγχάνεται επί 15 χρόνια στην Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" και, συνεχώς, δρέπουμε τους χυμώδεις καρπούς αυτής της αρμονικής ανελίξεως των Μελών μας. Η προσοχή μας εστιασμένη στη φύση από την οποία αντλούμε διδάγματα και βαδίζουμε στο "μονοπάτι" μιας πολεμικής τέχνης με οδοδείκτη την φυσιοκεντρική μας αντίληψη. Και ...δεν κάνουμε, ούτε μπορεί να κάνουμε, λάθος!
Στη μακρινή Ινδονησία, οι μεγαλύτερες σαύρες του πλανήτη, οι Δράκοι του Κoμόντο, ξέρουν πολύ καλά να θηρεύουν την τροφή τους παραμονεύοντας το θήραμά τους, εναρμονιζόμενες πλήρως προς το γαιόσχημα, όμως, αυτό δεν τις κάνει "Πολεμιστές" αλλά "επιβιωτές"! Στο στόμα μα τη διχαλωτή, χαρακτηριστική, γλώσσα των ερπετών, "φιλοξενούν" ένα ισχυρότατο τοξικό περιεχόμενο με πενήντα είδη βακτηρίων που ακόμη και εάν το θήραμά τους διαφύγει, εάν προηγουμένως δαγκώθηκε είναι βέβαιο ότι θα πεθάνει σε λίγη ώρα!
Όμως αυτές οι τρομαριακές σαύρες δεν βγαίνουν πάντα νικήτριες από τις συμπλοκές που προκαλεί η περιορισμένη ευφυία τους, όταν επιλέγουν ως θηράματα ...κροκοδείλους, οι οποίοι διαθέτουν τριπλάσιο βάρος και μήκος, ανθεκτικότατες φολίδες αντί των οστεοδέρμων που διαθέτουν οι Δράκοι του Κομόντο και δόντια οκτώ εκατοστομέτρων αντί δύο, όπως διαθέτουν οι απαίσιες σαύρες. Έτσι, όταν ο Δράκος του Κομόντο παρασυρθεί από την βλακεία και την λαιμαργία του σε πάλη με τον κροκόδειλο, απλώς, θα ηττηθεί και θα καταλήξει στο στομάχι του μεγάλου ερπετού!
Ο Πολεμιστής, αυτός που αναδεικνύεται νικητής της ζωής μέσα από την δεξιότητά του στις τέχνες του Πολέμου, είναι αυτός ο οποίος προτάσσει το πνεύμα του έναντι της δυνάμεως ώστε να κυριαρχήσει επί του αντιπάλου και προς τούτο οι ενασχολούμενοι με τις Πολεμικές Τέχνες, όπως και η Έφιππη Τοξοβολία, θα πρέπει να επιμελούνται της πνευματικής τους προόδου πριν καλλιεργήσουν δεξιότητες. Αυτό, άλλωστε, μας δίδαξαν και οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως των οποίων την εποποιία τιμούμε, αναδεικνύοντας στον κύκλο τους σημαντικούς λογίους όπως τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη!
Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης
Εφιπποτοξότης - Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων"
