ΙΠΠΙΚΗ = ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

     Στην σημερινή μας ημερίδα τα δύο κορίτσια μας φρόντισαν να προετοιμάσουν τον Ίππο με την Χρυσούλα μας να μεταδίδει γνώσεις ιπποκομίας στην πιο αρχάρια μαθήτρια μας την Γεωργία.

     Μόλις και οι τρεις ωραίες παρουσίες ήταν έτοιμες ξεκίνησαν τα μαθήματα με την Χρυσούλα σαν πιο προχωρημένη να προηγείται. Στο σημερινό μάθημα υποδείχθηκε στη Χρυσούλα η σημασία των πελμάτων στους αναβολείς και τον ρόλο που παίζουν στην καλή ισορροπία για τον ανακουφιστικό τροχασμό.

     Εφόσον προηγήθηκαν ορισμένες ισορροπιστές ασκήσεις η μαθήτρια μας δεν δυσκολεύτηκε να κάνει ένα σημαντικό βήμα προόδου που θα την βοηθήσει για στην επόμενη της εκπαίδευση.

     Επόμενη μαθήτρια για σήμερα ήταν η Γεωργία που παρά την κόπωση που έχει λόγο των συνεχόμενων προπονήσεων της η αυτοπειθαρχία που δείχνει την βοηθά να βελτιώνεται και να προοδεύει σε αυτήν την δύσκολη τέχνη την Ιππική.

     Διότι, η ιππική και η απειθαρχία μοιάζουν με δύο ανθρώπους που μισούνται με ένα ενστικτώδες μίσος και που όταν συναντηθούν στον ίδιο δρόμο, ο ένας από τους δύο θα πρέπει να παραμερίσει.

Εφιπποτοξοτικά!

Κωνσταντίνος Δαμιανάκης, 

Αρχηγός Ομάδος.

ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ - ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

     "Γλυκά" κιτρινισμένα τα φύλλα του, εμφανισιακώς ασήμαντου, αυτού βιβλίου του Winston L/ King που εκδόθηκε το 1993 στις Η.Π.Α. και τιτλοφορείται "ZEN και ο δρόμος του σπαθιού".

     Ένα χαρτόδετο βιβλίο σχήματος "τσέπης", τυπωμένο σε φτηνό δημοσιογραφικό χαρτί το οποίο, όμως, προσεγγίζει και αναλύει διεξοδικότατα το Ιαπωνικό σπαθί και ως αντικείμενο και ως χρήση, ξεκινώντας από την μεταλλουργική κατεργασία του και πάντοτε μέσα στο πλαίσιο της ζενικής υποστάσεώς του. 

     Ο συγγραφέας του βιβλίου εκπλήσσει με την διεξοδικότητά του όχι μόνον σε ό,τι αφορά στο ίδιο το σπαθί αλλά και στις παραμέτρους που το "αγγίζουν", όπως, επί παραδείγματι, στην ένδυση του Σαμουράι, φέροντος. Όμως, όπως θα δούμε εν συνεχεία, η έκπληξή μας από την διεξοδικότητα του συγγραφέως θα ενταθεί ξεφυλλίζοντας το βιβλίο αυτό εξάγοντας και το τελικό "δίδαγμα".  

     Επιστρέφοντας στην ανάπτυξη του κυρίως θέματος, του σπαθιού, ο Winston L. King ανατέμνει κάθε συνθέτον μέρος του και περιγράφει λεπτομερώς κάθε κατασκευαστική "πτυχή" του στον αναγνώστη του.

     Επίσης, ο συγγραφέας δεν παραλείπει να παραθέσει και αναφορές στις "φόρμες" που διέπουν την χρήση του Ιαπωνικού σπαθιού και όχι μόνον...

.     ..Υπεισέρχεται ακόμη και στο τελετουργικό της τελετουργικής αυτοκτονίας και του "σεπούκου" στο οποίο "πρωταγωνιστεί" το Ιαπωνικό σπαθί, καλύπτοντας και αυτή την "σκοτεινή" πλευρά του κυρίως θέματος στο οποίο, όμως, δεν αρκείται...

     Ο συγγραφέας, πολύ ορθά, δεν θεωρεί το Ιαπωνικό σπαθί ανεξάρτητο από το ζενικό περιβάλλον του, δεν το βλέπει αποκομμένο από το πλαίσιο που το περιβάλλει και το εγκολπώνεται, γι αυτό και αφιερώνει πολλές από τις 267 σελίδες αυτού του βιβλίου σε μία ευρύτητα παραμέτρων που πλαισιώνουν το Ιαπωνικό σπαθί. Έτσι, δεν παραλείπει να αναφερθεί και να περιγράψει κι ένα Ιαπωνικό ...κάστρο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται και η "φιλοσοφία"  δημιουργίας αλλά και χρήσεως του κυρίως θέματος αυτού του βιβλίου. Πόσο διεξοδικός, λοιπόν, ο συγγραφέας ο οποίος, όμως, ξεπερνά κάθε προσδοκία, αφού... 

