Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΠΟΝΕΙΤΑΙ, ΑΛΗΘΙΝΑ;

     Mία προπονητική διαδικασία, όπως και κάθε διαδικασία η οποία εμπεριέχει την προτεραιότητα της αυτοσυγκεντρώσεως, αποτελεί μία «σήραγγα» δοκιμασίας ψυχής όπου συνειδητοποιείς ότι, πρώτα απ΄ όλα, περιπίπτει σε …αχρηστία η …αναπνοή σου.


     Νοιώθεις ότι ποτέ δεν ανέπνευσες και ούτε ποτέ θα χρειασθεί να ξανα-αναπνεύσεις…


     Όσο κι αν γνωρίζεις αυτό το ενδεχόμενο κι αν κάνεις μύριες όσες προσπάθειες να το υπερβείς με επιμονή στην αναπνευστική ομαλή συνέχεια, πάντα η απουσία της διεργασίας του διαφράγματος θα σου θυμίζει ότι, ακόμη, έχεις πολύ δουλειά να κάνεις…


     Και δε μιλώ για την εφίδρωση των χειριζομένων χειρών ή για την αυχενική δυσκαμψία που υπογραμμίζουν την ένταση…


     Σήμερα, όλα τα παραπάνω υπήρξαν! Και, όχι απλώς υπήρξαν, αλλά και έγιναν εντόνως επαισθητά… Αλλά όχι στον προπονούμενο…!


     Διότι η προπόνηση αυτή, όπως και κάθε Προπόνηση δεν αφορά μόνον στον –εξωτερικώς- προπονούμενο αλλά και στον εσωτερικώς… Κυρίως σ’ αυτόν!



     Και η αναπνοή απεκατεστάθη …πανηγυρικώς, με μία έκρηξη ανακουφίσεως κατά την ολοκλήρωση της Προπονήσεως η οποία επαλήθευσε περίτρανα ότι κάθε ειλικρινής προσπάθεια στέφεται με επιτυχία… Και πάλι αυτό δεν αφορά, απλώς, στον εξωτερικώς προπονούμενο… Περιέργως!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.