...αφού δεν διστάζει να μας μεταφέρει και στη "φιλοσοφία" των εφορμήσεων των Kmikaze στη μάχη του Ειρηνικού αναπτύσσοντας την εξέλιξη του πολεμικού πνεύματος των σπαθηφόρων Samurai στον 20ό αιώνα. Τι πληρότητα συγγραφικής θεάσεως για ένα τέτοιο θέμα... Πόσα "πράγματα" , επιπλέον του κυρίως θέματος, "σαρώνει" το βλέμμα του συγγραφέως για να σκιαγραφήσει το αντικείμενο του τίτλου του και πόσα "πράγματα" μας διδάσκει να κατέχουμε προκειμένου να διακονούμε σωστά το αντικείμενο που μας ενδιαφέρει...

     Στην Έφιππη Τοξοβολία, αυτή την αρχέγονη πολεμική "τέχνη των τεχνών" τα "πράγματα" γίνονται ακόμη πιο απαιτητικά από όσα στην περίπτωση του Ιαπωνικού σπαθιού. Διότι, ενώ το Ιαπωνικό σπαθί αφορά σε έναν λαό, η Έφιππη Τοξοβολία αφορά σε πάμπολλους, με διαφορετικά έθη και ήθη, με διαφορετικές αντιλήψεις περί πολεμικής αρετής, με διαφορετική μαχητικότητα, κυρίως δε, με διαφορετική προέλευση και Ιστορία. Σαν πόσα "πράγματα", λοιπόν, θα πρέπει να κατέχει ο Εφιπποτοξότης για να υπηρετήσει σωστά την τέχνη του... 

ΑΠΟ ΤHΝ ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ ΤΗΣ "ΑΥΛΗΣ" 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ"

     Κάθε φορά που λαβαίνουμε την Αναφορά και το οπτικοακουστικό υλικό από Προπόνηση των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας", ο νους μας πηγαίνει σε κάποιες αράδες από τον πρόλογο  ενός καλογραμμένου διηγήματος της Μαριάνθης Μαστρονικόλα-Γουλέ με τίτλο "Εγκλωβισμένοι σ' έναν Μύθο", όπου η συγγραφέας σημειώνει: "Οι καταστάσεις τις οποίες αντιμετωπίζουν οι ήρωές μας μοιάζουν μυθικές, πλαστές, όμως ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα τι είναι αλήθεια και τι όχι;".

     Διότι, πράγματι τα όσα βλέπουμε να γίνονται σ΄ αυτό τον ιδανικό προπονητικό χώρο μας κάνουν να απορούμε για το αν βλέπουμε "δράση on camera" ή σκηνοθέτημα ...φελινικό με εικονολήπτρια μια Leni Riefenstahl.

     Βαθύτατα ανθρώπινη η δραστηριότητα του Παραρτήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας" αλλά και  ...υπερβατική, γράφει τον επίλογο κάθε εβδομάδος των Μελών της με μία ομαδικήν επαναφορά στην ιδανικήν ευωχία μιας δυναμικής συνασκήσεως αλλά και ιδανικής χαλαρώσεως σε πλήρη ισοζυγή αναλογία.

     Η προσωπική διαυγής αλλά και βαθειά κουλτούρα του επικεφαλής του Παραρτήματος, Χριστόφορου Κασφίκη είναι διάχυτη σε όλο το έργο αυτού του μικρού εργαστηρίου Πολιτισμού.

     Κι αυτή η κουλτούρα είναι το ουσιαστικό προσόν καθενός που θέλει να αποτελεί διάκονο μιας πολεμικής τέχνης.

     Κι έτσι, όλοι οι ευτυχείς "Έλληνες Κένταυροι Κερκύρας" μπορούν να προοδεύουν ομαδικώς απολαμβάνοντας τα όσα αυτή η "αυλή" ανιδιοτελώς τους προσφέρει....

...ενώ εμείς τους χαιρόμαστε κάθε φορά που τους βλέπουμε να ανοίγουν τις χορδές των Τόξων τους ολοένα και αποτελεσματικότερα, επιτυγχάνοντας στόχους ζωής και πέραν της Γραμμής Βολής.

 ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΑ ...ΕΞΑΓΟΜΕΝΑ

     Σε ένα από τα ωραιότερα δείγματα αστικής κηποτεχνίας του 19ου αιώνος, σε ένα παρτέρι στο Ζάππειο, βρίσκεται ένα βανδαλισμένο γλυπτό του κλασικιστή καλλιτέχνη Γεωργίου Βρούτου [1843-1909] που παριστάνει έναν φτερωτό έρωτα ο οποίος σπάζει το Τόξο του, "Ο Έρως τοξοθραύστης". Με μεταγενέστερες τις αρχικά σπασμένες του φτερούγες, ανεπιτυχώς "αποκαταστημένες" από τον βανδαλισμό των διερχομένων, το έργο αυτό βαρύνεται με πολλές ατέλειες που έχουν σχέση με τον σκηνικό ρεαλισμό του [έχει επικριθεί από πολλούς κριτικούς Τέχνης] και προέρχεται από την σμίλη ενός γλύπτη, μαθητή του λαμπρού Γεωργίου Φυτάλη, ο οποίος, αν και υπήρξε υπότροφος της Βασίλισσας Όλγας, αν και ανακηρύχθηκε Μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Παρισιού, αν και δίδαξε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας επί 26 χρόνια, παρέμεινε μια μετριότητα, με τα έργα του να σέρνουν πάνω τους κάτι το "σκιώδες", κάτι το "δυσβάστακτο', κάτι το απαισιόδοξο και πεισιθάνατο. Ένα από αυτά και "Ο Έρως τοξοθραύστης". 

     Η νοσηρή μελαγχολία είναι εμφανής στον 'τοξοθραύστη" και θα μπορούσε να κοσμεί νεκρικό μνήμα έτσι όπως μισοκρύβεται πίσω από τα αφρόντιστα φυτά του ιστορικού παρτεριού... όμως, όσο κι αυτός κρύβεται πίσω απ΄ τα λεπτά κλαράκια αποκαλύπτει έναν δημιουργό παγιδευμένο σε μιαν απαισιοδοξία η οποία ποτέ δεν του άφησε καθαρό μυαλό ώστε να χειρισθεί επιτυχέστερα τη σμίλη του και να φροντίσει ώστε, τουλάχιστον, σ'  αυτό το έργο του 1901 να παίρνει "ψυχή" το μάρμαρο και να τηρούνται βασικοί νόμοι ανατομικής αληθοφανείας, για παράδειγμα, το σώμα να ακολουθεί την καταστρεπτική διαδικασία της θραύσεως του Τόξου και να μην ενοχλεί με την έλλειψη "συνεργασίας" του επάνω μισού που βρίσκεται πολύ πίσω, με το κάτω μισό που βρίσκεται πολύ εμπρός...

     Ένα "κουβάρι" γκρίζο και νοσηρό ο απαισιόδοξος, αυτός που απογοητεύεται γρήγορα και ...σπάει το Τόξο του. Κι όλη η ζωή του πάει χαμένη μην αφήνοντας ούτε καν ένα στίγμα δικαιώσεως ακόμη κι αν..., ακόμη κι αν..., ακόμη κι αν.... Ένα "κουβάρι" που οδηγείται στον τάφο χωρίς να αφήσει πίσω του μια θετική μνήμη, ακόμη κι αν καταφέρει ν΄αφήσει ένα γλυπτό που κάποιος σαδιστής δήμαρχος στήσει ως προεκλογικό τρόπαιο σε έναν δημόσιο χώρο.

     Όλα τούτα, όμως, είναι τόσο ξένα προς την ιδιοσυστασία του Έλληνος Πολεμιστή, προς τη δική μας ιδιοσυστασία, ώστε να παρατηρούμε με σαρκασμό από το μετερίζι μας την τεράστια απόσταση που διαμόρφωσαν οι αιώνες μεταξύ της αυθεντικής κλασικότητος και του επίπλαστου κλασικισμού παράγοντας δύο διαφορετικούς και ασύμβατους "κόσμους": εκείνον, τον παλιό, της ψυχοπνευματικής υγείας και ισορροπίας και τον μεταγενέστερο, της νοσηρής ψυχολογίας και ανισορροπίας που, ήδη, κατέληξε στα χείριστα... 

     Όχι, εμείς δεν πρόκειται ποτέ να σπάσουμε το Τόξο μας, αντιθέτως θα το κρατούμε πάντα υπερήφανοι στο χέρι,  με την χορδή διαρκώς τεντωμένη και με ισχύ πυρός πέραν των προβλεπομένων, έτοιμοι να τοξεύσουμε όποιον απειλήσει την ψυχοπνευματική μας ισορροπία. Δεν θα κάνουμε το χατήρι των εχθρών μας να μας δουν όπως αυτοί θέλουν αλλά θα τους δούμε όπως εμείς θέλουμε για αυτό και θα "προσπεράσουμε" τον απελπισμένο "τοξοθραύστη" και θα αφεθούμε στην γοητεία του, παρακείμενου, ολόδροσου πίδακα που χάρισε στους Αθηναίους ο Henry Ulen ο οποίος υδροδότησε την Αθήνα, όπως κι εμείς επιδιώκουμε με το έργο των "Ελλήνων Κενταύρων" να 'υδροδοτήσουμε" τον φυλλορροούντα Πολιτισμό της εποχής μας.

ΜΕ ΠΕΡΙΣΚΕΨΗ ...

ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΙΠΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΤΟΞΟ

     Σαφής και κατηγορηματικός ο Ιππαγωγός της χαριτωμένης φοράδας: "Μη τη πλησιάσετε με το Τόξο γιατί θα τρομάξει και θα σας κάνει ανορθώσεις". Συνεπής αλογατάρης έχοντας σε προτεραιότητα την ασφάλεια του Σταύλου του και γνωρίζοντας καλύτερα από όλους μας τις ευαισθησίες του Ίππου του, ήταν πολύ σωστός προειδοποιώντας μας για τα ...χειρότερα. Όμως, η σωστή εφαρμογή των κανόνων της Έφιππης Τοξοβολίας έχει τα δικά της αποτελέσματα...

     Λαμβάνοντας πάντοτε σοβαρά υπ΄ όψη το ο,τιδήποτε για  κάθε ξένο Ίππο που επιλέγουμε για να συνεργασθούμε, δεν θα ήταν δυνατόν να παραβλέψουμε την προειδοποίηση του Ιππαγωγού του και, έτσι, θέσαμε σε ..."συναγερμό" την "στρογγυλή κίνησή" μας ώστε, από την πρώτη στιγμή, ο Ίππος να διατηρεί την ηρεμία του και την χαλαρή προσοχή του επάνω μας.  Μάλιστα, αποφασίσαμε να την εξοικειώσουμε με το Τόξο και τα βέλη,  α ν ί π π ε υ τ η, για λόγους προστασίας του Ιππέως από πιθανές βίαιες αρχικές αντιδράσεις. Κι όμως...

     Αυτό το υπερευαίσθητο τετράποδο με "αραβικά αίματα" όχι μόνον δέχθηκε και το Τόξο και τα βέλη, αλλά σε λίγο η Χρυσούλα το ίππευε με το Τόξο στη ράχη της το οποίο, μάλιστα, το προέβαλε στην περιφερειακή όραση του ζώου χωρίς αυτό να δείχνει την παραμικρή ενόχληση. Το είχε, ήδη, αποδεχθεί.

     Ασφαλώς και ο Ιππαγωγός γνωρίζει τέλεια τον Ίππο του. Αλλά, ασφαλέστατα και οι "Έλληνες Κένταυροι" γνωρίζουμε σε ικανοποιητικό βαθμό τους κανόνες της πολεμικής τέχνης μας ώστε, τα αποτελέσματα των χειρισμών μας είναι πάντοτε τα προσδοκώμενα. Kαι, έπεται συνέχεια...

 ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΙΠΠΟΥ

     Ο επικεφαλής του Παραρτήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" Αθανάσιος Α. Ψωρομύτης, μας έστειλε την Αναφορά του, μετά την, ολοκλήρωση των βασικών εργασιών κατασκευής Κυκλοτερούς στη Κοιλάδα του για την ευκολότερη εκπαίδευση των Ίππων του Παραρτήματός του, αν και ο κύριος "πελάτης" της νεότευκτης εγκαταστάσεως θα είναι η γλυκύτατη αλλά και ατίθαση φοραδούλα Ρέα η οποία και το ..."εγκαινίασε". Στο κείμενο του Συνασκουμένου μας Αθανασίου κυριαρχεί η σοφία της πρακτικής προσεγγίσεως και βελτιώσεως μιας "παραβατικής" συμπεριφοράς Ίππου, προσέγγιση η οποία τεκμαίρει την ορθή ερμηνεία πολλών παραμέτρων Ιππικής από τον γράφοντα.  Η Αναφορά παρατίθεται αυτούσια προκειμένου και οι μη παρόντες υπόλοιποι "Έλληνες Κένταυροι" να βοηθηθούμε σε ανάλογα εκπαιδευτικά εγχειρήματα από τα εξαχθέντα συμπεράσματα αυτής της πρώτης εφαρμογής. Και θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως την συλλογιστική του Συνασκουμένου μας η οποία, πραγματικά, συνιστά "επιτομή" ιππικής λογικής.Βεβαίως, την ίδιαν ωφελιμότητα θα απολαύσουν και όλοι οι εκτός Ομάδος μας αναγνώστες του κειμένου, κάτι το οποίο τους συνιστούμε

ΑΝΑΦΟΡΑ

Καλαμάτα, Τρίτη, 10η Ιουλίου 2018 

     Το Σάββατο 07-07-2018 με την βοήθεια του Μελέτη τελείωσε η κατασκευή του κυκλοτερούς. Εργασίες παρόλα αυτά βελτιώσεως της κατασκευής θα συνεχίσουν να γίνονται.

     Σήμερα αποφάσισα ότι παρά το πιεσμένο πρόγραμμα και την συνεπαγόμενη έλλειψη άνετου χρόνου έπρεπε να ξεκινήσω την προσπάθεια εκπαίδευσης της Ρέας. 

     Ο κύριος λόγος που με οδήγησε στην απόφαση της κατασκευής του κυκλοτερούς είναι ότι δεν μπορούσα να σκεφτώ πιο πρόσφορο τρόπο ώστε να δουλέψω με τη Ρέα. Ο στόχος μου διπλός. Η Ρέα μη σεβόμενη την διάμετρο του Ιππαγωγού αλλά και οποιουδήποτε την πλησίαζε αδυνατούσε να εκπαιδευθεί με την βοήθεια συραγωγέα διότι «έκλεινε» πάντα την τροχιά της προς τον συραγωγούντα ακυρώνοντας τον κύκλο και με πρόθεση πάντα να γυρίσει τα οπίσθιά της για να κλωτσήσει και έτσι να σταματήσει την εκπαίδευση. Οπότε πρώτος και κύριος στόχος η αποδοχή και σεβασμός από την Ρέα του ζωτικού χώρου του Ιππαγωγού και στην συνέχεια η εφαρμογή συραγωγέα (αρχικά εντός κυκλοτερούς).

     Η Ρέα οδηγήθηκε με ρυταγώγηση στο κυκλοτερές όπου την περίμενε ένα μικρό τελάρο με λίγο σανό. Την έκλεισα μέσα και την άφησα να χαρεί το 'κέρασμά' της. Όταν τελείωσε μπήκα στο κυκλοτερές και προσπάθησα με την βοήθεια αρχικά της μάστιγας να την θέσω σε κύκλο.  Η αντίδραση ήταν είτε να αρνηθεί είτε, όταν την πίεσα αρκετά, να μου επιτεθεί κατά μέτωπο και γυρνώντας τα οπίσθια για κλωτσιά. Αυτό επαναλήφθηκε 5-6 φορές με εμένα είτε να ξαπλώνω στην «παράλληλα» και κοντά στην περίμετρο είτε να πηδάω έξω από το κυκλοτερές για να αποφύγω το χτύπημα.

     Στην συνέχεια αποφάσισα να συνεχίσω χρησιμοποιώντας ένα μακρύ ίσιο κλαδί με εξαιρετικά πλούσιο φύλλωμα στην κορυφή του διότι είχα από το παρελθόν διαπιστώσει ότι το λαμβάνει περισσότερο υπόψη της η Ρέα. Αυτό δεν με βοήθησε να βάλω την Ρέα σε κύκλο αλλά παρατήρησα ότι όταν το ύψωνα μπροστά της τουλάχιστον λειτουργούσε σχετικά ανασταλτικά στις επιθέσεις της δίνοντάς μου χρόνο αντίδρασης. Πρέπει εδώ να σημειώσω ότι η διάμετρος του κυκλοτερούς (9 μέτρα) έκανε την προσπάθεια και την ασφάλειά μου ακόμη πιο δύσκολη.

     Η πρώτη καθοριστική (αν και ανορθόδοξη) επιλογή που έκανα ήταν να εκμεταλλευτώ θετικά το μικρό κυκλοτερές ώστε να προκαλέσω την Ρέα σε αφηνιασμό έξωθεν του κυκλοτερούς με την συνέργεια της μάστιγας και με λίγη φωνή. Το εγχείρημα πέτυχε με την Ρέα σε συνεχή κίνηση σε ημικύκλια και αναστροφές. 

     Ενθυμούμενος, ταυτόχρονα, απόσπασμα από το έργο «Περί Ιππικής» του Ξενοφώντος, είχα αποφασίσει το επόμενο βήμα μου. Το απόσπασμα ανέφερε την περίπτωση Ίππου ο οποίος φοβάται να πηδήξει επάνω από αυλάκι. Εκεί ο Ξενοφώντας ως λύση πρότεινε ότι την ώρα που ο ίππος ιππεύεται και κινείται προς το αυλάκι πρέπει ένας τρίτος να πλησιάσει από πίσω και με μία βέργα να δώσει μία στα οπίσθια του ώστε τις επόμενες φορές ο ίππος να συνδυάσει την ατολμία του με το δυσάρεστο γεγονός και να μην κολλήσει στο αυλάκι αλλά να το υπερπηδήσει. Αν και είμαι αντίθετος με κάθε είδους βία αυτή η συμβουλή του Ξενοφώντα για εμένα φάνηκε η μόνη λύση, έπρεπε η Ρέα να συνδυάσει με κάποιο τρόπο την προσπάθειά της να κλωτσήσει με κάτι δυσάρεστο.  

     Αφού λοιπόν όπως προανέφερα είχα εξασφαλίσει ότι η Ρέα μπαίνει σε κίνηση πλέον και υπολογίζει τα σήματά μου (και αφού την είχα κουράσει και λίγο) μπήκα στο κυκλοτερές κρατώντας στο ένα χέρι την μάστιγα και στο άλλο το κλαδί ως μέσο ανάσχεσης μιας πιθανής επίθεσης. Η Ρέα μπήκε σε κίνηση δυσανασχετώντας με δύο απόπειρες να επιτεθεί. Εδώ βοήθησε κάπως το κλαδί όταν υψώθηκε μπροστά της. Στην τρίτη όμως απόπειρά της ως ευφυέστατη δεν το έλαβε και πολύ στα σοβαρά και επιτέθηκε πλησιάζοντας πάρα πολύ, αλλά όντας συσπειρωμένη και ακριβώς πριν σηκώσει τα πόδια της διάλεξα να μην αποφύγω πλέον το χτύπημα αλλά να εφαρμόσω την συμβουλή του Ξενοφώντα χαρίζοντας στην Ρέα ένα τσούξιμο από το σχοινάκι της μάστιγας. Ο συγχρονισμός ήταν τέλειος και η Ρέα όχι μόνο δεν κλώτσησε αλλά μαζεύτηκε και μπήκε σε κύκλο. 

     Συνέχισα κρατώντας εναλλάξ μεταξύ των δύο χεριών μάστιγα και κλαρί και έπειτα αφού όλα πήγαιναν καλά άφησα το κλαδί κατά μέρος. Η Ρέα δεν ξανα-επιτέθηκε και μέχρι το τέλος της εκπαίδευσης εκτέλεσε ομαλά εντολές τροχασμού, καλπασμού και αναστροφές με τον υποφαινόμενο πλέον ασφαλή στο κέντρο του κυκλοτερούς. Κατά της στάσεις τουλάχιστον της μισές φορές όχι μόνο ανταποκρίθηκε άμεσα στο «αλτ» αλλά γύρισε και με χαμηλωμένο το κεφάλι προς τα εμένα πλησιάζοντας ήρεμα. Στις στάσεις αυτές όπως και το τέλος της εκπαίδευσης της πρόσφερα λίγο σανό και της άνοιξα την πόρτα ώστε να φύγει όποτε θέλει μόνη της.

Παρατηρήσεις:

     Αυτά που διαπίστωσα σχετικά με την διάμετρο του κυκλοτερούς είναι τα ακόλουθα:

     α) Όταν ο ίππος δεν έχει συμπεριφορικά ελαττώματα δεν είναι τόσο κρίσιμη η διάμετρός του, μάλιστα θεωρώ ότι είναι ακόμη πιο ωφέλιμη για τους αρχάριους ιππείς (παρουσία εκπαιδευτή) η μικρή διάμετρος γιατί εμποδίζει τους γρήγορους καλπασμούς.

     β) Στην περίπτωση επιθετικών ίππων τα προβλήματα με την μικρή διάμετρο είναι δύο, (1) δεν μπορείς να βρίσκεσαι στο κέντρο του κυκλοτερούς διότι δεν έχεις ασφαλή απόσταση από τον ίππο, (2) μοιραία λοιπόν για να έχεις ασφαλή απόσταση πρέπει να δουλέψεις σχεδόν αντιδιαμετρικά αυτό όμως δημιουργεί το πρόβλημα ότι σε περίπτωση καλπασμού ή ακόμη και τροχασμού για να συνεχίσεις να διατηρείς την ασφαλή απόσταση και να είσαι πίσω από τον ίππο πρέπει να τρέχεις περιμετρικά όσο γρήγορα τρέχει και ο ίππος πράγμα εξαντλητικό ή και αδύνατο.

Αθανάσιος Α. Ψωρομύτης

Επικεφαλής των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας"

«ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο …ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ, ΓΑΤΑΚΙΑ;…»

Γεώργιος Γαλαζούλας ο αμίμητος.

Ο "δράστης" της ...μνημειακής φράσεως του τίτλου.

     Τα μαθήματα συνεχίζονται καθημερινά στο Ιππευτήριο των "Ελλήνων Κενταύρων", ευάριθμα αλλά, κυρίως, υψηλής ποιότητος και αποτελεσμάτων, λόγω των ιδανικών Ίππων Σχολής αλλά και των εγκαταστάσεων. Η πρόοδος των μαθητών της Σχολής της Ομάδος μας εμφανέστατη αλλά και τα ευτράπελα πάμπολλα με κορυφαίο την φράση του τίτλου που ξεστόμισε ο Συνασκούμενος Γεώργιος όταν του ζητήθηκε να βγει σε τροχασμό κι εκείνος, από υπερβάλλοντα ενθουσιασμό, "ξεχύθηκε" σε καλπασμό χωρίς ποτέ προηγουμένως να έχει καλπάσει. Αλλά, ας τα δούμε με τη σειρά, ακροθιγώς ...σταχυολογημένα, μιας και καθημερινώς στο Ιππευτήριό μας συμβαίνουν τα ...τέρατα και σημεία...

     Σε δύο μόλις μαθήματα η Χρυσούλα κατάφερε να αντιληφθεί και να εκτελέσει σωστά τον ανακουφιστικό τροχασμό, ο οποίος αποτελεί και τον πλέον περίπλοκο βηματισμό για τον Ιππέα. Ο Εκπαιδευτής της, επί τούτου, ξεκινώντας την διδασκαλία της εκτελέσεως του ανακουφιστικού τροχασμού, την πρώτη ημέρα της είχε ρυθμίσει ...μακρείς τους αναβολείς και την άφησε να ...βολοδέρνει προκειμένου να αντιληφθεί την συνδυαστική σχέση ορθής ανυψώσεως της έδρας από την σέλλα, της διατηρήσεως της σωστής καθετότητος του κορμού, της σταθερότητος των ηνιοφόρων χειρών και των χαμηλών πτερνών, επί του σωστού "ποδιού" του Ίππου, δηλαδή, του ...άπιαστου με μακρείς αναβολείς. Και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που εμφανίζεται στην παρακάτω φωτογραφία:

     Κατόπιν, με παραμένοντες μακρείς τους αναβολείς, της ζητήθηκε να απελευθερώσει τα χέρια από τις ηνίες ώστε η επικέντρωση της προσπαθείας να περιορισθεί στον έλεγχο ανυψώσεως του κορμού από την σέλλα κι ενώ οι πτέρνες παράμεναν υψηλά, το αποτέλεσμα ήταν το παρακάτω:

     Ακολούθως, η Χρυσούλα ιππεύοντας γυμνιππευτικώς δεύτερο Ίππο, τον δυνατό επιβήτορά μας, συνειδητοποίησε ότι άνευ αναβολέων και, βεβαίως, άνευ σέλλας, ο ανακουφιστικός τροχασμός είναι πολύ φυσικότερος και, ως εκ τούτου, ευκολότερος κάτι επιπλέον που συνηγορεί υπέρ της Φυσικής Ιππικής την οποία ακολουθεί η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" και κατά της "δυτικής Ιππικής" η οποία είναι ένα απόλυτο ανθρωποκατασκεύαστο λάθος.Και η Χρυσούλα, μας εξέπληξε από την παρατεταμένη διάρκεια ορθής εκτελέσεως, γυμνιππευτικώς, ανακουφιστικού τροχασμού επιδεικνύοντας γερούς προσαγωγούς.

        Τέλος, κατά την επόμενην εκπαιδευτικήν ημερίδα, οι αναβολείς ρυθμίστηκαν στο σωστό μήκος κι εξηγήθηκε στην Συνασκούμενη ο σημαντικός ρόλος της ορθής ρυθμίσεως του μήκους των αναβολέων κατά την εκτέλεση του ανακουφιστικού τροχασμού, καταλήγοντας στο αποτέλεσμα της εικόνος που ακολουθεί:

     Εφεξής, για την Χρυσούλα, ο ανακουφιστικός τροχασμός αποτελεί μία "υπόθεση" συνεχούς εξασκήσεως έχοντας κατανοήσει τα συνθέτοντα μέρη του κατόπιν της αναλυτικής προσεγγίσεως που κυριαρχεί στην διδασκαλία της Σχολής μας και που μπορεί να "κουράζει" τον ανυπόμονο μαθητή ο οποίος σε μία ημέρα θέλει να γίνει, ίσως..., ένας Dr. Reiner Klimke ή μία Ingrid Klimke, αλλά στη Σχολή μας προτιμούμε τα γερά "θεμέλια" μέσα στα οποία "δομούνται" με ασφάλεια και βιωσιμότητα δεξιότητες ικανών Ιππέων.

Οι ...κατατρεγμένοι από τη ...ζέστη.

     Την λεζάντα της παραπάνω φωτογραφίας την έβαλε η Φλώρα όταν την είδε διότι οι ακατάβλητοι ακόμη και από τις υψηλές θερμοκρασίες της εποχής "Έλληνες Κένταυροι" συνεχίζουν ...ακάθεκτοι επί του στίβου την εκπαίδευσή τους. Παρά τις υψηλές, όμως, θερμοκρασίες και το κέφι ήταν μοναδικό και τα αποτελέσματα λαμπρά και αυτής της εκπαιδευτικής ημερίδος.

     Στη φάση της εκμαθήσεως του εδραίου τροχασμού ο Γεώργιος, παρακολουθείται μέχρις ...αστυνομεύσεως από τον Εκπαιδευτή του λόγω του αιματώδους μεσογειο-λατίνικου χαρακτήρος του. Έτσι, ο παππούς τον εκπαιδεύει με ...φίμωτρο, ...διπλή στομίδα και γερμανικές ηνίες, ανάσπαστο, chambon, de gogue και δε ...συμμαζεύεται, διότι ο Γεώργιος με τον χαρακτήρα του [υπέροχο μεν, ασυγκράτητο δε...] κινδυνεύει να βρεθεί μαζύ με τον Ίππο του στα ...κεραμίδια. Και κάτι τέτοιο, δεν το αποφύγαμε και σήμερα...

     Είπαμε να ξεκινήσουμε τον εδραίο τροχασμό και ζητήσαμε από τον Γεώργιο που ίππευε το δυνατό βαρβάτο μας να δώσει στον Ίππο του τις σχετικές εντολές, αλλά ξαφνικά είδαμε τον Ίππο να ...καλπάζει και τον Γεώργιο που δεν είχε ποτέ προηγουμένως ξανακαλπάσει, να το απολαμβάνει περιχαρής και ...ανέμελος...

     Σπεύσαμε να σώσουμε το "μεσ'  τη τρελλή χαρά" ...ζεύγος Ίππου και Ιππέως εξηγώντας στον Γεώργιο ότι "αυτό είναι καλπασμός" για να τον ακούμε να μας λέει σαρκαστικά: «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο …ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ, ΓΑΤΑΚΙΑ;…». Τότε ο Εκπαιδευτής παραδέχθηκε ότι είναι λάθος η αποστροφή του προς τη μάστιγα και άλλη φορά θα πρέπει να παίρνει κανα δυο  μαζύ του όχι προς χρήση επί των Ίππων αλλά προς ...νουθεσία των μαθητών. 

     Αφού "σώσαμε" την κατάσταση και μετρήσαμε και κανα δυο χιλιάδες "προβατάκια" για να ηρεμήσουμε, ο Γεώργιος δεν μπορούσε να αρκεσθεί, πια, σε ...χαλαρούς τροχασμούς και τριβελίζονταν για ...αχαλίνωτους καλπασμούς, οπότε, δεν μπορέσαμε να του χαλάσουμε το χατήρι...

     Και για να σώσουμε τον επιβήτορα από τα "χέρια" του ...συνεπαρμένου από τους καλπασμούς,Γεωργίου, του τάξαμε ...Έφιππη Τοξοβολία, αλλά, αυστηρώς σε τροχασμό αυτή τη φορά, κάτι που όπως φάνηκε ήταν ισχυρό δόλωμα. Κι έτσι, υπό αυστηρό ..."στενό μαρκάρισμα" ο Γεώργιος ολοκλήρωσε το "εκτός σχεδίου" μάθημά του, κάνοντάς μας και πάλι ό,τι ήθελε... Αχ, που πήγε τέλος πάντων η μιλιταριστική πειθαρχία των "Ελλήνων Κενταύρων" οι ...θεοί ξέρουν...

     Υπόδειγμα αυτοπειθαρχίας και ισορροπίας ο, έτερος, Γεώργιος, με την παρουσία του επιχειρεί να αποπλύνει τα 'ανομήματα" του προηγουμένου συνονόματού του και, περιέργως, ..."κολλητού" του. Αυτό, απολύτως "εγκεφαλικός" εκτελεί επακριβώς ό,τι του ζητείται με "γεωμετρημένες" αντιδράσεις ώστε σε δύο μόλις μαθήματα να εφιππεύει δι εφάλσεως και να διευθύνει με άνεση τον Ίππο του.

     Η συμπεριφορική αξιοπιστία του μαθητή έκανε τον Εκπαιδευτή του να αποφασίσει να αξιοποιηθεί διαδραστικά αυτό το μάθημα, εμπιστευόμενος την προχωρημένη Χρυσούλα να βελτιώσει τον αρχάριο μαθητή στην διεύθυνση του Ίππου, όπερ και η Χρυσούλα ανέλαβε.

     Όμως, οι ...κακές παρέες βλάπτουν και τα πιο καλά ...παιδιά και ο μαθητής, υπό την επήρεια του "κολλητού" του που τον είδε προηγουμένως να καλπάζει, ήθελε κι αυτός να καλπάσει μόνος του στο ...δεύτερο, μόλις μάθημά του. Και πως θα μπορούσες να του το αρνηθείς...; Oπότε...

     Και ιδού ...κατάσταση ολέθρου της πειθαρχίας στην, άλλοτε επιτομή της πειθαρχίας, ...Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" να έχουν καβαλήσει όλοι ένα βαρβάτο και να το καλπάζουν λες και παίζουν με ...αρνάκι, αλλά το κλασικό κατευναστικό δόλωμα της Έφιππης Τοξοβολίας έδειξε να είναι αποτελεσματικό και στη περίπτωση του παρόντος Γεωργίου του οποίου οι "κακές παρέες" ποιος ξέρει τι θα "δείξουν" στο επόμενο μάθημά του...

     Το τέλος των μαθημάτων βρήκε τον παππού να τον μεταφέρουν και να τον καθίζουν αναπαυτικά σε μία πολυθρόνα, να του δίνουν υπογλώσσιο και να τον τσεκάρουν με το πιεσόμετρο, ενώ αυτός ζητούσε διπλή πάλινκα σκέτη. Μέχρι να επιστρέψει ο Αρχηγός στα καθήκοντά του, ο παππούς βρίσκεται σε μεγάλη επισφάλεια λόγω διαταραχής της πατροπαράδοτης πειθαρχίας της Σχολής μας... Αλλά τι λέμε τώρα... Το αναρχοαυτόνομο ταμπεραμέντο του, λίγο χειρότερο των μαθητών του, είναι αυτό που τον κάνει να απολαμβάνει όλα τούτα τα ...εξαρχειώτικα και, στα 66 του [και εντός μηνός στα ...67 του] να μην έχει "ανακαλύψει" ακόμη την νεκρική ακινησία του συνοικιακού ...καφενείου ή την θανάσιμη γαλήνη του ΚΑΠΗ...